คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : J U S T ❤ | CHAPTER 1
Chapter 1
ภายในห้องนั่งเล่นกว้างใหญ่ของบ้าน
ทุกคนในครอบครัวต่างก็มารวมตัวกันอยู่ที่นี่ ทั้งคุณย่า คุณลุงที่เป็นลูกชายคนโตของคุณย่าและเป็นพ่อของพี่ซูฮยอกซึ่งเป็นลูกพี่ลูกน้องของพี่โฮซอก
ทุกคนนั่งประจำโซฟาแต่ละตัว และที่โซฟาตัวใหญ่นั้น คุณย่านั่งอยู่ ข้างๆก็คือพี่โฮซอก
หลายชายสุดที่รักที่คุณย่ารอคอยมานาน
ส่วนผมน่ะเหรอ
ผมก็แค่ยืนเงียบๆอยู่ที่มุมห้องกับเหล่าแม่บ้านไง
แค่ได้เห็นภาพแบบนี้ก็ปลื้มใจกับทุกคนในบ้านแล้ว
คุณย่าน่ะบ่นคิดถึงพี่โฮซอกทุกวัน
ผมก็เหมือนกัน
“กลับมาแบบนี้
ก็ไปเริ่มงานที่บริษัทได้แล้วสิ”
“โธ่คุณลุง ใจคอจะไม่ให้ผมพักหน่อยเหรอ ผมเพิ่งเรียนจบหมาดๆ กลับมาปุ๊บก็จะให้ทำงาน
คุณย่าดูสิครับ คุณลุงใจร้ายอ่ะ”
“แจซอก
ยังไม่ต้องให้เจ้าโฮซอกทำงานหรอก หลานฉันไปเรียนมา เหนื่อยจะแย่แล้วนะ”
ผมเห็นพี่โฮซอกยิ้มกว้าง
โผเข้าไปกอดคุณย่าแน่น เป็นแบบนี้ตั้งแต่เด็กแล้ว คุณย่าท่านมีลูกชายสองคน
คนแรกก็คือคุณลุงแจซอกที่เป็นพ่อของพี่ซูฮยอก และอีกคนก็คือคุณลุงแจมิน พ่อของพี่โฮซอกที่ตอนนี้ท่านจากพวกเราไปนานมากแล้ว ด้วยอุบัติเหตุทางรถยนต์เมื่อหลายปีก่อนพร้อมกับคุณป้า แม่ของพี่โฮซอก ส่วนคุณลุงแจซอกก็ย้ายออกไปอยู่บ้านอื่น หลานคนเดียวที่อยู่กับคุณย่ามาตลอดเลยเป็นพี่โฮซอก
ไม่ใช่ว่าท่านไม่รักพี่ซูฮยอกหรอกนะ แต่ท่านแค่รักพี่โฮซอกมากกว่านิดหน่อย คงเพราะพี่โฮซอกเป็นหลานคนสุดท้องด้วย
เลยถูกตามใจมากเป็นพิเศษ
“คุณย่าน่ารักที่สุดในโลกเลยครับ”
“ไม่ต้องให้ทำอะไร
ให้เจ้าโฮซอกพักผ่อนสักเดือนสองเดือน
แต่ระหว่างนั้นก็ไม่ต้องให้เงินมันใช้สักวอนเดียวนะ”
คราวนี้ทุกคนต่างก็หลุดหัวเราะออกมา
รวมทั้งผมด้วย ที่ไม่สามารถกลั้นยิ้มได้ จนพี่โฮซอกเห็นนั่นแหละ เขาเลยมองผมดุๆ
“เราน่ะ
หัวเราะอะไรฮะ”
“เปล่าครับเปล่า”ผมปฏิเสธ
แม้ว่าจะไม่สามารถหุบยิ้มได้ก็ตาม
พี่โฮซอกจิ๊ปากใส่ผมนิดหน่อยแล้วหันไปกอดคุณย่าอีกครั้ง
“คุณย่า อย่าทำกับผมแบบนี้สิคร้าบบบบบ”
“โตแล้วนะ แกจะมาขออะไรจากย่าง่ายๆไม่ได้อีกแล้ว ที่ผ่านมาทุกคนเหนื่อยกับงาน ส่วนแกน่ะแค่ไปเรียน รีบกลับมาช่วยกันบริหารงานที่บริษัทมันจะไปยากอะไร ฮึ”
“ก็ผม..”
“ถ้าจะไม่ไปทำงาน
ย่าก็ไม่ว่า แต่ก็อย่างที่บอก หาเงินใช้เอาเองแล้วกัน”
เมื่อคุณย่ายื่นคำขาดแบบนั้น
พี่โฮซอกก็พยักหน้าหงอยๆ “ก็ได้ๆ ผมทำก็ได้”
“ดีมากหลานรักของย่า”คุณย่ายิ้ม
หอมแก้มพี่โฮซอกฟอดใหญ่ “ย่าให้เวลาพักผ่อนหนึ่งอาทิตย์ก็ได้ แล้ววันจันทร์หน้าก็เข้าบริษัท
ซูฮยอก ย่าฝากสอนงานน้องมันด้วยนะ”
“ไม่มีปัญหาครับคุณย่า”พี่ซูฮยอกยิ้มรับ
ยักคิ้วให้พี่โฮซอกเล็กน้อย “ฉันไม่ใจดีเหมือนหน้าตานะโว้ย ถ้าแกทำตัวชุ่ยๆล่ะก็
ฉันจัดการแกแน่”
“อย่ามาโหดใส่ผม
พี่แกล้งผมเหมือนตอนเด็กๆไม่ได้แล้วนะจะบอกให้ ผมสู้แล้วนะ”
“คิดว่าสู้ฉันได้ก็ลองดูสิ”พี่ซูฮยอนพูดเหมือนไม่สะทกสะท้านอะไร
ทุกคนเลยพากันหัวเราะซ้ำ
“ทุกคนรังแกผม”
พี่โฮซอกทำหน้าเหมือนจะร้องไห้
แต่เสียใจนะ ไม่มีใครเข้าไปปลอบเขาหรอก มีแต่คนหัวเราะกันทั้งนั้น
รวมทั้งผมด้วยอีกเช่นเคย
บรรยากาศเก่าๆกลับมาแล้ว
...
พี่โฮซอกก็กลับมาแล้วเหมือนกัน
..ดีจังเลยน้า ><
ผมเดินออกมาจากห้องหลังจากเตรียมตัวออกไปทำงานเสร็จแล้ว
พอดีกับที่ประตูห้องฝั่งตรงข้ามเปิดออกมา
ประตูที่ไม่ได้เปิดนานมากแล้ว
“จะออกไปไหนอ่ะ”
ผมมองพี่โฮซอกที่ถามผม
เขามองผมตั้งแต่หัวจรดเท้า ทำให้ผมต้องถอยหลังเล็กน้อยเมื่อถูกจ้องมองแบบนั้น
แล้วยิ่งมาจากสายตาคมๆของพี่เขาด้วยแล้ว
มันทำให้ผมเขิน
“ปะ
ไปทำงานครับ”
“ทำงาน?
นี่ทำงานแล้วเหรอ เรียนจบตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย”
“สามปีแล้วครับ”ผมตอบเขา
ไม่ได้พูดอะไรต่อ เพราะไม่รู้ว่าควรพูดอะไร
“แล้วนี่
ไปทำงานที่ไหน”
“โรงพยาบาล
J ครับ”
“เป็นพนักงานทำความสะอาดเหรอ”
“-o-“
“หรือเป็นรปภ.”
“-o- อะ เอ่อ..”
“ฮ่าๆๆๆ
ล้อเล่น”เขาหัวเราะเมื่อแกล้งให้ผมเหวอได้อีกครั้ง
ก่อนที่มือหนาจะวางลงบนหัวผมแล้วขยี้เบาๆ “ยังทำตัวน่าแกล้งเหมือนเดิม”
“./////.”
“พี่จะออกไปข้างนอกพอดี
ไปด้วยกันสิ เดี๋ยวแวะส่ง”
“ไม่เป็นไรครับ
เดี๋ยวผมนั่งรถ..”
“ไปเหอะน่า
หมออย่าดื้อสิครับ”เขาพูดแล้วเอื้อมมาคว้าข้อมือผม แล้วออกแรงดึงเบาๆ
พอให้ผมเดินตามเขาไปได้
หน้าผมร้อนมากๆเลย
หมออย่าดื้อสิครับ งั้นเหรอ
เป็นคำธรรมดาๆที่เกือบฆ่าผมตายได้เหมือนกันนะ
พี่โฮซอกจูงมือผมลงมาข้างล่าง
ผ่านห้องนั่งเล่นที่คุณย่ากับคุณลุงยังนั่งคุยกันอยู่ ส่วนพี่ซูฮยอกก็ออกไปทำงานแล้ว
คุณย่ามองมือของเรา ผมเลยค่อยๆแงะมือของตัวเองออกแล้วเกาต้นคอแก้เก้อ
ท่านไม่ได้พูดอะไร
ทำเพียงแค่ยิ้มให้เท่านั้น
“ผมจะออกไปข้างนอก
แล้วจะเลยไปส่งหมอที่โรงพยาบาลด้วยนะครับ”
“ฮยองวอน”
“ครับคุณย่า”
“ฝากคุมประพฤติด้วยนะลูก”
“เอ่อ..”
“โธ่คุณย่าครับ
ผมไม่ใช่เด็กๆแล้วนะ คุมเคิมอะไรเล่า ไปกันเถอะหมอ”
“ครับ”ผมรับคำ
หันไปก้มหัวให้คุณลุง และคุณย่าแต่ท่านพูดขัดขึ้นมาก่อน
“โฮซอก
คืนนี้จะออกไปเที่ยวก็แวะไปรับน้องที่โรงพยาบาลแล้วพาไปด้วยกันนะ
พรุ่งนี้น้องหยุดงาน”
“ทำไมล่ะครับ
ผมไปเที่ยว ทำไมต้องเอาหมอไปด้วยอ่ะ”พี่โฮซอกเริ่มโวยวายอีกครั้ง
ผมเลยยิ้มเจื่อนๆให้คุณย่า
“ไม่เป็นไรหรอกครับคุณย่า คือผมไม่ชะ..”
“เราทำแต่งานนะฮยองวอน
ไปเปิดหูเปิดตาบ้าง ไหนๆตาโฮซอกก็จะไปอยู่แล้ว ก็ไปด้วยกันเลย”
“คือผม..”
“เชื่อย่านะ”
ผมมองคุณย่าที่มองกึ่งบังคับกึ่งขอร้อง
ถ้าลองมาแบบนี้ ผมจะกล้าปฏิเสธได้ยังไง “ก็ได้ครับ”
พี่โฮซอกหันมามองผม
ภายใต้แววตาคมเข้มที่มองมามีความไม่พอใจเจืออยู่ด้วยเล็กน้อย ซึ่งผมเข้าใจดี
ก็เขาบอกว่าจะไปเที่ยว แล้วทำไมผมจะต้องไปด้วย
มันยิ่งเหมือนว่าผมตามไปคุมประพฤติเขาชัดๆ
ร่างสูงไม่ได้หันมาพูดอะไรกับผม
แต่เดินออกไปจากบ้านเลย ผมหันไปก้มหัวบอกลาคุณย่า แล้ววิ่งตามเขาออกไป
พอขึ้นไปนั่งบนรถ พี่โฮซอกก็ออกรถอย่างเร็ว ผมเลยได้แต่นั่งตัวเกร็ง
ไม่กล้าพูดอะไรออกมา
ตั้งแต่เด็กพี่โฮซอกน่ะเป็นคนใจดี
ถึงเขาจะชอบแกล้งผม แต่เขาก็ไม่เคยทำสายตาดุๆใส่ผมเลยสักครั้ง
จะมีก็แต่หยอกๆกันเล่นเท่านั้น เราไม่เจอกันมานาน พอกลับมา
เขาดูเปลี่ยนไปถึงไม่มากแต่ก็เปลี่ยนไปอยู่ดี ถึงจะยังชอบแกล้งเหมือนเดิม
แต่ดูเหมือนว่าเขาจะกลายเป็นคนเจ้าอารมณ์นิดหน่อยนะ และตอนนี้เขาก็ทำผมกลัว
มาก
“พี่ทำตัวไม่น่าไว้ใจขนาดนั้นเลยเหรอหมอ
ทำไมมีแต่คนไม่ไว้ใจ”
ผมสะดุ้งเมื่อจู่ๆเขาก็พูดออกมา
สีหน้ายุ่งๆของเขาบ่งบอกว่ากำลังหงุดหงิดพอตัว
“เอ่อ
มะ ไม่หรอกครับ ทุกคนน่าจะเป็นห่วง”
“แต่พี่โตแล้วนะ”พูดจบเขาก็หักพวงมาลัยเลี้ยวไปจอดที่ข้างทางแล้วหันมามองผม
“แล้วหมอล่ะ เชื่อใจพี่ไหม”
“พะ
พี่โฮซอกครับ ขับรถอยู่ ช่วยขั..”
“ตอบ”
เขาจ้องผม
จ้องอย่างเอาแต่ใจและจะเอาคำตอบให้ได้ แถมยังยื่นหน้าเข้ามาใกล้
ใกล้มากๆและผมก็ใจเต้นแรงมากๆด้วยเช่นกัน
“ผมไม่เคยไม่
ไม่ชะ เชื่อใจพี่หรอกครับ”ผมอึกอัก
“ทำไมเหมือนไม่ค่อยมั่นใจกับคำตอบเลยอ่ะ”
“มะ
ไม่ใช่อย่างนั้นครับ”ผมรีบส่ายหน้า ก่อนจะสูดลมหายใจเข้าลึกๆ มองสบตาเขาตรงๆ “ผมเชื่อใจพี่โฮซอกครับ
ไม่เคยไม่เชื่อใจเลยสักครั้ง”
เหมือนว่าเขาจะได้คำตอบที่น่าพอใจนะ
เพราะแววตาดุๆเมื่อกี้หายไป เปลี่ยนเป็นตายิ้ม และริมฝีปากของเขาก็คลี่ยิ้มด้วยเหมือนกัน
มือหนาวางลงบนหัวผมแล้วขยี้เล่นอีกครั้ง ก่อนจะเลื่อนลงมาที่จมูกผม บีบเบาๆ
“น่ารักมาก”
“ครับ”ผมรับคำเสียงแผ่ว
ได้ยินเสียงหัวเราะของเขานิดหน่อย แล้วเขาก็หันไปขับรถตามเดิม
ผมเลยยกมือขึ้นมากุมหน้าอกตัวเอง หัวใจเต้นแรงอย่างกับจะหลุดออกมาข้างนอกแล้ว
“หมอ”
“ครับ”
“หมอโตมาแล้วหมอน่ารักมากนะ
รู้ตัวไหม”
“.///////.”
“น่ารักซะพี่ใจเต้นแรงเลยอ่ะครับ”
ให้ตายเถอะ
ใครก็ได้ช่วยผมที
พี่โฮซอกกำลังจะกลายเป็นฆาตกร
เขากำลังจะฆ่าผมซ้ำสองแล้วล่ะ
ผมกำลังจะตายเพราะคำพูดของเขาจริงๆนะ
><
#ฟิคคุณวอน
ความคิดเห็น