คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #17 : OS WONHO x HYUNGWON : Need You #บิวตี้ฟูลฮยองวอนโฮ
BEAUTIFUL HYUNGWONHO PROJECT
ผมต้องการคุณ
ใครคนอื่นไม่สำคัญหรอกนะ
ผมต้องการแค่คุณคนเดียว
คุณคือหนึ่งเดียวที่ผมต้องการ
ไม่ว่าตอนไหนที่มอง
คุณก็งดงามอยู่เสมอ
เข้ามาหาผมสิ ..ยอมรับในตัวตนของผม
Need You
ก๊อกๆๆ
...
ก๊อกๆๆๆๆๆๆๆ
“งืม..
รู้แล้วๆ”
เสียงครางพร้อมกับการบิดตัวอย่างเมื่อยล้าและแสนจะขี้เกียจ
พร้อมกับที่เจ้าของร่างจะเดินงัวเงียไปที่ประตู พอเห็นว่าใครที่มาหาเขาตั้งแต่เช้า
ก็ถอนหายใจออกมาแล้วเปิดประตู
ประตูเปิดออกพร้อมกับการหาวต้อนรับของเจ้าของห้องทำให้ผู้มาเยือนยิ้มมุมปาก
ส่ายหัวปนระอา
“มาอีกละ”
แชฮยองวอน
เจ้าของห้องที่ถูกบุกรุกตั้งแต่เช้าเอ่ยเสียงเนือยๆ คนถูกบ่นทำเพียงแค่ยิ้มมุมปาก
แล้วเดินเข้ามาภายในห้องอย่างคุ้นเคย เพราะมาที่นี่ไม่ต่ำกว่าห้าครั้งแล้ว
แม้ว่าจะเพิ่งรู้จักกันได้ไม่นานก็ตาม
“ไปอาบน้ำ
ล้างหน้าแล้วมานั่งที่ได้แล้ว”
“เฮ้อออออออ”ฮยองวอนถอนหายใจยาว
ก่อนจะเหล่มองกึ่งจะรำคาญเล็กน้อย “บอกกี่ครั้งแล้วว่าให้ถ่ายรูปไปวาดเอาไง
จะมาอะไรทุกวัน”
“ก็แล้วจะต้องให้ตอบอีกกี่ครั้งล่ะครับคุณแชฮยองวอน
ว่าวาดจากในรูปกับวาดจากตัวจริง รายละเอียดมันได้ไม่เหมือนกัน คนอย่างพี่
งานไม่ละเอียด พี่ไม่ทำให้เสียชื่อหรอกนะ”
“- -“
“ไปเร็วๆ
ให้เวลา 5 นาที”
“พี่แม่ง..”ฮยองวอนบ่นพึมพำ
สุดท้ายก็เดินเข้าไปในห้องนอนเพื่อทำตามคำสั่งอย่างเสียไม่ได้
“หึ”ชินโฮซอก
ยิ้มมุมปากอย่างพึงพอใจที่อีกฝ่ายยอมทำตามที่ตัวเองบอก
ก่อนจะเดินเข้าไปนั่งที่ประจำที่นั่งมาทุกวันเวลามาที่นี่
ฮยองวอนเป็นนักแต่งเพลง
ที่ตอนนี้เพลงของเขากำลังเป็นที่นิยมแทบทุกเพลง โดยเฉพาะอย่างยิ่งเพลงที่แต่งให้ ยูกีฮยอน
เจ้าพ่อเพลงประกอบละครร้องด้วย
ทางค่ายของกีฮยอนก็เลยอยากให้ฮยองวอนมาทำงานในค่ายของตัวเองอย่างเต็มตัว
แผนแรกที่จะเริ่มใช้โปรโมทก็คือการให้มีใบหน้าของฮยองวอนอยู่ในอัลบั้มของกีฮยอนด้วย
จะถ่ายรูปมันก็ดูธรรมดาเกินไป จึงต้องจ้างจิตรกรที่ฝีมือไม่ธรรมดาอย่างโฮซอกมา
แม้ว่าฮยองวอนจะไม่ค่อยอยากให้ความร่วมมือ
แต่เพราะความเป็นเพื่อนสนิทของกีฮยอน ทนความเซ้าซี้ของเพื่อนไม่ไหวเลยต้องยอม
ฮยองวอนรักอิสระ ไม่อยากเอาตัวไปผูกอยู่กับที่ไหน แต่ดูเหมือนตอนนี้จะไม่ได้แล้ว
อย่างน้อยตอนนี้ก็ต้องเอาตัวไปผูกอยู่กับโฮซอกแทบทุกวันนี่ไง
ไม่รู้จะใช้เวลาวาดอะไรนานขนาดนั้น
“นั่งนิ่งๆสิ”
“ก็ผมง่วงอ่ะ”ฮยองวอนบ่นเสียงอ่อย
ห่อตัวลงเพื่อแสดงให้เห็นว่าวันนี้เขาไม่พร้อมจริงๆ
แต่โฮซอกก็ไม่ได้สนใจหรอก
แถมยังทำหน้าดุใส่อีก “นั่งตัวตรงๆ นั่งแบบนี้แล้วจะวาดได้ไหม”
“โห่..”
“ไม่ต้องมาโห่
ก็ถ้าไม่เอาแต่ขยับไปขยับมา คงวาดเสร็จไปตั้งแต่สามวันที่แล้วละ”
“ยากขนาดนั้นเชียว”ฮยองวอนถามเสียงสูง
โฮซอกเลยพยักหน้า
“ก็ใช่น่ะสิ แต่อธิบายไปก็เท่านั้นอ่ะ
คนไม่มีศิลปะอยู่ในหัวใจอย่างนายไม่เข้าใจหรอก”
“แหวะ”ฮยองวอนแลบลิ้น
รู้สึกหมั่นไส้เล็กๆ นี่ถ้าไม่ติดว่าโฮซอกแก่กว่า คงได้ด่าไปแล้วล่ะ “ฮ้าววววว -o-“
“แช
ฮยอง วอน!!”
“อะไรล่ะ
ก็บอกว่าง่วงอ่ะ”
“ลืมตา
นายหลับตาแล้วพี่จะวาดได้ไงฮะ!!!”
ฮยองวอนแกล้งถอนหายใจยาวๆใส่อีกฝ่าย
แล้วยกมือขึ้นมาถ่างตาของตัวเองออกแถมยังทำหน้าตาเด๋อๆใส่
ซึ่งก็ได้ผลเพราะโฮซอกหลุดหัวเราะออกมา
“ฮ่าๆ
ทำหน้าตาให้มันดีๆหน่อย”
“ก็บอกให้ลืมตาไง
นี่ไง ผมก็ลืมตาให้”
“ให้ลืมตา
ไม่ได้ถลึงตา คนอะไร หน้าอย่างกับกบ”
“โห่
ถ้าผมเป็นกบนะ คงเป็นกบที่หล่อที่สุดอ่ะ พี่ตาไม่ถึงเองเหอะ”ฮยองวอนเถียงกลับ
โฮซอกยิ้มบางๆแล้วเริ่มวาดรูปต่อเมื่อแบบของเขายอมนั่งและทำหน้าตาปกติแล้ว
“เมื่อคืนทำงานดึกเหรอ”
“อือ
กว่าจะได้ออกจากห้องอัดก็ตีสี่ แล้วพี่ก็มาหาตั้งแต่แปดโมง ได้นอนไปสามชั่วโมงเองเนี่ย”
“ทำไมกลับดึกจัง”
“ก็ต้องปั่นเพลงให้กีฮยอนมันอ่ะดิ
ไม่รู้จะขยันร้องอะไรนักหนา”
“บ่นเยอะขนาดนี้ก็เลิกทำสิ”
“โหย
เลิกทำแล้วผมจะเอาตังค์ที่ไหนกิน พี่เลี้ยงผมไหมล่ะ”
“ก็ถ้าให้เลี้ยงก็เลี้ยงได้นะ”โฮซอกบ่นพึมพำ
และแน่นอนว่าฮยองวอนไม่ได้ยินหรอก เพราะมัวแต่หาวใส่เขาเป็นครั้งที่สาม
“ฮ้าวววววว”
ฮยองวอนตบแก้มตัวเองเบาๆเพื่อเรียกสติให้กลับเข้าร่าง
แม้ว่าในตอนนี้หนังตามันใกล้จะปิดเต็มที แต่ก็ต้องถ่างตาให้โฮซอกวาดรูปต่อไป
“เออพี่
เขาบอกว่าวาดคนอ่ะ ตาเป็นส่วนที่วาดยากที่สุดจริงเหรอ”
“ก็จริง
เพราะตาแต่ละคนมันต่างกันมาก วาดผิด ความหมายที่จะสื่อก็ผิดไปเลย”โฮซอกอธิบาย
“แล้วตาผมอ่ะ
วาดยากปะ”
โฮซอกไม่ได้ตอบในทันที
เพราะกำลังตั้งใจวาดในส่วนที่ฮยองวอนคิดว่ายากอยู่ จ้องรูปที่ตัวเองเป็นคนวาด
แม้จะยังไม่สมบูรณ์และยังเป็นแค่โครงร่างอยู่ แต่ก็สัมผัสได้เลย
“นายสวยดีนะ”
“ฮะ?
อะไรนะพี่ อะไรสวย”
โฮซอกสะดุ้ง
ก่อนจะมองฮยองวอนลนๆ “หมายถึงตานายน่ะ สวยดี”
“อ๋อ..”
โชคดีที่ฮยองวอนไม่ใช่คนขี้สงสัยเลยไม่ได้ถามอะไรต่อ
โฮซอกลอบถอนหายใจเล็กน้อย แล้วตั้งสติวาดรูปต่อไป
เสียงของฮยองวอนยังคงดังมาเรื่อยๆไม่หยุด
เพราะเจ้าตัวบอกว่าถ้าไม่ได้พูดอะไรจะง่วงนอนมากกว่าเก่า
เสียงใสๆ
และใบหน้าน่ารักที่เข้ากันได้ดี ..โฮซอกอยากเห็นและได้ยินไปทุกวัน
นั่นเลยเป็นสาเหตุให้คนที่ไม่ชอบทำงานให้กับใครยอมรับงานนี้แทบจะทันทีที่ได้รับการติดต่อมา
โฮซอกติดตามฮยองวอนตั้งแต่ฮยองวอนเพิ่งเริ่มเข้ามาเป็นนักแต่งเพลง
ไม่สิต้องบอกว่าก่อนหน้านั้นอีก
เด็กมอปลายที่ชอบมานั่งอยู่ที่หน้าคอนโดของโฮซอก
เพราะมันอยู่ติดกับโรงเรียน นั่งหลับซะส่วนใหญ่ ไม่หลับก็กิน
เห็นแบบนั้นทุกวันจนกลายเป็นความเคยชิน
ไม่คิดว่าพอฮยองวอนเรียนจบจะมีโอกาสได้เจอกันอีก ในเมื่อได้รับ ก็ต้องรีบคว้าไว้สิ
ฮยองวอนก็ยังคงน่ารักเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนเลยสักนิด
ไอ้เรื่องที่บอกว่าจะต้องวาดจากตัวจริงมันก็แค่ข้ออ้างเท่านั้นแหละ
ความจริงจะถ่ายรูปฮยองวอนไปแล้ววาดที่บ้านก็ได้
แต่ที่ไม่ทำก็เพราะอยากจะเจออีกคนซะมากกว่า ไม่รู้ว่าถ้าหากรูปเสร็จแล้ว
จะมีโอกาสได้เจอกันอีกไหม
“ความจริงแล้วพี่นี่ก็หล่อเหมือนกันนะ”
“หืม..”
“ตัวขาวๆ
หน้าก็หล่อ แถมเสียงก็เพราะด้วย เข้าวงการสบายเลยนะเนี่ย”
“รู้ได้ไงว่าพี่เสียงเพราะ”โฮซอกถามขำๆ
ฮยองวอนเลยย่นจมูกแล้วตอบไปตามจริง
“เคยได้ยินพี่ร้องเพลง พี่ร้องเพราะจนผมเคลิ้มเลยอ่ะ”
โฮซอกยกยิ้มเล็กน้อย
ไม่ได้ตอบอะไร เพลงที่ฮยองวอนแต่ง โฮซอกร้องได้ทุกเพลงนั่นแหละ
กลายเป็นว่าตอนนี้นอกจากเพลงที่ฮยองวอนเป็นคนแต่ง โฮซอกก็ไม่ฟังเพลงของใครเลย
อืม..
แบบนี้เรียกคลั่งได้หรือเปล่านะ
“...”
เสียงเจื้อยแจ้วเงียบไปสักพัก
โฮซอกเลยละจากกระดานวาดรูปแล้วหันไปมองแบบของเขาที่ตอนนี้นั่งหลับไปเป็นที่เรียบร้อยแล้ว
อดไม่ได้ที่จะยิ้มออกมาด้วยความเอ็นดู วางดินสอลง แล้วเดินเข้าไปใกล้
“ฮยองวอน”
“...”
สงสัยจะง่วงมากจริงๆ
ยิ่งสะกิดยิ่งขดตัวลงไปกับเก้าอี้ น่ารักอย่างกับลูกแมวแน่ะ
“ฮยองวอน
ไปนอนดีๆไหม”
“..งืม”
เสียงครางในลำคอพร้อมกับการขยับตัวเล็กน้อยเท่านั้น
โฮซอกเลยตัดสินใจช้อนแขนเข้าไปที่ใต้ร่างผอมบาง
อุ้มขึ้นแล้วพาไปในห้องนอนก่อนจะวางร่างบางลงบนเตียงอย่างแผ่วเบา
ฮยองวอนขยับตัวเข้าไปซุกกับผ้านวมผืนหนาเหมือนรู้งาน
โฮซอกเลยช่วยจัดให้นอนในท่าที่สบายมากขึ้น ลูบผมนุ่มเบาๆแล้วเดินออกมาจากห้องเงียบๆ
ปล่อยให้พักผ่อนไปก่อนแล้วกัน
ฮยองวอนสะดุ้งตื่นขึ้นมาเมื่อได้ยินเสียงของนาฬิกาปลุกที่บอกว่าตอนนี้คือตอนเที่ยงตรง
เกาหัวตัวเองงงๆเมื่อเห็นว่ามาอยู่ที่เตียงแล้ว พอเดินออกมาก็ไม่เห็นโฮซอก
มีเพียงกระดานวาดรูปตั้งอยู่กลางห้องเท่านั้น
“สงสัยกลับไปแล้วแหงๆ”พึมพำเบาๆเพราะคิดว่าอีกฝ่ายคงกลับไปแล้ว
ส่วนที่ตัวเองไปนอนอยู่บนเตียงคงเป็นเพราะความง่วงเลยเดินไปเอง
มันก็ต้องแบบนั้นแหละ
“วาดสวยเหมือนกันนะเนี่ย”ฮยองวอนมองรูปของตัวเองอย่างชื่นชม
จะบอกว่าเพราะโฮซอกมีฝีมือ หรือเพราะแบบหล่อดีนะ
เพราะหล่อสิ
หึๆ..
ตึก
ร่างบางสะดุ้งเล็กน้อยเมื่อได้ยินเสียงเหมือนอะไรชนกัน
เลยหันไปมอง ก่อนจะเบิกตากว้าง แล้วร้องออกมา
“ว๊ากกกกกกกกกกกก”
“เฮ้ย
อย่าเสียงดัง!!!”
ตุบ
“O_O”ตากลมยังไม่เลิกเบิกกว้างกว่าเก่า
เมื่อถูกปิดปากเอาไว้ ถ้าแค่นั้นมันก็ดี
แต่เพราะว่าตอนนี้ฮยองวอนโดนโฮซอกล้มลงมาทับเต็มๆน่ะสิ
“เดี๋ยวข้างห้องเขาก็ตกใจคิดว่าพี่จะทำอะไรนายหรอก”
ก๊อกๆๆๆ
“คุณฮยองวอน
เกิดอะไรขึ้นหรือเปล่าคะ”
นั่นไง
พูดไม่ทันขาดคำ
“บอกเขาไปสิฮยองวอน”
“อะ
อืม”ฮยองวอนพยักหน้า สติยังกลับเข้ามาไม่สมบูรณ์ดีด้วยซ้ำ “ไม่มีอะไรครับ
พอดีผมสะดุดขาตัวเอง”
“อ๋อ
ถ้ามีอะไรเรียกได้นะคะ”
“ขอบคุณ
..ขอบคุณครับ”
เสียงจากข้างนอกเงียบหายไป
โฮซอกเลยถอนหายใจ “เกือบไปแล้วเนี่ย”
“พะ
พี่.. อะไรของพี่เนี่ย มาเดินแก้ผ้าอยู่ในห้องคนอื่นทำไม”ฮยองวอนโวยวาย
ก็ที่เขาตกใจแทบช็อคเพราะจู่ๆก็หันไปเห็นโฮซอกเดินออกมาจากห้องน้ำในสภาพมีบ็อคเซอร์ใส่อยู่ตัวเดียวน่ะสิ
ถึงแม้ว่าจะเป็นผู้ชายเหมือนกัน แต่ฮยองวอนก็ไม่เคยเห็นใครเดิน(เกือบ)เปลือยจนชินตาไม่รู้สึกอะไรไหมล่ะ
“ก็พี่กินน้ำแดง
แล้วสำลัก มันเปียกกางเกงเปียกเสื้อไปหมด เลยเอาไปซัก”
“ละแล้วทำไมพี่ไม่เอาของผมไปใส่ก่อนเล่า”
“ก็กำลังจะออกมาถามนี่ไง
ใครใช้ให้ร้องออกมา”
“...”
ฮยองวอนไม่ได้ตอบ
รู้สึกหายใจติดขัดอย่างประหลาด ก่อนจะรู้เหตุผลทีหลังว่ามันเพราะอะไร
“พะ..
พี่”
“หือ”
“อะ
ออกไปจากตัวผมได้ยังอ่ะ”
“...”
เพราะคำพูดของฮยองวอนทำให้โฮซอกนึกขึ้นได้ว่ายังคงนอนทับร่างบางอยู่บนโซฟา
แต่ถึงรู้ก็ไม่ได้ยอมลุกขึ้นแต่อย่างใด มองใบหน้าหวานของอีกฝ่ายนิ่งๆ
“.////. พี่..”
“คิ้วนายสวยดี”พูดจบก็ยกมือขึ้น
ใช้ปลายนิ้วไล้ไปตามคิ้วเข้มก่อนจะลากลงมายังตา “ตาก็สวย”
“.////////. ผม..”
“จมูกก็สวย”มาถึงที่จมูก
ก่อนที่สุดท้าย
“พะ
พี่โฮ..”
“ปากก็ด้วย”
“.////////////.”
“ขอนะ”
แค่เดียวสั้นๆที่ฮยองวอนแปลความหมายที่เขาจะสื่อไม่ออก
ก่อนจะได้รับการไขปริศนาในทันที เมื่อถูกริมฝีปากทาบทับลงมาแน่นสนิท
ดวงตาของฮยองวอนเบิกกว้างมากกว่าครั้งไหน
นอนนิ่งและทำอะไรไม่ถูกยิ่งเมื่อถูกรุกรานเข้ามามากกว่าเก่า
หัวใจดวงน้อยก็แทบจะหลุดออกมานอกอก
รู้สึกมวนท้องเหมือนมีผีเสื้อนับร้อยตัวบินเล่นกันอยู่ในนั้น
สุดท้ายเปลือกตาก็ค่อยๆปิดลง ไร้การควบคุมตัวเองด้วยการยกมือไปโอบรอบลำคอแกร่ง
เสียงของจูบดังขึ้น
การสัมผัสที่เริ่มจะเร่าร้อนมากกว่าเก่า และก่อนจะมีอะไรเลยเถิด
โฮซอกก็ละออกมาช้าๆด้วยความเสียดาย
“ฮยองวอน”
“อะ
อือ..”
มือหนาวางลงไปบนแก้มนิ่ม
เลื่อนริมฝีปากไปกดจูบที่หน้าผากมนก่อนจะยิ้มหวานแล้วเริ่มร้องเพลงออกมา
“Oh 느낌부터가 너무 달라
นือกิมบูทอกานอมู ทัลรา
(มันให้อารมณ์ที่แตกต่างนะ)
절대로 평범하지가 않아
ชอลแดโร พยองบอมฮาจีกา อานา
(ก็คุณไม่เหมือนใครเลย)
근데 넌 볼수록 묘하게
คึนแด นอน บลซูรก มโยฮาเก
(ยิ่งผมมองคุณมากเท่าไหร่)
더 빠져들어
ดอ ปาจอดือรอ
(ก็ยิ่งเหมือนผมหลุดเข้าไปในตัวคุณมากเท่านั้น)”
“พะ
พี่..”
“เพลงแรกที่นายแต่ง”โฮซอกพูด
ยิ้มบางๆ “Need
you”
“..อืม
ผมรู้”
“มันคือความรู้สึกของพี่ในตอนนี้”
“...”
“พี่ชอบนาย
แล้วก็ต้องการนาย เพราะงั้นตอนนี้ขอแค่คำเดียว”
“...”
“ฮยองวอนต้องการพี่หรือเปล่า”
เกิดความเงียบพักใหญ่จนโฮซอกเริ่มใจไม่ดี
ซึ่งถ้าหากจะถูกปฏิเสธก็เข้าใจ เพราะโฮซอกรีบร้อนมาเกินไป
แต่เมื่อกี้มันไม่สามารถห้ามใจไหวจริงๆ ถ้าหากฮยองวอนไม่ได้ต้องการเขา
เขาก็จะไปแต่โดยดี เพียงแต่ว่า..
ลำคอของเขากลับถูกมือเล็กโน้มลงไป
แล้วริมฝีปากอิ่มก็เป็นฝ่ายประทับจูบลงมาก่อน เพียงเท่านั้น
บทเพลงที่ทั้งคู่บรรเลงก็เริ่มขึ้น และมันจะไม่มีวันสิ้นสุดอีก
เพราะเราต่างห็ต้องการกันและกัน
เขินจัง ต่างคนก็ต่าง need อ่ะนะ งั้นก็สนอง need กันไปเลยค่าาาาาาาาา
เย้ๆ เป็นอีกครั้งที่ได้เข้ามาร่วมอยู่ในโปรเจ็คกับน้องๆที่น่ารักทั้งสามคน ขอบคุณที่ให้พี่มีส่วนร่วมนี้
ถือเป็นการเฉลิมฉลองสำหรับฟูลอัลบั้มครั้งแรกของ MONSTA_X ที่เรารักกันเน๊อะ
เป็นความสำเร็จอีกครั้งที่พวกเราทุกคนภูมิใจ๊ ภูมิใจ.. รักนะคะ
#บิวตี้ฟูลฮยองวอนโฮ
ความคิดเห็น