คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #17 : Another Time : C H A P T E R S 1 5
Chapters 15
มินฮยอกนั่งอยู่ข้างเตียง
ไม่ยอมลุกไปไหน ตราบใดที่คนที่กำลังนอนหน้าซีดอยู่ยังไม่ฟื้น
เขาก็จะไม่ไปไหนทั้งนั้น นี่มันเจ็ดวันแล้วนะฮยองวอน เมื่อไหร่จะตื่นขึ้นมาสักที
“..อือ”
ขอบคุณที่ได้ยินคำขอของเขา
มินฮยอกปรี่เข้าไปใกล้ทันทีที่เปลือกตาคู่สวยค่อยๆเปิดช้าๆ “ฮยองวอน”
“..พี่มินฮยอก”
คนป่วยเอ่ยเรียกอีกฝ่ายด้วยน้ำเสียงแหบพร่า
“ผม หิวน้ำ”
“อ๊ะ
รอแป็บนะ”มินฮยอกรีบหันไปหยิบแก้ว เทน้ำรินใส่ ก่อนจะประคองร่างบางให้ลุกขึ้นนั่งแล้วประคองเอาไว้
“ค่อยๆนะ”
ฮยองวอนดื่มน้ำจนหมดแก้ว
หัวสมองของเขาว่างเปล่า แต่เมื่อใช้เวลาสักพักก็ประมวลเหตุการณ์ได้ทีละอย่าง
“วอนโฮ วอนโฮอยู่ไหนครับ วอนโฮอยู่ไหน”สิ่งแรกที่นึกถึงคือเขา
“วอนโฮ..”
“วอนโฮอยู่ไหน
เขาเป็นยังไงบ้าง เขาปลอดภัยใช่ไหมครับพี่มินฮยอก เขาอยู่ไหน”
“วอนโฮเหรอ..”มินฮยอกเม้มริมฝีปาก
ก่อนจะเอ่ยถามด้วยความสงสัย “วอนโฮคือใครกันฮยองวอน”
“พี่พูดอะไร
พี่เองก็รู้จักเขานี่ครับ วอนโฮไปไหนครับ ผมถามว่าวอนโฮไปไหน”
“ใจเย็นๆก่อนฮยองวอน”มินฮยอกพูด
ดันร่างคนป่วยให้นอนลง “นายพูดถึงใคร พี่ไม่เข้าใจ วอนโฮเป็นใครเหรอ”
“พี่มินฮยอก!!!!!!!”
มินฮยอกมองฮยองวอนด้วยความตกใจ
แต่ไหนแต่ไรฮยองวอนไม่เคยตะโกนเสียงดังใส่เขาแบบนี้ ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น
ฮยองวอนเกิดอุบัติเหตุ หลับไปเจ็ดวันเต็ม พอตื่นขึ้นมาก็ถามหาแต่คนที่ชื่อวอนโฮ
วอนโฮเป็นใครกันล่ะ
“วอนโฮอยู่ไหน
ผมจะไปหาเขา”ฮยองวอนพูดทั้งน้ำตา “เขาปลอดภัยใช่ไหม”
“อะ
โอเคฮยองวอน ตอนนี้นายต้องนอนพักก่อนนะ”มินฮยอกพูดด้วยความใจเย็น “พอตื่นขึ้นมา
เราไปเจอวอนโฮกัน”
“..อือ”
ฮยองวอนล้มตัวลงนอน
ยกมือขึ้นมาปิดหน้า แต่น้ำตาก็ไหลลงข้างแก้มไม่หยุด เขาต้องปลอดภัยสิ
เขาต้องไม่เป็นอะไร เขาจะต้องอยู่ด้วยกัน
“พักผ่อนก่อนนะ
พี่จะออกไปคุยกับหมอ”
มินฮยอกพูด
ลุกเดินออกจากห้องพอดีกับที่คุณหมอฮยอนอูเจ้าของไข้ฮยองวอนออกมาจากห้องฝั่งตรงข้าม
“คุณหมอครับ ฮยองวอนฟื้นแล้ว”
“ครับ
หมอจะรีบเข้าไปตรวจ”
“เดี๋ยวครับ”มินฮยอกรั้งเอาไว้ก่อน
ถอนหายใจเบาๆ “ผมว่า สมองของฮยองวอนคงกระทบกระเทือน”
“ครับ?”
“เขาพูดเรื่องแปลกๆ ชื่อแปลกๆ คนที่ผมไม่เคยรู้จัก ผมไม่แน่ใจว่าเขากำลังพูดถึงอะไรอยู่”
“งั้นเหรอครับ”
“ใช่ครับ”
“ถ้างั้น
หมอขอเข้าไปตรวจร่างกายอย่างละเอียดนะครับ อาจได้รับการกระทบกระเทือนจากอุบัติเหตุ”
“ได้ครับ”
ร่างบางที่ใบหน้าเริ่มมีเลือดฝาดนั่งพิงกับเตียงผู้ป่วย
เหม่อมองออกไปข้างนอก เขาหลับไปตื่นแล้ว แต่พี่มินฮยอกก็ไม่ยอมพาไปหาวอนโฮเสียที
หนำซ้ำคนที่เข้ามายังเป็นพี่หมอฮยอนอูที่เข้ามาถามไถ่อาการ
แน่นอนว่าเขาถามถึงวอนโฮ แต่พี่หมอกลับมีท่าทีแปลกๆพูดจาแปลกๆไม่ต่างจากพี่มินฮยอกเลย
ประตูห้องเปิดเข้ามาพร้อมกับร่างเล็กๆของกีฮยอนที่ตรงมาหาฮยองวอนด้วยความเป็นห่วง
“พระเจ้า
ขอบคุณที่นายฟื้นขึ้นมา นายหลับไปนาน ฉันตกใจมากเลยนะ”
“..กีฮยอน”
“หือ?”
“วอนโฮอยู่ไหน”
“เอ่อ..”กีฮยอนตะกุกตะกัก
ก่อนเข้ามาในห้องเขาได้นั่งคุยกับมินฮยอก และมินฮยอกก็เล่าทุกอย่างให้ฟังหมดแล้ว
เขาไม่เข้าใจ ฮยองวอนกำลังพูดถึงใครกันแน่
“เขาปลอดภัยใช่ไหมกีฮยอน”
“..ฮยองวอน”กีฮยอนเรียกชื่อเพื่อนก่อนจะดึงเข้ามากอด
“นายต้องใจเย็นๆก่อนนะ”
“..เขาไปไหน”
“ฉันไม่รู้ว่านายกำลังพูดถึงใคร
วอนโฮคือใคร”
ฮยองวอนดันกีฮยอนออก
ที่ตาคู่สวยเอ่อไปด้วยน้ำตาอีกครั้ง “ทำไมทุกคนถึงเป็นแบบนี้ นายเองก็รู้จักเขานี่
พี่มินฮยอกก็รู้ พี่หมอก็รู้ ทุกคนรู้ แต่ทำไมต้องทำเหมือนไม่รู้ด้วย”
“งั้น
นายลองบอกได้ไหม ว่าเขาเป็นใคร บะ บางที ฉันอาจจะจำไม่ได้น่ะ
วันๆฉันเจอผู้คนตั้งเยอะแยะ อาจจะมีลืมๆไปบ้างนะ” กีฮยอนพยายามใช้ไม้อ่อน
อย่างน้อยรู้ว่าฮยองวอนกำลังพูดถึงใครก็ยังดี
แต่กีฮยอนมั่นใจนะ
เขาไม่มีทางรู้จักคนที่ชื่อวอนโฮแน่ ไม่คุ้นเลยสักนิด
“ผู้ชายที่จู่ๆก็โผล่มาในงานประกาศรางวัล แถมยังใส่ชุดฮันบกด้วยไง
นายเองก็เห็น นายยังเป็นคนพาเขาไปสถานีตำรวจเลย นายโยนเขามาให้ฉันดูแล นายยังเจอเขาบ่อยๆด้วย”
“งานประกาศรางวัล?
ชุดฮันบก?”
ก็ยังไม่เข้าใจอยู่ดี
“นึกดีๆสิ
วันที่ฉันไปทำข่าวที่นั่น นายเข้ามาทักฉัน เราคุยกันอยู่สักพักจู่ๆเขาก็โผล่มา”
“เดี๋ยวนะฮยองวอน
..นายจะไปทำข่าวที่งานประกาศรางวัลทำไม”
“ก็ฉันถูกย้ายไง
นึกดูให้ดีๆสิกีฮยอน”ฮยองวอนขอร้องด้วยเสียงสั่นเครือ “เรารู้จักกันเพราะงานนั้นไง
ฮึก นายโทรมาขอให้ฉันไปช่วยจัดการเรื่องเขา”
“ฮยองวอน
ตั้งสติแล้วฟังฉันนะ”กีฮยอนพูดด้วยเสียงที่เข้มกว่าเดิม
จับไหล่ทั้งสองข้างของเพื่อนเอาไว้แน่น “ใช่ นายเคยถูกย้าย แต่มันก็แค่วันเดียวเองไม่ใช่เหรอ สุดท้ายพี่มินฮยอกเขาก็ยอมให้นายกลับไปทำข่าวเดิมอยู่ดี ฉันเจอกับนายที่งานประกาศรางวัล นั่นก็จริง แต่เราสองคนไม่ได้รู้จักกันที่งานนั้นนะ”
“ไม่สิกีฮยอน เพราะงานนั้นที่เราเจอกันครั้งแรก”
“มันก็ใช่อีก ที่ฉันไปงานประกาศรางวัลทุกงานที่ผ่านมา แต่ฮยองวอนเราเจอกันแค่เดินสวนกันเท่านั้น นายลองคิดดูดีๆสิ ฉันลาออกจากสำนักข่าวเก่า
แล้วย้ายมาอยู่ทีมเดียวกับนาย เราเจอกัน เราทำงานด้วยกัน
ถึงจะคนละสายข่าวแต่เราก็คุยกันถูกคอ เราถึงสนิทกัน”
“..ไม่ใช่..”ฮยองวอนเอ่ยด้วยเสียงแหบพร่า
ใกล้จะหมดแรงเต็มที
ความเจ็บแปลบแล่นเข้าสู่สมอง จนต้องยกมือขึ้นมากุมเอาไว้
ก่อนที่ภาพหลายภาพจะไหลเข้ามาเรื่อยๆไม่ขาด
“สวัสดี
ฉันยูกีฮยอน หลังจากนี้ฝากตัวด้วยนะครับรุ่นพี่”
“ไม่ต้องเรียกรุ่นพี่หรอกน่า
เราสองคนอายุเท่ากันนะ”
“งั้นก็ขอบใจมากนะ
นายทำข่าวอะไรเหรอฮยองวอน”
“ข่าวอาชญากรรมน่ะ
นายทำข่าวบันเทิงใช่ไหม”
“อื้ม”
“งั้นหลังจากนี้เราตั้งใจทำงานกันนะ
เพื่อทีมของพี่มินฮยอก”
“อื้ม
เพื่อทีม”
“ฮยองวอน นายเป็นอะไร”
“ปะ
ปวดหัวจัง”
“นอนพักก่อนนะ”
“ไม่”ฮยองวอนปฏิเสธ
น้ำตาไหลอีกครั้ง “ฉันจำได้.. นายอยู่ทีมเดียวกับฉัน”
“ใช่
เราสองคนอยู่ทีมเดียวกัน”
“ฉันอาจจะเข้าใจอะไรผิดไป”ฮยองวอนพูดเสียงแผ่ว
มองกีฮยอนนิ่ง “ฉันต้องกลับไปทำข่าวต่อนะ ฉันมีหลักฐาน ทุกอย่างต้องถูกเปิดโปง”
“เปิดโปง?
นายหมายถึงอะไร”
“ก็ข่าวที่มีนายทุนไปไล่ที่ชาวบ้านไง
ฉันรวบรวมหลักฐานได้เยอะแล้วนะ เขาคือคนที่ทำร้ายฉัน คือคนที่ทำร้ายวอนโฮด้วย”
“ถ้าเรื่องนายทุน..
นายปิดแฟ้มข่าวไปเป็นเดือนแล้วนะฮยองวอน”
“...”
“ขอบคุณมากนะครับ
ข้อมูลของคุณช่วยให้งานของเราง่ายขึ้น”
“ผมยินดีครับ
คนชั่วก็ต้องได้รับกรรมที่เขาก่อเอาไว้”
“ส่วนเรื่องทำร้าย..
นายไม่ได้ถูกใครทำร้ายนะ นายตกบันไดเอง ฉันอยู่ตรงนั้นกับนาย เห็นกับตา ทุกคนในทีมก็เห็น
เพราะพื้นมันลื่น นายถึงได้ตกลงไป”
“วันนี้ไปกินหมูสามชั้นกันเถอะ”
“นี่เอาของกินมาล่อเหรอ”
“เอาน่า
ถือซะว่าฉลอง ที่เดือนนี้ทีมเราเป็นทีมที่เจ๋งที่สุด”
“โธ่
นายก็หาเรื่องฉลองไปเรื่อยนั่นแหละกีฮยอน วันๆเอาแต่กิน ดูซิ อ้วนเป็นหมู..เหวอ”
“ฮยองวอน!!!!!”
“..ไม่จริง”ใบหน้าที่เริ่มสีเลือดฝาดกลับกลายเป็นซีดไร้สีเลือดอีกครั้ง
ความปวดหัวทำให้ต้องยกมือขึ้นมากุมก่อนจะร้องไห้อย่างคนขาดสติ “ฉัน..
ฉันไม่ได้ตกบันได ข่าวยังไม่ถูกปิด ทุกคนหลอกฉัน วอนโฮอยู่ไหน”
“ฮยองวอน”กีฮยอนดึงเพื่อนรักเข้ามากอด “นายอาจจะแค่ฝัน.. วอนโฮคนนั้นไม่มีอยู่จริงนะ”
“ฮืออออออ ไม่ เขามี เขามีตัวตนอยู่จริงๆ นายนึกดูให้ดีๆสิ วอนโฮไง ผู้ชายคนนั้นน่ะฮึก”
“เขาเป็นแค่คนในความฝันของนาย..
แค่ฝันนะ”
ฮยองวอนร้องไห้อย่างหนักจนกีฮยอนสงสารเพื่อนจับใจ
เพื่อนของเขาไม่เคยเป็นแบบนี้ ฮยองวอนเป็นคนสดใสร่าเริง
เกิดอะไรขึ้นกับฮยองวอนกันแน่
“แค่ฝันนะฮยองวอน
แค่ฝัน..”
“ฮือ
ไม่จริง.. กีฮยอนน่า ถะ ถ้าหากว่ามันเป็นฝัน..”
"..."
“ทำไม
ทำไมภาพในฝัน มันถึงได้ชัดเจน ฮึก ยิ่งกว่าความจริงอีกล่ะ”
รอยยิ้มของเขา
เสียงของเขา ใบหน้าของเขา สัมผัสของเขา
ชัดเจนจนไม่อาจคิดว่ามันเป็นความฝันได้เลย
แค่ฝัน? แค่ฝันจริงๆเหรอ เกิดอะไรขึ้นกับทุกคน ทำไมถึงจำไม่ได้ล่ะ
หรือฮยองวอนจะแค่ฝันไปจริงๆ
#องครักษ์ชิน
ความคิดเห็น