คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #14 : SF CHANGKYUN x HYUNGWON : HBD PROJECT 2 [END]
“โคตรอิจฉามันเลยว่ะ”
“พี่จะไปอิจฉามันทำไม ขามันเดี้ยงแบบนั้นน่ะ”
“หรือว่าบางที ถ้าฉันเดินตกเวทีแล้วขาเดี้ยงแบบมัน โฮซอกอาจจะสนใจฉันก็ได้นะเว้ย”
มินฮยอกมองฮยอนอูที่เพ้ออย่างเอือมๆก่อนจะล็อคแขนล่ำๆเอาไว้ “เลิกเพ้อเจ้อแล้วไปซื้อข้าวกับผมได้แล้ว หิวจะตายอยู่แล้วเนี่ย”
“เฮ้ย นี่ฉันไม่ได้เพ้อเจ้อนะเว้ยไอ้มิน แกลองคิดดูดิถ้าฉะ อุ๊บ”
“หุบปาก”มินฮยอกพูด หันไปมองที่เตียงคนป่วย
ที่ดูผู้ป่วยจะหน้าตาแจ่มใสมากเป็นพิเศษ เพราะว่าอะไรน่ะเหรอ
ไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อไหร่ที่ชางกยุนกับฮยองวอนสนิทกันมากขนาดที่ว่ามาเยี่ยมทุกวันแล้วก็ขลุกอยู่ด้วยกันยันมืดแบบนี้
เขายักไหล่แล้วลากฮยอนอูออกไปจากห้อง
ความจริงแล้ว
ตัวฮยองวอนเองก็ไม่รู้ว่าเป็นเพราะอะไรเหมือนกัน ถึงได้แวะมาหาเขาทุกวันก่อนกลับบ้าน
อาจจะคิดว่าเป็นเพราะตัวเองล่ะมั้งที่ทำให้ชางกยุนขาเดี้ยงแบบนี้ อีกอย่างเด็กคนนี้ก็เป็นคนน่ารัก
เขาไม่ค่อยชวนคุยมากนัก เวลาที่ฮยองวอนพูดด้วยก็จะหน้าแดงเป็นบางครั้งซึ่งนั่น
ฮยองวอนคิดว่าเขาน่ารักดี
“เดี๋ยวอีกไม่กี่วันก็ออกจากโรงพยาบาลได้แล้วนะ”
“เอ่อ ครับ”ชางกยุนพูด แอบยู่หน้า ก็เขาไม่ได้อยากจะรีบออกจากโรงพยาบาลหรอกนะ
ถ้าเกิดออกไปจะได้เจอฮยองวอนแบบนี้อีกไหมล่ะ
“เอ้อ ชางกยุนอยากได้อะไรเพิ่มไหม เดี๋ยวพี่ต้องกลับแล้ว”
“ไม่แล้วครับ”ชางกยุนพูดแล้วยิ้มแห้งๆ ใจอยากจะบอกกับฮยองวอนจะตายว่า อยู่ต่อเลยได้ไหมมมมมม แต่ปากมันไม่กล้าพูดน่ะสิ
ชางกยุนตบปากตัวเองแล้วชะงักไปเมื่อนึกขึ้นได้ว่าถูกมองอยู่ “เอ่อ ไม่มีอะไรครับ ยุงกัดปาก”
“ยุงกัดปากเหรอ”ฮยองวอนพูดกลั้วหัวเราะแล้วมองผู้ชายตรงหน้าอย่างปลื้มใจ
เห๋ ปลื้มใจ จะปลื้มใจทำไมล่ะ อ้อใช่! เพราะเขาน่ารักดีไง
“แล้วกลับยังไงครับ”
“ขับรถกลับน่ะ”
เสียงประตูเปิดขึ้นอีกครั้งมินฮยอกกับฮยอนอูเดินกลับเข้ามา ฮยองวอนเลยลุกจากเก้าอี้ที่นั่งอยู่
“ถ้างั้นพี่กลับก่อนแล้วกันนะ ไว้พรุ่งนี้จะมาใหม่”
“อ้าว กลับแล้วเหรอครับ”มินฮยอกถาม แอบเหล่มองชางกยุนที่ทำหน้าเจื่อนๆ
“ไม่อยู่ต่ออีกหน่อยเหรอครับ ผมซื้อข้าวมาเผื่อด้วยนะ”
“ขอโทษนะครับ ผมต้องกลับไปทำธุระต่อ”ฮยองวอนพูดอย่างเกรงใจแล้วหันกลับมามองชางกยุน
“พี่ไปนะ ชางกยุน”
“อ่า ครับ”
ฮยองวอนยิ้มให้ทุกคนแล้วเดินออกไปจากห้องพักผู้ป่วย เมื่อประตูปิดลง
ชางกยุนก็หันมองพี่ชายทั้งสองอย่างเคืองๆ “พวกพี่นี่เข้ามาทำไมไม่ดูจังหวะเลยวะ”
“ดูจังหวะ”ฮยอนอูทวนคำแล้ววิ่งไปเกาะเตียง “นี่แกกำลังจะจุ๊บน้องเขาเหรอวะ”
“หัวสมองคิดเป็นแต่เรื่องแบบนี้เหรอพี่”ชางกยุนย้อนถามแล้วผลักฮยอนอูออกเบาๆ
“พอพวกพี่มา พี่ฮยองวอนก็กลับเลยอ่ะ -^-“
“ไอ้นี่ ไม่รู้บุญคุณ ..นี่ไอ้เอ็ม
พวกฉันอุตส่าห์มายอมนอนปวดหลังกับพื้นแข็งๆนี่เพื่อเฝ้าแกนะ เดี๋ยวเหอะ
เดี๋ยวปล่อยให้นอนคนเดียวแม่งเลย”
“ชิ”ชางกยุนจิ๊ปากใส่มินฮยอกแล้วดึงผ้ามาคลุม “พวกพี่น่ะช่วยคุยกันแบบไม่มีเสียงด้วยเข้าใจปะ ผมจะนอน”
“แกจะรีบนอนไปไหนวะนี่เพิ่งสองทุ่มเองนะ”
“ผมอยากให้พรุ่งนี้ไวๆ ..อยากเจอพี่ฮยองวอน”ชางกยุนพูดแล้วยิ้มเมื่อนึกถึงใบหน้าสวยๆเมื่อกี้
อยากรู้จังว่ากินอะไรเข้าไป ถึงได้สวยน่ารักน่าหลงโดนใจเขาขนาดนี้
...
เดี้ยงแค่นี้ก็ถือว่าคุ้มล่ะวะ!!!!
ชางกยุนมองนาฬิกาแล้วนับถอยหลังใกล้ถึงเวลาที่ฮยองวอนจะมาแล้ว
เขามีสีหน้าที่ตื่นเต้นเหมือนเช่นเคยสร้างความหมั่นไส้ให้กับทั้งมินฮยอกและฮยอนอูมาก
“โอ๊ย หมั่นไส้มันโว๊ยยยยยย”ฮยอนอูพูดแล้วเอาหมอนปาใส่ชางกยุน
“แกช่วยเลิกทำหน้าลัลล้าขนาดนี้ได้ไหมวะ เห็นแล้วจะอ้วก”
“นี่หมั่นไส้หรืออิจฉากันแน่”ชางกยุนพูดแล้วแลบลิ้นใส่คนเป็นพี่
“ก็รักแรกตอนประถมของพี่ไม่คืบหน้าเหมือนผมนี่หว่า เลยอิจฉา
ริษยาน้อง ใช่มะ”
“หน็อย ไอ้นี่!!!”
ยังไม่ทันได้เถียงอะไรกันต่อ ประตูห้องก็ถูกเปิดเข้ามา
พร้อมกับคนที่ชางกยุนกำลังรอคอย
“เทวดา เอ่อ พี่ฮยองวอนมาแล้วววววววว”ชางกยุนพูดแล้วยิ้มแป้นเมื่อ
ฮยองวอนเดินเข้ามาพร้อมกับรอยยิ้มสวยๆที่เขาฝันถึงทุกคืน
“สวัสดีครับ”ฮยองวอนทักทุกคนแล้วเดินไปที่ข้างเตียง
“ชางกยุน”
“ครับ?”
“คือว่า วันนี้พี่อยู่นานไม่ได้นะ”
“ทำไมล่ะครับ”
“พี่ติดธุระจริงๆก็เลยแวะมาบอกก่อน ^-^ พอดีว่าวันนี้มีนัดทานข้าวกับคนสำคัญน่ะ”
“คนสำคัญ!!!!”
ทั้ง 3 คนในห้องพูดขึ้นมาพร้อมกัน
ฮยองวอนหันไปมองอย่างตกใจจนทั้ง 2 คนต้องก้มหน้าลง
ส่วนชางกยุนดูเหมือนจะช็อคค้างไปแล้วกับคำพูดนั้นที่ออกมาจากปากพี่ฮยองวอนของเขา
ก๊อกๆๆๆๆ
มินฮยอกเด้งตัวขึ้นแล้วเดินไปเปิดประตู เขาขมวดคิ้วแล้วมองหน้าผู้ชายตรงหน้าอย่างแปลกใจ
“มาหาใครเหรอครับ”
“ผมมาหาพี่แชครับ”ชายหนุ่มตอบเสียงเรียบแล้วถือวิสาสะเดินเข้าไปในห้อง
“พี่แช”
“อ้าว จูฮอน พี่บอกให้รอข้างล่างไง ขึ้นมาทำไมเนี่ย”
“ก็ผมรอพี่นานแล้วนี่”ผู้ชายที่ชื่อจูฮอนพูดแล้วเอนลงไปซบกับแขนฮยองวอนอย่างอ้อนๆ
“ไปกันได้หรือยังอ่ะพี่ ให้ผู้ใหญ่รอมันไม่ดีนะ”
“โอเคๆๆๆ”ฮยองวอนตอบจูฮอนแล้วหันมาทางชางกยุนที่ยังนิ่งอยู่ท่าเดิม
“งั้นพี่ขอตัวก่อนนะ พอดีมีทั้งคุณพ่อคุณแม่พี่
แล้วก็คุณพ่อคุณแม่ของจูฮอนที่มารออยู่ ไปช้ามันจะน่าเกลียด”
“=o=”
“ไปก่อนนะครับพี่ฮยอนอู มินฮยอก”
“=o=;; ครับ”
ประตูห้องถูกปิดลง และดูเหมือนคนที่เดินออกไปได้กระชากวิญญาณของชางกยุนไปด้วย
เขานั่งอึ้งค้างอยู่อย่างนั้นจนมินฮยอกต้องเดินมาเขย่า “ไอ้เอ็ม”
“คนสำคัญ!!!!”ชางกยุนโพล่งขึ้นมาแล้วทำหน้าเหมือนจะร้องไห้
“พี่ฮยองวอนหักอกผมมมมมมมม”
เริ่มได้ไม่เท่าไหร่ ก็แพ้แล้วเหรอวะเนี่ยยยยย
โฮซอกเดินเข้ามาภายในร้านอาหาร หลังจากที่เมื่อเช้าได้รับโทรศัพท์จากรุ่นพี่คนสนิทที่ช่วงนี้
เขาไม่ค่อยได้เจอนัก ฮยอนอูนัดให้มาเจอกันที่นี่ และเขาก็นั่งอยู่ตรงนั้นแล้ว
“พี่นัดผมมามีอะไรเหรอ”โฮซอกถามแล้วค่อยนั่งลงฝั่งตรงข้าม
ฮยอนอูที่กำลังเหม่อมองออกไปข้างนอกสะดุ้งแล้วมองหน้าคนที่เพิ่งมาถึงด้วยความตกใจ
“พี่ขี้ตกใจน่ะขอโทษที”
“ผมขอโทษ ไม่รู้ว่าทำให้พี่ตกใจ”
ฮยอนอูมองคนตรงหน้าแล้วเริ่มพูด “ตอนแรกพี่อยากจะนัดให้มาคุยเรื่องเพื่อนของเรา
แต่ตอนนี้พี่เปลี่ยนใจแล้ว”
“???”
“พี่อยากจะเปลี่ยนมาคุยเรื่องของเรา”
โฮซอกมองฮยอนอูด้วยความตกใจ ไม่คิดว่าเขาจะพูดเรื่องนั้นอีก “ตั้งแต่เมื่อไหร่กันที่พี่มีเรื่องของเราไว้ให้คุย”
“ก็ตั้งแต่ที่เราได้ยินว่าพี่แอบชอบเรามาตั้งแต่ประถมน่ะสิ”
“...”โฮซอกเงียบไป ไม่รู้ว่าควรจะตอบเขาว่ายังไง
“พี่อยากจะถามโฮซอก ว่ารู้สึกเหมือนพี่บ้างไหม”
“...”
“ถ้าไม่เลยพี่ก็ต้องขอโทษจริงๆที่พี่รู้สึกแบบนั้น พี่ขอร้องล่ะ
ช่วยทำให้พวกเรากลับมาสนิทกันเหมือนเดิมที อย่าหนีหน้าพี่ อย่าหลบพี่อีกเลย
ลืมสิ่งที่โฮซอกเคยได้ยินไปซะ พี่สัญญาว่าพี่จะไม่รู้สึกแบบนั้นอีก”
“...ความรู้สึกคนมันห้ามกันได้ง่ายขนาดนั้นเชียวเหรอ”
“ง่ายไม่ง่ายพี่ก็จะทำ แค่ขอให้เรากลับมาเป็นคนเดิมของพี่”
“...ผมขอตัวนะ พอดีนึกได้ว่าฉันมีธุระที่ต้องไปทำ”
ฮยอนอูมองโฮซอกที่เดินออกไปแล้วถอนหายใจออกมาหนักๆ ตั้งแต่ตอนเรียนประถมที่เขาชอบโฮซอกมาจนถึงตอนนี้เขาก็ยังคงชอบอยู่
แต่ดูเหมือนว่าอีกฝ่ายจะไม่ได้รู้สึกแบบเดียวกับเขาเลยสักนิด
“อกหักแล้วสินะ”
“เฮ้อ...”
“เฮ้อ...”
มินฮยอกหันไปมองเพื่อนทั้ง 2 คนที่พากันนั่งถอนหายใจ
ตอนนี้พวกเขาอยู่ที่ห้องซ้อมดนตรีเนื่องจากวันพรุ่งนี้เป็นวันเกิดของชางกยุน
ก็เลยจัดปาร์ตี้เล็กๆ ซึ่งทั้งสามคนจะขึ้นไปเล่นดนตรีสร้างบรรยากาศ
ชางกยุนออกจากโรงพยาบาลเมื่อวาน แต่ว่าตั้งแต่วันที่มีคนมาหาฮยองวอน
เขาก็ไม่ได้มาเยี่ยมชางกยุนอีกเลย ส่วนฮยอนอูก็ดูเหมือนจะอกหักแบบเดียวกันเป๊ะ
และนั่นทำให้เขารู้สึกรำคาญตาเป็นที่สุด
“เฮ้อ..”
“เฮ้อ..”
“โว๊ยยยยยยยยยยยยยยยย”มินฮยอกตะโกนขึ้นมาอย่างเหลืออด
“นี่เลิกแข่งกันถอนหายใจสักทีได้ไหมวะ แล้วก็ช่วยกรุณาลุกขึ้นมาซ้อมกันได้แล้ว
เห็นหน้าอย่างกับปลาใกล้ตายแบบนี้แล้วรำคาญว่ะ”
“แกไม่ได้อกหักแบบพวกฉันนี่ แกจะไปเข้าใจอะไรล่ะมินฮยอก”ฮยอนอูพูดแล้วเอามือปิดหน้า “แง้ รักแรกของฉัน”
“หือ ตัวล่ำบึกขนาดนี้ ทำท่าแบบนั้น พี่สงสารคนเห็นหน่อยเหอะ”มินฮยอกโวย
ที่จู่ๆฮยอนอูก็ยกมือมาปิดหน้าทำเหมือนกำลังร้องไห้
“ใช่ ก็พี่ไม่ได้โดนหักอกนี่หว่า พี่ก็ยังร่าเริงอยู่นี่
จะมาเข้าใจอะไรคนอกหัก”ชางกยุนพูดแล้วหันไปกอดคอฮยอนอู “รักแรกของผมก็เหมือนกัน แง้”
มินฮยอกมองอย่างหงุดหงิดแล้วลุกขึ้นเดินหยิบไม้กลองไปตีที่หัวของฮยอนอูกับชางกยุนคนละที
“ไอ้พวกปัญญาอ่อน”
“อะไรวะ/อะไรวะ”
“พวกแกฟังฉันเลยนะ ฟังให้ดี ..สำหรับพี่ นี่พี่รักโฮซอกมาตั้งแต่เรียนประถม
เพิ่งโดนปฏิเสธไปแค่ครั้งเดียวทำท่าเหมือนจะตายแล้วเหรอวะ เดินหน้าจีบไปเลยดิไหนๆเขาก็รู้อยู่แล้วนี่
ว่าพี่รักโฮซอกมาตั้งเป็น 10 ปี
รอต่อไปมันจะเป็นอะไรไปวะ ตอนนี้โฮซอกอาจจะยังไม่พร้อม ตื๊อดิพี่ ตื๊อน่ะ”
ฮยอนอูเด้งตัวขึ้นแล้วมองหน้ามินฮยอก “ก็จริงว่ะ”
“เออ!! ส่วนแกนะไอ้เอ็ม แกเองก็รู้สึกว่าฮยองวอนเป็นเนื้อคู่แกนี่หว่า
แกคิดว่าฮยองวอนคือพรหมลิขิต นี่เขาแค่บอกว่ามีคนสำคัญนะเว้ย แฟนหรือเปล่าก็ไม่รู้”
“สนิทกันขนาดนั้นก็ต้องเป็นแฟนแหงอยู่แล้ว”
“แฟน แฟนแล้วไงล่ะ แกก็ชอบเขาเหมือนกันนี่”
“นี่พี่จะบอกให้ผมแย่งเหรอวะ”
“ก็แบบนั้นนั่นแหละ”
“พี่จะให้ผมทำบาปเหรอ พี่มินฮยอก”
“แหม ทำอย่างกับว่าช่วงที่ผ่านมาแกเป็นคนดีนักนี่”
ชางกยุนครุ่นคิด เงยหน้ามองมินฮยอกแล้วทำตาวาว มันก็จริงนะ
เพราะเขาเองก็มั่นใจว่าตัวเขาน่ะสามารถดูแลฮยองวอนได้ไม่เป็นรองใครหรอก
แค่ไอ้ตาตี่นั่นคนเดียว เขาชนะมันอยู่แล้ว อย่างน้อยก็ตาโตกว่าล่ะวะ
“ผมจะแย่ง”
“เออ เยี่ยม งั้นก็มาซ้อมกันได้แล้ว
พรุ่งนี้ฮยองวอนกับโฮซอกอาจจะมาก็ได้”
มินฮยอกมองทั้งสองคนที่หันกลับมาตั้งใจซ้อม ลอบถอนหายใจ
นี่ถ้าแก๊งนี้ไม่มีคนลาดๆอย่างมินฮยอก
จะไปกันรอดมะ ถามจริง
ทั้งสามคนเดินเข้าไปภายในร้านอาหารกึ่งผับที่เป็นสถานที่จัดงานวันเกิดของชางกยุน
มีเพื่อนๆ พี่น้อง คนสนิทที่ถูกเชิญ จนถึงกับต้องปิดร้านเลี้ยง แต่ไม่รู้เหมือนกัน
ว่าคนที่ได้รับคำเชิญอีกสองคน จะยอมมางานนี้หรือเปล่า
ชางกยุนนั่งลงประจำที่ หลังได้มินฮยอกช่วงพยุงขึ้นมาหน้าคีย์บอร์ด
เพราะขาเดี้ยงๆของตัวเองยังไม่หายดี สายตาสอดส่องมองหาคนที่เขาสุดแสนจะคิดถึง
วันนี้ฮยองวอนต้องมาสิ ก็เชิญไปแล้ว ยังไงก็ต้องมา นั่นไง ฮยองวอนมา ..แต่มากับ
จูฮอน
ชางกยุนแอบเบ้หน้าแล้วปั้นหน้าให้เป็นปกติ พวกเขาเริ่มเล่นเพลงที่เตรียมซ้อมกันมา
แต่สายตาของชางกยุนไม่ค่อยจดจ่ออยู่กับคีย์บอร์ดอย่างที่ควรเป็นเท่าไหร่นัก
บางครั้งเขาก็แทบอยากจะลุกขึ้นร้องโวยวายเมื่อเห็นความสนิทสนมของ 2 คนนั้น บางครั้งก็อยากจะหยุดเล่นเพราะไม่อยากทนเห็นภาพนั้น
แต่ในเมื่อวันนี้เขาตั้งใจแล้ว ตั้งใจเอาไว้แล้วว่าจะต้องบอกฮยองวอนให้รู้ถึงความรู้สึกเขาให้ได้
และในที่สุดเวลาที่เขารอคอยก็มาถึงสักที
ชางกยุนหันไปมองเพื่อนทั้ง 2 คนแล้วพยักหน้า
..เสียงดนตรีเงียบลง ชางกยุนลุกขึ้นจากหน้าคีย์บอร์ดแล้วเดินกะเผลกไปที่หน้าขาตั้งไมค์
เขาจับไมค์แล้วมองไปที่ฮยองวอน ..ผู้ที่ขโมยหัวใจเขาตั้งแต่วันแรกที่เจอ
“พี่ฮยองวอน”
เสียงฮือฮาดังขึ้นรอบๆ ทุกคนหันมามองฮยองวอนที่มีแสงสปอร์ตไลท์ส่องมา
กำลังมองไปบนเวทีอย่างอึ้งๆ ร่างบางลุกขึ้นแล้วมองชางกยุนด้วยความแปลกใจ
“วันนี้วันเกิดของผม ผมมีเรื่องอยากจะขอร้องพี่”
“เอ่อ อะ อะไรเหรอ”ฮยองวอนถามเสียงสั่น รู้สึกประหม่ากับทุกสายตาที่มองมา
“ช่วยฟังผมหน่อยนะ
ห้ามเดินหนีล่ะ”
ชางกยุนไม่สนใจเสียงดังเซ็งแซ่รอบๆตัว เขามองไปที่ฮยองวอนเพียงคนเดียวเท่านั้น
เขาใช้เวลาค่อนคืนเพื่อสร้างความกล้าให้กับตัวเอง รู้ว่าผิด ในเมื่อฮยองวอนมีคนรักแล้ว
แต่เขาก็ไม่อยากทนเห็นฮยองวอนไปแบบนั้นโดยที่เขาไม่ได้ทำอะไรเลย
มินฮยอกยิ้ม สบตากับฮยอนอูก่อนจะเริ่มบรรเลงเพลงที่ตั้งใจซ้อมมา
너의 마음이 나와 달라
นอเอ มาอึมมี นาวา ทัลรา
เธออาจไม่ได้รู้สึกเหมือนกันกับฉัน
너를 두 번 다신 못 볼까 봐 그게 너무 두려워서
นอรึล ทู บอน ทาชิน มท บุลกา บวา
คือเก นอมู ทูรยอวอซอ
อาจจะไม่ได้เจอเธออีกเลยก็ได้
นั่นแหละที่ฉันกลัว
말할 용기가 나질 않아
มัลรัล ยงกีกา นาจิล อานา
ไม่มีความกล้าที่จะบอกออกไป
이렇게 노래를 빌려 나의 마음을 너에게 열게
อีรอเค โนแรรึล พิลรยอ นาเอ
มาอึมมึล นอเอเก ยอลเก
เพลงๆ
นี้ทำให้ฉันยอมเปิดใจบอกความรู้สึกกับเธอ
I love you, baby I, I love you (아주 오래 전부터)
I love you, baby I, I love you
(อาจู โอเร ชอนบูทอ)
I love you, baby I, I love you (รักมานานแล้ว)
I love you, baby I, I love you
I Do
“พี่ฮยองวอน ผมชอบพี่จริงๆนะ ไม่สนด้วยว่าพี่จะมีคนสำคัญ ยังไงผมจะรักพี่ให้มากที่สุด
และมั่นใจว่าต้องมากกว่าหมอนั่นแน่ๆ พี่ดูดีๆสิ ผมหล่อกว่าตั้งเยอะ
ตาผมก็โตกว่าด้วยนะ ยังไงผมก็จะแย่งพี่มาให้ได้เลย”
“หมอนั่นมันเป็นอะไรน่ะ”จูฮอนพูดขำๆ
หันไปมองฮยองวอนที่ดูสติหลุดไปเหมือนกัน “นี่อะไรกันเนี่ยพี่แช”
“เอ่อ ชางกยุน”ฮยองวอนไม่ตอบจูฮอนแต่มองไปที่คนบนเวทีแทน
“ขอบคุณนะ ที่รู้สึกดีๆกับพี่”
“...”
“แต่ไม่ต้องแย่งพี่หรอก”
“ผมไม่สน ต่อให้มันจะบาปแค่ไหน ผมก็ไม่สนใจ”
“หึๆ”ฮยองวอนหลุดหัวเราะออกมานิดหน่อยแล้วมองหน้าหนุ่มนักดนตรีคนนั้น
“ที่พี่บอกว่าไม่ต้องแย่ง นั่นก็เพราะว่าพี่ยังไม่มีแฟนต่างหากล่ะ”
“ห๊า ว่าไงนะ”
“คนสำคัญที่พี่พูดถึงวันนั้นคือจูฮอนก็จริง แต่ว่าพี่กับจูฮอน
จริงๆแล้วเราเป็นลูกพี่ลูกน้องกันนะ”
“!!!!!”
ความกล้าทั้งหมดที่รวบรวมมาแตกกระเจิงทันทีที่ได้ยินคำพูดนั้น
ชางกยุนอึกอักแล้วหน้าแดงขึ้นมาด้วยความอายกับสิ่งที่ตัวเองทำลงไป
“แล้วตกลงฮยองวอนนี่ยังไงครับ ชอบเพื่อนเราไหม”มินฮยอกพูดแทนเมื่อเห็นว่าชางกยุนเริ่มอายจนทำอะไรไม่ถูก “ชอบไหมครับ”
ฮยองวอนกัดริมฝีปากตัวเองแล้วเอาผมที่เริ่มยาวมาทัดหูด้วยความเขิน “ก็..”
“...”
“ก็ชอบครับ ^^”
ชางกยุนปล่อยไมค์แล้วมองรอยยิ้มของฮยองวอนราวกับโดนมนต์สะกด
เขามองหน้าคนหน้าสวยไม่ละสายตาจนในที่สุด..
โครม!!!
“ไอ้เอ็ม”
“เฮ้ย”
“ชางกยุน!!!!!!!!!”
ชางกยุนกลับมาที่เดิม ห้องเดิม และเตียงเดิมท่ามกลางสายตาเอือมระอาของพี่สนิททั้ง 2
“ไงไอ้เดี้ยง แกนี่มันเกิดมาเพื่อเป็นเดี้ยงจริงๆว่ะ เพิ่งจะดีขึ้นข้างนึง
อีกข้างมาอีกละ”ฮยอนอูพูด
“งานที่แล้ววันเกิดฮยองวอน งานนี้วันเกิดแก นี่ถ้าต่อไปวันเกิดของโฮซอกแกไม่ต้องกลายเป็นมัมมี่เลยเร๊อะ”มินฮยอกพูดแล้วเขกหัวน้องอย่างหมั่นไส้
“แต่มันก็คุ้มนี่หว่าพี่”ชางกยุนบ่นอุบ หันไปมองคนที่ยืนอยู่ข้างๆ
“อย่างน้อยผมก็ได้พี่ฮยองวอนมาครอบครอง เดี้ยงอีกแค่ไหนก็ยอม”
“อาจจะตายก่อนก็ได้ชางกยุน”ฮยองวอนพูดขำๆแล้วหัวเราะ
“ทำไมชอบเดินตกเวทีอยู่เรื่อย”
“ก็พี่นั่นแหละครับ ชอบทำให้ผมละสายตาไปไหนไม่ได้อยู่เรื่อย”
“โอ๊ยๆๆๆ หวานกันให้น้อยๆหน่อย ยังมีคนอยู่ในห้องอีกหลายคนนะ”กีฮยอนพูดหันไปสะกิดไหล่โฮซอก “ต่อไปตาแกแล้วนะ”
“อะ อะไร”โฮซอกสะดุ้ง หลบสายตาฮยอนอูที่มองมา
แต่กีฮยอนกลับยิ้มสดใสแล้วพูด
“พี่ฮยอนอูครับ โฮซอกมีเรื่องสำคัญอยากจะบอกพี่ครับ”
“เฮ้ย กีฮยอน!!!”
“ลงไปเจอกันข้างล่างนะครับ”
“ไอ้กี แกอ่ะ!!!”
“เอาน่า”กีฮยอนล็อคแขนโฮซอกเอาไว้แล้วหันมามองฮยองวอน
“ส่วนแกก็จู๋จี๋กันต่อนะ ฉันไปละ”
“บ้า”ฮยองวอนพูดสั้นๆแล้วเสมองออกไปข้างนอกอย่างเขินๆ
ทุกคนในห้องทยอยกันเดินออกไปภายในห้องจึงเหลือเพียงคนทั้งคู่เท่านั้น
ฮยองวอนเลยหันมามองชางกยุนแล้วยิ้ม “ทำไมต้องทำหน้าแบบนั้นล่ะ
หืม”
“มีความสุขน่ะครับ”
“ยะ อยากได้อะไรเพิ่มไหม”
ชางกยุนส่ายหน้าแล้วดึงฮยองวอนให้นั่งลงบนเตียง ข้างๆเขา “ไม่ต้องการอะไรทั้งนั้นแหละ ผมต้องการแค่นี้ก็พอ”
“นี่พี่ไม่ได้หมายความแบบนั้นสักหน่อย หมายถึงว่า อยากได้น้ำ
อยากทานอะไรไหมต่างหาก”
“ก็ไม่อยากอยู่ดี”ชางกยุนพูด มองหน้าคนรัก “ขอบคุณนะครับ”
“เรื่องอะไรเหรอ พี่ยังไม่ได้ทำอะไรเลยนะ”
“ขอบคุณที่รู้สึกเหมือนผมไงครับ”
“...ก็ ความรู้สึกมันบอกแบบนั้น
พี่ไม่รู้ว่าจะไปแย้งความรู้สึกตัวเองทำไม”
“ผมเชื่อมาตลอดเลยว่ามันคือพรหมลิขิต”
“อ้อ ก็อาจจะใช่”ฮยองวอนพูด และโดยไม่คาดคิด
ฟอดดด
“O////o”
ร่างบางเด้งตัวออกห่างทันทีแล้วยิ้มเขินๆ “ขอบคุณนะ
พี่กลับก่อนดีกว่า >///<”
ชางกยุนเอามือแตะแก้มตัวเองแล้วมองฮยองวอนที่เดินหนีเขาไปด้วยรอยยิ้ม
เขายื่นมือออกไปกลางอากาศแล้วพูดอย่างเพ้อๆ
“ขอแบบนั้นอีกรอบได้ไหม ขอฟอดแบบยาวๆเลย พี่ฮยองว๊อนนนน”
ต้องขอบคุณกาแฟแก้วนั้นจริงๆที่หก จนทำให้พวกเขาได้มาเจอกัน
..ขอบคุณอีกครั้ง
พรหมลิขิต
รักนะ พี่ฮยองวอน
โฮซอกยืนมองคนตรงหน้าด้วยความเขิน จู่ๆกีฮยอนก็มาทำแบบนี้ และมันเขินเป็นบ้าเลยจริงๆ
..ฮยอนอูมองคนตัวเล็กกว่าตรงหน้าแล้วพูดโดยหันหน้าไปทางอื่น
“มีอะไรจะบอกพี่เหรอ”
“...”
“ว่าไง?”
“มะ มันก็ไม่เชิงบอกหรอก แต่ว่าผมมีอะไรจะให้พี่ต่างหาก”โฮซอกพูดแล้วหยิบสมุดไดอารี่ในกระเป๋าส่งให้ฮยอนอู “พี่จำได้ไหม
ตั้งแต่ตอนที่เราเรียนด้วยกัน ผมเคยเล่าให้พี่ฟังว่าผมแอบชอบรุ่นพี่อยู่”
“อืม จำได้”
ทำไมฮยอนอูจะจำไม่ได้ล่ะ ตอนที่โฮซฮกเล่าน่ะ เขาเจ็บเกือบตาย
“วันนี้ผมว่าผมจะบอกพี่แล้ว ว่ารุ่นพี่คนนั้นคือใคร”
“นี่เราต้องการอะไรเนี่ยโฮซอก ไม่ต้องทำแบบนั้นหรอกนะ ถ้าเราไม่อยากให้พี่ชอบ
พี่ก็พยายามอยู่ ไม่ต้องทำแบบนี้เลย”
“พี่อย่าโวยวายก่อนได้ไหม ช่วยเปิดๆดูหน่อยเถอะน่า”
ฮยอนอูหรี่ตามองโฮซอก ตัดสินใจเปิดสมุดไดอารี่นั่นขึ้นมา ส่วนใหญ่ก็เป็นชีวิตประจำวันของโฮซอกในตอนเรียน
และมีการเขียนถึงไอ้รุ่นพี่คนนั้น เขาเปิดข้ามๆไปแล้วมาติดอยู่ที่หน้ากลาง
มีข้อความเขียนเอาไว้ว่า
“วันนี้ฉันได้ถ่ายรูปกับเขาเป็นใบแรกด้วยล่ะ ทั้งๆที่เราก็รู้จักกันมาตั้งนานแล้วนะ
แต่วันนี้เป็นวันแรกเลยที่ฉันได้ถ่ายรูปกับเขา ไม่รู้ว่าเขาจะมองสายตาของฉันออกไหม
สายตาของฉันที่ชอบเขามากขนาดนั้นน่ะ”
มือหนาเปิดกระดาษต่ออย่างอยากรู้ และทันทีที่ได้เห็นเขาก็เงยหน้ามองโฮซอกอย่างตกใจ
“นี่มันพี่นี่”
“ก็ใช่ไง”โฮซอกพูดอย่างอายๆ “ผมเองก็ชอบพี่มาตั้งนานแล้ว พี่น่ะโง่ ดูไม่ออกเลยรึไง”
“ชินโฮซอก”
“อะ อะไร”
“นี่เรื่องจริงเหรอ”
“แล้วผมจะโกหกทำไมเล่า”
ฮยอนอูยิ้มกว้างแล้วเดินไปใกล้คนตัวเล็ก “นี่เราคิดเหมือนพี่เหรอ”
“อืม
อย่าให้พูดบ่อยได้ไหม เขินนะ”
“ให้ตายเถอะ”ฮยอนอูขยี้หัวตัวเองแล้วอุ้มคนตรงหน้าจนตัวลอย
“พี่รักเรานะ รักมากกกกกกกกก”
“พี่ฮยอนอู!! ปล่อยนะ เดี๋ยวมีคนเห็น”
“ไม่ปล่อย
ใครจะเห็นก็เห็นไปสิ ก็พี่จะอุ้มแฟน พี่ผิดตรงไหน”
“คนบ้า
งื้อ ฮ่าๆๆๆ”
ความรักที่รอคอยมานาน
ในที่สุดมันก็หมดแล้วการรอคอย เปลี่ยนเป็นการเริ่มต้นรูปแบบใหม่ขึ้นมา
รักนะ
โฮซอก
ในขณะที่ฮยอนอูกับโฮซอกกำลังผลัดกันบอกรักอยู่นั้น สายตาทั้ง 2 คู่ก็ละออกมาแล้วหันมาสบกันอย่างดีใจ
“เยส ในที่สุดก็สุขสมหวังทั้ง 2 คู่สักที”
“3 ต่างหาก”
พูดจบมินฮยอกก็ก้มลงแล้วจู่โจมที่แก้มยุ้ยๆของร่างเล็กทันที
“มินฮยอก!!!”
“อย่าลืมคู่เราสิอ้วน”
“เดี๋ยวเหอะ เรียกเราอ้วนอีกแล้ว เดี๋ยวก็ไม่คบด้วยเลย”
กีฮยอนตีไหล่มินฮยอกแล้วยิ้มอย่างเขินๆ อันที่จริงแล้วกีฮยอนกับมินฮยอกคบกันมาได้ระยะหนึ่งแล้วแต่ไม่ได้บอกใคร
ด้วยความไม่อยากให้เพื่อนๆโสด ก็เลยวางแผนให้ได้มาเจอกัน
เรียกได้ว่าวางแผนตั้งแต่ที่ร้านกาแฟนั่นแหละ
“จะพรหมลิขิตหรืออะไรก็ตามก็สู้กับกามเทพอย่างพวกเราไม่ได้ร้อกกกกก
เน๊อะ”มินฮยอกพูดแล้วโอบไหล่กีฮยอนเอาไว้
“ก็พวกเราเก่งไง”
“เอ้อ กีบอกว่าจะให้รางวัลเรานี่ รู้ไหมว่าถ้าไม่ได้แฟนกีนะ ไอ้ 2 คนนั้นมันถอดใจไปแล้วน่ะ”มินฮยอกพูดแล้วเอียงแก้มไปที่หน้ากีฮยอน
“เร็วๆๆๆ”
กีฮยอนมองแก้มป่องของเขาแล้วหัวเราะ “ได้ๆ งั้นมินหลับตาเลย”
มินฮยอกหลับตาทันทีที่กีฮยอนพูดจบ แต่รออยู่พักใหญ่ๆก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้นสักที
“กี”
...
“อ้วนครับ”
...
มินฮยอกลืมตาขึ้นแล้วพบว่ารอบข้างไม่มีใครอยู่
เขายิ้มแล้วส่ายหัวเบาๆ “แสบนักนะ ไอ้อ้วนเอ๊ย”
จะอะไรก็ช่างเถอะ..
รักนะ
กีฮยอน
ฮิ้ววววววววววววว 3 คู่ชูชื่นกันไป
โปรเจ็ควันเกิดแชก็จบลงเพียงเท่านี้ ถือโอกาสมาถึงวันเกิดน้องกุ๊งด้วยเลย
ขอให้ทั้งสองคนมีความสุข ร่างกายแข็งแรง อยู่เป็นมอนสตาร์เอ็กซ์ ให้พวกเราชาวมอนเบเบ้รักแบบนี้
ไปอีกนานแสนนานเลยยยยยยยยยยยยยย
ความคิดเห็น