คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : (Un) Love Project Don't Love : Chapters 11
Chapters 11
ีฮยอนนั่อยู่นเียวในห้อเรียน
มือำโทรศัพท์ไว้แน่นหลัาระหน่ำโทรหาเพื่อนรัอย่าฮยอวอนที่ิ่อไม่ไ้มาสามวันแล้ว
ไม่รู้ว่าป่านนี้ะเป็นยัไบ้า ฮยอวอนหายเียบไป
ไม่บอใรเลยว่าอนนี้อยู่ที่ไหน
“ีฮยอน”
เหมือนับสามวันที่ผ่านมา
เานนี้มาหาีฮยอนทุวัน
“ไมินฮยอ”
“..ฮยอวอนิ่อมาหรือยั”
“ยั”ีฮยอนอบแ่สั้นๆ
เบือนหน้าหนีมอไปทาอื่นเพราะยัรู้สึโรธมินฮยออยู่ลึๆ
ึ่มินฮยอเ้าใและมันสมวรแล้วที่มินฮยอ้อถูโรธ
ในเมื่อเาือ้นเหุอเรื่อวุ่นวายทั้หมที่เิึ้นับฮยอวอน
ทั้ที่มันไม่วรเิึ้นเลย เพราะวามี่เ่าและเห็นแ่ัวอัวเาเอทั้นั้น
“เราไป่อนนะมินฮยอ
้อไปุยับอาารย์เรื่อฮยอวอน”ีฮยอนพู รวบหนัสือมาถือเอาไว้
เินผ่านมินฮยอ ทว่าลับโนอีฝ่ายึแนเอาไว้ “อะไรเหรอ”
“อโทษนะ..
เราไม่รู้ว่ามันะเิเรื่อแบบนี้”
“นที่นายวรไปอโทษือฮยอวอน่าหา
ไม่ใ่เรา”
“...”
“สอรั้แล้วนะที่เา้อเอเรื่อแบบนี้เพราะนาย”
“สอ?
หมาย หมายวามว่าไ”
“มันไม่ใ่หน้าที่อเราที่ะ้อมาบอหรอมินฮยอ
อีอย่า นายไม่ำเป็น้อรู้เลย ในเมื่อนาย็มีพี่โฮออยู่แล้ว
เพราะั้น็เลิยุ่ับฮยอวอนสัทีเถอะ เราสสารเพื่อน”
“ีฮยอน..”
“ถ้ายัรัันอยู่บ้า
อย่าทำให้อะไรมันแย่ไปว่านี้เลย
่อนหน้านี้็่าน่าอยู่มาไ้ั้นานไม่เห็นะมีปัหาอะไร เราอนะมินฮยอ
ฮยอวอนเรียนเ่ เาำลัะมีอนาที่ีมาๆ อย่าทำร้ายเพื่อนเราอีเลย”
พูบีฮยอน็เินออไปาห้อ
เหลือเพียมินฮยอแ่นเียวอีรั้ ร่าบานั่ลบนเ้าอี้ล้ายนหมแร
มินฮยอไม่ไ้ร้อไห้ หรืออาะร้อแ่มันไม่มีน้ำาเหลือให้ไหลแล้ว
สามวันที่ผ่านมามินฮยอามหาฮยอวอนทุที่ที่ิว่าเาะไป แ่็หาไม่เอ
ิ่อเาไม่ไ้
ไม่มีโอาสไ้พูำว่าอโทษเลย
“มินฮยอ..”
ใบหน้าหวานเยึ้นมอเมื่อไ้ยินเสียนเรียื่อัวเอ
เพียเห็นหน้าเา ราวนี้น้ำาลับไหลอย่าับท่อประปาแในทันที
“พี่โฮอ”
โฮอยิ้มบาๆ
เินเ้าไปใล้นที่ไ้ื่อว่าเป็นแฟนอเา ่อนะึเอาร่าบาเ้ามาอแนบอ
มือหนาลูบหลัที่ำลัสั่นอย่าปลอบโยน
“ไม่เป็นไรนะ
อีเี๋ยวฮยอวอน็ลับมาเอ”
“เพราะผม
เป็นเพราะผมเอ”
“มันไม่ใ่วามผิอมินฮยอหรอ”
“ใ่สิรับ
มันใ่”มินฮยอพูปนสะอื้น ำเสื้อออีฝ่ายแน่น “ฮึ
ผมไม่เยรู้เลยว่าเาำลัลำบา ผมเห็นแ่วามเือร้อนอัวเอ ผมมันเห็นแ่ัว”
“..ฮยอวอนเ็มใ่วยมินฮยอนะ”
มินฮยอส่ายหน้าอยู่ับอแร่อโฮอ
ร้อไห้อย่าไม่มีทีท่าว่าะหยุ โฮอเอ็อร่าบาไว้แน่นเ่นัน
เาเ้าใีว่าอนนี้มินฮยอรู้สึแย่แ่ไหน เาเอ็พลอยรู้สึแย่ไป้วย
ที่ลอเวลาที่ผ่านมา ไม่ไ้ทำหน้าที่แฟนที่ีอมินฮยอเลย
“อโทษนะ”
เสียอีฮยอนทำให้โฮอเผลอันร่าอมินฮยอออย่ารวเร็ว
มอหน้านที่ิว่าออไปแล้วอย่าระอัระอ่วนใ
“ีฮยอน
ือพี่..”
“เราแ่ะมาบอ
..ฮยอวอนลับมาแล้ว”
มินฮยอลุึ้นยืนแล้วปรี่ไปหาีฮยอนทันที
ไม่ทันสัเเห็นสีหน้าลำบาใอโฮอ ไม่สิ ้อบอว่าเห็นแล้วแ่ไม่ไ้สนใ่าหา
“เาอยู่ไหนเหรอีฮยอน”
“แน่ใเหรอว่าอยารู้”
“แน่สิ
เราอยารู้ เราอยาเอเา บอเราเถอะนะ”
ีฮยอนมอหน้ามินฮยอ
แ่สายา็เลยไปสบับนที่ยืนอยู่้าหลัมินฮยอ
สุท้ายเลยรีบึสายาอัวเอให้ลับมามอที่มินฮยอามเิม
“ฮยอวอนอยู่ที่บ้านให่อเา
..เพิ่ลับมา”
“อบุนะีฮยอน”
มินฮยอพูแ่นั้นแล้วรีบวิ่ออไปทันที
ีฮยอนมอาม่อนที่สุท้ายะหันมาสบาับโฮออีรั้
“ีฮยอน
พี่แ่มา..”
“อัว่อนนะรับ
ผม้อไป่วยัารเรื่อฮยอวอน”
ีฮยอนับทแล้วเินออาห้อ
ปล่อยให้โฮอยืนพิโ๊ะเรียน ถอนหายใออมา บาทีอนนี้มันน่าะบลไ้แล้ว
วามสัมพันธ์ที่ยุ่เหยิอพวเาทั้ 4 น
น่าะถึเวลาที่โฮอ้อัารอะไรให้มันัเนเสียที
ใ้เวลาเือบั่วโม
มินฮยอ็มาอรถอยู่ในบ้านหลัให่ที่เมื่อ่อนมีโอาสไ้มาทุอาทิย์
เพราะุแม่อฮยอวอนี้เหา ท่านเลยอบอให้มินฮยอมาทาน้าวที่นี่้วย
บารั้็มาับฮยอวอน บารั้มินฮยอ็มานเียว
เพราะฮยอวอนไม่่อยอบลับบ้านเท่าไหร่นั รายนั้นเป็นนไม่ยอมลให้ใรมาแ่ับพ่ออัวเอ
พอทะเลาะัน ฮยอวอน็เลยย้ายไปอยู่บ้านที่อยู่ับน้อๆ แล้ว็ไม่ลับมาบ้านอีเลย
“ุมินฮยอรอรนี้่อนนะะ
เี๋ยวป้าะไปามุหนูลมาพบ”
“รับ”
มินฮยออบรับำอแม่บ้านนเ่าแ่อที่นี่ึ่มินฮยอเอ็รู้ัสนิทสนมมาพอสมวร
ุป้าแม่บ้านเินหายึ้นไป้าบน มินฮยอเลยนั่รออยู่้วยวามัวล
ป่านนี้ฮยอวอนะเป็นยัไบ้า
“แมันไม่รัี!!!!!!”
ทว่าเสียะโนัลั่นมาาห้อทำานให่็ทำให้ร่าบาสะุ้เฮือ
ถ้าฟัไม่ผิ เสียนั้นเป็นเสียุพ่ออฮยอวอน
ปิท่านเป็นนใี
สาบานไ้ว่ามินฮยอไม่เยไ้ยินเสียท่านวาัมานานี้มา่อน
“ุะ
ใเย็นๆ่อน”
“เพราะุเอาแ่ามใมันน่ะสิ
ถึไ้ทำัวเหลวไหลแบบนี้ ไหนล่ะ ไหนที่แบอว่าะพิสูน์ให้ันเห็นว่า่อให้ไม่ไ้รับาร่วยเหลือาัน
แ็ะอยู่ให้ไ้”
“...”
“าสอบ
แถมะแนน็ยัลเรื่อยๆ แบบนี้น่ะเหรอ ที่แบอว่าแะเป็นหมอที่เ่ว่าันน่ะ”
มินฮยอยมือึ้นมาปิปาัวเอ
พยายามลั้นเสียสะอื้นเอาไว้ แ่ไม่สามารถลั้นน้ำาไว้ไ้
ฮยอวอนนัุ่เ่าอยู่ับพื้น
โยทีุ่พ่ออเาำลัยืนอยู่้วยสีหน้าที่โรธั และโยไม่าิ
เมื่อฝ่ามืออท่านเหวี่ยลที่ใบหน้าอฮยอวอนอย่าแรนหันไปอี้าน
“่อไปนี้ันยัสามารถไว้ใอะไรแไ้อี
แฮยอวอน”
“...”
“ันผิหวัในัวแมา
แล้ว็เสียใมา้วยที่เลี้ยลูออมาทำัวไร้วามรับผิอบนานี้”
“ทั้หมเป็นวามผิอผมเอรับ”
มินฮยอทนฟั่อไปไม่ไหว
สุท้าย็เินเ้าไปภายในห้อทำานแล้วโพล่ออมาทันที ฮยอวอนที่นัุ่เ่า
หันมอร่าบา้วยสายาุๆ ในะที่แม่อฮยอวอนเินเ้ามาหามินฮยอ
“มาั้แ่เมื่อไหร่ลู”
“อโทษที่ผม้อเสียมารยาทนะรับุลุ
ุป้า”มินฮยอพู มอฮยอวอนเล็น้อยแล้วหันไป้มหัวให้ับประมุให่อบ้าน “ทั้หมือวามผิอผมนเียวรับ
ทั้เรื่อที่ฮยอวอนาสอบ และะแนนอเา็่ำลเพราะเา่วยผม”
“เราหมายวามว่ายัไมินฮยอ”
“ือผม..”
“เลิพูไ้แล้ว”ฮยอวอนะโนัึ้น
่อนะลุึ้น เินไประาแนมินฮยอให้เ้ามาใล้ “ที่ผมเป็นแบบนั้นมัน็เพราะผมเลือเอทั้นั้นแหละ”
“แฮยอวอน”
“พ่อสอนให้ผมมีวามรับผิอบไม่ใ่เหรอ
เป็นนบอผมเอว่าถ้ารับปาใร็้อทำให้ไ้อย่าที่รับปา”
“...”
“พ่อบอผมเอว่าเรื่ออนที่เรารั
สำัว่าเรื่ออเราเอเสมอ”
“...”
“ผม็ทำามที่พ่อสอนทุอย่าแล้วไ
..ผมยอมรับผลที่มันามมาทุอย่า เพราะมันเป็นสิ่ที่ผมเลือเอ
เป็นพ่อพ่อะทนไ้ไหมล่ะ ที่้อเห็นนที่พ่อรั้อเือร้อน ทั้ๆที่พ่อสามารถ่วยเาไ้”
“...”
“พ่อทนไ้ไหม
ที่้อเห็นเาร้อไห้ ทั้ที่พ่อือทาออเียวสำหรับเา ถ้าพ่อทำไ้
ผมอบอพ่อไว้่อน ว่าผมไม่ใ่พ่อ”
“...”
“ผมไม่สามารถทนเห็นนที่ผมรัเสียใไ้หรอ”
ฮยอวอนลามินฮยอึ้นไปบนห้ออัวเอ
เหวี่ยร่าบาเ้าไปแล้วล็อห้อ ่อนะยืนหอบหายใ้วยวามเหนื่อย
เยหน้ามอมินฮยอที่อนนี้แ้มใสยัมีราบน้ำาอยู่เลย
“นายมาทำไม”
“ัน..”
“สะเออะเ้ามายุ่เรื่ออันทำไม!!!!!!!!!”
ลอเวลาั้แ่ที่รู้ััน
นระทั่บัน หรือแม้แ่อนที่เลิันไปแล้ว
ไม่มีสัรั้ที่ฮยอวอนะะอใส่มินฮยอ รั้นี้เป็นรั้แร
ทำให้มินฮยอปล่อยน้ำาให้ไหลลมา้วยวามใระนลัว
“ันแ่..”
“ปัหาอัน
ันัารเอไ้ นายไม่้อเ้ามายุ่”
“็เพราะว่าปัหานั้นมันเริ่มมาาันไ
ันถึทนไม่ยุ่ไม่ไ้!!!!!!”มินฮยอะอลับ
่อนที่ฝ่ามือเล็ะระมทุบไปที่หน้าอว้า “ฮึ นายมันบ้า ทำไม
ทำไมนายไม่เยบอัน บอมาสิว่านายมีสอบ บอสิว่านาย้ออ่านหนัสือ
นายทำแบบนี้ทำไม ทำทำไม!!!”
“...”
ฮยอวอนเม้มปาแน่น
สุท้าย็รวบมือเล็้วยมือเียว่อนะระาเอาร่าบาเ้ามาอแนบอ
ลูบหัวลูบหลัอย่าปลอบโยน
“ปัหาอัน
ไม่ไ้เิึ้นเพราะนาย แ่มันเป็นเพราะันเลือเอ”
“ฮือ”
“อย่าโทษัวเอ”
อ้อมอแบบนี้ใ่ไหม
ที่มินฮยอโหยหามาลอเ้าเือน แม้ว่า่วระยะเวลานั้นะมีโฮอ
ที่อยมอบอ้อมอให้ แ่มันลับไม่เหมือนันเลยสันิ
ออโฮอไม่ไ้อบอุ่นเท่าฮยอวอน ไม่ไ้ทำให้มินฮยอรู้สึสบายใเท่า มือเล็ยึ้นโอบออบเา
ฝัหน้าลับอแร่ที่เป็นที่พึ่พิให้เสมอมา
เยแน่ใว่าไม่รู้สึอะไร่อันแล้ว
่อให้้อมาเอัน มินฮยอ็ะไม่รู้สึอะไรับฮยอวอนอี เยมั่นใว่าัวเอเ้มแ็
และสามารถอยู่ไ้โยไม่มีเา
แ่มันลับผิไปหม
สุท้ายลับไม่ใ่
มินฮยอน่ะ
ไม่เยหยุรัฮยอวอนไ้เลย
อันอยู่สัพั
มินฮยอ็่อยๆผละออ มอใบหน้าหล่อที่อนนี้แ้ม้า้ายอเาแเถือารอยบ
มินฮยอเลยยมือึ้น แะที่้าแ้มอเาแผ่วเบา
“เ็บไหม”
“..อือ”
“เี๋ยวันทายาให้นะ”
ฮยอวอนไม่ไ้อบ
แ่เินไปหยิบล่อยาแล้วเินไปนั่เียบๆที่ปลายเีย
เห็นแบบนั้นมินฮยอเลยเินามไปนั่อยู่้าๆเา หยิบหลอยาึ้นมา
เริ่มทายาให้เาโยมีสายามอฮยอวอนที่้อหน้าัวเอไม่วาา
“หยะ
หยุ้อหน้าันไ้แล้วน่า”
“..ร้อไห้ทำไมเยอะแยะล่ะ”
“็นาย..”
“บอแล้วไว่าไม่เป็นอะไร”ฮยอวอนพู
ยมือึ้นแล้วไล้ราบน้ำาที่แ้มอมินฮยอออเบาๆ “ไม่อบเวลานายร้อไห้ไ”
“รู้แล้ว
แ่ว่ามันอไม่ไ้”
“อืม”
“ันะไป่วยพูับอาารย์ให้
เรื่อสอบอนาย ันะลอ..”
“ไม่้อหรอ”
“แ่..”
“บอแล้วไว่าันัารไ้”ฮยอวอนพู
ราวนี้ยมืออี้าึ้นมา ลายเป็นว่าอนนี้ำลัประอใบหน้าอมินฮยอเอาไว้ “อบุนะ”
“ัน..
ัน่าหาที่้ออบุนาย แล้ว็อโทษ้วยที่พูาแย่ๆใส่
วามริแล้วันเอแหละที่เห็นแ่ัว”
“เลิพูแบบนั้นไ้แล้ว”
“แ่..”
“ไม่หยุพูันูบนะ”
“ะ
็..”
“เือนแล้วนะมินฮยอ”
ไม่รอให้อีฝ่ายไ้อ้าปาพูอะไรออมาอี
เมื่อฮยอวอนริมฝีปาลไปบนลีบปานุ่มอย่าแผ่วเบา
เป็นเพียารแะริมฝีปาทว่าลับทำให้มินฮยอรู้สึเหมือนำลัถูสูบพลัีวิไปนเือบหม
หัวใเ้นแร รอบ้าเหมือนลายเป็นสีาวโพลน มือเล็เผลอำอเสื้ออเาแน่น
และ่อนที่ะไ้ลึึ้ไปมาว่านี้ เสียโทรศัพท์อมินฮยอ็ััึ้นมา่อน
“ะ
อรับโทรศัพท์่อนนะ”มินฮยอันฮยอวอนออแล้วรีบลุึ้นยืนทันที
ฮยอวอนถอนหายใเบาๆ
ยยิ้มเล็น้อยเมื่อมอแผ่นหลัทีู่็รู้ว่าั้ใหลบเา
“รับพี่โฮอ”
แ่ื่ออปลายสายที่ออมาาปาอมินฮยอทำให้รอยยิ้มอฮยอวอนหายไปแทบะทันที
“ไ้รับ
แล้วผมะรีบไป”
“...”
มินฮยอวาสาย
หันไปหยิบระเป๋าึ้นมาสะพาย
แล้วมอฮยอวอนที่อนนี้ีหน้านิ่นอ่านไม่อออีรั้
“ัน้อไป่อน”
“...”
“..อัว่อนนะฮยอวอน”
แล้วร่าบา็เินไปที่ประูห้อ
มินฮยอะ้อออไปเอพี่โฮอ อนนี้รู้แล้ว
ว่าวระทำให้ทุอย่ามันัเนเสียที ยัไ็้อพูับพี่โฮอให้รู้เรื่อ
หมับ
แ่ยัเินไปไม่ถึประูห้อ
ร่าบา็เไป้านหน้าเล็น้อย เมื่อถูโถมอา้านหลั
“ฮะ
ฮยอวอน”
ใบหน้าอเาเยอยู่บนไหล่อมินฮยอ
อมินฮยอไว้แน่นมาเหมือนลัวว่ามินฮยอะหายไป
“อย่าไป”
“ฮยอวอน”
“อยู่ับันนะมินฮยอ”
“...”
“ไ้โปร”
ราม่านิหน่อยเอ๊ ทุนเห็นันแล้วใ่ไหม
พี่หมอแเ้าพูออมาแล้วนะ ว่าเ้ารัมินฮยอน่ะ.. เ้าไม่ปาแ็แล้วนะเออ
เริ่มนับถอยหลัอีหนึ่เรื่อ อี 4 อนเท่านั้น ็ะลาไปอีหนึ่
อย่าลืมิามทุๆเรื่อในโปรเ็นะะ ไรท์สอนั้ใและทุ่มเทมาริๆนะ
รัๆ่ะ
#unLOVEpj #ฟิหมอแ
ความคิดเห็น