[Monsta X] Twin Story

ลำดับตอนที่ #1 : Twin Story 'CHANGE' : INTRO

เกี่ยวกับโรงเรียนชายล้วนชองแร

                โรงเรียนชายล้วนเอกชนชื่อดังในกรุงโซล รวบรวมเหล่านักเรียนหลากหลายความสามารถที่ไม่เน้นความสามารถด้านการเรียน เต็มไปด้วยเหล่าอันธพาล ยกพวกต่อยตี มีเรื่องทะเลาะวิวาทกันไม่เว้นแต่ละวัน เพียงแค่ 10% จากเด็กนักเรียนทั้งหมดเท่านั้นที่จะเป็นพวกที่เอาเรื่องเอาราว ที่เหลือนอกจากนั้นเป็นพวกเด็กชั้นเลวที่ถูกส่งมาดัดสันดารที่โรงเรียนแห่งนี้ แม้มันจะไม่ช่วยอะไรเลยก็ตาม

                ทว่าเม็ดเงินของนักเรียนเหล่านี้กลับหนามากพอที่จะทำให้อนาคตวัยรุ่นยังดำเนินต่อไปไม่มีวันหยุด แต่ตราบใดที่โดนตัดหางปล่อยวัด ก็จบเห่..

ประธานนักเรียน – คิม ดงฮยอน ม.ปลายปีสามห้องเอ

รองประธานนักเรียน – คิม จองมิน ม.ปลายปีสามห้องบี

                อันดับบุคคลมีชื่อเสียงภายในโรงเรียนที่ถูกจัดทำโดยชมรมวารสาร

                1.คิม ดงฮยอน ม.ปลายปีสามห้องเอ

                2.คิม จองมิน ม.ปลายปีสามห้องบี

                3.อี จูฮอน ม.ปลายปีสองห้องซี

                4.ชิม ฮยอนซอง ม.ปลายปีสามห้องดี

                5. ชิน วอนโฮ ม.ปลายปีสองห้องเอฟ

                อันดับเหล่านี้ จัดมาจากอิทธิพลภายในโรงเรียน ได้รับการโหวตอย่างละเอียดจากนักเรียนชองแร

                หลังจากไล่สายตาอ่านตั้งแต่ตัวหนังสือตัวแรกจนเกือบๆจะจบหน้า เข้าใจได้พอสังเขปแล้ว ลมหายใจก็ถูกพ่นออกมาแรงๆพร้อมกับดวงตาที่กลอกขึ้นข้างบน “นี่มันโรงเรียนอะไร สอนนักเลงหรอกเหรอ”

                บ่นพึมพำก่อนจะตัดสินใจลุกขึ้นยืน เดินไปหยิบชุดยูนิฟอร์มของโรงเรียนชองแรที่แขวนอยู่มาสวมใส่ แม้จะไม่ค่อยคุ้นก็เถอะ แต่มันก็หลีกเลี่ยงไม่ได้แล้วนี่นะ

                ตอนเรียนอยู่อเมริกาก็ไม่เห็นต้องมียูนิฟอร์มให้ใส่ พอได้ใส่แล้วมันแปลกๆ เสื้อนักเรียนสีขาว เนคไทสีเทา แล้วก็มีเสื้อสูทสีเทาอีกที ไม่คุ้นเลยจริงๆนะเนี่ย

                เอาล่ะ ได้เวลาเริ่มต้นใหม่แล้วชินโฮซอก ไม่สิ ผมคือชินวอนโฮต่างหาก

                ผมคว้ากระเป๋าที่อัดแน่นไปด้วยหนังสือใหม่เอี่ยมที่จะใช้เรียนในวันนี้ ก่อนจะเดินออกจากบ้านเพื่อตรงไปยังโรงเรียนอย่างไม่คุ้นเคยกับเส้นทาง เนื่องจากไม่ได้กลับมาที่เกาหลีนานแล้ว แต่สุดท้ายผมก็กลับเข้ามาในห้อง แล้วมองกระจกอีกหน

            แว่นสายตาแบบนี้ วอนโฮได้ใส่หรือเปล่านะ

             จะถอดก็ไม่ได้ เพราะถ้าหากถอด ผมก็คงมองไม่เห็นอะไรเลยตลอดวัน เพราะงั้นก็ใส่ๆไปเถอะ วอนโฮน่าจะใส่ ฝาแฝดก็ต้องเหมือนๆกันสิ

                เพราะไปอยู่ที่อเมริกาตั้งแต่ห้าขวบ ผมไม่คิดที่จะกลับมาที่นี่อีก แต่สุดท้ายก็จำต้องกลับมาเพราะเมื่ออาทิตย์ก่อนได้รับโทรศัพท์สายตรงจากโรงพยาบาลว่าน้องชายฝาแฝดของผมถูกทำร้ายร่างกายจนทำให้กลายเป็นเจ้าชายนิทรา

                พ่อกับแม่ของเราเลิกกันตั้งแต่เรายังเด็ก และแม่เลือกที่จะพาผมไปอยู่ที่อเมริกาด้วย โดยให้ ‘วอนโฮ’ แฝดผู้น้องอยู่กับพ่อที่เกาหลี ตั้งแต่ไปที่อเมริกา ผมไม่ได้กลับมาที่เกาหลีอีกเลย มีเพียงติดต่อกลับมาบ้างแต่ก็ไม่บ่อยมากนัก แม่มีครอบครัวใหม่ และผมกับพ่อเลี้ยง เราเข้ากันได้ดีสุดๆ ส่วนพ่อเองก็มีครอบครัวใหม่แล้วเหมือนกัน แต่พ่อเพิ่งเสียเมื่อปีที่แล้ว วอนโฮเลยอยู่กับครอบครัวของแม่เลี้ยง

                จริงสินะ ความจริงเมื่อปีที่แล้วผมก็กลับมาที่นี่ แต่ก็ไม่เจอกับวอนโฮสักหน่อย

                ตั้งแต่มาอยู่ที่นี่เมื่อคืน ผมก็ไม่เจอใครสักคนในบ้านที่ผมจำได้ว่ามันเป็นบ้านที่วอนโฮอยู่ จะว่ามาผิดบ้านมันก็ไม่ใช่ เพราะของใช้น้อยชิ้น หนังสือเรียน และเสื้อผ้าที่มีไม่มากก็เป็นของวอนโฮทั้งนั้น ผมเห็นแค่กระดาษโน้ตแปะไว้ที่ตู้เย็น ว่าไม่มีใครอยู่บ้าน

                คงยังไม่มีใครกลับมา           

                ที่จริงแล้ว ผมก็ไม่พร้อมกลับมาอยู่ในสภาพแวดล้อมแบบนี้นักหรอก แต่เพราะเกิดเรื่องนั้นขึ้น ผมจำเป็นต้องกลับมาที่นี่ ในฐานะวอนโฮ ไม่ใช่โฮซอก

                ผมน่ะ จะต้องรู้ให้ได้ ว่าใครคือคนที่ทำร้ายน้องผมจนกลายเป็นเจ้าชายนิทรา เพียงแต่ตอนนี้ ชักไม่แน่ใจแล้วว่าจะทำได้ เมื่อได้อ่านประวัติของโรงเรียนที่ค้นเจอในห้อง

                ดูดิบๆเถื่อนๆ ไม่เหมือนโรงเรียนสอนนักเรียน มันเหมือนสถานที่กักกันนักเลงซะมากกว่า

                หลังสวมแว่นและมองสำรวจตัวเองอีกหน ผมก็สูดลมหายใจเข้า แล้วยกมือขึ้นทั้งสองข้าง

                  “สู้ๆโฮซอก นายทำได้อยู่แล้ว ก็แค่เป็นวอนโฮ มันจะไปยากอะไร”

ประเดิมด้วยความนุ่นนิ่ม และความเนิร์ดของพี่ต๊อกก่อน

มันจะง่ายจริงๆน่ะเหรอ กับการสวมบทเป็นน้องชายตัวเองที่นิสัยต่างกันสุดขั้ว

เอาล่ะ เรามาภาวนา ให้น้องนุ่มนิ่ม เอ้ย พี่ต๊อกผ่านมันไปได้กันเถอะนะ

#วอนโฮซอก

                ใช่ไหม?!© themy butter