คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : Four - It's such a long story
It's such a long story.
วันนี้เป็นวันเิรบรอบ 25 ปีอทอม
เราแ่เลี้ยลอันในรอบรัวอทอม และมีริส เฮมส์เวิร์ธเพิ่มเ้ามาอีน
เวลาล่วเลยไปถึสี่ทุ่ม านเลี้ยเลิรา
เราออมาเินเล่นรับอาาศหนาวยาม่ำืนอลอนอน าร์ใบเล็ถูยื่นไปรหน้า
ทอมมอมันอย่าพิาราและเปิอ่าน ‘Happy birthday Tom - Chris’
‘นี่ไม่เอร์ไพรส์เลยริส’
‘ุมีทุอย่าที่้อารแล้วทอม’
‘นายือนที่พิเศษที่สุ ริส’
‘ุ็เ่นันทอม’ เราอัน
ท่ามลาบรรยาาศอันเียบสบ เรายิ้มให้ัน เินไป้วยันเรื่อยๆอย่าไม่มีุหมาย
เรายัมีวามิเ็ๆ้วยันทัู้่ว่าวามสัมพันธ์อเราไม่้อารปััยอื่น
แ่แน่นอนว่าไม่ใ่ับทอม ผู้อยู่ท่ามลาแสสปอไลท์
เ้าวัน่อมา นิยสารทั้หลายพาหัวอย่าให่โ
ภาพอเราที่อันเ่นหราอยู่บนหน้าป ทอมเริ่มเรีย
เพราะเวลาไปออานหรือสัมภาษ์ามสื่อ่าๆ เามัถูถามถึเรื่อนี้
เาไม่อยาโหและผม็ไม่อยาให้เาพูวามริ ทอมเลยทำไ้แ่บ่ายเบี่ย และนั่นทำให้ทอมไม่มีพื้นที่วามเป็นส่วนัวอเาเหลืออยู่
ทอมเริ่มอึอั ไม่ใ่เพราะวามสัมพันธ์อเรา แ่เพราะ่าวที่ระายออไป
และารหลีเลี่ยที่ะอบำถามเรื่อนี้อทอม ทำให้เาถูับภาพแทบะทุอิริยาบถ
่าวอยู่ยาวนานเือบๆสอเือน แม้ว่าารรัเพศเียวันะไม่ใ่เรื่อผิ
แ่เพราะทอมเป็นนั เาึถูับามอเป็นพิเศษ
‘ผมับทอม เราเป็นแ่เพื่อนร่วมานัน
ผมมีหน้าทีู่แลทอม ันั้นไม่ใ่เรื่อแปลที่พวเราะสนิทัน’
‘แ่ทอมไ้ให้สัมภาษ์ว่า เาพร้อมที่ะเปิเผยเรื่อวามรั
หาถึเวลา’
‘ใ่รับ แ่ผมยืนยันไ้ว่า เราไม่ไ้มีวามสัมพันธ์ลับๆาม่าวแน่นอน’
หลัาบทสัมภาษ์พิเศษอผมในนิยสารเล่มหนึ่เผยแพร่ออไป
ทอมถูามน้อยล เาูผ่อนลายมาึ้น และเราลันว่าะให้วามสัมพันธ์นี้เป็นไปแบบลับๆ
แม้ว่าเาะไม่พอใ็าม ถ้าหาว่าทอมไม่ทำาม้อเสนออผม
ผมะลาออาารเป็นผู้ัารและไม่อยู่ให้ทอมเห็นหน้าอี
เวลาผ่านไปพัให่ ่าวเริ่มเียบหายไป ทอมใ้ีวิไ้ามปิ
ทาน้าวนอบ้าน พาหมาไปเินเล่น ปั่นัรยานมเมือ หรือิบาแฟอ่านหนัสือ
ึ่นั่นเป็นสิ่ที่ผมพอใ แ่อาะไม่ใ่ับทอม เราไม่สามารถเินูมือ อ ูบ
หรือแสวามรั่อันไ้มาพอเหมือนอย่านทั่วไป และผม็ลัวว่าสัวันนึใรนในหนึ่อาะทนับเรื่อนี้นี้ไม่ไหว
และัสินใบวามสัมพันธ์ระหว่าเราล
“ริส ่วยส่อไม้ไปามที่อยู่ที่ให้ไว้ที”
“..” ผมำลััระเป๋า
เ็บ้าวอ่าๆเพื่อเรียมเินทา
ทอมเินมาบอเพียแ่นั้นและลับไปัออัวเอ่อ
เราไม่ไุ้ยันหลัาเิเหุาร์เมื่อวาน ผมทำัวปิ
ทอมเอ็ทำเหมือนไม่ไ้มีเรื่ออะไรเิึ้น ไม์เ้ามานอบาส่วนไปไว้ในรถ
ผมัารโทรไปที่ร้านอไม้ามที่ทอมบอ
และเรา็เินลมาที่ล็อบบี้้วยันเพื่อเ็เอ้าท์
“หวัว่าะไ้พบันอีนะะ”
“รับ อบุทีู่แลทอมเป็นอย่าี้วย”
ผมยิ้มให้พนัาน เธอเ้าใวามหมายนั้นีถึไ้พยัหน้ารับ ยัไม่มี่าวเรื่อทอมับสาวผมบลอน์นนั้น
แสว่าพนัานที่นี่เ็บวามลับีใ้ไ้
รถมุ่รสู่สนามบิน
เราำลัะเินทาไปนิวยอร์ ทอมมีาราานในอีสามวัน้าหน้า
ร่วมานประาศราวัลอีเ่นเย ผมัารเ็อินที่สนามบินเมื่อมาถึ
ไม์ัารเรื่อระเป๋าเินทา ส่วนทอม ผมบอให้เาไปนั่รอที่ร้านาแฟ
ผมเินรไปที่ร้านาแฟ สั่าแฟร้อนเผื่อไม์และอัวเอ หยิบเินาระเป๋า่าย
พลันสายา็เหลือบไปเห็นโน้ลายมือทอมที่เาเ็บไว้ นป่านนี้เา็ยัไม่รู้ว่าที่อยู่นี่ืออะไร
และทอมส่อไม้ไปให้ใร?
“อนาย” ทอมันานมัฟฟินมารหน้าผม
ส่วนผม็วาานพายแอปเปิ้ลลรหน้าเา ไม์มอเราสลับันไปมาอย่าุน
ผมวาาแฟร้อนรหน้าไม์เป็นเิว่าเลิสนใที
ไม์ยาแฟึ้นื่มแล้วแล้วหยิบมือถือึ้นมาเล่นแทนอย่าว่า่าย
หลัาหาอะไรรอท้อันเสร็
เราสามน็เ้าไปนั่รอึ้นเรื่อที่ห้อพัผู้โยสาร ไม์เล่นเมในมือถือ
ทอมอ่านหนัสือ ส่วนผมรวเ็าราานและนัหมาย่าๆ
ทอม้อไปวััวสำหรับุสูทในวันมะรืน ถ่ายปนิยสาร่อนวันาน
หลัาวันานเาะไ้พัอีราวๆสอถึสามวัน ่อนที่เราะลับลอนอน
เสียประาศเรียผู้โยสารัึ้น
เราเินไปามทาเรื่อยๆนมาถึัวเรื่อบิน ผมยื่นบอร์ิ้พาสให้แอร์โฮสเสู
เธอผายมือไปยัโนอเรา ผมัแเ็บสำภาระิัวที่พึ้นมาไว้เรียบร้อย
าสนามบินาร์ล เอ
โละใ้เวลาเพียยี่สิบห้านาทีเพื่อไป่อเรื่อที่อัมสเอร์ัม
่อนะบินาอัมสเอร์ัมมุ่สู่นิวยอร์
“ทอม ุหิวรึเปล่า?”
“็ยัน่ะนะ
แ่รอท้อไว้หน่อย็ี อาหารบนเรื่ออาะไม่ถูปาเท่าไหร่”
เราเินรไปยัร้านอาหาร้านในสนามบิน
ไม์อบายเพราะเาัเบอร์เอร์เ้าไป้อนให่
ริๆแล้วผมไม่ไ้อบอาหารสุภาพพวนี้หรอ แ่เพราะทอม ผมึำใมานั่ัสลัเ้าปาแบบนี้
“ันว่าันไม่ไ้ห้ามนายเรื่อเบอร์เอร์นะ”
“ไม่ไ้ห้ามแ่เวลาิน็อบว่ามันเป็นอาหารยะ”
“เฮ้ๆ ันเอ็อบินมัน
เบอร์เอร์น่ะ”
“ไว้มื้อหน้าละัน”
ผมยัสลัเ้าปา าม้วยสเ็ิ้นโ
ทอมมอหน้าผมสัพั่อนะ้มัารอาหารรหน้าัวเอ
ผมเอื้อมมือไปแย่เอาสลัในานเามาิน ทอมหรี่ามอผมแ่็ไม่ไ้ว่าอะไร เราูเ้าันีใ่มั้ยล่ะ
ผม็ิแบบนั้นนะ เราโรธันไ้ไม่นานหรอ
าอัมสเอร์ัมไปนิวยอร์ใ้เวลาร่วมสิบั่วโม
และแน่นอนว่าเราะไปถึนิวยอร์ในเวลาเือบเย็น ทอมเหมือนะหลับไปแล้ว
อันที่ริเรียว่าีบน่าะีว่า เพราะปิเาไม่นอนหลับอนลาวัน
ผมลุไปเ็วามเย็นาแอร์ ปิไฟอ่านหนัสือ
และปิม่านรหน้า่าเพื่อันแสส่อเ้ามา
เ็บหนัสือเล่มที่เาอ่านอยู่วาที่โ๊ะ้าๆ ออมยิ้มไม่ไ้เมื่อมอหน้าเา ผมมันไอ้บ้าีๆนี่เอ
มอนอื่นหลับแล้วยิ้ม
“มีอะไรให้่วยรึเปล่าะผู้โยสาร?”
“อะ..อ้อ เปล่าหรอรับ
อบุมา” อาะเพราะผม้อทอมนานนแอร์โฮสเสสาวสวยิว่าผมเป็นไอ้บ้าหื่นามนั่อผู้ายาเป็นมัน
เธอถึไ้เินมาถามแบบนั้น ผมลับไปประำที่อัวเอ
เสียบหูฟัเปิเพลฟั่าเวลาไปพลาๆ
แ่็ยัเป็นไอ้โริลอบหันไปมอทอมเป็นระยะๆ ให้ายเถอะริส
นายมันโริัวพ่อเลยว่ะ
ผมบิี้เีย้วยวามเมื่อยาารนั่เรื่อเป็นเวลานาน และเาว่าืนนี้ผม้อหลับเป็นาย้วยวามเหนื่อย
เรามาถึนิวยอร์แล้ว อนนี้เวลาสี่โมสิบามเวลาท้อถิ่น
ทอมหยิบแว่นันแและผ้าปิปาึ้นมาสวม ผมลั้นหัวเราะอยู่นเียว ไม์มอมาๆ
ส่วนทอมำลัส่สายาอาามาอย่าแน่นอน
“ทอม้อพราัวนานั้นเลยเหรอริส?”
“เปล่า เาแ่หลับเพลินนหน้ายับน่ะ อุ๊บ...ฮ่าๆ”
“อย่าไ้หัวเราะออมาเียวไม์”
ไม์หุบปาแทบะในทันที ใ่
ทอมหลับเพลินและหน้าเา็เ็มไป้วยรอยมามายาารนอนทับเป็นเวลานาน
ทอมพูเสียเรียบใส่ไม์ และออเินนำไปที่รถ ไม์เ็นสัมภาระามไป
และปิท้าย้วยผมที่ำลัโทรแ้ับทาโรแรมว่าเราเินทามาถึแล้ว
ใ้เวลาเพียเือบๆสามสิบนาที
เรา็มาถึโรแรมย่านใลานรนิวยอร์ ผมยื่นุแห้อให้ทอม และไม์
่อนะบอพนัานให้นสัมภาระึ้นไปไว้บนห้อพั
ไม์อัวไปพัผ่อนเนื่อาเาเ็ทแล
ส่วนผมและทอมเราะแวะทานอาหารร้านใล้ๆนี้่อน ึ่แน่นอนว่ามื้อนี้ทอมามใผม
“ทริปเปิ้ล วอปเปอร์ เบอน ีส 1 ที่
แล้ว็ับเบิ้ล วอปเปอร์ เบอน ีส อี 1 ที่รับ เรื่อื่มอเป็น น้ำเปล่า 1
วและโ้ 1 แ้ว ลับบ้านนะรับ”
เบอร์เอร์ิเป็นร้านที่นพลุพล่านและผมเปลี่ยนใในทันทีว่าะื้อลับไปินที่โรแรมแทนารให้ทอมมานั่อยู่ท่ามลานหมู่มาแบบนี้
พนัานโ้ให้อนเราเินเ้ามาในัวโรแรม ทอมและผมพัอยู่ั้นห้า และเหมือนเย
ห้อเราเป็นแบบแฟมิลี่รูม มีประูเื่อมเปิหาันไ้ ผมวา้าวอ่าๆไว้บนโ๊ะ
เปิทีวีและถอเสื้อออเพื่อเรียมะอาบน้ำ
“เฮ้ ไปถอไลๆไ้มั้ยริส รา”
“อิาหุ่นผม็บอีๆสิทอม”
“ไร้สาระ”
ทอมโบมือไล่ผม่อนะหยิบเอาเบอร์เอร์ออมาาห่อ
หน้าาเาูไม่พิศวาสมันเท่าไหร่ แ่็ัเ้าไปำโ ผมโยนเสื้อทิ้บนเียและเินมานั่้าๆเาที่โฟา
หยิบเบอร์เอร์อัวเอึ้นมาับ้า
“ทำไมอนายถึไ้ิ้นให่”
“...”
ผมไม่อบแ่ส่ยิ้มวนให้ทอมทั้ๆที่เี้ยวอยู่ ยัิ้วให้เหมือนว่าผมเหนือว่า ทอมพ่นลมหายใอย่ารำา
ัเบอร์เอร์ในมือัวเอและ้อมอทีวีรหน้า ผมวนประสาททอมสำเร็
ารที่เาทำเป็นเมินนั่นเพราะเาไม่รู้ะ่อปา่อำอะไรับผมแล้ว
ผมนั่ๆนอนๆูทีวีไปเรื่อยเปื่อย
ส่วนทอมนั่อ่านหนัสืออยู่้าๆมาั้แ่อนที่เราลับาร้านเบอร์เอร์ิ
ผมลอบมอทอมเป็นระยะๆ เวลาเาอ่านหนัสือเป็นเวลาที่ผมอบมาที่สุ เาูมีสมาธิ
่อ และไม่หวั่นไหว่อสิ่รอบ้า รื... ทอมยมือถืออัวเอึ้นมาู
ปิทอมะไม่สนใโทรศัพท์เวลาเาอ่านหนัสือ น่าแปล...
“ลับห้อล่ะ” เ้าัวว่าแล้วเินออาห้อผมไป
ผมไ้แ่มอามหลัเา้วยวามสสัย เป็นพวเพื่อนาราุยันล่ะมั้ ิไ้ันั้นผม็เลยหันลับมาสนใทีวีรหน้า่อ
รายารบ้านี่ไม่ไ้เ้าหัวผมเลย้วย้ำ เพราะในหัวผมเ็มไป้วยท่าทาแปลๆอทอมเมื่อรู่
‘Chris, I need you. – Tom’
ผมลอบยิ้มหลัาเห็น้อวามนั้น
ปิทีวีและเปิประูไปยัอีห้อหนึ่ ทอมอ่านหนัสืออยู่บนเีย เปิทีวี่อเียวันับที่ห้อผม
ผมทิ้ัวลนอน้าๆเาพลาลอบยิ้มอยู่นเียว เรื่อวนในั่นหายไปแทบะในทันที
ยัไริส เฮมส์เวิร์ธนนี้็ยอมรับว่าเาาทอม ฮิเิลสันไม่ไ้ และทอมเอ็เป็นแบบเียวัน
รื.... เสียนั่นมาอีแล้ว
และผมเห็นทอมหยิบมือถือึ้นมาู ่อนะพิมพ์อะไรสัอย่าอบลับไป
ผมพยายามะแอบมอให้ไ้ว่าทอมำลัอบอะไรใรอยู่ แ่มือถือันอยู่ในระยะที่ไลาสายาผม
บ้าะมั ผมแทบะมอไม่เห็นว่าื่อผู้รับเป็นใร้วย้ำ!
“อย่าทำัวเป็นพวภรรยาี้หึามับผิสามีหน่อยเลยริส”
“พูอะไรอุน่ะทอม”
“นายิว่าันไม่เห็นรึไว่านายแอบมอันอบ้อวาม”
“็...็แ่ะมอออไปนอหน้า่าละเผลอไปเห็นเอ”
“หึ็บอว่าหึสิริส”
ทอมโน้มัวเ้ามาหาผมในระยะประิ ผมหลบาทอมแล้วทำเป็น้อมอรายารทีวีรหน้า
ทั้ๆที่ผมไม่รู้้วย้ำว่ามันือรายารอะไร ผมไม่อยา้อหน้าทอม เาำลัทำให้ผมลั่
“เลิพูาเรื่อยเปื่อยีว่าน่าทอม”
“็ไ้ๆ” นัยน์าสีฟ้าผละออไปารหน้าผมแล้ว
ทอมลับไปนอนอ่านหนัสือเหมือนเิม ส่วนผม็ทำเป็นยับัวเล็น้อย ผมประหม่า
และนั่นเพราะทอม ทอมำลัปั่นประสาทผม ผมะไม่ยอมเป็นเหยื่ออเาอีแน่นอน!
เที่ยืนสิบนาที ทอมหลับไปแล้ว ผมปิทีวี
ยับผ้าห่มให้เา และรั้นี้ผมไม่ไ้ลุลับไปที่ห้อ
ผมสอัวเ้าไปใ้ผ้าห่มและนอนมอเาอยู่อย่านั้น
ผมยิ้มออมาอีรั้เมื่อนึไปถึืนแรที่เรานอนบนเียเียวัน...
‘ริส นายะลับห้อแล้วเหรอ?’
‘อ่าฮะ ุมีอะไรรึเปล่า?’
‘นาย...่วยอยู่เป็นเพื่อนหน่อยสิ’
‘อะไรนะ?’
‘ันนอนไม่หลับ มันแปลที่น่ะ’ ทอมส่สายาเว้าวอนมาให้ผม
ผมมอไปรอบๆ้วยวามวย หรือที่นี่ะมีพวสิ่เร้นลับหรืออะไรที่มันน่าพิศว?
‘...มันไม่มีอะไรที่นายสสัยอยู่หรอน่า
ันแ่เป็นพวนอนไม่หลับถ้าไม่ใ่บ้าน’
‘ั้นผมะอยู่เฝ้าุนว่าุะหลับ’
‘แบบนั้น็ไ้’ บำนั้น
ผม็ระโึ้นไปนั่้าทอมบนเีย ทอมอ่านหนัสืออะไรสัอย่า
ส่วนผมนัู่ทีวีอยู่อย่านั้น อันที่ริผม็ไม่เ้าใว่าทำไมผม้อมานั่เฝ้าทอม
หมอนี่โมาพอที่วระเลิลัวารนอนแปลที่ไ้แล้ว
วามิในหัวผมีันไปมา
และสุท้ายผม็ยันั่เฝ้าทอมนเาหลับไปอยู่ี เมื่อแน่ใว่าเาหลับสนิทแล้ว
ผม็ลุเรียมัวลับห้อไปนอน
‘ริส..นอนนี่แหละ’ าสีฟ้าที่มออ้อนวอนผม รอยยิ้มบาๆ และเสียที่ิะัวเียน้อยๆนั่น ทำเอาใผมสั่น พระเ้า หัวใผมเ้นแรับผู้ายเป็นรั้แรั้แ่เิมา 23 ปี และสิ่ที่ไม่น่าเื่อ็ือารที่ผมล้มัวลนอน้าๆทอม และนอนมอเานเผลอหลับไป ผมว่า...ผมำลัลไปในหลุมพราอทอม ฮิเิลสันและวาสีฟ้าอเาอย่าแน่นอน
TBC.
♥ a little talk .
สวัสี่า ไรเอร์เอนะะ อบุทุนที่เ้ามาอ่านมาๆเลย
แฮ่ พาร์ทนี้ะ่วยให้เ้าใมาึ้นว่าทำไมถึ้อเป็นวามสัมพันธ์ลับๆนะะ
สปอยล์ไว้่อนว่าเรื่อนี้ไม่มีัวร้ายนะะ ถ้ามีอะไรที่เป็นอุปสรร
็น่าะอยู่ที่วามิวามรู้สึอนสอนมาว่า
แล้วพบันใหม่่ะ :D
#limelighthiddlesworth
ความคิดเห็น