Ma Boy รุ่นน้องคนนี้...ของผมนะครับ {Yaoi} {Boy's Love}

ลำดับตอนที่ #2 : Ma Boy :: Intro

“โย่!ลาลีกา วันนี้มาสายนะเบเบ้!”
 

“เบเบ้บ้านเตี่ยมึงดิ!แล้วนี่มันสายตรงไหนวะ? จะ 7 โมงครึ่งอยู่แล้วเนี่ย”
 

ผมมาถึงโรงเรียนด้วยใบหน้าใสวิ้งค์ ตาเป็นประกายพร้อมรับวันใหม่ มันคงจะดีกว่านี้ถ้าไม่มีไอ้เพื่อนเวรจอมขัดอย่างไอ้หยกมากวนประสาทแต่เช้า == แต่วันนี้ผมอารมณ์ดีเกินกว่าจะด่าใคร หุ หุ เอาน่าๆๆ เปิดเทอมวันแรกเอาไปแค่นี้ก่อนไว้วันหน้าค่อยว่ากันอีกที >__<
 

“กินข้าวเช้ามายังลาลีกา? ไปกับพวกกุป่าว?”เสียงเพื่อนผมอีกแล้วครับ ไอ้หยกเจ้าเก่า มันกำลังยืนกอดคออยู่กับไอ้ออร์ดี้ เด็กห้องอินเตอร์ เพื่อนกลุ่มผมอีกคน
 

“ไปด้วยๆ เมื่อเช้ากุมารอเรือตั้งกะ 6 โมง 40 ข้าวยังไม่ได้กินเลยเนี่ย”ผมเดินตามไอ้หยกกับไอ้ออร์ดี้ไปที่โรงอาหาร ที่ผมต้องนั่งเรือมาก็เพราะว่าโรงเรียนผมอยู่บนเกาะครับ เกาะขนาดเล็กที่มีโรงเรียนผมเป็นศูนย์กลาง ถ้าพูดให้เข้าใจง่ายๆ ก็คือเกาะแห่งนี้คือที่ตั้งของโรงเรียนผมเองครับ
 

“แล้วนี่มึงไปลงทะเบียนหอพักรึยังวะลาลีกา?”ไอ้หยกถามผมขณะที่นั่งกินข้าวกันอยู่ ผมใช้ส้อมเขี่ยตะเกียบของไอ้ออร์ดี้ที่ทำท่าจะมาขโมยหมูกรอบจานผมก่อนจะตอบมันไป
 

“ยังเลย พวกมึงล่ะ”
 

“ไปมาเมื่อเช้า มึงกินข้าวเสร็จก็ไปลงเลยนะ ไม่ต้องรอไอ้อาฟง ไอ้วีซ่า ไอ้ซันแทนมันหรอก พวกมันลงตั้งแต่ก่อนเปิดเทอม”ไอ้หยกพูดถึงเพื่อนในกลุ่มอีก 3 คน ผมพยักหน้ารับรู้พร้อมๆ กับที่หน้าจอไอโฟนของผมขึ้นเตือน อ๋อ พี่ชายผม...พี่ยูโรปาเค้าไลน์มาหาน่ะ ได้ข่าวว่าพี่ก็เรียนที่เดียวกับผมนะ =__= ทำไมไม่เดินมาหากันวะครับ?

 

Europa : ลาลิ ลาลีกา พี่ไปลงทะเบียนหอให้เราแล้วนะ
 

Lali_laliga : ขอบคุณมากคร้าบบบพี่ยูสุดหล่อออ
 

Lali_laliga : ว่าแต่ผมอยู่หอไหนอ่า
 

Europa : หอ A ห้อง 710 พี่อยู่ A607 นะ ว่างๆ มาหาด้วยนา
 

Lali_laliga : ครับๆ ขอบคุณนะครับพี่

 

“ใครวะ? พี่ยูเหรอ?”ไอ้ออร์ดี้ชะโงกหน้ามาถาม ผมพยักหน้า
 

“พี่ยูไปลงแทนแล้ว ได้ A710 ว่ะ”
 

“งั้นมึงก็อยู่ตรงข้ามห้องไอ้อาฟงน่ะสิ ห้องมัน A711มั้งถ้าจำไม่ผิด”ไอ้หยกทักขึ้นมาตามด้วยไอ้ออร์ดี้ที่ยิ้มกวนๆ กลับมา
 

“ดีละ อยู่ใกล้ๆ กัน ทำอะไรจะได้สะดวก”
 

“เช่นเรื่องตั้งวงเล่นไพ่ น้ำเต้าปูปลา ไม่ก็ก๊งเหล้าใช่ไหมล่ะ”ผมขัดขึ้นมา”พวกมึงแม่งก็แบบนี้ตลอดแหละ”
 

“ไม่ต้องมาพูดเลยไอ้ลาลีกา”ไอ้ออร์ดี้เอานิ้วชี้ปิดปากผม”เพราะพวกกุไม่ให้มึงแดกเหล้า บุหรี่มึงก็สูบไม่ได้ การพนันมึงก็เล่นไม่เป็นไงมึงถึงไม่ชอบเวลาพวกกุตั้งวง”
 

“อย่างน้อยให้กุกินเหล้ากับพวกมึงหน่อยก็ได้นี่”ผมบ่นอุบอิบ ไอ้ออร์ดี้กับไอ้หยกสามัคคีกันมองผมด้วยตาขวางๆ ขึ้นมาทันที

“มึงแดกไม่ได้!”
 

“พวกมึงอ่ะ!”ผมแอบด่าไอ้สองตัวนั่นไป 2-3 ประโยค ไอ้ออร์ดี้ขยี้หัวผมเบาๆ ก่อนจะขอตัวไปเรียน มันหันไปนัดแนะอะไรบางอย่างกับไอ้หยกก่อนจะวิ่งปรู๊ดออกไปทันที

 

............................................................................................................................................................

 

"มึงจะไปเก็บของที่หอก่อนมั้ยวะ?"ไอ้หยกหันมาหาผม ผมพยักหน้ารับ ตารางเรียนคาบแรกวันนี้เป็นวิชาเคมี ตึกวิทย์ อยู่ใกล้ๆ หอนี่เอง เข้าเลทซัก 5 นาทีคงไม่เป็นไรมั้ง ^^
 

"มึงมีรูมเมทมั้ยหยก?"ผมถามขึ้นขณะที่เรากำลังขึ้นลิฟต์ไปที่ชั้น 7 ของหอ A ไอ้หยกส่ายหน้าช้าๆ
 

"กุยังไม่รู้เลยว่ะ เมื่อเช้ากุก็เพิ่งไปเก็บของมาแต่ยังไม่เห็นมีใครอยู่ที่ห้องเลย...แยกกันตรงนี้นะ"ไอ้หยกหันมาโบกมือให้ผมเมื่อลิฟต์เปิดออก มันเดินไปที่ห้อง A701 ได้ซะหัวแถวเลยอ่ะ >< 

 

//แอ๊ดดด ดด//

 

ผมเปิดประตูเข้าไปด้วยสายตาที่อึ้งอยู่ไม่น้อยก็ดูภาพแรกในห้องที่ผมเจอสิครับ

 

ไฮโซโอเวอร์มากอ่ะ!!!

แต่ผมก็ไม่มีเวลามากพอที่จะมาชื่นชมห้องในตอนนี้หรอกนะเพราะหลังจากที่เก็บของเสร็จก็ได้เวลาเข้าเรียนพอดี ไอ้หยกมากวักมือเรียกผมตั้งแต่ตอนผมพับเสื้อตัวแรก มึงจะเก็บของไวเกินไปละ ==
 

“มึงอยู่กับใครวะลาลีกา?”ไอ้หยกถามผมขณะที่เราเดินไปที่ตึกวิทย์ด้วยกัน ผมยักไหล่กวนๆ
 

“ยังไม่รู้เลย มึงล่ะ?”
 

“นิด้า ทาเลนต์ รู้จักป่าว?”
 

“เฮ้ย จริง?!”คำพูดไอ้หยกทำผมตาค้างไปเลย ใครจะไม่รู้จักนิด้า ทาเลนต์ล่ะครับ? ไอ้หมอนี่ทั้งเรียนเก่ง เล่นดนตรีเก่ง เสียงก็ดี นิสัยก็เริ่ดแถมหน้าตายังดีเวอร์ๆ แฟนคลับเยอะติดอันดับท๊อปไฟว์ของโรงเรียนเลยนะครับ ใครมันช่างคิดเอาคนสมบูรณ์แบบที่มีความสามารถรอบตัวแถมนิสัยดีเป็นนางฟ้าไร้ปีกแบบนี้มาเป็นรูมเมทคนอย่างเพื่อนผมวะครับ?!!
 

“อิจฉากุอะดิ อิ อิ”
 

“อิ อิ พ่อง!!!”ผมด่ามันกลับ ไอ้หยกหัวเราะก๊ากก่อนจะกอดคอผมเดินขึ้นบันไดตึกไป

 

 ............................................................................................................................................................

 

“ซันแทนๆ นั่นใช่ห้องไอ้ออร์ดี้ป่ะ?”ผมสะกิดแขนไอ้ซันแทนไปมาขณะที่เรากำลังเดินมาหยุดที่ลานม้าหินอ่อนหน้าตึกภาษาเพื่อรอไอ้หยกที่กระเพาะรั่ววิ่งหาซื้อของกินแล้วจึงขึ้นไปเรียน พวกเรา 3 คน ผม ไอ้หยกและไอ้ซันแทนอยู่ห้องเดียวกันคือห้องวิทย์ – คณิต ส่วนอิเดี้ยมันเรียนอินเตอร์ครับ ไอ้ซันหันไปมองตามมือผมก่อนจะหัวเราะเสียงกวนประสาท
 

“สงสัยจะเรียนแกรมม่าน่ะ ท่าทางหงุดหงิดน่าดู”ผมหันไปมองไอ้ออร์ดี้อีกครั้ง สงสัยมันกำลังจำเทนส์อยู่แน่ๆ หน้าตาที่พร้อมจะงับหัวคนแบบนั้นไม่เคยปรากฏอยู่บนหน้ามันเลยยกเว้นเวลาโกรธกับตอนเห็นเทนส์ทั้ง 12 เทนส์ 555+
 

“กุไปหามันก่อนนะ พวกมึงขึ้นห้องก่อนเลยก็ได้ ไม่ต้องรอ”ไอ้ซันพยักหน้าเข้าใจ ผมจึงก้าวไปหาไอ้ออร์ดี้ทันทีและดูท่าทางมันคงเห็นผมแล้วแน่ๆ เพราะกวักมือเรียกผมสุดชีวิต
 

“เป็นไงมั่ง? เรียนสนุกมั้ยน้องเดี้ยของพี่”ผมส่งเสียงล้อมัน ไอ้ออร์ดี้มองค้อนผมอย่างงอนๆ งอนทำติ่ง?!
 

“มึงช่วยดูให้กุหน่อยดิ คือ ‘จารย์จะสอบท่องน่ะ”ขนาดงอนยังอุตส่าห์หันมาคุยกับผม - - นี่มันกลัวตกขนาดนี้เลยเหรอเนี่ย? 

 

ว่าแต่เมื่อกี๊มันบอกว่าไงนะ? อาจารย์สอบท่องเทนส์?

 

"เด็กอินเตอร์อย่างพวกมึงยังต้องมาสอบท่องแบบนี้อยู่เหรอวะ?!"
 

"ไม่ได้สอบอะไรแบบนั้นหรอกน่ะ ก็แค่ทบทวนเอง"ผมรับกระดาษจากไอ้ออร์ดี้มาถือไว้แต่ไม่ได้ดูหรอกครับเพราะผมจำได้หมดแล้ว แต่ที่เอามาถือไว้นี่เพราะกลัวมันแอบดูน่ะสิ - -"
 

 

"ฮิ้ววววววว วว ว ออร์ดี้มีแฟนมาติวให้ด้วยเว้ยเฮ้ยยย"

 

เสียงกวนประสาทดังมาจากโต๊ะม้าหินอ่อนฝั่งซ้ายมือผมและเมื่อหันไปดูก็พบว่าเป็นรุ่นพี่ม.5 กลุ่มหนึ่งที่นั่งยักคิ้วหลิ่วตาใส่พวกเราอยู่ ผมทำทีเป็นไม่สนใจและหันมาฟังไอ้ออร์ดี้ต่อแต่ขณะนั้นเอง...
 

"เฮ้ย!"จู่ๆ ก็มีลมพัดมาวูบนึง พาเอาเศษฝุ่นต่างๆ ปลิวว่อน คงจะดีกว่านี้ถ้ามันไม่พัดฝุ่นมาเข้าตากุ TOT
 

"เฮ้ย! ลาลีกาเป็นอะไร?!"ไอ้ออร์ดี้ดูจะตกใจไม่น้อยเพราะจู่ๆ ผมก็ทิ้งแผ่นกระดาษทุกแผ่นในมือก่อนจะทรุดตัวลงนั่งเอามือปิดตาไว้
 

"สัสเอ้ย! ฝุ่นเข้าตาล่ะสิ มานี่ๆ"ไอ้ออร์ดี้ประคองผมไปนั่งที่ม้านั่งช้าๆ ตามด้วยการเอามือมาปาดน้ำตาให้ผมเบาๆ ปากก็บ่นไปแต่เสียงนั้นมีแววขบขันมากกว่าดุจริงจัง"มึงนี่ทำตัวเป็นเด็กๆ ไปได้ ฝุ่นเข้าตาก็ร้องไห้ละ"
 

"ไอ้ห่าน!ก็กุแสบนี่หว่า"ผมตอบพลางขยี้ตาไปพลางพร้อมๆ กับการฟังเสียงบ่นไอ้ออร์ดี้
 

"ขยี้มากๆ เข้าเดี๋ยวก็ตาเจ็บหรอก เอาน้ำนี่"คนบ่นดึงมือข้างนึงของผมให้ยื่นไปตรงหน้าก่อนที่สัมผัสเย็นๆ ของน้ำจะไหลมากระทบ ผมรีบเอามือรองน้ำและกระพรบตาในน้ำตามแบบที่เคยเรียนมาทันที และไม่นานอาการระคายเคืองตาของผมก็หายไป ผมค่อยๆ ลืมตาขึ้นมาช้าๆ และได้เห็นไอ้ออร์ดี้นั่งคุกเข่าอยู่กับพื้นตรงหน้าผม มือข้างนึงเอื้อมมาป้ายน้ำตาผมเบาๆ

 

"เพราะนิสัยมึงมันเด็กๆ แบบนี้ไง พวกกุถึงได้ห่วงนัก!"