คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : CRAZY CUPID : Chapter 7 : เอาไงดี ?
เอาไงดี
หลังจากสงครามย่อยๆในโรงพยาบาลจบลง แต่ก็ดูเหมือนว่าทงเฮจะไม่ยอมจบง่ายๆ ตอนนี้คนน่ารักกำลังนั่งจุ๊กปุ๊กอยู่บนเตียงโดยที่มีฮยอกแจยืนจ้องหน้าอยู่ข้างๆ ทงเฮค่อยๆมองค้อนไปหาฮยอกแจอีกรอบ ก่อนจะกัดปากเอ่ยถามออกไป
“มาทำไม....เข้ามาแล้วก็ไม่พูด....ถ้าจะมายืนมองหน้ากันก็ออกไปเลยไป”
“..............”
“ออกไปเลยไปฮยอกแจ....ฉันจะนอน อย่ามายืนน่ารำคาญตรงนี้ ฉันเหม็นขี้หน้านาย” ทงเฮพูดใส่อารมณ์ อย่างคนเอาแต่ใจ เรื่องที่โรงพยาบาลเขารู้สึกโกรธฮยอกแจมากจริงๆ ถึงมันจะเป็นการหยอกล้อ เล่นตลกๆ แต่ ณ วินาทีนั้น เขารู้สึกเหมือนตัวเองใกล้ตายเข้าไปทุกที เพราะเขาไม่ใช่มนุษย์มันเลยทำให้เขาไม่สามารถกลั้นหายใจได้ เรื่องนี้ท่านพ่อเองก็เคยเตือนมาหลายครั้งแล้วว่า ลมหายใจของเขา มันไม่เหมือนมนุษย์ปกติทั่วไป หากขาดอากาศหายใจเพียงแค่ 20 วินาที ดวงจิตของเขาก็จะหลุดออกจากร่าง แล้วขึ้นไปสถิตอยู่บนสวรรค์ทันที
“ ฉันมาตามนายไปโรงเรียน.....” ฮยอกแจพูดออกมาเรียบๆ
“ฉันไม่ไป !!!......” ทำหน้าง้ำหน้าง้อ เตรียมตั้งท่าจะล้มตัวนอนอีกรอบ
“ขาดมา 3 วันแล้วนะ นายอย่ามาง๊องแง๊งกับเรื่องแค่นี้ได้ไหม ทงเฮ.. “
“ทำไม...เป็นห่วงฉันด้วยเหรอ...?..” คนนอนพูดจาค่อนจะชวนหาเรื่อง แต่ฮยอกแจก็ไม่สะท้าน ว่ากลับ ซะจนคนขี้งอนเกือบไปไม่เป็น
“นายเป็นแฟนฉัน...ไม่ห่วงนายแล้วฉันจะไปห่วงใคร..”
“ ก็......ก็นายเคยเห็นฉันเป็นแฟนบ้างไหมล่ะ ... ถามจริงๆเถอะ ที่ทำอยู่ทุกวันนี้ แม้แต่เพื่อนยังเรียกไม่ได้เลย...นายเคยแสดงออกบ้างหรือเปล่าว่ามีความสุขที่มีฉันเป็นแฟน เคยมีความสุขบ้างไหม ฮยอกแจ...”
“............” ฮยอกแจอ้ำอึง กับคำที่ทงเฮสวนมา เค้าก็ไม่รู้ว่ามันใช่ความสุขหรือเปล่า รู้เพียงแค่ว่าตอนที่อยู่กับทงเฮเขาไม่รู้สึกทุกข์ แถมยังเรียกรอยยิ้มได้อีกต่างหาก
“เฮ้อ......แล้วจะให้ฉันเชื่อได้ยังไง ว่านายรักฉันจริงๆ ในเมื่อ.....อึก...” จู่ๆเสียงกล่าวเรียบๆกลับดูติดขัด เหมือนมีอะไรมาจุกที่คอ...บ้าเอ๊ยย น้ำตาจะไหลทำไมว่ะ ใช่ ตอนนี้ทงเฮกำลังร้องไห้ ร้องเพราะความน้อยใจ ทงเฮค่อยๆชันตัวขึ้นมานั่งอีกครั้งก่อนจะก้าวเดินไปหาผู้เป็นที่รักที่ยืนนิ่งอยู่ข้างหน้า
“ก็ฉันไม่ใช่เหรอ ฮึก ที่เป็นคนปั๊มกุญแจห้องของฉันให้นาย ฮือ ถ้าฉันไม่ทำแบบนี้ นายก็คงไม่อยากมาดูแลมาสนใจฉันที่ห้องเลยใช่ไหม ฮือๆ”
“ ฉัน........”
“แล้วไหนจะรูปในกระเป๋าสตางค์ของนาย ฮึก ทั้งๆที่เมื่อกี้ก็บอกว่าฉันคือแฟน แต่ในรูปนั่น อื้อ มันอะไรกัน คิดว่าฉันไม่เห็นหรอ .!!...” รูปที่เขาเห็นครั้งแรกก็รู้สึกเจ็บแปลบๆที่ใจ ภาพของฮยอกแจที่กำลังหอมแก้มหนุ่มน้อยหน้าตาน่ารักคนนึง ใบหน้าของฮยอกแจช่างดูมีความสุขเหลือเกิน เขาก็แค่อยากจะเห็นใบหน้าเปื้อนยิ้มของฮยอกแจแบบนั้นบ้าง
“.......................” ฮยอกแจเอาแต่เงียบ เขาเพียงแค่จ้องมองดวงตาสีนิล ที่เริ่มคลอไปด้วยหยาดน้ำตา
“ถ้าเพราะไอ้เรื่องบ้าๆคืนนั้น มันบังคับนาย งั้นก็เลิกกันเถอะ ... ความจริงแล้วอ่า....ฮึก .....ฮือๆ.....ที่จริงแล้ว ฉัน.....”
“อือ....อื้ออ..!!!!!…………..”
เหมือนกับดวงจิตมันหลุดจากร่างไปแล้วจริงๆ ดวงตาที่ชื้นแชะไปทั้งน้ำตา กำลังกระพริบถี่เพื่อมองดูว่าตอนนี้มันเกิดอะไรขึ้น...แต่ความเคลิบเคลิ้มที่ถูกกระตุ้นจากอีกคน กลับทำให้ตาที่อยากจะลืมกลับคล้อยหลับจนปิดสนิท
ริมฝีปากหนาที่กำลังบดคลึงไปทั่วทั้งกลีบปากบาง มันไม่ได้รุนแรง....แต่มันทั้งหอมหวานและอบอุ่น มือบางเลื่อนขึ้นไปทำท่าจะผลักที่อกแกร่งของคนรัก แต่ก็ดูเหมือนว่าเรี่ยวแรงกลับหายไปเรื่อยๆ จนได้แต่วางแหมะไว้แบบนั้น
“เราเป็นแฟนกันจริงๆแล้วนะ...” ทงเฮเอ่ยออกมาอย่างเขินอาย
“อื้ม....นายเหมาะกับข้างล่างนะทงเฮ...” ฮยอกแจพูดกวนกลับ แต่เปลือกตาก็ยังหลับพริ้มอย่างสุขสมอยู่
“ฉันรู้แล้ว!!....นายนี่กวนประสาทชะมัด...”
“หลับเถอะ...........”
“อื้อ......” ร่างบางตอบรับคำขอของฮยอกแจเบาๆ แต่ตัวเขาน่ะหลับไม่ลงหรอก ถึงจะเหนื่อยขนาดนั้น แต่มันเป็นครั้งแรกนี่น่า...ยิ่งคิดทบทวนไปว่า ทำอะไรกันมาบ้างก็ยิ่งยากที่จะหลับ สายตาหวานมองตรงไปยังปลายเตียงแล้วเหม่อมองตามเรื่องที่ตนคิด
ทว่า
ควันสีขาวๆที่ลอยฟุ้งขึ้นมาอยู่นั้น.....อ่า.....อย่าบอกนะว่า!!!!!
ร่างเล็กตาโต แต่ก็ไม่สามารถพูดอะไรได้ “พ่อ”...เป็นท่านพ่อจริงๆด้วยที่มายืนตาเขียวอยู่ที่ปลายเตียงตอนนี้ ตายแน่ล่ะทงเฮ...ตายแน่ๆ
จะลุกขึ้นไปคุยตอนนี้...ฮยอกแจก็ต้องรู้เรื่องหมดทุกอย่างแน่ ..ว่าเขาไม่ใช่มนุษย์...แต่ถ้าไม่ไป....แล้วท่านพ่อล่ะ แถมท่าทางยังดูโกรธมากๆอีก จะเอายังไงดีทงเฮ
“ผมขอโทษนะครับ พ่อ....” ทงเฮพูดป้องปากอย่างไม่มีเสียงหวังว่าผู้เป็นพ่อจะเข้าใจ ....แต่จู่ๆท่านก็หายวับไปแล้ว
ร่างเล็กถอนหายใจเบาๆก่อนจะหันไปมองหน้าคนรักข้างกาย........
ฉันจะทำยังไงดีฮยอกแจ ???
…..
…………
……………….
“คยูฮยอนค่ะ.....วันนี้อย่าลืมโทรมาหาเจสสิก้านะค่ะ....” หญิงสาวกดจูบไปที่แก้มสากอย่างคุ้นเคย หลังจากที่คยูฮยอนขับรถมาส่งที่บ้านแล้ว
“ครับ.....ถ้าผมไม่ลืมนะ...” ชายหนุ่มว่าอย่างขี้เล่นแล้วหันไปกดจมูกลงบนแก้วนวลคืนบ้าง เจสสิก้ายิ้มอย่างเปรมใจ ก่อนจะลงมาจากรถ เธอหันมาโบกมือลาให้คยูฮยอน รอจนกระทั่งรถของคยุฮยอนเคลื่อนตัวออกไป
แม้ว่ายามนี้เขาจะมีซองมินแล้ว แต่นิสัยเจ้าชู้ที่มีอยู่เป็นทุนเดิมมันก็ช่างหายยากจริงๆ เมื่อคิดไปถึงหนุ่มตัวอวบที่น่ารักของเขา คยูฮยอนจึงรีบต่อสายถึงคนรักทันที
“ที่รัก...ทำอะไรอยู่ครับ ?...”
“ทำการบ้านอยู่นะคยู....แล้วคยูล่ะ ทำการบ้านหรือยัง ?...”
“เอ่อ...ยังเลยครับ...แล้วที่รักจะนอนตอนไหนล่ะเนี่ย”
“ขอทำการบ้านก่อนแล้วอ่านหนังสือต่ออีกแปบนึงนั่นแหละ ถึงจะนอนได้”
“ว้าว...ที่รักของผมเนี่ย ขยันจริงๆเลยนะ พรุ่งนี้คงต้องให้รางวัลซะแล้ว”
“คยูฮยอนอย่ามาคิดทะลึ่งนะ!...”
“ฮ่าๆ นี่รู้ใจผม จนรู้ทันทุกอย่างเลยใช่ไหมเนี่ย ?”
“เปล่าซะหน่อย แล้วนี่คยูฮยอนทำอะไรอยู่ ทำไมถึงไม่ทำการบ้านล่ะ ?..”
“ผมก็นั่งคิดถึงที่รักอยู่ไงครับ...”
“พอแล้ว!!..ไม่อยากคุยกับคยูฮยอนด้วยแล้ว ทำการบ้านต่อดีกว่า ” ร่างบางวางสายอย่างเก้อเขิน ตั้งแต่ที่มีแฟนเป็นตัวเป็นตน ก็พาลชอบคิดอะไรไร้สาระอยู่เรื่อย ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน ยิ่งพอเวลาที่คยูฮยอนพูดคำหวานๆใส่ หัวใจมันก็ยิ่งเต้นแรง แล้วก็หวั่นไหวจนทำอะไรไม่ถูกอยู่ตลอด
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------
กิ๊ฟกลับมาแล้ววว ขอโทษที่หายไปนานนะค่ะ แต่สัญญาว่า จะเริ่มเห็นกิ๊ฟบ่อยขึ้น จนเกือบจะทุกวัน 55+
ตอนนี้เป็นยังไงบ้าง ชอบกันไหมเอ่ย อึนเฮจัดเต็มๆ
ส่วนเอนซี เดี๋ยวกิ๊ฟจะบอกทีหลังนะค่ะ
ความคิดเห็น