คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : CRAZY CUPID : Chapter 4 : กลั่นแกล้ง
CHAPTER 4
กลั่นแกล้ง
แสงแดดยามเช้าที่ลอดผ่านผ้าม่านเข้ามา ส่งผลให้ร่างผอมสูงของใครบางคนที่กำลังหลับใหลอยู่ต้องตื่นขึ้น ....... ฮยอกแจงัวเงียก่อนจะกระพริบปริบๆ เพื่อให้ชินกับภาพที่อยู่ตรงหน้า .เพดานกว้างสีขาวสะอาดตา ......ทำให้เขาต้องฉงนคิดว่า.... ตอนนี้เขากำลังนอนอยู่ที่ห้องของทงเฮ
“เฮ้ยยย........”
และก็ต้องงงสุดขีด .... เมื่อพบว่ากระดุมเสื้อนอนถูกปลดออกจนหมด แถมท่อนล่างยังเหลือเพียงอาภรณ์ชิ้นเดียวด้วย.......ตาคมหันไปมองร่างเล็กที่นอนนิ่งอยู่ข้างกาย และนั่นก็ยิ่งทำให้เขาตกใจเข้าไปใหญ่ ..... ร่างเล็กๆที่มีผ้าห่มคลุมตัวอยู่แค่ท่อนล่าง ...ส่วนท่อนบนก็เปลือยเปล่าไร้สิ่งปกปิดใดๆ ..บนคอระหงส์มีรอยจ้ำสีแดงๆ ที่มองดูแล้วมันช่างน่ากลัวเหลือเกิน ...ตามแขนเรียวเองก็มีรอยแดงๆประปรายไปทั่ว
“เกิดอะไรขึ้นว่ะ”
คนงงเกาหัวแกรกๆ......สภาพที่อยู่ตอนนี้มันก็ช่างดูล่อแหลม แต่เขาก็มั่นใจว่าเมื่อคืนเขาไม่ได้แตะต้องทงเฮเลยแม้แต่ปลายนิ้ว....ก็ในเมื่อเขาหลับไปก่อน. .ยอมรับว่าถึงตัวเองจะเป็นคนนอนละเมอแต่ก็ไม่ถึงขั้นนี้.... แล้วไอ้รอยแดงๆตามตัวทงเฮนี่มันอะไร
“หรือกูจะละเมอ....ทำอะไรเขาลงไปจริงๆว่ะ”
“อ่ะ....อื้มมมมมมมมม..............” จู่ๆเสียงครางยาวๆของคนสร้างปัญหาก็ดังขึ้น ... ฮยอกแจเหล่สายตาไปมองคนเพิ่งตื่นอย่างหวาดหวั่น .....ผมไม่ได้ทำอะไรเขาจริงๆนะครับ !!!!!
“ตื่นแล้วเหรอ....ฮยอกแจ..” เสียงน่ารักเอ่ยทักทายคนใกล้ตัว ดวงตากลมโตกระพริบปริบๆ ก่อนจะแอบยกยิ้มอยู่ในใจ .......
“อ่ะ....อืมม......”
“หน้าซีดเชียวนะ..ที่ตอนทำล่ะไม่คิด” ร่างเล็กแอบกัดเข้าไปทีนึง .ทำเอาคนฟังที่สมมติฐานล่วงหน้าไว้อยู่แล้วต้องตกใจเพิ่มขึ้นอีก
“ทะ....ทำอะไร? … “
“โหห....นายก็น่าจะเห็นนะว่าไอ้รอยแดงๆตามตัวฉันเนี่ย ... มันรอยอะไร” ทงเฮพูดเสียเต็มฟีลลิ่ง ก่อนจะค่อยๆชันตัวขึ้นมานั่งพิงหัวเตียง พรางหันไปมองคนที่กึ่งนั่งกึ่งนอนอยู่ข้างๆ
“พูดบ้าอะไรอีก...”
“ปัดโธ่........อย่ามาแอ๊บทำเป็นจำไม่ได้ .....ทีเมื่อวานล่ะ รักทงเฮอย่างนั้นรักทงเฮอย่างนี้”
“อย่ามาเพ้อเจ้อได้ไหม....”
“เป็นลูกผู้ชายจริงหรือเปล่าเนี่ย......รับผิดชอบกันเลยนะ”
“ก็ฉันไม่ได้ทำอะไรนายจริงๆ...ทำไมฉันจะต้องรับผิดชอบด้วย”
“งั้นนายจะบอกว่า ไอ้รอยแดงๆที่คอฉันเนี่ย ผีมันดูดใช่ไหม!!” คนแผนสูงเริ่มโมโห...ยังไงซะ วันนี้นายจะต้องใช้คำว่าแฟนกับฉันให้ได้ ... ฮยอกแจ
“.....ฉันไม่รู้....” ยอมรับว่าตัวเองก็ชักจะหวั่นแล้วจริงๆ .... เพราะรู้ว่านิสัยของตัวเองเป็นคนชอบนอนละเมอ ..และเมื่อคืนเขาอาจจะเผลอทำแบบนั้นกับทงเฮลงไปก็ได้ .. ทั้งรอยแดงๆที่คอที่หน้าอก ที่เรียวแขน มันก็เป็นพยานได้อย่างดี ... แล้วเขาควรจะทำอย่างไรต่อไปดีล่ะ
“...ความรับผิดชอบของนายอยู่ที่ไหนห๊ะ !!... ฮึกๆ ..ฉันไม่นึกเลยนะว่านายจะเป็นคนแบบนี้”
“...ฉันน......”
“นายมันไอ้คนเลวว ฮึก ฮือๆๆ” ทงเฮทั้งเค้นทั้งบีบน้ำตา จนคนที่นั่งอยู่ข้างๆถึงกับเกร็ง .....ใช่..เพราะเขาไม่เคยเห็นทงเฮอ่อนแอเลยแม้แต่ซักครั้ง ....หรือว่ามันจะจริงแบบที่ทงเฮพูด
“..................”
“ฮึก..ฮือๆ...ฮยอกแจจจ....” คนแกล้งเสียใจซุกหน้าเข้ากับฝ่ามือนุ่มของตนเอง เรียวปากบางแอบอมยิ้มเล็กๆ..เมื่อเห็นว่าภารกิจของตัวเองมันจวนจะสำเร็จแล้ว
“งั้นนายจะให้ฉันทำยังไง ....” คนถูกหลอกเอ่ยออกมาเบาๆอย่างสำนึกผิด ไม่แม้แต่จะมองใบหน้าหวาน...เพราะรู้สึกเสียใจกับการกระทำของตนเอง
“เราคบกันได้ไหม.....”
“.................”
“ได้ไหม.......”
“ก็ได้.......”
เช้าวันจันทร์ ณ โรงเรียนมัธยมชื่อดัง ซูนึง
“คิดถึง ซองมินจังเลยยยยยยย !!!! ... “ ทงเฮรีบปรี่เข้ามาหาเพื่อนตัวอวบทันทีที่เห็น ...ร่างเล็กรีบนั่งลงบนที่ประจำของเรียวอุค ก่อนจะหันไปถามไถ่เพื่อนอย่างสุดรัก
“ตอนซองมินไม่มาโรงเรียนนะ ..ฉันเรียนไม่รู้เรื่องเลย..ไม่อยากจะเชื่อว่าคนอย่างนายขาดเรียนเป็นด้วย..” คนน่ารักรัวคำพูดใส่เพื่อนตัวอวบเป็นชุด พรางจับมือนุ่มๆของเพื่อนไว้แน่น
“ก็มันไม่สบายนี่เนอะ...ทำยังไงได้ ฮ่าๆ” ซองมินหัวเราะเสียงใสตามสไตล์ก่อนจะ หันไปมองร่างสูงๆของใครบางคนที่ยืนอยู่หน้าห้อง
“มีอะไรเหรอ ?....” ทงเฮถาม เมื่อเห็นสายตาสงสัยของเพื่อนรัก
“ทำไมฮยอกแจถึงไม่ยอมเข้ามาซักทีล่ะ... เขาอารมณ์เสียเรื่องอะไรหรือเปล่าทงเฮ ?...”
“อ่อ...เดี๋ยวฉันเดินออกไปดูก่อนแล้วกัน ... .....แค่ให้ยกกระเป๋ามาให้แค่นี้ ก็โมโหซะแล้วว .......”
ทงเฮรีบวิ่งปรี่ไปหาคนรักอีกครั้ง ก็พอลงจากรถเขาก็รีบวิ่งมาหาซองมินเป็นอันดับแรก จนลืมกระเป๋าที่ต้องเอาไปเข้าค่ายด้วยไว้ในรถของฮยอกแจ ..... แล้วแค่ฮยอกแจแบกมาให้แค่นี้ ...มันหนักหนานักหรือไง
“เดินมาตัวเปล่าเชียวนะ” ทันทีที่เห็นใบหน้ากวนๆมาประจันอยู่ตรงหน้า ก็อดไม่ได้เลยที่จะต้องต่อว่า .... นี่เล่นเดินมาตัวเปล่า ไม่สำเหนียกเลยหรือไงว่ากระเป๋าของตัวเองมันหนักแค่ไหน
“ก็ฉันรู้ไงว่านายจะต้องเอามาให้ฉัน.....^_^”
“อ่ะ... เอาไปเก็บในห้องเลย...” ฮยอกแจว่าพรางยื่นกระเป๋าเป้ใบใหญ่ที่พาดหลังอยู่ส่งให้คนรัก ก่อนจะเดินตามร่างเล็กเข้าไป
“อรุณสวัสดิ์นะฮยอกแจ......” ซองมินเอ่ยทักทายเพื่อนตัวสูง นี่ก็ผ่านมา 2 อาทิตย์แล้วที่เขาได้รู้จักกับฮยอกแจ ดูเหมือนผู้ชายคนนี้ก็เริ่มจะเปิดใจขึ้นมากเรื่อยๆแล้วสิ..ดูไม่ค่อยปิดกั้นตัวเองเหมือนช่วงแรกๆ
“อื้ม.....ได้ข่าวว่านายไม่สบาย....หายดีหรือยัง ?... “ ร่างผอมสูงหยุดคุยกับซองมินสักครู่ .......จากสายตาของเขา ....ใบหน้าหวานๆของซองมินตอนนี้มันแลดูซีดกว่าปกติจริงๆ
“หายแล้วล่ะ ....ขอบใจนะที่เป็นห่วง “
“งั้นฉันเอาของไปเก็บหลังห้องก่อนแล้วกันนะ”
เมื่อเก็บสัมภาระทุกอย่างไว้ในลอคเกอร์หลังห้องแล้ว .. เป็นจังวหะเดียวกับที่เรียวอุคเดินเข้าห้องมาพอดี.....และเสียงแหลมๆนั่นก็โวยวายไปทั่ว จน คนทั้งห้องต้องหันไปจ้องเป็นตาเดียว
“เด็กใหม่ที่อยู่หน้าโรงเรียน...หล่อโคตรรรอ่ะ!!!....”
ทันทีที่เสียงแหลมๆของเรียวอุคว่าจบ เหล่า นักเรียนก็รีบแห่กันไปดูทันที ... เจ้าของเสียงแหลมแบกกระเป๋าใบใหญ่เข้ามาในห้องพร้อมกับรีบวิ่งมาหาเพื่อนรักอย่างซองมิน ...
“โอ๊ยๆๆ ซองมิน!!.... หล่อสุดยอดอ่ะ ..... ฉันมองเขาแล้วฉันนึกถึงนายเลยรู้ไหม !!! ..”
“แล้วมันเกี่ยวอะไรกับฉันเนี่ยเรียวอุค....” ซองมินหันไปยิ้มถามเพื่อน ก่อนจะก้มลงอ่านหนังสือที่อยู่ในมือต่อ
“เหมาะกับนายมากเลยไง !!... ถ้านายได้เป็นแฟนกับเด็กใหม่คนนั้นนะ ชาตินี้ฉันคงนอนตายตาหลับ ....” เรียวอุคว่าพรางแกล้งฟุบลงไปกับโต๊ะ... ซองมินที่เห็นถึงกับยิ้มออกมาอย่างขำๆกับท่าทางของเพื่อน
“นายไปดูคู่โน้นเถอะ..... ตัวติดกันเป็นปลิงเลย ....”
“เฮ้ยย!! …คบกันจริงๆเหรอ ?...” คนอยากรู้ทำหน้าสงสัยอยู่ซักพัก...แล้วรีบเดินไปหาคู่กรณีทั้ง 2 ....หนุ่มตัวเล็ก เหยียดแขนวางกับโต๊ะเรียนของทงเฮ ก่อนจะจ้องใบหน้าของ ทั้ง 2 อย่างสงสัย
“พวกนาย...คงไม่ได้คบกันจริงๆหรอกใช่ไหม ?...”
“ถามรอบที่เท่าไหร่แล้วอุคกี้ .... นี่ ฉันคบกับฮยอกแจแล้วจริงๆ”
“ฮยอกแจ....นายไม่เถียงหน่อยเหรอ ?? ….” คนขี้สงสัยหันไปเท้าความถามอีกคนบ้าง
“อื้ม....ฉันกับทงเฮ เราคบกัน.....”
“จริงอ่ะ !!!!... ... ทงเฮอ่า นายสอนฉันจีบผู้ชายบ้างสิ ... จะเรียนจบอยู่แล้วยังไม่มีใครมาดูแลหัวใจเลยยย...” ก็ในขณะที่ทงเฮคบผู้หญิง ผู้ชายมาเป็น 10 แต่เขากลับไม่มีแม้ใครแม้จะชายตามอง...ช่างเป็นเวรกรรมของคิมเรียวอุคเสียจริงๆ
กริ๊งงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง !!!!
จู่ๆเสียงออดบอกสัญญาณร่วมแถวก็ดังขึ้น...นักเรียน ม.ปลาย ปี 2 ทั้งหมดที่กระจายอยู่ในแต่ละทีเองก็ต้องรีบวิ่งมารวมแถวกันที่โรงยิม ..... ทงเฮเดินเคียงคู่มากับฮยอกแจ ส่วนซองมินเองก็มีเรียวอุคดูแลอยู่ไม่ห่าง ...เพราะดูเหมือนคนเรียนเก่งวันนี้จะยังไม่หายขาดจากไข้สักเท่าไหร่
“เข้าแถวตามห้องเลยนักเรียน !!!!...... “ เสียงครูหน้าดุว่า ซึ่งเหล่าเด็กนักเรียนก็รีบปฏิบัติตามกันอย่างเคร่งครัด .... หลังจากที่เข้าแถวเรียงกันเสร็จสรรพ ครูหนุ่มก็สั่งให้นักเรียนนั่งลง ร่างเล็กรีบหันไปคุยกับคนที่นั่งอยู่ด้านหลังทันทีที่ก้นถึงเบาะ
“เฮ้..ฮยอกแจ....คยูฮยอน.. อยู่ไหนแล้วเนี่ย ?”
“มันมาแล้ว...ตอนนี้อยู่ห้องครูใหญ่”
“อ๋อ.... แล้วจะเป็นไรไหมถ้าฉันแนะนำคยูฮยอนให้ซองมินรู้จัก”
“แบบเพื่อนน่ะก็ได้ แต่ถ้าแบบอื่น ..เอาเป็นว่า.. ถ้านายรักซองมิน...หยุดความคิดแบบนั้นซะทีเถอะ”
“หืม... คยูฮยอน..ไม่ดีขนาดนั้นเลยเหรอ”
“อย่ามองคนแค่เพียงภายนอกสิ”
“งั้นนายไปคบกับหมอนั่นทำไม”
“มันเป็นเพื่อนที่ดีถ้านับกับผู้ชายด้วยกัน .... แต่แบบพวกนาย มันน่ะ....”
“เอาล่ะนักเรียน ! ……” ยังไม่ทันที่ฮยอกแจจะได้พูดจบว่าคยูฮยอนแท้จริงแล้วเป็นอย่างไร จู่ๆเสียงของหัวหน้าฝ่ายบริหารของโรงเรียนก็กล่าว ขึ้น พร้อมกับ พูดเปิดงานการเข้าค่ายสัมพันธ์ครั้งนี้ ..แน่นอนว่าโรงเรียนนี้ ถ้าเรื่องมารยาทแล้ว ต้องมาอันดับ 1 เสมอ ส่งผลให้เด็กนักเรียนทุกคนเงียบเสียง แล้วตั้งหน้าตั้งตาฟังคำกล่าวของท่านผู้บริหารแทน
ตกพักกลางวัน .. ทงเฮ เรียวอุค และซองมินก็พากันเดินมาที่โรงอาหาร .....ส่วนฮยอกแจก็เดินออกไปหาคยูฮยอนที่ห้องครูใหญ่เพื่อพามารับประทานอาหารด้วยกัน มือแกร่งจับเข้าที่ไหล่หนาของเพื่อนที่หันหลังอยู่ ก่อนจะเอ่ยเรียกด้วยเสียงขรึมๆ
“ คยูฮยอน..”
เด็กใหม่หน้าหล่อหันควับตามเสียงที่ได้ยิน แล้วก็ต้องฉีกยิ้มกว้างเมื่อพบเข้ากับเพื่อนรักของตนเอง
“ไอ้ฮยอกแจ....มึงไม่มารับกูตอนเขาเข้านอนเลยล่ะ...” ก็เขาต้องนั่งอดอู้อยู่ที่ห้องครูใหญ่ตั้งนาน ... ไม่รู้จะบ่นอะไรให้เขาฟังหนักหนา .. เพราะเห็นว่าเขารวยเนี่ยสิ ถึงได้ประจบประแจงเขาถึงขนาดนี้..... แก่แล้วยังน่าเบื่ออีก - *-
“ขอโทษเว้ย.... กูออกมาจากโรงยิมไม่ได้..แล้วนี่มึงกินข้าวยัง ?”
“ก็รอมึงพาไปนี่ไง....โรงอาหารอยู่ตรงไหนกูจะรู้ไหม !!...”
ขณะที่ 2 หนุ่มกำลังเดินเข้ามาในโรงอาหาร ... เสียงโวกเวกโวยวายหยอกล้อกันของเหล่าเด็กนักเรียนกลับค่อยๆเงียบลงในทันตา .... ก็คงเพราะแสงออร่าที่แผ่ซ่านไปทั่วบริเวณของหนุ่มหน้าตาหล่อเหลาของทั้ง 2 คนละมั้ง ที่ต้องทำให้พวกเขามองจนตาค้างแบบนี้ ...ปกติฮยอกแจ คนเดียว คนทั้งโรงเรียนก็จะตายอยู่แล้ว...แล้วนี่ยังจะมีเพื่อนพ่วงมาอีกเหรออ ....
“คยูฮยอน !.......นี่เรียวอุค นี่ไงคยูฮยอนที่ฉันเคยเล่าให้นายฟัง” ทงเฮหันไปสะกิดเพื่อนตัวเล็กให้หันไปมองตาม.....ซึ่งพอเรียวอุคเงยหน้าขึ้นไปมอง ก็คิดเอาไว้ไม่ผิด .... เป็นคนเดียวกับที่เขาเจอหน้าโรงเรียนตอนเช้าแน่ๆ.....อ๊ากก คนอะไรหล่อชะมัด
“สวัสดีครับทงเฮ.....” คนเจ้าชู้หยอดเสียงหวานใส่ พรางหันไปส่งสายตาวิ๊งวับให้คนตัวเล็กที่นั่งอยู่ข้างๆแฟนเพื่อน
“อื้ม..สวัสดีนะ ..นี่เรียวอุคเพื่อนของฉันเอง”
“สวัสดีครับ...เรียวอุค” เสียงนุ่มหูของคยูฮยอนแทบจะทำให้ร่างของเรียวอุคละลาย ณ ตรงนั้น
“ส...สวัสดีครับ...คยูฮยอน...” เรียวอุคได้แต่นั่งตัวเกร็งแล้วตอบกลับไป
“อ้าวนี่...ซองมินไปไหนแล้วล่ะ....” จู่ๆฮยอกแจก็พูดขัดขึ้นเมื่อไม่เห็นร่างของคนไม่สบาย ...ตาคมสอดส่องสายตาไปทั่ว แต่ก็ไม่พบ
“ต่อแถวซื้อข้าวอยู่น่ะ....พวกนาย 2 คนก็ไปซื้อข้าวได้แล้ว..จะยืนเป็นอนุสาวรีย์หรือไง”
“ใครเหรอ..ซองมิน. ?...” คยูฮยอนถามออกไปด้วยท่าทีที่สงสัย.. รู้สึกว่าชื่อซองมินมันดูคุ้นๆ...แต่เขาก็นึกไม่ออกว่าเคยได้ยินชื่อนี้มาจากที่ไหน
“อ๋อ..เพื่อนฉันเองแหล่ะ .....” ทงเฮตอบเสียงหวาน
“งั้นเหรอ …… “
หลังจากที่คยูฮยอนและฮยอกแจเดินออกไปซื้อข้าวกันได้สักครู่ ...คนป่วยร่างอวบก็เดินถือชามโจ๊กอุ่นๆที่เพิ่งซื้อกลับมา.... ซองมินวางชามสีขาวลงบนโต๊ะเบาๆ ก่อนจะตามไปนั่งที่ข้างๆทงเฮ
“นี่ฉันไปซื้อโจ๊กตั้งนาน...ฮยอกแจกับเพื่อนยังไม่มาอีกเหรอ”
“มาแล้วล่ะ...เพิ่งเดินออกไปซื้อข้าวเมื่อกี้” เรียวอุคว่าพร้อมกับตักข้าวเข้าปากคำโต “คยูฮยอน..เขาหล่อจริงๆนะซองมิน..อ๊ากก ฮยอกแจเนี่ยเขาคบเพื่อนที่หน้าตาเหรอไง ..ทำไมเพื่อนเขาถึงได้หล่อแบบนั้น !!” ร่างเล็กๆพูดพร้อมกับท่าทางที่บ่งบอกว่า เขานั้นปลื้มโจคยูฮยอนจริงๆ ..ซองมินได้แต่ขำกับท่าทางของเพื่อน ทงเฮเองก็ไม่นึกว่าเรียวอุคจะบ้าคยูฮยอนได้ถึงขนาดนั้น
“นายชอบเขานายก็จีบสิ....” ร่างอวบแนะนำให้
“ขี้เหร่อย่างฉัน เขาคงเอาหรอก.....แต่ว่าฉันมองยังไงคยูฮยอนก็เหมาะสมกับซองมินมากๆเลยนะ”
“ใช่ๆ....เดี๋ยวพ่อสื่ออย่างทงเฮจะช่วยให้คยูฮยอนกับซองมินรักกันอีกแรง” คนน่ารักที่กำลังเคี้ยวตุ้ยๆพูดช่วยอีกคน ...คนเรียนเก่งยิ้มพร้อมกับส่ายหน้าช้าๆ ..
“อะไรเนี่ย....คนชื่อคยูฮยอนนี่ดีขนาดนั้นเลยเหรอ ฮ่าๆ”
2 หนุ่มหล่อที่ก้าวเดินมาด้วยกัน ในมือมีจานข้าวขนาดพอเหมาะ .. ที่ซึ่งกำลังคุยกันอยู่โดยไม่สนใจสายตาของคนรอบข้าง .... คยูฮยอนและฮยอกแจ...ก้าวเดินมายังโต๊ะที่มีหนุ่มหน้าตาน่ารัก 3 คนนั่งอยู่ ผู้คนที่มองมาก็พากันอิจฉาทั้ง 3 หนุ่มจนแทบควันออกหู ที่ได้มีโอกาสนั่งกินข้าวกับคนหล่อทั้ง 2
ฮยอกแจเดินเข้ามานั่งขนาบข้างทงเฮอีกด้าน ส่วนคยูฮยอนก็เดินตรงไปนั่งข้างๆเรียวอุค...นั่นยิ่งทำให้เขาได้เห็นใบหน้าของคนทั้ง 3 ที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามเต็มๆตา .........ทงเฮและฮยอกแจดูจะไม่ค่อยจะสะดุดตาเขาเท่าไหร่ .. แต่ใบหน้าหวานๆที่นั่งข้างทงเฮอีกด้านเนี่ยสิ.........นั่นมัน.....
“เพล้ง !!.....” จู่ๆช้อนกระเบื้องที่ใช้สำหรับตักโจ๊กของคนป่วยกลับหล่นลงไปกระทบกันพื้นกระเบื้อง ..... ทงเฮรีบหันควับไปดูเพื่อนข้างตัว ...ก่อนจะจับไหล่บางไว้เบาๆ
“เป็นอะไรเหรอซองมิน ?...”
ไม่มีเสียงตอบรับใดๆมาจากคนป่วย ซองมินยังคงนั่งนิ่ง สายตาอ่อนโยนกลับแปรเปลี่ยนเป็นสายตาแข็งกร้าว ทงเฮบีบเข้าที่ไหล่เพื่อนเบาๆ เมื่อเห็นท่าทางของเพื่อนรักที่แปลกไป
“ซองมิน.....นายเป็นอะไรอ่า ? …”
“ซองมินน....” เรียวอุคพูดด้วยอาการใจคอไม่ดี ...ก็ตั้งแต่รู้จักกันมา เขาไม่เคยเห็นซองมินเป็นแบบนี้มาก่อนเลย
ไอ้ผู้ชายนิสัยไม่ดีคนนั้น.....ไอ้คนเลวคนนั้น .....ทำไม......ทำไมถึงได้มาอยู่ที่นี่...นี่สวรรค์เล่นตลกอะไรกับผมอีกเหรอครับ ...อดีตที่ไม่น่าจดจำ ผมเองก็พยายามจะลืมมันไป..แต่ทำไมท่านต้องส่งผู้ชายคนนี้มาให้ผมพบเจออีก ....
ในวันนั้นมันเหมือนตราบาปที่ติดอยู่ในใจและกายของผม ....ผมจำได้ดีว่าเขาทำอะไรไว้กับผมบ้าง หลังจากที่เขาทำตามใจของตัวเองเสร็จ เขายื่นเงินจำนวนมากมายให้กับผม...เขาไม่แม้จะสนใจผมอีกเลย......เขาเดินออกไปข้างนอกพร้อมกับฝากคำพูดทิ้งท้ายไว้เพียงว่า
“ขอบคุณนะซองมิน. .แต่ฉันเบื่อแล้วล่ะ..เอาเป็นว่าเอาเงินที่ฉันให้ นั่งแทกซี่กลับเองแล้วกัน.”
“ลีซองมิน.......” คยูฮยอนพูดออกมาด้วยน้ำเสียงปนอึ้ง ...เขาไม่นึกว่าโลกมันจะกลมได้ถึงเพียงนี้ ...ซองมินเป็นเพื่อนรักกับทงเฮ ซึ่งทงเฮก็เป็นแฟนกับฮยอกแจ แล้วฮยอกแจก็คือเพื่อนสนิทที่เขารักมากที่สุด......... นี่มันจะเล่นตลกอะไรกันอีก
“มึงรู้จักซองมินด้วยเหรอ ? “
ร่างสูงโปร่งไม่ยอมตอบคำถามของเพื่อนรัก ตอนนี้คยูฮยอนเอาแต่มองใบหน้าของซองมิน..ส่วนซองมินก็มองตอบคยูฮยอนเช่นกัน หากแต่เป็นสายตาที่สื่อถึงอารมณ์ 2 อารมณ์ ซองมินจ้องมองคยูฮยอนด้วยสายตาแข็งกร้าว ...ส่วนคยูฮยอนก็มองกลับด้วยสายตาที่มีแต่ความไม่เข้าใจ
“เอานี่ !! …..เป็นอะไรกันเนี่ย …” ต้องร้อนถึงคนอยากรู้อย่างเรียวอุค ที่ต้องระเบิดเสียงไม่พอใจออกมา
“อุคกี้ ....เอ่อ....เดี๋ยวฉันมานะ พอดีมึนหัวนิดหน่อย.....” คนป่วยลุกพรวดขึ้นมาก่อนจะหันมาส่งยิ้มตามไสตล์ให้กับทุกคนบนโต๊ะ แต่ก็คงจะมีเพียงคยูฮยอนคนเดียวเท่านั้นที่ซองมินกลับหุบยิ้มใส่ .... ร่างอวบโค้งหัวตามแบบฉบับคนเรียบร้อย ก่อนจะพูดต่อ
“ขอโทษด้วยนะที่ต้องทำให้ทุกคนเป็นห่วง .... ฉันว่าฉันขอไปนอนห้องพยาบาลซักครู่นึงดีกว่า”
“ให้ฉันไปเป็นเพื่อนนะซองมิน !!... “ ทงเฮรีบคว้าแขนอวบของเพื่อนไว้ก่อนที่ซองมินจะได้เดินไปไหน แต่คนป่วยก็หันมายิ้มน่ารักตอบ ด้วยท่าทางที่น่ารัก
“ทงเฮกินข้าวเถอะนะ ...ฉันไปเองได้”
“แต่ซองมินเพิ่งกินโจ๊กได้ไม่กี่คำเอง ....กินให้หมดก่อนสิ แล้วค่อยไป” เรียวอุคช่วยรั้งเพื่อนไว้อีกแรง ..เกิดเป็นลมเป็นแล้งขึ้นมา.จะทำยังไง
“ฉันอิ่มแล้วล่ะ ......” ทันทีที่พูดจบ ซองมินก็ค่อยๆแกะมือที่ทงเฮจับอยู่ออก ...ใบหน้าเปื้อนยิ้ม หันมาโค้งให้กับเพื่อนอีกครั้งเป็นในว่าขอโทษที่เสียมารยาท ก่อนที่จะเดินจากไป....ปล่อยให้คนที่เผ้ามองอยู่ด้านหลังมองตาม
อย่างนึกเป็นห่วง
"เอ่อ.....เดี๋ยวฉันขอไปเข้าห้องน้ำแปบนึงนะ" และก็เป็นคยูฮยอนที่ลุกตามออกไป .....3 ร่างที่เหลือพากันมองหน้ากันอย่างไม่เข้าใจ ตกลงคยูฮยอนกับซองมินนี่มันยังไงกันแน่
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
เหมือนกิ๊ฟจะหายไปนาน ฮ่าๆๆ ต้องขอโทษด้วยนะค่ะ ช่วงนี้สมองมันตันๆ ตอนนี้รู้สึกว่าจะหนักไปทางคยูมิน ส่วนตอนหน้า รับรองอึนเฮจะกลับมาค่ะ
| ||||
| ||||
|  | Name : sentoon [ IP : 180.180.60.121 ] | ||
| ||||
| ||||
|  | Name : EHJmylove< My.iD >  [ IP : 1.46.172.8 ]  ส่งข้อความลับ | ||
| ||||
| ||||
| | Name : popo [ IP : 119.46.98.141 ] | ||
| ||||
| ||||
| | Name : EHJmylove< My.iD > [ IP : 111.84.113.114 ] ส่งข้อความลับ | ||
| ||||
| ||||
| | Name : sentoon [ IP : 203.172.199.254 ] | ||
| ||||
| ||||
|  | Name : Aor*haehyuk*< My.iD > [ IP : 27.55.173.236 ] ส่งข้อความลับ | ||
| ||||
| ||||
|  | Name : Ev[e]unhyuK< My.iD > [ IP : 124.120.20.16 ] ส่งข้อความลับ | ||
| ||||
| ||||
| | Name : E.L.F. Eunhyuk [ IP : 117.47.123.122 ] | ||
| ||||
| ||||
| | Name : โอ๋ค่ะ [ IP : 124.121.31.233 ] | ||
| ||||
| ||||
| | Name : ssall [ IP : 223.207.103.179 ] | ||
| ||||
| ||||
| | Name : เพื่อนบ้าน [ IP : 58.9.30.45 ] | ||
| ||||
| ||||
| | Name : EHJmylove< My.iD > [ IP : 115.67.224.17 ] ส่งข้อความลับ | ||
| ||||
| ||||
| | Name : EHJmylove< My.iD > [ IP : 115.67.224.17 ] ส่งข้อความลับ | ||
| ||||
| ||||
| | Name : กะตังค์ คูก้า คร๊าฟ< My.iD > [ IP : 125.26.12.227 ] ส่งข้อความลับ | ||
ฮยอกแจฉันรักนาย 
| ||||
| ||||
| | Name : rude girl< My.iD > [ IP : 118.172.243.180 ] ส่งข้อความลับ | ||
บ้าโรคจิตชั้นแปดดดดด...เมื่อไหร่แกจะออกไปทั้งที 
| ||||
| ||||
| | Name : Pinz`nana...< My.iD > [ IP : 110.164.244.84 ] ส่งข้อความลับ | ||
| ||||
| ||||
| | Name : minimum [ IP : 113.113.136.142 ] | ||
| ||||
| ||||
| | Name : 123 [ IP : 183.89.120.83 ] | ||
ความคิดเห็น