คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : CRAZY CUPID : Chapter 3 : คนแปลก...........+ มีของมาเสนอ
CHAPTER 3
คนแปลก
เท้าเรียวเล็กก้าวเข้ามาในบริษัทใหญ่โตด้วยท่าทีที่ติดจะสั่นๆ....... คนสั่นหายใจเข้าเต็มปอดก่อนจะเปิดประตูเข้าไปยังห้องทำงานของท่านประธานบริษัทที่ได้เรียกเขา ให้เข้ามาพบในวันนี้
“เอ่อ......ผมซองมินครับ ......” เอ่ยกับคนใหญ่คนโต ที่บัดนี้กำลังนั่งหันหลังอยู่บนเก้าอี้ทำงานให้เขาอยู่....... คงจะกำลังดูวิวข้างนอกอยู่สินะ
“ผม ลีซองมิน...มาพบตามที่คุณเชิญไว้แล้วครับ...” ร่างอวบว่าอีกรอบพร้อมกับเดินเข้าไปใกล้โต๊ะทำงานของชายผู้นั้นมากขึ้น
“ผม....”
“มาแล้วเหรอ…….ลี ซองมิน”
ร่างสูงโปร่งในชุดสูทสีดำดูสุภาพว่าพร้อมกับหมุนเก้าอี้มามองคนสวยที่ยืนอยู่ตรงหน้า คยูฮยอนกดยิ้มอย่างพอใจ ...นายสวยอย่างที่ฉันคิดไว้ไม่ผิดเลยซองมิน....
“ค...ครับ....ผมมาแล้ว......” คนสวยเกร็งเล็กน้อยเมื่อเห็นสายตาที่มองมาเหมือนจะพิจารณาเขาแทบทุกระเบียบนิ้ว..แต่ถึงกระนั้นซองมินก็ยังไม่ได้เอะใจ เขาคิดเพียงว่าคนตรงหน้าอาจกำลังสำรวจว่าเขาเหมาะสมที่จะได้รับทุนหรือไม่
“นั่งสิ.....”
“ผมได้รับทุนเรียนดีจริงๆเหรอครับ.....ท่านประธาน” พอก้นถึงเบาะ เด็กหนุ่มก็อดไม่ได้ที่จะถามถึงจุดมุ่งหมายในการมาครั้งนี้ ........ แน่นอนว่าการได้รับทุนมันเป็นเรื่องที่ใหญ่โตสำหรับเขามาก ...เพราะฐานะทางบ้านเขาก็ไม่ได้รวยอะไร....แต่ก็ยังพอมีพอกินอยู่บ้าง...บางทีหากการที่เขาได้รับทุน ...ทั้งพ่อทั้งแม่...พวกท่านทั้งสองจะได้ไม่ต้องทำงานหนักเพื่อหาเงินมาจ่ายค่าเทอมแสนแพงให้เขา
“ฉันไม่ใช่ประธานหรอก..แต่เป็นลูกชายของเขา”
“อ่อ.ครับ....ผมก็ว่าทำไมคุณดูหน้าเด็กๆ..”
“แล้วนายอยากได้ทุนมากเลยเหรอ”
“ครับ.....เพราะผมอยากช่วยแบ่งเบาภาระพ่อแม่ ...พวกท่านทั้งสองทำงานหนักเพื่อผมมาเยอะแล้ว....แถมทุนนี้ยังเป็นทุนที่ใช้ได้จนจบมหาลัย แล้วก็....” คนเรียบร้อยตอบด้วยสีหน้าที่ภาคภูมิใจ แต่คยูฮยอนก็ขัดขึ้น
“งั้นเหรอ”
“ครับ.......”
“แล้วถ้าต้องแลกด้วยอะไรเล็กๆน้อยๆ.....นายจะยอมไหม ?”
ทันทีที่พูดจบคยูฮยอนก็เดินอ้อมโต๊ะทำงานไป....ร่างสูงหยุดจ้องตาคนสวยของตนชั่วครู่ ก่อนจะกระชากแขนอวบๆนั่นอย่างแรง
“โอ๊ย!!!..... คุณจะทำอะไรผม....ปล่อยผมนะ!!!...” ซองมินร้องสุดเสียงเมื่อถูกเหวี่ยงลงบนโซฟาหนังตัวยาว .... ยังไม่ทันที่จะดีดดิ้นไปไหน..จู่ๆร่างของคนตัวสูงก็เข้ามาคร่อมทับที่กลางลำตัวของเขาอย่างรวดเร็ว
“ปล่อยผมนะ !!!!......” โวยวายหนักขึ้นกว่าเก่า เมื่อถูกร่างสูงตรึงแขนทั้งสองข้างขึ้นเหนือหัว...... คนเรียบร้อยพยายามขยับกายหนีแต่ก็ไม่สามารถสู้แรงกับคนที่อยู่เบื้องบนได้เลย
“ขอแลกแค่นี้.....นายทำเพื่อพ่อแม่ไม่ได้หรือไง !”
เรียวปากหนาฉกเข้าจูบบนริมฝีปากบางอย่างรวดเร็ว ....บดคลึงไปมาเสียเต็มอารมณ์ใคร่.....ยิ่งคยูฮยอนได้ลิ้มรสความหอมหวานจากกลีบปากนี้... อารมณ์ที่ครุ่อยู่ในกายก็เดือดผล่านเข้าไปใหญ่
“อะ...อื้ออ!!!..........”
คนโดนกระทำเบี่ยงใบหน้าหลบสุดแรง แต่จอมฉวยโอกาสก็ปรับองศาหน้าแล้วบดเบียดริมฝีปากตาม....ซองมินจิกเท้าจนแทบเกร็งเมื่อรู้สึกถึงความหวาบหวามที่ตนกำลังได้เผชิญ ..... นี่ มันไม่ใช่สิ่งที่เขาต้องการซักนิด....ทำไมเขาต้องตกเป็นเหยื่อของไอ้คนพรรค์นี้ด้วย
“ปะ..ปล่อย ผมนะ!!..... “
ร้องสุดเสียงอีกทีเมื่อคนเบื้องบนถอนริมฝีปากออก แต่มันก็แค่ชั่วพริบตา เพราะคราวนี้...
คยูฮยอนกลับโน้มหน้าต่ำลงมาพร้อมกับลิ้นชื้นๆที่เข้าไปกวาดความหอมหวานภายในร่างของตน....ซองมินยิ่งรู้สึกถึงหวาบหวามมากกว่าเดิม......เมื่อลิ้นชื้นดูดดุดพรางหยอกเหย้าลิ้นของเขาไปในเวลาเดียวกัน .....ยอมรับว่าแอบเผลอไผลไปกับอารมณ์เมื่อครู่ ....เพราะเขาเองก็เพิ่งรู้เหมือนกันว่าการจูบมันเป็นอย่างไร......
“อ่ะ...อ้ะ...อื้อออ......”
คนตัวสูงครางอย่างพอใจเมื่อซองมินดูไม่มีท่าทีขัดขืน... ... คยูฮยอนแลกลิ้นแบบดีฟคิสกับคนไร้เดียงสาอีกครั้ง.... ก่อนจะใช้มืออีกข้างที่ไม่ได้รวบแขนซองมินไว้ มาปลดกระดุมเสื้อเชิตตัวเล็กที่คนสวยใส่อยู่นี้แทน.......ไม่รอช้าเมื่อกายด้านบนไร้อาภรณ์ปกปิดผิวเนื้อขาวๆแล้ว...คยูฮยอนก็ก้มลงไปซุกไซร้ยังบริเวณอกนิ่มๆทันที
“คุณอย่าทำอะไรผม..ฮึก...เลยนะ.....”
ค่อยๆเงยหน้าขึ้นไปมอง...เมื่อได้ยินเสียงสะอื้นขอของใครบางคน ..... แต่ถึงกระนั้นคยูฮยอนก็ยังไม่สนใจ....เขากลับก้มลงไปชิมแต้มตุ่มสีเชอร์รี่แทน……….
“ปล่อยผม ..ฮือ...เถอะ.....”
ร่างสูงยังไม่สนใจกับเสียงที่ลอยเข้าหู.......ยังไงซองมินก็คงเป็นเหมือนคนอื่นๆ ....ที่พอทำเสร็จ ....ให้เงิน ....เดี๋ยวมันก็จบ
มือแกร่งบีบเข้าที่อกนิ่มแรงๆ...จนร่างอวบบิดกายไปมาอย่างทรมาน ...ซองมินกัดเข้าที่ริมฝีปากตัวเองอย่างขมขื่น .... เพราะมือที่ถูกพันธนการด้วยมือของคนๆนั้น มันทำให้เขาไม่สามารถขยับได้ ......
ยอดอกสีซากุระบัดนี้มันได้กลายเป็นอาหารสุดโปรดของโจคยูฮยอนไปแล้ว..... คยูฮยอนดูดดุนอย่างกระหายพลางรัวลิ้นตวัดปลายไปมาอย่างสุขสม .... ยิ่งได้ยินเสียงครางอื้ออึงของคนสวยใต้ร่างเขาก็ยิ่งชอบใจ .......
“ไม่!... ฮึก...ไม่เอานะ!!!! ........”
คนสวยตะโกนออกไปสุดเสียงเมื่อกางเกงที่ตนใส่อยู่กลับถูกร่นลงมาจนถึงเข่า.....มันเร็วจนเขาตั้งสติไม่อยู่.....ใครก็ได้ ช่วยลีซองมินคนนี้ที .....ไอ้ร่างกายบ้าก็ไม่ยอมขัดขืนเขาไป.....ทำไมร่างกายของผมถึงต้องไปยอมเขาด้วย
“กลับมาแล้วเหรอเจ้าตัวดี”
หลังจากที่เพิ่งลัลล้ากลับมาจากห้องของฮยอกแจ...พอได้ยินคำนี้คนอารมณ์ดีก็หุบยิ้มแทบไม่ทัน .....พ่อจะมาบ่นอะไรเขาอีกเนี่ย
“มีอะไรอีกล่ะครับ....” ทงเฮพูดด้วยเสียงหน่ายๆกับคนที่อยู่ในกระจกเงา
“เปอร์เซ็นต์เพิ่ม......”
“ห๊า!!!.....จริงเหรอครับพ่อ....ฮยอกแจเพิ่มแล้วใช่ไหม !!!.....”
“มันก็ใช่.....แต่อารมณ์ความเกลียดชังภายในใจของเจ้ามันก็เพิ่มขึ้นด้วย....”
“แล้วไงอ่า....” ร่างเล็กเบ้ปากอย่างอารมณ์เสีย...ก็วันนี้ยัยฮยอนจีอะไรนั่น ตามติดฮยอกแจหนึบเป็นตังเมเลย ....ผมก็หึงของผมน่ะสิ...อ๊าก..พูดแล้วก็เกลียดยัยนั่นจริงๆ
“เจ้านี่...โตจนป่านนี้แล้วไม่เคยฟังคำของข้าบ้างหรือไร....เจ้าน่ะเป็นภูติแห่งความรักนะ .... ดังนั้นจิตใจของเจ้าต้องปราศจากจากความเกลียดชังทั้งปวง .... หากเปอร์เซนต์ความเกลียดชังภายในใจของเจ้ามันเกินค่าที่สวรรค์สร้างไว้....ร่างกายของเข้าก็จะแหลกสลาย......” ผู้เป็นพ่อพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง แต่ลูกชายสุดรั้นก็ไม่สะทกสะท้าน...... ทงเฮเดินลอยหน้าลอยตาไปนอนราบกับเตียงอย่างอิ่มเอม
“พ่อไม่ยอมให้ผมไปไหนหรอก....เดี๋ยวถึงเวลานั้นพ่อก็ช่วยผมเองนั่นแหละ”
“ทงเฮ!.....ข้าจะบอกเจ้าไว้ ถ้าถึงเวลานั้น ต่อให้ข้าหรือผู้คนบนดินแดนแห่งรักอ้อนวอนต่อผู้ลิขิตสวรรค์ .... ก็ไม่สามารถช่วยเจ้าได้”
ภูติสูงวัยพูดเสร็จก็แปลงกายหายวับไปในทันที .......
“พ่ออ่า....จริงจังอีกแล้ว..........ว่าแต่ฮยอกแจเพิ่มขึ้นเป็นเท่าไหร่แล้วเนี่ย........พรุ่งนี้เช้าค่อยถามพ่อแล้วกัน”
เช้านี้ทงเฮนั่งรถออกมากับฮยอกแจเหมือนอย่างเคย...แต่สิ่งที่มันไม่เหมือนอย่างเคยก็คงจะเป็นคำพูดเจื้อยแจ๋วที่ฮยอกแจมักจะได้ยินทุกวันนี่สิ ....... ตั้งแต่ขึ้นรถมา ทงเฮก็ปิดปากเงียบ...แถมสีหน้ายังดูไม่ดีอีก
“เป็นอะไร......”
“...................”
“ท่าทางฝนคงจะตก.....แปลกจริงๆที่นายไม่พูด”
“..................”
“ทงเฮ......”
“เมื่อไหร่นายจะรักฉันซักที”
“หะ..ห๊ะ!!...”
“ช่างเถอะ...........” ทงเฮพูดด้วยน้ำเสียงเศร้าๆ ก็เมื่อเช้าหลังจากที่เขาได้คุยกับพ่อ...เขาก็ได้รับรู้ว่า หัวใจของฮยอกแจตอนนี้มีความรักอยู่เพียง 15 เปอร์เซ็นต์เท่านั้น ......ซึ่งมันน้อยมาก...ทั้งๆที่เขาพยายามทุ่มเทให้ฮยอกแจทุกอย่าง แต่ผลที่ได้มากลับมีไม่ถึงครึ่ง
เมื่อรถคันหรูเข้ามาจอดภายในโรงเรียนก็สามารถเรียกสายตาชวนมองของคนทั้งโรงเรียนได้อีกครั้ง ....... ตอนนี้ทุกคนรับรู้แล้วว่า ฮยอกแจกำลังคบกับทงเฮ .... แม้จะไม่มีใครบอก แต่ตัวพวกเขาเองก็สรุปได้ ......แหม...ก็เล่นตัวติดกันซะขนาดนั้นนี่นะ
“รยองกู .... มินๆยังไม่มาอีกเหรอ ?...”
น่าแปลกที่ใน ที่นั่งหน้าสุดของห้องกลับมีเพียงร่างของเรียวอุคนั่งอยู่คนเดียว .... ใครๆก็รู้ว่าซองมินจะมาเช้าก่อนคนอื่นเสมอ แล้วนี่ก็ใกล้เวลาจะเริ่มเรียนแล้ว ...ไอ้เด็กบ้าเรียนอย่างซองมิน คิดจะไม่มาโรงเรียนหรือไง
“ฉันโทรไปหาแล้ว.....แต่ซองมินก็ไม่รับ”
“จะเป็นอะไรหรือเปล่า ?”
“เดี๋ยวก็คงมาแหล่ะมั้ง .... รายนั้นเคยขาดเรียนซะที่ไหน”
“อื้ม...... งั้นฉันไปนั่งที่ก่อนนะ”
ทงเฮเดินตรงเข้าไปยังที่นั่งประจำของตนเอง ซึ่งอยู่แถวที่ 2 แต่ว่าติดหน้าต่าง .....ดวงตากลมโตเริ่มหรี่ลงเรื่อยๆ เมื่อเห็นหญิงสาวท่าทางเหมือนจะสวยมานั่งอยู่ในที่ของตน
“ออกไป..ฮยอนจี.....ฉันจะนั่ง !”
“วันนี้นายก็ไปนั่งกับเรียวอุคสิ ...ดูก็รู้ว่าซองมินไม่มา” หญิงสาวเชิดหน้าขึ้นมาพูด ก่อนจะหันไปคล้องแขนกับฮยอกแจที่นั่งอยู่ชิดหน้าต่าง
“เดี๋ยวซองมินก็มา...”
“นายก็ไปนั่งก่อนสิ .... ถ้าซองมินมาเมื่อไหร่ นายก็ค่อยมานั่งนี่ !”
“แต่นี่มันที่ของฉัน...”
“ฮยอกแจค่ะ....ฮยอกแจอยากให้ฮยอนจีนั่งตรงนี้ใช่ไหมค่ะ.....” ฮยอนจีหันไปทำท่าออดอ้อน โดยการถูศรีษะของตัวเองไปมาบนบ่าแกร่ง ....
“ไปถามทงเฮแล้วกัน....นั่นมันไม่ใช่ที่ของฉัน” ร่างแกร่งตอบแบบไม่สน...ก่อนจะหันไปสนใจกับหนังสือที่เปิดอ่านอยู่บนโต๊ะต่อ
“ออกไปเลย !!.......”
“ชิ.....ฮยอกแจเขาไม่สนใจนายหรอกทงเฮ!!..”
สรุปวันนี้ซองมินก็ไม่มาโรงเรียนจริงๆ ...... อุตส่าจะเล่าเรื่องของคยูฮยอนให้ฟังซักหน่อย ..... ตอนนี้เรียวอุคก็รู้แล้วว่าคยูฮยอนจะมาเข้าโรงเรียนด้วยในวันจันทร์หน้า ...พอบอกไปว่าหมอนั่นหล่อมาก...เรียวอุคก็ดีใจใหญ่เลย ฮ่าๆๆ ........ อืม..ว่าแต่ลองโทรไปหาซองมินอีกรอบดีกว่า
ตื้ด........ตื้ด.........ตื้ด.........ตื้ด.........
[ ฮะ....ฮัลโหล........ ]
“มิน.ๆ!!.....ทำไมเสียงนายแหบแบบนั้นล่ะ !!!......” เสียงตอบรับของเพื่อนทำเอาใจดวงน้อยหล่นวูบ ..... กลัวจริงๆว่าเพื่อนรักจะเป็นอะไร
[ ไม่สบายนิดหน่อยน่ะ.....ทงเฮไม่ต้องห่วงฉันหรอกนะ ] ซองมินพยายามทำเสียงให้เป็นปกติที่สุด ..เพราะเขาไม่อยากให้ทงเฮต้องเป็นกังวล
“โอเคแน่นะ....แล้วอย่าลืมล่ะ วันจันทร์เรามีเข้าค่ายสัมพันธ์ด้วย”
[ ฉันไม่ลืมหรอก......บอกรยองกูด้วย ว่าไม่ต้องเป็นห่วง ]
“อื้ม....วันจันทร์มีเพื่อนใหม่มาด้วยแหล่ะ หมอนั่นเป็นเพื่อนกับฮยอกแจ ชื่อคยูฮยอน หล่อมากเลยยย”
[ ฮ่าๆๆ....นายชอบเขาเหรอทงเฮ..เสียงนายดูตื่นเต้นจัง ]
“บ้าเหรอ !!...ฉันก็มีฮยอกแจแล้วไง บางทีนายอาจจะชอบนะซองมิน”
[ พูดเล่นอีกแล้ววว…..ทงเฮเนี่ย ] คงไม่มีใครต้องการคนที่ไม่บริสุทธิ์อย่างฉันแล้วล่ะทงเฮ
และวันนี้ก็คงเป็นอีกวันที่ทงเฮตื่นขึ้นมาอย่างอิ่มเอมใจ ....เพราะวันนี้เป็นวันหยุด แถมยังไม่มีหน้า ยัยฮยอนจีให้มาคอยสร้างความรำคาญใจอีก ....... หลังจากที่อาบน้ำเสร็จ ทงเฮก็ต้องตกใจ เมื่อเจอ ฮยอกแจ นั่งรออยู่ที่ห้องรับแขก ...... นี่ฮยอกแจมาหาเขาที่ห้องจริงๆเหรอเนี่ย
“ฮยอกแจ.......นี่นายจริงๆเหรอ ?..” ร่างบอบบางเรียกอย่างไม่เชื่อ ก่อนจะค่อยๆเดินไปทรุดนั่งข้างๆเพื่อนตัวสูง
“อืม........” ร่างเล็กเอนกายพิงโซฟาเฝ้ามองเพื่อนที่นั่งตัวตรงอยู่สักครู่แต่ฮยอกแจก็ไม่พูดต่อ
“อืม.....นายพูดแค่อืมเนี่ยนะ!! ...”
“เฮ้ออ........คืนนี้นอนด้วยได้ไหม”
“อือ..ก็แค่นอน.....เอ๋...นะ .....นอน .............นอนงั้นเหรอ!!!.....” บอกว่าจะมานอนด้วยเนี่ยนะ .... หูเขาฝาด หรือไอ้ฮยอกแจนี่มันพูดผิดกันแน่
“ทำไมอ่า.......ฮั่นแน่......รักฉันแล้วล่ะสิ๊..ลีฮยอกแจ....”
“ได้ไหมล่ะ.....?”
“ก็ได้..แต่นี่มันยังเช้าอยู่เลยนะ....รีบนอนเร็วจัง”
“เช้าบ้านนายสิ....มันจะทุ่มนึงแล้ว....”
“อ้าวว..จริงดิ่...แต่ฉันเพิ่งตื่นเมื่อกี้เองนะ “ คนไม่เชื่อว่าพรางเดินเข้าไปในห้องนอนตัวเองอีกครั้งก่อนจะแหวกผ้าม่านดู....และก็ต้องหน้าจ๋อย....เมื่อสีของท้องฟ้า ตอนนี้มันกลายเป็นสีดำแล้วจริงๆ แถมยังมีดาวระยิบระยับเต็มท้องฟ้าเป็นพยานแถมมาอีก
“มืดจริงๆด้วยแฮะ.....” ร่างเล็กพูดเสียงสลดก่อนจะเดินกลับไปนั่งกับฮยอกแจอีกครั้ง
“นายนี่เป็นค้างคาวหรือไง...”
“ถามจริงๆนะ...ทำไมถึงมานอนกับฉันล่ะ”
“ชั้น 8 ไฟดับ” ร่างสูงว่าพรางเอนหลังพิงกับโซฟานุ่มๆบ้าง ... ซวยชะมัด ดับก็ดันไม่ดับทั้งหมด ดันมาดับแค่ชั้น 8 เนี่ย......
“ฮ่าๆๆๆๆๆ จริงเหรอ.... ฉันว่าไอ้โรคจิตข้างห้องนายมันอาละวาดตัดไฟทิ้งแน่ๆ”
“อืม...”
“ว่าไงนะ !! “
“มันก็จริงแบบที่นายพูด....”
“เฮ้ยย!!!!.....ชีวิตคนนะไม่ใช่ตลกคาเฟ่..ทำไมมันฮาแบบนี้!!! ฮ่าๆๆๆๆ.......”
“.............”
“ฮยอกแจ....ฉันไม่ได้หัวเราะเยาะนายนะ........นายก็ย้ายชั้นซะสิ”
“มันมีห้องว่างที่ไหนล่ะ”
“อ่า.......แล้วนายอาบน้ำหรือยังเนี่ย.....”
“ก็บอกว่าไฟดับ...จะให้ฉันอาบยังไง”
“อ่อ.........นายก็เลยเอาชุดนอนมาด้วยใช่ไหม...อ๊า...น่ารักน่าชังจริงๆเลย ลีฮยอกแจของฉัน” ร่างเล็กพูดอย่างร่าเริงพร้อมกับหยิบเสื้อผ้าที่ฮยอกแจซ่อนอยู่ข้างหลังออกมากางเล่นอย่างชอบใจ แต่เจ้าของชุดก็มือไวรีบแย่งกลับมาได้
“บ้าจริงๆเลยนาย...”
“งั้นนายไปอาบน้ำเถอะ.....เดี๋ยวฉันจะทำอาหารเย็นรอ”
“ไม่ต้องทำ!....”
“ทำไมอ่ะ!!!.....” ฝีมือเขาออกจะอร่อย
“ฉันกินไม่ลง.....จานนายจะสะอาดหรือเปล่า .....แล้วไหนจะอ่างล้างจาน ....ไหนช้อนไหนจะซ้อม........ฉันว่าฉันออกไปทานข้างนอกดีกว่า”
“ง่ะ !!!........ งั้นก็ไปไกลๆตีนเลยอีฮยอกแจ ....ถ้าเห็นว่าฉันสกปรกขนาดนั้นก็ไม่ต้องมาอยู่ด้วยกันดีกว่า...ไปนอนกับอิโจคยูฮยอนเพื่อนนายโน่น ไป!!!! “ ร่างเล็กพูดอย่างโมโห พร้อมทั้งปาหมอนอิงใส่หน้าคนสะอาดอีกฉาดใหญ่.......
“ถ้าไปได้ฉันก็ไปแล้ว........” ก็ในเมื่อคยุฮยอนตอนนี้ไปนอนกกอยู่กับผู้หญิงที่ไหน เขายังไม่รู้เลย .
“ถ้านายคิดจะอยู่ที่นี่ ...งั้นก็ต้องกินอาหารฝีมือฉัน !!!!!”
หลังจากที่คนสะอาดอาบน้ำแต่งตัวในชุดนอนเสร็จแล้วก็เดินออกมาจากห้องนอนของคนตัวเล็กด้วยสีหน้าไม่สู้ดีนัก.....ก็กลิ่นแปลกๆที่เขาได้กลิ่นอยู่นี่ล่ะ ....แหวะ...ไอ้ตัวเล็กนั่นมันทอดขี้ให้เขากินหรือไง
“ทงเฮ....นายผัดอะไรน่ะ ?...... “
“ดอกกุหลาบผัดน่ะ.........” ร่างเล็กหันมาตอบให้คนที่ยืนปิดจมูกอยู่ด้านหลังฟัง ก่อนจะหันไปผัดกุหลาบที่อยู่ในกระทะต่อ
“บ้านนายเค้ากินข้าวกับดอกกุหลาบเหรอ ?? .....” ผมว่า ลีทงเฮ นี่เป็นคนพิลึกดีจริงๆ....บ้าหรือไงเอาดอกกุหลาบมาผัด...แล้วไหนจะกลิ่นเครื่องเทศน์เหม็นๆนี่อีกล่ะ
“นายไม่ชอบเหรอ ...นี่ของโปรดฉันเลยนะ ..... ฉันอุตส่าทำเพราะนายเลยนะฮยอกแจ”
“นายกินให้เหมือนคนเขากินไม่ได้หรือไง”
“นายจะให้ฉันไปกินไอ้พวกเนื้อเหม็นๆนั่นนะเหรอ...แหวะ ไม่เห็นอร่อยเลย” พ่อครัวจำเป็นว่าพรางตักอาหารที่อยู่ในกระทะเทใส่จาน..ก่อนจะเดินเอามาวางบนโต๊ะ ..... ทงเฮเดินกลับไปจูงมือคนเหม็นให้เดินมายังโต๊ะดินเนอร์ ที่อยู่ข้างๆโซฟา ..... ฮยอกแจนั่งลงบนเก้าอี้ด้วยสีหน้าบอกบุญไม่รับ..มือแกร่งเองก็ยังคงปิดจมูกแน่นไม่ปล่อย
“ขอบอกครั้งสุดท้ายว่ามันอร่อยมาก....แล้วนายก็เลิกเอามือปิดจมูกได้แล้ว” คนจอมบงการว่าพร้อมกับดึงมือของฮยอกแจที่ปิดจมูกอยู่ออก ก่อนจะใช้อีกมือยกจานอาหารสุดโปรด เข้าไปใกล้ๆให้เพื่อนรักคนนี้ได้สูดดม
“หอมไหม.....?”
ร่างแกร่งพยายามเบี่ยงหน้าหลบกลิ่นสยองสุดชีวิต..แต่ก็ทนไม่ไหว...เมื่อทงเฮยกจานตามติดอยู่ตลอด .....จมูกโด่งสันที่ก่อนหน้านี้กลั้นลมหายใจอยู่แทบตาย ก็ต้องค่อยๆสูดออกซิเจนเข้าไปในปอด.... แล้วกลิ่นของอาหารที่อยู่ตรงหน้าก็ลอยเข้ามาเตะจมูกให้ได้กลิ่น ...แต่ที่น่าแปลกใจก็คือ ....กลิ่นนี้ มันไม่เหมือนกับก้อนขี้ทอดที่เขาได้เพิ่งดมอยู่ในห้องครัวเลย
“หอม......”
“เห็นไหมล่ะ...ฉันบอกแล้วไงมามันหอมแล้วก็อร่อยมากก....เดี๋ยวฉันไปตักข้าวให้นะ”
ร่างเล็กเดินยิ้มมาพร้อมกับข้าวสวยในมือ 2 จาน มือบางยื่นจานที่ถือมาให้กับฮยอกแจ ส่วนอีกใบนึงก็วางลงบนที่ประจำตำแหน่งของตัวเอง
“เดี๋ยวเอาน้ำมาให้นะ ^^…”
หลังจากที่พากันทานข้าวเสร็จก็คงจะเป็นเวลาดูทีวีหรือไม่ก็เข้านอนเหมือนอย่างที่คนทั่วไปทำ.....แต่ก็คงจะมีเพียงแค่คนไม่ปกติในสายตาฮยอกแจอย่างทงเฮเนี่ยนะมั้ง....ที่นึกคึก อยากออกไปวิ่งยืดเส้นยืดสายเอามันเสียเวลานี่
ร่าง 2 ร่างที่กำลังยืนเถียงกันอยู่ในห้องนอน เมื่ออีกคนอยากนอนและอีกคนอยากวิ่ง
“นายนี่ทำอะไรให้เหมือนคนบ้างไม่ได้เหรอ ?”
“ก็ฉันอยากออกไปวิ่งนี่....”
“ใส่ชุดนอน ?....อาบน้ำแล้ว... แล้วเพิ่งกินข้าว ใครเขาเคยให้ไปวิ่งกันล่ะ “
“ก็ไปวิ่งย่อยไง...นายไม่เคยได้ยินเหรอ”
“เดี๋ยวได้อ้วก ไอ้พวกดอกกุหลาบออกมามากกว่า ....ไปๆ...ไปนอนได้แล้ว...”
“แต่ฉันเพิ่งตื่นนะเว้ยย......”
“งั้นนายก็ไปนอนดูทีวีข้างนอกไป.....ส่วนฉันจะเข้าไปนอน...โอเค๊ ?......”
“ไม่โออ่า....ฉันปล่อยให้นายอยู่ในห้องคนเดียวไม่ได้หรอก” เผื่อ พ่อโผล่มาจ๊ะเอ๋ล่ะ...หมอนี่คงได้ชอคตายกันพอดี ..” นายมานอนบนโซฟานี่แหล่ะ ...แล้วถ้าฉันง่วงเมื่อไหร่...เราค่อยไปนอนในห้องด้วยกัน โอเค๊ ..?”
“เรื่องมากจริงๆ....”
“แล้วจะนอนไหมห๊ะ.!!..”
ฮยอกแจเอือมระอานิดๆกับนิสัยรั้นๆของทงเฮ.....ร่างสูงเดินออกไปนอนเหยียดบนโซฟาตัวยาวสีขาว ซึ่งร่างเล็กเองก็เดินมาตามติดๆ
“นอนยาวขนาดนี้แล้วฉันจะนั่งไหนล่ะ ? ….” ก็เล่นนอนซะเต็มโซฟาขนาดนั้น ……,มันมีที่ให้เขาซะที่ไหน
“ก็ไปลากเก้าอี้ทานข้าวตรงนั้นมานั่งดูสิ..”
“ไม่เอา....แข็งจะตาย...ฉันจะนั่งบนโซฟา”
“แล้วฉันต้องลงไปนอนที่พื้นใช่ไหม......”
“นอนตักฉันไง....นอนตักฉันก็ได้.....” ทงเฮรีบห้ามเมื่อฮยอกแจทำท่าจะลุกขึ้นไปนอนข้างล่างจริงๆ......ร่างเล็กทรุดตัวนั่งลงกับโซฟาสีขาว ก่อนจะดึงร่างของเพื่อนรักโน้มลงมาหาตัว ......... และตอนนี้ ลีฮยอกแจก็ได้นอนหนุนตักนิ่มๆของลีทงเฮเป็นที่เรียบร้อยแล้ว
“เอ่อ.........” จู่ๆ คนอยากนอนกลับนอนไม่หลับ ..... ฮยอกแจยอมรับว่าภายในใจของเขาตอนนี้ มันกำลังรู้สึกสั่นไหวอยู่
“ก็นอนไปสิ.......” ร่างเล็กว่าพร้อมกับกดรีโมทเปิดทีวี
“ฉันว่า.....ฉันเอาหัวไปด้านโน้นดีกว่านะ” ก็ให้ผมนอนแบบนี้มันรู้สึกแปลกๆยังไงก็ไม่รู้
“แล้วนายคิดจะเอาตีนยันมาด้านฉันใช่ไหม ”
“ฉันไม่ทำแบบนั้นหรอกน่า.....”
“นอน !!.....นอนแบบนี้นี่แหล่ะ” ร่างเล็กหันมาแยกเขี้ยวใส่คนสายตาเย็นๆที่กำลังนอนอยู่บนตักของตน
“แล้วจะนอนหลับไหม..เล่นเปิดทีวีเสียงดังขนาดนี้ !! “
“ไม่เปิดเสียงดัง...แล้วฉันจะฟังรู้เรื่องไหมล่ะ.....”
“แล้วฉันจะนอนยังไง !!....”
เกิดเป็นสงครามขนาดย่อมอีกครั้ง เมื่อร่างสูงของคนอยากนอน ลุกพรวดขึ้นมานั่งแล้วมองหน้าทงเฮอย่างไม่เข้าใจ ....คนอะไรทั้งดื้อทั้งรั้น...นิสัยก็แย่ที่สุด
“งั้นนายรออยู่นี่ แปบ.......เดี๋ยวฉันให้นายไปนอนที่ห้องก็ได้” คนตัวเล็กย่ำเท้าเดินปึงปังเข้าไปในห้องนอนของตัวเองอีกครั้ง ก่อนจะปิดประตู ลอคซะแน่นหนา เท้าเรียวเดินตรงไปที่หน้ากระจกบานโปรด ก่อนจะใช้มือเคาะลงไป 2-3 ที “ก๊อก ก๊อก ก๊อก”
เพียงไม่นานคนที่เขาเป็นกังวลว่าจะมาจ๊ะเอ๋ฮยอกแจอยู่ตลอดก็ปรากฏกายขึ้น
“พ่อครับ.......วันนี้ฮยอกแจจะมานอนนี่นะ”
“ข้ารู้แล้ว.......”
“อ้าวเหรอ..งั้นพ่ออย่าโผล่ออกมาตอนดึกๆล่ะ....เดี๋ยวฮยอกแจจะตกใจ”
“ข้ารู้น่า....เจ้าคิดว่าข้าเป็นเด็กหรือไร”
“ผมไม่ได้หมายความว่าแบบนั้นซักหน่อย...ว่าแต่...เปอร์เซนต์เพิ่มขึ้นบ้างไหมครับ”
“ตอนนี้ก็ 30 แล้วล่ะ......น่าแปลกนะ กับมนุษย์ตนนี้ เจ้าก็คบมาได้สองสัปดาห์แล้วมิใช่หรือ แล้วทำไมมันถึงได้เพิ่มขึ้นนิดเดียวแบบนี้เล่า ”
“งั้นเดี๋ยวคืนนี้ผมจะทำทะลุร้อยให้ดูนะป๊ะป๋า ฮ่าๆๆ.......”
“เดี๋ยวได้โดน.......เจ้านี่ช่างดื้อเสียจริง”
“ครับๆ.........งั้นผมไปตามเขาให้เข้ามานอนแล้วกัน” คนตัวเล็กยิ้มทะเล้นกับร่างที่ค่อยๆเลือนหายไป......ทงเฮเดินออกไปตามฮยอกแจที่นั่งรออยู่ข้างนอก ...... ก่อนจะพาเข้ามาในห้อง
“นอนไปเลยนะ ........ ตอนดึกๆระวังตัวไว้ด้วยล่ะ” ร่างเล็กพูดแหย่กับคนที่บัดนี้ล้มกายลงนอนราบกับเตียงไปแล้ว.แถมยังห่มผ้าห่มซะมิดชิดอีก
“ระวังอะไร.......มันมีอะไรน่ากลัวกว่านายอีกเหรอ ?..”
“ก็ใช่ไง.......ในเมื่อนายไม่รับรักฉันซักที .....เกิดฉันลักหลับขึ้นมา......ฉันแค่กลัวนายร้องไห้ขี้มูกโป่งน่ะ” .
“ไปดูทีวีข้างนอกนู่นไป.พูดอะไรเพ้อเจ้ออีกแล้ว....”
“แหง่ะ...เออๆ..ราตรีสวัสดิ์แล้วกัน .... ปิดไฟเลยไหม...เดี๋ยวฉันปิดให้.....”. ร่างเล็กว่าพรางเดินไปเตรียมจะกดปิดสวิตซ์ไฟ....
“ปิดก็ได้....” พอได้ยินคำสั่งนิ้วเรียวก็เตรียมตัวจะกด...แต่ก็ต้องค้างไว้
“อ่า...เดี๋ยวฉันไปเข้าห้องน้ำก่อนนะ..ออกมาแล้วเดี๋ยวปิดให้”
ดอกกุหลาบทำพิษหรือไงนะ..ทำไมจู่ๆถึงแสบร้อนที่ท้องแบบนี้ .... เกิดเป็นมนุษย์นี่แย่ชะมัด ทานอะไรนิดๆหน่อยๆ ก็ปวดท้อง ช่างน่าเบื่อจริงๆ
“ฮยอกแจ !!!...... นายหลับหรือยัง !!! ?...” คนนั่งอยู่ในส้วมตะโกนออกไปหาคนที่นอนอยู่ข้างนอกเมื่อรู้สึกว่ามันโดดเดี่ยว... เขาก็แค่อยากมีเพื่อนคุยนี่นา ...
“ก็ทำธุระของนายไปสิ !!.... ฉันจะนอนแล้ว !!” แล้วผมจะได้นอนไหมครับคืนนี้ ..... คิดผิดจริงๆที่ผมมาอยู่กับเขา
“อย่าเพิ่งนอนน้า !!!.....คุยเป็นเพื่อนกันก่อน !!!”
“.....................”
“ฮยอกแจ !!!.......... นายอย่าเพิ่งนอนสิ !!!......”
“...................”
“ถ้านายไม่ตอบ....ออกไป ฉันไปปล้ำนายจริงๆนะ !!.....”
“.................”
“ลีฮยอกแจจ !!!!....... “ ทงเฮตะโกนจนแทบหมดเสียงแต่ก็ไม่มีเสียงตอบกลับ ..ดูท่าฮยอกแจคงจะนอนไปแล้วจริงๆ .... คงไม่รู้สิว่าตอนนี้ผมโมโหมากแค่ไหน .... คอยดูนะ อย่าให้ขี้เสร็จ....เดี๋ยวแม่เอาขี้ยัดปากก่อนนอนเลยนี่
หลังจากทำธุระในห้องปลดทุกข์เสร็จร่างเล็กก็เดินออกมาจากห้องน้ำด้วยท่าทางอิฐโรย แอบชะโงกหน้าไปมองคนนอนหลับปุ๋ยใกล้ๆ ก่อนจะแยกเขี้ยวใส่ มิวายยังแอบเนียนกดจมูกรั้นๆลงไปบนแก้มตอบๆอีกทีอย่างขวยเขิน ...
“เห็นว่าน่ารักนะเนี่ย....ฉันเลยไม่โกรธ”
ทงเฮเดินตรงไปที่สวิตซ์ไฟอีกครั้ง ..... แต่ยังไม่ทันที่นิ้วของเขาจะกดลงไปบนปุ่ม จู่ๆไฟทั้งห้องก็ดับลงพรึ่บ ....รวมถึงเสียงทีวีที่ดังมาจากด้านนอกด้วยก็เช่นกัน
“เป็นบ้าอะไรอีกเนี่ย !!!........” ไอ้โรคจิตชั้น 8 มันขึ้นมาตัดไฟ ชั้น 9 หรือไงว่ะ ทงเฮแอบคิดในใจอย่างอารมณ์เสีย..โชคดีที่เขาเป็นคนไม่กลัวความมืด ร่างเล็กจึงเดินดุ่มๆออกไปหาโทรศัพท์ที่วางอยู่ด้านนอก ด้วยท่าทางที่คุ้นเคยกับสถานที่..ชนิดที่ว่าไม่ต้องกลัวว่าจะเดินชนอะไร
“ห๊ะ !!!...... ไอ้ลูกรัฐมนตรีนั่นมันตัดไฟชั้น 9 เหรอครับ”
คนอารมณ์เสียแทบอยากจะปาโทรศัพท์ทิ้งซะเดี๋ยวนั้นหลังจากที่ต่อสายถึงคอลล์เซนเตอร์ของคอนโด ....โอ๊ยยยย เมื่อไหร่จะย้ายออกไปจากสวรรค์ของกูซักที....ไอ้โรคจิตตต
“เฮ้อ..... ทีวีก็ดูไม่ได้....แอร์ก็ไม่ทำงาน......มันมีอะไรแย่กว่านี้อีกไหมครับ !!!!.....”
ร่างเล็กเดินกลับเข้ามาในห้องนอนอย่างเสียอารมณ์ ......สายตาหวานมองดูร่างที่เห็นเพียงลางๆของฮยอกแจ ก่อนจะแอบคลี่ยิ้มออกมา ........ คิคิ...ก็นี่มันยังไม่ใช่เวลานอนของผมนี่นา...มีอะไรเล่นสนุกๆแล้วเรา
คนน่ารักค่อยๆดึงผ้าห่มที่คลุมตัวฮยอกแจอยู่ออก.... ก่อนจะพลิกร่างของคนนอนตะแคงให้นอนหงายลงบนเตียง ทงเฮคลานขึ้นไปบนเตียงนอนขนาดกว้างตาม ว่าแล้วมือนุ่มก็เริ่มปลดกระดุมชุดนอนของคนตัวสูงออกจนหมด
ทงเฮแหวกสาบเสื้อออกมาจนเผยให้เห็นลอนกล้ามหน้าท้องเป็นมัดๆ ... ก่อนจะหันไปยุ่มย่ามอยู่กับกางเกงนอนตัวยาว ... ทงเฮค่อยๆร่นมันลงมาเบาๆ เพื่อไม่ให้คนนอนรู้สึกตัว .....หลังจากที่ถอดกางเกงออกจนสำเร็จแล้ว ร่างเล็กก็หันมาถอดเสื้อนอนของตัวเองบ้าง
ฮยอกแจ.......ขอลวนลามนิดเดียวคงไม่เป็นไรเนอะ...
คนขี้แกล้งยกแขนตัวเองขึ้นมาก่อนจะใช้ปากดูดดุนไปยังแขนของตัวเองสุดแรง..... เปลี่ยนตำแหน่งไปเรื่อยๆเพื่อให้รอยแดงกระจายไปทั่วกาย ......พอทำแขนข้างนี้เสร็จก็เปลี่ยนไปดูดอีกแขน
“มันต้องมีรอยตรงคอด้วยนี่ .....แล้วจะดูดยังไงหว่า”
เมื่อคิดไม่ได้ คนฉลาด ? ก็เอามันวิธีที่เบสิคที่สุด นิ้วเรียวยาวยกขึ้นไปเกาที่ลำคอของตัวเองแรงๆ ..ทั้งบีบทั้งคลึง..จนตัวเองรู้สึกปวดหนึบไปหมด........
“คงพอแล้วมั้ง...อ๋า...เจ็บชะมัดเลยยย”
เครียดเรื่องเงินๆทองๆ มาอ่านคอมเมนท์กันดีกว่าเนอะ
| |||
| |||
|  | Name : EHJmylove< My.iD >  [ IP : 1.46.145.177 ]  ส่งข้อความลับ | |
| ||||
| ||||
| | Name : EHJmylove< My.iD > [ IP : 1.46.145.177 ] ส่งข้อความลับ | ||
| ||||
| ||||
| | Name : EHJmylove< My.iD > [ IP : 1.46.145.177 ] ส่งข้อความลับ | ||
| ||||
| ||||
|  | Name : Soul Saranghaeyo**< My.iD > [ IP : 117.47.29.186 ] ส่งข้อความลับ | ||
| ||||
| ||||
| | Name : Soul Saranghaeyo**< My.iD > [ IP : 117.47.29.186 ] ส่งข้อความลับ | ||
| ||||
| ||||
|  | Name : ssall [ IP : 223.206.121.154 ] | ||
| ||||
| ||||
| | Name : ssall [ IP : 223.206.121.154 ] | ||
 |  |  |
 | |  |
| ||||
| ||||
| | Name : เพื่อนบ้าน [ IP : 58.9.121.193 ] | ||
| ||||
| ||||
| | Name : เพื่อนบ้าน [ IP : 58.9.121.193 ] | ||
| ||||
| ||||
| | Name : เพื่อนบ้าน [ IP : 58.9.121.193 ] | ||
| ||||
| ||||
| | Name : 'hhkm;nune [ IP : 124.120.235.69 ] | ||
| ||||
| ||||
| | Name : minimum [ IP : 113.113.131.229 ] | ||
| ||||
| ||||
|  | Name : Aor*haehyuk*< My.iD > [ IP : 27.55.127.216 ] ส่งข้อความลับ | ||
| ||||
| ||||
| | Name : Pinz`nana...< My.iD > [ IP : 110.164.30.226 ] ส่งข้อความลับ | ||
| ||||
| ||||
| | Name : Aor*haehyuk*< My.iD > [ IP : 27.55.127.216 ] ส่งข้อความลับ | ||
| ||||
| ||||
| | Name : โอ๋ค่ะ [ IP : 124.121.25.5 ] | ||
| ||||
| ||||
| | Name : กะตังค์ คูก้า คร๊าฟ< My.iD > [ IP : 182.53.72.77 ] ส่งข้อความลับ | ||
ฮยอกแจฉันรักนาย 
| ||||
| ||||
| | Name : popo [ IP : 124.121.141.33 ] | ||
| ||||
| ||||
| | Name : 123 [ IP : 183.89.246.201 ] | ||
ความคิดเห็น