คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : CRAZY CUPID : Chapter 8 : ขอโทษ
Chapter 8
“อีฮยอกจวยย !!!....แล้วฉันจะไปโรงเรียนยังไงห๊ะ..มันแดงเถือกซะขนาดนี้อ่า!!!...” ร่างบางชี้ไปยังคอที่มีรอยแดงจ้ำๆ อย่างโอดครวญ ...นี่ก็ใส่ชุดนักเรียนเสร็จเรียบร้อยแล้ว แต่รอยมันก็โผล่พ้นคอเสื้อมาอยู่ดี ถ้าให้ไปโรงเรียนสภาพนี้มีหวังได้อายคนเขาแน่ๆ
“นี่ก็หน้าหนาว...ใส่ผ้าพันคอไง..ไม่มีใครเขาสังเกตหรอก....” ฮยอกแจว่าพรางหยิบผ้าพันคอสีฟ้าที่อยู่ในตู้ของทงเฮติดมือมาด้วย มือแกร่งทำการใส่ให้คนรักเรียบร้อย ไม่วายยังแอบหอมแก้มนุ่มเบาๆอย่างฉวยโอกาสอีก
“ไปกันเถอะ......”
เมื่อมาถึงโรงเรียน 2 ร่างก็เดินไปนั่งด้วยกันเหมือนอย่างทุกวัน แต่สิ่งที่คิดว่าจะเปลี่ยนไปแล้ว มันก็ยังไม่เปลี่ยนไปซักทีเนี่ยสิ ที่ทำให้คนบางคนรู้สึกรำคาญใจ
“ฮยอกแจค่ะ...ทำไมเมื่อวานไม่มาโรงเรียนล่ะค่ะ ...จีจี้อ่ะคิดถึงคุณจะแย่..” หญิงสาวที่เรียกตัวเองว่าจีจี้รีบเดินมาหาชายหนุ่มด้วยท่าทางออดอ้อน..ก่อนจะส่งสายตาไปให้อย่างยั่วยวน
“อะไรกันฮยอนจี ....แล้วจีจี้นี่มันมายังไง..” ทงเฮล่ะอยากจะหัวเราะ ตัวเองชื่อฮยอนจีแท้ๆทำมาเปลี่ยนเป็นจีจี้ เขาล่ะอยากจะอ้วก
“ทงเฮ...! นี่นายไม่มาโรงเรียนเกือบอาทิตย์นายไม่รู้เหรอ ว่าฉันได้เดบิวต์เป็นนักแสดงแล้ว ..แล้วชื่อในวงการของฉันก็คือ จีจี้...คนทั้งโรงเรียนเขาก็รู้กันหมดทุกคนนั่นแหละ ...” น้ำเสียงเย้ยหยันว่าออกไป... ก็เพราะการที่เขาได้เข้าวงการบันเทิง เขาถึงได้รู้น่ะสิว่า พ่อของฮยอกแจเป็นเจ้าของสถานีโทรทัศน์ยักษ์ใหญ่ในเกาหลี แถมยังมีสกีรีสอร์ทอันหรูหราที่คังชนอยู่อีกด้วย
“ใครตาบอดเอาเธอเข้าวงการนะ...” ทงเฮเอ่ยขึ้นมาเรียบๆ ก่อนจะไปแกะมือของหญิงสาวออกจากมือของชายคนรัก
“นี่นาย!!......”
“เงียบๆได้ไหม..จีจี้ ฉันรำคาญ...” ฮยอกแจติเตียนหญิงสาวอย่างเหลืออด ผู้หญิงอะไรน่ารำคาญชะมัด ไม่รู้จะมายุ่มย่ามอะไรกับเขานักหนา
“ได้ยินแล้วก็ไปสิ...จีจี้...นี่ถ้าเธอไม่ไป ฉันเอาข่าวเธอไปขายจริงๆนะ...โอโห้......ดาราสาววัยรุ่นหน้าใหม่ มาตามตื้อผู้ชาย แต่เขาไม่เอา ...ฮ่าๆๆๆ...คิดแล้วฮาชะมัด”
“ฮยอกแจค่ะ.............คอยดู..ยังไงฉันก็จะต้องทำให้นายรักฉันให้ได้!!....” ดาราสาวว่าทิ้งทาย ก่อนจะสะบัดก้นเดินไปนั่งที่ตัวเองอย่างไม่พอใจ
“แบร่ๆๆ........”
คยูฮยอนเดินเรื่อยเปื่อยในโรงเรียนอย่างเตร็ดเตร่ เพราะคาบแรกเขาต้องเรียนวิชาแนะแนวทั่วไปซึ่งเขาไม่ชอบเลยจริงๆ ก็เลยคิดว่าจะโดด...แต่ถ้าทำแบบนั้น ซองมินต้องดุเขาอีกแน่เลย เพราะเมื่อวันก่อนเขาก็โดดมาหนนึงแล้ว .....
“แล้วถ้าเนียนหาเรื่องชวนซองมินโดดด้วยกันล่ะ...” ความคิดชั่วร้ายผุดเข้ามาในหัว ..คยูฮยอนกดยิ้มลึก...ก่อนจะเดินไปที่ห้องสมุดโรงเรียน
“ขอโทษนะครับ .....พอดีผมมีเรื่องธุรกิจที่จะต้องคุยกับลูกค้าซึ่งมันก็เป็นความลับมาก.....งั้นผมขอใช้ห้องสมุดจนถึงเที่ยงนะครับ...”
“ได้เลยค่ะ....คุณพ่อคุณคยูฮยอนช่วยเหลือโรงเรียนเรามาหลายอย่างแล้ว เรื่องแค่นี้ได้เลยค่ะ” เสียงบรรณาธิการสาวที่หลงเสน่ห์ของคยูฮยอนเข้าไปแล้ว พูดขึ้น
“ตกลงตามนั้นนะครับ...ห้ามให้ใครมารบกวนผมเด็ดขาด ...อ่อ..งั้นผมขอกุญแจห้องสมุดเลยด้วยแล้วกัน”
“ได้ค่ะๆ....” หญิงสาวยื่นให้อย่างว่าง่าย พร้อมกับประกาศให้เหล่านักเรียนที่อยู่ในห้องสมุดตอนนี้ออกมาให้หมด...
เมื่อทุกอย่างเป็นไปตามแผนแล้ว คยูฮยอนก็กดยิ้มอย่างพอใจ ..และไม่ลืมที่จะโทรหาเหยื่อแสนน่ารักของเขาด้วย
“ซองมินครับ.....”
“คยู....เป็นอะไรไป ทำไมเสียงนายเป็นแบบนั้น.....”
“พอดีผมไม่สบายน่ะครับ....” ทำเสียงแหบเสียงพร่าให้ดูน่าสงสารยิ่งขึ้นไปอีก
“แล้วเป็นอะไรมากหรือเปล่า....ทานยาหรือยัง!!...” ร่างอวบถามอย่างเป็นห่วง
“ยังหรอก ที่รักมาหาผมหน่อยได้ไหม....ตอนนี้ผมอยู่ที่ห้องสมุด ไม่มีใครอยู่ที่นี่เลย...ผมไม่รู้ว่าจะให้ใครช่วย”
“แต่ว่าอาจารย์เข้าแล้วนะ....อื้ม ช่างเถอะ...ยังไงชีวิตของคยูฮยอนก็สำคัญกว่า..เดี๋ยวฉันจะรีบไปหานะ...”
........
...................
..........................
หลังจากผ่านค่ำคืนอันเร้าร้อนคืนนั้น...ฮยอกแจจะรู้บ้างไหมว่าตัวเองกลายเป็นหวงก้างขึ้นมาเสียดื้อๆ...แค่ทงเฮไปคุยไปเล่นกับผู้ชายคนอื่นเขาก็ไม่พอใจแล้ว แล้วไหนยังจะมีรุ่นพี่หน้าหล่อที่กำลังจ้องหน้าทงเฮอยู่อีกนี่ล่ะ...มองหน้ามันแล้วหงุดหงิดจริงๆ
“อ่ะนี่ไอติมรส เชอร์เบท..ลองชิมดู..อร่อยมากกก” ร่างบางว่าพรางวางถ้วยไอศครีมลง แล้วทรุดตัวนั่งลงข้างๆฮยอกแจ ทงเฮตักไอศกรีมเข้าปากอย่างเอร็ดอร่อย...หลังจากนั้นก็เริ่มเอ๊ะใจว่าทำไมฮยอกแจถึงได้เงียบนักหนา
“ฮยอกแจ...นายเป็นไรอ่า....”
“ก็ดูไอ้คนนั้นมันจ้องนายสิ....น่าโมโหชะมัด”
“หื้ม....คนไหนอ่า ?.....” ทงเฮสอดสายตาไปตามใบหน้าที่พยักเพยิดของชายคนรัก ......พี่ชีวอนนั่นเอง.....นี่มันก็จะครบเดือนแล้วนะ...ทำไมพี่ชีวอนไม่เจอเนื้อคู่ซักทีล่ะเนี่ย
“อ่อ..พี่ชีวอน....นายหึงฉันเหรอฮยอกแจ....ฮ่าๆๆ....”
“แล้วหึงไม่ได้เหรอ....นายเป็นแฟนฉันนี่!!......” ว่าพร้อมกับตักไอศกรีมของโปรดคู่ใจของทงเฮเข้าปาก แล้วจ้องหน้าชีวอนกลับอย่างไม่ยอมแพ้เหมือนกัน
......
...........
...................
“คยูอ่า.....ทีหลังไม่เล่นแบบนี้แล้วนะ...” ซองมินบ่นๆน้อยเมื่อรู้ตัวว่าโดนคยูฮยอนหลอกเต็มๆ
“ที่รักอ่า....ก็เราไม่ได้ทำอะไรแบบนั้นนานแล้วนี่ครับ....” ร่างสูงโปร่งว่าพรางช่วยคนน่ารักติดกระดุมเสื้อนักเรียน ส่วนตัวเองก็ยังนอนเปลือยอยู่บนโซฟาตัวยาวในห้องสมุดต่อ
“ก็บอกสิ...ฉันไม่อยากให้มันรบกวนเวลาเรียนนี่นา” คนน่ารักค้อนเบาๆ
“ซองมินอย่าโกรธผมนะครับ....ผมผิดเองที่ห้ามใจตัวเองไม่ได้ ...เวลาผมเจอหน้าที่รักแล้วผมอดใจไม่ไหวจริงๆนี่”
“คยูบ้า!... รีบลุกขึ้นมาแต่งตัวเร็วๆนะ เดี๋ยวใครเข้ามาเห็นหรอก” มือบางดึงร่างของคนที่นอนยาวให้ลุกมานั่ง...คยูฮยอนเองก็ลุกขึ้นตามแรงเบาๆนั่น แต่ก็ซบไปที่ไหล่บางอย่างเหนื่อยอ่อนเหมือนกัน
“ไม่มีใครเห็นหรอก.....ที่รักแต่งตัวเสร็จแล้ว แต่งตัวให้ผมหน่อยสิครับ...” ร่างสูงร้องขออย่างออดอ้อน แล้วจะเหลือเหรอที่คนอย่างซองมินจะไม่ทำตามคำอ้อนๆของหนุ่มขี้เล่นที่ตนหลงรักคนนี้
“ใส่กางเกงนะคยู...อ๊า!!.... อย่าจับตรงนั้นสิ......”
“คยู!!.....ติดกระดุมยังไม่เสร็จเลยนะ...อย่าเพิ่งจูบ..อื้ออ~~...”
เมื่อกลับมาที่คอนโด..ทงเฮก็แสนจะอารมณ์ดีเป็นพิเศษ.. หลังจากที่ฮยอกแจเดินมาส่งถึงหน้าห้องแล้วก็ขอตัวกลับออกไปแล้ว อ่า~ มีความสุขแบบสุดๆไปเลยที่มีฮยอกแจเป็นแฟน
“ทงเฮ!!!...............” เสียงแห่งความโกรธเกรี้ยว เสียงแห่งความน่ากลัวดังขึ้น ทำเอาคนที่เคยอารมณ์ดีถึงกับขนลุกตั้งชัน ยามเมื่อท่านพ่อโกรธ..มันเป็นอะไรที่สุดๆ ยากที่จะบรรยายแล้วจริงๆ
“ทะ...ท่านพ่อ......” ทงเฮเอี้ยวตัวไปมองคนที่อยู่ในกระจกช้าๆ แอบหวั่นใจอยู่ลึกๆว่าตนเองจะได้เจออะไรบ้าง
“กล้ามากนะที่ทำอะไรแบบนั้น...ไอ้ที่ข้าสอนเจ้าน่ะทำไมไม่รู้จักจำ!!!.....” น่านน มาแล้วไงชุด 1 เดี๋ยวอีกซักพักคงได้มาแบบเต็มๆ
“ผมรู้...ผมเชื่อคำที่พ่อสอนทุกอย่างนะครับ..!!....”
“เชื่อแล้วทำไมถึงทำอะไรแบบนั้น!!....”
“ก็เชื่อไงครับ..พ่อบอกว่าให้ผมรักษาความบริสุทธิ์เพื่อมอบให้กับคู่แท้ของผม...แล้วผมก็เชื่อว่าฮยอกแจนี่แหละคือคู่แท้ของผม”
“ทงเฮ!....แต่เจ้านั่นเป็นมนุษย์..ยังไงก็รักกันจริงๆไม่ได้!!...”
“ถ้าอยากจะรักจะเป็นสัตว์ประหลาด หรือมนุษย์ต่างดาวก็รักได้ทั้งนั้นแหละ!!....”
“ทงเฮ!!!....เอาล่ะพอได้แล้วกับมนุษย์ตนนี้ บัดนี้เปอร์เซ็นต์ความรักของเจ้าฮยอกแจนั้นได้เต็ม 100 แล้ว...เจ้ามีคนใหม่ที่ต้องช่วยเหลือ ....”
“ไม่!!....ผมไม่ทำ!!...”
“นี่มันคือหน้าที่ของเจ้า!!......มันเป็นเหตุผลหลักที่เจ้ามายังโลกแห่งนี้....หยุดรั้นแล้วทำตามที่ข้าสั่งซะ !!!....”
“ไม่!!....ผมไม่ทำ!!!....ผมไม่ทำ..ผมจะไม่บอกเลิกฮยอกแจ..พ่อได้ยินไหม!!!!....”
“ทงเฮ !!!!!!!!!!!.........”
“ปัง!!!!....................”
.....
...............
“ฮยอกแจ ฮึก...ฉันไม่เลิกกับนายนะ ..ฮื่อๆ..ยังไงก็ไม่เลิกเด็ดขาด.....” หลังจากที่วิ่งหนีปัญหามาจากห้องตัวเอง ร่างบางก็ตรงเข้าไปหาชายคนรักที่ห้องทันที....ไม่ทันให้คนรักได้ตั้งตัว ทงเฮก็กระโจนเข้าใส่คนที่กำลังนั่งดูทีวีอยู่บนโซฟาจนล้มลงไปนอนไม่เป็นท่า
“เป็นไรไป....แล้วนี่ร้องไห้ทำไม ?” ลูบผมปลอบประโลมคนที่นอนทับอยู่บนร่าง จู่ๆก็ร้องไห้ขี้แยมาแบบนี้ นี่มันไม่ใช่ลีทงเฮคนอวดเก่งของเขาเลย
“ฮึกๆ.....วันนี้...ฮื่อ..ขอนอนกับนายได้ไหม ?....ฮือๆ...” ทงเฮไม่ตอบหากแค่เบี่ยงประเด็นเป็นเรื่องอื่นแทน...เขาไม่พร้อมที่จะไปพบหน้าพ่อตอนนี้ มันเร็วไป...มันเร็วเกินไป.....เขาไม่รู้หรอกว่าอนาคตข้างหน้ามันจะเกิดอะไรขึ้น แต่ในตอนนี้ ขอแค่ได้อยู่กับฮยอกแจให้นานที่สุดก็พอ
“ได้สิ.....หยุดร้องได้แล้วนะ~…..” ร่างบางซุกตัวเข้าไปที่กลางอกของร่างสูง ใบหน้าบู้บี้เช็ดถูคราบน้ำตากับเสื้อนักเรียนของฮยอกแจไปมา...ฮยอกแจเองก็ไม่ถือโทษโกรธอะไร ได้แต่ลูบกลุ่มผมนุ่มเพื่อปลอบใจเท่านั้น
เมื่อสภาพจิตใจของทงเฮเริ่มดีขึ้นแล้ว ..ร่างบางก็เข้าไปอาบน้ำอาบท่าเพื่อสลัดคราบความเสียใจออกให้หมด..คนตัวเล็กเดินออกมาจากห้องน้ำพร้อมกับชุดนอนตัวโคร่งของฮยอกแจที่สวมอยู่ ก่อนจะเดินมาโอบรอบเอวสอบจากทางด้านหลังไว้แน่น ใบหน้าหวานแนบซบลงไปที่แผ่นหลังกว้างอย่างอบอุ่น
“วันนี้มาไม้ไหนเนี่ย..นายไม่เคยอ้อนฉันแบบมาก่อนนี้เลยนะ” คนที่ยืนอยู่หน้าโต๊ะเครื่องแป้งถามอย่างสงสัย ก่อนจะเอี้ยวตัวหันไปมอง ฮยอกแจนั่งลงไปกับเก้าอี้ตัวเล็กแล้วดึงทงเฮให้มานั่งตักแทน มือแกร่งโอบเอวคนที่นั่งไว้หลวมๆก่อนจะเกยคางยาวไว้บนไหล่บาง....ฮยอกแจมองเสี้ยวหน้าเศร้าๆของคนบนตัก..ใจมันก็ยิ่งกระตุก...นี่ทงเฮเป็นอะไร ทำไมถึงได้ดูหดหู่แบบนี้
“นายเป็นอะไรน่ะ ?....”
“ฮยอกแจนายรักฉันไหม...?.” ร่างบางถามเสียงเศร้า...หยาดน้ำชื้นยังไหลเป็นทางไม่หยุด ...เขารู้ว่าท่านพ่อต้องไม่ยอมกับการกระทำอันบ้าบิ่นแบบนี้แน่ๆ... ซึ่งเขาเองก็คงฝืนมันไม่ได้...ตอนนี้คงได้แต่รอว่า เวลาของเขามันจะหมดลงเมื่อไหร่
“ยังต้องให้บอกอีกเหรอ ?....”
“ฮึก...พูดมาสิ!....”
“รักสิ...ฉันรักนายนะทงเฮ....” ว่าพรางคลายมือจากเอวนิ่มเลื่อนขึ้นไปซับคราบน้ำตาให้คนรัก
“..ฮึก...ขอบใจนะ...”
ไม่รู้ว่านานแค่ไหนที่ 2 ร่างนี้โอบกอดกันด้วยสายใยแห่งรัก....เพียงแค่คำพูดคำนึงก็ทำให้อีกคนรู้สึกดีได้ราวกับปลดทิ้งความทุกข์ทั้งปวงไปหมดแล้ว....ร่างบางเอนซบกับอกกว้าง สองมือจับเข้ากับฝ่ามือหนาที่คอยโอบรอบเอวเค้าไว้ไม่ปล่อย........เวลาผ่านไปเนิ่นนาน จนคนเศร้าเผลอหลับไป.......ฮยอกแจค่อยๆพยุงร่างของคนรักขึ้นมาแล้วอุ้มไปที่เตียง ..ริมฝีปากหนาประทับความรู้สึกอุ่นๆเข้าที่กลางหน้าผากมน...ก่อนจะล้มตัวนอนไปข้างๆ แล้วหลับใหลเข้าสู่ห้วงนิทราไปด้วยกัน
........
ยามเช้า...ทงเฮต้องกลับไปเอาเสื้อผ้าชุดนักเรียนที่ห้องของตนอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้..และสิ่งที่คงหลีกเลี่ยงไม่ได้อีกอย่างก็คงเป็น......
“เลิกล้มความคิดที่มันยากจะเป็นไปได้ของเจ้าซะ!....” ดวงตาบวมช้ำเพราะการร้องไห้หันมามองคนในกระจกเงาอย่างช้าๆ ทงเฮเดินอย่างไร้เรี่ยวแรงตรงไปหาคนเป็นพ่อ
“พ่อครับ.....ขอแค่คนนี้ ...ผมรักเขามาก...เวลาที่เหลือบนโลก ขอผมได้อยู่กับเขานะครับ....” ว่าอย่างตั้งใจจริง...ร่างบางพยายามกลั้นเสียงสั่นของตัวเองไม่ได้มันดังออกมา .... แค่คิดแค่นี้.น้ำตามันก็พาลจะไหลอีกรอบแล้ว
“.เจ้ารู้ไหมว่า ..ผู้ลิขิตสวรรค์เกี้ยวโกรธมากแค่ไหน..ตอนนี้ชีวิตบนโลกมนุษย์ของเจ้าน่ะ มันเหลือเพียง 2 อาทิตย์เท่านั้น....”
“...สะ....สอง อาทิตย์......ฮึก... แค่ 2 อาทิตย์ก็ได้ ให้ผมได้อยู่กับเขา..แล้วต่อจากนี้ไปผมสัญญาว่า เมื่อขึ้นไปบนสวรรค์เหมือนเดิมแล้ว ผมจะเชื่อพ่อทุกอย่าง....”
“ ข้าขอเตือนเจ้าดีๆนะทงเฮ ...ตัดใจตั้งแต่ตอนนี้ซะดีกว่า..ข้ารู้ว่าหัวใจเจ้ามันบอบช้ำมาก...ยังไงซะ..ความรักแบบนั้นมันก็เป็นไปไม่ได้..”
“ผะ..ผมรู้...ฮึก..ผมถึงได้ขอ...ขอแค่นั้น....ฮื่อ..มันก็พอแล้ว...”
“..เห็นแก่ความดีที่เจ้าเคยทำมาตลอด แต่หากถึงเวลานั้นแล้ว ..ข้าจะไม่ช่วยเจ้าอีกแล้วนะ...”
“ฮึกๆ....ฮื่อ....ขอบคุณนะฮ่ะท่านพ่อ..”
....
...........
“ร้องไห้อีกแล้วนะทงเฮ.....” ครั้นเมื่อมาถึงโรงเรียน..ร่างบางที่นั่งเรียนอยู่ข้างกายก็ไม่มีท่าทีว่าจะหยุดร้องไห้ซักที ..ถามเท่าไหร่ก็ไม่ตอบ...นายจะรู้ไหม ว่าฉันเป็นห่วงนายมากแค่ไหน
“อื่อ....ช่างเถอะ....ไปเรียนศิลปะกันได้แล้ว....” ว่าอย่างเศร้าๆ ก่อนจะกุมมือคนรักแล้วออกไปเรียนเอาท์ดอร์ข้างนอกด้วยกัน ....
ใต้ต้นไม้พุ่มใหญ่ที่ให้ร่มเงาแก่เด็กนักเรียนกว่า 30 คน .... อุปกรณ์เครื่องเขียนในการเรียนศิลปะถูกจัดแจงอย่างมากมายแต่ก็เป็นระเบียบ...เพจไม้แผ่นใหญ่พร้อมกับขาตั้งทรงสูง...กระดาษปอนด์แผ่นขนาดพอเหมาะที่ถูกวางให้ราบไปกับสิ่งๆนั้น....
ตอนนี้นักเรียนทุกคนต่างอยู่ประจำที่ของตนกันหมดแล้ว.. ซึ่งหัวข้อในการเรียนศิลปะในวันนี้ก็คือการวาดภาพเหมือน โดยให้นักเรียนจับคู่กันและวาดภาพของฝ่ายตรงข้าม
ซองมินวิ่งไปหาเรียวอุคอย่างร่าเริงก่อนจะเดินไปนั่งด้วยกัน ... คยูฮยอนที่มองตามอย่างห่างๆ จึงได้แต่ปล่อยไปเพราะซองมินมาขอร้องเรื่องนี้เขาไว้แล้ว .... ส่วนตัวเขาเองก็ต้องไปคู่เพื่อนผู้ชายอีกคนนึง...รู้สึกจะชื่อฮันกยองมั้ง..เค้าเองก็ไม่ได้สนใจเท่าไหร่
“ทงเฮ....นายวาดฉันให้หล่อๆหน่อยสิ..เหอะ..ฉันมองยังไง.มันก็มนุษย์ต่างดาวชัดๆ” ฮยอกแจบ่นโอดครวญเมื่ออาจารย์ปล่อยให้มาวาดรูปได้ซักพักนึงแล้ว ....หลังจากที่เขาแอบย่องไปมองฝีมือของฝ่ายตรงข้ามก็แทบจะเข่าทรุด...โอ่ยยย...นี่มันฝีมือเด็กอนุบาลชัดๆ
“นายไปนั่งนิ่งๆเถอะน่า....ฉันวาดสวยอยู่แล้ว...” คนเศร้าบอกเรียบๆ. ..ก่อนจะหยิบยางลบแล้วค่อยๆบรรจงวาดใหม่
การเรียนในวันนี้ดูจะน่าเบื่อไปหมดพอเข้าคาบบ่าย...ทงเฮก็เอาแต่จ้องหน้าฮยอกแจทั้งคาบ..เล่นเอาหนุ่มใหญ่ถึงกับสงสัยจริงๆว่าแท้จริงแล้วทงเฮเป็นอะไรกันแน่...ไปถามทั้งซองมิน เรียวอุคแต่ทั้งสองก็ยังไม่รู้...พอลองให้เพื่อนสนิททั้งสองไปถามดู ทงเฮก็ไม่ยอมตอบเหมือนเคย
........
..........
...............
ตกเย็นฮยอกแจพาทงเฮไปที่ร้านไอศกรีมเจ้าประจำที่ทงเฮชอบไป คนเศร้าสั่งไอศกรีมรสเชอร์เบท มาวางไว้..ก่อนจะปล่อนให้มันละลายไปเล่นๆ
“ทำไมไม่กินล่ะ....” ฮยอกแจถามคนรักดู
“อื้อ....กินแล้ว........” ร่าบางพยายามฝืนยิ้มก่อนจะตักไอศกรีมก้อนเย็นเข้าปาก ... แต่ถึงกระนั้นฮยอกจก็ยังจับสังเกตได้
“นั่นมันของโปรดนายไม่ใช่เหรอ....ปกติ นายจะกินแบบไม่วางช้อนเลยนี่นา... นายเป็นอะไรกันแน่”
“ขอโทษนะฮยอกแจ.....วันนี้ฉันมีเรื่องสบายใจนิดหน่อย...แต่สัญญาว่าพรุ่งนี้ฉันจะกลับมาเป็นเหมือนเดิม”
-------------------------------------------------------------------------------------------------
TBC .......................
ความคิดเห็น