คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : CRAZY CUPID ~ INTRODUCTION~
INTRO.........
เสียงโวกเวกโวยวายของเหล่านักเรียนดังลั่นๆผทั่วทั้งโรงอาหาร เนื่องจากว่าวันนี้เป็นวันเปิดภาคเรียนวันแรก กลุ่มเด็กนักเรียนหญิงชายต่างก็พากันจับกลุ่มนั่งเป็นวง ที่ซึ่งตัวเองเคยนั่งเป็นประจำ.... แต่คงจะมีเพียงแค่หนุ่มร่างผอมสูงคนเดียวเท่านั้น ที่เอาแต่ยืนมองหาพื้นที่ว่างในการทานข้าวเที่ยงครั้งนี้ ไม่ว่าจะมองไปทางไหน ทุกโต๊ะก็ถูกจองไม่เหลือซักตัว..มิหนำซ้ำเขาเองก็เป็นเด็กใหม่ด้วย...จะไปนั่งกับคนที่ตนไม่สนิทมันก็กระไรอยู่
เมื่อไม่เห็นพื้นที่ว่าง เด็กใหม่ในชุดยูนิฟอร์มสีน้ำตาลเข้ม จึงเลือกเดินกลับมาที่หน้าอาคารเรียนของตนเอง ....
สายลมยามบ่ายที่พัดเอื่อยๆมา พร้อมกับความเงียบสงบของบริเวณอาคารทำให้เด็กหนุ่มหน้าตาดีทิ้งกายลงไปยังม้านั่งอย่างอ่อยอิ่ง ก่อนจะฟุบหน้าลงไปบนแขนของตนที่ประสานกันอยู่บนโต๊ะ
“นี่.....ไม่ไปกินข้าวเหรอ ?....” ทว่าเสียงใสๆของใครบางคนกลับดังขัดขึ้น ... ร่างสูงเงยหน้าไปมองเพียง นิดก็พบว่าเป็นเพื่อนร่วมชั้นที่นั่งอยู่ข้างๆเขาเอง ฮยอกแจหยัดตัวนั่งตรงอีกครั้งก่อนจะตอบ
“ฉันไม่หิว”
“งั้นเหรอ....ฉันเห็นนายมานั่งนี่คนเดียวก็เลยอยากจะชวนไปทานข้าวด้วยน่ะ”
“ก็บอกแล้วไง..ว่าฉันไม่หิว !” น้ำเสียงห้วนๆที่เอ่ยปฎิเสธเป็นรอบที่สอง ทำเอาหนุ่มน้อยน่ารักถึงกับเบนหน้าหนี
“พูดดีๆก็ได้... นิสัยอย่างนี้ไง ถึงได้ไม่มีใครคบ” คนน่ารักว่าทิ้งท้ายก่อนจะก้าวเท้าปึงปังเดินตรงไปยังโรงอาหาร ..ไอ้คนบ้า ! ก็แค่อยากจะเป็นเพื่อนทำไมต้องพูดแบบนี้ด้วย ชิ~
หลังจากที่เสียอารมณ์กับคนที่ไม่เป็นมิตรแล้ว ทงเฮก็ย่ำเท้าเข้ามาในโรงอาหารด้วยใบหน้าง้ำงอ ซึ่งบ่งบอกถึงความไม่พอใจ คนน่ารักกระแทกตัวนั่งลง บนเก้าอี้เสียเต็มแรง จนเพื่อนๆร่วมโต๊ะอดที่จะสงสัยไม่ได้
“โดนใครแกล้งมาหรือเปล่า ?....”
“หรือว่าทะเลาะกับพี่ชีวอน ?...”
ทงเฮส่ายหน้าเบาๆกับคำถามของเพื่อนตัวเล็กทั้งสอง
“ก็เด็กใหม่คนนั้นน่ะสิ..ฉันชวนให้มากินข้าวด้วยกันก็ไม่ยอมมา แถมยังพูดจาไม่ดีอีก”
เพื่อนร่างอวบวางช้อนลงบนจานเบาๆ ก่อนจะเขยิบเข้ามาใกล้
“นายกล้าคุยกับผู้ชายคนนั้นได้ยังไงอ่ะทงเฮ...แค่ฉันเห็นสายตาแข็งๆของเขา ฉันก็ไม่กล้ามองแล้ว”
“ใช่ๆ...คนอะไรไม่รู้ไม่ยอมพูดยอมจา ....ขนาดตอนเช้าที่ครูฮีจินให้ไปแนะนำตัวหน้าห้อง หมอนั่นยังไม่ยอมขยับก้นไปไหนเลย” เรียว อุคว่าด้วยน้ำเสียงไม่อยากจะเชื่อ .. เกิดมาเขาก็เพิ่งเคยเห็นคนแบบนี้เป็นครั้งแรก ..... เล่นเฉยชาได้แม้กระทั่งตอนที่ยู่หน้าครูเนี่ยนะ อึ๋ย ~~ น่ากลัวชะมัด
“ก็นายนั่นนั่งข้างฉันนี่...ถ้าฉันไม่รู้จักเขาเอาไว้ ....ฉันคงเป็นบ้าแน่เลยที่ต้องนั่งเรียนกับคนไม่รู้จักตั้ง 2 ปีเต็มๆ”
“แฮะๆ.....งั้นนายก็พยายามเข้านะทงเฮ” ซองมินว่าอย่างให้กำลังใจ
“อื้อ..ยังไงก็มีค่ายสัมพันธ์ นายไม่ต้องกังวลหรอก” เรียวอุคให้กำลังใจซ้ำ
พอถึงวิชาเรียนภาคบ่ายทงเฮก็พยามชวนเพื่อนข้างโต๊ะคุยนั่นคุยนี่ แต่ก็เหมือนจะไม่ได้ผล แถม ยังรู้สึกว่าตัวเองเพ้อเจ้อไปคนเดียวอีก ...... คนน่ารักถอนหายใจเบาๆ ก่อนจะจ้องมองใบหนาคมจากด้านข้าง .... ถ้ามันสามารถมองทะลุเข้าไปในจิตใจได้ก็ดีสินะ จะได้รู้ว่าตอนนี้ฮยอกแจกำลังรู้สึกยังไง
“กริ๊งงงงง !!!!!!!!.............................”
คนน่ารักสะดุ้งเล็กน้อยกับเสียงออดที่ได้ยิน นี่เขาเผลอมองหน้าไอ้บ้านี่จนเคลิ้มหรือไงกัน...บ้าชะมัดเลยเรา
“ฮยอกแจ...นายจะกลับบ้านเลยหรือเปล่า?...” แค่เห็นร่างสูงหยิบกระเป๋าขึ้นมาสะพาย ร่างเล็กก็รีบเอ่ยถามออกไปอย่างไม่รีรอ .....เขาก็แค่อยากจะชวนไปทานไอติมด้วยกันซักหน่อย
“กลับไม่กลับ...ก็ไม่เกี่ยวกับนาย”
เพียงแค่ฟังจบไอ้คนตัวเล็กก็เดือดพล่านขึ้นมาทันที นี่ถ้าไม่ติดว่าไอ้คนไร้มิตรคนนั้นมันเดินออกไปแล้วนะ แม่.....จะยันให้กระเด็นออกหน้าต่างเลยคอยดู น่าโมโหชะมัด คนอะไร
“ซองมิน เรียวอุค....ไปกินติมกันเถอะ. !!!!!........”
ร่าง สูงเดินเตร็ดเตร่ออกมาจากหน้าโรงเรียน.....ก่อนจะต่อแทกซี่ไปยังสถานที่แห่ง หนึ่ง ......ที่ๆซึ่งเค้ามักจะมาทุกปีเพื่อขอโทษกับอดีตคนรัก
เท้าแกร่งเดินตรงไปยังหลุมฝังศพอย่างไม่เร่งรีบมากนัก ใน มือเองก็มีช่อดอกไม้สีขาวที่เขาเพิ่งแวะซื้อระหว่างทาง ...กุหลาบขาวที่แสดงถึงคำขอโทษ....คำขอโทษ.. กับความผิดที่เขาได้ก่อขึ้นอย่างไม่น่าให้อภัย
“ฉันมาแล้วนะ.....จีฮุน...ฉันมาขอโทษนายแล้ว” ฮยอกแจว่าพรางนั่งคุกเข่าลงกับพื้น พร้อมกันนั้นก็วางช่อดอกกุหลาบสีขาวสดลงบนแท่นปูน
“นายเป็นยังไงบ้าง....” เสียงที่เคยแข็งกร้าวกลับแปรเปลี่ยนเป็นเสียงทุ้มนุ่ม
“ถึงนายจะจากฉันไปแล้ว...แต่ฉันก็ไม่เคยลืมนาย”
ปากหยักเฝ้าพร่ำบอกกอยู่อย่างนั้น .....เพราะการที่จีฮุนต้องตาย นั่นมันก็เพราะเขาคนเดียว ในคืนวันเดียวกันนี้เมื่อ 2 ปีที่แล้ว เขาและจีฮุนพากันออกไปเที่ยวข้างนอกเหมือนคู่รักทั่วๆไป แต่ในระหว่างทางที่จะกลับบ้าน เขากับจีฮุนเกิดทะเลาะกัน เขาจึงสั่งให้คนขับรถหยุดรถแล้วไล่จีฮุนลงไป …. แต่เพียงแค่ขาคู่นั้นสัมผัสลงบนพื้นถนนไม่ถึง 10 วิ ก็มีรถยนต์คันหรูขับมาด้วยความเร็วพุ่งชนร่างของจีฮุนเข้าอย่างจัง ...........
“ฮึกๆ......ถ้าฉันไม่ไล่นายลง.......นายคงไม่เป็นแบบนี้” จู่ๆน้ำตาลูกผู้ชายก็ไหลแหมะลงมาไม่หยุด
ฮยอกแจไม่คิดจะปาดมันออก ปล่อยให้สายธารของความเสียใจพรั่งพรูออกมาจนหมด เวลาผ่านไปเนิ่นนานจนท้องฟ้าเริ่มเปลี่ยนสี ฮยอกแจจึงตั้งสติได้พร้อมกับหยัดตัวขึ้น
“หลับให้สบายนะจีฮุน.......ฉันกลับก่อนล่ะ”
……
“พ่อครับบบ.......วันนี้มีเด็กเข้าใหม่ด้วยนิสัยแย่มากๆเลย” เสียงเด็กจอมทะเล้นรีบฟ้องผู้เป็นบิดายกน้อยยกใหญ่เมื่อกลับถึงคอนโด
“ทำไมล่ะ......”
“เข้าระหว่างชั้นแท้ๆ...แต่ปิดกั้นตัวเองมากเลยครับ ..ผมล่ะเกลียดจริงๆ”
“ทงเฮ.!.....เจ้านะ เป็นถึงลูกชายของภูติแห่งความรักนะ เจ้าห้ามรู้สึกเกลียดใครเด็ดขาด”
“พ่ออ่านใจผมออกอีกแล้ว ...ก็ผมไม่ชอบเขาจริงๆนี่ครับ” ร่างเล็กนั่งเบ้หน้าอยู่หน้าบานกระจก ซึ่งมีร่างของผู้เป็นบิดาอยู่ข้างใน พูดอย่างนี้แล้วทุกคนคงจะงงใช่ไหมครับ อันที่จริง ผมไม่ใช่มนุษย์หรอก แต่เป็นผู้สืบสกุลของภูติแห่งความรักคนต่อไปตังหาก ...อิอิ พ่อส่งผมให้มาอยู่บนโลกมนุษย์ได้ 2 ปีแล้วล่ะ เพื่ออะไรน่ะเหรอ ..พ่อบอกเพียงแค่ว่า ส่งผมให้มาสั่งสอนเจ้ามนุษย์ทั้งหลายว่าความรักมันเป็นอย่างไรและสวยงามเพียงใด.....
ซึ่งคนที่ผมพยายามสอนให้เขารู้จักกับความรักตอนนี้ก็คือพี่ชีวอน ผู้ ซึ่งเกิดมาไม่เคยมีความรักเล้ย..... วันๆก็เอาแต่เรียนหนังสือ ช่วยงานโรงเรียน ......ซึ่งภารกิจก็ใกล้สำเร็จแล้วล่ะครับ เพราะพ่อของผมอ่านใจของพวกมนุษย์ออก พ่อบอกว่าตอนนี้พี่ชีวอนเรียนรู้เรื่องความรักไปแล้ว 75 เปอร์เซ็นต์ ก็แน่ล่ะ ผมคบกับพี่เขามา 2 อาทิตย์แล้วนี่ และถ้ามันครบ 100 เมื่อไหร่ ก็ถือว่าเป็นอันจบกัน ผมอาจจะดูใจร้ายใช่ม้า ก็ มันเป็นแค่หน้าที่นี่ครับ ผมเพียงแค่สอนเขาให้รู้เฉยๆว่าความรักมันเป็นยังไง ........ อ่อ แล้วเรื่องนี้รีดเดอร์ห้ามไปบอกใครเชียวนะ เพราะมันเป็นความลับสุดยอด ขนาดซองมินกับเรียวอุคยังไม่รู้เลย ...คิคิ
“ทงเฮ.......ดูเหมือนว่าตอนนี้ เจ้ามนุษย์ชีวอน จะเพิ่มระดับขึ้นเป็น 95 เปอร์เซ็นต์แล้วล่ะ”
“ไม่เพิ่มได้ยังไงล่ะครับพ่อ...วันนี้ผมกับพี่ชีวอนจูบกันด้วยซ้ำ” ร่างเล็กตอบอย่างปัดๆ ก่อนจะทรุดตัวนั่งลงบนเตียงนอนนุ่ม สายตาหวานเองก็มองผู้เป็นพ่อที่อยู่ในกระจกไม่กระพริบ
“อย่างนั้นนี่เอง”
“พ่ออ่า...จนกว่ามันจะครบร้อย ไม่ใช่ว่าผมต้องไปเสียตัวให้พี่เขาหรอกนะ”
“ทงเฮนี่! …ข้าสอนแล้วไง ว่าความรักที่แท้จริงมันไม่เกี่ยวกับเซกส์ .... มันครบร้อยได้แน่ๆ ถ้าเจ้าขยันเอาใจใส่เจ้าชีวอนนั่นจริงๆ” คนที่อยู่ในชุดกามเทพว่า
“ ครับพ่อ.......”
……………
“พี่ชีวอนครับ....เราเลิกกันเถอะ.......”
ประโยคที่ดังขึ้นจากเพื่อนตัวเล็กทำเอา หนุ่มร่างอวบและเพื่อนคู่ขาถึงกับหน้าหงาย ....... คนที่เท่าไหร่แล้วเนี่ยที่โดนทงเฮบอกเลิก
“ทะ...ทำไมล่ะ ก็เมื่อ 2 วันที่แล้วเรายัง จ จูบ......” หนุ่มตัวใหญ่พยายามหาข้อแย้ง ...นี่เขาทำอะไรให้ทงเฮไม่พอใจหรือไง
“หยุดพูดเถอะครับ ....... ผมคงเข้ากับพี่ไม่ได้”
“ทงเฮ........”
“ผมขอโทษนะครับ .....แต่ผมคิดว่าตอนนี้พี่คงรู้จักคำว่ารักดีพอแล้ว....พี่สามารถหาคนที่ดีกว่าผมได้แน่นอน” ไม่ อยากจะเชื่อว่าเมื่อเช้าตื่นมาเปอร์เซ็นต์การรู้จักความรักของพี่ชีวอนมัน ดันเต็มร้อยซะงั้น .....เฮ้อ..ก็ดีเหมือนกันจะได้ไปสอนคนอื่นเขาบ้าง
“น้องทงเฮ.........” ชายร่างแกร่งแทบน้ำตาซึม .... ทำไม....ทำไมรักครั้งแรกของเขามันถึงจบลงแบบนี้
“ขอโทษนะครับ....แต่ผมจะไปทานข้าวกลางวันแล้ว.....ไปกันเถอะ ซองมิน เรียวอุค” ร่างเล็กโค้งหัวให้ผู้เป็นรุ่นพี่ ก่อนจะดึงตัว 2 เพื่อนรักให้เดินตามมา .........
“นายเพิ่งคบกับพี่เขาได้แค่ 2 อาทิตย์เองนะ” เป็นซองมินที่ค่อยๆเอ่ย เพื่อให้เพื่อนรักคิดทบทวนดีๆ ... ทั้งๆที่พี่ชีวอนก็ดีทุกอย่าง..ดูแลทงเฮทุกระเบียบนิ้ว แล้วมันเพราะอะไรล่ะ เพื่อนตัวเล็กของเขาถึงได้ขอเลิกแบบนี้
“นั่นสิ .....ตั้งแต่นายย้ายเข้ามาที่นี่นายบอกเลิกผู้ชายไปกี่คนแล้ว”
“ไม่รู้สิ...ฉันไม่เคยนับ”
“ทงเฮ........” ซองมินพูดเพื่อย้ำเตือนเพื่อนอีกครั้ง .......
“มิงๆ.....รยองกู ...เอาเป็นว่าฉันมีเหตุผลจำเป็นที่ต้องทำอย่างนี้ ...ไม่ต้องคิดมากหรอก ไปกินข้าวกันเถอะ”
“ฮยอกแจ...ปากกานายหมึกหมดเหรอ?” เมื่อเห็นว่าเพื่อนข้างตัวมัวแต่เขย่าปากกาไปมา ก็อดที่จะสงสัยไม่ได้ว่ามันเขียนไม่ติดหรือว่าอะไร
“ไม่ต้องยุ่ง ...นายเขียนของนายไปเถอะ”
“ก็เห็นอยู่ว่ามันเขียนไม่ติด....อ่ะ.........เอาของฉันไปยืมก่อน” ร่างเล็กว่าพรางยื่นปากกาลูกลื่นสีสวยไปให้ แต่ก็ถูกเพื่อนตัวสูงปัดมันทิ้ง
“ไม่ต้อง.....”
“ชิส์...... “ ถ้าไม่มีงานส่งครู...จะหัวเราะให้ฟันหักเลยคอยดู
“พ่อครับ........ออกมาหาผมหน่อย..!!!.....” เมื่อกลับมาถึงคอนโดส่วนตัวทงเฮก็รัวไปที่กระจกโต๊ะเครื่องแป้งไม่ยั้งเพื่อเรียกคนเป็นพ่อ เพียงไม่นานเงาสะท้อนร่างตัวเองในกระจกก็แปรเปลี่ยนเป็นภาพของกามเทพชุดขาว ..ผู้ซึ่งทงเฮคุ้นเคยเป็นอย่างดี
“เจ้ามีอะไรหรือ....” ผู้เป็นพ่อถามด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน
“ก็ตอนเย็นพี่ชีวอนเขามาง้อผมครับพ่อ .....ผมสงสารพี่เขาจังเลย.....”
“แล้วเจ้าจะให้ข้าทำอย่างไร ?.......”
“ผม กลับไปคบกับพี่เขาไม่ได้ใช่ไหมครับ....เพราะถือว่ามันผิดกฎ ..งั้นพ่อก็ช่วยบรรดาลให้พี่ชีวอนเจอเนื้อคู่ของพี่เขาเร็วๆได้ไหม ครับ.......” ยิ่งคิดก็ยิ่งวิตก ก็ขณะที่เขากำลังจะกลับบ้าน จู่ๆพี่ชีวอนก็มาคุกเข่าต่อหน้าเขา เล่นเอาเพื่อนทั้งห้องพากันมองหมดเลย ..แล้วก็ร้องไห้ อ้อนวอนไม่ให้เราเลิกกันอีก เฮ้อ...ยิ่งคิดก็ยิ่งสงสาร
“ตรง นี้ข้าลิขิตไม่ได้......เพราะมันขึ้นอยู่กับบุญและบาปที่มนุษย์ชีวอนได้ทำมา ..แต่เจ้าไม่ต้องห่วงหรอก เพราะเจ้าชีวอนมันเป็นคนดี ..อีกไม่เกินหนึ่งเดือน เจ้าชีวอนก็ได้เจอเนื้อคู่แล้ว”
“จริงเหรอครับ !!........”
“อื้ม.......แล้วต่อจากนี้ไป มนุษย์ที่เจ้าต้องไปสอนเรื่องความรักให้ก็คือ....” กามเทพผู้สูงศักดิ์ว่าพรางเปิดหนังสือขนาดมหึหาเพื่อดูรายชื่อ ...... คิดช่างใจอยู่นาน ก่อนจะเอ่ยอย่างไม่ลังเล
“ผู้ที่ปิดกั้นหัวใจตัวเอง ...นามว่า ลีฮยอกแจ.......เอ่...อ่านจากประวัติ เรียนอยู่โรงเรียนเดียวกันกับเจ้าอีกแล้วเหรอนี่”
“พ่อ!!........พ่อพูดว่าอะไรนะครับ ...ล ..ลีฮยอก....อะไรนะ ?..”
“ลีฮยอกแจ.!........”
............................................................................
เป็นยังไงบ้างค่ะ
ความคิดเห็น