คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : My Love is maid : Chapter 1 ; เร่งรัด
CHAPTER 1
เร่งรัด
“เฮ้อ.....เหนื่อย!!! เหนื่อยจริงๆเลย” ร่างบางบ่นอย่างหน่ายๆก่อนจะทิ้งตัวนอนไปกับเตียงนุ่มที่มีรูมเมทหน้าหวานนอนอยู่ก่อนแล้ว
“เหนื่อยก็เลิกทำซะสิ ทงเฮ” เงยหน้ามาพูดอย่างเหนื่อยอ่อน “มันไม่ดีหรอกนะ ให้คนอื่นมายุ่งวุ่นวายกับชีวิตเราแบบนี้อ่ะ” ว่าพรางพลิกตัวมานอนในท่าตะแคงข้าง สายตาแป๋วๆจ้องมองเพื่อนรักด้วยความห่วงใย
“พูดยังกับว่าเค้ามีทางเลือก” ช้อนตามองอย่างงอนๆ “อยากทำที่ไหนล่ะ รับจ้างเป็นกิ๊ก ชั่วโมงแค่ พัน เนี่ย”
“แล้วทำมาเป็นบ่น ว่าแต่วันนี้เจอเคสแบบไหนล่ะ” ซองมินพูดด้วยเสียงตื่นเต้นพรางเขยิบตัวไปหนุนบนไหล่เล็กอย่างออดอ้อน
“ก็นั่นแหล่ะ หื่นบ้ากาม เผลอเป็นไม่ได้จะจับเค้ากดท่าเดียว ดีนะเนี่ย... ที่หมดเวลาซะก่อน เค้าเลยหนีมาได้” เบ้ปากใส่น้อยๆ อย่าให้เล่าถึงเรื่องเมื่อกลางวันเลย วันนี้เค้ามีคิวต้องมาเป็นกิ๊ก เอ๊ะ เรียกว่าเพื่อนเที่ยวถึงจะถูก ผู้ชายคนนั้นจ้างเค้าเป็นเวลา 5 ชั่วโมง แต่แค่ 10 นาทีแรก หนูเฮก็โดนจับก้นไปซะแล้ว นี่ขนาดมีกฎว่าห้ามลวนลามแล้วนะ มันยังกล้า ชีวิตช่างน่าสงสารเสียนี่กระไร
“นี่ถ้าเกิดด๊องเสียจิ้นให้ไอ้หมอนั่นชั้นจะฮาให้ดู” ซองมินพูดอย่างเย้ยๆ ห่วงเพื่อนก็ห่วง ยิ่งทำอาชีพเสริมที่เสี่ยงต่อการพรากความบริสุทธิ์ซะขนาดนั้น
“ซองมิน!!!” คนน่ารักเอ็ดน้อยๆ “เค้าน่ะไม่เสียง่ายๆหรอกนะ คนอย่าง ลีทงเฮ อย่าฝันเล้ย ว่าจะเอาไปง่าย”
“แล้วชั้นจะคอยดู.....” แค่นยิ้มใส่น้อยๆก่อนจะคว้าผ้าเช็ดตัวไปอาบน้ำอย่างสบายอารมณ์
“คนน่ารักรับโทรศัพท์ด้วยฮ่ะ คนน่ารักรับโทรศัพท์ด้วยฮ่ะ” ( มันคือริงโทนนะค่ะ )
“เอ๊ะ ใครโทรมาเนี่ย” มือบางควานหาโทรศัพท์ไปทั่ว แต่สายตาก็จ้องไปที่ TV ไม่ไปไหน
กริ๊ก
“ฮัลโหล ทงเฮพูดฮ่ะ” คนน่ารักเอ่ยออกไปอย่างร่างเริงโดยที่ไม่ได้สนใจชื่อของคนที่โทรเข้ามาด้วยซ้ำ
“ลูก ฮึก ทงเฮ มันมาอีกแล้ว ฮึกฮือ หนูยังหาเงินไม่ได้เหรอลูก” คนเป็นแม่พูดด้วยเสียงตื่นตระหนก ดูท่าจะเกิดเหตุการณ์ไม่ดีขึ้นซะแล้วสิ
“แม่! แม่ฮ่ะ เกิดอะไรขึ้นฮ่ะ พวกนักเลงมันมาทำแม่อีกแล้วเหรอ..” เอ่ยอย่างตกใจเมื่อได้ยินเสียงสะอื้นจากคนเป็นแม่
“ฮือๆ แม่กลัวลูก มันบอกว่าถ้าไม่มีเงินไปให้มัน มันจะฆ่าแม่ ฮึก ฮือๆๆๆ” สะอื้นออกมาหนักกว่าเดิม สงสารลูกเหมือนกันที่ทิ้งภาระให้ลูกตั้งมากมาย ผิดเอง ผิดเองที่ตนไปเล่นพนันจนหนี้สิ้นท่วมหัว ต้องให้ลูกชายคอยหาเงินมาใช้หนี้คืนให้แบบนี้
“ผมไม่ยอมให้พวกมันทำอย่างนั้นหรอก!! แต่ 2 วันก่อนผมก็โอนเข้าไปที่บัญชีพวกมันแล้วนิฮ่ะ” คนเป็นลูกถามอย่างไม่เข้าใจ ใช่ เค้าตกลงไว้แล้วว่าจะโอนเงินเข้าบัญชีมาเฟียพวกนั้นทุกอาทิตย์ อาทิตย์ล่ะ 5 หมื่น แล้วเค้าก็โอนเข้าทุกอาทิตย์ ไม่มีขาดตกบกพร่องแม้แต่อาทิตย์เดียว แต่เมื่อ 2 วันที่แล้วก็โอนไปให้แล้วนี่ นี่ก็ยังไม่ถึงอาทิตย์เลยด้วยซ้ำ แล้วไอ้พวกบ้านั่นมาทำร้ายแม่ของเค้าทำไม
“ฮึก แม่ก็ไม่รู้ลูก มันบอกแม่ว่า ฮือๆๆ ที่เหลืออีก 10 ล้าน ฮึก ทั้งหมด มันต้องได้ภายในอาทิตย์หน้า ถ้าไม่ ฮึก มันจะ .........ฆ่าแม่” เสียงที่แผ่วเบาตอนท้ายทำเอาทงเฮใจหล่นวูบ เค้าไม่ยอมเด็ดขาด แค่ติดหนี้แค่นี้ ทำไมต้องฆ่าแกงกันด้วย ยิ่งถ้าคนคนนั้นเป็นถึงแม่ เค้าจะไม่มีวันให้ไอ้พวกนั้นทำตามอำเภอใจเด็ดขาด
“ไม่ต้องห่วงนะฮ่ะแม่ ผมจะไปคุยกับพวกมันให้รู้เรื่องเอง แม่ดูแลตัวเองดีดีด้วยนะฮ่ะ” ทงเฮพูดปลอบใจ สงสารแม่เหลือเกินที่ต้องมาเจออะไรแบบนี้ แต่อีก 10 ล้าน เค้าจะไปหาที่ไหนล่ะ เฮ้อออ ....... ผมสัญญาว่าผมจะช่วยแม่ให้ได้ฮ่ะ
“ฮื้อ ฮึก ฮือ ฮืออออ” น้ำตาลูกผู้ชายไหลออกมาไม่หยุด คนที่เพิ่งอาบน้ำเสร็จถึงกับตกใจทันที นี่เพื่อนเค้าเป็นอะไรไปอีกเนี่ย
“ด๊อง” มืออวบๆวางไปบนไหล่เล็กอย่างเบามือ ร่างบางเงยหน้าขึ้นไปมองเพื่อนรักก่อนจะกอดที่เอวอวบนั่นอย่างหาที่พึ่ง
“เมื่อกี้แม่โทร ฮึก หา บอกว่า พวกมันจะ ฆ่า ฮือ แม่” คร่ำครวญออกมาไม่หยุด ซองมินได้ฟังก็ยิ่งตกใจหนักกว่าเดิม ใช่ เค้ารับรู้ปัญหาของทงเฮทุกอย่าง รู้ว่าที่ทงเฮต้องไปรับจ้างไปเป็นเพื่อนเที่ยวให้ชาวบ้านนี่ก็เพราะต้องหาเงินไปใช้หนี้แทนแม่
“ใจเย็นนะด๊อง” พูดเสียงหวานพรางลูบศรีษะเพื่อนไปมา หวังให้เพื่อนคลายความกังวล ทั้งๆที่รู้แก่ใจดีว่า มันคงช่วยเพื่อนได้ไม่เยอะหรอก
“ฮือ ซองมิน เค้าต้องหาเงินอีก 10 ล้าน ฮึก ไปให้พวกมัน ภายในอาทิตย์ ฮึก หน้า” ซองมินเบิกตากว้าง เงินตั้ง 10 ล้าน ใครบ้านไหนจะหาทันล่ะ นี่ทงเฮเป็นแค่เด็ก ม.ปลายเองนะ
“ โธ่ ด๊อง” ซองมินได้แต่เอ่ยชื่อเพื่อนเบาๆ ไม่รู้เหมือนกันว่าจะพูดยังไง ลำพังชีวิตเค้าแค่มีอยู่พอกิน ก็ดีถมเถไปแล้ว
“เค้าจะทำยังไงดี” เสียงแหบพร่าถามพรางใช้ชายเสื้อของเพื่อนเช็ดน้ำตาที่เจิ่งอยู่เต็มดวงหน้า
“ตั้งสติก่อนนะด๊อง เดี๋ยวเรามาลองคิดหาวิธีกัน” มืออวบจับที่ต้นแขนเล็กทั้ง 2 ข้างพรางบีบเบาๆ ก่อนจะส่งยิ้มหวานไปให้
“ว่าไง เรื่องลูกหนี้ รายนั้น” เสียงเย็นชาเอ่ยถามลูกน้อง มันดูน่าเกรงขามยิ่งนัก เวลาคนๆนี้นั่งอยู่บนเก้าอี้ทำงานทรงหรู
“ครับคุณฮยอกแจ ผมโทรไปขู่แล้วครับ ภายในอาทิตย์หน้า กับ 10 ล้าน..” ได้ฟังเช่นนั้นก็กระตุกยิ้มอย่างร้ายกาจ เวลาเห็นพวกคนจนมาร้องขอชีวิตต่อหน้าเพราะหาเงินไม่ได้นี่ มันน่าสนุกยิ่งกว่าอะไรเสียอีก
“ดี.....”
“ชั้นสงสารด๊องจังคยู..........เมื่อวานด๊องร้องไห้ไม่หยุดเลย” ร่างอวบหันมาปรึกษาแฟนหนุ่มเรื่องเพื่อนของตน ชายหนุ่มทำท่าครุ่นคิดก่อนจะเอื้อมมือมาโอบไหล่เล็กเอาไว้หลวมๆ
“นั่นสิ เงินตั้ง 10 ล้านแหน่ะ เอางี๊ เดี๋ยวชั้นลองขอพ่อแม่ให้ไหม เดี๋ยวเอามาให้ยืมก่อน” คยูฮยอนพูดอย่างจริงจัง...เพราะยังไงทงเฮก็เป็นเพื่อนรักของเขาเหมือนกัน
“พ่อแม่นายจะยอมเหรอ เงิน 10 ล้านเชียวนะ ไม่ใช่ 2 หมื่น” หันไปสบตาแฟนหนุ่มอย่างช่างใจ ถึงรู้ว่าคยูฮยอนรวย แต่ก็รู้อีกเหมือนกันว่า คนคระกูลโจนี่ งก อย่างกับอะไร
“ไม่ลองแล้วจะรู้เหรอ”
“ยังไงก็ช่วยด๊องด้วยนะ ” ศรีษะเล็กเอนพิงไปกับไหล่กว้าง พรางคิดหนทางล่วงหน้าว่าจะช่วยเพื่อนยังไง เพราะคิดว่ายังไง เรื่องพ่อแม่คยูฮยอน มันคงเป็นไปได้ยาก
“ฮัลโหล อึนเปียวกรุ๊ปใช่ไหมฮ่ะ” เสียงที่ดูติดจะหวาดๆเอ่ยถามออกไป
“ใช่ครับ”
“คือเรื่องหนี้ของคุณเบกจี”
“อ่อ.... แล้วคุณเป็นใครครับ”
“ ลูกของเค้าฮ่ะ ก็ที่ตกลงกันไว้ อาทิตย์ล่ะ 5 หมื่นไม่ใช่เหรอ แล้วทำไมคุณถึง....”
“ขอโทษแล้วกันที่เร่งรัด มันเป็นคำสั่งจากท่านประธานน่ะครับ”
“เอ๋....ปะ ....ประธาน”
“ใช่ครับ”
“งั้นขอคุยกับท่านประธานของคุณหน่อยได้ไหม”
ผ่านไป 2 นาที
“ ยอโบเซโย” ปลายสาย ตอบรับ
“ฮ่ะ.. .เรื่องหนี้ของคุณเบกจี มันหมายความว่ายังไงฮ่ะ”
“ฮ่าๆ..........ทำไมล่ะ นายมีปัญหา?”
“ใช่ ! ตามที่ตกลงกันไว้ ผมก็จ่ายคุณทุกบาททุกสตางค์ทุกอาทิตย์แล้วนะ”
“อื้อ.....คงเดือดร้อนอยู่ล่ะสิ” พูดด้วยน้ำเสียงยียวน
“ไอ้บ้าเอ้ย!.. ..คุณเป็นประธานจริงหรือเปล่าเนี่ย ทำไมพูดจาหมาๆแบบนี้”
“นี่นาย.... พูดแบบนี้อยากให้ชีวิตแม่นายสั้นลงรึไง”
“อย่านะ! คุณจะทำอะไรแม่ผม”
“ฮ่าๆ... รักแม่เหมือนกันนี่”
“แล้วคุณไม่รักแม่ตัวเองรึไง!”
“ชั้นไม่ได้ให้นายมายอกย้อน!!”
“ผมไม่ได้ยอกย้อน!!!”
“อยากให้ชีวิตแม่นายสั้นลงจริงๆสินะ”
“อย่านะ !! คอยดูผมจะแจ้งตำรวจจับคุณ”
“ทุกสถานีในโซล ถ้าคิดว่าเค้ารับแจ้งก็เชิญเลย”
“คุณมัน......”
“เถียงไม่ออกแล้วเหรอเด็กน้อย”
“ไอ้คุณประธาน มีเงินนักไม่ใช่เหรอ ทำไมต้องมาขูดรีดกันเร่งรัดแบบนี้ด้วย”
“ฉันพอใจ”
“แล้วคุณจะให้ผมหาเงินมาจากไหนมากมายขนาดนี้”
“แล้วแต่วิธีของนายสิ หาไม่ได้ก็แย่หน่อยนะ”
“โอ๊ย.......คุณเห็นชีวิตคนเป็นอะไรเนี่ย!!”
“ผัก ปลา ”
“ไอ้คนบ้า นั่นมันแม่ผมนะ”
“ไม่ใช่แม่ชั้นหนิ”
“ผมจะเอาปืนไปจ่อหัวแม่คุณเดี๋ยวนี้แหละ”
“ฮ่าๆๆๆ .............. คุยกับนายนี่มันตลกดีจังแฮะ”
“ผมไม่ตลกกับคุณด้วยหรอกนะ นี่มันชีวิตแม่ผม คนที่ผมรัก”
“แล้วชั้นรักด้วยรึไง”
“ฮึ่ย.....แล้วถ้าแม่คุณจะตาย คุณจะหัวเราะลั่นบ้านดีใจที่แม่ตัวเองตายไหมล่ะ คุณท่านประธาน”
“นายยอกย้อนชั้นครั้งที่สองแล้วนะ”
“ผมไม่ได้ยอกย้อน เพียงแต่ผมอยากให้คุณเอาใจเขามาใส่ใจเราบ้าง”
“มันไม่เคยมีอยู่ในหัวฉันซักนิด”
“ข้อร้องล่ะจะให้ผมทำอะไรก็ได้ อย่าทำอะไรแม่ผมเลยนะ”
“หาเงินมาใช้หนี้เร็วๆสิ”
“คุณใจอ่อนหน่อยไม่ได้เหรอ”
“มันไม่มีอยู่ในสมองชั้นหรอก”
“คุณ............เออ ได้! ภายใน อาทิตย์หน้าผมจะหาเงินมาฟาดหน้าคุณเอง คุณประธานบริษัทิอึนเปียว”
“เฮ้ออ........” เสียงถอนหายใจถูกพ่นออกมา หลายต่อหลายรอบแล้ว ร่างเล็กนั่งคิดไม่เลิก ว่าจะหาเงินมาด้วยวิธีไหน ลำพังรับจ้างไปเป็นกิ๊กให้ชาวบ้านเค้าเดินควงเล่นนี่ก็ได้เงินเยอะอยู่หรอก แต่ยังไงมันก็ยังไม่พออยู่ดี แล้วอายุก็ยังเด็กอยู่ ไปสมัครงานที่ไหนใครเค้าก็ไม่รับ ก็เลยได้แต่ขายหน้าตา ประกาศรับจ้างในเนตให้เดินควงเล่นอย่างนี้ แต่ก็นับว่าโชคดีที่ตนเกิดมาหน้าตาหวานเหมือนผู้หญิง เมะทั้งหลายที่เคยแอบชื่นชอบชื่นชมก็พากันซื้อชั่วโมงเป็นว่าเล่นเพื่อหวังว่าจะได้เชยชมดอกไม้ดอกนี้ แต่ก็ต้องเริ่มท้อ เพราะเจ้าตัวดันมีกฎว่า “ห้ามมีอะไรลึกซึ้งกัน ทำได้เพียงแค่ไปเดินเที่ยว ดูหนัง เดินควงได้เพียงเท่านั้น”
“เงินแค่นี้มันจะไปพออะไร” เอ่ยมาอีกครั้งพรางนับธนบัตรที่ถืออยู่ในมือ
“นี่ก็เหลือแค่ 10 วันแล้วนะทงเฮ ยังขาดอีกตั้ง 7 ล้าน” พูดกับตัวเองอย่างย้ำเตือน ก็ชีวิตแม่ของเค้าทั้งคนนี่นา
“เป็นยังไงบ้าง” ร่างอวบถามแฟนหนุ่มขณะที่ออกมาทานไอศรีมด้วยกัน
“อ้อนตั้งนาน ป๊ากับม๊าให้มาแค่ 2 หมื่นเอง” คยูฮยอนสารภาพอย่างสำนึกผิด ทั้งอ้อนทั้งใช้วิธีสารพัด แต่พ่อแม่จอมงกก็ให้มาแค่นี้จริงๆ มิหนำซ้ำยังโดนด่าจนหูแทบชาอีก
“2 หมื่นเหรอ อื้อ ไม่เป็นไร เดี๋ยวลองหาวิธีอื่นดูก็ได้” มืออวบเอื้อมไปกุมมือของชายหนุ่มที่ก้มหน้าหงุดๆอยู่เพื่อปลอบใจ “อย่างน้อยคยูก็ทำเต็มที่แล้ว เค้าไม่โกรธคยูหรอกนะ”
“ซองมิน ชั้นขอโทษนะที่ช่วยนายไม่ได้เลย”
****************************************************************************
ชีวิตหนูด๊องน่าสงสารจริงๆค่ะ หวังว่าแม่ยกอึนเฮจะเป็นกำลังใจให้ด้วยนะค่ะ
ตอบ อึนเปียว เป็นชื่อบริษัทที่ฮยอกเป็นเจ้าของค่ะ
ความคิดเห็น