คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : บทที่ 7 : หนาว
บทที่ 7 : หนาว
Cin-Taem
“ คะ คุณ !!!!! ”
“ แทมิน….. ”
“ คุณจะทำอะไร ไหนบอกจะไม่ทำเรื่องที่ตัวเองรู้สึกแย่ไง ”
“ ใช่ ฉันรู้สึกแย่ทุกครั้ง….ทุกครั้งที่ทำกับนายแล้วฉันไม่เคยรังเกียจมัน ฉันรู้สึกแย่ที่ทรยศแทมิน รู้สึกแย่ ที่อยากทำกับนายมากกว่าเดิมทุกครั้ง ฉัน…… ”
“ คะ คุณฮะ!!!!! ”
“ ฉันอยากกอดนาย ”
“ มะ ไม่ได้นะฮะ …. ที่คุณรู้สึกอย่างนั้นเพราะผมหน้าตาเหมือนคนรักของคุณ แต่อย่าลืมสิฮะ ถึงจะเหมือนแต่ก็ไม่ใช่ ผมไม่ใช่คนรักของคุณ ” เด็กชายขืนตัวออกมา ฮีชอลมองตามแต่ก็ไม่ได้พูดอะไรออกมาหรือแม้แต่จะขืนใจอีกฝ่ายชายหนุ่มก็ไม่ได้ทำ เพียงแค่ลุกขึ้นนั่งสักครู่ ก่อนจะล้มตัวลงนอนอีกครั้ง
“ นั่นสินะ ฉันเคยพูดเองไม่ใช่หรือว่า แค่เหมือน ยังไงก็ไม่ใช่ ”
.
.
.
“ เป็นไงแทมิน พอจะอยู่ได้มั้ย ” ฮยอกแจถามหลังจากพาแทมินเข้ามาในหอพัก
“ ฮะ ”
“ อาจจะคับแคบไปสักนิดนะ ”
“ ไม่หรอกฮะ ผมอยู่ได้ ” แทมินยิ้มให้อย่างจริงใจ หลังจากที่เขาตัดสินใจย้ายข้าวของมาอยู่กับฮยอกแจทั้งๆที่เพิ่งเจอกันเพียงสองครั้งและพูดคุยไม่กี่คำ แต่ความเชื่อใจที่พรั่งพรูออกมาเหมือนกับมีใครบางคนกระซิบบอกเขาจากฟากฟ้าว่าคนคนนี้จะทำให้เขามีชีวิตใหม่ขึ้นมาอีกครั้ง
ก๊อก ก๊อก เสียงเคาะประตูดังขึ้นก่อนที่ร่างอวบๆจะวิ่งเข้ามาหาฮยอกแจอย่างออดอ้อน
“ ย็อกแจ ~ ”
“ ว่าไงครับกระต่ายอวบของพี่ ตื่นนอนแล้วหรือครับ ”
“ อื้อ ซองมินตื่นมาปุ๊บ ก็มาหาย็อกแจปั๊บเลยน้า ~ ” พูดพร้อมโอบเอวบางๆของผู้เป็นพี่ชายเอาไว้แนบแน่น แววตาเล็กๆหันไปมองคนแปลกหน้าตาเขม็ง
“ นี่แทมินน้องชายอีกคนของพี่นะ รู้จักกันไว้สิ ” ฮยอกแจแนะนำ
“ สวัสดี พี่ชื่อแทมินนะ ยินดีที่ได้รู้จัก ”
“ อื้อ… ” น้องเล็กพยักหน้าเบาๆด้วยแววตาจับจ้อง
“ แนะนำตัวดีๆสิ ” พี่ชายบอก
“ ก็ดีแล้วนี่ฮับ ” ซองมินหน้ายู่
“ ไม่เป็นไรครับพี่ชาย ” แทมินเอ่ย ก่อนจะหันมาคุยกับซองมินอีกครั้ง
“ นี่คงเป็นซองมินสินะ พี่ฮยอกแจเล่าเรื่องซองมินให้พี่ฟังด้วยล่ะ ”
“ เหรอฮับ ย็อกแจเล่าว่าไรมั่ง ” เด็กชายละจากผู้เป็นพี่แล้วหันไปสนทนากับแทมินอย่างอารมณ์ดีขึ้นเมื่อได้ยินว่าพี่ชายคนโปรดพูดคุยถึงตน
“ พี่ฮยอกแจเล่าว่าซองมินเป็นเด็กดี คุยเก่ง แล้วก็ไม่หวงของด้วย พี่ฮยอกแจเขาชมใหญ่เลย ”
“ ก็ซองมินเป็นเด็กดี ย็อกแจก็เลยรักซองมิน ” เด็กชายยิ้ม
“ แต่พี่ไม่รู้ว่าซองมินจะรักพี่อย่างที่รักพี่ฮยอกแจรึเปล่าน่ะสิ ” แทมินแกล้งทำหน้าเศร้า โดยที่มีฮยอกแจยืนยิ้มในความคิดของแทมินอยู่ไม่ห่าง
“ อ๊ะ อย่าร้องไห้นะ งั้นซองมินจะรักแทมแทมอีกคน ”
“ จริงหรือครับ ”
“ จริงสิ แต่ว่า แทมแทมห้ามแย่งย็อกแจของซองมินไปนะ ”
“ อื้อ ตกลง ”
.
.
.
“ ออกไปแต่เช้าอีกแล้วนะเรา เหนื่อยบ้างมั้ย ”
“ ไม่หรอกฮะพี่ชาย ปกติผมก็ตื่นเช้าอยู่แล้วล่ะ ตื่นเช้าๆแล้วได้เงินแบบนี้ผมยิ่งชอบฮะ ”
“ แต่น้องมีไข้ไม่ใช่หรือ วันนี้พักก่อนดีมั้ย ”
“ ผมก็เป็นแบบนี้แหละฮะ ตัวจะอุ่นๆแต่จริงๆก็ไม่เป็นไรหรอก พี่ชายไม่ต้องเป็นห่วงนะ ถ้าแย่จริงๆแล้วผมจะรีบกลับมาเลยนะฮะ ”
“ อื้อ งั้นไปเถอะ ส่งนมเสร็จแล้วรีบมาทานข้าวนะ พี่จะรอ ”
“ ฮะ ” แทมินยิ้มให้ก่อนจะออกจากห้องพักเพื่อมาทำงานส่งนม ตอนนี้เขายังไม่ได้งานอื่นนอกจากส่งนม เพราะฮยอกแจบังคับให้เขาเรียนไม่ยอมให้ทำงานอื่นนอกจากงานนี้
หนึ่งเดือนที่ผ่านมาเขาเหมือนได้เริ่มชีวิตใหม่ ผู้คนในหอพักรักใคร่เขาเป็นอย่างดีส่วนหนึ่งต้องขอบคุณฮยอกแจที่คอยให้คำแนะนำช่วยเหลือและเวลาหนึ่งเดือนที่ผ่านมาเขาไม่มีโอกาสได้พูดจาคิมฮีชอลเลยแม้เพียงสักครั้งเดียว แต่ช่วงหนึ่งอาทิตย์ที่ผ่านมาเขาก็แอบเอานมไปวางไว้ที่หน้าห้องของชายหนุ่ม และได้เห็นว่าฮีชอลคงใช้ชีวิตอย่างปกติ จากการที่ร่างสูงยังคงพาผู้หญิงเข้าออกห้องอยู่เป็นประจำ และนมที่เขาเอาไปวางไว้ก็ไม่ได้ถูกเคลื่อนที่ออกไปแต่อย่างใด
“ หกขวดแล้ว คุณยังไม่แตะต้องมันเลย ….. นี่เป็นขวดสุดท้ายที่ผมจะให้คุณแล้วนะฮะ ” แทมินที่คิดขณะยืนถือนมขวดใหญ่ไว้ในมือ คนตัวเล็กวางนมในมือ เรียงวางต่อจากนมเก่าที่ยังอยู่ที่เดิม
“ ทำอะไรน่ะ!!!!! ” หญิงสาวที่เดินออกมาจากห้องร้องโวยวายเมื่อเห็นว่ามีคนนั่งก้มๆเงยๆอยู่หน้าห้องของชายหนุ่มที่เธอมาพัวพันด้วย
“ ปะ เปล่าฮะ ” แทมินปฏิเสธพัลวันด้วยความตกใจ
“ มีอะไรกันหรือ ” ร่างสูงที่เดินตามออกมาถามเสียงเรียบ ก่อนที่จะพบว่าคู่กรณีของหญิงสาวคือใคร คิ้วเรียวขมวดเข้าหากันด้วยความฉงนเล็กน้อย
“ ก็หมอนี่สิคะ มานั่งเก็บอะไรที่หน้าห้องก็ไม่รู้ พอถามก็เสียงแข็ง ”
“ นมนี่ของนายเองหรือ ”
“ เอ่อ……”
“ แล้วทำไมต้องเอามาวางไว้หน้าห้องคนอื่นด้วย ใส่ยาพิษไว้หรือเปล่าเนี่ย…..เอานมของนายคืนไปนะ ” สาวร่างเฉี่ยวพูดอย่างเกรี้ยวกราด
“ มะ มันไม่มีพิษหรอกฮะ แค่นมธรรมดา ผมแค่อยากให้คุณดื่มนมบ้าง เห็นคุณเอ่อ…. ”
“ หยุดได้แล้ว อย่ายุ่งเรื่องของคนอื่นหน่อยเลย ” หญิงร่างสูงใช้เท้าเขี่ย จนขวดนมล้มลง
“ ถ้าคุณไม่ต้องการผมจะเก็บกลับไปฮะ ”
“ ดี งั้นก็เก็บนมนายไปทิ้งซะ ” หญิงร่างผอมบางยังคงโวยวาย
“ ถึงคุณจะไม่ชอบแต่มันมีประโยชน์มากกว่าแอลกอลฮอล์ที่คุณดื่มอีกนะฮะ ” แทมินไม่ได้สนใจหญิงสาว เขาเอาแต่มองหน้าฮีชอลที่ยืนนิ่งเหมือนคนไม่รู้จักกันมาก่อน จนทำให้หญิงสาวรู้สึกเสียหน้าที่เด็กชายไม่ใส่ใจคำพูดของตนเอง
“ มีประโยชน์นักก็ดื่มเองซะ ” หญิงสาวก้มลงเก็บขวดนมขึ้นมาหนึ่งขวดก่อนจะเปิดฝาและเทใส่ศีรษะของแทมินอย่างสะใจ โดยที่ฮีชอลเองก็ไม่ได้ห้ามอะไร
“ ผมขอโทษ ผมจะเอามันไปทิ้งเองฮะ ” เด็กชายที่พยายามกลั้นน้ำตาของตนก้มเก็บขวดนมทั้งเจ็ดขวดใส่ถุงผ้าอย่างรวดเร็ว ก่อนจะเดินหันหลังให้
“ เดี๋ยว!!!! ” ฮีชอลเรียกแต่แทมินก็ยังไม่หยุดเดิน
“ จะเรียกมันทำไมอีกล่ะคะ ”
“ เธอกลับไปได้แล้ว ”
“ ไม่ค่ะ เจียไม่กลับ ”
“ ถ้าไม่กลับวันนี้ก็ไม่ต้องกลับมาอีกเลย ” ชายหนุ่มขู่จนหญิงสาวต้องเดินกระแทกเท้าจากไป เมื่อเดินไปถึงแทมินเธอก็ประแทกไหล่ใส่จนเด็กชายเซถลาไปเล็กน้อย
“ นาย!!!! ” ฮีชอลเรียกอีกครั้ง ครั้งนี้แทมินหยุดเดินแต่ก็ไม่ได้หันกลับมา
“ …. ”
“ จะรีบไปไหน ”
“ …. ”
“ ฉันถามไม่ได้ยินรึไง ”
“ เรารู้จักกันด้วยหรือ ”
“ โกรธ??? ”
“ ผมกำลังจะกลับบ้าน ขอตัว ”
“ ฉันไม่ให้กลับ ” ฮีชอลเอ่ยพร้อมรั้งแขนเล็กไว้พร้อมกับหมุนคนตัวเล็กให้มาเผชิญหน้ากับตน แต่ใบหน้าที่เปื้อนน้ำตาของอีกฝ่ายก็ทำให้ร่างสูงรู้สึกปั่นป่วนในหัวใจ
“ ฮึก ฮึก คุณไม่รู้จักผมนี่ จะเรียกผมไว้ทำไม ”
“ ถึงฉันไม่รู้จักนายแต่นายก็รู้จักฉันนี่ ไม่งั้นจะเอานมมาส่งฉันเหรอ ”
“ ฮึก ฮึก แต่คุณก็ไม่ดื่มมันนี่ ”
“ เป็นนาย นายจะกินมั้ย ของใครก็ไม่รู้มาวางไว้หน้าห้อง สุ่มสี่สุ่มห้ากินเข้าไปแล้วตายจะว่าไง ”
“ แล้วทำไมไม่ทิ้งไปซะล่ะ ” เด็กชายปาดน้ำตา
“ แม่บ้านลาไปต่างจังหวัดหนึ่งอาทิตย์ ”
“ แค่เก็บไปทิ้งจะยากอะไรล่ะ ”
“ ทำไมฉันต้องทำเรื่องที่ไม่ใช่หน้าที่ของฉันด้วยล่ะ ”
“ งั้นผมก็ใช่หน้าที่ของคุณ ปล่อยผมได้แล้ว ”
“ เหมือนกันจริงนะ เวลาโกรธหรือน้อยใจก็จะพูดไม่มีหางเสียงเหมือนกันเลย ”
“ …. ”
“ ไปอาบน้ำก่อน เหนียวหมดแล้ว ”
“ ผมจะกลับไปล้างที่บ้าน ”
“ ก็ดี พอพี่ชายนายเห็นจะได้กังวลใจว่าทำไมน้องชายถึงได้มอมกลับไปอย่างนั้น ”
“ ไปล้างที่สวนสารธารณะก็ได้ ”
“ ดื้อกับฉันแล้วมันจะจบยังไง นายไม่รู้เลยใช่มั้ย ” ฮีชอลโน้มตัวเข้าไปกระซิบที่ใบหูของแทมิน จนร่างบางถึงกับสั่นด้วยความกลัวขึ้นมา ทำให้ฮีชอลละออกมาจากคนตัวเล็ก
“ อย่าดื้อแล้วตามฉันมา ” พูดจบร่างสูงก็เดินนำ โดยมีแทมินเดินตามไปอย่างเงียบๆ
.
.
.
“ ทำไมนายไม่รู้จักสู้คนบ้างนะ ปล่อยให้เขาทำอยู่ฝ่ายเดียวได้ยังไง ” ฮีชอลบ่นอุบหลังจากที่แทมินเดินผมเปียกออกมาจากห้องน้ำ
“ ถ้าตอบโต้เรื่องราวมันจะยิ่งบานปลายน่ะสิ ”
“ เป็นนางเอกรึไงเรา ”
“ ผมเป็นผู้ชายจะเป็นนางเอกได้ยังไง ”
“ ถึงอย่างนั้นก็ยังเป็นคนของฉัน ”
“ ผมไม่…. ” แทมินหยุดพูดอยู่แค่นั้นเพราะรู้ว่าถ้าเถียงอะไรออกไป ฝ่ายที่เสียเปรียบก็คงเป็นตนเองเท่านั้น
“ ไม่อะไร ไม่ใช่คนของฉันหรือ ” ฮีชอลเดินเข้ามาใกล้ๆ จนร่างบางต้องรีบถอยหลังหนีออกไปแต่ร่างสูงก็ก้าวตามจนคนที่ถอยหนีประชิดกับผนังห้อง
“ คุณฮีชอล ถอยไปเลยนะ ”
“ ถ้าไม่ถอยแล้วจะทำอะไรฉัน ”
“ คุณมันฆาตกรโรคจิต ทำไมถึงชอบแกล้งผมอย่างนี้นะ ปล่อยได้แล้วจะกลับบ้าน ” แทมินหน้าบึ้งดันตัวเองออกมา ก่อนจะวิ่งหนีออกไปจากห้อง ฮีชอลหันไปมองช้าๆด้วยดวงตาที่เหม่อลอยก่อนจะทรุดตัวลงกับพื้นอย่างช้าๆ
“ ทำไมต้องเหมือนกันอย่างนี้ด้วย ….. เด็กน้อยของฉัน ทำไมนายต้องทรมานฉันอย่างนี้ ”
“ มาตกรโรคจิตถอยออกไปนะ ”
“ ใคร นายหมายถึงใคร ”
“ คุณไง ฆาตกรโรคจิต ออกไปเดี๋ยวนี้ อย่าเข้ามาใกล้นะ พี่ชายบอกว่าถ้าถูกจูบก่อนอายุยี่สิบผมจะตาย ”
“ นายเชื่อพี่นายด้วยเหรอ นั่นมันเรื่องหลอกเด็กชัดๆ ”
“ ใช่สิผมเป็นเด็กนี่ ปล่อยได้แล้วจะกลับบ้าน ”
“ แทมิน ฉันทรมานเหลือเกิน หรือว่านายที่อยู่หัวใจของฉันกำลังเจ็บปวดอย่างนั้นหรือ ”
“ คุณฮะ อย่าทำให้ผมที่อยู่ในใจคุณต้องเจ็บปวดนะฮะ ”
RRRRRRR rrrrrrrrrrrrrrr rrrrrrrrrrrrrrrr
เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นเรียกสติของฮีชอลกลับคืนมา เสียงโทรศัพท์ที่ไม่คุ้นเคยทำให้เขาเดินหาทั่วห้อง จนไปพบอยู่ในกระเป๋าผ้าใบเก่า ชายหนุ่มจึงคิดได้ว่าคงเป็นของแทมินเป็นแน่ มือเรียวหยิบออกมาดู มองไปยังหน้าจอที่ปรากฏชื่อ “ พี่ชายของแทมิน ” นั่นคงหมายถึงฮยอกแจ ร่างสูงจึงตัดสินใจกดรับโทรศัพท์ในทันที
[ “ แทมิน น้องอยู่ที่ไหน ” ]
“ เด็กนั่นลืมมือถือไว้ที่นี่ ”
[ “ คุณ….. อาจารย์คิมหรือครับ ” ]
“ อืม ”
[ “ แล้วแทมินไปไหนครับ ” ]
“ คงกลับบ้านล่ะมั้ง ”
[ “ อาจารย์กับแทมิน เอ่อ…. ” ]
“ ฉันไม่มีอะไรกับเด็กนั่น นายไม่ต้องกังวลไปหรอก ”
[ “ แต่แทมินเขา….. ” ]
“ อย่าห่วง หมอนั่นก็ไม่คิดอะไรกับฉันหรอก ทำไม หวงน้องชายรึไง ”
[ “ การที่ได้เจอแทมินอีกครั้ง ถึงแม้จะเป็นคนละคนกัน แต่ก็ถือเป็นโชคชะตาของพวกเรา ผมไม่อยากเสียแทมินไปอีกครั้ง ผมไม่อยากเห็นน้องชายร้องไห้เสียใจทุกคืน ผม …. ” ]
“ แล้วไง ”
[ “ เอ่อ….ผมขอโทษที่ต้องพูดแบบนี้กับอาจารย์ แต่ว่า….อย่าเจอแทมินอีกได้มั้ยครับ ” ]
LAST รักสุดท้ายที่ใจปรารถนา
Won-Kyu
“ อ้าว!!! แล้วหลานชายไม่มาทานด้วยกันหรือคะซีวอน ”
“ พอดี คยูฮยอนไม่ค่อยสบายน่ะครับ ”
“ แย่จริง….คุณไม่หายาไปให้ทานล่ะคะ ”
“ ถ้าขึ้นไปตอนนี้ หมอนั่นคงจะอาละวาดหนักกว่านี้น่ะ แต่ผมเอายาไปวางไว้หน้าห้องแล้วล่ะ ”
“ แหม!!!! กาฮีไม่เคยเห็นคุณยอมใครเลยนะคะ คุณคงรักหลานคนนี้มากล่ะสิคะเนี่ย ”
“ เอ่อ….จะว่าอย่างนั้นก็ได้ครับ เขาน่ะเป็นคนสำคัญสำหรับผมมากที่สุดในตอนนี้เลยก็ว่าได้ ”
“ แหม….พูดอย่างนี้ ถ้ากาฮีเข้าใจผิดขึ้นมาจะว่ายังไงคะ ดีนะที่คยูฮยอนเป็นผู้ชาย ถ้าเป็นผู้หญิงล่ะก็…..” หญิงสาวหยุดพูดแล้วส่งยิ้มหวานไปให้ชายหนุ่ม
“ เอ่อ….ครับ ผมว่าเราทานข้าวแล้วมาคุยเรื่องงานกันดีกว่านะครับ ”
“ ค่ะ ”
.
.
.
“ เป็นห่วงมากหรือคะซีวอน ” หญิงสาวถามซีวอน เมื่อเธอเห็นว่าชายหนุ่มคอยชำเลืองตามองไปยังชั้นสองอยู่บ่อยๆ
“ นิดหน่อยครับ ”
“ นิดหน่อยอะไรกันคะ กาฮีเห็นเดี๋ยวมอง เดี๋ยวชำเลือง ขนาดนั่งทำงานอยู่ๆก็เอารูปหลานชายให้กาฮีดู พอดูก็ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ กาฮีไม่เคยเห็นคุณเป็นอย่างนี้กับใครมาก่อนนะคะ นี่ถ้าคยูฮยอนไม่ใช่หลานชายล่ะก็ กาฮีคงน้อยใจแน่ๆ ”
“ เอ่อ ผมขอขึ้นไปดูหมอนั่นหน่อยนะครับ เงียบไปนานแล้ว ”
“ ตามสบายเลยค่ะ ”
“ ถ้างั้นผมขอตัวก่อนนะครับ ”
.
.
.
“ เป็นไงบ้างคะ หาตัวเจอมั้ย ” หญิงสาวกระวีกระวาดถามเมื่อชายหนุ่มเดินตัวเปียกโชกกลับเข้าบ้านหลังจากออกตามหาคยูฮยอนที่หายตัวออกจากบ้าน โทรไปถามที่บ้านของพ่อและแม่ก็ไม่พบ ซีวอนจึงออกตามหานานกว่าชั่วโมงจึงกลับเข้าบ้าน
“ คยูฮยอนกลับมาหรือยัง ” ซีวอนเองก็ถามอย่างร้อนใจเช่นกัน
“ ยังเลยค่ะ …. ซีวอนคะ บางทีหลานชายคุณอาจจะออกไปหาเพื่อนก็ได้ ไม่ต้องตามหาแล้วนะคะ ฝนฟ้าตกอย่างนี้ กาฮีว่าคุณไปอาบน้ำดีกว่าค่ะ ดูสิตัวเปียกไปหมดแล้ว ”
“ ยิ่งฝนตก ฟ้าร้องอย่างนี้ผมต้องรีบตามหา ขอตัวก่อนนะครับ ” พูดจบก็รีบวิ่งออกจากบ้านอีกครั้ง ร่างสูงกังวลใจกับการหายตัวของเด็กหนุ่ม เขาโทษว่าเพราะตัวเองคยูฮยอนถึงหายไป
“ คยูนายช่วยฉันด้วย หมอนั่นหายไปไหน ” ร่างสูงภาวนาในใจ เมื่อเดินผ่านมายังหลุมฝังศพของคนรัก ยิ่งฟ้าร้องเสียงดังแค่ไหน ดวงตาแกร่งก็ยิ่งสลดลงมากเท่านั้น
“ คยูฮยอน นายหายไปของนายนะ ” มือหนายกขึ้นกุมศีรษะของตน ใบหน้าคมก้มลงต่ำทอดถอนหายใจ ก่อนที่จะเหลือบเห็นรอยเท้าม้าอยู่ไม่ไกล รอยเท้าเป็นทางยาวไปยังไร่ข้างๆ ขายาวรีบสาวจากกึ่งเดินกึ่งวิ่ง เป็นวิ่งไปอย่างรวดเร็ว
.
.
.
“ เอ่อ….คุณผู้ชายอยู่ข้างบนค่ะ แล้วก็พาเด็กหนุ่มคนหนึ่งมาจริงๆ ยังไงดิฉันขอขึ้นไปเรียนคุณผู้ชายก่อนนะคะ ” หญิงชราร่างอวบบอกกับชายแปลกหน้าตัวเปียกโชกที่บอกว่ามาตามหาเด็กผู้ชายที่ชื่อ ชเวคยูฮยอน
“ นาย…. นายอยู่ที่นี่จริงๆใช่มั้ย แล้วนายเป็นอะไรมากหรือเปล่า ทำไมขึ้นไปอยู่ในห้องของคนอื่น หรือว่า……………??? ”
“ คยูฮยอน !!!!!! ” ซีวอนตะหวาดลั่น เมื่อตนรีบร้อนจนต้องถือวิสาสะขึ้นมาบนห้องโดยไม่ได้รับอนุญาตจากเจ้าของบ้าน และภาพที่เห็นเมื่อเจ้าตัวเล็กอยู่ในอ้อมกอดของคนแปลกหน้ากับชุดนอนที่ไม่คุ้นตาก็ทำเอาเจ้าตัวสติหลุดขึ้นมาทันที
“ ซะ....ซีวอน.... ” คยูฮยอนหน้าถอดสี รีบผละตัวออกจากชายหนุ่มอีกคนแทบจะทันที
“ นายมาทำอะไรที่นี่!!!!! ”
“ ฉะ ฉัน..... ”
“ พูดมาสิ มัวอ้ำอึ้งอยู่ทำไม!!!! ”
“ ผมพาเขามาเองแหละครับ ” เจ้าของบ้านหนุ่มแทรก
“ นายเป็นใคร!!!!! ”
“ พอดีผมเห็นคุณคิมคยูฮยอนนอนหมดสติอยู่ก็เลยพามานี่ ”
“ ผมขอบใจ แต่ช่วยคืนหมอนั่นมาให้ผมได้แล้ว ” ยังไม่ทันได้พูดจบ ร่างสูงก็เดินเข้าไปกระชากแขนของเจ้าตัวเล็กให้ออกมาจากเจ้าของบ้านหนุ่ม
“ เดี๋ยวครับ…..ผมคงให้เด็กนี่กลับกับคุณไม่ได้ในตอนนี้ ” มือหนาของอีกฝ่ายก็จับข้อมือของเด็กหนุ่มอีกข้างไว้เช่นกัน
“ ผมขอบคุณคุณมากที่ช่วยหมอนี่ไว้ แต่ตอนนี้หมดหน้าที่ของคุณแล้ว ”
“ แต่เด็กคนนี้ตัวร้อนจี๋แบบนี้คุณจะให้เขาเดินตากฝนกลับไปกับคุณอย่างนั้นหรือ ” ชางมินเอ่ยและคำพูดนั้นก็ทำให้ซีวอนหันไปมองหน้าคนตัวเล็กก่อนที่จะรู้สึกถึงไอร้อนจากฝ่ามือเรียว
“ นายไม่สบาย…แล้วออกนอกบ้านมาทำไม ” ชายหนุ่มถามเสียงเรียบ
“ ก็นาย…. ” คยูฮยอนอยากจะพูด อยากจะระบายออกมา แต่สถานที่เช่นนี้คงไม่อำนวยเท่าไรนักจึงได้แต่นิ่งเงียบไว้
“ นายคงมีคนดูแลแล้ว ถ้าอย่างนั้น ฉันขอตัวก่อนก็แล้วกัน นายพักผ่อนเถอะนะ ” มือหนาละออกจากฝ่ามือเรียว เมื่อเห็นว่าร่างโปร่งไม่พูดอะไรออกมา กับเรียวแขนที่สั่นเทา เขาคงจะบีบบังคับร่างบางมากเกินไป ซีวอนจึงคิดจะให้คนรักของตนพักอยู่ที่นี่ดีกว่าเดินตากฝนไปกับตัวเอง ร่างสูงจึงเดินออกมาจากห้องนั้นโดยที่ไม่หันมามองหน้าคนตัวเล็กเลย
“ พักผ่อนได้แล้วนะ….นายคงกลัวเขามากใช่มั้ย เนื้อตัวถึงได้สั่นอย่างนี้ ”
“ ผมขอบคุณคุณอีกครั้งนะครับ คุณชางมิน วันหลังผมจะมาขอบคุณอีกที ” ร่างเพรียวก้มหัวขอบคุณในน้ำใจของอีกฝ่ายก่อนคิดจะวิ่งตามหลังชายหนุ่มอีกคนไป แต่ชางมินก็ยังรั้งมือเรียวไว้
“ แต่ตอนนี้ฝนตก นายเองก็ไม่สบายจะออกไปได้ไง ”
“ ไม่เป็นไร ซีวอนจะดูแลผมเอง เขาดูแลผมได้ ”
“ ไม่ได้เด็ดขาด ”
“ ไม่นะ ….. ปล่อยผมสิ ผมจะไปหาซีวอน ” มือเรียวแกะมือหนาออกก่อนจะรีบวิ่งตามคนรักไป โดยไม่ฟังเสียงร้องเรียกให้ใช้เสื้อกันฝน หรือแม้แต่ร่มก็ตาม
.
.
.
“ ซีวอน……” ใบหน้าหวานซุกลงบนหลังแกร่งของผู้เป็นสามี เอวหนาของซีวอนก็ถูกโอบกอดไว้อย่างแนบแน่น
“ นายตามมาทำไม เดี๋ยวก็ไม่สบายหนักขึ้นไปอีก ”
“ นายน่ะ ฮึก ฮึก นายน่ะ จะทิ้งฉันเหรอ ”
“ ไม่ใช่อย่างนั้น ” มือหนาจับมือเล็กไว้ก่อนจะหันมาหาร่างเพรียวที่ตอนนี้ยังคงก้มหน้าก้มตาอยู่
“ ไม่ใช่อย่างนั้นแล้วที่ทำอยู่ตอนนี้มันคืออะไร ”
“ อย่าพิ่งพูดอะไรเลยนะ นายรีบกลับเข้าไปในบ้านนั้นก่อนเถอะ ”
“ ไม่เอา ฉันจะไปกับนาย ” คยูฮยอนเงยหน้าสบตาสามี
“ ถ้างั้นรีบไปกันเถอะ ” ชายหนุ่มถอดเสื้อตัวใหญ่ของตนแล้วนำมาคลุมให้ผู้เป็นภรรยา ก่อนจะจูงมือกันวิ่งผ่านสายฝนที่ยังคงทวีความรุนแรงอยู่ไม่จางหาย
.
.
.
“ กลับมาแล้วหรือคะ ” หญิงสาวที่นั่งรออยู่ในบ้านรีบโถมหามาหาร่างสูงที่เดินมากับเด็กหนุ่มทันที จนทำให้ร่างเพรียวที่เดินมาด้วยรู้สึกน้อยใจขึ้นมาอีกครั้งทั้งๆที่เมื่อสักครู่แม้จะเปียกฝนหนาวสั่นเขายังรู้สึกอบอุ่นจากฝ่ามือที่เกาะกุมมือเรียวของตนไว้ ผิดกับในตอนนี้ที่อยู่ๆก็หนาวสั่นขึ้นมาจับขั้วหัวใจ มือเล็กพยายามแกะฝ่ามือของตนให้หลุดจากฝ่ามือหนาแต่ไม่เป็นผล ใบหน้าหวานจึงจองเขม็งไปยังสามีหนุ่ม
“ ปล่อยได้แล้ว ” คยูฮยอนบอกเสียงแข็ง
“ นี่เธอ ไม่น่ารักเลยนะ พูดจาดีๆกับซีวอนเขาหน่อยสิ เขาตามหาเธอมาทั้งวัน ตัวเปียกตากฝนเพื่อตามหาเธอ ฉันบอกให้เขาพักเขาก็ไม่ยอม เธอควรจะสำนึกแล้วก็ขอบคุณเขาซะ ” หญิงสาวพูดกับคยูฮยอน
“ แล้วเธอเป็นใครถึงได้มาสั่งสอนฉันแบบนี้ ฉันจะทำอะไรมันก็เรื่องของฉัน ”
“ นี่เธอ!!!!! ”
“ คยูฮยอนอย่าพูดแบบนี้สิ ไม่น่ารักเลย ” ซีวอนปลาม
“ แล้วใครล่ะ ที่ทำให้ฉันเป็นแบบนี้ ไม่ใช่เพราะนายรึไง …..ปล่อยฉันได้แล้ว ” คยูฮยอนตะหวาดเสียงเครือ สะบัดข้อมือออกจากชายหนุ่มแล้วรีบวิ่งขึ้นชั้นสองของบ้านไปอย่างรวดเร็ว จนซีวอนต้องวิ่งตาม แต่ก่อนที่ร่างบางจะเปิดประตูเข้าไปยังห้องนอน ร่างทั้งร่างก็ล้มตึงล้มกับพื้นสร้างความตกใจให้กับคนที่วิ่งตามมาเป็นอย่างมาก
“ คยูฮยอน!!!!!!! ”
.
.
.
“ พ่อ…..ครับ…..” เด็กหนุ่มละเมอออกมาเบาๆ เรียกสติคนที่นั่งเฝ้าอยู่ไม่ห่างขึ้นมาได้
“ ฟื้นแล้วหรือ????.....ตัวยังร้อนอยู่เลยนะ ” หลังมือหนาถูกส่งไปสัมผัสหน้าผากออุ่นๆของอีกคน
“ ซีวอน….. ” ร่างเพรียวยังคงเพ้ออกมาเรื่อยๆ ใบหน้าหวานที่ซีดเผือด เหงื่อเม็ดเล็กผุดพายขึ้นทั่วใบหน้า ทำให้ซีวอนต้องคอยเช็ดให้อยู่ตลอดเวลา
“ หืม???? ละเมอหรอกหรือ ”
“ ไปไหนมา นายหายไปไหนมา ทำไมเพิ่งมาตามฉัน ”
“ ฉันขอโทษ ”
“ พาผู้หญิงคนนั้นมาเยาะเย้ยฉัน นายมันใจร้าย ”
“ ฉันเปล่านะ ”
“ พ่อครับ….ผมอยากเล่นเกม ซีวอนไม่ให้ผมเล่นเลย ”
“ …. ”
“ แม่ครับ ผมไม่ฉีดยานะ ”
“ …. ”
“ ซีวอน…..”
“ ว่าไงครับเด็กดื้อ ”
“ ห้ามนอกใจฉันสิ ”
“ ฉันไปทำอย่างนั้นตั้งแต่เมื่อไรกัน ”
“ ซีวอน ”
“ หืม???? ”
“ อยากกินไอติมจัง ”
“ ….. ”
“ ซีวอน ”
“ ละเมออกมาเป็นชุดเลยนะหมอนี่ ” ชายหนุ่มนั่งยิ้มอยู่ข้างๆเตียง
“ ซีวอน ”
“ คราวนี้อะไรอีกล่ะ ”
“ ฉันหนาว ”
“ หนาวหรือครับ ” มือหนากระชับผ้าห่มให้แนบกับลำตัวมากขึ้นก่อนที่ประโยคต่อมาของคนที่กำลังนอนเพ้อด้วยพิษไข้จะทำให้หัวใจของร่างสูงสั่นระรัวไม่เป็นจังหวะ
“ ฉันหนาว…..กอดฉัน….ได้มั้ย ”
LAST รักสุดท้ายที่ใจปรารถนา
Hyun-Hyuk
“ ดะ เดี๋ยว ไม่ต้องตอบดีกว่า ฉันกลัวทำใจไม่ได้ ถ้านายตอบว่าหมอนั่น ถามใหม่ๆ แล้วใครนิสัยดีกว่ากัน ”
“ ข้อนั้น…… ”
“ อะ เอาเป็นว่า อย่าตอบดีกว่า เดี๋ยวฉันเสียความรู้สึก ”
“ ฮยอกแจ….. ” ชายหนุ่มถามขึ้น เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายเงียบไปนาน
“ ครับ? ”
“ นาย รักหมอนั่นใช่มั้ย ”
.
.
.
“ เฮ้อ ทำไมฉันต้องไปกังวลใจกับคำตอบของหมอนั่นด้วยนะ ” ฮยอนจุงเดินไปเดินมาในห้องหลายต่อหลายรอบ คิดย้ำไปย้ำมากับคำตอบของร่างบางที่ขึ้นรถกลับมาด้วยกัน
“ ผมไม่คู่ควรที่จะไปรักคนที่ดีอย่างนั้นหรอกครับ ”
“ หมอนั่นมันจะดีสักแค่ไหนเชียว เว่อร์เกินไปแล้ว ”
.
.
.
“ นี่คุณผู้จัดการ วันหลังช่วยมาให้ตรงเวลาหน่อยได้มั้ย ” ฮยอนจุงบ่นฮยอกแจอุบเมื่อเห็นร่างบางวิ่งกระหืดกระหอบเข้ามาในสตูดิโอที่ตนเองกำลังจะเริ่มทำการถ่ายแบบ
“ ผมบอกแล้วว่าวันนี้มีเรียน อย่าเห็นแก่ตัวนักสิ ”
“ นี่!!!! นายว่าใครเห็นแก่ตัว นี่มันงานฉันนะ ถ้าเสียหายไปใครจะรับผิดชอบ ”
“ ก็จ้างคนอื่นมาแทนผมสิ เงินตั้งสองล้านใครๆก็อยากได้ทั้งนั้น ถ้าลองประกาศ ขี้คร้านจะมีคนรีบแห่มาสมัคร ”
“ ฉันก็จ้างนายนี่ไง ”
“ งั้นก็อย่าบ่นสิ คุณนี่เหมือนผู้หญิงเลยนะ บ่นเก่งจริงๆ อีกอย่างถึงผมไม่มาคุณก็ถ่ายแบบได้นี่ ผมไม่ได้มัดแขนมัดขาคุณไว้สักหน่อย ”
“ ย๊า!!!!! ทำไมนายเถียงเก่งจริง ฉันพูดอะไรออกไป นายก็เงียบสิ ฉันเป็นนายจ้างนะ ”
“ ผมเลยบอกให้คุณจ้างคนอื่นไง ”
“ นายนี่มัน…..”
“ คุณฮยอนจุง เชิญได้แล้วครับ ” เสียงช่างภาพดังมาอีกทาง
“ เขาเรียกแล้ว รีบไปสิ ” ฮยอกแจเบ้ปาก
“ ฝากไว้ก่อน เดี๋ยวฉันมาเอาคืน ” ร่างสูงใช้นิ้วจิ้มลงบนหน้าผากของฮยอกแจก่อนจะปรับสีหน้าเป็นยิ้มแช่มชื่นเดินไปทำหน้าที่ของตนต่อไป
“ แย่แล้วค่ะ ช่างภาพโน นางแบบที่นัดไว้เกิดท้องเสียกะทันหัน ทำยังไงดีคะ ” ผู้ช่วยวิ่งมาบอกอย่างร้อนรน
“ นางแบบไม่มา แล้วจะให้ทำไง ให้มาถ่ายอีกวัน ผมไม่มาหรอกนะ ” ฮยอนจุงโวย
“ หานางแบบใหม่สิ ” ช่างภาพตัวโตบอก
“ คนนี้เหมาะกับคอนเซปท์นี่ที่สุดแล้วล่ะค่ะ ทำไงดีเนี่ย ” ผู้ช่วยหญิงคิดหนักก่อนที่สายตาจะเหลือบไปเห็นใครบางคนตรงมุมหนึ่งของสตูดิโอ
“ นั่นไง!!!!! ” มือเรียวชี้ไปทางฮยอกแจที่นั่งทำหน้างงๆอยู่ เพราะไม่รู้ว่าตนเองจะโดนแจ๊คพ็อตเต็มๆ
“ ห๊า!!!! ผมเป็นผู้ชายนะครับ ”
“ ไม่เป็นไรค่ะ หุ่นคุณพอๆกับนางแบบคนนั้นเลย ช่วยฉันหน่อยนะคะ ไม่อย่างนั้นทางบริษัทคงไม่จ่ายเงินให้ดิฉันแน่ ”
“ แต่ว่าผม…. ”
“ ฮ่ะ ๆ ๆ ๆ คุณล้อเล่นหรือเปล่าครับ หมอนี่เนี่ยนะจะเป็นนางแบบ พูดผิดพูดใหม่ได้นะครับ ” ร่างสูงหัวเราะร่วนกับความคิดของผู้ช่วยนิตยสาร
“ แต่ผมว่าถ้าได้แต่งหน้าแต่งตัวอีกนิดก็ใช้ได้เลยนะครับ ” ตากล้องหนุ่มเอ่ย
“ แต่ผม ผมไม่ชอบงานแบบนี้ครับ ผมยิ้มไม่เก่งด้วย ” ฮยอกแจปฏิเสธพร้อมหันไปขอความช่วยเหลือจากนายจ้างของตน
“ นั่นสิ ถ้าจะใช้หมอนี่ ผมว่าไปหาคนใหม่มาดีกว่า ”
“ แต่วันนี้คนที่รูปร่างใกล้เคียงกัน ไม่มีใครคิวว่างเลยนะคะ ถึงเจ้าตัวจะอยากมา แต่ผู้จัดการของแต่ละคนก็เฮียบๆทั้งนั้น งานนี้ดิฉันตายแน่ โฮๆๆๆๆ คุณคะช่วยฉันหน่อยนะ ถือว่าเอาบุญ ”
“ แต่ผม…..”
“ นะคะ ฉันขอร้องล่ะ ”
“ ผมเป็นผู้ชายนะ…” ฮยอกแจเสียงเจื่อน
“ ไม่ใช่ปัญหาเลยค่ะ ตัวเล็กๆแบบนี้ใครก็มองไม่ออกว่าเป็นผู้ชายหรอก แต่งหน้าทำผม เสริมนมนิดนึงก็โอแล้วค่ะ นะคะ ฉันขอร้อง ” หญิงวัยสามสิบต้นๆก้มลงร้องขอฮยอกแจอย่างน่าสงสาร แล้วคนอย่างฮยอกแจมีหรือที่จะไม่เห็นใจใครได้
“ ลุกขึ้นเถอะครับ ตกลง ผมจะถ่ายให้ แต่บอกไว้ก่อนเลยว่าผมไม่เคยทำแบบนี้จริงๆนะครับ ”
“ ค่ะ ไม่เป็นไร เรามีช่างภาพโนมินวู ตากล้องอันดับหนึ่งอยู่ด้วยทั้งคนจะกลัวอะไรคะ …. งั้น มาแต่งตัวทางนี้เลยค่ะ ” พูดจบก็จัดแจงดันตัวฮยอกแจไปแต่งหน้าทำผมอย่างยินดี
“ ถ้างานไม่ผ่าน ผมไม่มาอีกแล้วนะ ” ฮยอนจุงพูดกับช่างภาพ
“ เขาเป็นผู้จัดการส่วนตัวของคุณหรือครับ ” โนมินวูถาม
“ ใช่…. ค่าจ้างแพงซะด้วย คนอะไรเค็มชะมัด ”
“ น่ารักดีนะครับ ”
“ ใช่ เอ๊ย!!! อย่างหมอนั่นน่ะเหรอที่เรียกว่าน่ารักน่ะ ”
“ มีแฟนรึยังครับ ”
“ ถามผมหรือ??? ” ร่างสูงกวนกลับไป
“ ผู้จัดการส่วนตัวของคุณต่างหาก ”
“ มีแล้ว หล่อมากด้วย อย่าได้เข้าไปยุ่มย่ามล่ะ แฟนหมอนั่นเป็นถึงเจ้าพ่อเชียวนะ ”
“ แล้วทำไม เจ้าพ่อถึงปล่อยให้แฟนมาทำงานอย่างนี้ล่ะครับ ”
“ กะ…ก็รักมากไง อีกอย่าง หมอนี่แรงจะตาย ใครขัดใจอะไรได้ล่ะ ดูอย่างผมสิเป็นนายจ้างแท้ๆยังเถียงสู้ไม่ได้เลย พูดอะไรไปก็โดนตอกกลับมาทุกคำ ”
“ น่าสนใจดีนะ ” มินวูยิ้ม
“ ห๊า!!!! ว่าอะไรนะ ”
“ มาแล้วค่ะ ขอโทษที่ให้รอนะคะ ” เสียงคุณผู้ช่วยแว่วมาแต่ไกลเรียกให้คนทั้งสองหันไปหา
“ แล้วหมอนั่นล่ะ เมื่อไรจะออกมา ไม่ต้องกลัวว่าจะถูกหัวเราะหรอกน่า ” ฮยอนจุงทำหน้าเซ็ง ซึ่งยิ่งทำให้คุณผู้ช่วยยิ้มออกมาอย่างมีความสุข
“ ก็นี่ไงคะคุณฮยอกแจ คุณฮยอนจุงจำไม่ได้หรือคะ ” หญิงสาวดันหลังฮยอกแจที่เดินมาด้วยกันให้ออกไปข้างหน้า สร้างความประหลาดใจให้กับชายหนุ่มทั้งสองเป็นอย่างมาก
“ จำไม่ได้เลยนะครับ สวยมากทีเดียว ” ช่างภาพหนุ่มชม
“ อุ๊ย!!!! ถึงขนาดที่ช่างภาพโนชม แสดงว่าสวยมากๆจริงๆนะคะเนี่ย ” ทั้งตากล้องและคุณผู้ช่วยต่างพากันชื่นชมฮยอกแจ จึงทำให้ฮยอนจุงอดหมั่นไส้ขึ้นมาไม่ได้
“ ไม่เห็นจะสวยตรงไหนเลย รีบๆถ่ายเข้าเถอะ อย่าเสียเวลามากไปกว่านี้เลย ” พูดจบก็เดินไปยังเสตจเพื่อรอการถ่ายต่อไป โดยที่มีฮยอกแจยืนถอนหายใจอยู่เบื้องหลัง
“ ทำไมคุณฮยอนจุงเป็นแบบนี้นะ ปกติเห็นไม่ค่อยพูดค่อยจา ทำไมวันนี้พูดเยอะผิดปกติ อีกอย่างไม่เคยพูดแบบนี้กับพวกนางแบบเลยนะ ” ผู้ช่วยสาวแอบบ่น แต่ฮยอกแจที่ยืนอยู่ใกล้ๆก็ได้ยินชัดทุกคำ
“ เพราะฉันไม่ใช่นางแบบมืออาชีพ ที่สวยๆอย่างคนอื่นล่ะสิ นายถึงทำแบบนี้น่ะ ”
.
.
.
“ ขอบคุณมากครับ ที่ให้ความร่วมมือเป็นอย่างดี ” ตากล้องหนุ่มเอ่ย
“ ครับ ผมเองก็ขอบคุณคุณเช่นกันครับคุณมินวู ” ฮยอกแจยิ้มรับ ก่อนจะหันไปหาเจ้านายของตนอย่างหงุดหงิด
“ มารยาทไม่มีรึไง ขอบคุณคุณมินวูซะสิ ”
“ ทำไมฉันต้องทำแบบนั้น เขาต่างหากที่ต้องขอบคุณฉัน ”
“ นี่คุณ จะขอบคุณดีๆหรือจะจ้างคนอื่นมาแทนผม ”
“ คิดว่ากลัวรึไง!!!! ”
“ คิมฮยอนจุง!!!!! ” ร่างบางขึ้นเสียง
“ ขอบใจช่างภาพโน ” ฮยอนจุงบอกอย่างเสียไม่ได้ ก่อนจะเดินออกไปยังลานจอดรถภายนอก แต่ก็ต้องหัวเสีย เมื่อลูกจ้างของตนเมื่อชักช้าพูดคุยกับตากล้องหนุ่มอย่างอิดออด
“ นี่ ทำไมมันช้าจังนะนาย ” ร่างสูงที่ยืนรออยู่ข้างรถบ่นอุบอีกครั้ง
“ พอดีคุณมินวูชวนคุยนิดหน่อยน่ะ ”
“ เขาชวนคุย หรือไปชวนเขาคุย หัวร่อต่อกระชิกอยู่นั่นแหละ ”
“ ผมเปล่าสักหน่อย ”
“ กลับกันได้แล้ว ” ฮยอนจุงฉุดมือฮยอกแจให้ขึ้นรถไป จนทำให้กระดาษแผ่นเล็กๆในมือฮยอกแจก็ล่วงลงมา
“ นี่มันอะไร??? ” ชายหนุ่มถาม
“ อ่านภาษาเกาหลีไม่ออกหรือไง ”
“ ก็รู้ว่านามบัตร แต่ไปเอาของเขามาทำไม ”
“ คุณมินวูเขาให้มาน่ะ ”
“ คิดจะไปเป็นนางแบบให้เขารึไง ”
“ ผมปฏิเสธแล้ว แต่…. ”
“ ถ้านายไม่เอา งั้นฉันจะเก็บไว้ ตกลงมั้ย ”
“ จะทำอะไรก็เรื่องของคุณเถอะ ผมไม่ใส่ใจอยู่แล้วล่ะ กลับบ้านกันได้แล้ว แทมินคงรอผมทานข้าวอยู่ ”
“ ฉันก็หิวแล้ว ”
“ ….. ”
“ นี่ ไม่คิดจะชวนกันบ้างเลยรึไง ”
“ ชวนแล้วจะไปมั้ยล่ะ ”
“ ไปสิ รอให้ชวนอยู่ ”
“ อยากไป ก็รีบขับ ชวนคุยอยู่ได้ ” ฮยอกแจบ่นบ้าง แต่ก็แอบยิ้มอยู่ในใจ เพราะช่วงหนึ่งเดือนที่เขาได้ทำงานร่วมกันกับฮยอนจุง ชายหนุ่มไม่ได้เป็นคนเย็นชาอย่างที่คิด ถึงแม้จะปากร้ายแต่เขาคิดว่า ร่างสูงที่นั่งขับรถมานั้นไม่ค่อยเต็มซะมากกว่า และเดี๋ยวนี่เขาก็พูดกับฮยอนจุงได้สะดวกใจขึ้น ไม่ต้องใช้ภาษาอย่างเป็นทางการเหมือนเริ่มแรก นั่นเองที่ทำให้เขาสงสัยในตัวเองที่สนิทสนมกับชายหนุ่มได้รวดเร็วเกินกว่าที่คิด
“ นี่นาย…. ” อยู่ๆฮยอนจุงก็เอ่ยขึ้นทำลายความเงียบ หลังขับรถมาได้สักระยะ
“ ว่าไง ”
“ จริงๆแล้ว….. ”
“ หืม???? ”
“ เปล่า ไม่มีอะไร ”
“ ไม่มีอะไรก็ดีแล้ว ”
“ เฮ้!!! ถ้าเป็นคนอื่น เขาต้องซักไซ้ถามดิว่า เรื่องอะไรน่ะ ”
“ ก็ผมไม่ใช่คนอื่น…. อ๊ะ ยะ อย่าเข้าใจผิด ผมหมายถึงไม่ใช่คนทั่วไปต่างหาก ” ร่างบางยกมือปฏิเสธในทันทีทันใด
“ ฉันก็ไม่ได้ว่าอะไรนี่ ยังไม่ได้คิดเลยว่านายเป็นคนของฉันน่ะ จริงๆนะ ยังไม่ได้คิด ”
“ ละ แล้ว เรื่องที่นายจะพูดล่ะ ว่ามาสิ ”
“ ฉันแค่อยากบอกนายว่า…..”
“ ….. ”
“ จริงๆแล้ว นายก็หน้าตาไม่เลวนี่ ”
“ เพิ่งรู้รึไง ”
“ ไม่ค่อยหลงตัวเองเลยนะ ”
“ ก็ติดมาจากคุณนี่แหละ ” ฮยอกแจย้อน
“ ถ้าเป็นไปได้…..” ฮยอนจุงเอ่ยเสียงเบา จนทำให้ร่างบางผิดสังเกต
“ หืม???? ”
“ ถึงนายจะเป็นลูกจ้างที่ทั้งโหด ทั้งเค็ม เถียงฉันคำไม่ตกฟาก แต่ฉันดีใจที่มีนายมาอยู่ข้างๆนะ ”
“ …. ”
“ อย่าจากฉันไปไหน จนกว่าจะถึงตอนนั้นจะได้มั้ย ”
“ มะ หมายความว่ายังไง??? ”
“ จนกว่าจะถึงวันนั้น วันที่ฉันจะ……. ”
………………………………………………..โปรดติดตามตอนต่อไป
แม่ยกฮยอกชวนคุย
นักอ่านที่รักยิ่ง ช่วงหลังจากนี้ งานอิป้าแก่ๆคนนี้จะหนักขึ้นไปอีก
จึงขออนุญาตดองฟิคตัวเองไว้ชั่วขณะ ทั้ง 4 เรื่อง
เดือนหน้าคงได้มาลั้ลลา ได้บ่อยขึ้น
และจะได้ตามไปอ่านฟิคที่ค้างไว้เป็นสิบๆเรื่องแล้ว
ดีใจล่วงหน้า ปาดน้ำตา กระซิกๆ
ในช่วงนี้หากมีเวลาว่างก็จะรีบแต่ง แล้วเอามาลงเป็นบางเรื่อง
ยังไงนักอ่านที่รักก็อย่าเพิ่งหนีหายไปไหนนะคะ
เพราะเพิ่งแต่งจึงไม่ได้ตรวจคำผิดยังไง ก็ขอประทานโทษไว้ด้วยนะจ๊ะ
รักนะคะ
ปล้ำลิง. วันนี้วันคล้ายวันเกิดสามีคนที่28
สุขสันต์วันคล้ายวันแก่นะจ๊ะ @Heedictator 55
โบนัสสึ
ความคิดเห็น