คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : ตอนที่ 8 : รักแรก 100%
ตอนที่ 8 : รักแรก
สายวันอังคาร………….
มหาวิทยาลัย….
“ ฮีชอล!!!!! ” เยซองเรียกพร้อมเขย่าแขนของเพื่อนรักอย่างแรงเพราะคนที่นั่งข้างๆดูไม่สนใจบทสทนาของตนสักเท่าไร
“ อะไรวะ ตกใจหมด เรียกเบาๆก็ได้ ”
“ นี่ขนาดฉันแหกปากขนาดนี้แกยังไม่ได้ยินเลย เหม่อไปถึงไหนวะ ”
“ เหม่ออะไรเล่า ไม่มี๊ ”
“ ฉันว่า เดี๋ยวนี้แกแปลกๆไปว่ะ ”
“ แปลกยังไง ”
“ แกไม่ค่อยเพ้อเจ้าซีวอนอะไรนั่นเหมือนเก่า แถมกลับบ้านเร็ว ชวนไปไหนก็ไม่ค่อยไป หรือว่าแก……”
“ อะอะไร ทำไมแกมองหน้าฉันอย่างนั้น ”
“ แก ซ่อนผู้ชายไว้ในบ้านใช่มั้ย ”
“ จะบ้าเรอะ ใครเขาจะทำแบบนั้นกัน คนสวยๆอยู่ในบ้านกับชายหนุ่ม อ๊าย!!!! ฮีไม่อยากคิดว่าจะเกิดอะไรบ้าง ”
“ นั่นไง!!! ฉันว่ามันแปลกมากที่แกมากรี๊กร๊าดแบบนี้ ปกติแกต้อง อ๊ายยยยยยย ของอย่างนี้ฮีชอบ ไม่ใช่เหรอ ” เยซองจีบปากจีบคำสาธยาย
“ อย่ามารู้ดีหน่อยเลย หมดประโยชน์แล้วจะไปไหนก็ไปเลยปะ ” ฮีชอลยื่นสมุดคืนให้แก่เพื่อนชายหน้าซาลาเปา
“ พอจดเสร็จก็ถีบหัวกูส่งเชียวนะ ” เยซองเหร่ตามองก่อนจะเดินกลับไปยังที่นั่งของตน
“ หมอนั่นจะเป็นอะไรมั้ยเนี่ย ไม่ใช่ว่าไปเป็นลมต่อหน้าใครอีกนะ……ใช่สิ ไปแอบดูหน่อยดีกว่า ”
“ แล้วทำไมฉันต้องไปแอบส่องหมอนั่นด้วย ช่างสิ จะเป็นอะไรก็ช่าง ”
“ เฮ้อ!!!! แต่เดี๋ยวถ้าหมอนั่นป่วยหนักขึ้นมา ฉันอาจโดนคุณแม่ด่าเอาก็ได้ ไปดูสักหน่อยก็ดี ” บ่นเองเออเองจบก็รีบลุกออกจากกห้อง จนเพื่อนต้องตะโกนเรียก
“ เฮ้ย ฮีชอลไปไหนวะ ”
“ ไปกินผู้ชายแถวนี้แหละเดี๋ยวมา ”
“ เออ กินให้หมดมหา’ลัยเลยนะเว้ย!!!!! ”
.
.
.
“ ฮยอกแจ……………..แม่ยอดยาหยีของคยูฮยอน ไม่เจอกันตั้งหลายวัน ฉันคิดถึ๊ง คิดถึง ”
“ หนอย ไอ้กระเหรี่ยงกล้ากอดลูกเจี๊ยบฉันขนาดนี้เลยเรอะ ” ร่างสูงที่แอบอยู่ตรงประตูแอบบ่นคนเดียว(อีกแล้ว) เมื่อเห็นภรรยากอดกับคนที่ตนไม่ชอบขี้หน้ามากที่สุดในตอนนี้ เขาอยากจะเดินเข้าไปใกล้กว่านี้เพื่อฟังว่าคนทั้งสองกำลังคุยอะไรกันเพราะอยู่ไกลออกมาเขาจึงไม่ได้ยินบทสนทนาของคนทั้งคู่
“ คยูฮยอน นายเป็นอะไร ปล่อยฉันได้แล้ว ไม่อายเพื่อนรึไง ดูสิ มองมาทางนี้เป็นตาเดียวแล้วนะ ”
“ ทำไมไม่ดันออกแล้วทำไมไม่หลบ ให้เขากอดอยู่ได้ โรคจิตรึไง ”
“ จะไปอายทำไม คนเยอะแยะ อีกอย่างใช่ว่าเราจะไม่เคยสักหน่อย ….. ว่าแต่ทำไมนายดูซูบๆไปนะ แต่ถึงงั้น หน้าตานายกลับดูสดชื่นยังไงบอกไม่ถูก ”
“ คุยอะไรกันนักหนาวะ ไม่เคยเจอกันมาก่อนรึไง ”
“ มะ ไม่มีอะไรนี่ กลับจากทัศนศึกษาฉันก็แย่เลยล่ะ ”
“ เมื่อไรจะออกมาจากอ้อมกอดของหมอนั่นสักทีนะ น่าหงุดหงิดชะมัด”
“ ดูสิ ตัวยังอุ่นๆอยู่ด้วยแฮะ ”
“ เฮ้ย!!!! กอดไม่พอ ยังเนียนจับหน้าเมียฉันด้วยเรอะ ฮยอกแจ นายรีบเดินหนีมาเลยนะ ไม่งั้นฉันจะโกรธนายจริงๆด้วย ”
“ ตอนนี้ไม่เป็นอะไรแล้วล่ะ ^^ ”
“ ยิ้มอย่างนี้ แสดงว่าชอบสินะ ที่หมอนี่กอดแล้วก็คงชอบด้วยสินะที่หมอนั่นลูบหน้าอย่างนั้น หึ ปากก็บอกว่าเพื่อน ที่แท้ก็อ่อยไม่เลือกหน้า ที่ว่ารักฉันน่ะก็โกหกสินะ ” ร่างสูงกำหมัดแน่นก่อนจะหันหลังเดินกลับห้องของตนด้วยใบหน้าบูดบึ้ง
.
.
.
“ เป็นอะไรวะ ขาไปดี๊ด๊า ขามาหน้าบูดเป็นตูดหมา ” เยซองแซว
“ มึงเคยแหกตูดมันดูเรอะหมาน่ะ ถึงได้รู้ว่าตูดแม่งเป็นไง ”
“ เหี้ยแล้วมั้ยล่ะ เมนส์มาอีกล่ะสิ”
“ เออ ” ตอบกลับด้วยความโมโหและนั่งนิ่งเงียบอยู่สักครู่ก่อนที่โทรศัพท์ของตนจะดังขึ้น
RRRRRRRRRRRRrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrr
“ จะโทรมาง้อฉันรึไง เมินซะเถอะ อีฮยอกแจ ” ชายหนุ่มก้มลงมองมือถือพร้อมกดรับ
[“ พี่ฮีชอลครับ ”]
“ ว่าไง โทรมาทำไม ”
[“ เย็นนี้ผมกลับคนเดียวนะครับ ”]
“ กลับคนเดียว? นายจะไปไหน ”
[“ ผมจะไปดูหนังน่ะครับ ”]
“ นายจะไปดูหนัง ฟังเพลง เล่นบทรักอะไรกับใคร ที่ไหน เมื่อไร อย่างไร มันก็เรื่องของนาย ”
[“ อ่า งั้นพี่ทานข้าวคนเดียวนะครับ ”]
“ เออ ”
[“ เอ่อ…..พี่เป็นอะไรหรือเปล่าครับ ทำไมน้ำเสียงแบบนี้ล่ะ ”]
“ คนอย่างคิมฮีชอลไม่เป็นอะไรง่ายๆหรอก อีกอย่างฉันก็พูดอย่างนี้ทุกวัน นายยังไม่ชินอีกรึไง ”
[“ อะ ครับ งั้นแค่นี้นะครับ ผมไม่กวนใจพี่แล้ว ”] พูดจบคนตัวเล็กก็กดวางสาย ปล่อยให้ฮีชอลนั่งหน้าบูดอยู่ในห้องเรียนตลอดช่วงเช้า
RRRRRRRRRRRRrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrr
[“ ฮีนิม ”]
“ ว่าไงซอลลี่ ”
[“ วันนี้พี่ว่างมั้ย ”]
“ ทำไม มีอะไรหรือเปล่า ”
[“ ฉันว่าจะชวนพี่ไปทำเล็บสักหน่อย ”]
“ ก็ดี หาอะไรทำแก้เครียดดีกว่า ”
[“ เป็นไร ทำไมเครียดอีกล่ะ เมียพี่ไม่ดูแลเลยรึไง ”]
“ อย่าพูดถึงหมอนั่นเลย ”
[“ ก็ได้ ไม่พูดก็ไม่พูด งั้นเจอกันเย็นนี้นะ”]
“ OK ”
»-(¯`v´¯)-»×º°”˜`”°º×`°.•°•.✿* ฉันนี่แหละ คิมฮีชอล `°.•°•.✿*׺°”˜`”°º× »-(¯`v´¯)-»
เย็นวันอังคาร………….
“ นี่คุณฮันเกิง เพื่อนของพี่ชายฉัน ” คยูฮยอนแนะนำเพื่อนของตนให้รู้จักกับเพื่อนใหม่ หลังจากเจอกันที่หน้าโรงหนัง
“ สวัสดีครับ ”
“ นี่ทงเฮ ซองมิน แล้วหวานใจของผม ฮยอกแจ ” คยูฮยอนยิ้มแป้นแนะนำต่อ
“ เพื่อนคุณคยูฮยอนนี่หน้าตาน่ารักกันทุกคนเลยนะครับ ”
“ คยูฮยอน….. ” เสียงหนึ่งดังขึ้นจากทางด้านหลัง
“ เพื่อนหรือคะซีวอน ”
“ เรียกทำไมมิทราบ ชเวซีวอน ” คยูฮยอนเอ่ยเสียงเรียบเมื่อเห็นว่าคนที่เรียกชื่อตนเดินคล้องแขนมากับหญิงสาวในวันนั้น เด็กหนุ่มเดินไปกระชับแขนของเพื่อนชาวจีนอย่างเสียไม่ได้
“ นายมาดูหนังเหมือนกันเหรอ ”
“ มาโรงหนัง ไม่ให้มาดูหนัง จะให้มาเลือกซื้อที่นอนหมอนมุ้งรึไง ”
“ ทำไมเขาถึงพูดจาไม่สุภาพอย่างนี้ล่ะคะ” หญิงสาวกระซิบถามชายหนุ่มที่ตนเดินมาด้วย
“ เขาก็น่ารักอย่างนี้แหละ ” ซีวอนกระซิบตอบ ทำให้หญิงสาวแปลกใจอยู่ไม่น้อยแต่ก็ไม่ได้แสดงท่าทีอะไรออกมาและนั่นทำให้คยูฮยอนขัดใจอยู่ไม่น้อย
“ คุณฮันเกิงเราไปที่อื่นกันเถอะ แถวนี้บรรยากาศเริ่มเน่าแล้ว ”
“ ไม่ดูหนังแล้วหรือครับ ”
“ ไม่มีอารมณ์ดูแล้ว …..ไปเถอะ ซองมิน ทงเฮ อ๊ะ แล้วฮยอกหายไปไหนล่ะ ” ร่างโปร่งถามหาเพื่อนรักอีกคนที่ตอนนี้ไม่รู้ว่าหายไปไหน
“ พี่ฮีชอลลากไปแล้ว ฉันจะตามไป พี่แกก็ส่งสายตาพิฆาตมา เลยไม่กล้าตาม ” ทงเฮบอก
“ งั้นเราออกไปให้พ้นจากที่นี่ก่อนดีกว่า ” คยูฮยอนมองหน้าร่างสูงเขม็งก่อนจะหันมาฉุดข้อมือหนุ่มจีนเพื่อที่จะเดินจากไป แต่ก็ถูกซีวอนคว้าแขนไว้ได้ทันท่วงที
“ จะไปไหน ”
“ ไปไหนก็ได้ที่ไม่ต้องทนอยู่กับนาย ”
“ ทำไม??? ”
“ ไม่มีเหตุผล ปล่อยได้แล้ว ”
“ ไม่ปล่อย ”
“ เอ่อ ผมว่าค่อยๆพูดกันดีมั้ยครับ ” ฮันเกิงแทรก
“ ผมไม่อยากคุยดีๆกับหมอนี่ คุณฮันช่วยพาผมออกไปจากที่นี่ที ”
“ เอางี้ ฉันว่านายเคลียร์กับรุ่นพี่ซีวอนก่อนดีกว่านะ เดี๋ยวพวกฉันจะไปรออยู่ในรถ ” ซองมินเอ่ยพร้อมจูงมือทงเฮและหนุ่มชาวจีนเดินออกมา
“ ฉันไม่มีอะไรจะคุยกับหมอนี่ ”
“ คุยเหอะ นึกว่าขอร้องล่ะ แล้วก็คุยดีๆอย่าเอาแต่ใจนักนะคยูฮยอน ” ทงเฮพูดออกมาอย่างอดไม่ได้กับนิสัยดื้อรั้นของเพื่อนตนเอง
“ นี่นายเป็นเพื่อนฉันหรือเปล่าทงเฮ ”
“ ก็เพื่อนไงถึงได้เตือน ถ้านายไม่ใช่เพื่อนฉัน ฉันคว้ารุ่นพี่ไว้เองแล้วล่ะ ”
“ ย๊า!!!! ”
“ ไม่ต้องมาตะคอกนะ คิดว่ากลัวรึไง คุยกันดีๆล่ะ พวกฉันไปก่อน แล้วเจอกัน ”
“ ไหนว่าจะรออยู่ในรถไง ”
“ เอาน่าเผื่อเคลียร์กันยาว คุณคนจีนพวกฉันจะดูแลให้เป็นอย่างดีเลย ไม่ต้องห่วง ” พูดจบก็หันไปยิ้มให้รุ่นพี่เล็กน้อยก่อนจะรีบสาวเท้าเดินออกไปอย่างเร็ว เพราะเกรงว่าถ้าขืนยังอยู่ตรงนั้น เพื่อนรักของตนคงเฉไฉไม่ยอมพูดอะไรออกไปตรงๆกับรุ่นพี่หน้าหล่อเป็นแน่
.
.
.
“ เมื่อไรจะปล่อย ” ร่างเพรียวบอกพร้อมจ้องดูข้อมือของตนที่ยังถูกจับไว้แม้จะไม่แน่นนัก แต่เขาก็ไม่สามารถแกะมันออกไปได้
“ ถ้าปล่อยเดี๋ยวนายวิ่งตามเพื่อนไปน่ะสิ ”
“ แฟนนายเขามองอยู่ ไม่อายบ้างรึไง ” คยูฮยอนมองไปยังหญิงสาวอีกคนที่กำลังยืนงงกับสถานการณ์ที่เป็นอยู่ในขณะนี้
“ ฮยอนคยองไม่ใช่แฟนฉัน นายต่างหากที่เป็น ”
“ มะ หมายความว่าไง??? ”
“ หมายความอย่างที่พูด ”
“ ซีวอนคะ นี่มันเรื่องอะไรคะ ฉันงงไปหมดแล้ว ”
“ อย่างที่เห็นนี่แหละขอโทษนะฮยอนคยองที่ฉันรับความปรารถนาดีจากเธอไม่ได้ ”
“ คะ คุณ…..หรือว่า คุณ….. ”
“ ใช่ ฉันรักหมอนี่ ตลอดเวลาแปดปีที่ผ่านมา ฉันรักหมอนี่แค่คนเดียวเท่านั้น ”
“ กะ โกหก นายกับฉันเพิ่งรู้จักกันแค่สองปีเท่านั้น อย่ามั่วหน่อยเลย ”
“ นายต่างหากที่รู้จักฉันแค่สองปี แต่ฉันตกหลุมรักนายมาถึงแปดปีเต็มๆ ”
“ ซีวอนคะ หรือว่าคนคนนี้จะเป็น….. ”
“ อืม ใช่แล้วล่ะ หมอนี่นี่แหละ ”
ต่อ จ้า!!!!!!
»-(¯`v´¯)-»×º°”˜`”°º×`°.•°•.✿* ฉันนี่แหละ คิมฮีชอล `°.•°•.✿*׺°”˜`”°º× »-(¯`v´¯)-»
“ ฮยอกแจ นั่นสามีนายนี่หน่า ” ทงเฮกระซิบบอกฮยอกแจ เมื่อเห็นว่าชายหนุ่มที่กำลังเดินมายังโรงหนังแห่งนี้คือใคร
“ ไหนเหรอ ” ฮยอกแจส่ายตามองก่อนจะพบว่าสามีของตนกำลังเดินมากับเด็กสาวหน้าตาน่ารักคนหนึ่ง
“ พี่ฮีชอล….. ” คนตัวเล็กเอ่ยเสียงเบา
“ ฮยอกแจ …. นายมาทำอะไรที่นี่???? ” ฮีชอลส่งเสียงเข้มขณะเดินมาหาผู้เป็นภรรยา
“ นี่เหรอ คนที่พ่อของฮีนิมบังคับให้แต่งงานด้วยน่ะ ” เด็กสาวร่างสูงเอ่ยขึ้นด้วยใบหน้าเย้ยหยันเล็กน้อยพร้อมๆกับที่เพื่อนรักร่างสูงเดินเข้ามาขวางเอาไว้
“ เขามาดูหนังกับฉัน ” คยูฮยอนแทรกขึ้นก่อนจะหันไปสนใจกับรุ่นพี่หน้าหล่อที่เดินมาอีกทาง ปล่อยให้ฮยอกแจไปไม่ถูกกับสามีที่เดินหน้าบึ้งเข้ามา
.
.
.
“ พะ พี่ฮีชอล ปล่อยผมนะ จะพาผมไปไหน ” ร่างบางขืนตัวไม่ให้ไปตามแรงกระชากที่สร้างความเจ็บปวดบนแขนของตน หันหน้าไปขอความช่วยเหลือกับทงเฮและซองที่วิ่งตามมาแต่ก็เปล่าประโยชน์เมื่อฮีชอลหันไปตาขวางใส่นิดเดียวทั้งสองก็หยุดเดินเหมือนถูกสะกดไว้
“ คนไม่สบายเขามาทำตัวระรื่นอยู่ในที่แบบนี้กันรึไง ”
“ ผมโทรไปบอกพี่แล้วนี่ครับ ”
“ มันก็จริง แต่ใครจะรู้ว่านายมามั่วสุมอยู่ที่นี่ ”
“ ผมเปล่านะ ปล่อยได้แล้ว ไม่อายคนอื่นรึไง คนมองกันเต็มแล้วนะครับ ”
“ ช่างสิ จะไปสนทำไม ”
“ พี่ฮีชอล ผมเจ็บ พี่เป็นอะไรของพี่!!!! ”
“ เป็นผัวนายไง !!!!! แล้วก็เป็นคนที่ถูกนายสวมเขาอยู่นี่ไงล่ะ ”
“ พี่พูดอะไรผมไม่เข้าใจ ”
“ เลิกแกล้งอินโนเซ้นต์ต่อหน้าฉันได้แล้ว ” ฮีชอลผลักฮยอกแจไปกระแทกกับรถของตนที่จอดอยู่ชั้นใต้ดินอย่างจัง จนคนตัวเล็กน้ำตาคลอเบ้า
“ ผมทำอะไรให้พี่โกรธ…. ”
“ นายโง่จนไม่รู้ตัวเองรึไงว่าทำให้ฉันโกรธยังไงบ้าง”
“ ก็ผมมันโง่ พี่อธิบายมาสิ พี่รู้ว่าผมโง่แล้วทำไมต้องปล่อยให้ผมคิดเองคนเดียวล่ะ ” คนตัวเล็กเสียงเครือ น้ำตาไหลอาบแก้ม เขาไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น คนตรงหน้าถึงได้ใจร้ายใจดำกับเขาแบบนี้ ทั้งที่เมื่อเช้านี้ฮีชอลดูแลเอาใจใส่เขาอย่างดี
“ หยุดเสียงสั่น ไม่ต้องแกล้งมาทำหน้าซื่อ หน้าตานองแบบนี้เลยนะ ”
“ ฮึก แล้วจะให้ผมทำยังไง ผมยังไม่รู้เลยว่าไปทำอะไรให้พี่โกรธ ” ฮยอกแจปาดน้ำตาบนใบหน้าออก พยายามฝืนไม่ให้สะอื้นออกมาเพราะเกรงว่าจะทำให้คนตรงหน้ารักเกลียดตนมากไปกว่านี้
“ ฮีนิม ” เสียงเด็กสาวเรียกเสียงดัง แต่ก็ไม่ทำให้เจ้าของชื่อหันไปสนใจได้ ร่างสูงยังคงจ้องคนตัวเล็กเขม็งจนมือเรียวของเด็กสาวมาสัมผัสที่ต้นแขน ฮีชอลจึงได้หันไปตามแรงนั้น
“ เป็นอะไรไปคะ ทำไมวิ่งออกมาแบบนี้ล่ะ ฉันนึกว่าพี่ทิ้งฉันไปแล้วซะอีก ”
“ ขอโทษ ” ชายหนุ่มกุมมือเด็กสาวด้วยคำพูดที่อ่อนโยน ผิดกับถ้อยคำที่มอบให้กับเด็กหนุ่มที่ยืนกุมแขนของตนไว้ด้วยความเจ็บปวด หากแต่ความเจ็บที่แขนของฮยอกแจไหลรวมกันไปกองกันอยู่ที่หัวใจ เมื่อความอบอุ่นที่ตนได้รับในยามเช้าของวันไม่ได้มีไว้ให้ตนเพียงคนเดียว ร่างบางมองดูมือเรียวกุมมือเล็กไว้แน่น น้ำตาที่หยุดไหลก็เริ่มคลอขึ้นมาอีกหน
“ นายใช่มั้ย ที่ทำให้ฮีนิมไม่สบายใจ แบบนี้ ” เด็กสาวมองหน้าคนที่ตัวติดรถอย่างคาดโทษ
“ เปล่า ”
“ ทำให้ฮีนิมโกรธ ยังจะมีหน้ามาตีหน้าซื่อแบบนี้อีกนะ ” เด็กสาวยังคงระบายความอัดอั้นออกมาโดยที่ฮยอกแจเองยังไม่รู้เลยว่าตัวเองทำอะไรให้สมควรถูกด่าทั้งจากผู้เป็นสามีและผู้หญิงตรงหน้า
“ หย่าเลยค่ะฮีนิม ถ้าไม่มีความสุขแบบนี้อยู่ด้วยกันก็ไม่มีประโยชน์ แต่งได้ก็หย่าได้เหมือนกัน ”
“ ผมผิดที่ไม่กลับบ้านใช่มั้ยครับหรือผิดที่ออกมาเที่ยวแบบนี้เลยทำให้พี่ต้องเป็นห่วง ” ร่างบางมองไปทางสามีเพื่อรอฟังคำตอบแต่ก็ไม่ได้รับกลับมา หากแต่เพียงไม่ถึงครึ่งนาทีให้หลังที่ร่างสูงจูงมือเด็กสาวผ่านมายังร่างเล็ก อีกครั้งที่มือเรียวผลักคนตัวเล็กให้ถอยห่างจากตัวรถก่อนที่คนทั้งคู่จะเข้าไปในรถคันโต ฮยอกแจเซเล็กน้อยก่อนจะใช้มือจับประตูรถเอาไว้
“ พี่ฮีชอล พี่จะไปไหนครับ ”
“ นายกลับเองก็แล้วกัน ”
“ พี่บอกผมมาสิ ว่าผมผิดอะไร ทำไมพี่ไม่บอกผม ”
“ นี่ปล่อยนะ ไม่งั้นฉันปิดประตูจริงๆด้วย ” พูดไม่ทันจบคำ เด็กสาวก็กระแทกประตูรถแน่นอนว่าไม่อาจจะปิดสนิทได้ เพราะมือเรียวของฮยอกแจยังคงกั้นเอาไว้
“ อ๊ะ!!!!!!!!!! ” ถึงแม้จะเจ็บแต่ร่างบางก็ร้องออกมาเพลงแผ่วเบา มือที่พยายามฝืนเอาไว้ต้องละออกจากตัวรถเพราะแรงกระแทกที่มีมากกว่า รอยเขียวตรงฝ่ามือบีบน้ำตาของเจ้าของให้พรั่งพรูออกมา แต่ไม่มีวี่แววว่าผู้เป็นสามีจะห่วงใยตนแม้เพียงนิด ชายหนุ่มหันมามองเล็กน้อยก่อนที่จะสตาร์ทรถออกไป
“ ฮึก ฮึก ผมไม่รู้ว่าผมทำอะไรให้พี่โกรธ ถ้าจะพูดเรื่องความผิด ผมคงผิดตั้งแต่เริ่มรักพี่แล้วล่ะ ”
»-(¯`v´¯)-»×º°”˜`”°º×`°.•°•.✿* ฉันนี่แหละ คิมฮีชอล `°.•°•.✿*׺°”˜`”°º× »-(¯`v´¯)-»
“ ใช่ ฉันรักหมอนี่ ตลอดเวลาแปดปีที่ผ่านมา ฉันรักหมอนี่แค่คนเดียวเท่านั้น ”
“ กะ โกหก นายกับฉันเพิ่งรู้จักกันแค่สองปีเท่านั้น อย่ามั่วหน่อยเลย ”
“ นายต่างหากที่รู้จักฉันแค่สองปี แต่ฉันตกหลุมรักนายมาถึงแปดปีเต็มๆ ”
“ ซีวอนคะ หรือว่าคนคนนี้จะเป็น….. ”
“ อืม ใช่แล้วล่ะ หมอนี่นี่แหละ ”
.
.
.
“ อะไรกัน หมอนั่นพูดเรื่องอะไร ทำไมคน IQ 130 อย่างฉันถึงได้ไม่เข้าใจกับไอ้เรื่องบ้าๆพวกนี้นะ ”
“ หมอนั่น รักเรามาแปดปี? ตอนนั้นฉันอายุแค่ 14 เองไม่ใช่รึไง ”
“ มันจะจริงเหรอ หรือว่านี่คือความฝันวะ ” คยูฮยอนตบหน้าตัวเองเต็มแรง จนได้ร้องออกมาเสียงดัง
“ โอ๊ย เจ็บ!!!!! ”
“ นายไม่ได้ฝันไปหรอกน่า ” ชายหนุ่มที่นั่งอยู่ในเบาะรถประจำที่คนขับเอ่ยออกมาอย่างขำๆ
“ เฮ้ย!!!! ละ แล้วฉันมาอยู่ในรถนี้ได้ไงเนี่ย ”
“ ฉันเดินจูงนายมาไง ”
“ คนนะไม่ใช่หมาจะมาเดินจูง ”
“ รู้สึกตัวก็ดีแล้ว ฉันเห็นนายอึ้งอยู่ตั้งนาน ”
“ กะ ก็เพราะใครกันล่ะ ไม่ใช่เพราะนายรึไง ”
“ เพราะฉันเหรอ ??? ” ซีวอนขมวดคิ้วสงสัย
“ ก็ใช่น่ะสิ หายหัวไปหลายวัน โผล่มาก็มากับแฟน แล้วไหนจะเรื่องรักเมื่อแปดปีที่แล้วนั่นอีก ”
“ อืม….ไม่มีอะไรหรอก ฉันกับผู้หญิงคนนั้นเราเป็นแค่เพื่อนกันธรรมดาเท่านั้น อย่าคิดมาก เธอกลับบ้านหลังจากที่ไม่ได้เห็นหน้ากันมานาน ฉันเลยพาเที่ยวก็เท่านั้น ส่วนเรื่องแปดปีที่แล้วนั่นปล่อยมันไปเถอะ ”
“ ไม่ได้นะ ฉันอยากรู้ เล่าให้ฟังหน่อยสิ มันเกิดอะไรขึ้นเมื่อแปดปีที่แล้วเหรอ ” คยูฮยอนเขย่าแขนของอีกฝ่ายอย่างใคร่รู้
“ ไม่มีอะไรหรอก ”
“ ไม่จริง จะไม่มีอะไรได้ไง ในเมื่อนายบอกว่านั่นน่ะทำให้นายรักฉันมาจนถึงทุกวันนี้ไง เล่ามาเลยนะ ”
“ ขับรถอยู่นี่ไง เล่าไม่ได้ ไม่มีสมาธิ ”
“ อย่าเว่อร์น่า เล่ามาเดี๋ยวนี้เลยนะ ”
“ ไม่ต้องสนใจมันหรอกน่า รู้แค่ว่าตอนนี้ฉันรักนายก็พอแล้ว ”
“ ไม่ได้สิ ฉันอยากรู้นี่ว่าทำไม ทีผู้หญิงคนนั้นยังรู้เลย ฉันเป็นคนที่นายรักแท้ๆกลับไม่รู้เรื่องอะไรเลย อย่างนี้มันไม่แฟร์นี่หว่า ”
“ ฉันจะเล่าก็ต่อเมื่อฉันได้เป็นคนที่นายรักแล้วเท่านั้น ซึ่งมันคงยังไม่ใช่ตอนนี้ ”
“ ใครบอกล่ะ…….. ”
“ หืม??? ”
“ ปะ เปล่า ไม่อยากเล่าก็ไม่ต้องเล่า งั้นเชิญเก็บเรื่องนี้ไว้จนวันตายของนายได้เลย ” เมื่อง้อคนข้างๆไม่ได้ผล คยูฮยอนก็กลับมางอนเหมือนเดิม ร่างบางปล่อยมือจากแขนหนาก่อนจะหันหน้าไปยังกระจกรถโดยไม่พูดอะไรออกมาสักคำ
“ โกรธเหรอ? ” ซีวอนเอ่ยปากถาม
“ น่าให้โกรธมั้ยล่ะ ”
“ โกรธจริงเหรอเนี่ย เรื่องนี้มันบอกไมได้จริงๆนะ ”
“ ผู้หญิงคนนั้นยังรู้ ”
“ ก็แค่เธออยู่ในเหตุการณ์ด้วยก็เท่านั้น ”
“ คบกันมานานแล้วสินะ ”
“ อะไรนะ ”
“ กับผู้หญิงคนนั้นไง คบกันมานานแล้วสินะ ”
“ ก็ตั้งแต่จำความได้ บ้านเราอยู่ใกล้กัน เป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่เด็ก ”
“ ความสัมพันธ์คงแนบแฟ้นสินะ ”
“ หึงเหรอ ”
“ ไม่ได้หึงเฟ่ย ”
“ เอาน่า เราไม่มีอะไรเกินเลยไปกว่านี้หรอก ”
“ ก็บอกว่าไม่ได้หึงยังไงล่ะ ”
“ น่ารักจริงนะนายน่ะ ”
“ หล่อต่างหาก ”
“ น่ารัก ”
“ หล่อโว๊ย ”
“ ดูยังไงก็น่ารัก ”
“ หล่อ หล่อ หล่อ หล่อมากด้วย ” คยูฮยอนโวยวายอย่างต่อเนื่องโดยที่ไม่รู้ตัวว่ารถจอดสนิทตั้งแต่เมื่อไร รู้เพียงว่าหัวใจเริ่มเต้นระส่ำอีกครั้งเมื่อชายหนุ่มโน้มตัวเข้ามาขโมยจูบของตน แม้จะตั้งท่ายกมือขึ้นดันร่างสูงแต่มือไม้ก็ไร้ซึ่งเรี่ยวแรง ปล่อยให้ซีวอนควานหาความหวานในโพรงปากของตนจนแทบจะขาดอากาศหายใจ
“ โดนจูบไปตั้งหลายครั้ง ยังไม่รู้วิธีหายใจอีกเหรอ ”
“ กะ ก็นายเล่นโจมตีแบบนี้ ใครจะตั้งตัวทันล่ะ ดีนะฉันไม่ตายไปก่อนน่ะ ” ร่างบางหน้าขึ้นสีก่อนจะใช้มือดันร่างหนาให้ออกไปพ้นตัว
“ เหลือแปดครั้งใช่มั้ย ”
“ เจ็ดโว๊ย อย่ามั่วสิ ”
“ ฉันจำได้นะว่าเหลือแปดครั้ง ”
“ อย่าเนียนๆ ครั้งแรกที่หอสมุด ครั้งที่สองที่ลานจอดรถ ครั้งล่าสุดก็ไอ้ตะกี๊นี่แหละ สามครั้งจากสิบก็เหลือเจ็ดดิ จะมาแปดได้ไง อย่านะ ถึงเห็นแบบนี้ แต่ฉันความจำดีนะจะบอกให้ ”
“ อืม แม่นจริงๆด้วยสินะ ” ซีวอนอมยิ้ม
“ นี่!!!! แกล้งลืมใช่มั้ย คนบ้าเอ๊ย!!!!! ” มือเรียบทุบลงไปที่อกแกร่งหนึ่งทีก่อนจะทำหน้าบึ้งเปิดประตูลงมาจากรถ
“ ฮ่า ~ ฉันไม่เคยมาแม่น้ำฮันในเวลาแบบนี้เลย ” คนตัวเล็กเหยียดแขนพร้อมสูดอากาศเข้าเต็มปอด บรรยากาศรอบข้างทำให้คยูฮยอนใจเย็นขึ้นมาบ้าง?
“ งั้นก็หมายความว่าฉันเป็นคนแรกของนายน่ะสิ ”
“ อะไร คนแรกอะไร พูดให้มันดีๆหน่อย ”
“ ก็คนแรกที่มาที่นี่กับนายในตอนหัวค่ำแบบนี้ไง ”
“ ชิส์ จะพูดก็พูดให้มันเต็มๆ อย่าเพ้อให้มันมากนัก ”
“ นายนี่หงุดหงิดง่ายจังนะ ”
“ ไม่ได้หงุดหงิดง่าย แต่อยู่กับนายแล้วมันหงุดหงิดตลอดเวลาเลยต่างหาก ”
“ แต่ฉันก็รักที่นายเป็นแบบนี้นะ ”
ตึ่ก ตัก ตึก ตัก
“ อ่า อีกแล้ว หัวใจฉันมันเป็นแบบนี้อีกแล้ว หมอนี่คงไม่ได้ยินมันนะ ”
»-(¯`v´¯)-»×º°”˜`”°º×`°.•°•.✿* ฉันนี่แหละ คิมฮีชอล `°.•°•.✿*׺°”˜`”°º× »-(¯`v´¯)-»
“ หงุดหงิดงุ่นง่าน ฮีโมโห บอกได้คำเดียวว่าโมโห มันจะเกินไปแล้วนะ กลางวันก็ให้ไอ้กระเหรี่ยงนั่นกอดเอา กอดเอา ตกเย็นมาก็ผู้ชายล้อมหน้าล้อมหลัง หน้าด้านไร้ยางอาย ฮีทนไม่ได้ ฮีรับไม่ได้!!!!!!!!!!!! ”
“ ฮีนิม ” เสียงเด็กสาวเรียกสติชายหนุ่มให้กลับมา
“ หะ หืม ว่าไงซอลลี่ ”
“ ฉันไม่เคยเห็นพี่โกรธอย่างนี้มาก่อน หมอนั่นทำอะไรให้พี่โกรธงั้นหรือคะ ”
“ ผมทำอะไรให้พี่โกรธ…. ”
“ อ่า ~ นั่นสินะ หมอนั่นทำอะไรให้ฉันโกรธ ”
“ ฉันไม่เคยเห็นพี่โกรธขนาดนี้มาก่อน ขนาดตอนถูกบังคับให้แต่งงานยังไม่น่ากลัวขนาดนี้เลย ”
“ ซอลลี่ เธอเคยเลี้ยงแมวมั้ย ”
“ ไม่อ่ะ ฉันไม่ชอบแมว มันขี้ประจบเกินไป พี่ถามทำไมเหรอ ”
“ คืองี้นะ…. ” ชายหนุ่มจอดรถใกล้สวนสาธารณะแห่งหนึ่งก่อนจะหันไปถามน้องสาวที่นั่งมาด้วย
“ ว่าไงล่ะฮีนิม ”
“ คือ ฉันโมโหมากเลยที่ลูกแมวที่ฉันเลี้ยงไว้น่ะมันไม่ชอบอยู่กับที่ เดี๋ยวไปนั่นมานี่ ตอนที่มันไม่สบายฉันดูแลมันอย่างดีแล้วมันก็อ้อนจนฉันรักมัน แต่พอมันหายป่วย มันก็ไปอ้อนคนอื่นให้กอดมัน ให้เอาใจมันแล้วทิ้งให้ฉันอยู่คนเดียว เป็นเธอ เธอจะโกรธมันมั้ย ”
“ หมายถึงเมียพี่น่ะเหรอ ”
“ อืม เฮ้ย ไม่ใช่!!!! ”
“ แล้วพี่หมายถึงใคร ”
“ ก็แมวฉันไง แมวที่เลี้ยงไว้น่ะ ”
“ แมวอะไรอีก ฮีบอมอยู่ที่บ้านพ่อกับแม่ไม่ใช่เหรอ พี่หมายถึงเมียพี่แน่ๆอย่ามาหลอกฉันให้ยาก ”
“ ก็แล้วทำไม ถ้าฉันจะหมายถึงหมอนั่นแล้วเธอมีปัญหาอะไรกับฉันรึไง ”
“ ก็ไม่ได้จะมีปัญหาอะไรหรอกนะ แค่สงสัยว่าทำไมพี่ต้องโกรธเป็นฟืนเป็นไฟขนาดนี้ด้วย ”
“ ก็อย่างที่บอก หมอนั่นชอบไปอี๋อ๋อกับคนอื่น ”
“ แล้วไง? ”
“ ก็จะให้แล้วไง อะไรอีกล่ะ ”
“ พี่หึงเหรอ ”
“ เปล่า ”
“ ไม่หึงแล้วไปหงุดหงิดอะไรล่ะ ปกติฉันเห็นพี่เพ้อถึงแต่ชเวซีวอน วันนี้พี่ยังกะทักเขาสักคำ ”
“ ซีวอนเหรอ ฉันจะไปทักเขาตอนไหนล่ะ ”
“ เฮ้ๆๆๆ นี่พี่ไม่เห็นเหรอ คุณซีวอนเขาออกจะสูงหล่อล่ำปล้ำง่ายขนาดนั้น พี่มองไม่เห็นรึไง เขาอยู่ใกล้ๆเองนะ ”
“ ไม่ยักกะเห็น ”
“ มองแต่เมียอยู่ล่ะสิ หึงเหรอที่เขาอยู่กับคนอื่นที่ไม่ใช่พี่น่ะ แต่พี่เล่นลากเขามาขนาดนั้น ต้องเจ็บแน่ๆ ไม่เห็นคุยกันให้รู้เรื่อง ปากบอกว่าไม่ได้รัก แต่ช่วงหลังๆมานี่ เวลาฉันโทรไป พี่ก็เอาแต่เล่าเรื่องของเมียพี่ให้ฉันฟัง นี่ยังไม่รักอีกเหรอ ”
“ ฉันจะรักหมอนั่นได้ไง เธอก็รู้ว่าพี่ชอบเมะหล่อๆ ล่ำๆมากกว่า ”
“ พี่ก็พูดแบบนี้ตลอดแหละ ฉันไม่เคยเห็นพี่เพ้อถึงใครนอกจากชเวซีวอน แต่มาวันนี้คนที่พี่บอกว่ารักเขาอยู่ใกล้ๆพี่ยังมองไม่เห็นเพราะมัวหึงเมียจนหน้ามืด เนี่ยนะรักชเวซีวอน นี่นะที่ว่าไม่รักเมีย ”
“ เฮ้อ ทำไงดี ฉันทำหมอนั่นร้องไห้อีกแล้ว ”
“ กลับไปง้อเลย เออ จริงดิ ฉันปิดประตูหนีบมือเมียพี่ด้วย ”
“ ห๊า!!! นี่เธอทำอะไรกับคนของฉันเนี่ย ”
“ ก็เพราะพี่นั่นแหละ ฉันเลยคิดว่าเขาทำให้พี่รำคาญเลยเผลอทำมารยาทแย่ๆใส่พี่สะใภ้น่ะสิ ”
“ นี่ยัยไข่แดง เธอบังอาจมากนะ ตอนนี้หมอนั่นคงร้องไห้ขี้มูกโป่งแล้วแน่ๆเลย ”
“ อะไร เพราะพี่นั่นแหละ เอาเป็นว่ากลับไปเคลียร์กันเลยนะ ฝากขอโทษพี่สะใภ้ด้วยล่ะ ” เด็กหญิงรีบเปิดประตูลงจากรถ
“ แล้วเธอล่ะ ”
“ ฉันกลับเองได้ พี่รีบกลับไปง้อเมียพี่เหอะ ”
“ แล้วฉันจะทำไงล่ะ ”
“ ก็แค่ขอโทษ มันจะยากอะไรล่ะ ”
“ แต่ว่า… ”
“ ตามใจพี่ก็แล้วกัน ฉันบอกได้แค่นี้แหละ แล้วจะโทรไปถามข่าวนะ บ๊าย บาย ” เด็กหญิงร่างสูงพูดพร้อมปิดประตูรถลงก่อนจะกวักมือเรียกแท็กซี่กลับบ้านไป ทิ้งปัญหาไว้ให้ชายหนุ่มแก้เพียงลำพัง
ไวกว่าที่สมองจะประมวลผลฮีชอลสตาร์ทรถแล้วกลับไปยังที่เดิม เผื่อว่าจะเจอคนตัวเล็กอีกครั้ง รถแล่นมาด้วยความเร็วสูง มือเรียวรีบกดมือถือไปหาคนที่ทำให้ใจเขาวุ่นวายก่อนที่จะพบกับปัญหาที่หนักกว่าหลายเท่า
RRRRRRRRRRrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrr
“ เฮ้ ทำไมรับสายช้าจริง ” ร่างสูงกรอกเสียงไปยังปลายสาย แต่เสียงที่ตอบกลับมาทำเอาร่างชาไปทั้งตัว
[“ ฮึก ฮึก พี่ฮีชอล ช่วยด้วย!!!! ”]
“ ฮยอกแจ นายเป็นอะไร ????? ”
[“ พี่ฮีชอล!!!!.......... เฮ้ย!!! มันกำลังโทรศัพท์ไปแย่งมาให้ได้ ”]
“ ฮยอกแจนายอยู่ไหน???? ”
[“ โอ๊ย!!!! อย่าทำอะไรผมเลย ”]
“ ฮยอกแจ!!!!!!!!!! ”
ตู๊ดๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
“ ฮยอกแจ ฮยอกแจ !!!!!!!!!! ”
»-(¯`v´¯)-»×º°”˜`”°º×`°.•°•.✿* ฉันนี่แหละ คิมฮีชอล `°.•°•.✿*׺°”˜`”°º× »-(¯`v´¯)-»
“ นี่ซีวอน ไม่ยอมบอกจริงๆเหรอว่าเรื่องเมื่อแปดปีก่อนน่ะมันเกิดอะไรขึ้น ” อีกครั้งที่คยูฮยอนเอ่ยปากถามในสิ่งที่เขาอยากรู้มากที่สุดตอนนี้
“ เฮ้อ นี่นายจำไม่ได้สักนิดเลยรึไงนะ ”
“ โห ใครจะจำได้ วันนึงวันนึงฉันเจอคนล้านแปดจะจำได้หมดทุกเรื่องหรือเปล่าล่ะ ”
“ แต่คนหล่อๆอย่างฉันมีไม่กี่คนหรอกนะ นายน่าจะจำได้สิ ”
“ ยิ่งแบบนี้นะฉันยิ่งไม่สนใจ ฉันจะจำเฉพาะคนตัวเล็กๆน่ารักๆเท่านั้นแหละ ” ปากก็ว่าส่วนมือก็ลูบต้นแขนตัวเองเบาๆเพราะรู้สึกถึงไอหนาวที่เข้ามาปะทะร่างกาย
“ หนาวเหรอ ” ซีวอนถามพร้อมกับถอดเสื้อนอกออกมาคลุมให้คนตัวเล็กกว่า
“ ไม่หนาวหรอกน่า ” ร่างบางทำท่าจะสลัดเสื้อออกแต่มือหนาก็ยังกระชับไว้เหมือนเดิม
“ ใส่ไว้เถอะ เดี๋ยวนายไม่สบายขึ้นมาจะแย่ ”
“ แล้วนายล่ะ? ”
“ เป็นห่วงเหรอ ”
“ ไม่ได้ห่วง แค่กลัวว่าถ้าหนาวตายขึ้นมา ฉันจะจัดการกับศพนายยังไงต่างหาก ”
“ ไม่ต้องห่วง ฉันแข็งแรงพอ ดูกล้ามสิ ” ซีวอนเอียงแขนให้อีกฝ่ายดู
“ แหวะ ฉันก็มี นี่ดูเลยๆ ” คยูฮยอนเมื่อเห็นดังนั้นจึงคิดจะโชว์กล้ามของตนบ้าง มือเรียวหยิบเสื้อคลุมออกก่อนจะถลกแขนเสื้อให้ซีวอนได้เห็นกล้ามเนื้อของตน ชายหนุ่มเห็นดังนั้นก็อดที่จะยิ้มในความอยากเอาชนะของคนตรงหน้าไม่ได้
“ แต่ฉันมีซิกส์แพ็ค ” ร่างสูงถลกชายเสื้อจนเห็นกล้ามที่หน้าท้องเป็นมัดๆ แน่นอนว่าคยูฮยอนก็ยังไม่ยอมแพ้เช่นกัน
“ โด่ กระจอก คิดว่ามีคนเดียวรึไง ฉันก็มี นี่ดูซะ!!!! ” คนตัวเล็กได้ทีเปิดเสื้อของตนขึ้นเช่นกัน แต่เพียงแค่ชั่วระยะเท่านั้น ใบหน้าหวานก็แดงด้วยสีเลือดขึ้นมาเมื่อพบว่าตนถูกลหลอกให้โชว์หน้าท้องขาวๆเข้าให้แล้ว
“ หลอกดูหน้าอกฉันรึไง ” คยูฮยอนโวย
“ ฉันหลอกอะไรนายอีกล่ะ ”
“ ไม่ต้องเลย หลอกให้ฉันถลกเสื้อโชว์กล้ามไง ”
“ ฉันบอกให้นายทำเหรอ นายทำเองต่างหาก ”
“ ชเวซีวอน!!!! ทำผิดแล้วไม่ยอมรับผิด ฉันเกลียดคนอย่างนายที่สุด ” พูดจบก็โยนเสื้อคลุมของชายหนุ่มทิ้งแล้วรีบเดินหนีไป
“ คยู รอก่อนสิ ”
“ ไม่ต้องมาเรียก โกรธแล้วด้วย คนโกหก ”
“ ขอโทษก็ได้ นะๆๆๆ อย่าโกรธสิ ”
“ ไปโดดแม่น้ำฮันตายซะแล้วฉันจะยกโทษให้ ” คยูฮยอนหันมามองตาเขียวก่อนจะหันกลับไปเดินต่อไปโดยไม่สนใจคำขอโทษของซีวอนสักนิด
ตู้ม!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
เวลาผ่านไปได้ไม่นานที่ร่างบางได้ยินเสียงวัตถุกระทบผิวน้ำจนทำให้เกิดเสียงดังน่ากลัว ร่างบางหันหลังกลับไปหาชายหนุ่มอีกครั้ง ภาวนาในใจไม่ให้เป็นอย่างที่ตนคิดเอาไว้
“ ซีวอน ….. ”
“ ชเวซีวอน ไม่เล่นนะ ฉันจะกลับบ้านแล้ว รีบมาสิ ”
“ ซีวอน!!!!!!!!!!!!! ”
…………………………..โปรดติดตามตอนต่อไป
แม่ยกฮยอกชวนคุย
มาจัดให้เต็มๆ ช่วงนี้อยากทำตัวว่าง
จะอัพเรื่องนี้ทุกอาทิตย์ จะลงNCตอนหน้า
#สุขสันต์วันโกหก ^^
ปล้ำลิง.ขอบคุณน้อง midnight ที่บอกช่วงเวลานะคะ
ตกลงว่าแปดปีเท่าที่อึนรักฮีนั่นแหละค่ะ
เดาได้ง่ายๆเลยว่าคงเป็นสถานการณ์เดียวกัน ^^
ความคิดเห็น