คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : ตอนที่ 8 : มารยาหญิง
ตอนที่ 8 : มารยาหญิง
“ ถ้าหากเจ้าดื่มนี่เข้าไปแล้วทุกสิ่งทุกอย่างจะไม่มีวันเปลี่ยนแปลงได้ในภายหลัง เจ้าจงรับรู้ไว้ด้วยนะ ”
“ อื้อ ข้าจะไม่เสียใจภายหลังเด็ดขาด ข้าจะเป็นมนุษย์ให้ได้ ”
“ ว่าแต่เจ้าช่างมั่นใจในตัว ชเวซีวอนซะจริงนะ ”
“ ข้าไว้ใจเขา เขาจะรักษาสัญญาที่ให้ไว้กับข้าได้ ”
“ แต่ในฐานะที่ข้าอยู่บนโลกมนุษย์มานานกว่าเจ้า ข้าขอเตือนเจ้าไว้ข้อหนึ่ง .... อย่าไว้ใจมนุษย์อย่างเด็ดขาด ”
“ ไม่ว่ายังไง ข้าก็จะเชื่อใจเขา....แล้วทำไมเจ้าถึงมาช่วยข้าล่ะ ”
“ เพราะว่าเจ้า เหมือนกับคนคนหนึ่งที่ข้ารู้จักยังไงล่ะ ”
.
.
.
จิ้งจอกหนุ่มดึงฝาขวดใบเล็กออก แล้วค่อยๆดื่มเลือดที่บรรจุอยู่ภายในจนหมด ก่อนที่ความเจ็บปวดจะพุ่งเข้าสู่ร่างกาย คนตัวเล็กทรุดลงกับพื้นนอนกุมท้องด้วยความทรมานราวกับว่าทั้งเนื้อตัวจะแหลกละเอียดเป็นผุยผง
“ อื้ออออออ ชะ ช่วยด้วย ช่วยข้าด้วย ”
.
.
.
เช้าวันต่อมา
“ ทำไมหน้าซีดอย่างนั้น ” ซีวอนเอ่ยถามร่างโปร่งที่เดินลงบันไดมาอย่างเชื่องช้า
“ ไม่มีอะไรหรอก เพียงแต่ข้าหิวน่ะ …. ว่าแต่เจ้ากำลังทำอะไรอยู่ ” คยูฮยอนถามร่างสูงที่กำลังยืนอยู่หน้ากระจก
“ วันนี้เราจะไปออดิชั่น นายว่าเราควรใส่เสื้อสีไหนไปดี ....ถึงเราจะแต่งตัวอะไรก็ดูหล่อ แต่เราก็อยากถามความเห็นนายบ้างน่ะนะ ”
“ สีนี้ก็ดูดีนะ ” ร่างโปร่งชี้ไปยังเสื้อที่ซีวอนถืออยู่ในมือ
“ อืม...เราก็ว่างั้น ”
“ สีเหมือนวัวเลย ” คยูฮยอนกลืนน้ำลายเมื่อพูดถึงอาหารโปรด ทำให้ซีวอนมองหน้าร่างบางนิ่งก่อนจะหันไปหยิบเสื้อตัวอื่นออกมา แล้วพูดประชดคนตรงหน้าเล็กๆ
“ งั้นสีชมพูนี่ก็เหมือนหมู ส่วนสีเหลืองนี่ก็คงเหมือนไก่สินะ ”
“ อ๊า !!! ใช่เลย น้องเนื้อ น้องหมู น้องไก่ เลือกไม่ถูกเลย คิคิคิ น่ากินทั้งสามเลยนะ ” คนตัวเล็กกระโดดปรบมือเหมือนเด็กๆ มือเรียวหยิบเสื้อทั้งสามตัวมาเลือกดู สายตาบ่งบอกว่า ถ้าได้ทั้งสามตัวเลยก็ดี แต่ซีวอนกลับกระชากเสื้อคืนพร้อมกับทำหน้าเซ็งๆ
“ เอามานี่!!! ไม่ใส่ทั้งนั้น เราจะใส่เสื้อสีหญ้า นายจะได้ไม่กินเราไง ”
หลังจากที่เลือกชุดอยู่ไม่นาน ซีวอนก็พาคยูมิโฮออกจากบ้านเพื่อจะเดินทางไปออดิชั่น เขาจำใจต้องพาเจ้าของลูกแก้วไปด้วย ถ้าขืนทิ้งไว้ที่บ้านอาจจะไปคุ้ยขยะร้านอาหารอีก ครั้งก่อนก็ไปคุ้ยหาสติ๊กเกอร์แลกไก่มา ทำให้อาจุมม่าเจ้าของร้านบ่นจนหูชามาแล้ว วันนี้ซีวอนจึงต้องพาเจ้าตัวยุ่งเดินทางไปด้วยกัน
“ คยูมิโฮ ”
“ หืม ”
“ เพื่อที่จะมีเงินมาซื้ออาหารให้นาย เราจะพยายามออดิชั่นให้ผ่าน ”
“ อื้อ พยายามเข้านะ ”
“ เราต้องสู้ไปด้วยนะ ”
“ อื้อ ”
“ ไปกันเถอะ ”
“ โอ๊ะ !!! วอนอ่า~ มีเรื่องจะบอกล่ะ ” ร่างบางชะงักเท้าลงเล็กน้อยเมื่อได้ยินเสียงแว่วๆบางสิ่งอยู่ไม่ไกล
“ มีอะไร ”
“ ข้าได้ยินคนนึง พูดถึงเจ้า บอกว่าภูมิใจในตัวเจ้า ”
“ งั้นเหรอ??? ” ซีวอนเลิกคิ้ว ก่อนจะพูดออกมาอีกครั้ง “ งั้นก็คงคนละซีวอนแล้วล่ะ ไปกันเหอะ ” มือหนาจูงมือเรียวออกจากบ้านไปโดยหารู้ไม่ว่ามีคนหนึ่งแอบฟังและภูมิใจในตัวหลานชายเพียงคนเดียวอยู่ไม่ห่าง
Kyumiho – แฟนผมเป็นจิ้งจอกเก้าหาง
“ ซีวอนมันเปลี่ยนไปจริงๆ ตั้งแต่เจอกับผู้หญิงคนนั้นทุกอย่างคงเปลี่ยนไปสินะ ” ผู้เป็นปู่พยักหน้าด้วยความยินดี เขาได้รับรู้เรื่องที่หลานชายมาอยู่ในโรงยิมแห่งนี้และแอบมาดูอยู่บ่อยๆ วันนี้ก็เช่นกันที่เขาได้มาตามดูพฤติกรรมของหลานชาย หลานชายที่เห็นแก่เงิน และทำตัวไม่มีแก่นสารของเขาอาจจะเปลี่ยนไปแล้วก็ได้ในตอนนี้ ยิ้มพลางก็คิดถึงอดีตที่ไม่น่าจดจำของผู้เป็นหลานชายขึ้นมา “ชีวิตนี้อยู่บนกองเงิน หลานจะรู้อะไรมั้ย......”
ซีวอนตอน 5 ขวบ
คุณปู่ “ ซีวอนหลานรัก ต้องหัดอ่านและเขียนหนังสือด้วยนะ โตขึ้นอยากทำงานอะไรล่ะ ”
วอนนี่ “ ปู่รวยอยู่แล้วนี่ ผมก็แค่กินกับเล่นก็พอแล้วนี่ครับ ”
คุณปู่ “ ไอ้เด็กเวรนี่!!!! ”
อีทึก “ คุณพ่อครับ เค้ายังเด็กอยู่ก็คิดได้เท่านี่แหละครับ อย่าโกรธเลย ”
ซีวอนตอน 16 ขวบ???
คุณปู่ “ ย๊า!!!!! วันๆเอาแต่โดดเรียนมาอยู่กับโต๊ะสนุ๊กแบบนี้ เมื่อไรจะเป็นผู้เป็นคนกับเค้าสักที ”
หลานวอน “ ปู่มีเงินตั้งเยอะนี่ ก็ซื้อโต๊ะสนุ๊กให้ผมสักตัวสิ ”
คุณปู่ “ ยังจะมีหน้ามาพูดอีกเรอะ!!!! ”
อีทึก “ พ่อครับ ตอนนี้เค้ายังเป็นวัยรุ่น พอโตขึ้นอีกหน่อยก็คงจะรู้เองแหละครับ ”
ซีวอนตอน 20 ขวบ???
คุณปู่ “ นี่แกคิดว่าทำอย่างนี้แล้วจะเป็นผู้เป็นคนขึ้นมาได้เรออะ!! แกจะให้ฉันทำยังไง”
ซีวอน “ ปู่ก็เปิดเอเจนซี่ให้ผม แล้วก็เอาเงินมา แค่นี้ ”
คุณปู่ “ ไร้สาระจริงๆ ตัวไร้สาระอย่างแกจะเป็นคนขึ้นมาเหมือนคนอื่นได้มั้ย ”
อีทึก “ เฮ้อ!!! พ่อครับ ผมก็ไม่เข้าใจเหมือนกัน ”
ซีวอน “ ปู่ครับผมไม่ชอบความลำบาก ไหนๆก็จะทำแล้ว เอาทีเดียวให้ดังไปเลยนะครับ ปู่มีเงินเยอะอยู่แล้วนี่ ผมขอเลยแล้วกัน ”
“ ซีวอน หลานโตขึ้นมากจริงๆ ” ชายชรายิ้มอย่างภูมิใจ
Kyumiho – แฟนผมเป็นจิ้งจอกเก้าหาง
“ โอ๊ะ!!! เรือภัตตาคารนี่ ปีที่แล้วได้กินข้าวบนเรือแบบนั้นกับนูนาด้วย บรรยากาศสุดยอด ” ซีวอนพูดเบาๆเมื่อรถโดยสารที่เขาขึ้นมาแล่นผ่านสะพานข้ามแม่น้ำ และมองเห็นห้องอาหารบนเรือที่เขาเคยร่วมทานอาหารกับพี่สาวที่หลงรักมานาน พูดอย่างเสียดายไม่นาน สายตาคมก็ก้มลงมองคนตัวเล็กที่เงียบผิดปกติ
“ เป็นอะไรน่ะ ” ชายหนุ่มถาม
“ น้ำ....ข้าไม่ชอบอยู่ใกล้น้ำเยอะๆขนาดนี้ ”
“ อ่า~ นายเคยบอกว่ากลัวน้ำใช่มั้ย ไม่มีลูกแก้วแล้วด้วย นายคงกลัวสินะ ”
“ อื้ม...อ๊ะ!!! ” คยูฮยอนก้มหน้านิ่ง แต่สักพักก็ต้องสะดุ้งตัวโหยง เมื่อมือหนาเอื้อมมาดึงตัวคนตัวเล็กเข้าสู่อ้อมกอด
“ ก็นายกลัวนี่ จับลูกแก้วของนายไว้แบบนี้จนกว่าเราจะข้ามแม่น้ำไปนะ ” ซีวอนใช้มือข้างหนึ่งจับมือร่างบางขึ้นมาสัมผัสหน้าอกแกร่งของตน คยูฮยอนมองหน้าชายหนุ่มนิ่งก่อนจะซบหน้าลงบนอกหนาของซีวอน
“ วอนอ่า~ ” เวลาล่วงผ่านไปได้ไม่นาน คยูฮยนก็เอ่ยออกมาเบาๆ
“ หืม???? ”
“ คับเบิ้ลคืออะไร*** ” couple ***
“ ทำไม??? ” ชายหนุ่มก้มลงถามอย่างสงสัย
“ คนแถวนี้บอกว่าเราเป็นคับเบิ้ลกันไง ” คนตัวเล็กเงยหน้าบอก จนชายหนุ่มต้องมองรอบๆรถที่คนอื่นๆต่างพากันยิ้มให้ตนและคนในอ้อมกอด
“ คะ ใครพูดอย่างนั้น ไม่ใช่สักหน่อย ” ซีวอนผละคนตัวเล็กออกจากตัว พร้อมถอนหายใจแรงๆอย่างขัดใจ
“ มันคงไม่ใช่ของดีใช่มั้ยล่ะ ” ร่างบางหน้าซึมขึ้นมานิดๆ เมื่อคิดว่าสิ่งที่ตนและชายหนุ่มได้รับจากคนบนรถไม่ใช่สิ่งที่ดีงามหรือน่าดีใจ
“ ร้อนน่า เขยิบไปเลยปะ ” มือหนาดันคยูฮยอนให้ถอยห่างออกไปอีก ยิ่งมองใบหน้าที่ไม่รู้เรื่องอะไรเลยแบบนั้นยิ่งทำให้ซีวอนร้อนขึ้นมาอีกเป็นเท่าตัว
“ .... ” ร่างบางไม่ได้พูดอะไรขึ้นมาอีก เพียงแค่ยิ้มให้ชายหนุ่มกลับไป
“ ร้อน ร้อนจริงๆ นี่ถ้าฝนตกลงมายังจะดีซะกว่า ” บ่นไปเอามือพัดหน้าแก้เขินไป
“ ถ้าอากาศดีอย่างนี้แล้วฝนตกก็แสดงว่าข้าร้องไห้แล้วล่ะ ”
“ หือ??? ”
“ สาเหตุที่เขาเรียกฝนตกแดดออกว่าฝนจิ้งจอกก็เพราะว่าฝนตกตอนที่ข้าร้องไห้ยังไงล่ะ ”
“ ฝนจิ้งจอกเหรอ ... นายร้องไห้ด้วยเหรอ ”
“ อืม ถ้าเศร้าน้ำตาก็ไหลเหมือนกัน แต่รู้สึกว่าเรื่องนี้ข้าเคยเล่าให้เจ้าฟังครั้งนึงแล้วไม่ใช่รึไง ”
“ อะ...เอ่อ... คนเราก็ต้องลืมกันบ้างสิ แต่แบบนี้ก็เหมือนพยากรณ์อากาศเลยล่ะสิ ”
“ วอนอ่า ~ ตอนนี้ข้าก็เศร้านะ ”
“ ??? ”
“ ข้าหิว ” คยูฮยอนเอ่ยเสียงแผ่ว
“ อย่าให้ฝนตกล่ะ ไม่มีร่ม เดี๋ยวเราจะพาไปกินของอร่อยๆเอามั้ย ”
“ จริงเหรอ ??? ....วอนอ่า ~ เจ้าใจดีจัง ฮะ ฮะ ” ร่างบางหัวเราะดีใจ ชายหนุ่มมองคนที่ดูไร้เดียงสาตรงหน้าแล้วก็เผลอยิ้มไปกับรอยยิ้มนั้นไม่ได้
Kyumiho – แฟนผมเป็นจิ้งจอกเก้าหาง
“ ยุนโฮ๊!!!!!!! ” เสียงแหลมหวีดร้องขึ้น ทั้งๆที่เป็นยามเช้าอันแสนสดใส แต่เจ้าของชื่อกลับต้องสะดุ้งตื่นขึ้นมาเมื่อเพื่อนรักตัวเล็กของตนเดินปึงปังออกมาจากห้องนอนแล้วตรงดิ่งมายังโซฟาหนาที่ตนนอนอยู่
“ มะ มีอะไร เกิดอะไรขึ้นฮยอกแจ ”
“ นี่อะจิ เนี่ยๆๆๆๆๆ ” ร่างบางทำหน้างอ แต่ก็ยังแอ๊บแบ๊วสุดฤทธิ์ มือเล็กจิ้มลงไปบนใบหน้าของตัวเอง ถึงจะโวยวาย ถึงจะหน้างอ แต่ก็เป็นใบหน้าของคนที่น่ารักที่สุดของยุนโฮ
“ มีอะไร ไหนดูซิ ” ยุนโฮชะโงกหน้าเข้าหาใบหน้าหวานจนชิด
“ สิวขึ้นหน้า ” ฮยอกแจเอ่ยเสียงเบา
“ ไม่ชัดหรอก มองไม่ค่อยเห็นเลย ไม่เป็นไรหรอกน่า ”
“ ยุนโฮ นายพูดออกมาแบบนี้ได้ไง ถึงมันมองไม่ค่อยเห็น แต่มันก็เจ็บนะ ร้อยวันพันปี นายเคยเห็นสิวที่หน้าเรารึไง ถึงได้พูดว่าไม่เป็นไรเนี่ย ” คนตัวเล็กดันตัวเองออกมา
“ ก็มันไม่เป็นไรจริงนี่น่า ต่อให้นายเป็นสิวสักสิบเม็ดนายก็ยังน่ารักอยู่วันยันค่ำนั่นแหละ ” ยุนโฮยิ้มให้
“ บ้า!!!! ” ร่างบางม้วนตัวเขินไปมา ก่อนจะใช้มือข้างหนึ่งตีไปยังต้นแขนของคนตัวโตแรงๆ
“ ก็มันจริงนี่นา นายน่ารักเสมอ ไม่ต้องอายหรอก ”
“ เรารู้ยุนโฮ ถึงเราจะได้ยินคำชมแบบนี้บ่อยๆ แต่เราก็ยังเขินอยู่ดีแหละ ”
“ ก็ยังดีที่รู้สึกเขินบ้างน่ะน่ะ ”
“ เห???? ” ฮยอกแจเหร่ตามอง
“ อะ เปล่าๆๆๆ ไม่มีอะไร แล้วนี่นายแต่งตัวจะออกไปแต่เช้าเลยเหรอ ”
“ ใช่สิ เราต้องออดิชั่นให้ผ่านให้ได้ ”
“ ลูกผู้กำกับแท้ๆ ให้พ่อนายหาบทให้สิ ”
“ พูดงี้ต่อยกันตัวต่อตัวเลยกว่ามั้ย นายก็รู้ว่าพ่อเราเข้มงวดแค่ไหน ต่อให้เป็นเราพ่อก็ไม่ยอมให้ได้ง่ายๆหรอก ”
“ แต่บทที่นายจะไปออดิชั่นนี่มันบทนางเอกไม่ใช่เหรอ ทำไมไม่เปลี่ยนเป็นบทอื่นล่ะ ”
“ เราว่าเราเหมาะกับบทนี้ที่สุดแล้วล่ะยุนโฮ เราก็ลำบากเหมือนกันนะที่เกิดมาเหมาะแต่กับบทแบบนี้น่ะ ” คนพูดเอ่ยเสียงเบา ก้มหน้านิ่งอย่างคิดหนัก
“ แต่บทนี้พ่อนายบอกเองนี่ว่าเจอคนที่ถูกใจแล้วน่ะ ”
“ มันก็ใช่ แถมบอกว่าเมื่อสองวันก่อนได้ไปเจอแถวๆ โรงยิมด้วย แต่ตามหาก็หาไม่เจอสักที แถวนั้นจะมีใครนะ คิดยังไงก็คิดไม่ออก ” ฮยอกแจคิ้วขมวด
“ นั่นสิ....ผู้หญิงผมสั้นๆ ตัวสูงๆ ใส่ชุดสีขาว แถมกระโดดได้ไกลอีกด้วย อยู่แถวนั้นฉันก็คิดไม่ออกเหมือนกัน ”
“ ดีแล้วล่ะไม่ต้องคิดให้ออกหรอก ไม่เจอก็ไม่เจอ เพราะฉันนี่แหละจะคว้าบทนี้ไว้เอง ”
“ งั้นก็สู้ๆนะ ” ยุนโฮจับไหล่คนตัวเล็กไว้แน่น
“ อื้อ....แต่ก่อนไป ขอพลังหน่อยสิ ” ฮยอกแจยืนขึ้น พร้อมอ้าแขนของตนค้างไว้รอคนที่อยู่บนโซฟาให้ลุกขึ้นมา
“ ...” ยุนโฮไม่พูดอะไรออกไป ร่างสูงยืนขึ้นเหยียดตัวเต็มความสูง ก่อนจะโอบกอดคนตัวเล็กไว้ในอ้อมแขน ทุกครั้งที่ฮยอกแจจะออกนอกบ้านเพื่อปฏิบัติภารกิจสำคัญเขามักจะขอความกล้าและกำลังใจจากยุนโฮด้วยการกอดเสมอ อ้อมกอดที่ต้องเป็นของฮยอกแจคนเดียวเท่านั้น
สองคืนก่อนหน้านั้น
“ 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 เย้!!! ครบสิบชิ้นแล้ว ข้าจะเอาเจ้าไปแลกน้องไก่ อิอิ ” คยูฮยอนหัวเราะคิกคักเมื่อตนออกไปหาสติ๊กเกอร์ที่สามารถนำไปแลกไก่ทอดได้ครบสิบชิ้นตามข้อกำหนดของทางร้าน คนตัวเล็กเดินหัวเราะชอบใจ มือเล็กชูสติ๊กเกอร์ขึ้นด้วยความยินดี ก่อนที่ลมหอบใหญ่จะพัดพาแผ่นวงกลมในมือให้ลอยระลิ่วปลิวขึ้นสู่ยอดไม้ไปกับตา
“ เฮ้!!! ” ร่างบางกระโดดแค่นิดเดียว ทั้งร่างก็ลอยสู่ยอดไม้หยิบแผ่นสติ๊กเกอร์กลับลงสู่พื้นได้อย่างปลอดภัย
“ อย่าหนีไปไหนอีกนะ ไม่งั้นข้าก็อดกินน้องไก่น่ะสิ คิคิ ” ร่างโปร่งจุมพิตแผ่นกระดาษวงกลมในมือ ก่อนจะหันหลังกลับมามองยังเบื้องหลังที่มีชายลึกลับคนหนึ่งมองดูอยู่โดยไม่วางตา ชายที่สวมโค้ทกับแว่นตาที่ดำทั้งๆที่ก็เป็นเวลาหัวค่ำแล้วแท้ๆ แต่คยูฮยอนก็ไม่สนใจ รีบวิ่งกลับบ้านเพื่อไปบอกข่าวดีแก่ซีวอน สุดที่รักของตน
“ แบบนี้แหละที่หามานาน อ่า!!! Real action my dream ”
Kyumiho – แฟนผมเป็นจิ้งจอกเก้าหาง
ตัดฉากฉึก กลับมา ณ ปัจจุบันอีกครั้ง
“ โห!!!! เนื้อเยอะแยะเลย .... วอนอ่า~ ซื้อเลยๆ ซื้อเลยนะ ” คยูฮยอนตาโต เมื่อเดินเข้ามาในซูเปอร์มาเก็ตขนาดใหญ่ ที่มีเนื้อหลากหลายไว้ขาย
“ นั่นน่ะกินไม่ได้นะ ”
“ ละ แล้วเดินเข้ามาทำไมล่ะ ไหนว่าจะพาข้ามากินของอร่อยๆไง ”
“ ก็นั่นไง ” ซีวอนชี้ไปยังแผนกของกินที่มีของให้ชิมฟรีวางอยู่ แต่คยูฮยอนก็ยังคงไม่เข้าใจ
“ แล้วไงต่อล่ะ ”
“ นายก็เดินเข้าไปกิน กิน แล้วก็กินไง ”
“ ชิ้นนิดเดียวเอง ไม่อิ่มหรอก ” ร่างบางหน้าเศร้า
“ คยูมิโฮ ในนี้มีตั้งหลายร้านนายก็เดินให้ทั้วทุกร้านเลยสิ หมดแล้วก็วนกลับมาใหม่ ไม่มีใครสนใจหรอก ”
“ จริงเหรอ ข้าทำแบบนั้นได้แน่นะ ”
“ จริงสิ นายเดินไปเลือกกินได้ตามสบาย แต่ต้องกินเฉพาะที่เขาวางไว้ให้นะ อย่าไปกินของที่ขายล่ะเข้าใจมั้ย ”
“ อื้อ ” คยูฮยอนพยักหน้า
“ งั้น เราขอตัวไปเดินดูของก่อน อีกชั่วโมง เราจะกลับมารับตรงนี้ โอเคนะ ”
“ อื้อ ” พยักหน้ารับคำปุ๊บ ก็รีบตรงดิ่งไปยังอาหารหลายหลากตรงหน้าในทันที ซีวอนมองดูร่างบางที่รีบปรี่ไปยังอาหารอย่างยิ้มๆก่อนจะเดินไปทำธุระส่วนตัวของตน
.
.
.
“ ซีวอนจ๊ะ มาได้ไงเนี่ย ” หญิงสาวเดินเข้ามาทักทายรุ่นน้องที่กำลังเดินดูแหวนอยู่ในร้าน
“ นูนาครับ พอดีผมจะมาออดิชั่นใกล้ๆนี่แหละครับ ” ชายหนุ่มยิ้มตอบกลับไป
“ ของผู้กำกับคิมหรือเปล่า ”
“ อ่าใช่ครับ ”
“ เคยเจอกันมาก่อนมั้ย ”
“ ไม่เลยครับ เคยขอให้ฮยอกแจช่วย แต่ก็ไม่ได้ผล ”
“ งั้นเหรอ....ก่อนไป เราไปหาอะไรกินกันก่อนดีมั้ย ” ไม่พูดเปล่าสเตลล่าคล้องแขนเข้ากับแขนหนานั่น
“ อ๊ะ!!! ปล่อยเถอะครับ ” ร่างสูงแกะแขนเนียนออกจากแขนของตนอย่างเสียดาย
“ แหม!!! เดี๋ยวนี้พี่จับไม่ได้เลยนะ ”
“ ปะ เปล่านะครับ เพียงแค่ ” “ ผมต้องรักษาสัญญาที่ให้ไว้กับคยูมิโฮให้ได้ ”
“ ดื่มกาแฟมั้ย ” หญิงสาวยื่นกาแฟในถ้วยไปให้ แต่กลับโดนซีวอนปฏิเสธมา
“ ไม่ดีกว่าครับนูนา ”
“ ไม่เป็นไรจ้ะ งั้นไปหาอะไรรองท้องกันก่อนดีกว่านะ ”
“ ไม่ได้ครับ วันนี้ผม คงไปด้วยไม่ได้จริงๆ ” ชายหนุ่มตอบออกไป และคำตอบที่ได้รับก็ทำเอาหญิงสาวหัวเสียขึ้นมาเพราะซีวอนไม่เคยขัดใจตนเองเลยแม้แต่น้อย แต่วันนี้ชายหนุ่มกลับปฏิเสธเธอในหลายๆเรื่อง แต่เจ้าตัวก็ยังคงรักษาภาพพจน์พี่สาวที่แสนดีไว้เป็นอันดับแรก
“ ไม่เป็นไร งั้นเอาไว้เจอกันตอนออดิชั่นที่บริษัทนะ ”
“ ครับ โชคดีครับ แล้วเจอกัน ” ซีวอนโบกมือลาหญิงสาวที่เดินออกไปพร้อมกับส่ายหน้าอย่างเสียดาย
“ เฮ้อ!!! โอกาสทองแล้วแท้ๆ ”
.
.
.
สเตลล่าเดินหัวเสียออกมาจากซีวอน อารมณ์หงุดหงิดแล่นผล่านเข้ามาในใจ เธอไม่อยากจะคิดอะไรมาก เพราะยังไงซีวอนก็รักเธอคนเดียว แต่หลังจากที่เจอผู้ชายคนนั้น น้องชายที่คอยดูแลเอาใจใส่เธอก็เริ่มเปลี่ยนไปทีละนิด และคนที่เธอรู้สึกเกลียดขี้หน้าตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอ ก็เดินยิ้มร่าอย่างสบายอารมณ์ในห้างแห่งนี้เช่นกัน
“ หนอย!!! ที่ไม่ไปกับฉัน เพราะมากับหมอนี่หรอกเหรอ หึ ”
“ นายเองเหรอ ” หญิงสาวเอ่ยทักคนที่เดินเอามือลูบท้องออกมาจากศูนย์อาหารอย่างมีความสุข
“ อืม...”
“ นายคนที่ซีวอนเล่าให้ฟังว่าคอยตามอยู่ตลอดเวลาใช่มั้ย ”
“ อื้อ ใช่แล้วล่ะ ข้าต้องตามซีวอนอยู่ตลอดเวลาเลย ” คยูฮยอนยิ้มให้
“ หึ!!! แล้วก็ยังขอให้ซีวอนเลี้ยงนั่นเลี้ยงนี่อยู่ตลอดด้วยนี่ ”
“ อื้อ อันนี้ก็ถูก ”
“ ชิ!!! ซีวอนกลับไปแล้วล่ะ ”
“ ยังซะหน่อย ซีวอนยังไม่ไปไหนเลย ”
“ นี่นาย นายถูกทิ้งแล้ว ซีวอนเขาทิ้งนายไปแล้ว อย่ามัวแต่กลัวเสียฟอร์มไปหน่อยเลย ไสหัวไปไกลๆได้แล้ว ”
“ ไม่จริงหรอก เขากำลังตามหาข้าอยู่ ” คยูฮยอนได้กลิ่นของซีวอนจากที่ไม่ไกลกันนักจึงทำให้มั่นใจว่าซีวอนยังไม่ไปไหน
“ นี่นายว่าฉันโกหกอย่างนั้นเหรอ ”
“ ก็ใช่น่ะสิ ซีวอนบอกว่า ไม่ชอบให้ใครโกหกนะ ”
“ หนอย หมอนี่ !!!! ” หญิงสาวเงื้อมือหวังจะตบลงไปบนหน้าของอีกฝ่าย แต่คยูฮยอนก้ร้องขึ้นมาซะก่อน
“ นั่นไง ซีวอนมาแล้ว ” ร่างบางมองไปยังชายหนุ่มที่กำลังเดินตามหา สายตาซีวอนสอดส่ายไปมาเพื่อหาคยูฮยอน แต่คนที่เดินไปมามากมายจึงทำให้ซีวอนมองไม่เห็น แต่เสียงกรีดร้องไม่ไกลก็ทำให้เขาพบเข้ากับคนที่ต้องการหา
“ ว๊าย!!!!!!!!!!!!! ” สเตลล่าแกล้งล้มลงกับพื้นพร้อมทั้งใช้กาแฟราดลงบนเสื้อของตนทันทีที่เห็นชายหนุ่มเดินมา
“ นูนา !!! ” ร่างสูงรีบวิ่งมาประคองพี่สาวคนสวย แล้วมองตาดุไปยังคยูฮยอนทันที
“ ซีวอน....หมอนี่ ฮือออออออ ” หญิงสาวชำเลืองตาไปยังเด็กหนุ่มที่ยืนทำหน้างงอยู่ พร้อมกับปล่อยโฮออกมา และแผนก็ดำเนินไปตามที่เธอต้องการ เมื่อซีวอนตะหวาดคู่กรณีของตัวเองลั่น
“ คยูมิโฮ ทำไมนายทำแบบนี้!!!!!!!!!!!!!! ”
“ ข้า......”
…………………………. โปรดติดตามตอนต่อไป
ความคิดเห็น