คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : ตอนที่ 7 : รถไฟ(ของใคร)ชนกัน
ตอนที่ 7 : รถไฟ(ของใคร)ชนกัน
ค่ำวันจันทร์……………….
“ เป็นอะไรของนาย ไข้ขึ้นรึเปล่า นั่งยิ้มอย่างกับคนบ้า ” ฮีชอลเอ่ยเพราะเห็นว่าคนตัวเล็กที่กำลังนั่งทานมื้อค่ำอยู่ตรงข้ามกับเขาเอาแต่ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่จนสังเกตเห็นได้
“ คนมีความสุขก็ต้องยิ้มสิครับ ” ร่างบางเอ่ยโดยไม่หุบยิ้มลงแม้แต่น้อย
“ ไม่สบายแล้วมันมีความสุขตรงไหน อ๊ะ!!!! หรือว่าช่วงที่ฉันไม่อยู่มีใครมาหานาย ”
“ เปล่าครับ ผมนั่งรอคุณตั้งนาน ไม่มีใครอยู่เลยสักคน ”
“ นายจะนั่งรอฉันทำไม ”
“ ก็ผมอยากกินโจ๊กนี่ ”
“ กะ ก็แค่โจ๊กธรรมดา จะอยากกินอะไรนักหนาเล่า ” ร่างสูงเองก็อดที่จะยิ้มออกมาไม่ได้เช่นกัน
“ โจ๊กธรรมดาอะไรกัน นี่โจ๊กอร่อยที่สุดเท่าที่ผมเคยกินมาเลยนะครับ ”
“ ไข้ขึ้นจนเพ้อรึเปล่านายน่ะ ”
“ ไม่ใช่สักหน่อย ”
“ ไม่เพ้อก็ดีแล้ว รีบๆกินจะได้เอาจานไปล้าง ”
“ เห????? ”
“ ระหว่างที่นายไม่สบายฉันทำงานทุกอย่างในบ้าน ตอนนี้นายหายดีแล้วก็ควรทำหน้าที่ของตัวเองได้แล้วใช่มั้ย ” ฮีชอลยิ้ม
“ แต่ผมยังตัวอุ่นๆอยู่เลยนะ ” ฮยอกแจหน้างอ
“ ไข้น่ะหายแล้ว แต่เป็นโรคขี้เกียจแทนรึไง คนอะไรแค่งานบ้านก็ขี้เกียจทำ เป็นภรรยาที่ใช้ไม่ได้เลยจริงๆ ”
“ ไม่ใช่นะครับ งานบ้านผมก็จะทำอยู่แล้ว เพียงแต่ว่า…..”
“ แต่ว่าอะไร???? ”
“ ผมแค่อยากทานโจ๊กฝีมือคุณทุกวันเท่านั้นเอง ” คนตัวเล็กเอ่ยในใจ และแอบคิดว่าถ้าบอกออกไปชายหนุ่มจะดุเขาหรือเปล่า คำพูดที่เขาทำได้เพียงเก็บซ่อนไว้ภายใน
“ ถ้าไม่มีอะไรก็ไปล้างจานซะ ” ไม่พูดเปล่าฮีชอลจัดการเก็บถ้วยบนโต๊ะซ้อนไว้ด้วยกันแล้วยื่นไปให้ฮยอกแจแทบจะทันที
“ มือคุณเป็นอะไรครับ???!!!!!!!!! ” ร่างบางเอ่ยอย่างตกใจเมื่อเห็นนิ้วที่เรียวงามของสามีถูกปิดทับด้วยพลาสเตอร์ยาหลายที่ด้วยกัน
“ มะ….ไม่เป็นอะไรหรอกน่า ” คนตัวโตชักมือกลับออกมาโดยเร็ว
“ ไม่เป็นอะไรได้ไง นิ้วคุณเป็นรอยแผลเต็มเลย ” ฮยอกแจแย่งถ้วยในมือฮีชอลมาวางไว้บนโต๊ะก่อนจะยื่นมือไปจับฝ่ามือของสามีขึ้นมาดู
“ บอกว่าไม่เป็นไรไงล่ะ ” ร่างสูงพยายามจะชักมือกลับแต่ผู้เป็นภรรยาก็รั้งฝ่ามือนั้นไว้ด้วยใบหน้าเศร้าหมองลง
“ เพราะคุณต้องทำโจ๊กให้ผมใช่มั้ยครับ เพราะผม นิ้วคุณถึงมีรอยแผลแบบนี้ ”
“ แค่นี้เองไม่ได้ตายสักหน่อย ทำไมต้องทำหน้าเศร้าแบบนี้ล่ะ ”
“ ก็ถ้าไม่ใช่เพราะผม…. ”
“ ไม่ใช่เพราะนายหรอก ฉันเองต่างหากที่อยากทำให้นาย ”
“ แบบนี้แล้วจะให้ผมไม่สบายใจได้ไงล่ะ คุณน่ะเคยจับมีดซะที่ไหน นี่ต้องมาหั่นผัก หั่นหมู ทำนั่น โน่น นี่ ดูสิ มือสวยๆเป็นรอยแผลเต็มเลย ”
“ นี่เจ้างั่ง แผลแค่นี้เอง ไม่ตายหรอกน่า ” ฮีชอลผลักที่ศีรษะของฮยอกแจเบาๆ
“ แต่คุณครับ …..” ร่างบางจ้องใบหน้าหวานของสามีนิ่งโดยที่ยังไม่ได้ปล่อยมือออกจากกัน
“ หืม???? ”
“ ผมจะผิดมั้ย ถ้าบอกว่า ถึงใจหนึ่งผมจะเสียใจที่มือคุณเป็นแบบนี้ แต่อีกความรู้สึกผมกลับรู้สึกดีใจที่คุณยอมทำแบบนี้เพื่อผม ”
“ ฮยอกแจ!!!! ”
“ อ๊ะ!!!!! ผะ ผมขอโทษครับ ที่พูดอะไรไม่คิด ” ร่างบางรีบปล่อยมือและหันหน้าหนีเมื่อรู้ตัวว่ากำลังจะถูกสามีต่อว่าเพราะคำพูดแปลกๆของตน
“ เฮ้ย!!!! ไม่นะ ” ฮีชอลรีบเดินไปสวมกอดฮยอกแจทางด้านหลังอย่างแผ่วเบาพร้อมกับค่อยๆเกยคางของตนไว้บนบ่าเล็กๆของอีกคน
“ คุณครับ…… ”
“ นายคิดได้นะ นายคิดแบบนั้นได้ ฉันอยากให้นายกังวลเพราะเป็นต้นเหตุให้นิ้วฉันเป็นแผล อยากให้นายรู้สึกได้ว่าที่ทำลงไปนั่นก็เพื่อนาย นายจะได้รู้ว่าฉันลำบากเพราะนาย เพราะฉะนั้นต่อไปนี้นายต้องทำดีกับฉันมากๆ เข้าใจมั้ย ”
“ ….. ”
“ ว่าไงล่ะ ” ร่างสูงถามอีกครั้งเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายเงียบไป
“ ครับ ผมจะทำทุกอย่างที่คุณต้องการ ”
“ ดีล่ะ ถ้าอย่างนั้น อันดับแรกเลย….. ” ผู้เป็นสามีคลายอ้อมกอดของตนและหันหน้าของภรรยาให้กลับมาสบตากับตน
“ คะ…..ครับ ” ฮยอกแจทำหน้าเหวอเมื่อต้องหันไปเผชิญหน้ากับสามี
“ เรียกฉันว่าพี่ฮีชอล แทนคำว่าคุณครับๆได้แล้ว ”
»-(¯`v´¯)-»×º°”˜`”°º×`°.•°•.✿* ฉันนี่แหละ คิมฮีชอล `°.•°•.✿*׺°”˜`”°º× »-(¯`v´¯)-»
ค่ำวันอาทิตย์…………….
“ ซีวอนคะ ทางนี้ค่ะ ” หญิงสาวรูปร่างสูงโปร่งโบกมือทักทายชายหนุ่มที่กำลังเดินมาอย่างร่าเริง
“ ฮยอนกยอง ” ร่างสูงยิ้มทักหญิงสาวที่เพิ่งกลับจากอเมริกาหลังจากไปเรียนอยู่นานหลายปี(แต่ยังไม่จบสักที ไม่รู้มัวทำอะไรอยู่ : ตรงนี้คนเขียนคิดเอง ชเวไม่เกี่ยว = = )
“ คิดถึงจังเลยค่ะ ” ไม่พูดเปล่าร่างบางยังติดนิสัยทักทายแบบชาวตะวันตก มือเรียวโอบกอดร่างหนาพร้อมจุมพิตที่ริมฝีปากของซีวอนอย่างไม่อายสายตาคนอื่นเลยแม้แต่น้อย
“ เป็นไง สบายดีใช่มั้ย ”
“ อื้ม ดีค่ะ ดีมากด้วย ”
“ คราวนี้จะกลับมานานมั้ย ”
“ ก็คงสักเดือนสองเดือนค่ะ ฉันจะอยู่ให้คุณหายคิดถึงไปเลยคอยดูนะ ”
“ เอางั้นเลยเหรอ ”
“ ไม่เชื่อหรือคะ ไม่เชื่อก็คอยดูก็แล้วกัน ”
“ ฮ่ะ ฮ่า เธอนี่อารมณ์ดีไม่เปลี่ยนเลยนะ ”
“ แหงล่ะ เพราะแบบนี้คุณถึงได้ชอบไม่ใช่รึไง ”
“ เอาเถอะๆ กลับบ้านแล้วค่อยคุยกัน ”
“ อ๊า!!!! ฉันยังไม่อยากกลับนี่คะ เราไปหาอะไรทานกันก่อนดีกว่านะ นะคะ ”
“ อืม ตามใจเธอก็แล้วกัน อยากไปที่ไหนล่ะ ”
“ แหม จะที่ไหนได้ล่ะคะ ไปร้านที่เราไปด้วยกันบ่อยๆนั่นแหละค่ะ ว่าแล้วก็อยากกินขึ้นมาเลย ไปกันเถอะค่ะ ”
ระหว่างนั้น
“ หนอย!!!!!! ไม่ว่าง ติดธุระงั้นเหรอ มันจะมากไปแล้วนะชเวซีวอน ”
“ เฮ้ย!!!! นี่มันเกาหลีนะเว๊ย มาจูบกันกลางสนามบิน หน้าไม่อาย ”
“ นั่นๆๆๆๆๆ มีโอบๆ ไม่อายผู้คน แหวะ อยากจะอ๊วก!!!!!!!!!!! ”
“ คุณจาอ๊วกหรือคร้าบ ”
“ เออ เฮ้ย!!!!!!!!! มาได้ไง ” คยูฮยอนซึ่งแอบอยู่หลังเสาต้นใหญ่สะดุ้งโหยงเมื่ออยู่ๆชายแปลกหน้าคนเก่าก็โผล่เข้ามาอย่างไม่ทันตั้งตัวขณะที่เขากำลังลอบสังเกตการณ์บางสิ่งอยู่
“ ก็เดินไปเดินมาอยู่แถวนี้อ่ะคร้าบ คนมารับไม่มาสักที ”
“ เดินหาทั่วแล้วเหรอ แล้วนัดกันยังไงเนี่ย ”
“ เขาบอกว่าจาให้คนมารับแต่จนป่านนี้ก็ยังไม่เห็นเลย ”
“ เฮ้อ!!!! ทำไมถึงขาดความรับผิดชอบแบบนี้นะ ใช้ไม่ได้เลยจริงๆ เบอร์โทรเขาล่ะ นายมีหรือเปล่า ”
“ โทรแล้วคร้าบ แต่ไม่ติดเลย ”
“ โหย อะไรเนี่ย นายพอจะรู้จักชื่อเขามั้ย เผื่อฉันรู้จัก ”
“ ปาร์คจองซูคร้าบ เขาชื่อปาร์คจองซู ”
“ ปาร์คจองซู!!!!!!!!!!!!!!!!! ”
“ อั๊ยหยา !!!! คุณจะแหกปากทำไมล่ะคร้าบ ”
“ ปาร์คจองซูที่เป็นประธานกรรมการบริษัทอสังหาริมทรัพย์นั่นใช่มั้ย ”
“ ใช่คร้าบ คุณรู้จักด้วยเหรอเนี่ย???? ”
“ คุณ คุณมาจากจีนใช่หรือเปล่า ”
“ คร้าบ ”
“ โหย!!! ฉันนี่แหละที่มารอรับนาย ตอนถามว่าใช่ชื่อนายหรือเปล่า ทำไมนายบอกว่ามาใช่ล่ะ ”
“ ก็นั่นมันไม่ใช่ชื่อผมนี่คร้าบ ”
“ นายก็น่าจะถามให้รู้เรื่องสิ ”
“ ก็ผม………. ”
“ ไม่ต้องเถียงได้มั้ย เสียเวลาจริงๆ คนเขามารอตั้งนาน นายจะรู้เรื่องมั้ยเนี่ย ”
“ อ่า ~ งั้นผมต้องขอโทกด้วยนาครับ ”
“ เฮ้อ!!! ไม่เป็นไร งั้นเรารีบไปกันเถอะ ”
“ เอ่อ คุณคร้าบ ผมหิวแล้วคร้าบ ”
“ งั้น เดี๋ยวฉันพานายไปกินข้าวก่อนก็ได้แล้วค่อยไปโรงแรมกัน ”
“ คุณนี่ใจดีจังเลยนาคร้าบ ”
“ ใครๆก็พูดแบบนั้นแหละ ”
“ ว่าแต่คุณชื่ออาไรล่ะคร้าบ ”
“ โจว คยูฮยอน ฉันชื่อ โจวคยูฮยอน ”
“ เป็นชื่อที่ไพเราะจริงๆนาคร้าบ ”
“ ถึงจะได้ยินบ่อยๆ แต่ก็ขอบคุณนะที่ชม ”
»-(¯`v´¯)-»×º°”˜`”°º×`°.•°•.✿* ฉันนี่แหละ คิมฮีชอล `°.•°•.✿*׺°”˜`”°º× »-(¯`v´¯)-»
เช้าวันอังคาร………….
“ คุณครับ ตื่นได้แล้วครับ ” ฮยอกแจเดินเข้ามาในห้องของผู้เป็นสามีก่อนจะปลุกด้วยการเขย่าแขนของคนที่กำลังหลับสบายเพราะเห็นว่าสายมากแล้ว
“ อืมมมมมมมมมมมมม อีกห้านาที ” ร่างสูงพลิกตัวหนีพร้อมเอาผ้าห่มคลุมทั่วทั้งตัว
“ แต่นี่มันสายแล้วนะครับ เดี๋ยวไปเรียนไม่ทันหรอก ”
“ ถึงฉันไม่ไป ก็มีคนเขียนโน้ตไว้ให้ตรึม ไม่ต้องห่วงหรอกน่า ”
“ แต่ คุณครับ ”
“ หืม….ว่าแต่ นายเรียกฉันว่าอะไร ” ฮีชอลพลิกตัวหันกลับมาด้านเดิมพร้อมกับลดผ้าห่มผืนโตลงมาในระดับหน้าเอว
“ เอ่อ…. ”
“ ฉันจำได้ว่าเมื่อวานบอกนายไปว่ายังไงนะ …. ลองเรียกอีกครั้งซิ ”
“ เอ่อ….พี่ พี่ฮีชอลตื่นได้แล้วนะครับ ”
“ ก็ได้ๆ วันนี้จะลองตื่นเช้าสักวัน ” ร่างสูงยิ้มมุมปากเล็กน้อยก่อนจะกระเด้งตัวขึ้นมา พร้อมกับเดินเข้าห้องน้ำ ทำความสะอาดร่างกายก่อนจะเดินออกมา สายตาคมมองไปยังเตียงนอนที่เครื่องนอนถูกจัดให้เป็นระเบียบและชุดนักศึกษาของตนก็วางอยู่บนเตียงอย่างเรียบร้อยเช่นกัน เขาจัดการตกแต่งตัวเองก่อนจะเดินไปในห้องทานอาหาร แต่ก็ไม่พบกับตัวเจ้าปัญหาของตน
“ อ้าว หายไปไหนแล้วล่ะเนี่ย ฮยอกแจ ฮยอกแจ ….หายไปไหนของเขานะ ” ฮีชอลบ่นพึมพำเมื่อยังไม่เห็นคนตัวเล็ก ขาเรียวเดินเข้าไปในห้องของอีกฝ่ายแล้วพบว่าเจ้าตัวเล็กกำลังนอนหลับอยู่อย่างสบายใจ
“ ปลุกฉันให้ตื่น แต่ตัวเองมานอนอยู่นี่น่ะนะ ”
“ นี่ ตื่นเลยๆ อย่ามาเนียนหลับอยู่นี่นะ ” แขนเรียวเขย่าไหล่บางอย่างแผ่วเบาก่อนจะพบว่ามีไออุ่นออกจากกายของอีกคน
“หืม…..ตัวยังอุ่นอยู่เลย ป่วยนานจริงแฮะ ”
“ อืมมมมมม พี่ฮีชอล เตรียมตัวเรียบร้อยแล้วใช่มั้ยครับ ” ร่างบางงัวเงียตื่นขึ้นมา
“ นายยังมีไข้อยู่นะ พักอีกวันมั้ย ” ฮีชอลนั่งลงบนเตียงข้างๆฮยอกแจพร้อมใช้มือแตะลงบนหน้าผากเนียนก่อนจะพบว่าใบหน้าหวานของภรรยาเริ่มมีสีแดงระเรื่อขึ้นมา
“ >///////< ”
“ นะ นี่นาย นายจะเขินทำไมเล่า ฉันรู้หรอกว่าฉันหน้าตาดี แต่เห็นนายเขินแบบนี้ ฉันก็ทำอะไรถูกนะ ”
“ ก็ผมอายนี่ ” คนตัวเล็กคิด
“ ฮยอกแจ…. ”
“ ครับ???? ”
“ นี่นาย…..รักฉันจริงๆใช่มั้ย ”
“ ผม……. ”
“ หืม ว่าไง ”
“ ผมว่าเรารีบไปทานอาหารแล้วไปมหา’ลัยกันดีกว่า ” คนตัวเล็กบ่ายเบี่ยงก่อนจะรีบลุกเดินออกจากห้อง
“ เฮ้!!!! นี่นายจะไม่บอกฉันใช่มั้ยเนี่ย ” ร่างสูงตะโกนไล่หลังก่อนจะรีบลุกตามไป
“ แต่นี่มันสายแล้วนะครับ ”
“ แล้วใครใช้ให้นายมาแอบหลับอยู่นี่ล่ะ ”
“ พี่ต่างหากที่ตื่นสาย แถมยังอาบน้ำนาน แต่งตัวก็นานด้วย ”
“ ใช่สิ ฉันต้องทาครีมบำรุงผิว ทาครีมกันแดด ทานั่น บำรุงนี่ ใครจะปล่อยให้ตัวกร้าน ผิวหยาบอย่างนายล่ะ ”
“ แต่เราเป็นผู้ชายไม่จำเป็นต้องบำรุงมากหรอกครับ ”
“ ใครบัญญัติไว้มิทราบว่าผู้ชายไม่จำเป็นต้องทำแบบนั้นน่ะ ”
“ ไม่มีใครบัญญัติไว้หรอกครับ แต่เราก็รู้ๆกันอยู่ ”
“ นี่ลิงหน้าไก่ เลิกต่อล้อต่อเถียงกับฉันได้แล้ว ปากเก่งเกินไปแล้วนะเราน่ะ ”
“ ผมก็เป็นอย่างนี้มานานแล้วล่ะ ”
“ งั้นไอ้ท่าทาง ติ๋มๆ หงิมๆ ซื่อๆนั่น ก็เอาไว้หลอกผู้ชายสินะ ”
“ ผมไปหลอกใครที่ไหนกัน….ไม่เอาแล้ว ไม่เถียงแล้ว ดีไม่ดี เดี๋ยวพี่โกรธผมอีก ”
“ เชอะ นี่ฉันก็โกรธนายอยู่แล้ว ไม่รู้รึไง ”
“ แล้วไง จะให้ผมง้อมั้ยล่ะ ”
“ ปากดี ”
“ แน่ล่ะสิ ”
“ ทีถามว่ารักหรือเปล่า ทำไมไม่บอกล่ะ ”
“ ไม่คุยด้วยแล้ว ทานข้าวแล้วรีบไปเถอะครับ ”
“ เถียงไม่ได้ก็งี้แหละ ”
“ พี่ครับ???? ”
“ ว่าไง ”
“ อยากทานโจ๊กอีกจัง ”
“ ไม่ต้องมาพูดดี………ไม่ทำให้กินแล้ว ”
“ ใจร้ายจัง ” ฮยอกแจอมลม
“ คิดว่าน่ารักรึไง ”
“ ไม่คิดหรอกครับ ”
“ แต่ฉันคิด ”
“ เห???? ”
“ ปะ เปล๊า!!! ไม่มีอะไร รีบกินเข้าเถอะเดี๋ยวไปสาย ”
»-(¯`v´¯)-»×º°”˜`”°º×`°.•°•.✿* ฉันนี่แหละ คิมฮีชอล `°.•°•.✿*׺°”˜`”°º× »-(¯`v´¯)-»
ค่ำวันจันทร์………….
[“ คยูฮยอน โทษทีนะ วันนี้ฉันมีธุระ คงไปหานายไม่ได้”]
“ ธุระจำเป็น เร่งด่วนอย่างมากสินะ ” คยูฮยอนตอบกลับเสียงเรียบเมื่อคิดว่าชายหนุ่มที่กำลังคุยโทรศัพท์กับตนอยู่ขณะนี้จะมีธุระสำคัญกับใคร
[ “ ก็ทำนองนั้น ” ]
“ จะไปไหนก็เชิญ ที่จริงนายไม่จำเป็นต้องโทรมารายงานฉันหรอก ”
[ “ ก็ฉันกลัวว่านายจะรอฉันเก้อน่ะสิ ” ]
“ ใครกัน ใครจะรอนาย เรื่องแบบนี้ไม่มีทางเกิดกับฉันหรอก ”
[ “ ถ้าอย่างนั้น วันนี้ไม่ต้องรอรับจูบจากฉันนะ ” ]
“ บอกแล้วไง ว่าไม่ได้รอเฟ่ย!!!!! ”
[ “ นายนี่พูดไม่เพราะเลยนะ” ]
“ ก็ขนาดพูดจาหมาไม่แดกอย่างนี้ ยังมีไอ้บ้าที่ไหนก็ไม่รู้มาหลงไม่ลืมหูลืมตา ถ้าฉันพูดดีๆ ป่านนี้ฉันคงจะมีแฟนเป็นร้อยๆคนแล้ว ”
[ “ ไม่ได้ว่าอะไรนี่ แค่อยากจะบอกว่าเพราะแบบนี้ยังไงล่ะ ฉันถึงได้รักนาย ” ]
“ ไอ้โรคจิต ชอบให้คนด่า ”
[ “ ฉันไม่ได้ชอบให้คนด่า แต่ฉันชอบให้นายพูดกับฉันต่างหาก สำหรับนายไม่ว่าจะพูดแบบไหนถ้าให้เป็นนาย ฉันก็รักหมดล่ะน่า ” ]
“ ฉันไม่รู้นะว่านายไปเรียนไอ้คำพูดแสลงหู ฟังแล้วให้อารมณ์ชวนอ๊วกมาจากไหน ถึงหลายๆคนจะชอบ แต่รับรองได้ว่าคนนั้นไม่ใช่ฉันแน่ ”
[ “ ฉันก็ชอบที่นายไม่ชอบฉันแบบนี้แหละ ” ]
“ เฮ้อ น่ารำคาญ แค่นี้ใช่มั้ย ฉันจะได้ไปทำธุระของฉันต่อ ”
[ “ อืม เจอกันพรุ่งนี้…. ” ]
“ โอเค ”
“ อ๊ะ!!!! อย่าเพิ่งวางสาย ”
“ อะไรอีก ”
“ คยูฮยอน….. ”
“ มีอะไรก็รีบๆพูดมาเซ่!!!!! ”
“ คิดถึงนะ ”
“ ….. ”
[ “ ซาบซึ้งอะดิ อึ้งเลยใช่มั้ย ถึงได้เงียบอย่างนี้ ” ]
“ กำลังคิดอยู่ว่า จะด่านายยังไงดีต่างหาก ”
[ “ โอเคๆ ไม่กวนแล้ว เจอกันพรุ่งนี้นะครับ ” ] พูดจบซีวอนก็กดวางมือถือของตนโดยที่ไม่รู้ว่าคู่สนทนากำลังมีความรู้สึกเช่นใด
“ คนบ้า ถึงนายไม่บอกว่าคิดถึง ฉันก็รู้อยู่แล้วล่ะว่านายคิดถึงฉันแค่ไหน ” คยูฮยอนยิ้มออกมาก่อนจะนึกบางสิ่งขึ้นมาได้
“ ไม่สิ!!!!! หมอนั่นน่ะ ที่ไม่มาเพราะต้องไปกับผู้หญิงคนนั้นแน่ๆ ”
“ หนอยแล้วก็บอกว่ารักฉัน คิดถึงฉัน ไอ้กะล่อน ”
“ คิดว่าฉันง่ายล่ะสิ ทำมาสัญญาเก้าครั้ง แต่ตัวเองกลับลืมสัญญาแล้วไปกับคนอื่น ”
“ เฮ้อ!!!!! แล้วทำไมฉันต้องหงุดหงิดอย่างนี้เนี่ย คอยดู พรุ่งนี้ฉันจะไปดูหนัง จะยกเลิกนัดกับนาย”
“ โทรไปหาฮยอกแจดีกว่า ”
“ แล้วทำไมไม่รับสายฉันเนี่ย ฮยอกแจ นายก็รำคาญฉันเหมือนกันใช่มั้ย ”
“ โจวคยูฮยอน ไอ้คนสังคมรังเกียจ T^T ”
RRRRRRRRRRRRRRRRrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrr
เสียงมือถือของคยูฮยอนดังมาอีกครั้ง เขาจ้องมองไปยังมือถือซึ่งปรากฏเบอร์ที่ไม่คุ้นเคย ร่างโปร่งจึงกรอกเสียงลงไปอย่างซึมเศร้า
“ สวัสดีครับ โจวคยูฮยอนที่สังคมรังเกียจรับสายครับ ”
[ “ สวัสดีครับ คุณคยูฮยอน ” ]
“ ใครน่ะ???? ”
[ “ อั๊ยหยา เพิ่งเจอกันเมื่อวานเองนะครับ ลืมแล้วเหรอเนี่ย ผมฮันเกิงของคุณไงครับ ” ]
“ อ๋อ คุณคนจีน ทำไมพูดชัดขึ้นแบบนี้ล่ะเนี่ย ”
[ “ เมื่อวานที่ทานข้าวกัน คุณสอนผม ผมก็ฝึกมาทั้งคืนเลยครับ ” ]
“ เก่งจังเลย แบบนี้ต้องยกความดีความชอบให้ฉันนะ ”
[ “ ถ้าอย่างนั้น เย็นนี้ไปทานข้าวกันมั้ยครับ ถือว่าผมเลี้ยงตอบแทน ” ]
“ ก็ได้ ฉันกำลังเบื่ออยู่พอดี ”
»-(¯`v´¯)-»×º°”˜`”°º×`°.•°•.✿* ฉันนี่แหละ คิมฮีชอล `°.•°•.✿*׺°”˜`”°º× »-(¯`v´¯)-»
สายวันอังคาร………….
มหาวิทยาลัย….
“ ฮยอกแจ……………..แม่ยอดยาหยีของคยูฮยอน ไม่เจอกันตั้งหลายวัน ฉันคิดถึ๊ง คิดถึง ” ร่างโปร่งถลาเข้าไปหาเพื่อนชายสุดที่รักพร้อมทั้งกอดและหอมแก้มโดยไม่อายสายตาของเพื่อนร่วมคณะ
“ คยูฮยอน นายเป็นอะไร ปล่อยฉันได้แล้ว ไม่อายเพื่อนรึไง ดูสิ มองมาทางนี้เป็นตาเดียวแล้วนะ ”
“ จะไปอายทำไม คนเยอะแยะ อีกอย่างใช่ว่าเราจะไม่เคยสักหน่อย ….. ว่าแต่ทำไมนายดูซูบๆไปนะ แต่ถึงงั้น หน้าตานายกลับดูสดชื่นยังไงบอกไม่ถูก ”
“ มะ ไม่มีอะไรนี่ กลับจากทัศนศึกษาฉันก็แย่เลยล่ะ ”
“ ดูสิ ตัวยังอุ่นๆอยู่ด้วยแฮะ ” คยูฮยอนใช้มือแตะหน้าผากของตนส่วนมืออีกข้างก็แตะลงบนหน้าผากของคนตัวเล็กกว่าเพื่อวัดระดับอุณหภูมิของร่างกาย
“ ตอนนี้ไม่เป็นอะไรแล้วล่ะ ” ฮยอกแจยิ้มตอบ
“ ฉันโทรไปนายก็ไม่รับสาย ”
“ อ๊า ~จริงสิ โทรศัพท์ของฉัน ”
“ ทำไม โทรศัพท์ของนายเป็นอะไร หมอนั่นขโมยไปใช่มั้ย ”
“ ปะ เปล่า มือถือของฉันเสียน่ะ ”
“ ว่าแล้วเชียว โทรไปนายก็ไม่ยอมรับสักที แต่ยังไงก็ตาม ฉันไปหานายถึงบ้าน หมอนั่นก็ไม่ยอมให้ฉันเข้าไปเยี่ยม ”
“ ฉันไม่รู้เรื่องเลยนะ นายไปหาฉันตั้งแต่เมื่อไร ”
“ หนอย ฉันไปเยี่ยมหมอนั่นยังไม่ยอมบอกเลยเหรอเนี่ย จะงกอะไรขนาดนั้น มัวแต่งกกับนาย หมอนั่นไม่รู้รึไงว่าชู้รักของตัวเองแอบไปลั้ลลากับผู้หญิงคนอื่นน่ะ ”
“ ชู้รัก???? ใครกัน ”
“ ก็ชเวซีวอนน่ะสิ ฉันเห็นไปเดินแรดอยู่กับผู้หญิงที่สนามบินน่ะ ทั้งโอบ ทั้งหอม ไม่อายชาวบ้าน ”
“ เขาอาจจะเป็นเพื่อนกันก็ได้ ”
“ อย่าพูดให้เมื่อยปากเลย เพื่อนกันเขาไม่ทำแบบนั้นหรอก ”
“ ฉันกับนายก็ทำแบบนั้นไม่ใช่เหรอ ”
“ แต่ฉันไม่ได้คิดกับนายแค่เพื่อน นายก็รู้นี่ ”
“ แต่ฉันคิดกับนายแค่เพื่อนเท่านั้นนายก็รู้ ”
“ แล้วเรื่องที่เราสองคนจะคบกันหลอกๆล่ะ ”
“ ฉันเสียใจ แต่ฉันไม่อยากทำมันเลย ” ฮยอกแจตอบด้วยใบหน้าเศร้าหมอง
“ ไม่เป็นไรๆ ฉันไม่ได้ว่าอะไร อย่าทำหน้าแบบนั้นสิ ฉันใจไม่ดี ”
“ ฉันกลัวว่านายจะไม่สบายใจแต่ฉันก็ไม่อยากหลอกตัวเองมากไปกว่านี้ ”
“ ฉันเข้าใจดี ถึงนายจะไม่ได้คิดกับฉันแบบนั้น แค่นายยอมรับฉันในฐานะเพื่อนที่ดีที่สุดฉันก็พอใจแล้วล่ะ ”
“ นายเป็นเพื่อนคนดีของฉันนะคยูฮยอน ”
“ ส่วนนายก็ยังเป็นแม่ยอดหยาหยีของฉันเหมือนเดิม ” พูดจบก็ใช้มือหยิกเข้าที่แก้มของฮยอกแจอย่างจัง
“ โอ๊ย!!!! เจ็บนะ ”
“ นายแค่เจ็บแก้ม แต่ฉันน่ะเจ็บทั้งใจ แค่นี้ยังน้อยไป ”
“ ฮืออออออ ทำไมมีแต่คนใจร้ายกับฉันน่ะ ”
“ ไม่ได้ใจร้าย แต่นายมันน่าแกล้งต่างหาก ….. เออนี่ เย็นนี้ไปดูหนังกันเถอะ เรื่องที่ฉันอยากดูเข้าพอดีเลย ไปด้วยกันนะ ”
“ แต่ว่า….. ”
“ นายคิดจะปฏิเสธเพื่อนคนนี้อีกคนใช่มั้ย ” ครั้งนี้เป็นฝ่ายของคยูฮยอนบ้างที่สีหน้าสลดลง
“ ก็ได้ๆ ฉันจะทิ้งเพื่อนได้ไงล่ะ ”
“ ดีเลย ฉันมีเพื่อนใหม่จะแนะนำให้รู้จักด้วย ”
“ เพื่อนใหม่เหรอ???? คนอย่างนายเนี่ยนะ ” ฮยอกแจเหร่ตามอง
“ โหย ดูถูกกันมาก ทำไมคนอย่างฉันจะมีเพื่อนใหม่ไม่ได้ ”
“ ก็ตั้งแต่อนุบาลจนถึงตอนนี้นายมีเพื่อนแค่สามคน การที่นายบอกว่านายมีเพื่อนใหม่มันต้องทำให้ฉันแปลกใจเป็นธรรมดาสิ….แล้วเขาเป็นใคร ”
“ เป็นเพื่อนมาจากประเทศจีน ”
“ เพื่อนอิมพอร์ตซะด้วย รู้จักกันได้ไง ”
“ ก็ไม่เชิงว่าเพื่อนหรอกนะ เขากำลังจะมาเป็นหุ้นส่วนบริษัทของพี่ชายฉันน่ะ ”
“ โห เยี่ยมไปเลย เขาพูดภาษาเราได้มั้ย ”
“ รายละเอียดเดี๋ยวฉันเล่าให้ฟัง อาจารย์มาแล้ว เดี๋ยวฉันโดนด่า ”
“ อืม โอเค ”
เย็นวันอังคาร………….
“ นี่คุณฮันเกิง เพื่อนของพี่ชายฉัน ” คยูฮยอนแนะนำเพื่อนของตนให้รู้จักกับเพื่อนใหม่ หลังจากเจอกันที่หน้าโรงหนัง
“ สวัสดีครับ ”
“ นี่ทงเฮ ซองมิน แล้วหวานใจของผม ฮยอกแจ ” คยูฮยอนยิ้มแป้นแนะนำต่อ
“ เพื่อนคุณคยูฮยอนนี่หน้าตาน่ารักกันทุกคนเลยนะครับ ”
“ แล้วใครน่ารักกว่ากันล่ะครับ ” ทงเฮแซว
“ ก็ต้องคุณคยูฮยอนสิครับ ”
“ โหย ของแบบนี้ตามมารยาทแล้วคุณต้องบอกว่าเท่ากันสิครับ ” ซองมินแย้ง
“ ขอโทษนะครับ ผมไม่ทราบจริงๆ ”
“ ไม่ต้องหน้าเสียหรอก ซองมินเขาแซวเล่นๆน่ะ ” คยูฮยอนบอกเพราะเห็นสีหน้าของอีกฝ่ายถอดสี
“ อย่างนี้นี่เอง ”
“ ฮ่ะฮ่ะ คุณนี่ตลกดีจริงๆ ”
“ อ่า….ครับ ” ฮันเกิงเกาคอแก้เก้อ
“ ฮยอกแจ นั่นสามีนายนี่หน่า ” ทงเฮกระซิบบอกฮยอกแจ เมื่อเห็นว่าชายหนุ่มที่กำลังเดินมายังโรงหนังแห่งนี้คือใคร
“ ไหนเหรอ ” ฮยอกแจส่ายตามองก่อนจะพบว่าสามีของตนกำลังเดินมากับหญิงสาวหน้าตาน่ารักคนหนึ่ง
“ พี่ฮีชอล….. ” คนตัวเล็กเอ่ยเสียงเบา
“ ฮยอกแจ …. นายมาทำอะไรที่นี่???? ” ฮีชอลส่งเสียงเข้มขณะเดินมาหาผู้เป็นภรรยา
“ นี่เหรอ คนที่พ่อของฮีนิมบังคับให้แต่งงานด้วยน่ะ ”
“ เขามาดูหนังกับฉัน ” คยูฮยอนแทรกขึ้น
“ คยูฮยอน….. ” เสียงหนึ่งดังขึ้นจากทางด้านหลัง
“ เพื่อนหรือคะซีวอน ”
“ เรียกทำไมมิทราบ ชเวซีวอน ” คยูฮยอนเอ่ยเสียงเรียบเมื่อเห็นว่าคนที่เรียกชื่อตนเดินคล้องแขนมากับหญิงสาวในวันนั้น
“ เพื่อนของคุณคยูฮยอนนี่เยอะจริงๆนะครับเนี่ย ” ชายหนุ่มชาวจีนยิ้มชื่นชมในความเป็นมิตรของเพื่อนชาวเกาหลีอย่างโจวคยูฮยอนอยู่ไม่ห่าง
“ งานเข้าแล้วมั้ยล่ะ ” ทงเฮและซองมินเอ่ยขึ้นพร้อมกัน
…………………………..โปรดติดตามตอนต่อไป
แม่ยกฮยอกชวนคุย
กราบสวัสดีมิตรรักแฟนลิงทุกท่าน
กลับมาอีกครั้งกับความซึนและอึน
ตอนแรกกะจะเขียนหวานๆแต่ฮีทำร้ายจิตใจ 55
ไม่มีอะไรจะเอื้อนเอ่ย แค่อยากจะบอกว่า ดราม่านำมาซึ่งNC
สุดท้าย ขอบคุณทุกกำลังใจที่มีให้กันนะคะ
ขอบคุณที่ติดตามอ่านกัน ถึงแม้อิคนเขียนมันจะดองฟิคกระหน่ำ
ขอบคุณที่ติดตามกันมาเสมอ
ยังไงซะ จะตอบแทนทุกท่านด้วยความหื่นภายใน 2 ตอนนี้แน่นอน
อย่าลืมติดตามนะคะ ขอบคุณมากค่ะ ^^
ความคิดเห็น