คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : ตอนที่ 6 : คนไม่ใช่ .ทำอะไรก็ผิด 100%
ตอนที่ 6 : คนไม่ใช่….ทำอะไรก็ผิด
เช้าวันจันทร์……………….
[ “ อื้ม…..แล้วเจอกัน ไม่ต้องคิดถึงฉันมากนะ ” ]
[ “ น้ำเสียงอย่างนี้ บ่งบอกได้ชัดว่าคิดถึง อยากเจอหน้าฉันล่ะสิ ” ]
[ “ ซีวอน คนบ้า คนผีทะเล ผีโพรไซดอน ” ]
[ “ เออนี่!!!! ลืมอะไรรึเปล่า ” ]
[ “ จุ๊บๆ รักนะจ๊ะคนดีของฮี ” ]
หลังจบบทสนทนาในยามเช้าของวันอาทิตย์ที่แสนจะสดใสของคิมฮีชอล ชายหนุ่มเพิ่งได้รับข่าวจากอดีตชายที่หมายปองถึงเรื่องราวความสัมพันธ์ที่(คิดว่า)คืบหน้า(ไปเองฝ่ายเดียว)ของซีวอนและโจวคยูฮยอน ร่างสูงอมยิ้มที่มุมปาก เขาเองก็ไม่ค่อยเชื่อตัวเองเท่าไรนักว่าจะลืมชเวซีวอนได้ง่ายดายขนาดนี้ แต่มันคือความจริงที่เขาเองก็แอบสงสัยอยู่เล็กน้อย
“ เพราะอะไรกันนะ???? ” ชายหนุ่มรำพึงกับตัวเองก่อนที่สายตาจะเหลือบไปพบร่างบางที่ยืนแอบอยู่หลังประตู ชายเสื้อที่โผล่ออกมาก็ทำเขาอดขำไม่ได้ แต่ก็แกล้งทำเสียงเข้มใส่ไป
“ นี่ไก่เผือก นายไปยืนหลบใครอยู่ตรงนั้น ห๊า!!!! ”
“ อ๊ะ!!!! ปะ เปล่าครับ ”
“ เปล่า แล้วไปยืนเกาะประตูเป็นจิ้งจกตากแห้งอยู่ทำไม ”
“ ผมไม่ใช่จิ้งจกนะจะได้เกาะประตูน่ะ ” ฮยอกแจอมลมแก้มตุ่ย
“ ล้อเล่นหรอกน่า ตัวหายร้อนรึยัง ” มือเรียวกวักคนตัวเล็กให้เข้ามาหาตน แม้ว่าฮยอกแจจะงอนอยู่แต่ก็เดินไปหาร่างสูงแต่โดยดี
“ อืม ยังอุ่นๆอยู่เลยนะ วันนี้ฉันยังไม่อนุญาตให้ไปมหา’ลัย ” ชายหนุ่มบอกหลังใช้มือแตะที่หน้าผากของคนตัวเล็ก
“ แต่ว่า…..”
“ ไม่ต้อง แต่ อะไรทั้งนั้น รู้แค่ว่าฉันไม่อนุญาต ”
“ ผมนัดกับคยูฮยอนไว้นะครับ ”
“ ก็บอกไปสองรอบแล้วว่า ไม่อนุญาต ”
“ เดี๋ยวคยูฮยอนเขาจะรอนะครับ ”
“ เอ๊ะ!!!! นี่นายฟังภาษาคนไม่ออกรึไง บอกว่าไม่ให้ไปไหนทั้งนั้น ” ฮีชอลตะหวาดเสียงดังเพราะเขาเริ่มไม่พอใจขึ้นมาจริงๆหลังจากที่คนที่ยังไม่หายป่วยดีนักดื้อรั้นไม่ฟังคำของเขา
“ ทำไมต้องตะคอกด้วยล่ะ ” ฮยอกแจทำหน้าเหมือนคนจะร้องไห้
“ ทำไมแค่นี้ก็จะร้องแล้วรึไง คิดถึงมันมากนักรึไง โจวคยูฮยอนน่ะ คิดถึงมันมากก็โทรไปหามันซะสิ ”
“ เปล่านะ ไม่ได้คิดถึงสักหน่อย ”
“ เปล่า ก็หยุดพูดถึงชื่อมันได้แล้ว ”
“ แต่เดี๋ยวคยูฮยอนจะรอนี่ครับ ”
“ ก็บอกแล้วไงว่าไม่ให้ไป ถ้าคิดถึงมากจนทนไม่ไหวก็โทรไปหามันซะ!!!! ”
“ แต่ผมหาโทรศัพท์ไม่เจอ ไม่รู้ไปทำหล่นไว้ที่ไหน ”
“ แล้วฉันจะรู้รึเปล่าล่ะ ไปกินข้าวได้แล้ว ฉันต้มโจ๊กไว้ให้ รีบกินซะ”
“ ผมไม่หิวนี่ ”
“ ไม่หิวก็ต้องกิน เดี๋ยวต้องกินยาอีก ”
“ กินแต่ข้าวได้มั้ยครับ ผมไม่อยากกินยา ” ฮยอกแจส่งสายตาเว้าวอน
“ ได้ ”
“ จริงนะครับ ” ร่างยิ้มยิ้มแก้มปริขึ้นมาก่อนที่จะหุบยิ้มลงไปทันทีเช่นกัน
“ คิดว่าจริงมั้ยล่ะ???? ”
“ โกหกเค้า….. ”
“ โกหกอะไรกัน ฉันไม่ได้โกหกสักหน่อย ” ฮีชอลอมยิ้มเล็กน้อยกับคำพูดและสรรพนามของคนป่วยตรงหน้า
“ ก็ที่ทำอยู่นี่ไงล่ะ คนโกหก ”
“ ไม่ได้โกหก เขาเรียกว่าหลอกเด็ก อีกอย่างถ้านายไม่กินยา คืนนี้ฉันอาจจะต้องนอนเฝ้าไข้นายทั้งคืนอีกก็เป็นได้ ”
“ เอ๋…..เฝ้าไข้หรือครับ ”
“ ก็เออสิ นายคิดว่านายตัวเย็นลงเพราะผีบ้านผีเรือนรึไง ฉันน่ะอดหลับอดนอนเพราะนายมาสองคืนแล้วนะ ”
“ สองคืนหรือครับ ” คนตัวเองรู้สึกยินดีที่ได้ยินเช่นนี้ แต่มันก็เป็นเพียงแค่ชั่วครู่เท่านั้น
“ เออดิ แหกตาดูปฏิทินซะ นี่มันวันจันทร์ ไม่ใช่วันเสาร์ ”
“ เห ถะ ถ้างั้นผมต้องรีบไปมหา’ลัยแล้วสิ ” ไม่ให้เสียเวลาเปล่า ร่างบางรีบหันหลังเพื่อจะเดินเข้าไปอาบน้ำและด้วยความที่เขาเพิ่งฟื้นไข้การหันไปอย่างรวดเร็วทำให้เกิดอาการหน้ามืดขึ้นมาและก่อนที่จะเสียการทรงตัวฮีชอลก็กระโจนเข้าไปรั้งเอวบางไว้แน่นพร้อมๆกับที่ฮยอกแจหันมาเผชิญหน้ากับเจ้าของแขนเรียวที่รั้งเขาเอาไว้
“ …… ” ไร้ซึ่งคำพูดใดๆ มือเรียวของฮีชอลกระชับเอวบางของฮยอกแจให้เข้าใกล้ตัวเองมากขึ้น ใบหน้าที่ซีดเล็กๆของคนป่วยเริ่มเปลี่ยนเป็นสีแดงระเรื่อ สองคนที่ใบหน้าอยู่ห่างกันไม่กี่คืบ ร่างสูงค่อยๆโน้มใบหน้าของตนเข้าใกล้คนตัวเล็กขึ้นเรื่อยๆด้วยจังหวะหัวใจที่ถี่ระรัว ก่อนที่จะ…………………
“ โอ๊ย!!!!! ดีดผมทำไมเนี่ย ” ฮยอกแจร้องเสียงหลงเมื่อยู่ๆก็ถูกดีดหน้าผากเข้าเต็มแรง
“ กะ ก็จะไม่ให้ดีดได้ยังไง ดูนายสิไม่ดูสภาพตัวเองเลย เกิดไปเป็นลมเป็นแล้งข้างนอกจะทำยังไง ” ร่างสูงปล่อยมือออกมาเกาที่ลำคอแก้เก้อ
“ ผมไม่เป็นไรหรอกน่า ”
“ ยังจะเถียงอีก บอกว่าไม่ให้ไปยังไงล่ะ ”
“ แต่วันนี้มีเรียนนะครับ ”
“ ขาดเรียนวันเดียวไม่ตายหรอก ”
“ แต่ว่า…. ”
“ ไม่มี แต่ อีกแล้ว หมายความตามนั้นแหละ ถ้าไม่อยากให้ฉันลำบากใจก็พักให้หายดีก่อนค่อยไปเรียน แค่นี้นายก็ทำฉันยุ่งวุ่นวายพอแล้ว เข้าใจมั้ย!!! ” ร่างสูงชักสีหน้า
“ คุณคงลำบากมากสินะครับ ”
“ ก็ใช่น่ะสิ รู้อย่างนี้ก็ไปนั่งที่โต๊ะ ฉันจะหาข้าวมาให้ นายก็กินให้หมดแล้วจะได้กินยาต่อ อย่าต้องให้พูดหลายครั้ง ฉันไม่ชอบ เข้าใจนะ ”
“ ครับ…… ” ร่างบางหน้าถอดสีตามเดินก่อนจะเดินเข้าไปนั่งหน้าซึมอยู่ในห้องทานข้าว
“ เห็นนายหน้าจ๋อยอยู่ในบ้าน ยังดีกว่าให้นายออกไปข้างนอก หรือนายอยากให้ฉันเป็นห่วงมากไปกว่านี้ อยากไปเป็นลมล้มพับให้ใครต่อใครจับเนื้อต้องตัวรึไง คิดว่าฉันจะยอมเรอะ!!!!! ”
»-(¯`v´¯)-»×º°”˜`”°º×`°.•°•.✿* ฉันนี่แหละ คิมฮีชอล `°.•°•.✿*׺°”˜`”°º× »-(¯`v´¯)-»
เย็นวันเสาร์………..
“ ฉันตัดสินใจดีแล้วใช่มั้ย ” ร่างโปร่งนั่งรำพึงรำพันอยู่ในอพาร์ทเม้นท์ของตนกับเรื่องราวที่เกิดขึ้น
“ ทำไมนายต้องลังเลใจด้วยนะคยูฮยอน เรื่องแค่นี้เอง กะอีแค่จูบของหมอนั่น มันไม่ได้ทำให้นายสั่นไหวได้หรอกน่า ”
“ ทั้งๆที่บอกว่าจะเลิกยุ่งกับฉัน แต่ทำไมวันนี้มาพูดแบบนี้อีก อารมณแปรปรวนอย่างนี้สงสัยประจำเดือนมาไม่ปกติแน่ๆ ”
“ คิดว่าฉันง่ายล่ะสิ นายคิดผิดแล้ว ชเวซีวอน ”
“ แค่เก้าครั้งเท่านั้น ฉันจะได้จัดการกับเจ้าฮีชอลนั่นต่อ ”
“ เสื้อตัวนี้ดีมั้ย อืมมมม ฉันว่าตัวนี้เข้าท่ากว่าแฮะ ”
“ เฮ้ๆ ๆ แล้วทำไมฉันต้องมากังวลกับเรื่องเสื้อผ้าด้วยเนี่ย….. ”
“ แหม ก็ต้องกังวลสิเนอะ ฉันน่ะต้องดูดีตลอดเวลาอยู่แล้วล่ะ อืม ใช่ ฉันต้องดูดี ”
“ โอ้!!!! โจวคยูฮยอน นายนี่หล่อไม่เบาแฮะ ” ร่างโปร่งมองตัวเองในกระจกก่อนจะยิ้มออกมาด้วยความพึงพอใจ
“ เห????? แต่เพราะฉันหน้าตาดีแบบนี้หมอนั่นเลยติดใจ ใช่สิ ในสถานที่หรูๆ ถ้าทำเรื่องแบบนั้นสักครั้งก็คงดีไม่น้อย ”
“ อ๊า!!!!! แค่คิดก็มีความสุขแล้ว ฮ่ะ ฮ่ะ ฮ่า ” คยูฮยอนหัวเราะคิกคักแล้วลงมือจัดการเปลี่ยนแปลงอะไรบางอย่างก่อนจะออกไปตามนัดของตน
.
.
.
“ ขอประทานโทษครับคุณซีวอน ” เสียงบริกรเรียกชื่อชายหนุ่มที่นั่งรอในห้องอาหารด้วยท่าทางสุขุม
“ ครับ ” ซีวอนขมวดคิ้วเล็กน้อยที่ถูกเรียกเช่นนั้น แน่นอนว่าคงมีเรื่องบางอย่างเกิดขึ้นเป็นแน่ และก็เป็นอย่างที่เขาคาดเดา
“ คือ มีคนบอกว่าคุณนัดพบเขาครับ ”
“ อืม ใช่ ผมนัดคนไว้ ”
“ แต่ว่า ดูท่าทางแล้ว เอ่อ…. ”
“ เขามาแล้วหรือครับ ”
“ อ่า ครับ แต่เราไม่แน่ใจว่าเพื่อนคุณหรือเปล่า พอเราขอคุยด้วย เขาก็โวยวายเสียงดังอยู่ทางเข้าน่ะครับ ยังไงรบกวน เชิญคุณซีวอนทางนี้หน่อยได้มั้ยครับ ”
“ ครับ ” ชายหนุ่มเดินตามบริกรไป ไม่นานนักเขาก็เจอต้นเหตุในการเรียกพบครั้งนี้ โจวคยูฮยอนในชุดเสื้อกีฬาสีแดง กางเกงวอร์มหากแต่สวมเท้าแตะ
“ ซีวอน!!!!!! ” ร่างเพรียวตะโกนเรียกชายหนุ่มมาแต่ไกล แน่นอนว่าไม่ได้ตีสนิท หากแต่ต้องการให้ชายหนุ่มในชุดสูทสีดำได้อับอาย เมื่อผู้คนที่ผ่านเข้าไปห้องอาหารส่งสายตาแปลกๆไปยังร่างสูง
“ ทำไมไม่เข้าไปล่ะ ” ซีวอนถามด้วยน้ำเสียงปกติ น้ำเสียงที่ทำให้คยูฮยอนประหลาดใจเล็กน้อยที่ดูเหมือนว่าชายหนุ่มจะไม่สะทกสะท้านอะไรเลย นั่นทำให้เขายิ่งตอบกลับไปด้วยน้ำเสียงที่ดังกว่าเดิม
“ กะ ก็คนพวกนี้สิ บอกว่าฉันใส่ชุดไม่สุภาพ อะไรกันนักหนาก็แค่มากินข้าว ”
“ ต้องขอโทษด้วยนะครับ คุณซีวอน ทางเราจำเป็นต้องรักษากฎของทางโรงแรมไว้น่ะครับ ”
“ โหย!!!! พูดงี้มันดูถูกกันชัดๆนี่หว่า นายไม่รู้จักชเวซีวอนรึไง เขาน่ะเป็นถึงทายาทนักธุรกิจอันดับต้นๆของเกาหลีเชียวนะ และฉันเนี่ยเป็นถึงรุ่นน้องที่รู้ใจของเขา นายจะอนุญาตให้เข้าไปไม่ได้รึไง อีกอย่างฉันใส่ชุดนี้มาแล้วมันผิดตรงไหนมิทราบ เท้าฉันก็สะอาด ทำไมจะใส่รองเท้าแบบนี้เข้าไปไม่ได้ เวลากินไม่ได้ยกเท้าขึ้นมาวางพาดกับโต๊ะสักหน่อย ” คยูฮยอนร่ายยาวเขาไม่ต้องการโอ้อวดแต่หวังเพียงให้ชายหนุ่มเสียหน้าก็เท่านั้น
“ ผมต้องขอโทษแทนรุ่นน้องของผมด้วยนะครับ ” ซีวอนหันไปบอกบริกรที่ยืนอยู่ใกล้ๆ
“ ไม่ต้องขอโทษหรอกครับในเมื่อเป็นเพื่อนของคุณซีวอนจริงๆ ก็เชิญได้เลยครับ ทางเราต่างหากที่ต้องขอโทษ ” ผู้จัดการที่เพิ่งเดินมาถึงเอ่ยขอโทษหลังจากที่มีพนักงานคนหนึ่งไปแจ้งข่าวว่ามีคนโวยวายเสียงดังรบกวนแขกคนอื่นอยู่บริเวณทางเข้า
“ ไม่เป็นไรครับ เพราะมันเป็นกฎคุณทำถูกแล้วล่ะครับ ”
“ หนอย!!!! นอกจากไม่โกรธแล้วยังทำสุภาพบุรุษอีก แบบนี้ฉันก็เป็นฝ่ายผิดสิ ดีล่ะไหนๆก็ไหนๆแล้ว เอาให้ขายหน้าไม่กล้ามาอีกเลยคอยดูสิ ” ร่างบางคิด
“ เอ๋???? ถูกแล้วอย่างนั้นเหรอ หมายความว่าฉันเป็นคนผิดสินะ ใช่สิ คนที่ใส่ชุดบ้านๆแบบนี้ก็ผิดตลอดแหละ ใครจะเหมือนคุณชายตระกูลชเวแบบนายล่ะ ” คยูฮยอนยังไม่เลิกโวยวาย
“ ไม่ใช่แบบนั้น ” คนตัวโตเอ่ย
“ ไม่ใช่แบบนี้แล้วแบบไหนล่ะ ไหนนายเคยพูดไว้ว่าบ้านายรวย ใครๆก็รู้จักนับหน้าถือตา จะทำอะไร ที่ไหน ก็ได้ยังไงล่ะ แต่ดูสิ พอพาเพื่อนมากินข้าวก็นัดซะที่หรูๆ จะเข้าก็เข้าไม่ได้ พอจะเข้าไปก็พูดอย่างกับว่าฉันเป็นคนผิดที่ใส่ชุดไม่ถูกกาลเทศะนี่มา แบบนี้มันดูถูกกันชัดๆนี่หว่า ”
“ เชิญคุณทั้งสองไปนั่งก่อนนะครับ ทางเราจะดูแลให้เป็นอย่างดี เพื่อเป็นการขอโทษ ” ผู้จัดการบอกนอบน้อม
“ ไม่นั่งแล้ว ไม่อยากกินที่นี่ด้วย ฉันไม่เหมาะกันที่ไฮโซแบบนี้หรอก ไปที่อื่นดีกว่า ” พูดจบก็เดินหันหลังออกไปพร้อมกับยกยิ้มน้อยๆที่มุมปาก ขณะที่เดินออกไปก็ได้ยินเสียงร่างสูงกล่าวขอโทษบริกรด้วยคำสุภาพเช่นเดิม
“ เฮ้อ!!! ที่จริงน่าจะเข้าไปนะ ไปป่วนข้างในน่าจะสนุกกว่านี้ ไว้ค่อยมาวันหลังดีกว่า ว่าแต่….ฉันจะกล้ามาที่นี่อีกเหรอเนี่ย ว่าแต่ มันน่าโมโหชะมัด ทำไมหมอนี่ต้องดูเป็นพระเอกเสมอเลยนะ หึ แต่อย่างน้อย นายคงไม่กล้ามาที่นี่อีกแน่ช่วงนี้ ”
“ แสบมากนะ ” ซีวอนเอ่ยเมื่อเดินมาถึงลานจอดรถ
“ อะไร????ทำหน้าแบบนั้น คิดว่าฉันแกล้งนายรึไง ”
“ ก็หรือไม่จริง ”
“ ไม่จริง!!!! ฉันจะแกล้งนายทำไมกัน ”
“ มีเหตุผลเยอะแยะที่จะบอกว่า ทำไมนายถึงอยากแกล้งฉัน ”
“ ก็แล้วไง แกล้งแล้วไง สนุกดีออก ”
“ คยูฮยอน ” ชายหนุ่มเอ่ยเสียงเบา
“ อะไร ทำไมต้องทำเสียงแบบนี้ ”
“ ใส่ชุดแบบนี้……น่ารักจัง ”
“ …… ”
»-(¯`v´¯)-»×º°”˜`”°º×`°.•°•.✿* ฉันนี่แหละ คิมฮีชอล 50% `°.•°•.✿*׺°”˜`”°º× »-(¯`v´¯)-»
สายวันจันทร์……………….
“ เป็นไง ใช้ได้มั้ย ”
“ ครับ อร่อยดี”
“ นายคงไม่เบื่อโจ๊กใช่มั้ย ”
“ ไม่หรอกครับ ตอนนี้ผมทานอะไรไม่ได้มากนักหรอก โจ๊กดีนี่ดีที่สุดแล้วล่ะ ”
“ งั้นก็ดี ทายาแล้วนอนซะ ” มือเรียวยื่นเม็ดยาให้แก่ผู้เป็นภรรยาที่ทำท่าบ่ายเบี่ยงยาเม็ดเล็กๆนั่น
“ เอ่อ….แล้ววันนี้คุณไม่ไปมหา’ลัยหรือครับ ” ฮยอกแจเอ่ยถามผู้เป็นสามีเสียงเบา หลังจากถูกบังคับให้ทานยาสำเร็จ
“ ไม่อ่ะ ขี้เกียจ ฉันโทรไปฝากเจ้าเยซองมันจดมาให้แล้วล่ะ ” พูดพลางกดตัวเจ้าตัวเล็กลงบนเตียงกว้างพร้อมจัดแจงห่มผ้าให้เป็นอย่างดี
“ ทำแบบนี้ไม่ดีนะครับ ”
“ ทำไม ฉันทำออกจะบ่อย ใครจะมาด่าอะไรฉันได้ ”
“ แต่….. ”
“ นายนี่ชอบมี แต่ จริงนะ ไปพักผ่อนได้แล้ว ฉันขี้เกียจนั่งเฝ้า ”
“ เห….ทำไมต้องนั่งเฝ้าด้วยล่ะครับ ”
“ เฝ้าไว้กันไอ้กระเหรี่ยงนั่นมาหานายไงล่ะ ”
“ ทำไมไปเรียกคยูฮยอนแบบนั้นล่ะครับ ”
“ ทำไม???? เรียกไม่ได้รึไง ปกป้องกันดีจริงนะ ”
“ ก็แน่สิครับ คยูฮยอนเขาเป็นเพื่อนผมนะ ”
“ เพื่อนเหรอ….ไม่บอกก็คิดว่าคบกันอยู่ซะอีก เห็นสนิทสนมจี๋จ๋า ดี๊ด๊ากันขนาดนั้น ”
“ กะ ก็คุณเองไม่ใช่รึไงที่บอกให้ผมทำแบบนั้นน่ะ ” ฮยอกแจยกผ้าห่มขึ้นถึงระดับจมูกของตน ทำให้มีเพียงดวงตาเท่านั้นที่ไม่ถูกชิ้นผ้าบดบัง
“ มะ มันก็จริง แต่นายก็ไม่ควรเอาตัวเข้าแลกอย่างนั้น ถ้าพ่อกับแม่เห็นเข้าจะว่ายังไง ทำอะไรก็ดูฐานะตัวเองด้วยสิ ”
“ ผมเหรอที่ทำแบบนั้น ไม่ใช่คุณรึไง ” แม้อยากจะพูดออกมาอย่างนั้นแต่ที่ร่างบางทำได้ก็เพียงแค่ส่งสายตาตัดพ้ออกไป
“ เถียงจริง ทำไมชอบเถียง รู้ว่าเถียงสู้ไม่ได้ก็ไม่ต้องเถียง ฟังอย่างเดียวเป็นมั้ย ห๊า!!!! ”
“ ผมยังไม่ได้พูดอะไรสักหน่อย ”
“ ก็ตานายมันฟ้อง ว่านายกำลังเถียงฉันอยู่น่ะ ช่วยทำตัวให้มันมีประโยชน์กว่านี้หน่อยวันๆก็สนใจแต่โจคยูฮยอน สามีนายน่ะช่วย……เฮ้อ!!!! พักผ่อนได้แล้ว ฉันขี้เกียจทะเลาะกับนาย ”
“ ใช่สิ….ผมน่ะ ทำอะไรก็ไม่ถูกใจคุณเลย ทำอะไรก็ขัดใจคุณทุกอย่าง ผมคนเดียวที่คุณไม่เคยสนใจ ” คนตัวเล็กพูดด้วยน้ำเสียงน้อยใจก่อนจะพลิกตัวไปอีกฝั่งพร้อมทั้งดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมตลอดทั้งตัว
ฮีชอลมองแผ่นหลังของภรรยา ทั้งๆที่อยากจะพูดบางอย่างออกไปแต่ก็ต้องเก็บมันเอาไว้ ดวงตารีก้มมองฝ่ามือของตน ก่อนจะกำมันแน่นแล้วเดินออกจากห้องไป
“ ใครกันแน่ที่ไม่สนใจกัน ทั้งๆที่นายบอกว่ารักฉัน แต่ปากก็เรียกหาแต่ผู้ชายคนอื่น คนที่อยู่กับนายตรงนี้ คนที่อยู่ข้างหน้านาย รู้ไม่รู้เลยใช่มั้ยว่าเกิดอะไรขึ้นกับเขาบ้างน่ะ…..แต่ฉันเองไม่ใช่รึไงที่บังคับให้นายทำแบบนั้น ”
»-(¯`v´¯)-»×º°”˜`”°º×`°.•°•.✿* ฉันนี่แหละ คิมฮีชอล `°.•°•.✿*׺°”˜`”°º× »-(¯`v´¯)-»
เช้าวันอาทิตย์………..
“ คยูฮยอน ใส่ชุดแบบนี้……น่ารักจัง ”
“ คยูฮยอน ใส่ชุดแบบนี้……น่ารักจัง ”
“ คยูฮยอน ใส่ชุดแบบนี้……น่ารักจัง ”
“ คยูฮยอน ใส่ชุดแบบนี้……น่ารักจัง ”
“ คยูฮยอน ใส่ชุดแบบนี้……น่ารักจัง ”
“ คยูฮยอน ใส่ชุดแบบนี้……น่ารักจัง ”
“ อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกก หยุดคิดได้แล้ว ”
“ หนอย!!!!!!!!!!!! เจ้าชเวซีวอน ฉันจะจัดการยังไงกับนายดี คนบ้าอะไร หน้าด้านหน้าทน หน้าไม่มียางอาย สมองไม่มีรอยหยัก ฉันทำแบบนั้นยังจะตีหน้าบอกว่าน่ารักอีก ไอ้บ้า!!!!! ฉันน่ะโคตรจะหล่อ มีตาแต่ไม่มีสมอง ทุเรศที่สุด ”
ร่างโปร่งนั่งบ่นงึมงำอยู่ในหอสมุดของมหาวิทยาลัย ตั้งแต่มาถึงเปิดหนังสืออ่านไม่ถึงหน้า เด็กหนุ่มก็มีเรื่องให้คิดเยอะแยะเต็มหัว แต่ชื่อเดียวที่เขาบ่นหาตลอดตั้งแต่หัวค่ำที่ผ่านมาจนถึงเช้าวันใหม่ ก็มีเพียงชื่อ…………….ชเวซีวอน เพียงคนเดียว
“ เฮ้อ!!!!!!! กลุ้มๆๆๆๆ โทรไปหาฮยอกแจ หมอนั่นก็บอกไม่สบาย พอไปถึงบ้านก็ไม่ให้เข้าไปหา ขนาดโทรเข้ามือถือยังมารับแทนอีก คนอะไรไม่มีมารยาท ไม่รู้จักสิ่งของส่วนตัวเอาซะเลย อ๊ะ!!!! ไม่ใช่ว่าหมอนั่นอุ๊บอิ๊บมือถือของฮยอกแจเอาไว้ซะเองหรอกนะ ….. อืม ไม่หรอกมั้ง หมอนั่นชอบชเวซีวอนนี่หว่า น่าจะชอบที่ฉันโทรไปหาฮยอกแจมากกว่า เฮ้ย!!!! จริงสิ ทำไมหมอนั่นต้องขัดขวางฉันกับฮยอกแจด้วย ทั้งที่บ้านแล้วก็โทรศัพท์ เพราะอะไรกันล่ะ???? ”
“ อ่านหนังสือ ทำไมคิ้วขมวด หน้ายุ่งแบบนี้ล่ะ ” เสียงทุ้มถามออกไป
“ กำลังคิดบางอย่างอยู่ ” คยูฮยอนตอบ
“ คิดถึงฉันเหรอ ”
“ อย่ายุ่ง……….อะ เฮ้ย!!!! มาได้ไงเนี่ย ” ร่างโปร่งเผลอตะโกนออกมาเสียงดังเมื่อพบว่าตนกำลังพูดอยู่กับใคร
“ ชู่ว์ๆๆๆๆ เบาๆสิ ถึงจะเป็นช่วงเช้า แต่ก็มีคนเข้ามาอ่านหนังสือเยอะแล้วนะ ”
“ มาได้ไง มาทำไม ใครเชิญ ”
“ ขึ้นรถมา มาหานาย หัวใจฉันเชิญให้มา ” ซีวอนยิ้มตอบ
“ หยุดคำพูดที่จะทำให้ฉันปวดประสาทสักทีเถอะ …. ว่าแต่มาทำอะไรตอนนี้ ”
“ ตอนเย็นฉันไม่ว่าง ”
“ แล้วไง เกี่ยวอะไรกับฉัน ”
“ มานี่หน่อยสิ ” ไม่พูดเปล่า ร่างหนาฉุดข้อมือเล็กให้ลุกตามตัวเองออกไปยังที่ลับตาคน
“ มีอะไรเล่า!!!! ทำไมต้องมาตรงนี้ด้วย ” คยูฮยอนหน้ายู่ แกะข้อมือของตนออกจากการพันธนาการ
“ ก็บอกไปแล้วว่าตอนเย็นฉันมีธุระ ”
“ ก็ตอบไปแล้วเหมือนกัน ว่าไม่เกี่ยวกับฉันนายจะไปไหนก็เรื่องของนาย ”
“ ใช่….ที่ฉันจะไปมันเป็นธุระของฉัน แต่ที่ฉันมาหานายที่หอสมุดนี่เพราะมันเป็นหน้าที่ของเราเหมือนกัน ”
“ พูดอะไร ไม่เข้าใจ ”
“ สัญญาไง ”
“ สัญญาอะไรอีก ”
“ สัญญาเก้าวันไง ”
“ ละ แล้วไงล่ะ ” ขาเรียวเริ่มถอยหลังหนี เมื่อรู้จุดประสงค์ของอีกฝ่ายแต่ก็ติดกับชั้นวางหนังสือจนขยับถอยหลังไม่ได้
“ คยูฮยอน ”
“ อะ อะไรเล่า ” คนตัวเล็กกว่าหลบสายตาตอบกลับไปเสียงสั่น
“ รักนะ ” พูดจบก็เอื้อมมือหนาไปจับคางมนให้หันกลับมาเผชิญหน้ากับตัวเองก่อนจะโน้มใบหน้าเข้าไปใกล้ร่างบางที่กำลังเบิกตากว้าง
“ เวลาแบบนี้ เขาต้องหลับตาไม่ใช่รึไง ” ร่างสูงกระซิบก่อนจะใช้ปลายนิ้วแตะไล้ลงที่ริมฝีปากนุ่ม พร้อมโน้มตัวลงมาชิมรสหวานในโพรงปากอวบอิ่ม เมื่อเวลาผ่านไปมือเรียวของร่างบางผลักที่หน้าอกของซีวอนเพื่อเป็นการแบ่งกั้นอาณาเขตในตอนแรกกลับขยำเสื้อของอีกฝ่ายอย่างไม่ตั้งใจ ทำให้ซีวอนเองก็ห้ามใจตัวเองไม่ไหวเช่นกัน ริมฝีปากหนาถอนออกมาจากริมฝีปากหวานฉ่ำก่อนจะกดจมูกลงบนซอกคอหอมละมุนของอีกฝ่าย
“ อ๊ะ!!!! พะ พอ ได้แล้ว คะ แค่จูบอย่างเดียวนะ ” คยูฮยอนเบี่ยงตัวออกมา พร้อมทั้งหอบหายใจยาวๆ ด้วยใบหน้าแดงเหมือนสีเชอร์รี่สุก
“ อ๊า!!!! นั่นสินะ เสียดายจัง ”
“ จะเสียดายบ้าบออะไรกัน แค่นี้ใช่มั้ย เหลือแปดครั้งนะ วันนี้จบแล้ว นายจะไปไหนก็เชิญ ”
“ ถ้าไม่มีธุระ ฉันจะอยู่กับนายทั้งวัน ”
“ ชิ ใครอนุญาตกัน ฉันไม่อยู่กับนายแน่ๆ ไปไหนก็ไปได้แล้ว ”
“ อืม….แล้วเจอกันพรุ่งนี้นะครับ ” มือหนาขยี้หัวคนตัวเล็กเบาๆก่อนจะเดินแยกออกไป
“ อะไรเนี่ย นึกจะมาก็มา นึกจะไปก็ไป วันนี้มีธุระก็ไม่ต้องมาก็ได้นี่ บ้ารึเปล่า ”
“ รักนะ???? ช่างกล้าพูด ”
“ แล้วฉันบ่นอะไรอยู่เนี่ย ” มือบางยกขึ้นลูบใบหน้าของตัวเองก่อนจะกลับไปนั่งอ่านหนังสือในที่เดิมของตัวเอง
»-(¯`v´¯)-»×º°”˜`”°º×`°.•°•.✿* ฉันนี่แหละ คิมฮีชอล `°.•°•.✿*׺°”˜`”°º× »-(¯`v´¯)-»
เย็นวันจันทร์……………….
RRRRRrrrrrrrrrrrrrrrrrr RRRRRRR RRRRRRRRRRRRrrrrrrr rrrrrrrrrrrrrr
“ อื้ม………” เสียงโทรศัพท์ที่คุ้นเคยดังแว่วมา ทำให้คนที่เพิ่งฟื้นไข้ ตื่นขึ้นจากนิทรา มือเล็กขยี้ตาก่อนจะลุกขึ้นจากเตียงเพื่อไปหาต้นเสียง ร่างบางเสาะหาทั่ว จนกระทั่งไปหยุดอยู่หน้าห้องของผู้เป็นสามีพร้อมเสียงเรียกเข้าที่หยุดลง
“ โทรศัพท์ของเราคงไม่เข้าไปอยู่ในห้องนั้นได้หรอก ” ฮยอกแจกลับหลังเดินมาไม่ถึงสามก้าว เสียงมือถือของตนก็ดังขึ้นอีกครั้ง และแน่นอนว่าอยู่ในห้องของฮีชอลเป็นแน่ คนตัวเล็กผลักประตูเข้าไปแต่ไม่เป็นผลเมื่อห้องนั้นถูกล็อคอยู่
“ อ๊า!!!! ไปไหนของเขานะ ไหนบอกว่าไม่เห็นมือถือของเราไงล่ะ คนโกหก ” ฮยอกแจบ่นอยู่ไม่นานเสียงมือถือก็เงียบลง ก่อนจะดังขึ้นอีกครั้งแต่ครั้งนี้ไม่ใช่มือถือหากเป็นโทรศัพท์บ้าน ขาเรียวรีบเร่งไปยังปลายเสียง ยกหูฟังขึ้นก่อนจะกรอกเสียงลงไป
“ สวัสดีครับ ”
[“ ฮยอกแจหรือลูก ”] เสียงของมารดาสามีเอ่ยอย่างใจดี
“ ครับ สวัสดีครับคุณแม่ ”
[“ ชอลลี่อยู่บ้านมั้ย ”]
“ ไม่อยู่ครับ คุณแม่มีธุระอะไรจะฝากไว้หรือเปล่าครับ ”
[“ ก็เจ้าตัวดี โทรมาขอสูตรโจ๊กสูตรพิเศษกับแม่น่ะสิ แม่ก็ไม่รู้ เพิ่งถามแม่บ้านได้ก็โทรมาบอกแต่ก็ไม่รับสาย ”]
“ นายคงไม่เบื่อโจ๊กใช่มั้ย ”
“ นายคงไม่เบื่อโจ๊กใช่มั้ย ”
“ นายคงไม่เบื่อโจ๊กใช่มั้ย ”
“ นายคงไม่เบื่อโจ๊กใช่มั้ย ”
“ ฉันขอมีความสุขกับเรื่องแบบนี้ได้ใช่มั้ยฮยอกแจ ” ร่างบางคิดในใจและเผลอยิ้มกับคำพูดเมื่อช่วงสายของวันจนไม่ได้ฟังว่ามารดาสั่งอะไรไว้บ้าง ในหัวตอนนี้ขาวโพลน หัวใจเต้นแรงกับคำพูดที่แสนจะธรรมดานั่น
[ “ ฮยอกแจ ฟังอยู่หรือเปล่าลูก ” ]
“ คะ ครับฟังอยู่ ”
[“ ได้ยินแบบนี้แม่ก็ดีใจที่ลูกชายของแม่ก็ห่วงคนอื่นนอกจากตัวเองเป็นเหมือนกัน”]
“ คะ ครับ ”
[ “ ถ้าแม่ไปเยี่ยมตอนนี้ก็กลัวจะเป็นก้างขวางคอ ยังไง ลูกก็รักษาสุขภาพด้วยนะจ๊ะ …. แค่นี้นะ ” ]
“ ครับ ขอบคุณครับคุณแม่ ”
“ ผมไม่มีวันเบื่อโจ๊กของคุณแน่ครับ ”
»-(¯`v´¯)-»×º°”˜`”°º×`°.•°•.✿* ฉันนี่แหละ คิมฮีชอล `°.•°•.✿*׺°”˜`”°º× »-(¯`v´¯)-»
เย็นวันอาทิตย์……………….
[ “ คยูกี้ คนดีที่หนึ่งของพี่ ๆๆๆๆๆๆๆๆ ” ]
“ ไม่ต้องลากเสียงยาว จะให้ผมทำอะไรล่ะ ” คยูฮยอนรู้ทันพี่ชายที่ส่งเสียงปลายสายมาอย่างออดอ้อน
[ “ นอกจากหล่อแล้วยังฉลาดอีก ” ]
“ ข้อนี้ผมรู้ดี พี่รีบเข้าเรื่องมาเลย มีอะไรจะให้ผมทำ ”
[ “ คืองี้ พี่มีธุระด่วนและสำคัญมากจนไปรับแขกที่มาจากจีนไม่ได้ ยังไงพี่อยากให้เราไปรับให้หน่อยสิ ” ]
“ รับงานซ้อนอีกล่ะสิ ”
[ “ นิดหน่อยน่า….. ” ]
“ ล้านวอน ”
[ “ โหย ไอ้น้องขี้งก ” ]
“ งั้นพี่จะให้ใครไปรับแขกให้ คนที่พูดภาษาจีนได้อาจจะมีเยอะ แต่คนหน้าตาดีเนี่ย หายากมากนะ ถ้าช้าจะขึ้นราคาเป็นสองล้าน ”
[ “ โอเค หนึ่งล้าน ” ]
“ กี่โมง ”
[ “ หกโมงเย็น ที่สนามบิน ” ]
“ ผู้หญิงหรือผู้ชาย คนเดียวหรือหลายคน แล้วก็ ชื่ออะไร ”
[ “ มาคนเดียว คนนี้เป็นแขก V.I.P เชียวนะ ” ]
“ พี่ก็พูดแบบนี้ทุกครั้งแหละ ขาดไปคนนึงโรงแรมของเราก็ไม่ขาดทุนหรอก แค่นี้ผลประกอบการก็จะทับคอตายอยู่แล้ว ”
[ “ พูดมากน่า คนนี้พิเศษกว่าคนอื่นจริงๆ เพราะเขาจะปูทางให้โรงแรมเราที่จีนด้วย ดูแลเขาดีๆล่ะ” ]
“ ครับ ตกลง เขาชื่ออะไร ”
[ “ หานเกิง เขาชื่อหานเกิง ” ]
“ ครับถ้างั้นแค่นี้นะ ”
[ “ ฝากด้วยนะน้องรัก ” ]
“ ฮันเกิง???? คนจีนนี่ชื่ออ่านยากจริงแฮะ ”
สนามบินนานาชาติอินชอน
“ จะดีเลย์ไปสิบสามโลกรึไงฟะเนี่ย รอมาตั้งนานแล้วนะเฟ่ย ” คยูฮยอนบ่นอย่างหัวเสียเมื่อสายการบินของแขกคนสำคัญมาถึงช้ากว่ากำหนดร่วมครึ่งชั่วโมง
“ โอ๊ะ!!!!! นั่นไง ประกาศแล้ว มาถึงสักทีสินะ ปล่อยให้รอเป็นชาติ ” พูดจบก็รีบชูป้ายภาษาจีนที่แปลว่า ยินดีต้อนรับคุณฮันเกิง ขึ้นมาทันที แต่จนแล้วจนรอด ชายคนดังกล่าวก็ไม่ออกมาสักที
“ อ้าว เฮ้ย!!!! คนออกมาหมดแล้วนะ หายไปไหนเนี่ย หรือว่าหลงทาง ป้ายก็ออกจะใหญ่ มองไม่เห็นรึไง คนก็ใช่จะเยอะ หรือแก่แล้ว มองไม่เห็น ”
“ ขอโทกครับ ” สำเนียงภาษาเกาหลีแปล่งๆเอ่ยขึ้นจากทางด้านหลัง คยูฮยอนหันกลับไปมองก็พบชายคนหนึ่ง อายุคงไม่เกินสามสิบ หน้าตาก็เหมือนคนจีนทั่วไป แต่ชายคนนี้ออกจะตลกกว่าด้วยแว่นหนาๆนั่น
“ ครับ ”
“ ชื่อนั่น หมายถึงผมรึเป่า ” ชายแปลกหน้าชี้ไปที่ป้าย
“ แล้วคุณชื่อนี้รึเปล่าล่ะ ”
“ เป่าคับ ” ชายแปลกหน้าปฏิเสธ
“ งั้นก็ไม่ใช่คุณไง ถ้าเป็นคุณก็ต้องชื่อคุณดิถามแปลกๆ ”
“ อ่า คับๆ ขอโทกคับ ”
“ ไม่เป็นไรครับ ” ร่างโปร่งถอนหายใจพร้อมสอดส่ายสายตาไปหาบุคคลที่เป็นเจ้าของชื่อในป้ายก่อนเสียงหนึ่งจะดังขึ้นอย่างแจ่มชัดแม้ผู้คนจะมากมาย แต่ชื่อที่เรียกก็ดังเข้าโสตประสาทเขาอยู่ดี และบุคคลที่ถูกกล่าวถึงก็เดินด้วยใบหน้ายินดีมายังคนเรียก โดยไม่สังเกตเห็นเขาที่อยู่ห่างออกไปเพียงน้อยนิด
“ ซีวอนคะ ….. ทางนี้ค่ะ ”
“ ฮยอนกยอง ”
“ นี่ใช่มั้ยธุระของนาย ชเวซีวอน ”
………………………………………โปรดติดตามตอนต่อไป
ความคิดเห็น