ลำดับตอนที่ #7
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : ตอนที่ 5 : นักล่าปีศาจ
Kyumiho : แฟนผมเป็นจิ้งจอกเก้าหาง
ตอนที่ 5 : นักล่าปีศาจ
“ หึ อยู่นี่เองเรอะปีศาจจิ้งจอก ข้าไม่ปล่อยเจ้าเอาไว้แน่ ” ชายหนุ่มเดินย่างสามขุมเข้าไปยังคนตัวเล็กที่นั่งหันหลังให้ กริชในมือส่องแสงออกมาเป็นระยะๆเพื่อบอกให้เจ้าของรู้ว่าเข้าใกล้ปีศาจในคราบมนุษย์มาทุกที มือหนาเงื้อขึ้นหวังจะพุ่งกริชเข้าไปในลำตัวหากแต่ร่างบางไหวตัวได้ทันท่วงทีเสียก่อน
“ นั่น น้องไก่นี่!!!!!!!!!!!! ไก่จ๋า น้องไก่ รอข้าด้วย...... ” คยูฮยอนรีบลุกขึ้นมาทันทีเมื่อเห็นรถส่งไก่ทอดขับผ่านมา ร่างบางรีบวิ่งตามหมายให้ถึงอาหารที่แสนจะยั่วเย้าความหิวอย่างรวดเร็ว
“ ไหวตัวทันรึไง ” ร่างสูงคิดก่อนจะวิ่งตามไป นักล่าปีศาจอย่างเขาจะต้องไม่ทำงานพลาดอย่างเด็ดขาด
“ อ๊า ~ น้องไก่จ๋า ไม่รอข้าเลย หิวแบบนี้ข้าไม่มีแรงวิ่งตามหรอกนะ ” ร่างบางหน้าง้ำ ทรุดกายลงข้างทาง มือเรียวกุมท้องตัวเองไว้แน่น โดยหารู้ไม่ว่าอันตรายกำลังย่างกายเข้าหาทุกขณะ
“ ไปไหนไม่รอดแล้วนะทีนี้ ” ขาวยาวเดินเข้ามาใกล้ที่หมาย เตรียมส่งกริชเข้ากลางหลังปีศาจตัวน้อยอีกครั้งและครั้งนี้เขาจะต้องทำมันให้สำเร็จ.....ถ้าไม่มีใครบางคนมาขวางไว้ก่อน
“ คยูมิโฮ...... ” เสียงของซีวอนดังขึ้นมาจากทางด้านหลังอีกที เจ้าของชื่อหันหน้าไปยังต้นเสียงแทบจะทันที ใบหน้าที่หมองลงเมื่อสักครู่แปรเปลี่ยนเป็นรอยยิ้มขึ้นมาทันใด และรอยยิ้มนั่นก็ทำให้นักล่าปีศาจตกอยู่ในห้วงมนต์สะกดเฉกเช่นในอดีตที่ผ่านมา
“ วอนอ่า~ ..... ” คยูฮยอนยิ้มกว้าง ก่อนจะเดินเลยผ่านเจ้าของกริชไปหาชายหนุ่มที่ตนรอคอย ชายหนุ่มที่ทำให้ปีศาจจิ้งจอกยิ้มออกโดยที่ไม่ทราบสาเหตุ
ใบหน้าหวานของปีศาจจิ้งจอกที่หลุดหนีออกมาจากวัด ใบหน้าที่ชเวกัง ชางมิน คนนี้ไม่มีวันลืมเลือน ใบหน้าที่เขาแสนจะคิดถึง ภาพในอดีตได้ย้อนกลับเข้ามาหาเขาอีกครั้ง เหมือนกับว่าเรื่องราวทั้งหมดเพิ่งผ่านมาได้เพียงไม่นาน
“ ข้าขอโทษ ท่านชางมิน ข้าขอโทษ ” ร่างบางทรุดกายในอ้อมกอดของชายหนุ่มผู้กุมกริชไว้ในมือ
“ คยูฮยอนเจ้า..... ”
“ อย่าเสียใจ อย่าร้องไห้ให้ข้า ” มือเรียวสัมผัสใบหน้าคมของชายหนุ่มเป็นครั้งสุดท้ายก่อนที่ร่างกายจะสลายเป็นผุยผงในแทบจะทันที เมื่อกริชปราบปีศาจทะลุเข้าสู่หัวใจ
“ ไม่ ไม่ ม่ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย ”
“ ก็แค่เหมือน ไม่มีทางใช่อย่างเด็ดขาด ” ชายหนุ่มหันหน้าตามปีศาจจิ้งจอกที่ตนหมายจะปลิดชีพก่อนจะเก็บกริชในมือเข้าฝัก ดวงตาคมจ้องตามเหมือนว่าคิดแผนการอะไรดีๆบางอย่างได้ขึ้นมา
“ อีกไม่นานเราจะได้เจอกันอีกแน่......” ร่างสูงยกยิ้มก่อนจะเดินจากไป
Kyumiho : แฟนผมเป็นจิ้งจอกเก้าหาง
“ อะไรนะ แฟนงั้นเหรอ!!!!! ” ฮยอกแจโวยลั่นเมื่อคาดคั้นเอาจากยุนโฮได้ว่าคนที่ตัวเองหมายปองได้พาใครอีกคนเข้าไปพักในที่ของเขา
“ บางทีอาจจะเป็นแค่เพื่อนกันอย่างที่ซีวอนบอกก็ได้ ” ยุนโฮตอบหงิมๆ
“ ไม่ได้เด็ดขาด ยังไงเราก็ไม่ยอม เราจะไล่ยัยนั่นออกจากโรงยิมของเรา ”
“ ยัยนั่นที่ไหน หมอนั่นต่างหาก ”
“ ห๊า!!!! หนอยเป็นผู้ชายด้วยเรอะ ดี เวลาทำอะไรลงไปจะได้ไม่มีใครว่าเรารังแกผู้หญิง ” ฮยอกแจหักนิ้วดังกร๊อบเตรียมพร้อมรบเสมอ เสียทองเท่าหัว ไม่ยอมเสียผัว(ของคนอื่น)ให้ใคร
“ ทำแบบนี้มันก็เหมือนางมารร้ายน่ะสิฮยอกแจ ” ยุนโฮกระตุกชายเสื้อของร่างบางเบาๆเพื่อเตือนสติ
“ อ๊ะ!!!! จริงด้วย อิมเมจเราไม่ให้ใช่มั้ยยุนโฮ อย่างเราเนี่ยลุคมันพ่อพระชัดๆ มองมุมไหนก็พระเอกแห่งปี ดูชุดเราสิ เห็นมั้ย พระเอก secret garden ชัดๆ ” ร่างบางหันหน้าหันหลังให้เพื่อนรักของตนได้ยลโฉมชุดที่สั่งตรงมาจากอิตาลี ชุดวอร์มสีเขียวขลิบน้ำเงินที่มีลายเสืออยู่ด้านหน้า ชุดที่ตัวเองภาคภูมิใจเป็นหนักหนา
“ ชุดนี้ที่พ่อของนายบอกว่าเหมือนผ้าเช็ดจานจากอิตาลีใช่มั้ย ” ยุนโฮยิ้มแซวโดยไม่รู้ว่าชะตากรรมของตนจะเป็นอย่างไรเมื่อหลุดคำพูดนั้นออกไป
“ นี่!!!! นายมันจะรู้เรื่องแฟชั่นได้ดีเท่าเราได้รึไง ” ฮยอกแจหันโวยใส่เพื่อนรักดังลั่น ก่อนที่วิญญาณเจ้าพ่อแฟชั่นจะเข้าสิงอีกรอบ โดยที่มียุนโฮนั่งฟังอย่างตั้งอกตั้งใจ
“ อีกอย่างนะ นายเชื่อพ่อเราด้วยเหรอ หมอนั่นน่ะแต่งตัวแบบนั้นยังกล้าสะพายเป้ Little Mermaid ไปมาเลย์อีก เราล่ะอับอายขายหน้าคนอื่นเขาจริงๆ ไม่รู้ว่าใครซื้อให้ หรือซื้อมาเอง บ้าที่สุดเลยพ่อเรา ” พูดจบก็หยิบหมวกลายเสือของตนออกมาใส่ให้เข้ากับชุด ยืนส่องตัวเองในกระจก จนลืมไปว่ากำลังฉุนเฉียวเรื่องวอนคยูอยู่
“ เอ่อ....ฮยอกแจ นายจะแต่งตัวออกไปไหนหรือเปล่า ” คนตัวโตกว่าถาม เมื่อเห็นว่าร่างบางลืมเรื่องที่ทำให้ขุ่นข้องหมองใจไปแล้ว
“ นี่ยุนโฮ เราจะไปไหนก็เรื่องของเราสิ นายไม่ต้องมาเป็นห่วงเป็นใยเราหรอกนะ เรารู้ตัวเองดีว่าเราน่ะน่าเป็นห่วงแค่ไหน แต่เราดูแลตัวเองได้เข้าใจมั้ย เฮื้อม??? ” ฮยอกแจจิกตาใส่
“ เราไม่ได้เจ้ากี้เจ้าการอะไรนะ เราแค่อยากรู้ ถ้านายกลับดึก เราจะได้เอากุญแจไว้ให้ไง ”
“ ไม่ต้องห่วงเลยเรื่องนี้ เรารู้ที่ซ่อนกุญแจนี่ดี อย่าว่าแต่กุญแจเลย เราว่าเรารู้เรื่องในห้องนาย ดีพอๆกับนายนั่นแหละ นายเอากุญแจซ่อนไว้ไหน เงินของนายซ่อนอยู่มุมไหน อาหารในตู้เย็นมีอะไรบ้าง กางเกงของนายไซส์อะไร กางเกงในยี่ห้ออะไร เรารู้หมดแหละ เราดูมาหมดแล้ว อ้อ....มีนมรสสตรอเบอร์รี่ของโปรดของเราด้วย จะว่าไปห้องนายก็มีของโปรดของเราเยอะเหมือนกันนะเนี่ย ” ฮยอกแจยิ้มร่าโดยไม่รู้เลยว่าที่มีของพวกนี้ได้เพราะยุนโฮรู้ว่าฮยอกแจแสนงอนของเขาชอบออกจากบ้านมานอนห้องเขาบ่อยๆ ยุนโฮจึงเตรียมทุกอย่างที่ฮยอกแจชอบไว้ในบ้านเกือบจะทั้งหมด ยกเว้นก็แต่......
“ ถ้ามีซีวอนด้วยจะจี๊ดมาก ” สิ่งที่ฮยอกแจพูดออกมานี่แหละที่ยุนโฮไม่มีให้ ร่างสูงจึงทำได้เพียงเตรียมข้าวของอย่างอื่นที่พอจะทำให้ฮยอกแจยิ้มออก เท่านี้ที่คนอย่างชองยุนโฮพอจะทำให้คนที่ตัวเองรักได้
“ ตกลงนายจะไปไหนเหรอฮยอกแจ เราเห็นนายเตรียมกระเป๋าไปด้วย ” ยุนโฮถามออกมาอีกครั้ง
“ จะไปทำธุระนิดหน่อยน่ะ....”
“ นายคงไม่ได้จะไปที่โรงยิมใช่มั้ย ”
“ บ้าน่า เราไม่ใช่คนอย่างนั้นหรอก เราก็พูดไปอย่างนั้นแหละที่จะไล่พวกนั้นออกไปน่ะ นายก็รู้นี่ว่าเราน่ะเป็นพระเอก ซีวอนเป็นของเรา อยู่ที่ไหนก็เป็นของเราวันยันค่ำ ”
“ เราแค่..... ”
“ ยุนโฮอ่า~ นายคิดว่าเพื่อนนายจะใจร้ายได้ลงคอเลยเหรอ ” ฮยอกแจเดินเข้าไปสวมกอดร่างสูง ซบหน้าลงบนอกแกร่งของเพื่อนชายก่อนจะรีบเด้งตัวออกมา เมื่อรู้ว่ามีปัญหาเกิดขึ้นกับตัวเองซะแล้ว การกระทำของฮยอกแจยิ่งทำให้ยุนโฮประหลาดใจเข้าไปอีก
“ เป็นอะไรหรือเปล่าฮยอกแจ???? ” ยุนโฮเดินเข้าไปหาคนตัวเล็ก แต่มือเรียวของ
ฮยอกแจยกห้ามไว้ซะก่อน
“ ปะ เปล่า ไม่มีอะไร เราขอตัวไปก่อนนะ ไว้เจอกันคืนนี้ ” พูดจบก็รีบคว้ากระเป๋าใบโตเดินออกนอกห้องในทันที ทิ้งให้ร่างสูงงุนงงอย่างยิ่ง เห็นชุดว่างงแล้ว ยุนโฮยังงงกับการกระทำเมื่อสักครู่ยิ่งกว่า แม้ว่าอันที่จริงเขาน่าจะชินกับพฤติกรรมแปลกๆของคนตัวเล็กนี่ได้แล้ว แต่ยิ่งเวลาผ่านไปนานเท่าไร เขาก็ยิ่งไม่เข้าใจฮยอกแจมากขึ้นทุกที
“ เราต้องสืบดูให้ได้ว่าหมอนั่นเป็นอะไรกับซีวอนกันแน่ ... ใช้ยุนโฮไม่มีวันได้เรื่องหรอก เราจะจัดการเรื่องนี้ด้วยตัวเองคอยดูสิ....ว่าแต่ ทำไม ใจเราต้องเต้นโครมครามยังกับจะเกิดสึนามิอย่างนี้นะ ใช่ !!! เพราะเราคิดถึงซีวอนแน่ๆ ไม่ใช่เพราะกอดยุนโฮอย่างเด็ดขาด ” ร่างบางที่หยุดยืนอยู่หน้าห้องพยักหน้าเบาๆก่อนจะกระชับหมวกใบสวยพร้อมกระเป๋าคู่ใจเดินออกไปหาความจริงด้วยตัวของตัวเอง
“ หึ่ม ฮอยกแจ ไฟท์ติ้ง!!!! อโรคยา ปรมา ลาภา ตนแลเป็นที่พึ่งแห่งตน ”
(เอ่อ =_= ! ฮยอกลูกรัก ได้ข่าวว่า อัตตาหิ อัตตโน นาโถ ต่างหากที่แปลว่าตนเป็นที่พึ่งแห่งตนน่ะ ส่วน อโรคยา ปรมา ลาภา นี่มันแปลว่า การไม่มีโรคเป็นลาภอันประเสริฐนะลูก)
Kyumiho : แฟนผมเป็นจิ้งจอกเก้าหาง
“ คุณฮีชอล อีกนานมั้ยนะ ผมถึงจะได้เจอคุณอีกครั้ง ” ร่างโปร่งรำพึงถึงคนที่เจอกันเพียงสองหน ช่วงเวลาหนึ่งสัปดาห์ที่ผ่านมาเขาก็เอาแต่เฝ้าคิดถึงคนคนนั้นอย่างห้ามใจตัวเองไม่ได้
ปาร์คจองซูใช้เวลาแต่ละวันในการเดินเล่นและช๊อปในห้างตามประสาคนมีเงินเหลือกินเหลือเก็บ กลางวันแม้ไม่มีอะไรทำยังพอเดินเที่ยวในห้างสรรพสินค้าได้ แต่ในยามค่ำคืนสิ่งเดียวที่จะทำให้เขาหายกลัดกลุ้มก็มีแค่เพียงการแต่งกลอนและบทความเท่านั้น และไม่น่าเชื่อว่าเวลาแค่หนึ่งอาทิตย์เขาแต่งกลอนถึงคิมฮีชอลไปแล้วกว่า83บทความ แม่เจ้า!!!! มันเยอะด้วยปริมาณจริงๆ
“ เฮ้อ!!! ดูสิ แม้จะเป็นกระเป๋าสีชมพูดูไม่น่าจะเข้ากับเขาได้ เราก็ยังคิดถึงเขาเลย ” ปาร์คจองซูยืนถอนหายใจหน้ากระเป๋าสีชมพูลายเจ้าหญิงเงือกน้อยในแผนกของใช้เด็ก ซึ่งไม่รู้ว่าเจ้าตัวหลงมาได้ยังไง
“ แต่ก็น่าคิดนะว่าคนเท่ๆอย่างเขา เวลาสะพายกระเป๋านี่แล้วจะเป็นไงบ้าง ” แค่คิดร่างเพรียวก็อดที่จะยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ไปคนเดียวไม่ได้ มือเรียวจับกระเป๋าใบเล็กด้วยความเอ็นดู
“ แต่ถ้ากล้าสะพายก็บ้าเต็มทนแล้วล่ะ คนปกติที่ไหน แก่ขนาดนี้แล้วยังจะกล้าอีก ถ้าไม่บ้าก็เอ๋อรับทานแล้วล่ะ ” ปาร์คจองซูยิ้มขำๆก่อนที่จะมีเสียงที่ไม่ได้ยินมาแล้วกว่าหนึ่งอาทิตย์แทรกขึ้นมา
“ เอ่อ~ ไม่ทราบว่า คุณชอบกระเป๋าใบนี้หรือครับ ” เสียงทุ้มเอ่ยถาม
“ คุณฮีชอล!!!! ” ชายหนุ่มในชุดขาวถอยหลังตกใจ เมื่อไม่คิดว่าจะได้มาเจอคนที่ต้องการในเวลาแบบนี้ (ไม่คิดแต่ก็เดินมาที่ที่ได้เจอกันทุกวันเนี่ยนะ!!!!)
“ สวัสดีครับนางฟ้าของผม ” ชายในชุดดำเอื้อนเอ่ย พร้อมกับกุมมือบางขึ้นมาจุมพิตให้หายคิดถึงไปหนึ่งฟอด
“ บ้า ~ พูดอะไรอย่างนั้นล่ะครับ แล้วมาจุ๊บมือผมเนี่ย ไม่ได้นะครับ คุณไม่อายคนอื่นบ้างเลยรึไง ” พูดไปก็เอียงตัวไปมาเหมือนดั่งสาวน้อยแรกรุ่นที่ตกอยู่ในรักครั้งแรก
“ ผมต้องขอประทานอภัยอย่างสุดซึ้งนะครับ อันที่จริงผมก็ไม่รู้เลยว่าตัวเองทำอะไรลงไป แต่แค่มองเห็นคุณจองซูเท่านั้น ผมก็เหมือนได้ใช้ 12 plus เซ็กซี่ โคโลญจน์ขึ้นมาทันที ”
“ อะ อะไรนะครับ 12 plus อะไรหรือครับ ” แม้จะยังเขินอายอยู่แต่ก็อดสงสัยไม่ได้
“ อ่า ~ 12 plus เซ็กซี่ โคโลญจน์ ก็ ตกในมนต์สะกดความหอม เซ็กซี่เกินต้านไหวไงล่ะครับคุณจองซู ”
“ แหม ~ คุณฮีชอลล่ะก็ บ้าที่สุดเลย ” ชายสูงวัยสองคนยืนยิ้มเขินออร่าสีชมพูรอบตัวอย่างนั้นหลายต่อหลายนาที จนที่แถวนั้นไม่กล้ามีใครมาเดินเข้าใกล้
“ คุณจองซูมาดูกระเป๋าหรือครับ ”
“ อะ เอ่อ....เอายังดี ถ้าบอกว่ามารอคุณนั่นแหละ เดี๋ยวเขาจะหาว่าเราใจง่าย เอาไงดีล่ะปาร์คจองซูคิดสิคิด” ร่างบางหน้าเหวอขึ้นมาทันที ก่อนที่จะตอบคำถามนั้นออกไป
“ อ่า ครับ มาดูกระเป๋า ผมคิดว่าดูเหมาะกับคุณฮีชอลดีนะครับ ฮ่ะ ฮ่า ฮ่า ” พูดแก้เขินไปอย่างนั้นเพราะรู้ดีอยู่แล้วว่าอีกคนคงคิดว่าตนล้อเล่น แต่ชายในโค้ทดำก็ทำเอาปาร์คจองซูตะลึงขึ้นมาจนได้
“ ถ้างั้นผมจะใช้มันนะครับ ”
“ แต่ว่า.....มันจะเหมาะหรือครับ ”
“ คุณว่าเหมาะ ผมก็ว่าเหมาะครับ ” ฮีชอลยิ้มให้ ก่อนจะหยิบกระเป๋าใบนั้นออกมาแล้วเดินไปจ่ายเงินที่แคชเชียร์โดยที่ไม่คิดอะไรเลยแม้แต่น้อย กระทั่งสายตาของพนักงานหญิงที่มองมายังตนก็ยังอดที่จะยิ้มขำไปกับคนคู่นี้ไม่ได้จนต้องเอ่ยแซวออกมา
“ ช่างเหมาะสมกันจริงๆนะคะ ”
“ แหม ~ คุณพนักงาน อย่าแซวสิครับ ถึงมันจะจริงก็ตาม ฮ่ะ ฮ่ะ ฮ่า ” จองซูหัวเราะออกมาลั่นโดยที่มีฮีชอลยืนยิ้มเขินๆอยู่ข้างๆโดยมีสายตาของลูกค้านับสิบยืนมองอยู่ห่างๆ อย่างหวั่นๆ
“ อย่าเข้าไปใกล้นะลูก พวกนี้เขาไม่เต็มบาท ” หญิงสาวกระซิบบอกลูกตัวน้อยที่ยืนตะลึงจ้องไปยังคนทั้งสองอย่างตกใจ
Kyumiho : แฟนผมเป็นจิ้งจอกเก้าหาง
“ วอนอ่า ~ ข้านึกว่าเจ้าจะไปกับผู้หญิงคนนั้นแล้วซะอีก ”
“ เอ่อ คือเรื่องนี้ เรา..... ”
“ มีอะไรหรือเปล่า ” คยูฮยอนทำหน้าสงสัย
“ เราจะมาบอกว่า นายกลับไปบ้านก่อนได้มั้ย เราจะไปทำธุระกับนูนาสักหน่อยน่ะ ”
“ ข้าจะกลับไปได้ยังไง อีกอย่างตอนนี้ข้าหิวจนจะกินคนเข้าไปได้ทั้งคนแล้วนะ ” ร่างบางเอามือลูบท้องตัวเองเบาๆ
“ ตะ แต่ มันสำคัญจริงๆ ” ซีวอนหน้าเสีย
“ ง่ายมากเลย เจ้าแค่เลือก ว่าจะพาข้าไปร้านเนื้อหรือจะไปกับยัยหนูนานั่นแล้วกลับมาเป็นเนื้อให้ข้ากิน ” ร่างบางมองตาเขม็งรอฟังคำตอบจากคนตัวโต
“ โถ่ จะว่าไปแล้วธุระกับนูนาก็ไม่ค่อยสำคัญเท่าไรหรอกนะ การพานายไปกินเนื้ออร่อยๆต่างหากที่เป็นหน้าที่สำคัญสำหรับเรา เพราะเราเป็นเพื่อนกัน ต้องรักกัน และดูแลกันให้ดีที่สุด ใช่มั้ย ” ซีวอนแตะมือลงบนบ่าของคนตัวเล็กเบาๆ
“ วอนอ่า ~ เจ้าช่างเป็นเพื่อนที่แสนดีของข้าจริงๆ ” คยูฮยอนโผลซบลงกับอกแกร่งของชายหนุ่มก่อนที่เสียงเล็กๆของใครบางคนจะแยกให้ทั้งคู่ออกจากกัน
“ ซีวอน !!!! นี่มันอะไรกัน??? ”
“ นูนา!!!!! ” ทั้งสองหันหน้าไปยังต้นเสียง ก่อนที่ชายหนุ่มจะผลักร่างบางออกจากอ้อมกอดในทันที
“ หายไปซะนานพี่นึกว่าเราจะไปเอากระเป๋าซะอีก ที่แท้ก็มาอยู่นี่นี่เอง แล้วนั่นน่ะใคร ” หญิงสาวเสียงแจ๋นหันหน้าไปหาคนที่เพิ่งผละออกจากแขนของชายหนุ่ม สายตาจ้องมองคล้ายจะถามว่า หล่อนเป็นใครถึงได้มายุ่งวุ่นวายกับของของฉัน
“ เจ้าถามข้า??? ” นิ้วเรียวชี้เข้าหาตัวเองพร้อมกับทำหน้าสงสัยว่ายัยนี่คือใครถึงจ้องมาอย่างกับจะกินเลือดกินเนื้อของเขายังไงยังงั้น
“ ถ้าไม่ถามนายแล้วจะถามใครล่ะ ”
“ เอ่อ!!! นี่คือ.... ”
“ เงียบ!!! พี่ถามหมอนั่น ไม่ได้ถามนาย ” หญิงสาวเสียงดุใส่ซีวอนก่อนจะหันกลับไปจ้องคยูฮยอนอีกครั้ง
“ เจ้านี่ดุกว่าข้าอีกนะ....เอาเหอะ อยากรู้ข้าจะบอกให้ ข้าน่ะ....”
“ อะแฮ่ม ... ” ซีวอนกระแอมไอ
“ ข้าน่ะเป็นเพื่อนกับซีวอน ”
“ แน่ใจเหรอว่าแค่เพื่อน ” หญิงสาวถามซ้ำ
“ อืม...ก็น่าจะใช่ แต่เราสองคนน่าจะเป็นอะไรที่พิเศษกว่านั้นนิดนึง ”
“ พิเศษ? อะไร ??? ”
“ ทำไมข้าต้องบอกเจ้าด้วยล่ะ ”
“ นี่นาย!!!! ”
“ พอก่อนครับ พอก่อน ” ชายหนุ่มที่ยืนเซ่ออยู่นานแทรกตัวขึ้น ก่อนที่ทั้งสองจะมีปากเสียงกันไปมากกว่านี้
“ ซีวอน เรารีบไปหาอะไรกินกันเถอะ ” หญิงสาวเอ่ยขึ้นพร้อมกับเดินเข้ามาคล้องแขนของชายหนุ่มไว้
“ เจ้าจะไปกับนางเหรอซีวอน ” คยูฮยอนหันไปถามร่างสูง
“ เอ่อ...นูนาครับ วันนี้ผมมีธุระสำคัญจริงๆ เอาไว้วันหลังเราค่อยไปหาอะไรทานกันนะครับ ”
“ ไม่!!! ต้องเป็นวันนี้เท่านั้น ถ้านายไม่มาก็ไม่ต้องมาเจอกันอีก ” หญิงสาวยื่นคำขาด
“ วอนอ่า~ เจ้าจะไปกับนางก็ได้นะ แต่.....เรื่องเนื้อนั่น ” ร่างเพรียวยกยิ้มให้ชายหนุ่มเล็กน้อยก่อนจะรอฟังคำตอบของคนตรงหน้า
“ นูนาครับ ผมขอโทษจริงๆ ” ซีวอนก้มศีรษะขอโทษ
“ ก็ได้ ในเมื่อนายเลือกแล้วจะให้เป็นอย่างนั้นก็ได้ ” เมื่อพูดจบหญิงสาวก็สะบัดผมเดินจากไปในทันที ทิ้งให้ซีวอนมองตามตาละห้อย
“ เจ้าอยากไปกับนางอย่างนั้นสินะ ” คยูฮยอนถามเมื่อเดินออกจากที่ตรงนั้นได้สักครู่ แต่ซีวอนก็ไม่ตอบอะไรกลับมา
“ วอนอ่า~ ข้าขอโทษนะ ข้าหิวจริงๆนี่ ” ร่างบางเขย่าแขนหนาเบาๆ
“ นายหิว นายก็เลือกใช้มันเป็นข้ออ้าง นายรู้มั้ยว่าการเห็นคนที่เรารักเสียใจน่ะมันทรมานแค่ไหน ”
“ รักเหรอ เจ้ารักนางอย่างนั้นเหรอ ” คนตัวเล็กทำหน้าเศร้าเมื่อได้ยินคำที่ทำร้ายจิตใจตัวเองมานานหลายร้อยปี
“ ใช่สิรัก ปีศาจจิ้งจอกอย่างนายจะไปรู้อะไรล่ะ ”
“ ข้าขอโทษ.... ”
“ ….. ”
“ เจ้าจะไปตามนางไปก็ได้นะ ส่วนข้าจะกลับบ้านไปก่อน ”
“ เราไป เราก็ตายน่ะสิ กลับบมานายก็จะกินเรา ” ซีวอนหยุดเดิน
“ ไม่แล้วล่ะ เจ้าตามนางไปเถอะ ” คยูฮยอนพูดด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา
“ จริงนะ...นายไม่กินเราจริงๆนะ ขอบใจมากนะเพื่อนรัก ” ชายหนุ่มกุมมือคนตัวเล็กขึ้นมาก่อนจะรีบวิ่งกลับไปในทางเดิม
“ ข้าก็ไม่ได้อยากเห็นคนที่ข้ารักทำหน้าเศร้าเหมือนกันนะ ” ร่างบางยืนพูดคนเดียว สายตาจับจ้องไปยังร่างสูงที่วิ่งหายลับไป มือเรียวยกขึ้นมากุมหน้าอกของตนก่อนจะรู้สึกว่ามีอะไรบางอย่างที่ผิดปกติไป
“ รักเหรอ !!!!???? ข้าพูดแบบนั้นออกไปได้ยังไงนะ ”
“ คุณครับ!!!! ” เสียงทุ้มดังมาจากด้านหลัง ทำให้คยูฮยอนหลุดออกจากภวังค์แห่งความฉงนในตัวเองได้
“ เรียกข้าเหรอ ”
“ ไม่เรียกคุณแล้วจะเรียกใครล่ะ ” คนตรงหน้ายิ้ม
“ มีอะไรกับข้าหรือเปล่า ”
“ ไก่นี่....ของคุณใช่มั้ย ผมเห็นมันวางอยู่น่ะ ” ชายหนุ่มยกกล่องไก่ทอดในมือให้อีกคนดู
“ น้องไก่!!!! ” คยูฮยอนยิ้มร่า แต่พอนึกขึ้นได้ว่าไม่ใช่ของตัวเอง จึงตอบปฏิเสธไป
“ ไม่ใช่ของข้าหรอก ”
“ งั้นเหรอ ถ้าอย่างนั้นผมทิ้งนะครับ เห็นเหลืออยู่ตั้งเยอะ เสียดายจริงๆ ไม่รู้ใครลืมไว้ ” คนตัวโตเดินถือกล่องหมายจะเอาไปทิ้งในถังขยะใกล้ๆ แต่มือเรียวคว้าเอาไว้ซะก่อน
“ นี่เจ้าจะทิ้งเหรอ เจ้าทิ้งน้องไก่ได้ลงคอเชียวเหรอ เจ้าไม่เอา เอามาให้ข้านี่ ”
คยูฮยอนฉวยกล่องไก่ทอดมาไว้ในครอบครอง
“ ฮ่ะฮ่ะ คุณนี่ตลกจริงๆ ไม่ทราบว่าคุณชื่ออะไรครับ ”
“ คูมิ.... ”
“ ครับ?!? ”
“ เอ่อ ข้าชื่อ คยูฮยอน แล้วเจ้าล่ะคนนิสัยไม่ดีจะทิ้งน้องไก่ของข้า ”
“ ผม ชเวกัง ชางมิน ยินดีที่ได้รู้จัก ”
“ อื้อ.... ” คยูฮยอนยิ้มให้อย่างเป็นมิตร ก่อนจะหาที่นั่งให้เหมาะแล้วชิมน้องไก่ที่รักของตนจนหมดเกลี้ยง แล้วตลอดเย็นนั้นไปจนถึงช่วงหัวค่ำคยูฮยอนก็นั่งคุยกับคนแปลกหน้าที่เพิ่งรู้จักได้อย่างสนิทสนมเหมือนกับว่ารู้จักกันมาเป็นร้อยๆปีเลยทีเดียว
.
.
.
“ เริ่มมืดแล้ว ข้ากลับบ้านก่อนนะ ” ร่างบางยืนขึ้น
“ ผมไปส่งนะ ”
“ ไม่ต้อง....ข้าไปเองได้ บ้านข้าอยู่ใกล้ๆนี่เอง ” คนตัวเล็กชี้ไปยังที่พักของตน
“ ไปทางเดียวกันเลย งั้นไปพร้อมกันนะ ”
“ อื้อ.... ” คยูฮยอนพยักหน้ารับ แล้วเดินกลับเข้าหอพักพร้อมๆกับคนแปลกหน้า และเมื่อไปถึงทางเข้าที่พัก ร่างบางก็พบเพื่อนเพียงคนเดียวในโลกมนุษย์ของตนลงมาจากรถของหญิงสาวหน้าตาน่ารักแต่ท่าทางน่ากลัวคนนั้น ชายหนุ่มที่มีสีหน้ายิ้มแย้มผิดกับตอนที่เห็นล่าสุดลิบลับ
“ ดีกันแล้วสินะ ” ร่างบางคิดในใจ ก่อนจะหยุดเดินแล้วหันหน้าไปบอกคนที่เดินมาด้วยอีกคน
“ ถึงที่พักข้าแล้ว เจ้าไปต่อเถอะ ”
“ คุณพักอยู่โรงยิมนี่เหรอ ”
“ อื้อ ”
“ งั้นโชคดีนะแล้วเจอกันพรุ่งนี้ ”
“ โชคดี บ๊าย บาย ” คยูฮยอนโบกมือลาให้ร่างสูงแต่ก็ต้องตกใจเมื่ออยู่ๆชายหนุ่มก็รั้งมือเรียวไว้พร้อมยื่นใบหน้าคมเข้าใกล้ใบหน้าของตนในระยะประชิด
“ จะ เจ้า จะทำอะไรน่ะ ”
“ มีอะไรติดหน้าคุณ อยู่นิ่งๆนะ ”
“ คยูมิโฮ นายกำลังทำอะไร !!!!! ” เสียงซีวอนดังมาแต่ไกล ขาเรียวก้าวเข้ามาอย่างรวดเร็วก่อนจะกระชากแขนของคนตัวเล็กออกจากชายแปลกหน้าอย่างรุนแรง
..................................................โปรดติดตามตอนต่อไป
แม่ยกฮยอกชวนคุย
นานๆอัพทีก็อย่าถือสากันนะคะ
ขอบคุณที่ติดตามอ่านมาโดยตลอดค่ะ ^^
ตอนนี้กำลังตามหาคนทำแบนเนอร์อยู่
ท่านใดสงสารคนแต่งแก่ๆคนนี้ อยากทำแบนเนอร์ให้
จะเป็นพระคุณอย่างสูงค่ะ
แล้วเจอกันใหม่ตอนหน้าจ้า
ปล. ขอเปลี่ยนตัวละครนะคะ จากโรสของป้าเป็นหนูมิน ณ ดงบัง
เพราะเพิ่งได้ดู super junior foresight ที่น้องกี้โทรหาน้องมินน่ะค่ะ
เห็นแล้วอดจิ้นขึ้นมาไม่ได้ 55+
อีกคนก็ขอเปลี่ยนตัวนูนาเป็นน้องดาวนะจ๊ะ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น