คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : LOVE really HURT 2 : KyuHyuk : เกมที่เริ่มต้น
“ ไม่คิดว่าจะเจอนายที่นี่นะอึนฮยอก ” ขณะที่ร่างบางเตรียมตัวเก็บร้าน เสียงทุ้มของใครบางคนทำให้สองขาของพนักงานร้านขายดอกไม้หยุดชะงักลง
“ โจวคยูฮยอน ” ร่างบางเอ่ยขึ้นอย่างแผ่วเบาเมื่อหันไปพบว่าเจ้าของเสียงนั้นคือใครกับชื่อที่ตนไม่ได้ยินมาร่วมครึ่งปี คนตัวเล็กจ้องมองไปยังร่างสูงเขม็ง
“ ทำไมทำหน้าอย่างกับเห็นผีอย่างนั้นล่ะ ไม่เจอกันมาเป็นปี คงจะสบายดีสินะ ชีวิตที่ขาดฉันน่ะ ”
“ ดี ดีมากเลยล่ะ จะมาแย่ก็คงตอนที่มาเจอนายที่นี่ นี่แหละ ”
“ ฮะฮะ ผิดคลาดแฮะ ฉันนึกว่านายจะรีบวิ่งโผลเข้ามากอดฉันซะอีก ”
“ ถ้านายเป็นลูกหมาน่ารักๆล่ะก็ ฉันคงกระโดดใส่แล้วล่ะ แต่นี่ดูแล้วก็แค่....หมาจรจัดธรรมดา ” ร่างบางยักไหล่เล็กน้อย
“ ปากเก่งขึ้นนี่เรา ว่าแต่อย่างอื่นจะเก่งขึ้นด้วยหรือเปล่า ” คยูฮยอนทำท่าเลียริมฝีปาก นั่นก็พอจะทำให้ฮยอกแจรู้ขึ้นมาทันทีว่าอีกฝ่ายหมายถึงอะไร
“ หึ เก่งหรือไม่เก่ง คนที่ฉันจะทำให้ครางออกมาก่อนเสร็จ ก็คงไม่ใช่นายแน่นอน ถ้าไม่มีธุระอะไรก็เชิญออกจากร้านฉันได้แล้ว ”
“ นี่กะจะไล่ลูกค้างั้นเหรอ”
“ บังเอิญว่าร้านฉันไม่ต้อนรับฆาตกร ”
“ นายหมายความว่ายังไง ” ชายหนุ่มเดินตรงมายังร่างบาง
“ ขอโทษนะ ถ้าไม่มีอะไรแล้ว เชิญ....ฉันจะได้เก็บของ ”
“ หึ นายคิดว่าตัวเองเป็นใคร ถึงได้มาไล่ฉันอย่างนี้ ”
“ โจวคยูฮยอน ฉันขอเตือนนายไว้ก่อน ฉันไม่ใช่อึนฮยอกคนที่นายจะมากดขี่ข่มเหงได้เหมือนแต่ก่อน...ใช่ อึนฮยอกอาจจะเคยง่ายในสายตานาย แต่ผู้ชายคนที่นายรู้จักเขาได้ตายไปแล้ว ” ฮยอกแจเอ่ยอย่างโมโห
“ ฉันเองกำลังอยากจะรู้อยู่พอดี ว่าถ้านายได้ลองอีกครั้ง นายจะจำฉันขึ้นมาได้รึเปล่า ” ชายหนุ่มก้าวเข้ามาประชิดตัวคนปากเก่ง สองมือล็อคแขนเล็กเอาไว้
“ นายกำลังจะทำอะไร ... ปล่อยฉันนะไอ้โรคจิต ”
“ ปากดีนักใช่มั้ย ” คยูฮยอนลากฮยอกแจไปหลังร้านและจับกดลงกับพื้นแข็ง
" อื้ออออออออออออ " ยังไม่ทันที่ฮยอกแจจะพูดออะไรออกมา ร่างหนาก็บดขยี้ริมฝีปากของคนตัวเล็กอย่างรุนแรง ลิ้นร้อนสอดใส่เข้าไปความหาความหวานในโพรงปากของอีกคน มือเล็กพยายามผลักไส ทั้งทุบและข่วนแต่ก็ไม่เป็นผลเพราะถูกกุมไว้แน่นด้วยมือเพียงข้างเดียว มือสากสอดเข้าไปในเสื้อยืดสีขาวสะกิดตุ่มไตแข็งที่ชูชันทั้งสองข้างสลับไปมา
" ฮ้าาาา " ร่างบางเผลอหอบหายใจเหนื่อยเมื่อคยูฮยอนผละออกจากริมฝีปากบาง ก่อนจะใช้ลิ้นสากไล้เลียทั่วลำคอระหงส์ สร้างรอยรักไว้ทั่วทุกที่ที่ลิ้นหนาเคลื่อนผ่าน และใช้มือเพียงข้างเดียวกระชากเสื้อของอีกฝ่ายให้หลุดออกเผยให้เห็นติ่งไตสีชมพูที่กำลังกระเพื่อมขึ้นลงอย่างรวดเร็ว ลิ้นร้อนดูดเม้มหน้าอกหวานจนร่างบางบิดไปมาด้วยความกระสัน สัมผัสแปลกใหม่ที่ไม่เคยได้รับ ทำให้ฮยอกแจสะอิดสะเอียน แต่ร่างกายเจ้ากรรมกับทรยศหัวใจตัวเอง
“ ร้องออกมา ฉันอยากได้ยินเสียงของนาย ” คยูฮยอนเอ่ยเบาๆที่ข้างหูของร่างบางก่อนที่ร่างสูงจะใช้มือล้วงเข้าไปในกางเกงตัวเล็กกอบกุมแท่งเนื้อร้อนที่กำลังขยายตัว
“ อ๊ะ....”
“ หึ ไหนว่าไม่ต้องการไง ”
“ ไม่นะ ฉันจะไม่ส่งเสียงน่าเกลียดนั่นออกไปเด็ดขาด ” ฮยอกแจคิดในใจก่อนจะทั้งดิ้นทั้งหลบ แต่แรงของเขาก็สู้แรงของอีกคนไม่ได้เลย เมื่อเวลาล่วงเลยไปฮยอกแจก็ไม่สามารถฝืนร่างกายของตนเองได้จนเผลอหลุดเสียงหวานออกมา
" อ๊าาาาาาาา อื้มมมมมมมมม " เสียงหวานครางรัญจวนเร่งให้คยูฮยอนรูดแท่งเนื้อร้อนของอีกฝ่ายอย่างรวดเร็ว ก่อนที่ร่างบางจะกระตุกเกร็ง น้ำรักสีขาวขุ่นพุ่งออกมาจนเต็มฝ่ามือของอีกฝ่าย
" อึนฮยอก " พร่ำบอกออกไปก่อนจะถ่างขาคนตัวเล็กให้ออกจากกัน ใช้ลิ้นร้อนดูดกลืนความเป็นชายของอีกฝ่าย
" อ๊ะ ยะ อย่า ..... " แม้ว่าจะพยายามฝืนสักเท่าไร ก็ยิ่งทรมานมากเท่านั้น
“ นี่ฉันเป็นอะไร ทำไมร่างกายของฉันเป็นแบบนี้ ” คิดเพียงเท่านี้น้ำใสๆก็ไหลเอ่อล้นดวงตาสีน้ำตาล
" อ๊าาาาา...หยุด พะ พอแล้ว ได้โปรด อื้ออออออออออ "
" อ๊า อึนฮยอก นายมันหวานไปทั้งตัว "
" อ๊ะ อื้ออออ ปล่อย ปล่อยฉัน ฉันเกลียดนาย ปะ ปล่อย " แม้จะร้องขอด้วยน้ำตาแต่ดูเหมือนว่าคนตัวโตจะไม่สนใจเลยแม้แต่น้อย
" อึนฮยอก " คยูฮยอนใช้นิ้วหนากดเข้าไปในช่องทางสีหวาน นิ้วแกร่งผ่านเข้าไปโดยยากลำบากเพราะช่องทางคับแน่นเหมือนไม่เคยผ่านใครมาก่อน ชายหนุ่มใช้นิ้วปาดซับน้ำรักของคนตัวเล็กเพื่อเป็นตัวช่วยในการหล่อลื่น
" อ๊ะ เจ็บ อื้ออออ เอาออกไป "
" ทนหน่อยนะ สักพักนายจะรู้สึกดีขึ้น " พูดก่อนจะเพิ่มปริมาณนิ้วเข้าไปจนครบสามนิ้ว
" โอ๊ย .... จะเจ็บ " ร่างบางโผลโอบรอบคอหนานั่น
" ตรงนี้ใช่มั้ย " เมื่อเห็นว่าจุดที่ตัวเองกดผ่านทำให้ร่างเล็กกระตุกได้ ชายหนุ่มจึงกดย้ำตรงจุดนั้นอย่างรุนแรง
" อ๊าาาาา...อื้ออออออ " สองขาถ่างออกจากกันโดยอัตโนมัติ ทำให้ร่างหนาเคลื่อนตัวได้โดยง่าย
" อึนฮยอกฉันไม่ไหวแล้ว อดทนหน่อยนะ " ด้วยท่าทางที่เหมือนไม่เคยถูกทำมาก่อนนั้นทำให้คยูฮยอนห้ามใจตัวเองไม่ได้ นิ้วเรียวถอนออกมา ก่อนที่จะปลดกางเกงของตนออก เผยให้เห็นแท่งเนื้อขนาดใหญ่ ชายหนุ่มค่อยๆกดมันลงไปในช่องทางสีหวานแสนคับแคบ
" อ๊ะ เจ็บ อื้อออออออออ มะ มันเจ็บ อะ เอาออกไป " น้ำใสๆเอ่อท่วมใบหน้าหวานที่เหยเกด้วยความเจ็บปวด
" ขอโทษนะ แต่ฉันทนไม่ไหวแล้วจริงๆ " คยูฮยอนกระแทกเข้าไปจนสุดความยาว ทำให้ร่างบางถึงกับสะดุ้งโหยง น้ำตาไหลอาบสองแก้มนวล เลือดสีแดงสดไหลมาพร้อมกับน้ำสีขาวขุ่นแต่ก็ไม่ได้ทำให้ร่างสูงยอมถอนกายออกจากร่างบาง
“ เลือดเหรอ...นายคงไม่ได้มีอะไรกับใครมานานสินะอึนฮยอก ” คยูฮยอนคิด ก่อนจะกระซิบบอกคนใต้ร่างของตน
" อย่าเกร็ง "
" อื้ออออออออ อ้าาาาา........... "
" อึนฮยอก อื้อ นาย แน่น เหลือเกิน "
" อ๊ะ อื้ออออออออออ จะ เจ็บ อื้ออออออ "
" ... "
" อึนฮยอก นายกำลังทำฉันคลั่ง อื้อ "
" อ้าาาาาาาา อื้มมมมม อื้ออออออออออ มะ ไม่"
พายุราคะพัดโหมเป็นเวลานาน แม้แก่นกายของคยูฮยอนจะทำหน้าที่ได้เป็นอย่างดี แต่มือของร่างหนาก็ทำหน้าที่ได้ดีไม่แพ้กัน เพราะตอนนี้มือหนากอบกุมแก่นกายของอีกฝ่าย รูดขึ้นลงอย่างรวดเร็ว
" อ๊ะ มะไม่ไหวแล้ว อื้ออออออออออ "
" อย่าเพิ่ง อีกนิด " ชายหนุ่มกระซิบก่อนจะกระแทกเนื้อร้อนลงไปในช่องทางสีชมพูนั้นอีกสองสามครั้ง ก่อนที่ร่างทั้งสองจะกระตุกเกร็ง และปลดปล่อยน้ำรักออกมา น้ำรักสีขาวขุ่นของชายหนุ่มไหล่เอ่อช่องทางสีหวาน
" ฮึก อะ เอาออกไป " ร่างบางหลบหน้าบอกออกไป เพราะแก่นกายของคยูฮยอนยังคงค้างอยู่ในช่องทางคับแน่นนั่น
" ใครบอก ว่าพอกันล่ะ " พูดก่อนจะโยกตัวขึ้นอีกครั้ง
" อ๊ะ ... ไม่นะ ขอร้อง ฉันเจ็บ ไม่ไหวแล้ว พะ พอเถอะ "
.
.
.
“ ไม่ได้เรื่องเลยนะอึนฮยอก ทำเหมือนไม่เคยอย่างนั้นแหละ หรือว่าห่างหายไปนานเลยยังไม่คุ้นมือกันล่ะ ” ชายหนุ่มพูดออกมาหลังจากเสร็จพายุราคะไปแล้วหลายรอบ
“ ... ” ร่างบางกัดริมฝีปากแน่น สายตาจ้องไปยังอีกคนด้วยความอาฆาต
“ หึ มองฉันแบบนั้นทำไม ”
“ ฉันเกลียดนาย ... ไป ... ออกไปได้แล้ว ”
“ ปากดีจริงนะ เมื่อกี๊ยังคร่ำครวญให้ฉันทำเร็วๆเลยไม่ใช่รึไง ” คยูฮยอนยื่นหน้ามาใกล้
“ คนอย่างนายก็ดีแต่รังแกคนไม่มีทางสู้เท่านั้นแหละ” ร่างเล็กเอ่ยขึ้นก่อนจะพยุงตัวเองให้ลุกขึ้น ความรู้สึกร้าวลึกมันกินเขาไปทั่วตัว ตั้งแต่หัวจรดเท้า โดยเฉพาะสะโพกที่เพียงแค่เคลื่อนที่เล็กน้อยก็ปวดลึกไปทั้งตัว
“ นั่นนายจะไปไหน ”
“ กลับบ้าน ”
“ ฉันจะไปส่ง ”
“ ไม่ต้อง ”
“ ก็ดี...จะได้ไม่เปลืองน้ำมัน ถ้างั้นฉันไปล่ะ วันหลังจะมาใช้บริการใหม่ ” ชายหนุ่มลุกขึ้นใส่เสื้อผ้าก่อนจะเดินออกจากร้านนั้นไป ทิ้งให้ร่างเล็กอยู่เพียงลำพังคนเดียว ฮยอกแจทิ้งร่างลงกับพื้นอีกครั้ง น้ำตาไหลอาบสองแก้มใส ที่ตอนนี้ซีดเผือดพร้อมกับความเจ็บปวด
“อึนฮยอก นายรักคนแบบนั้นได้ยังไง นายมันบ้าไปแล้ว ฉันไม่เสียใจเลยที่โดนหมอนั่นมันทำแบบนี้ แต่ที่ฉันเสียใจเพราะพี่ เพราะพี่คนเดียว ทำไม ทำไม ถึงไปรัก คนเลวๆแบบนั้นได้ ”
หลังจากจัดการภายในร้านเรียบร้อยแล้ว สองขาเล็กเดินออกมานอกร้านก่อนจะเซเล็กน้อย โลกทั้งใบกำลังหมุน ใบหน้าไร้สีเลือด ดวงตาแดงบวมเปล่ง ทั้งมือและขาสั่นเล็กน้อย ก่อนที่ร่างทั้งร่างจะล้มลงหมดสติไป
.
.
.
“ ฉัน เกลียดนาย ฉันเกลียด ” เสียงละเมอแผ่วเบาแต่นั่นก็เพียงพอที่จะทำให้คนที่นั่งเช็ดเหงื่อให้ชะงักมือลง
“ ฉันช่วยนายไว้นะ ไม่สำนึกบุญคุณเลยรึไง ขนาดละเมอยังละเมอด่ากันได้ ” คยูฮยอนที่ออกมาก่อนร่างบาง นั่งรอคนตัวเล็กอยู่ในรถ นั่งคิดทบทวนเรื่องราวที่เพิ่งผ่านมา เขามาเจอคนตัวเล็กโดยความบังเอิญขณะที่เขามาส่งจางมีโซหญิงสาวที่เขาพัวพันด้วยเมื่อหนึ่งเดือนก่อนหน้านี้ทั้งๆที่เขาไม่ควรจะกลับเข้ามายุ่งกับคนๆนี้อีกครั้ง แต่รอยยิ้มที่สดใส ท่าทีที่น่ารักนั่น มันทำให้เขาลืมตัว จนต้องตามมามองดูคนตัวเล็กในทุกๆวัน แต่วันนี้ผู้ชายคนนั้น เชวซีวอนถ้าเขาจำไม่ผิด ท่าทางที่ดูสนิทกันมันทำให้เขาหงุดหงิด จนตั้งตัดสินใจเข้าไปทักทายคนรักเก่า และลงเอยอย่างที่ตัวเองก็ไม่ทันจะคาดคิด สายตาที่จ้องมายังเขาดูเปลี่ยนไปจากเดิม ไม่เหลือร่องรอยของอึนฮยอกคนเก่าที่เคยร้องไห้ฟูมฟายให้เขาอีกเลย นั่งคิดเพลินๆ คนที่ตนเพิ่งคิดถึงก็เดินโซเซออกมานอกร้านก่อนจะล้มลงไป เขาที่ไปช่วยเอาไว้แล้วพามาที่บ้าน แต่กลับโดนด่าทั้งๆที่ยังละเมออยู่
“ นี่คงจะเกลียดฉันจริงๆสินะ...แล้วคิดรึไงว่าคนอย่างฉันจะพิสวาทนาย ”
.
.
.
“ คยูฮยอน นายอยู่ที่ไหน ” เสียงปลายสายถาม
“ บ้าน ”
“ เฮ้ย!!! ฉันหูฝาดไปรึเปล่า คนอย่างนายนี่นะจะกลับบ้านก่อนเที่ยงคืน ”
“ เออ...แล้วไงวะ มีธุระแค่นี้ใช่รึเปล่า ”
“ อะไรของแกคยูฮยอน ซุกเมียไว้ที่บ้านรึไง จะรีบไปไหน คุยกันก่อนดิ ”
“ ก็แล้วไงวะ ”
“ ออกมาข้างนอกหน่อยที่ร้านเดิมนะ วันนี้ซองมินของนายมาที่นี่ด้วย ”
“ แต่... ”
“ ไม่ต้องแต่ อะไรทั้งนั้น เอ๋….หรือว่าแกซุกเมียไว้จริงๆวะ ”
“ พูดมากน่า เดี๋ยวฉันออกไป อีก 15 นาทีเจอกัน ” พูดจบก็วางสายลงทันที ก่อนจะหันมาจ้องหน้าคนที่หลับอยู่
“ ช่วยมาเท่านี้ก็บุญแล้ว ทำไมฉันต้องมานั่งเฝ้าด้วย ” ขาเรียวลุกขึ้น และเดินออกไปจากห้องโดยไม่หันหลังมามองคนที่หลับอยู่นั่นอีก
.
.
.
“ อื้อ...ที่นี่ที่ไหน ” ร่างบางรู้สึกตัวขึ้นมา ก่อนจะค่อยๆลุกนั่งช้าๆ มองไปรอบๆห้อง ห้องกว้างที่เขาไม่คุ้นเคย พยายามจะลุกขึ้นจากเตียงแต่ก็ต้องล้มลงมาเพราะความเจ็บที่แล่นแปลบเข้าสู่สะโพกมน และเสียงๆหนึ่งก็ทำให้คนตัวเล็กหยุดชะงักลง
“ อ๊า....คยูฮยอน มินนี่ไม่ไหวแล้ว อื้ออออ แรงๆสิที่รัก ” ร่างอวบที่นั่งคร่อมร่างสูงส่งเสียงครางกับจังหวะรักที่เร่าร้อนของตนกับอีกฝ่าย สะโพกมนกดทับลงมาบนแก่นกายขนาดใหญ่จนมิด ก่อนจะเด้งตัวขึ้นแล้วกดทับลงมาอย่างชำนาญ สร้างความรัญจวญให้แก่คนทั้งคู่ จนกระทั่งพายุนั้นจบลง
.
.
.
“ โจวคยูฮยอน นายอีกแล้วเหรอ ” เสียงที่ได้ยินเงียบลง พร้อมกับที่ฮยอกแจหาทางออกจากห้องนั้นให้โดยเร็วที่สุด ร่างบางพยายามบังคับตัวเองให้เดินออกไป จนกระทั่ง
“ นั่นนายจะไปไหน ” เสียงทุ้มดังขึ้นทำให้ฮยอกแจหันทางมองตามเสียงนั้น ก็พบร่างสูงกับผ้าเช็ดตัวเพียงผืนเดียว ร่างกายกรำยำนั่น ทำให้คนตัวเล็กเผลอคิดไปถึงเรื่องราวก่อนหน้านั้นจึงหลบหน้าทันที
“ จะหลบหน้าฉันทำไม อายรึไง ” ชายหนุ่มยกยิ้ม
“ ไม่ได้อาย แต่มันทุเรศลูกตา ”
“ คุยกับใครอยู่หรือ คยูที่รัก ” ซองมินเดินมาซบไหล่หนาของคยูฮยอน ก่อนจะได้เห็นคนตัวเล็กอีกคน
“ อ๊ายยยยยยยยยยยยยย นี่มันใคร คยู หมอนี่มันใคร มินนี่ไม่ยอมนะ ไอ้หน้าจืดนี่เข้ามาได้ยังไง ” ซองมินโวยลั่น ก่อนจะเดินเข้าไปประชิดตัวฮยอกแจทันที
“ มินนี่ ใจเย็นๆที่รัก หมอนี่ก็แค่นายบำเรอของฉันเท่านั้นเอง ”
“ แล้วมันมาอยู่บ้านคยูได้ยังไง ”
“ อ่า...คือว่า ”
เพี๊ยะ!!!!!!!!!!! ซองมินฟาดฝ่ามือลงกับใบหน้าหวานอย่างจัง จนเกิดริ้วแดงขึ้นเป็นแถบ
“ นี่แก แกมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง หน้าด้านหน้าทนซะจริงนะ เป็นแค่นายบำเรอยังจะหน้าด้านมานี่อีก ”
“ ใครหน้าด้านกันแน่ แกต่างหากมาอยู่บ้านคนของฉันได้ยังไง นังอวบ ” ฮยอกแจหันหน้ากับมา ก่อนจะคิดแผนอะไรบางอย่างได้
“ คยูฮยอนอ่า ~ หมอนี่มันตบฮยอก ดูสิ ฮยอกเจ็บมากเลย ” ฮยอกแจเสียงอ่อนเสียงหวาน เดินไปคล้องแขนร่างสูง ทำให้คนตัวโตถึงกับตะลึง คิดไม่ถึงว่าคนตัวเล็กจะมามุกนี้
“ กรี๊ดดดดดดดดดดดดด คยู ไหนว่ามันเป็นแค่นายบำเรอไง ”
“ นี่อึนฮยอกนายทำอะไรของนาย ” คยูฮยอนสะบัดแขนออก
“ คยูฮยอน ไม่เป็นอะไร ถ้าคยูจะบอกยัยอวบไปแบบนี้ ฮยอกเข้าใจดี งั้นคืนพรุ่งนี้ฮยอกมาใหม่นะ คืนนี้ฮยอกไม่ไหวแล้ว คยูน่ะใจร้ายฮยอกบอกว่าพอแล้วๆก็ไม่ฟังกันบ้างเลย ถ้าคยูจะต่อกับยัยนี่ฮยอกก็ไม่ว่าอะไรหรอก ฮยอกกลับก่อนนะที่รัก ” พูดจบฮยอกแจก็เดินออกมาจากห้องนั้นทันที เสียงกรี๊ดกร๊าดยังดังลั่นตามหลังร่างบาง
“ กรี๊ดดดดดดดดดดดด ไม่ยอม มินนี่ไม่ยอม ”
.
.
.
“ สวัสดีมีโซ ฉันเองฮยอกแจ แผนแรกของเราสำเร็จไปด้วยดี ” ร่างบางยกโทรศัพท์คุยกับเพื่อนรัก
“ ฮยอกแจ นายไม่เป็นอะไรแน่นะ แล้วมันจะดีเหรอที่เอาตัวเข้าแลกอย่างนั้น ”
“ เสียแค่นี้ยังน้อยเมื่อเทียบกับที่อึนฮยอกต้องเสียไป ฉันจะทำทุกวิถีทางให้หมอนั่นมาอ้อนวอนขอชีวิตจากฉัน ”
“ ฮยอกแจ ฉันเป็นห่วงนาย ฉันกลัวว่านายเองจะเป็นฝ่ายถลำลึกไปกับหมอนั่น ”
“ มันไม่มีวันนั้นแน่นอนมีโซ ”
“ แต่ฉันเป็นห่วง ”
“ ขอบใจนะ แต่ไม่ต้องห่วง เพราะคนที่จะต้องถลำลึกคือหมอนั่นต่างหาก ”
“ อื้อ...ถ้าอย่างนั้นดูแลตัวเองด้วยนะ ”
“ อืม...แค่นี้นะ ” ร่างเล็กกดวางโทรศัพท์ค่อนจะพูดกับตัวเองเบาๆ
“ นายบำเรออย่างนั้นใช่มั้ย ... นายเดินเข้ามาตกหลุมฉันเองนะ คอยดูสิว่าคนที่ถูกทิ้งมันจะเจียนตายยังไง....เกมของฉันมันเริ่มขึ้นแล้ว โจวคยูฮยอน ” ร่างเล็กยิ้มที่มุมปาก
+++ บ่นเล็กบ่นน้อย
อาจจะเห็นว่ากี้กดเร็วฮยอกแจเร็วไปหน่อย 55+
ตั้งใจว่าจะเขียนแค่ 3 ตอน มันเลยต้องรีบกด
แต่เขียนไปเขียนมา กลัวว่าจะไม่จบภายในสามตอน T^T
ถึงยังไงก็จะพยายามเขียนค่ะ ...
เจอกันใหม่ตอนหน้านะ ^ ^ .........
ความคิดเห็น