คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : ตอนที่ 5 : แปลกประหลาดเป็นอะไรไม่รู้
»-(¯`v´¯)-»×º°”˜`”°º×`°.•°•.✿* ฉันนี่แหละ คิมฮีชอล `°.•°•.✿*׺°”˜`”°º× »-(¯`v´¯)-»
ตอนที่ 5 : แปลกประหลาดเป็นอะไรไม่รู้
“ ทำไมอยู่ๆถึงอยากพาฉันมากินข้าวที่นี่ล่ะ อ๊ะๆๆๆ อย่าบอกนะว่าต้านทานเสน่ห์อันแสนเย้ายวนของฉันไม่ไหวน่ะ….แต่จะว่าไปมันก็เป็นเรื่องปกติของคนที่คบกันนี่เนอะ หุหุ ” ฮีชอลถามซีวอนด้วยใบหน้าและท่าทางเขินอาย(?) หลังจากที่ชายหนุ่มพาตนเองมาร้านอาหารชื่อดังแถบคังนัมที่ขึ้นชื่อว่าต้องจองคิวยาวข้ามเดือนกันเลยทีเดียว
“ ฉันมีเรื่องอยากคุยกับนายน่ะ ”
“ แหม !!! แค่มีเรื่องคุยทำไมต้องมาที่หรูซะขนาดนี้ล่ะ ห้องอาหารนี้จองยากจะตาย ฉันรู้หรอกน่า นี่คงจองมาเป็นเดือนๆแล้วล่ะสิ ”
“ เปล่า ฉันแค่โทรมาบอกพนักงานว่าจะมา เขาก็เคลียร์ที่ให้แล้วล่ะ ”
“ อุ๊ย!!! เส้นใหญ่ ”
“ ไม่ขนาดนั้นหรอก ว่าแต่ว่าอาหารเป็นยังไงบ้าง ”
“ อื้ม ก็อร่อยดีนะ ”
“ แล้วไม่คิดที่จะพาฮยอกแจมาทานบ้างหรือ? ”
“ ไม่หรอก หมอนั่นชอบทำกินเองมากกว่า ….. เอ๋???? นะ นายหมายความว่ายังไง ”
“ นายน่าจะรู้ว่าไม่มีอะไรเป็นความลับในโลกธุรกิจหรอกนะ เพียงแต่ว่าถ้ารู้แล้วจะปิดปากเงียบหรือพูดออกมาเท่านั้นแหละ ”
“ งั้นนายก็เป็นพวกไร้มารยาทสินะถึงได้พูดออกมาแบบนี้ ” ฮีชอลเหร่ตามอง
“ บางเรื่องเราก็ต้องยอมเสียมารยาทบ้างล่ะน่า เอาเป็นว่าฉันจะมาเพื่อคุยเรื่องนี้กับนาย ”
“ เห???? อย่าบอกนะว่าจะขอให้ฉันเลิกกับฮยอกแจเพื่อมาแต่งงานกับนายน่ะ ”
“ ถ้าใช่ล่ะ ”
“ เฮ้ย!!! จริงดิ ”
“ โห อุทานซะแมนเชียวนะ ”
“ ก็มันตกใจนี่หว่า ”
“ แล้วตกลงว่าไง จะยอมหย่ากับฮยอกแจมั้ย ”
“ เอ่อ คือ…..เรื่องแบบนี้ฉันพูดคนเดียวได้ที่ไหนล่ะ มันต้องดูคนรอบข้างด้วย ไอ้ฉันน่ะไม่เป็นอะไรหรอก แต่หมอนั่นจะอยู่ยังไง ติดฉันออกจะตายแบบนั้น ”
“ ห่วง??? ”
“ อือ เอ้ย เปล่า ฉันแค่กลัวว่าหมอนั่นจะทำใจไม่ได้ก็เท่านั้น ”
“ อย่างนี้เขาเรียกว่าห่วงไม่ใช่รึไง ”
“ บางทีมันอาจจะเป็นอย่างนั้นก็ได้ ”
“ คิมฮีชอล ”
“ หืม???? ”
“ ฉันขอโทษที่ต้องเสียมารยาท แต่ฉันคงรักนายไม่ได้ ”
“ เพราะโจวคยูฮยอนงั้นเหรอ ”
“ ใช่ ”
“ แต่หมอนั้นมันชอบฮยอกแจนะ ”
“ ฉันถึงได้ชวนนายมาคุยด้วยไง ฉันจะจีบโจวคยูฮยอน ”
“ มาบอกกับฉันแบบนี้ไม่กลัวฉันเสียใจรึไง ”
“ การที่พูดออกไป ดีกว่าปล่อยให้นายคิดเองเออเองอยู่ฝ่ายเดียวไม่ใช่หรือ ถ้าขืนปล่อยเอาไว้แบบนี้ นายอาจจะเจ็บกว่านี้ก็ได้นะ ”
“ มันก็จริงน่ะนะ คนทั่วไปมักไม่ยอมพูดความจริงกับฉัน เพราะกลัวว่าฉันจะเหวี่ยงใส่ ”
“ อีกอย่าง…..ฉันเห็นแววตาที่นายมองฮยอกแจ นั่นมันไม่ใช่สายตาที่นายใช้มองคนทั่วไป หรือแม้กระทั่งกับฉัน ”
“ นายนี่รู้มากจริงนะ ”
“ ฉันเก่งไง ”
“ ความจริงแล้วนายดูไม่เหมือนกับที่ฉันคิดเท่าไรนะ คิดว่าจะเป็นสุภาพบุรุษมากกว่านี้ซะอีก ”
“ นายก็เหมือนกัน นายแมนกว่าที่ฉันคิดอีก ”
“ ไม่เอา ฮีไม่แมน ฮีออกจะอ้อนแอ้นอรชร เอาเป็นว่าวันนี้นายนัดฉันมาเพื่อที่จะบอกให้ฉันตัดใจจากนายใช่มั้ย ”
“ ก็ประมาณนั้น และที่สำคัญฉันอยากให้นายรู้ใจตัวเองมากกว่า ”
“ เอาเหอะๆ ถึงยังไงนายก็ไม่ใช่ฉัน คงไม่มีใครรู้ใจตัวเองเท่ากับตัวฉันอีกแล้วล่ะ นายมีเรื่องจะพูดแค่นี้ใช่มั้ย ”
“ อีกเรื่อง…..ที่ฉันเคยพูดว่าอยากคบกับนาย ”
“ ชเวซีวอน!!!!! นายป่วยรึเปล่า แค่ได้ฟังเท่านี้ คนฉลาดๆอย่างฉันก็พอจะเข้าใจแล้วล่ะ ”
“ ข้อนั้นฉันยังไม่ยกเลิกนะ ฉันอยากพิสูจน์อะไรบางอย่าง ”
“ แล้วแบบนี้นาย…..ไม่กลัวว่าฉันจะถลำลึกไปกว่านี้หรือ??? ”
“ อย่างที่บอก ฉันไม่คิดว่าคนอย่างนายจะรักฉันได้หรอก ”
“ ฮ่า ๆๆๆ ไม่คิดว่าในโลกนี้จะมีคนมีความมั่นใจสูงเหมือนฉันอีกแล้วนะเนี่ย ”
“ ถ้านายไม่เต็มใจ ฉันก็ไม่บังคับอยู่แล้ว ”
“ ทำแบบนี้เพื่อจะให้โจวคยูฮยอนหึงหรือ??? ”
“ คงใช่ ”
“ ออกแนวเห็นแก่ตัวเหมือนกันนะนาย แต่ในเมื่อนายพูดตรงๆแบบนี้ งั้นก็ได้ ฉันก็อยากรู้เหมือนกันว่านายจะทำให้หมอนั่นหันมาเคะให้นายได้รึเปล่า ”
“ ขอบใจมาก ”
“ เรื่องแค่นี้ชิลมาก นายมีเรื่องที่จะบอกเท่านี้ใช่มั้ย ”
“ อืม ”
“ งั้นฉันขอตัว ”
“ ให้ฉันไปส่งมั้ย ”
“ ไม่เป็นไร ฉันกลับเองได้ ขอบใจสำหรับอาหารนะ ”
“ ไม่เป็นไร ”
.
.
.
“ ฮะ ฮะ ฮ่า ไม่คิดว่าใจร้ายไปหน่อยเหรอชเวซีวอน นายพูดเหมือนกับว่าฉันไม่มีความรู้สึกอย่างนั้นแหละ นายไม่รู้รึไง ว่าฉันเสียใจแค่ไหนกับการได้ยินคนที่เราแอบรักมานานสองนานบอกว่าเขารักคนอื่นแล้วให้เราตัดใจซะน่ะ ไม่รู้ใช่มั้ยว่ามันเจ็บ แล้วนายเป็นใครบังอาจมารู้ใจของฉันดีกว่าตัวฉันเอง…..แกล้งคบอย่างนั้นน่ะหรือ ? ฮ่า คิมฮีชอล นายนี่มันน่าสมเพชจริงๆ ”
“ แล้วไก่เผือกล่ะ หมอนั่นหายไปไหนเนี่ย ทิ้งฉันไว้คนเดียวหลายวันแล้วนะ เมื่อไรจะกลับบ้านสักที ”
»-(¯`v´¯)-»×º°”˜`”°º×`°.•°•.✿* ฉันนี่แหละ คิมฮีชอล `°.•°•.✿*׺°”˜`”°º× »-(¯`v´¯)-»
“ แม่ครับ ……..” เสียงแหบพร่าละเมออกมาในความมืด ฮีชอลสะดุ้งตัวตื่น ก่อนจะลุกขึ้นมาเปิดไฟที่หัวเตียง แล้วใช้มือทาบลงไปบนหน้าผากของฮยอกแจที่ตอนนี้ร้อนขึ้นกว่าเดิม
“ เฮ้!!!! ทำไมไข้ยังไม่ลดอีกล่ะเนี่ย ”
“ แม่……ครับ คิดถึงแม่จัง ”
“ ลูกแหง่ ฉันออกจะสวยขนาดนี้ อายุก็เพิ่งเท่านี้ มาเรียกฉันว่าแม่ได้ไง ห๊ะ!!! แล้วตัวร้อนจี๋อย่างนี้ ฉันจะทำยังไงดีล่ะ ” บ่นพึมพำพร้อมหันไปเอาผ้าชุบน้ำที่อยู่ข้างๆมาซับเหงื่อให้คนตัวเล็ก
“ แม่ครับ…… ”
“ เออ แม่ก็แม่ ว่าไงจ๊ะลูก อย่าละเมอนะ เดี๋ยวแม่เช็ดตัวให้ ดูสิไปเล่นที่ไหนมา กลับมาเป็นไข้ตัวร้อนจี๋แบบนี้ คราวหลังไม่ให้ไปกลับกระเหรี่ยงนั่นแล้วนะ ” หลังจากใช้ผ้าซับ มือเรียวเกลี่ยเส้นผมที่ปกบังใบหน้าที่แดงด้วยฤทธิ์ไข้
“ หิว…..น้ำ แม่ครับ……ผมอยากกินน้ำ ”
“ น้ำเป็นของเหลว เขาใช้คำว่ากระหาย เวลานายดื่มน้ำนายเคี้ยวด้วยรึไง อยากละเมอยังเรียกผิดอีก ไหนลองพูดใหม่ซิ ”
“ น้ำ……หิวน้ำ ”
“ เฮ้อ!!!! พูดกับคนละเมอไปก็เท่านั้น ” ฮีชอลลุกขึ้นไปรินน้ำให้ฮยอกแจดื่ม และเมื่อเดินกลับมาเขาก็พบปัญหาเข้าอย่างจัง
“ เอา ดื่มซะ!!!! ” ชายหนุ่มยกศีรษะเล็กขึ้นมา พร้อมยกน้ำในมือให้คนที่นอนไร้สติดื่ม แต่ก็ไม่สามารถทำได้ เพราะยิ่งป้อนเท่าไร น้ำก็หกออกมาเท่านั้น มิหนำซ้ำยังทำให้เจ้าตัวเล็กสำลักน้ำด้วย
แค่ก ๆ
“ เอาแล้วไงตู _*_ !! ”
.....
“ นี่ๆๆๆ ลุกขึ้นมาดีๆสิ อ้าปากด้วย ” มือเรียวบีบปากของฮยอกแจพร้อมยกแก้วน้ำเข้าไปจ่อที่ปากบาง และน้ำก็ไหลออกมาเช่นเดิม
“ เอาวะ ฉากที่คนอ่านรออยู่ นี่ฉันไม่ได้ทำเพราะพิศวาสนายหรอกนะ ก็แค่ไม่อยากได้ยินนายบ่น หิวน้ำๆ เสียงแหบสยองแบบนั้นน่ะฉันกลัว ”
“ แม่….ครับ ”
“ เรียกที่รักก่อนสิจะป้อนให้ ”
“ …. ”
“ แกล้งหลับป่ะเนี่ย ” ไม่พูดเปล่า ฮีชอลยังใช้มือไปแหกตาฮยอกแจขึ้นมาด้วย และนั่นก็ทำให้เขาอดที่จะขำออกมาไม่ได้
“ ฮ่ะๆๆๆๆ หน้านายมันโคตรจะตลกเลย แต่จะว่าไป ก็น่ารักเหมือนกันนะเรา ….. อ่า ~ ลืมไปเลย นายต้องการน้ำนี่ ” พูดจบก็ยกน้ำในแก้วขึ้นแล้วอมไว้ในปากก่อนจะบรรจงแตะลงไปอย่างแผ่วเบาบนริมฝีปากบาง แม้ว่าน้ำในปากจะหมดไปแล้วแต่ฮีชอลก็ยังไม่ยอมปล่อยจากริมฝีปากสีเชอร์รี่สุกนั่น จนกระทั่งเขาได้ยินเสียงบางอย่าง เคลื่อนเข้ามาอย่างไม่ทันตั้งตัว
ตึกตัก ~ ตึกตัก ~
“ เฮ้!!! ไก่เผือก ทำไมใจนายเต้นแรงอย่างนี้ล่ะ นี่มันแค่ป้อนน้ำให้นะ ไม่ใช่จูบสักหน่อย ” ฮีชอลละตัวออกจากฮยอกแจพร้อมกับตั้งใจฟังสียงที่เต้นดังโครมครามในแสงไฟสลัวๆนั่น
“ ว่าแล้วยังไม่หยุดอีก ” พูดจบก็ก็แนบหูลงบนอกซ้ายของร่างบางแล้วรีบลุกขึ้นมาทันที
“ ไม่ใช่เหรอ???? หัวใจของนายยังเต้นเป็นปกติ แล้วเสียงหัวใจเต้นนั่นมันของใครกันล่ะ ” มือเรียวทาบทับลงบนหน้าอกของตัวเองแล้วรีบลุกขึ้นออกจากห้องไปทันที
“ คิมฮีชอล นี่เสียงหัวใจของนายเหรอ ไม่จริงน่า ไม่ได้จูบสักหน่อย ฉันเป็นบ้าอะไรไป หรือว่าติดไข้จากหมอนั่นฟะเนี่ย ”
»-(¯`v´¯)-»×º°”˜`”°º×`°.•°•.✿* ฉันนี่แหละ คิมฮีชอล `°.•°•.✿*׺°”˜`”°º× »-(¯`v´¯)-»
ติ๊ง ต่อง ~ ……..
“ ห๊าววววววววว ใครมาแต่เช้าเนี่ย ”
ติ๊ง ต่อง ~ ……..ติ๊ง ต่อง ~ ติ๊ง ต่อง ~
“ คร้าบบบบบบ กำลังจะไป จะกดอะไรมากมาย ไม่มีมารยาทเลยรึไง ” ฮีชอลเดินสะเปะสะปะออกไปเปิดประตูห้องก่อนจะพบว่ามีแขกที่ไม่ได้รับเชิญมาหาแต่เช้า
“ ฮยอกแจล่ะ ” แขกผู้มาเยือนเอ่ยถาม เมื่อเดินเข้ามาในห้อง
“ ไม่สบาย ”
“ เป็นอะไรมากรึเปล่า ”
“ ไม่ ”
“ ขอเข้าไปดูหน่อยสิ ”
“ คิดว่าฉันจะให้เข้าไปมั้ยล่ะ ”
“ คิด ”
…….
“ คิดก็ไม่ให้เข้า คนอะไรมาหาเมียชาวบ้านแต่เช้า มาถึงก็จะบุกเข้าห้องนอน กึ๋ย!!! น่ากลัวๆ ”
“ คิดไงมาหาหมอนั่นแต่เช้า รู้ก็รู้ว่าหมอนั่นอยู่กับฉัน ”
“ ไม่เข้าถ้ำเสือ จะได้ลูกเสือมั้ยล่ะ ”
“ แต่หมอนั่นไม่ใช่ลูกเสือ หมอนั่นเป็นลูกเจี๊ยบ แล้วก็เป็นเมียฉันด้วย ถามใหม่อีกครั้ง …. มาทำอะไรแต่เช้า ”
“ ก็บอกแล้วว่าฉันโทรมาแล้วฮยอกแจไม่รับสาย ”
“ โหย!!! โจวคยูฮยอน ถ้าเขาไม่รับ นายไปมหา’ลัยเองไม่ได้รึไง หรือจำห้องไม่ได้ ถ้าไม่มีเมียฉันไปด้วยน่ะ ”
“ วันนี้วันเสาร์ ฉันจะพาฮยอกแจไปหอสมุด…..ตกลงจะให้เข้ามั้ย ”
“ ไม่…..หน้าไม่อาย พูดแค่นี้ยังไม่รู้เรื่องอีก กิ๊วๆ ”
“ ปัญญาอ่อนป่ะนายน่ะ อายุเท่าไรยังมา กิ๊วๆอยู่ได้ ”
“ ปัญญาอ่อนก็ยังดีกว่าคนที่พาเมียเขาไป พอเอากลับมาก็เป็นไข้ตัวร้อนจี๋ ”
“ ไม่สบายมากมั้ย ”
“ ไม่ ”
“ ขอเข้าไปเยี่ยมหน่อยนะ นิดเดียว ”
” ไม่”
“ ขี้งก ”
“ แล้วไง ก็เมียฉัน ฉันจะงกไว้ดูคนเดียว ”
“ ฉันเป็นเพื่อนกับฮยอกแจมาตั้งแต่เด็ก เห็นหมอนั่นมาเยอะกว่านายอีก ”
“ แต่นายคงไม่เคยเห็นตอนที่หมอนั่นไม่สบายล่ะสิ อ้อนฉันซะน่ารักเชียว ”
“ แต่ฉันกับฮยอกแจเคยแก้ผ้าอาบน้ำด้วยกัน ” คยูฮยอนยิ้มหยันเหมือนผู้มีชัย แต่ก็ต้องโดนตอกกลับหน้าหงายกลับมา
“ นั่นมันตอนเด็ก แต่เดี๋ยวนี้ ฉันมั่นใจว่านอกจากฉันแล้วหมอนั่นไม่เคยให้ใครเห็นแน่ ”
“ โรคจิต นี่กะจะควบสองเลยเหรอ ”
“ ควบสอง??? อะไร ยังไง ”
“ ก็ทั้งฮยอกแจแล้วก็ ก็….. ”
“ ใคร???? ซีวอนน่ะเหรอ ”
“ ก็ใช่ดิ นายไม่คิดรึไงว่าทำแบบนี้ฮยอกแจจะเสียใจแค่ไหนน่ะ แมนๆหน่อย หย่ากับฮยอกแจซะ ไหนๆนายกับหมอนั่นก็คบกันแล้วนี่ ”
“ ข่าวไวแฮะ แต่ฉันไม่หย่า มีอะไรรึเปล่า ”
“ หน้าไม่อาย ”
“ ก็ฉันหน้าด้าน มีอะไรมั้ย ไม่มีก็กลับไปได้แล้วสามีภรรยาจะได้พักผ่อน ” พูดจบก็ดันคยูยอนออกจากห้อง แล้วเดินเข้าไปยังห้องนอนของคนตัวเล็กที่ยังคงนอนอยู่ในนั้น
“ นอนสบายเชียวนะ ทำให้ฉันอดนอนแล้วยังต้องมาให้ทะเลาะกับกระเหรี่ยงนั่นอีก ” มองฮยอกแจก่อนจะนึกขึ้นได้ว่าต้องโทรไปบอกใครบางคน
“ ซีวอนจ๋าๆๆๆๆๆๆ ”
[ “ ไม่ต้องลากเสียง มันน่ากลัว” ]
“ คนใจร้ายยยยยยย ”
[ “ มีอะไรก็ว่ามา อย่าทำให้บรรยากาศเสียแต่เช้าน่า ” ]
“ พูดงี้ อยู่ใกล้ แกโดนต่อยปากแน่ …. ว่าจะโทรมาบอกเรื่องโจวคยูฮยอนสักหน่อย ไม่บอกดีกว่า”
[ “ อ่า….ครับ คุณฮีชอล มีเรื่องอะไรจะเล่าให้กระผมฟังหรือขอรับ ” ]
“ ถุย!!!! ”
[ “ ขนาดเสียงขากเสลดยังไพเราะเพราะพริ้งเลยนะขอรับ” ]
“ หุบปากแล้วฟัง…..หมอนั่นจะไปหอสมุด จัดการเองก็แล้วกัน ”
[ “ โอ๊ส!!!! ขอบใจมาก เอาไว้เลี้ยงข้าว แค่นี้นะ บาย ” ] พูดจบก็รีบวางสายโดยไม่ทันให้ฮีชอลได้เอ่ยอะไรอีก
“ เหมือนว่าฉันคิดผิดยังไงไม่รู้ที่เคยตกหลุมรักหมอนี่….. ” ร่างสูงบ่นงึมงำกับโทรศัพท์
“ แต่น่าแปลก ที่ฉันรู้สึกเสียใจ แต่มันไม่ได้เจ็บอย่างที่คิดไว้เลยแฮะ ยังพูดเป็นปกติกับหมอนั่น แถมยังดูสนิทกันมากขึ้นกว่าเดิมอีก แต่ดันมาใจเต้นกับไก่ใกล้ตัว…..วันนี้พาหมอนั่นไปหาหมอ แล้วเราเองก็น่าจะตรวจด้วยดีกว่า ”
»-(¯`v´¯)-»×º°”˜`”°º×`°.•°•.✿* ฉันนี่แหละ คิมฮีชอล `°.•°•.✿*׺°”˜`”°º× »-(¯`v´¯)-»
“ ไม่จริง หมอนั่นโกหก ต้องโกหกแน่ๆ ฮยอกแจไม่มีวันให้หมอนั่นเห็นหรอก ”
“ ไม่สิ ฮยอกแจ ออกจะรักหมอนั่น อาจจะยอมให้เห็นก็ได้ ”
“ แต่ฮยอกแจไม่ใช่คนอย่างนั้นนี่ คิมฮีชอล แกมันโกหกลวงโลก ”
“ แล้วถ้ามันเป็นจริงขึ้นมาล่ะ ”
“ อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก ม่ายเจงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง ” ร่างเพรียวเอามือขยี้หัวก่อนจะทุบลงบนโต๊ะเสียงดัง ทำให้คนที่นั่งอ่านหนังสืออยู่แถวนั้น หันมามองเป็นตาเดียว
“ ขะ ขอโทษครับ ” ว่าแล้วก็ก้มหน้าก้มตาอ่านหนังสือต่อไปเงียบๆจนกระทั่งมีคนเข้ามา
“ ขอนั่งด้วยได้มั้ย ”
“ อ่า ครับ ” พูดโดยที่ไม่เงยหน้ามองคนถามเพราะมัวแต่สนใจหนังสือในมือจนไม่สนใจสิ่งรอบข้าง และไม่รู้ว่าผู้มาใหม่เอาแต่นั่งจ้องหน้าตัวเองมาตลอดพร้อมกับรอยยิ้มเล็กๆที่เกิดขึ้นตลอดเวลา จนเวลาผ่านไปนานนับชั่วโมง เด็กหนุ่มถึงได้เงยหน้าจากตำราเรียนพร้อมกับบิดขี้เกียจเบาๆ ก่อนที่จะ……………….
“ เฮ้ย!!!!มาได้ไง ”
“ อย่าส่งเสียงดังสิ ” ซีวอนเอ่ยพร้อมเอามือจุ๊ที่ปากแล้วหันไปมองรอบข้างที่ตอนนี้หันมามองคยูฮยอนอีกหน
“ มาทำไม มาจากไหน กลับไปทางนั้นไป๊!!!! ” คยูฮยอนกระซิบเสียงเบา
“ มาหานาย ”
“ แต่ฉันไม่อยากเจอหน้านาย ”
“ แต่ฉันอยาก ”
“ เฮ้อ!!! ทำไมวันนี้ฉันต้องมาเจอคนประหลาดๆถึงสองคนด้วยฟะเนี่ย ”
“ ใคร??? ”
“ แถวนี้มีหนึ่งตัว ” พูดจบก็จับหนังสือขึ้นแล้วสะพายกระเป๋าเดินออกจากหอสมุดทันที
.
.
.
“ จะไปไหนเหรอ ให้ฉันไปส่งมั้ย ” ซีวอนถาม เมื่อเดินมาถึงยังลานจอดรถใต้อาคาร
“ ไม่ต้อง ฉันมีรถเป็นของตัวเอง นายไม่ต้องตามมานะ ”
“ อยากตามนี่ ”
“ บ้ารึไง คนเขาไล่อย่างนี้ยังจะหน้าหนาตามมาอีก ”
“ ฉันหน้าด้านไง ”
……
“ _*_ ประโยคนี้ช่างคุ้นหู ”
“ หืม ว่าไง ”
“ บอกว่าจะไปไหนก็ไป อย่าตามมาอีก เมื่อคืนทำอะไรกับฉันเอาไว้แบบนั้น ยังมีหน้ามาระริกระรี้ใส่กันอีกนะ ”
“ หืม???? เมื่อคืนฉันทำอะไรลงไปงั้นเหรอ ”
“ โหย!!!! อย่ามาแกล้งลืม ก็ที่นาย จะ จู……… ” หยุดอยู่แค่นั้นเพราะคยูฮยอนเองก็เพิ่งจะรู้ตัวว่าไม่ควรไปขุดคุ้ยถึงมันอีก
“ เรื่องที่ฉันทำไม ??? ที่ฉันจูบนายน่ะหรือ??? ”
“ ไม่ใช่โว๊ย!!!! เรื่องที่ฉันกำลังกินข้าวอร่อยๆ นายก็เข้ามาทำให้ฉันกินอะไรไม่ลงอะดิ ”
“ งั้นเพื่อเป็นการไถ่โทษ ให้ฉันเลี้ยงข้าวนายมั้ย ”
“ ไม่ต้อง พอดีว่าฐานะทางการเงินของฉันไม่ได้ขัดสนถึงขนาดจะให้นายมาเลี้ยงหรอกนะ ”
“ ไม่ได้เลี้ยงเพราะคิดว่านายจนสักหน่อย เลี้ยงเพราะอยากเลี้ยง เลี้ยงเพราะอยากเห็นหน้านายตอนกิน อยากเห็นนายตอนมีความสุขกับการกิน อยากเห็นนาย……. ”
“ พอได้แล้ว นายนี่ไร้สาระว่ะ แล้วไง วันนี้ไม่ไปหาแฟนนายรึไง ถึงได้ว่างมาป้อคนอื่นอยู่แบบนี้ ”
“ ก็มาหานี่แล้วไง ”
“ โถ่โว๊ย!!!!! ชเวซีวอน นี่นายมาหลงเสน่ห์อะไรฉันวะ บอกให้เป็นครั้งที่ 138 นะ ว่า ฉันรักฮยอกแจ อ่านปากช้าๆนะ ฉัน รัก ฮยอกแจ เก็ตมั้ย???? ”
“ โอเค ถ้านายจะบอกอย่างนั้น ฉันก็จะบอกนายเป็นครั้งที่ 1013 นายก็ลองอ่านปากของฉันบ้างนะ ฉัน รัก นาย ”
“ แล้วม้าตัวไหนบอกกับฉันแบบนั้นนะ ”
“ อย่างที่นายพูด….ฉันมีคนอื่นแล้ว ทำไมต้องมายุ่งกับนายอีก……นั่นสินะ ต่อไปนี้ ฉันจะซื่อสัตย์ต่อฮีชอลคนเดียว เรื่องที่ผ่านมา ฉันขอโทษอีกครั้ง ”
“ หืม??? ”
“ ชเวซีวอน นายอยากโดนฟ้าผ่าตายรึไง ฉันบอกไปแล้วว่าฉันน่ะโคตรเมะ นายตัดใจซะเถอะนะ เรื่องที่แล้วๆมาฉันให้อภัยนาย ต่อไปนี้ก็ทางใครทางมัน โอเค๊???? ”
“ ไม่โอเค ”
“ กูจะบ้า!!!! นี่นายฟังภาษาคนไม่รู้เรื่องรึไง จะไปตายที่ไหนก็ไปไป๊!!!! ” คยูฮยอนหันหลังหนีซีวอนอีกครั้ง แต่ก็ไม่วายโดนจับข้อมือแล้วรั้งเข้ามาหาตัวเอง
“ นายกลัวใจตัวเองใช่มั้ยล่ะ นายกลัวว่าอยู่ใกล้ฉันแล้วนายจะหวั่นไหวใช่มั้ย ”
“ หลงตัวเองไปหน่อยแล้ว คนอย่างฉันไม่หวั่นไหวกับผู้ชายหน้าม้าแบบนายหรอก”
“ งั้น ถ้าฉันทำอย่างนี้กับนายอีกครั้ง นายคงไม่รู้สึกอะไรสินะ ”
“ เห????? อื้อออออออออออออออออออ ” เป็นอีกครั้งหลังจากเมื่อคืนที่ผ่านมา รสจูบนุ่มนวลที่ซีวอนมอบให้ เมื่อลิ้นร้อนแทรกผ่านเข้าไปในโพรงปากฉ่ำ คยูฮยอนทั้งทุบทั้งตี ซีวอนกลับไม่สะทกสะท้านแม้แต่น้อย
“ แค่กๆๆ ไอ้บ้าซีวอน แกอยากตายใช่มั้ย ทำอะไรของนายเนี่ย ” ร่างเพรียวก่นด่า พร้อมเอามือเช็ดปากด้วยความรุนแรง
“ ฉันทำแบบนี้ นายหวั่นไหวขึ้นรึยัง ”
“ ไม่โว๊ย!!!! อย่าทำแบบนี้อีก คราวหน้าฉันอัดนายเลือดกลบปากแน่ ”
“ ฉันว่านายกลัวมากกว่า นายไม่กล้าให้ฉันจูบ นายไม่กล้าไปกินข้าวกับฉัน เพราะนายกลัวใจตัวเองล่ะสิ ”
“ ใคร ใครกลัว คนอย่างฉันไม่มีวันกลัวนายแน่ กะอิแค่จูบต่อให้ทำเป็นร้อยครั้งฉันก็ไม่พิศวาสนายขึ้นมาหรอก ”
“ งั้นนายกล้าพนันกับฉันมั้ยล่ะ ถ้านายกล้า ฉันจะยอมตัดใจจากนาย ”
“ โอเค …. ว่ามา ”
“ ฉันจะจูบนายทุกวัน เป็นเวลาสิบวัน ถ้านายไม่รู้สึกอะไรจริงๆ ฉันจะปล่อยมือจากนายเอง ”
“ ทุเรศ อย่างนี้ฉันก็เสียเปรียบดิ ”
“ ไม่กล้าก็บอกมาเถอะ ฉันจะได้ตามตื้อนายอยู่แบบนี้ตลอดไป จนกว่านายจะใจอ่อน ”
“ ….. ”
“ ว่าไง ไม่กล้าก็บอกมาตรงๆ ”
“ หลังจากสิบวัน นายจะไม่รบกวนฉันอีกใช่มั้ย ”
“ อื้ม ”
“ งั้นก็ได้ ลูกผู้ชาย เกี่ยวก้อยสาบาน ” ร่างบางชูนิ้วก้อยขึ้นมาก่อนจะจับมือของซีวอนขึ้นมาเกี่ยวกับนิ้วของตนด้วยใบหน้าที่จริงจัง ผิดกับอีกคนที่กลั้นขำจนแทบจะระเบิดเสียงหัวเราะออกมา
“ เป็นผู้ชายที่เกี่ยวก้อยสัญญาเนี่ยนะ ฮ่ะๆ ” “ ฮะๆ ”
“ ขำอะไรมิทราบ ”
“ เปล่า…..เอาเป็นว่านับตั้งแต่วันพรุ่งนี้เป็นต้นไป ”
“ เฮ้ย!!! ได้ไง วันนี้ดิ วันนี้นายจูบไปแล้วนะ ”
“ แต่นั่นมันก่อนที่ฉันจะพนันนี่ ”
“ ขี้โกงชัดๆ ” คยูฮยอนเบ้ปาก
“ งั้น วันนี้นายไปดินเนอร์กับฉันแล้วฉันจะลดจูบให้เหลือเก้าวัน ”
“ ทำไมฉันต้องไปกับนายด้วย ”
“ อยากถูกจูบเยอะๆก็บอกมาเถอะ ” ซีวอนยักไหล่
“ ก็ได้ๆ ใครเขาอยากถูกจูบกัน ฉันไปกินข้าวกับนายก็ได้ ”
“ งั้นไปกันเลย ”
“ จะบ้าเหรอ นี่เพิ่งเที่ยงเองนะ ”
“ งั้นเจอกันตอนเย็น ตกลงนะ ”
“ ไม่เจอตอนเย็นจะให้ไปดินเนอร์ตอนเช้ารึไงวะ ”
“ งั้นเจอกันร้านที่เราเจอกันเมื่อคืนนะ ”
“ รู้แล้วน่า แค่นี้ใช่มั้ย น่ารำคาญที่สุด ” คยูฮยอนทำหน้ายู่ ก่อนจะเดินขึ้นรถแล้วสตาร์ทออกไป
“ ทำไม รู้สึกเหมือนฉันถูกเอาเปรียบยังไงยังงั้นเลยวะเนี่ย ”
“ เอาเหอะ แค่เก้าครั้งเท่านั้น ฉันก็จะจัดการกับหมอนี่ได้ แล้วจะได้ไปจัดการกับคิมฮีชอลอีกคน ”
“ ว่าแต่ว่า…..เย็นนี้ใส่ชุดอะไรไปดีนะ ”
…………………………..โปรดติดตามตอนต่อไป
แม่ยกฮยอกชวนคุย
บรรลุไป 28 คอมเม้น
หลังจากที่ตอนที่แล้วเผลอดราม่าไป
ตอนนี้ก็กลับมาสู่โหมดปกติเช่นเดิม
ไม่มีอะไรจะเวิ่นเว้อ
ขอบคุณทุกท่านที่ติดตามนะคะ
อย่าหนีกันไปไหนล่ะ *o* ทำตาปริบๆ
แล้วเจอกันใหม่ ตอนหน้าค่ะ
ว่าไป…..ฮยอกลูกแม่ ตอนนี้หนูพูดกี่ประโยคเนี่ย
ปล้ำลิง. วันนี้ วันดี (2011)1013
ความคิดเห็น