คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : บทที่ 6 : ความรู้สึกที่ยากต่อการเข้าใจ
บทที่ 6 : ความรู้สึกที่ยากต่อการเข้าใจ
Cin-Taem
“ คุณ???? ”
“ ถ้าไม่ใช่ฉันนายคิดว่าเป็นใครล่ะ ” ฮีชอลตอบ
“ ผมไม่คิดว่าคุณ.....”
“ ฉันก็ไม่ได้คิดจะตามนายมาหรอก แต่ฉันพาคนมาพบนาย ”
“ เห???? ”
“ คุยกันเถอะนะ เดี๋ยวฉันจะไปเดินดูรอบๆแถวนี้สักหน่อย ” ฮีชอลหันไปบอกคนข้างๆแล้วเดินแยกตัวออกไป ร่างบางยิ้มให้ร่างสูงก่อนจะหันมาเผชิญหน้ากับแทมินอีกครั้ง แววตาคู่สวยรื้นด้วยน้ำตา ขาเรียวเดินมาพร้อมส่งสัมผัสอบอุ่นจากฝ่ามือมายังมือคู่เล็กของแทมิน
“ ชื่อแทมินใช่มั้ย .... พี่ชื่อฮยอกแจ ”
“ คุณฮยอกแจ ” แทมินเสียงสั่น ไม่ใช่เพราะหวาดกลัว เขากำลังดีใจ ไม่รู้ว่าเพราะอะไร แต่สัมผัสที่ผ่านมายังปลายมือมันอบอุ่นจนทำให้น้ำตาเริ่มนองบนใบหน้าอีกหนทั้งๆที่เพิ่งบอกกับผู้เป็นแม่ไปไม่นานว่าจะอดทน แต่ความอ่อนโยนที่ได้รับทำให้เด็กชายอดคิดไม่ได้ว่า เขาอาจจะไม่ได้อยู่คนเดียวบนโลกใบนี้อีกต่อไปแล้ว
.
.
.
“ คุยกันเรียบร้อยแล้วเหรอ ” ฮีชอลถาม เมื่อเดินกลับมาหาเด็กชายที่นั่งอยู่บนชิงช้าอีกครั้ง
“ ฮะ!!! ” แทมินตกใจเล็กน้อย เพราะไม่คิดว่าฮีชอลจะกลับมาอีกหน
“ แล้วจะเอายังไงต่อ ”
“ คุณไม่กลับไปกับพี่ฮยอกแจหรือฮะ ” เด็กชายก้มหน้า ใช้เท้าเขี่ยพื้นเบาๆ
“ ฉันถามว่าจะเอายังไงต่อไป อย่าเปลี่ยนเรื่องสิ ”
“ ผม....ผมรู้สึกบางอย่าง ความรู้สึกที่แม้แต่ตัวผมเองก็ตอบไม่ได้ว่ามันคืออะไร แต่ผมอยากอยู่กับพี่ฮยอกแจ ”
“ ไม่แปลกที่นายจะคิดแบบนั้น อาจจะเป็นเพราะหมอนั่นให้ความรู้สึกอยากอยู่ใกล้ อบอุ่น และอยากดูแลล่ะมั้ง ”
“ คุณก็คิดแบบนั้นใช่มั้ยฮะ ”
“ หมอนั่นเป็นคนรักของน้องชายฉัน และตอนนี้หมอนั่นคงมีคนคอยดูแลอยู่แล้ว ส่วนตัวฉันเองก็มีคนที่อยากอยู่ใกล้และอยากดูแลอยู่แล้วล่ะ ”
“ คุณแทมินใช่มั้ยครับ ” เด็กชายเงยหน้าขึ้นมองหน้าชายหนุ่ม หากแต่ฮีชอลไม่ตอบคำถามใดๆ เพียงแค่มองหน้าแทมินเรียบเฉย
“ .... ”
“ อ๊ะ!!! ผมไม่ได้หมายถึงตัวผมเองนะฮะ ผมหมายถึงคนรักของคุณต่างหาก ”
“ ฉันก็ไม่ได้ว่าอะไรนี่ ”
“ .... ”
“ แล้วนาย .... ”
“ พี่ฮยอกแจจะมารับวันเสาร์นี้ฮะ ผมจะย้ายไปอยู่กับพี่ชาย .... คุณว่าผมใจง่ายหรือเปล่าฮะ ”
“ ถ้านายใจง่าย นายคงรักฉันไปตั้งนานแล้วล่ะ ” ชายหนุ่มนั่งลงบนชิงช้าตัวข้างๆ
“ ถ้าอย่างนั้น...เราคงใจง่ายสินะ ” แทมินพึมพำกับตัวเองเบาๆ
“ หือ???? นายว่าอะไร???? ”
“ เปล่าฮะ....ว่าแต่ทำไมคุณยังไม่กลับไปล่ะฮะ ”
“ ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน ”
“ คุณจะกลับตอนไหนฮะ ”
“ ดูเหมือนนาย อยากไล่ฉันไปเหลือเกินนะ ”
“ ปะ เปล่าฮะ ผมแค่ถามเฉยๆ ”
“ ฉันคงค้างที่นี่ ”
“ แถวนี้ไม่มีห้องพักนะฮะคุณ ”
“ ข้อนั้นฉันรู้แล้วล่ะ ”
“ เห???? แล้วคุณจะค้างที่ไหนล่ะฮะ ”
“ ฉันต้องรอให้เจ้าของบ้านเขาเอ่ยปากชวนก่อนน่ะ ”
“ คุณมีคนรู้จักอยู่แถวนี้หรือฮะ ”
“ อืม…..อยู่ใกล้ๆนี่เอง ”
“ งั้นก็ค่อยยังชั่ว ผมคิดว่าคุณจะไม่มีที่พักซะแล้วสิ …. งั้นผมขอตัวก่อนนะฮะ ” เด็กชายลุกขึ้นพร้อมเอ่ยคำลา แต่ฮีชอลก็เรียกไว้ก่อน
“ เดี๋ยว!!!! ”
“ ฮะ??? ”
“ คนที่ฉันรู้จักแถวนี้มีแค่นายคนเดียวเท่านั้น ”
“ เอ๋???? ”
“ ทำหน้า งง อะไรอยู่ เดินนำไปสิ ”
“ มะ หมายความว่า???? ”
“ นายนี่ไม่ค่อยฉลาดสักเท่าไรเลยนะปาร์คแทมิน ”
.
.
.
“ มันแคบไปหน่อยนะฮะ ” แทมินบอกหลังพาชายหนุ่มมาถึงบ้านพักของตน
“ คงไม่หน่อยล่ะมั้งอย่างนี้ แล้วปกตินายกับแม่นอนกันยังไงเนี่ย ”
“ ผมก็นอนกับแม่ฮะ ตะ แต่ไม่ต้องห่วงนะฮะ คุณนอนในนี้ได้เลย เดี๋ยวผมไปนอนข้างนอกได้ฮะ ”
“ ห้องน้ำล่ะ ”
“ อยู่ข้างๆนี่เองฮะ ”
“ มีเครื่องทำน้ำอุ่นมั้ย ”
“ คุณอยากอาบน้ำอุ่นหรือฮะ เดี๋ยวผมจัดการให้ รอสักครู่นะฮะคุณ ” พูดจบก็วิ่งออกจากห้องนอนไปยังห้องเก่าๆนอกชานบ้าน บ้านไม้ชั้นเดียวขนาดไม่กี่เสื่อบ้านที่คิมฮีชอลมองแวบเดียวก็รู้ว่าคนติดหรูเช่นเขาคงทนอยู่ในบ้านหลังนี้ได้ไม่ถึงนาทีแน่ๆ เขาเองก็ไม่เข้าใจว่าทำไมไม่ไปพักในบ้านพักที่ดีกว่านี้ แค่ขับรถแป๊บเดียวก็ได้พักอย่างสบาย อันที่จริงเขาต้องถามตัวเองว่า ทำไมถึงยังไม่กลับโซลพร้อมฮยอกแจต่างหาก
.
.
.
“ คุณฮะ น้ำพร้อมแล้วฮะ ” เด็กชายวิ่งเหงื่อโทรมกายมาบอกแขกของตน
“ นายไปทำอะไรมา ทำไมเหงื่อถึงได้ออกเยอะขนาดนั้น ”
“ ไม่มีอะไรหรอกฮะ เชิญคุณอาบน้ำได้แล้ว ” ร่างบางยื่นผ้าเช็ดตัวผืนใหม่ให้ร่างสูง ฮีชอลเดินเข้ามาในห้องอาบน้ำ ที่ดูก็รู้ว่าเพิ่งถูกขัดถูทำความสะอาดมาหมาดๆ สายตาคมมองรอบๆห้องอาบน้ำธรรมดา ไม่มีข้าวของเครื่องใช้หรูหราตกแต่งและแน่นอนว่าไม่มีเครื่องทำน้ำอุ่น แต่กลับมีควันอุ่นๆลอยขึ้นมาจากถังใส่น้ำใบเขื่อง ชายหนุ่มหันหลังไปมองเด็กชายที่ตอนนี้กำลังเก็บข้าวของให้เข้าที่ ความรู้สึกบางอย่างแล่นลึกเข้าสู่หัวใจ ความรู้สึกที่แม้แต่เจ้าตัวก็ยังไม่เข้าใจ กับคนที่อยากทำลาย กับคนที่ไม่อยากเข้าใกล้ แต่กลับเป็นคนที่อยากอยู่ดูแล ความรู้สึกที่ทำให้คิมฮีชอลเจ็บปวดที่หัวใจ
“ เด็กน้อยของฉัน….ทำไมฉันถึงได้รู้สึกเจ็บอย่างนี้นะ ”
.
.
.
“ เชิญคุณพักผ่อนได้แล้วนะฮะ ”
“ แล้วนาย???? ”
“ ผมมีที่นอนอีกชุดนึง ”
“ ฮีตเตอร์ล่ะ ”
“ ที่นี่ไม่มีหรอกฮะ ”
“ แล้วนายยังจะออกไปนอนข้างนอกอีกรึไง ”
“ ไม่เป็นไรฮะ ผมชินแล้ว ”
“ แต่ฉันยังไม่ชิน ”
“ ผะ ผมขอโทษฮะ ”
“ งั้นก็มานี่ ” ร่างสูงกวักมือเรียกร่างบางที่ทำหน้าสงสัยอยู่
“ ฮะ??? ”
“ มาเป็นหมอนข้างให้ฉัน ”
“ อ๊ะ!!!! ไม่นะฮะ ผมไม่ใช่ลูกจ้างของคุณอีกต่อไปแล้วนะ ”
“ ไม่ใช่ลูกจ้าง แล้วทำไมนายถึงได้ทำนั่นทำนี่ให้ฉันอยู่ล่ะ ”
“ นั่นน่ะก็เพราะผม…..เอ่อ เพราะ….. ”
“ จะลงมานอนเอง หรือจะให้ฉันลากนายเข้ามา ” ฮีชอลทำท่าขึงขัง
“ แต่ผม…. ”
“ ฉันไม่ทำอะไรนายหรอก แต่ถึงทำนายก็รู้สึกดีไม่ใช่รึไง ”
“ ….. ”
“ ฉันรับปากว่าจะไม่ทำอะไรที่ทำให้ตัวเองรู้สึกแย่หรอกน่า รีบๆหน่อยฉันหนาว แล้วปิดไฟด้วยฉันเป็นโรคแพ้แสงไม่ชอบนอนเปิดไฟ ” ชายหนุ่มบ่น และคำว่ารู้สึกแย่ของร่างสูงก็ทำให้แทมินรู้สึกเบาโหวงที่ช่องท้องขึ้นมาทันที ขาเรียวเดินไปปิดไฟก่อนจะไปนั่งลงบนที่นอนใกล้ๆชายหนุ่มที่ล้มตัวลงนอนไปแล้ว เด็กชายมองดูแผ่นหลังของคนที่นอนตะแคงหันหลังให้ตนพร้อมกับน้ำตาที่ทำท่าว่าจะหยดลงมาอีกหน
“ คุณคงรู้สึกแย่มากๆเลยใช่มั้ยฮะ ” เด็กชายคิดในใจ และล้มตัวลงนอนหันหลังให้กับชายหนุ่ม แม้อยากข่มตาให้หลับก็หลับไม่ลง จนเวลาเลยผ่านไปก่อนที่เด็กชายจะสะดุ้งโหยงเมื่อท่อนแขนเรียวของอีกคนจับไหล่บางของตนกลับมา พร้อมกับร่างสูงที่ขึ้นคร่อมร่างบางเอาไว้
“ คะ คุณ !!!!! ”
“ แทมิน….. ”
“ คุณจะทำอะไร ไหนบอกจะไม่ทำเรื่องที่ตัวเองรู้สึกแย่ไง ”
“ ใช่ ฉันรู้สึกแย่ทุกครั้ง….ทุกครั้งที่ทำกับนายแล้วฉันไม่เคยรังเกียจมัน ฉันรู้สึกแย่ที่ทรยศแทมิน รู้สึกแย่ ที่อยากทำกับนายมากกว่าเดิมทุกครั้ง ฉัน…… ”
“ คะ คุณฮะ!!!!! ”
“ ฉันอยากกอดนาย ”
“ …. ”
LAST รักสุดท้ายที่ใจปรารถนา
Won-Kyu
“ สวัสดีค่ะซีวอน…. ” หญิงผู้มาใหม่ทักทาย แต่สายตาจ้องมองไปยังเด็กหนุ่มที่ยืนอยู่ใกล้เจ้าของชื่อ
“ กาฮี….. ”
“ ขอโทษที่ไม่ได้นัดไว้ล่วงหน้านะคะ วันนี้มาแต่เช้ากาฮีเลยทำอาหารมาฝากด้วยค่ะ นี่กาฮีลงมือทำเองเลยนะคะ เพื่อซีวอนโดยเฉพาะเลย ” หญิงสาวชูปิ่นโตใส่อาหารขนาดกลางให้ชายหนุ่มดูพร้อมยิ้มหวาน
“ อ่า ขอบคุณครับ ”
“ แล้วนั่น???? ” สายตาเฉี่ยวๆหันมองไปยังเด็กหนุ่มที่ยืนอยู่ใกล้ๆ
“ เอ่อนี่คือ…..”
“ หลานชายใช่มั้ยค่ะ …..สวัสดีจ๊ะ น้าเอาของมาฝากด้วย หลานชายช่วยเอานี่ไปใส่จานให้หน่อยนะจ้ะ ” ยังไม่ทันที่เจ้าของบ้านจะได้ตอบ หญิงสาวก็แทรกขึ้นเองพร้อมกับที่มือเรียวส่งข้าวของในมือไปให้คยูฮยอนที่ตอนนี้มองหน้าซีวอนเขม็ง
“ ไม่เป็นไรครับ เดี๋ยวผมไปจัดการเอง ” ซีวอนแย่งของในมือคยูฮยอนมาถือเอง แต่ก็ถูกเจ้าตัวเล็กกระชากกลับไป
“ ไม่เป็นไรครับ เชิญคุณลุงรับแขกของคุณลุงเถอะ เดี๋ยวทางนี้ผมจะจัดการให้ ” พูดจบก็เดินหายเข้าไปในครัว จัดแจงอาหารที่หญิงสาวบรรจงทำมาเป็นอย่างดี อาหารที่ถูกวางในจานสวยงามน่ากิน ผิดกับแฮมก้อนโตๆที่ทั้งไหม้ทั้งเกรียมของตน
“ เชอะ!!!! กาฮีมาแต่เช้า ทำอาหารมาให้ด้วย แหวะ!!! ถ้าไม่บอกที่อยู่ให้เขารู้ มีรึจะมีใครวิ่งโล่มาหาแต่เช้า คนนี้ล่ะสิที่ถ่อสังขารหาเขาถึงโซลน่ะ แก่แล้วไม่เจียม แต่งงานแล้วก็ไม่เจียม ยังเที่ยวหาเศษหาเลยไปทั่วเลยนะชเวซีวอน ” พูดไปก็เอาส้อมทิ่มลงไปบนจานอาหารของหญิงสาวผู้มาใหม่อย่างลืมตัว
“ โกรธเหรอ ” ชายหนุ่มที่เพิ่งเดินเข้ามาสังเกตอาการของเจ้าตัวเล็กก่อนจะเอ่ยถามออกไป
“ คนอย่างฉันจะมีสิทธิ์โกรธใครได้ล่ะ ”
“ คยูฮยอน อย่างอแงสิ ”
“ ฉันไม่ได้งอแง…..เอ้านี่ อาหารของที่รักของนาย เชิญทานกันตามสบาย ” ร่างบางยกจานอาหารใส่มือชายหนุ่มก่อนจะเดินกระแทกเท้าออกไปจากครัว ก่อนจะชะงักเล็กน้อยเมื่อถูกผู้เป็นสามีเอ่ยรั้งไว้
“ จะไปไหน ทานด้วยกันก่อนสิ ”
“ ไม่กิน ไม่หิว ”
“ แล้วนั่นจะไปไหน ”
“ พักผ่อน ปวดหัว อยากอ๊วก ”
“ ทานยามั้ย เดี๋ยวฉันหาให้ ”
“ ไม่ต้องมาสนใจฉัน เชิญรับแขกของนายไปเถอะ!!!! ”
“ คยูฮยอน ”
“ ไม่ต้องตามมานะ ถ้าตามมาฉันจะโกรธนายสิบวัน ” ร่างเพรียวหันหลังให้ เดินขึ้นไปยังชั้นสองของบ้าน บ้านที่เขาคิดว่าจะไม่มีคนอื่นมายุ่มย่ามเช่นวันนี้ เด็กหนุ่มเข้ามานอนพักอยู่ในห้องพร้อมเผลอหลับไปด้วยความรู้สึกเหนื่อยล้าและด้วยพิษไข้อย่างที่เจ้าตัวคาดไม่ถึง
สามชั่วโมงให้หลังที่เจ้าตัวเผลอหลับไป ร่างบางยันกายขึ้นอย่างอ่อนเพลีย ขาเรียวลงไปดูว่าแขกผู้ไม่ได้รับเชิญกลับไปหรือยัง แต่พบว่านอกจากหญิงสาวจะยังไม่กลับไป ผู้เป็นสามีก็ยังตีหน้าระรื่นอยู่ไม่ห่างกาย ในมือถืออัลบั้มภาพ ชี้ชวนให้หญิงสาวเบียดกายเข้ามาใกล้ ภาพที่คยูฮยอนเห็นแล้วรู้สึกทั้งใจหายและความรู้สึกบางอย่างที่เจ้าตัวมักมีให้ชายหนุ่มเสมอเมื่อผู้เป็นสามีเข้าใกล้คนอื่น ความรู้สึกที่แม้แต่เจ้าตัวก็ยังไม่รู้ว่ามันคืออะไร…..
เมื่อไม่อยากแทรกกายเข้าไปเป็นตัวขัดจังหวะของคนทั้งคู่ แต่ก็ไม่อยากหมกตัวอยู่ในห้อง คยูฮยอนจึงพาตัวเองเดินหลบออกไปทางหลังบ้าน ความรู้สึกปวดศีรษะที่ทวีเพิ่มมากขึ้นกับร่างกายที่ร้อนระอุยังไม่เจ็บเท่าความรู้สึกโหวงเหวงที่หัวใจ เมื่อหมดที่พึ่งพาอยากจะกลับไปพบพ่อกับแม่แต่ก็ไม่อยากสร้างเรื่องเดือดร้อนให้ คยูฮยอนจึงตัดสินใจไปหาที่พึ่งพิงเดียวที่จะให้เขาระบายเรื่องต่างๆได้ ร่างบางพากายที่เหนื่อยล้ามายังหลุมฝังศพของผู้ที่ได้ชื่อว่าเป็นรักแรกของคนรักของเขา….โจวคยูฮยอน
“ นาย เคยมีความรู้สึกเหมือนกันกับฉันมั้ย ทำไมมันเจ็บที่หน้าอกอย่างนี้ ” เมื่อมาถึงเด็กหนุ่มก็เอ่ยขึ้นลอยๆกับหลุมฝังศพของผู้ที่ใบหน้าเหมือนถอดมาจากพิมพ์เดียวกับตน
“ ฉันไม่อยากให้หมอนั่นยุ่งเกี่ยวกับผู้หญิงคนอื่น ”
“ ฉันไม่ชอบที่หมอนั่นไปหัวร่อต่อกระซิกกับใครๆ ”
“ ฉันไม่ชอบที่หมอนั่นเห็นคนอื่นสำคัญกว่าฉัน….แน่นอนยกเว้นนายคนนึง น่าแปลกนะที่ถึงฉันจะคิดว่านายเป็นศัตรูหัวใจหมายเลขหนึ่งแต่ฉันกลับรักนายเอามากๆ เวลามีเรื่องไม่สบายใจนายก็เป็นผู้รับฟังที่ดีไม่เคยขัดใจฉันเลย อ่า…แต่นายลุกขึ้นมาขัดใจฉัน ฉันคงช็อคตายไปนานแล้วล่ะ ฮ่ะฮ่ะ ”
“ ทำไมเวลาคุยกับนายแล้วฉันรู้สึกมีกำลังใจขึ้นเป็นกองเลยนะ ”
“ คยูฮยอน นายคนที่มีชื่อและใบหน้าเหมือนกันกับฉัน นายคิดว่า….ฉันเป็นเด็กขี้อิจฉาหรือเปล่า???? ”
“ จะว่าไปฉันนี่ก็พูดไม่สุภาพกับนายเลยเนอะ…..งั้นต่อไปนี้ฉันจะเรียกนายว่าพี่ชายนะ โจวคยูพี่ชายของคิมคยู นายว่าดีหรือปล่า…..ดีใช่มั้ย งั้นพี่ชายครับ สวัสดีครับ ”
“ พี่ชาย ตอนนี้น้องชายของพี่เหมือนคนบ้าเลยนั่งคุยกับหลุมฝังศพก็ได้ เฮ้อ!!!! ”
“ พี่ชายครับ น้องชายปวดหัวจัง ขอนอนหลับตรงนี้สักงีบนะครับ ” เมื่อเพลียได้ที่ คยูฮยอนก็ล้มกายลงนอนใกล้ๆสุสาน ความเหนื่อยล้าทำให้เจ้าตัวเล็กหลับไปโดยไม่รู้เลยว่าเมฆหนากำลังตั้งเค้าทะมึนอยู่ไม่ไกล
ครื้น ครื้นนนนนนน เสียงเมฆหนาเสียดสีกันบนชั้นบรรยากาศ เรียกสติของเจ้าตัวดีให้ฟื้นคืนจากการหลับใหล ร่างบางสั่นระริกด้วยความหวาดกลัวเมื่อพบว่าตนอยู่เพียงลำพังในที่โล่งกว้างท่ามกลางฝนที่ตกลงมาโปรยปราย ทั้งๆที่อยากจะรีบวิ่งกลับบ้าน แต่เรี่ยวแรงก็ไม่มีดังใจคิด
“ ซีวอน!!!!!! ” ชื่อเดียวที่เจ้าตัวตะโกนร้องเรียกหา สองขาพาร่างกายที่อ่อนแรงเดินลัดเลาะกลับบ้าน ที่ตอนเดินมาไม่ได้ไกลมากนัก แต่ขากลับเจ้าตัวรู้สึกเหมือนเดินทางนับสิบกิโล
เปรี้ยง!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! เสียงฟ้าผ่าอยู่ไม่ไกล ทำเอาร่างบางคู้ตัวงอ ใบหน้าและลำตัวเปียกโชกด้วยสายฝนที่เริ่มเทกระหน่ำลงมา
“ ซีวอน…..” เด็กหนุ่มเรียกชื่อสุดท้ายเสียงแผ่วเบาก่อนที่สติสัมปชัญญะทั้งหมดจะดับวูบลงอีกครั้ง
.
.
.
“ อื้อออออ ” สัมผัสอ่อนนุ่มจากผ้าเช็ดตัวผืนเล็กเรียกเสียงครางจากเด็กหนุ่มได้เป็นอย่างดี ถึงอยากจะลืมตาแต่ก็ไม่สามารถทำได้ เสียงเอะอะโวยวายทำให้รู้ว่าเขาไม่ได้อยู่เพียงลำพังสองคน
“ ซีวอน...... ”
“ คน....ใจ.....ร้าย ”
“ ฉัน.....เกลียด.....นาย ”
.
.
.
“ น้ำ...... ” คยูฮยอนส่งเสียงละเมอออกมา
“ ฟื้นแล้วเหรอ ????? ” คนที่นอนเฝ้าไข้อยู่ไม่ห่างกาย เอ่ยอย่างดีใจเมื่อรู้ว่าร่างเพรียวกลับมารู้สึกตัวอีกครั้ง
“ น้ำ.....”
“ อ๊ะ!!!นี่ ดื่มซะ ” มือหนาประคองศีรษะของร่างบางไว้เล็กน้อยพร้อมส่งน้ำในมือไปยังคนป่วย
“ แค่กๆ ”
“ เบาๆสิ ไม่ต้องรีบ ”
“ อื้ออออ ซีวอน ” คยูฮยอนพยุงตัวให้นั่งขึ้นกับเตียง แล้วพยายามปรับสายตาให้เข้ากับความสว่างภายในห้อง ก่อนจะตกตะลึงเพราะคนที่นั่งอยู่เคียงข้างไม่ใช่ผู้เป็นสามีของตน
“ คุณ!!!!! ”
“ ไม่ต้องตกใจ ฉันเพิ่งย้ายมาใหม่ อยู่ไร่ข้างๆนี่เอง ”
“ ละ แล้วผมมาอยู่นี่ได้ไง ”
“ พอดีฉันขี่มาไปดูรอบๆไร่นี้ แล้วเห็นนายหมดสติอยู่ใกล้ๆ จะพาไปส่งก็ไม่รู้ว่าที่ไหน ฉันก็เลยพามานี่ บ้านฉันเอง ” เจ้าของบ้านหนุ่มตอบกลับด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม
“ อย่างนั้นเองเหรอ???? ”
“ ปกติ เขาต้องพูดขอบคุณไม่ใช่รึไง ”
“ อ๊ะ!!!! ขอบคุณครับ ” คยูฮยอนรีบก้มศีรษะให้
“ ฉันล้อเล่นน่ะ....ทำแบบนี้เดี๋ยวก็เป็นลมไปหรอก ”
“ ใครจะไปรู้เล่า ” ร่างบางหน้ายู่
“ ว่าแต่นายชื่ออะไร ” ชายหนุ่มเอ่ยถาม
“ คิมคยูฮยอน ผมชื่อคิมคยูฮยอน แล้วคุณล่ะ ”
“ ฉัน ชิมชางมิน ยินดีที่ได้รู้จักคยูฮยอน ” ชายหนุ่มส่งยิ้มให้อีกครั้ง และไม่รู้ว่าเป็นครั้งที่เท่าไร เพราะตั้งแต่คยูฮยอนฟื้นขึ้นมาก็เห็นแต่ใบหน้าเปื้อนยิ้มของชายผู้นี้ จนทำให้คิดถึงคนอีกคนที่ไม่รู้ว่าตอนนี้กำลังทำอะไรอยู่
“ ตอนนี้กี่โมงแล้ว ”
“ หกโมงเย็น ”
“ ห๊า!!!! แย่แล้ว นี่ฉันออกมานานแล้วเหรอเนี่ย ” เมื่อรู้เวลาก็ทำท่าตกใจ สองแขนรีบยันตัวเองลุกขึ้นจากเตียงจนทำให้เซถลาเล็กน้อยเพราะลุกขึ้นยืนกระทันหันแต่นั่นยังไม่เท่ากับที่ตนรู้ว่าเสื้อผ้าถูกเปลี่ยนออกจนหมด ใบหน้าหวานที่ซีดเผือดกลับแดงซ่านขึ้นมาทันทีเมื่อคิดว่าชายหนุ่มอาจจะเห็นร่องรอยที่ผู้เป็นสามีทิ้งไว้ให้เป็นแน่
“ จะรีบไปไหน....หน้ายังแดงอยู่เลย ไม่ต้องรีบหรอก ” เจ้าของบ้านลุกขึ้นยืนประคองเด็กหนุ่ม
ก็อก ก็อก เสียงเคาะประตูดังขึ้นพร้อมกับหญิงสูงวัยร่างท้วมที่เดินเข้ามาในห้องด้วยอาการไม่สู้ดีนัก
“ คุณผู้ชายคะ ”
“ มีอะไรครับป้า ”
“ เอ่อ.....มีแขกมาค่ะ บอกว่ามาจากไร่ข้างๆ มาตามหาคนที่ชื่อชเวคยูฮยอน ”
“ หือ???? ชเวคยูฮยอนเหรอ ” ชายหนุ่มมองหน้าแม่บ้านพร้อมหันไปหาเด็กหนุ่มที่ตอนนี้กลับมาหน้าซีดอีกครั้ง
“ คยูฮยอน !!!!!! ” ซีวอนตะหวาดลั่น เมื่อตนรีบร้อนจนต้องถือวิสาสะขึ้นมาบนห้องโดยไม่ได้รับอนุญาตจากเจ้าของบ้าน และภาพที่เห็นเมื่อเจ้าตัวเล็กอยู่ในอ้อมกอดของคนแปลกหน้ากับชุดนอนที่ไม่คุ้นตาก็ทำเอาเจ้าตัวสติหลุดขึ้นมาทันที
“ ซะ....ซีวอน.... ” คยูฮยอนหน้าถอดสี รีบผละตัวออกจากชายหนุ่มอีกคนแทบจะทันที
“ นายมาทำอะไรที่นี่!!!!! ”
“ ฉะ ฉัน..... ”
“ พูดมาสิ มัวอ้ำอึ้งอยู่ทำไม!!!! ”
LAST รักสุดท้ายที่ใจปรารถนา
Hyun-Hyuk
“ รู้อย่างนี้ ก็คงเตรียมใจไว้พร้อมสินะว่าตัวเองต้องเจออะไรบ้างน่ะ ” ไม่ทันที่จะให้ร่างบางได้ตอบอะไรกลับมา ชายหนุ่มกระชากคนตัวเล็กไปยังเตียงกว้าง ก่อนจะไซ้ใบหน้าคมลงบนซอกคอระหงส์ มือไม้ซุกซนไปทั่วร่างที่นอนแน่นิ่ง ฝืนกลั้นน้ำตาแห่งความปวดร้าวไว้ภายใน แม้จะทำแกร่งเช่นนั้น แต่ทุกครั้งที่มือหนาเคลื่อนผ่านหน้าอกอิ่ม ร่างบางก็สั่นน้อยๆทุกครั้งไป
“ อ๊ะ!!!! ” คนตัวเล็กร้องเสียงหลง เมื่อมือเรียวกำลังจะเคลื่อนตัวไปยังขอบกางเกงของตน
“ แน่จริงก็อดทนให้ถึงที่สุดสิฮยอกแจ”
“ อ๊ะ......... พะ พอเถอะ อื้ออออออออ ”
“ ถึงจะทำเหมือนรังเกียจ แต่ร่างกายนายกลับไม่รู้สึกอย่างนั้นนะฮยอกแจ ”
“ คุณทำแบบนี้ก็จะได้แค่ร่างกายผมเท่านั้นคุณไม่มีวันได้หัวใจผมไปแน่ ”
“ แล้วทำไม ฉันถึงต้องอยากจะได้หัวใจนายล่ะ ” และคำถามนั่นเองก็ทำให้ฮยอนจุงละตัวเองออกมาจากร่างบาง
“ …. ” ฮยอกแจนิ่งเงียบไม่ยอมตอบ ดันตัวเองให้ลุกขึ้นจัดแจงติดกระดุมเสื้อให้เรียบร้อย
“ นายคิดว่าฉันชอบนายรึไง …. ทำไมคนอย่างฉันต้องไปชอบคนอย่างนาย กับนายน่ะ ท่อนไม้ยังได้อารมณ์มากกว่าอีก ”
“ …. ”
“ นายมันคนหลงตัวเอง คิดว่าฉันชอบนายสินะ หึ ไม่มีทางซะล่ะที่คนอย่างฉันจะไปรักนาย วันนี้ฉันแค่มาบอกว่าให้นายมาเป็นผู้จัดการของฉันเท่านั้น ”
“ ทำไมผมต้องไปทำงานกับคุณด้วย ”
“ เพราะฉันสั่งไง ”
“ คงไม่จำเป็น ค่าเสื้อผมจะคืนให้ทั้งหมดแน่ ”
“ แล้วนายจะไปทำงานที่ไหนล่ะทีนี้ ”
“ ก็ที่เดิม ”
“ เสียใจ ฉันไปบอกคุณป้าของนายแล้วว่า นายจะไม่ไปทำที่นั่นอีก ”
“ คุณ!!!! ”
“ เรียกทำไม ”
“ ช่างสิ ร้านขายดอกไม้ก็ยังมี ” ฮยอกแจยักไหล่
“ ร้านนั่น ฉันก็บอกไปแล้วว่านายจะเลิกทำ พอดีกับที่มีคนมาสมัครงาน เจ้านายของนายเขาก็ได้ลูกน้องใหม่แล้ว ”
“ ทำไมคุณทำแบบนี้ แย่มากเลยรู้มั้ย ถึงยังไงผมก็ไม่ไปทำงานกับคุณแน่ ”
“ ถ้าศักดิ์ศรีมันค้ำคอนักก็ไม่ต้องทำหรอก รอให้อดตายไปเหอะ งานดีๆไม่ชอบ ชอบงานหนักๆ เงินก็ดี ถ้ามีเหตุฉุกเฉินต้องใช้เงินด่วนจะทำยังไง เรียนจบแค่มัธยมปลาย คงจะมีคนจ้างนายทำงานหรอก ”
“ แล้วคุณมาจ้างผมทำไมมิทราบ ”
“ คิดว่าอยากจ้างรึไง สงสารหรอก ”
“ ดี….งั้นค่าจ้างของผมเท่าไร ”
“ ล้านนึงพอมั้ย ”
“ สองล้าน ”
“ นี่นาย จะขูดเลือดขูดเนื้อกันรึไง ฉันเป็นคนจ้างนายเองนะ ”
“ ถ้าไม่ตกลงก็ตามใจ ”
“ ล้านห้า….คิดว่าฉันง้อใช่มั้ย ”
“ สองล้าน ” ฮยอกแจยังยืนยันคำเดิม ใจจริงเขาไม่ใช่คนเห็นแก่เงิน เงินหนึ่งล้านมันก็มากพอที่คนเรียนน้อยอย่างเขาสมควรได้ หากด้วยความที่เขาหงุดหงิดกับคนที่เอาแต่ใจตนเองอย่างคิมฮยอนจุง จึงทำให้ฮยอกแจต้องใช้ไม้ตาย เรียกเงินเยอะๆ คนที่ฉลาดพอคงไม่ตกลงกับค่าแรงมากมายเช่นนั้น แต่ฮยอกแจคงไม่รู้ว่าไม้ตายนี้ใช้ไม่ได้กับผู้ชายชื่อฮยอนจุงเป็นแน่
“ ล้านแปด …. กล้ามากนะที่คิดมาต่อรองกับคนอย่างฉันน่ะ ”
“ สองล้านครั้งสุดท้าย ถ้าไม่ ก็อย่าคุยเรื่องนี้อีก ”
“ ก็ได้ๆ สองล้านก็สองล้าน นายคิดว่านายเป็นใครกัน ถึงมาทำแบบนี้ ”
“ ห๊า!!!! อย่าบอกนะว่าคุณจะจ่าย นั่นน่ะมันมากเกินไปด้วยซ้ำ ”
“ สองล้านเอง กระจอกมาก นายต่างหากรับปากแล้วห้ามเบี้ยวเด็ดขาด พรุ่งนี้มาทำงานกับฉันเลย ตกลงมั้ย ”
“ ผมไม่ว่าง ”
“ ทำไม นายมีธุระอะไรกับไอ้หน้าสวยนั่นรึไง ”
“ เปล่า….แต่ซองมินเข้าโรงพยาบาล…. ”
“ เห???? แฟนเด็กของนายเป็นอะไรไปล่ะ ”
“ คุณนี่มันโรคจิตรึไง คิดอะไรแบบนั้นน่ะ ”
“ ก็รึไม่จริง หมอนั่นหวงนายยังกะอะไร แล้วเป็นอะไรไปล่ะ ”
“ ผมก็ไม่รู้เหมือนกัน ….ผมกลับมาเอาของแล้วจะกลับไปอีกครั้ง ”
“ งั้นให้ฉันไปส่ง ”
“ ไม่เป็นไรขอบคุณ ”
“ นี่นาย!!!! คนเขามีน้ำใจจะพาไป นายก็ไม่ต้องขัดหรอก หรือคิดว่าฉันชอบนายล่ะ แค่จะพาไปส่งเพราะสงสาร อีกอย่างจะได้ไม่ต้องเสียค่ารถ อย่าโง่ได้รึเปล่า ศักดิ์ศรีน่ะ เอาเก็บใส่ลิ้นชักไว้บ้าง ไม่ต้องเอามาผูกไว้กับคอหรอก อีกอย่างฉันก็อยากรู้ว่าเด็กนั่นจะเป็นยังไงบ้าง ”
“ คุณเป็นห่วงซองมินเหรอ ”
“ คะ ใครเป็นห่วง รีบเก็บของสิ จะได้พาไป ฉันลงไปรอที่รถนะ ” พูดจบก็เดินหน้าเครียดลงไปรอข้างล่าง ฮยอกแจแอบยิ้มเล็กน้อย ทั้งๆที่ตอนเจอกันวันนี้ชายหนุ่มก็ทำท่าเข้มขึงเหมือนโกรธกันมานานนับปี แต่อยู่ๆก็กลับมาเป็นตัวป่วนอีกเช่นเคย นิสัยของฮยอนจุงจึงทำให้ฮยอกแจรู้สึกสงสัยขึ้นมาว่า แท้จริงแล้วเจ้าตัวมีนิสัยอย่างไรกันแน่
.
.
.
“ นี่คุณ กลับไปนอนได้แล้ว พรุ่งนี้ไม่มีงานรึไง ” ฮยอกแจถามขึ้น เมื่อเดินออกมาจากห้องพักของซองมินที่ตอนนี้อาการดีขึ้นมาก
“ หมอนั่นเป็นไงบ้าง ”
“ ก็ดีขึ้นแล้ว ซองมินเป็นโรคประจำตัวน่ะ คุณป้าทำงานจนลืมพามาหาหมอ อาการเลยกำเริบ ”
“ โรคประจำตัวเหรอ….นั่นน่ะมันแย่มากๆเลยนะ ” ร่างสูงเอ่ยเสียงเศร้า จนทำให้ฮยอกแจเอ่ยถาม
“ เป็นอะไรหรือเปล่า ”
“ เปล่า….ถ้างั้น พรุ่งนี้นายเริ่มทำงานได้เลยนะ ”
“ มันจำเป็นจริงๆหรือ ที่จะต้องจ้างผมน่ะ ”
“ จำเป็นสิ เพราะตอนนี้ฉันดังแล้ว จำเป็นต้องมีผู้จัดการส่วนตัว ”
“ แต่ผมเห็นว่าคุณเองก็มีผู้จัดการอยู่แล้วนี่ ”
“ ฉันไล่ออกแล้ว หมอนั่นชอบขัดใจฉัน รับงานซ้ำซ้อน แอบโกงค่าตัวฉันด้วย ฉันเลยอยากหาคนที่ไว้ใจได้มาทำให้ไงล่ะ ”
“ แล้วคุณคิดว่าผมไว้ใจได้อย่างนั้นเหรอ???? ”
“ ไม่รู้สิ….แต่ฉันตัดสินใจแล้ว นายเองก็ห้ามปฏิเสธ ”
“ งั้นผมขออะไรอย่างหนึ่งได้มั้ย ”
“ ว่ามา…. ”
“ อย่าทำแบบ…..เอ่อ แบบนั้นอีก ” ร่างบางหมายถึงการขืนใจ แต่ก็พูดออกมาไม่ได้
“ ทำอะไร….อ๊ะ นั่นน่ะเหรอ กะก็เพราะนายนั่นแหละ ”
“ ผมยังไม่ได้ทำอะไรคุณสักหน่อย ”
“ ก็นายมากับคนอื่น นายผิดนัดกับฉัน นายทำเย็นชา ” ร่างสูงคิดในใจแต่ตอบออกมาได้เพียง….
“ ฉันแค่แหย่เล่นๆเท่านั้นแหละน่า ว่าแต่หน้าสวยนั่นน่ะแฟนนายเหรอ ”
“ หน้าสวย??? อ๋อ คุณคงหมายถึงคุณหนูใหญ่ อ๊ะ!!! อาจารย์คิม เขาเป็นอาจารย์ของน้องชายผมน่ะ ”
“ น้องชาย? ซองมินน่ะนะ ”
“ ไม่ใช่ครับ น้องชายจริงๆของผมต่างหาก เขาชื่อแทมิน ”
“ แล้วไม่ได้อยู่ด้วยกันรึไง ”
“ แทมิน….จากผมไปได้สองปีแล้วครับ ” ฮยอกแจหน้าเศร้าขึ้นมาทันที
“ จะ จะ ทำหน้าเศร้าทำไม ฉันไม่ชอบเห็นคนทำหน้าเศร้า มันหงุดหงิด เอาเป็นว่าฉันกลับก่อนดีกว่า นายพักที่นี่ใช่มั้ย งั้นเจอกันพรุ่งนี้นะ ”
“ อ่า สวัสดีครับ ”
.
.
.
RRRRRRRRrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrr RRRRRRRRRRRRRRRRRRR
[“ สวัสดี ”]
“ คุณฮยอนจุง ”
[“ มีอะไรโทรมาแต่เช้า ”]
“ คือว่า….วันนี้ผมคงไปทำงานให้คุณไม่ได้ ”
[“ ทำไม นายจะเบี้ยวตั้งแต่วันแรกรึไง ”]
“ ขอโทษครับ พอดีผมต้องไปต่างจังหวัดน่ะ ”
[“ มีธุระอะไร ”]
“ ธุระส่วนตัวครับ ”
[“ ไม่ได้อยากรู้หรอกน่าไอ้ธุระส่วนตัวของนายน่ะ…..ว่าแต่ไปกับใคร ”]
“ เอ่อ….กับอาจารย์คิมฮีชอลครับ ”
[“ กับอาจารย์หน้าสวยนั่นเรอะ ไม่ได้เด็ดขาด ฉันสั่งห้าม!!!! ”]
“ คุณ!!!! ไม่มีเหตุผลอีกแล้วนะ ”
[“ แต่ฉันเป็นเจ้านาย ฉันมีสิทธิ์สั่งห้ามนายไม่ให้ไปกับใครก็ได้ ”]
“ งั้นผมลาออก ”
[“ ไม่ได้ ”]
“ ทำไมจะไม่ได้ล่ะ ”
[“ ก็บอกแล้วไง เพราะฉันเป็นนายจ้างของนาย ”]
“ คุณฮยอนจุง….งั้นผมขอลาหนึ่งวันนะครับ ”
[“ ก็ได้ แต่ฉันต้องไปด้วย ”]
“ คุณ!!!!”
[“ ไม่เบื่อรึไงเรียกอยู่ได้ ….. เดี๋ยวฉันจะไปรับที่หอพักนะ รอแป๊บ ห้ามไปก่อนเด็ดขาด ”]
“ คะ คุณ….”
ตู๊ด ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ
“ อะไรของเขาเนี่ย ” ฮยอกแจพึมพำหลังจากปลายสายวางสายลงกะทันหัน ก่อนจะส่ายหน้าเล็กน้อยที่ไม่รู้ทำไมเขาต้องมายืนต่อล้อต่อเถียงกับคิมฮยอนจุงอยู่ได้
.
.
.
วันนั้นทั้งวันฮยอนจุงก็เป็นคนขับรถไปส่งฮยอกแจที่เคียงกิโดโดยขับรถตามรถสปอร์ตสีแดงของอาจารย์หนุ่มหน้าสวยนั่นไป อาจารย์หนุ่มที่มองหน้าเขาและเหมือนมีอะไรจะพูดออกมา แต่ก็ไม่ได้ถาม นั่นทำให้ฮยอนจุงรู้สึกหงุดหงิดขึ้นมาตลอดเส้นทางทั้งไปและกลับ จนกระทั่งต้องเอ่ยปากถามคนตัวเล็กที่ขาไปทำหน้าซึมเศร้าแต่ขากลับหน้าตาดูมีความสุขขึ้นมาเป็นคนละคน
“ นี่ฮยอกแจ….อาจารย์ของนายมีปัญหาอะไรกับฉันรึเปล่า ทำไมมองหน้าฉันแปลกๆ ”
“ อาจารย์ไม่ได้มีปัญหากับคุณหรอกครับ เพียงแต่หน้าตาของคุณไปคล้ายกับใครบางคนที่อาจารย์คิมรู้จักน่ะ ”
“ หน้าหล่อๆอย่างฉันนี่มีคนหน้าเหมือนด้วยหรือเนี่ย….งั้นนายรู้จักหมอนั่นมั้ย ที่อาจารย์นายรู้จักน่ะ ”
“ ครับ…..” ฮยอกแจตอบกลับเสียงเบา ใบหน้าหวานเริ่มมีความหม่นหมองเจือขึ้นมาอีกครั้ง
“ แล้วตอนนี้เขาอยู่ที่ไหน ”
“ ผมก็ไม่ทราบเหมือนกัน….. ”
“ อย่างนั้นเหรอ น่าเสียดายนะ ฉันอยากเจอหมอนั่นสักครั้ง อยากรู้ว่าเหมือนกันแค่ไหน แล้วก็อยากรู้ว่าใครหล่อกว่ากัน ….อ่า ใช่สิ นี่ฮยอกแจ ระหว่างฉันกับหมอนั่น นายว่าใครหน้าตาดีกว่ากัน ”
“ นั่นน่ะ…..”
“ ดะ เดี๋ยว ไม่ต้องตอบดีกว่า ฉันกลัวทำใจไม่ได้ ถ้านายตอบว่าหมอนั่น ถามใหม่ๆ แล้วใครนิสัยดีกว่ากัน ”
“ ข้อนั้น…… ”
“ อะ เอาเป็นว่า อย่าตอบดีกว่า เดี๋ยวฉันเสียความรู้สึก ”
“ ฮยอนจุง…..ฉันคิดถึงนาย ”
“ ฮยอกแจ….. ” ชายหนุ่มถามขึ้น เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายเงียบไปนาน
“ ครับ? ”
“ นาย รักหมอนั่นใช่มั้ย ”
“ …… ”
………………………………………โปรดติดตามตอนต่อไป
แม่ยกฮยอกชวนคุย
ตอนนี้คนเขียนกำลังปวดใจ
อยากตะโกนออกไปดังๆ แต่ก็ทำไม่ได้
เลยกลายเป็นคนแก่เก็บกด _*_
ถึงอย่างนั้นก็จะไม่ทำให้ฟิคดราม่า 55
แล้วเจอกันใหม่ตอนหน้านะจ๊ะ
ส่วนคนที่ติดตามคยูมิโฮ my all is in you และ ฉันนี่แหละคิมฮีชอล
รออีกนิดนะคะ จะรีบอัพให้ในเร็ววัน
รักนะคนอ่าน ^^
ปล.แกล้งจุ๊บของเบคซึงโจกับโอฮานิลงจอช่อง7แล้วหรือเนี่ย
เสียงจุงกี้หวานได้อีก 55
ปล้ำลิง.ขอบคุณน้องพอลลี่น้องสาวสุดสวยที่หาคำผิดให้นะจ๊ะ พี่เบลอมาก เบลอแทบทุกตอน 55+ ยังไงก็ช่วยพี่หน่อยก็ดี ขอบใจมากจ้า
ความคิดเห็น