คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : ตอนที่ 4 : สับสน
»-(¯`v´¯)-»×º°”˜`”°º×`°.•°•.✿* ฉันนี่แหละ คิมฮีชอล `°.•°•.✿*׺°”˜`”°º× »-(¯`v´¯)-»
ตอนที่ 4 : สับสน
“ นายพอจะมีเวลาว่างมั้ย ขอฉันคุยด้วยหน่อยสิ ” ซีวอนถาม
“ ตอนนี้ฉันจะไปคณะบริหาร เอาไว้คุยวันหลังนะ ”
“ นายจะไปหาฮยอกแจหรือ???? ”
“ ใช่ เอ๊ย!!!! ไม่ใช่ ”
“ เรื่องนี้แหละที่ฉันจะคุยกับนาย ”
“ …… ”
“ นายมีคนที่นายรักหรือยัง ???? ” น้ำเสียงจริงจังจากปากของชเวซีวอน ทำให้คิมฮีชอลถึงกลับไปไหนไม่เป็น
“ คนที่ฉันรักหรือ???? ” ฮีชอลพึมพำและโดยที่ยังไม่ทันตั้งตัวใบหน้าของใครบางคนก็ลอยเข้ามาในสมองอย่างรวดเร็ว ร่างเล็กบอบบางที่คอยส่งยิ้มมาให้เขาเสมอ คนที่คอยเรียกชื่อเขาทั้งยามตื่นและก่อนนอน คนที่เขาเพียงแค่สัมผัสแผ่วเบาที่ปลายฝ่ามือก็หน้าแดงจนถึงใบหู คนที่พยายามทำอาหารให้เขากินแม้ว่าฝีมือจะยังไม่เข้าขั้นแต่ก็อยู่หน้าเตาด้วยใบหน้ามุ่งมั่น คนที่เขาขอความช่วยเหลือและใครคนนั้นที่เดี๋ยวนี้คอยหลบหน้าหลบตา บ้านช่องไม่กลับแต่เขาดันได้ยินข่าวเรื่องจูบดูดดื่มกลางห้องเรียน
“ ว่างไง???? ” ซีวอนถามเมื่อเห็นอีกฝ่ายนิ่งเงียบไป
“ ก็นายไง ….. คนที่ฉันคอยวิ่งตาม ก็คือนายไม่ใช่หรือ ” ร่างสูงเพรียวตอบเสียงเบา
“ ถ้าอย่างนั้น ช่วยคบกับฉันจะได้มั้ย ??? ”
“ อืม…………เอ๋???? อะ อะ อะไรนะ !!!!! ”
“ คบกับฉัน ”
“ นะ นาย พะ พะ พูดอะไรของนาย ” ฮีชอลละล่ำละลักถามออกไป เพราะไม่เชื่อในสิ่งที่ตนเพิ่งได้ยินไปเมื่อสักครู่
“ คบกับฉันได้มั้ย ” ซีวอนย้ำชัดอีกรอบ แต่ฮีชอลยังคงยืนอึ้ง ทึ่ง มึน อยู่ไม่ห่าง
“ โอ้ พระเจ้าฝันที่เป็นจริง ฉันจะตอบตกลงทันที หรือวางฟอร์มไว้ก่อนดี ใช่ต้องวางมาดนิ่ง เราจะให้เขารู้ไม่ได้ ว่าตอนนี้หัวใจเราแทบกระเต็นออกมานอกอกแล้ว ”
“ ตกลงนายจะว่ายังไง ” ซีวอนถามอีกครั้ง
“ ละ แล้วนาย ยะ อยากให้ฉันตอบว่ายังไงล่ะ ” ชายผู้มีใบหน้างดงามราวอิสตรียืนบิดตัวไปมา มือไม้ไม่รู้จะเอาวางไว้ที่ตรงไหน ตอนนี้หัวใจของเขามันอยากจะกู่ร้องบอกรักให้ก้องโลก อยากจะโดนอัดหน้าสักสองสามหมัดเพื่อพิสูจน์ว่าตอนนี้ตัวเองไม่ได้ฝันไป
“ ฉันอยากให้นายคบกับฉัน ”
“ โอ๊ย!!!!! ความจริงแล้วไม่น่าถามเลยนะ นายก็น่าจะรู้คำตอบดีอยู่แล้วไม่ใช่รึไง ฉันคนที่สวย เลิศ เพอร์เฟคซะขนาดนี้ คนฉลาดๆอย่างฉันจะกล้าปฎิเสธคนอย่างนายได้ยังไง ” ฮีชอลตอบเสียงระรัว
“ เป็นอันว่านายตกลงนะ ”
“ โอเค ตกลง ได้เลย ทันทีทันใด เมื่อไรเมื่อนั้น ” ตอบรับอย่างรวดเร็ว
“ จะบ้าตาย ทำไมปากไวงี้วะคิมฮีชอล ทำไมฉันไม่วางมาดนิ่งล่ะ เสียลุคฉันหมด ” คิดได้ก็อดที่จะเอามือตีปากตัวเองเบาๆไม่ได้
“ ถ้าอย่างนั้น เย็นนี้ไปดินเนอร์กัน นายเรียนถึงสีโมงเย็นใช่หรือเปล่า เอาเป็นว่าฉันจะไปรับที่คณะของนายก็แล้วกัน ”
“ อื้ม…..ซีวอน ”
“ ว่าไง ”
“ ขอบใจนะ ” ฮีชอลเดินเข้าไปโอบเอวหนาไว้อย่างหลวมๆ โดยที่ซีวอนเองไม่ได้ขัดขืนแต่อย่างใด ความสุขที่ได้รับในตอนนี้ ทำให้ฮีชอลแทบจะบินได้ หัวใจที่เต้นแรงขึ้น ทำให้เขารีบผละตัวออกมา
“ เย็นนี้เจอกัน ฉันขอตัวไปเรียนก่อน ”
“ อื้อ แล้วเจอกัน ” ฮีชอลโบกมือลาชายหนุ่มที่ปลีกตัวออกไป ตอนนี้เขาลืมสนิทไปแล้วว่าตอนแรกตนเองจะไปทำอะไร กับใคร ดวงตากลมโตเหม่อลอย เฝ้ามองขึ้นไปบนท้องฟ้า ก่อนจะทำท่ากลางปีกถลาลมกลับเข้าคณะไปดังเดิม
.
.
.
“ ไปไหนมาวะ ” เยซองถาม เมื่อเห็นฮีชอลกลับเข้ามา ทั้งๆที่ไม่นานก่อนหน้านี้เขาเอะอะโวยวายรีบออกจากห้องไป
“ ไปตามหาหัวใจ หุหุ ”
“ ผีเข้ารึเปล่าวะ ”
“ ผีอินเลิฟเข้าสิ อิอิ ”
“ สงสัยประสาทแดก เอ่อ เมื่อกี๊น้องในข่าวหน้าหนึ่งมาหานายด้วย ”
“ ใคร???? ”
“ น้องฮยอกแจไง รู้จักกับแกด้วยหรือเนี่ย ”
“ ฮยอกแจ? จริงสิ มานานหรือยัง ”
“ ก็หลังจากที่นายออกไปได้สักพัก ”
“ แล้วนายได้บอกมั้ยว่าฉันไปไหน ”
“ ใครจะไปตรัสรู้ว่าแกไปไหนวะ ไม่ได้พูดอะไรเลยสักคำแค่ชี้ทางที่นายไปเท่านั้นเอง ”
“ อย่างนั้นเอง เห???? หมอนั่นจะเห็นฉากสารภาพรักสุดแสนสยิวของฉันกับซีวอนรึเปล่าวะเนี่ย ” พูดจบก็รีบวิ่งออกไปอีกครั้ง
“ เฮ้!!!! ฮีชอล อะไรของมันวะ ” เยซองยืนเรียก แต่ก็ไม่ทันเพราะร่างสูงหายลับไปอย่างรวดเร็ว
“ หวังว่าหมอนั่นคงไม่เห็นนะ ”
“ หายไปไหนของเขานะ ” ร่างสูงกระวนกระวายเมื่อโทรไปแล้วก็ไม่ติด
“ ใช่ คณะ เราต้องไปที่คณะของหมอนั่น ”
“ เอ่อ……ฮยอกแจไม่อยู่ครับ รุ่นพี่ มีอะไรหรือเปล่าครับ ”
“ ไม่อยู่เหรอ หายไปจริงๆด้วย ขออย่าให้เป็นอย่างที่ฉันคิด อย่าให้หมอนั่นเห็นตอนนั้นเข้าล่ะ ไม่อย่างนั้นอาจจะร้องไห้ขี้มูกโป่ง ฉันขี้เกียจไปปลอบอีก ละ แล้วทำไมฉันต้องปลอบล่ะ ทำไมฉันต้องตามหาหมอนั่นด้วย…..นั่นสิ ถึงหมอนั่นจะมาเห็นก็ไม่ใช่ธุระอะไรของฉันสักหน่อย ”
“ แล้วนายบอกเขาหรือยังว่าต้องไปต่างจังหวัดสองวันน่ะ ” คยูฮยอนถามคนตัวเล็กกว่าที่นั่งเหม่อลอยอยู่ข้างๆ
“ บอกไปเขาก็ไม่สนใจฉันหรอก ” ฮยอกแจตอบหน้าเศร้า
“ ถึงอย่างนั้น นายก็ต้องบอกเขา ดีกว่าปล่อยให้โดนตำหนิทีหลังนะ ”
“ งั้นจะโทรไปก็แล้วกัน ” พูดพลางยกมือถือขึ้นมากดหาปลายทาง แต่ก็ต้องหันมาส่ายหน้าให้คยูฮยอน เมื่อไม่สามารถติดต่อกับคนที่ต้องการได้
“ ไม่ติดหรือ…..ส่งข้อความไปสิ ”
“ ไม่เป็นไร ฉันไปบอกเขาที่คณะก็ได้ ”
“ ทำไมต้องไปหาที่คณะด้วยนะ แค่ส่งข้อความไปก็ได้ไม่ใช่รึไง ” ร่างเพรียวคิดในใจก่อนจะลุกเดินตามไป
คณะ Computer Data Analysis
“ อ่า ~ ฮีชอลมันไม่อยู่หรอก วิ่งปู๊ดป๊าดออกไปไหนก็ไม่รู้ ” รุ่นพี่หน้ากลมตอบ
“ พอจะทราบมั้ยครับว่าจะกลับมาตอนไหน ”
“ ไม่รู้สิ หมอนั่นผีเข้าผีออก เหมือนมนุษย์คนอื่นทั่วไปซะที่ไหนล่ะ ไปตอนนี้อาจจะเดี๋ยวเดียวกลับ หรือไม่งั้นก็สองชาตินั่นแหละกว่าจะกลับมาได้น่ะ ”
“ ขอบคุณครับ ถ้าอย่างนั้นผมขอตัว ”
“ เดี๋ยวสิ …. นายมีธุระอะไรกับหมอนั่นหรือเปล่า???? ”
“ ก็มีนิดหน่อยครับ ”
“ ความจริงมันก็ไม่ใช่เรื่องที่ฉันควรจะพูดหรอกนะ แต่พอเห็นหน้าตาซื่อๆของนายก็อดเป็นห่วงไม่ได้ …..คือ ถ้าไม่จำเป็นก็อย่าไปแหยมกับหมอนั่นดีกว่า ห่างได้เป็นห่าง หลีกได้เป็นหลีก หมอนั่นน่ะน่ากลัวจะตาย ”
“ เอ่อ….ครับ ผมจะจำไว้ งั้นขอตัวนะครับ ”
“ อื้ม….แล้วแวะมาอีกนะ ถึงไม่ได้มาหาหมอนั่น มาหาฉันก็ได้ ฉันว่างเสมอ ”
“ _*_ ”
.
.
.
“ เป็นไง…. เจอมั้ย ” คยูฮยอนถามหลังจากเพื่อนรักเดินออกมานอกคณะด้วยใบหน้าไม่ค่อยสู้ดีนัก ยิ่งเห็นหน้าเศร้าๆของฮยอกแจ เขาก็อยากจะดึงร่างบางเข้ามาโอบปลอบ แต่ด้วยความที่เขารู้ดีว่า ตอนนี้ใจของฮยอกแจไม่มีที่ว่างให้เขาเลย ทุกวันที่อยู่ด้วยกัน รอยยิ้มที่ได้รับ ไม่มีความหมายพิเศษอื่นเลย นอกจาก คำว่าเพื่อน
“ เขาไม่อยู่ ”
“ นาย…. ”
“ หืม ? ”
“ ไม่ส่งข้อความไปล่ะ ”
“ ฉันกลัวว่าเขาจะไม่ได้รับ เขาอาจจะหัวเสียก็ได้ ถ้า….. ”
“ ถ้านายหายไปอย่างนั้นเหรอ ”
“ แค่หวังก็ไม่ได้อย่างนั้นเหรอคยูฮยอน ” ฮยอกแจเอ่ยเสียงสั่น ก่อนที่ร่างโปร่งจะกุมมือเพื่อนตัวเล็กกลับมานอกคณะ คยูฮยอนชวนฮยอกแจไปอีกทาง ทางที่ใกล้กว่าตอนมา อันที่จริงเขาอยากเดินกลับทางเดิม แต่เขาอยากให้ฮยอกแจรีบกลับไปพักเสียมากกว่า แต่ทว่าเขาอาจจะคิดผิดไปก็ได้ เมื่อห่างออกไปไม่ไกลนักและถึงแม้ไม่ได้ใกล้มาก เขาก็จำได้แม่นยำว่าคนสองคนที่กำลังยืนกอดกันนั่นคือใคร
“ ชเวซีวอน …. ”
“ พี่ฮีชอล….. ”
ผู้ผ่านมาเห็นทั้งสองคนยืนนิ่งเงียบอยู่กับที่ คยูฮยอนกระชับฝ่ามือบางให้แน่นขึ้นกว่าเดิม ในตอนนี้เขาเองก็ไม่แน่ใจว่าระหว่างเขาและฮยอกแจ ใครกันแน่ที่ต้องการความอบอุ่นจากฝ่ามือของอีกคน
“ คยูฮยอน ” คนตัวเล็กกว่าเอ่ยเสียงแผ่วเบา
“ ไม่เป็นไรนะ เรา เราไปกันเถอะ ” คยูฮยอนจูงมือเพื่อนรักกลับไปทางเดิม
“ คยูฮยอน ฉันเจ็บ…. ”
“ อ๊ะ ขะ ขอโทษ ” ร่างเพรียวรีบปล่อยมือที่กำไว้แน่น
“ ไม่ใช่ตรงนั้น ฮึก ฮึก ไม่ใช่ตรงนั้น ”
“ อย่าร้องไห้นะฮยอกแจ ยิ่งนายร้อง ฉันยิ่งปวดใจเท่านั้น ” ได้เพียงคิด เพราะสิ่งเดียวที่เขาจะให้ฮยอกแจได้ มีเพียงอ้อมแขนของเขาเพียงเท่านั้น
»-(¯`v´¯)-»×º°”˜`”°º×`°.•°•.✿* ฉันนี่แหละ คิมฮีชอล `°.•°•.✿*׺°”˜`”°º× »-(¯`v´¯)-»
“ พักผ่อนมากๆ แล้วเจอกันวันจันทร์นะ ” คยูฮยอนเอ่ยขณะขับรถมาส่งเพื่อนรักหลังจากกลับจากศึกษาดูงานที่ต่างจังหวัด ฮยอกแจที่ไม่สบายมาตั้งแต่เมื่อวาน ยังอาการไม่ดีขึ้น ถึงอยากจะพาคนตัวเล็กกลับบ้านด้วย แต่เขาคิดว่าสมควรที่จะพามาส่งที่บ้านมากกว่า
“ อื้ม ” ร่างบางเอ่ยก่อนจะเดินขึ้นไปยังห้องของตัวเองด้วยอาการเหนื่อยล้า
“ กลับมาแล้วหรือ ” คนที่นั่งอยู่ในห้องนั่งเล่นหันมาถาม เมื่อเห็นผู้ที่ได้ชื่อว่าภรรยาเดินกลับเข้ามา
“ ครับ ”
“ เป็นไง สนุกมั้ย ”
“ ครับ ”
“ เป็นอะไรหรือเปล่า ”
“ ไม่ครับ ”
“ นายเป็นอะไรของนาย ”
“ ไม่นี่ครับ ผมสบายดี ”
“ สบายดี ทำไมหน้าหมองอย่างนี้ล่ะ ” ร่างสูงเอ่ยพร้อมเดินเข้ามาหาคนตัวเล็กกว่า มือเรียวแตะลงบนหน้าผากก่อนจะรู้ว่าอุณหภูมิของฮยอกแจสูงมากกว่าปกติ
“ ทำไมตัวร้อนจี๋แบบนี้ !!!!! ”
“ ผมไม่เป็นอะไรจริงๆ ” ฮยอกแจปัดมือของฮีชอลออก
“ อะไรกัน ไอ้กระเหรี่ยงนั่นมันไม่ดูแลนายเลยรึไง ไหนว่ารักกันนักรักกันหนา ทำไมปล่อยให้นายตัวร้อนมาอย่างนี้ ……มานี่เลย ” พูดจบก็รีบดึงข้อมือของอีกฝ่ายเข้าไปยังห้องนอน ผลักคนตัวเล็กลงบนเตียง แล้วเดินไปหาผ้าและน้ำมาเช็ดตัวให้กับภรรยา
“ กินข้าวมาหรือยัง ” ฮีชอลถามหลังเช็ดเนื้อเช็ดตัวให้ฮยอกแจ ทั้งๆที่เจ้าตัวบอกแล้วว่าจะอาบน้ำเอง แต่ฮีชอลก็ยังรั้นที่จะเช็ดตัวให้
“ ยังเลยครับ ”
“ ถ้าอย่างนั้น รออยู่นี่ก่อน เดี๋ยวฉันไปทำโจ๊กมาให้ ”
“ แต่ผมไม่ค่อยหิว ”
“ ไม่หิวก็ต้องกิน เดี๋ยวต้องกินยาอีก ตัวก็ผอมออกอย่างนี้ เพราะไม่กินข้าวกินปลาไง ”
“ ถึงผมไม่ชอบกินข้าว แต่ผมชอบกินปลานะครับ ”
“ พอ…..เงียบไปเลย เรื่องนี้มันซินฮยอก ไม่ใช่เฮอึน เพราะฉะนั้นไม่ต้องมาชอบปลาแถวนี้ อีกอย่างนายเป็นคนป่วยนะ ทำไมพูดมากจริง รอแป๊บเดี๋ยวฉันมา ”
“ อะไรกันอิ่มแล้วหรือ ”
“ ผมบอกไปแล้วว่าไม่ค่อยหิวนี่ ”
“ ไม่ได้ ต้องกินให้หมด ฉันอุตส่าห์ทำมาให้ นายจะกินแค่นิดเดียวไม่ได้นะ ถ้านายรักฉัน นายต้องกินให้หมด ”
“ ถึงกินไม่หมดผมก็รักคุณอยู่แล้ว และถ้าหากผมกินหมดคุณจะรักผมบ้างได้มั้ยครับ ” คำถามที่ดังในหัวใจของฮยอกแจ ร่างบางมองหน้าชายหนุ่มนิดหน่อยก่อนจะก้มหน้าก้มตากินโจ๊กจนหมดถ้วย
“ อย่างนั้นแหละดีมาก ” มือเรียวลูบหัวเล็กของภรรยาเบาๆ ก่อนจะลุกเอาถ้วยไปเก็บและกลับมาพร้อมยาในมือ
“ กินยาซะ จะได้พักผ่อน ”
“ ครับ ” คนตัวเล็กรับยามากิน ก่อนจะล้มตัวลงนอน โดยมีฮีชอลกระชับผ้าห่มให้
“ นอนซะนะ เอาไว้ให้นายหายแล้ว ฉันมีเรื่องจะคุยด้วย ”
“ เรื่องอะไรครับ ”
“ ให้นายหายก่อน แล้วเราค่อยคุยกัน ”
“ คงจะเป็นเรื่องที่คุณคบกับคุณซีวอนแล้วใช่มั้ยครับ ”
“ เอาไว้ให้หายไข้ก่อน ฉันจะคิดต้นคิดดอกเลยคอยดู หายไปกับหมอนั่นเป็นเดือน มีข่าวว่าจูบกัน แถมกลับมายังตัวร้อนจี๋อย่างนี้อีก มันน่านักเชียวไก่เผือก ”
“ เออนี่ ฉันจะออกไปข้างนอก นายอยู่คนเดียวได้นะ ”
“ ครับ ” คนตอบรับทำหน้าละห้อย
“ เอางี้ นายขอร้องฉันสิ บอกฉันว่า พี่ครับอย่าไปเลยครับ อยู่กับผมเถอะ ถ้านายพูดฉันจะอยู่เป็นเพื่อนนายก็ได้นะ ”
“ คุณจะออกไปไหนหรือครับ ”
“ ดินเนอร์ครั้งที่สองกับซีวอน ”
“ อย่างนั้นหรือครับ ”
“ เห….นายไม่แปลกใจหรือ นี่ไม่ใช่ครั้งแรกนะ แต่ฉันยังตื่นเต้นไม่หายเลย ”
“ ยินดีด้วยนะครับ ”
“ ส่วนนึงก็ต้องขอบใจนายที่ช่วยกันหมอนั่นออกไปน่ะ เอ่อ….ตกลงว่าไง จะขอร้องฉันมั้ย ”
“ ผม……”
“ ถ้าอย่างนั้น ฉันไปก่อนนะ นอนดีๆล่ะ ” พูดพร้อมกับห่มผ้าห่มให้ฮยอกแจแน่นกว่าเดิม มือเรียวลูบใบหน้าหวานที่นอนนอนป่วยอยู่ ร่างสูงลังเลอยู่เล็กน้อยก่อนจะลุกขึ้นไป หากแต่ขายาวก้าวไม่พ้นประตู เสียงเล็กๆก็ดังขึ้นมา
“ พี่ครับ ….. อย่าไป……ได้มั้ย ”
“ ฉันไม่อยากได้ยิน นายพูดแบบนี้สักหน่อย พักผ่อนซะนะ ” ร่างสูงปิดไฟลงพร้อมกับเดินออกไป ท่ามกลางความมืดภายในห้อง ฮยอกแจขดตัวกับเตียงนุ่ม ปล่อยให้น้ำใสๆไหลเอ่อล้นจนหมอนเปียกชุ่มไปด้วยน้ำตา ความเพลียบวกกับอาการไข้จึงทำให้ร่างบางผล็อยหลับไป โดยที่ไม่รู้ตัวว่ามีใครบางคนเดินเข้ามาในความมืด นั่งลงบนเตียงกว้าง เช็ดคราบน้ำตาให้ สัมผัสอ่อนโยนลูบไรผมอย่างแผ่วเบา กระซิบถ้อยเขาที่แม้แต่ตัวเองยังไม่เข้าใจ
“ นายต้องพูดว่า พี่ครับอย่าไปเลยครับ อยู่กับผมเถอะ ถึงจะถูก เห็นแก่ตัวหน่อยก็ได้นะไก่น้อยของฉัน ”
“ เฮ้อ แล้วทำไมฉันต้องอดไปดินเนอร์กับซีวอน เพื่อมาเฝ้านายด้วยเนี่ย ”
»-(¯`v´¯)-»×º°”˜`”°º×`°.•°•.✿* ฉันนี่แหละ คิมฮีชอล `°.•°•.✿*׺°”˜`”°º× »-(¯`v´¯)-»
♬ ♩ ♭ ♬ ♩ ♭ ♬ ♩ ♭ ♬ ♩ ♭ ♬ ♩ ♭
“ ครับ ”
[ “ ซีวอนเหรอ โทษทีนะ ฉันคงไปดินเนอร์กับนายไม่ได้น่ะ ” ]
“ มีอะไรหรือเปล่า???? ”
[ “ พอดี มีธุระด่วนเข้ามาน่ะ กินไปคนเดียวได้เลยนะ ” ]
“ อืม ทำธุระของนายให้เรียบร้อยเถอะ ฉันกินคนเดียวได้ ”
[ “ โอเค งั้นแค่นี้นะ ” ]
ชายหนุ่มกดวางสาย ก่อนจะเรียกบริกรมารับออร์เดอร์ของตน
“ มันจะหรูเกินไปมั้ยครับพี่ ”
“ มันก็แน่อยู่แล้ว นายรู้มั้ยร้านนี้นะกว่าจะจองได้ ถ้าไม่ใช้เส้นพ่อ เดือนหน้าก็ไม่มีทางได้เหยียบเข้ามาในนี้หรอก ”
“ ไปกินร้านธรรมดาก็ได้นี่ ”
“ จะธรรมดาได้ไง วันนี้วันครบรอบวันที่ฉันกับคุณคังอินแต่งงานกันนะ ”
“ แต่สุดท้ายก็ลากผมมาแทนไม่ใช่รึไง ” คยูฮยอนเบ้ปาก
“ เงียบน่า!!! จะให้แคนเซิ่ลได้ไง เสียดายของ ”
“ พี่นี่งกจริงๆเลยนะ ปกติคนทั่วไปเขาต้องโวยแหลกแล้วก็ไม่มาให้เสียเวลาหรอก ”
“ คนอย่างจองซู ทำไมต้องทำแบบนั้นด้วยห๊า เขาไม่มาก็ช่างเขา ผู้ชายแบบนั้นน่ะ ห่วงแต่งาน ไม่ห่วงลูก ห่วงเมียหรอก ”
“ หย่าเลยครับพี่ ”
“ จะบ้าเหรอ ผู้ชายแบบนั้นจะหาได้ที่ไหนอีก ”
“ ฮ่า ฮ่า ฮ่า พี่นี่ตลกจัง ”
“ เอาไว้ให้นายมีความรักก่อนเถอะ ถึงจะบ่น จะหงุดหงิด จะน้อยใจเท่าไร นายก็ไม่มีวันทิ้งเขาไปได้หรอก คนมันรักไปแล้วนี่ ต่อให้เสียใจมากแค่ไหน ก็ไม่มีวันเปลี่ยนแปลงความรู้สึกนั้นได้หรอก ”
“ เพราะอย่างนี้ พี่ก็เลยบ่นพี่เขยทุกวัน แต่ก็ไม่ยอมหย่าใช่มั้ยครับ ”
“ คยูฮยอน!!!! ”
“ ครับ ”
“ หุบปากซะ ”
RRRRRRRrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrr
“ ครับ ”
[ “ คุณจองซู โกรธมั้ย ที่ผมไปที่นั่นด้วยไม่ได้ ” ]
“ โกรธสิ มากด้วย ”
[ “ อย่าเพิ่งโกรธผมนะครับ คุณช่วยมาหาผมที่นัมซานทาวเวอร์จะได้มั้ย ” ]
“ ทำไมฉันต้องลากสังขารตัวเองไปที่นั่นด้วย ทีบอกว่าให้มาทานมื้อเย็นด้วยกันที่นี่คุณยังไม่ยอมมาเลย ”
[ “ คุณจองซูครับ ” ]
“ อะไรอีกล่ะ!!!! ”
[ “ คุณลืม ที่ๆเราเจอกันครั้งแรกไปแล้วหรือครับ ” ]
“ คังอิน……. ”
[ “ ผมจะรอคุณอยู่ที่นี่นะครับ ” ]
“ ครับ ผมจะรีบไปเดี๋ยวนี้เลยครับ ” พูดจบก็รีบหันหน้ามาหาน้องชายที่นั่งอมยิ้มอยู่ตรงข้าม
“ อยากเซอร์ไพรส์พี่เขย แต่สุดท้ายก็ถูกเซอร์ไพรส์ซะเอง รีบไปเถอะครับ เดี๋ยวอาหารบนนนี้ผมจะจัดการให้เรียบเอง พี่ไม่ต้องห่วง ”
“ อื้ม ฝากด้วยนะ ”
“ คร้าบบบบบบบบ ไปคืนนี้ พรุ่งนี้คงท้องแน่ๆ ฮ่ะฮ่ะ ”
“ ทะลึ่ง!!! ” พูดพร้อมเอามือเขกเบาๆไปที่หัวของน้องชาย ก่อนจะเดินยิ้มออกจากห้องอาหารไป ทิ้งให้คยูฮยอนมองอาหารที่อยู่บนโต๊ะด้วยความสุขล้นเหลือ แต่นั่นก็เป็นในตอนแรกเท่านั้น เพราะตอนนี้คนที่ทำให้กระเพาะอาหารเขาทำงานหนักก็เดินตรงมายังโต๊ะที่ตนนั่งอยู่
“ ซวยชะมัดยาด ” คยูฮยอนบ่นออกไปให้อีกฝ่ายได้ยิน
“ มากินข้าวหรือ ”
“ นั่งขี้อยู่มั้ง ถามมาได้ ”
“ แฟนนายหายไปไหนซะล่ะ ”
“ แล้วมายุ่งอะไรกับแฟนฉันล่ะ ไปยุ่งกับแฟนนายเหอะ ”
“ แฟนฉัน???? ใครกัน ”
“ อย่าทำหน้าเหมือนตัวเองบริสุทธิ์ผุดผ่องไปหน่อยเลย กินอยู่กับปากอยากอยู่กับท้อง ”
“ ฉันไม่เข้าใจที่นายพูด ”
“ งั้นก็เชิญโง่ต่อไปเหอะ ”
“ ถ้าอย่างนั้นขอให้คนโง่คนนี้นั่งกินมื้อเย็นกับนายได้มั้ย ”
“ ไม่ได้ ” ถึงแม้เจ้าของโต๊ะจะห้ามไว้ แต่ซีวอนก็ยังคงนั่งลงไปอยู่ดี
“ นี่นาย พูดภาษาคนไม่เป็นรึไง ”
“ ฉันพูดได้แต่ภาษารัก ”
“ นี่นาย บอกตามตรงนะ ก่อนที่จะเห็นหน้านาย ฉันน่ะโคตรหิว พอมาเจอหน้านายเท่านั้นแหละ ฉันก็ไม่อยากจะกินอะไรเลย ”
“ เห็นหน้าฉันก็อิ่มใช่มั้ยล่ะ ”
“ ขอร้องล่ะนะ มาจากหลุมไหน ก็ช่วยกลับไปหลุมนั้นด้วย ”
“ นายจะช่วยพูดดีๆกับฉันบ้างไม่ได้เลยหรือ ”
“ คนที่อยากพูดกับนายดีๆ มีเป็นร้อยเป็นพัน อยากได้นักก็เชิญไปหาเอาเอง แต่ที่แน่ๆ ต้องไม่ใช่ฉัน !!!!! ” พูดจบก็ตบโต๊ะลงเสียงดัง ก่อนจะรีบเดินออกจากภัตาคารด้วยใบหน้าบึ้งตึง ร่างเพรียวยืนรอลิฟต์ด้วยความกระวนกระวาย ความรู้สึกอึดอัดนี้มาจากไหน เขาเองก็สุดที่จะคาดเดาได้ รู้เพียง เขาไม่อยากจะเห็นหน้า หรือเสวนากับผู้ชายที่ชื่อ ชเวซีวอนเลยแม้แต่นาทีเดียว
“ นายทำให้ฮยอกแจของฉันต้องเสียใจ ฉันเกลียด เกลียดคนอย่างนายที่สุด ”
ติ๊ง ~ เมื่อประตูลิฟต์เปิด เขาก็รีบก้าวเข้าไป และช่วงที่ตัวลิฟต์กำลังปิดลง ฝ่ามือหนาก็ดันลิฟต์ให้เปิดออกอีกครั้ง ก่อนที่ร่างสูงจะแทรกตัวเข้ามา
“ นี่นาย!!!! ” คยูฮยอนตะโกนด้วยความตกใจ ก่อนที่จะถอยหลังเข้าสู่ด้านข้างของตัวลิฟต์ เพราะซีวอนหันมาเผชิญหน้ากับเขาแบบจริงจัง
“ ทำไมนายต้องหนีฉันทุกครั้ง ทำไมต้องเป็นแบบนี้ทุกที ” มือหนาดันไหล่ของคยูฮยอนให้ยึดติดกับที่จนเคลื่อนตัวหนีไม่ได้
“ นะ นายจะทำอะไร ”
“ ฉันแค่อยากได้คำตอบ ”
“ คำตอบเหรอ …. เพราะฉันเกลียดนายยังไงล่ะ เกลียด จนไม่อยากจะเห็นหน้านายแม้แต่วินาทีเดียว ” น้ำเสียงหนักแน่นแต่ไหล่บางก็สั่นสะท้านเล็กน้อย
“ แต่ฉันรักนาย ”
“ รักฉันเหรอ รักแล้วนายหายไปไหนมานานสองนาน รักฉัน แต่เที่ยวไปกอดกับใครต่อใคร แบบนี้ย่ะเหรอที่เรียกว่ารักฉัน ”
“ กอด???? ”
“ นายคงจำไม่ได้สินะ คิมฮีชอลไง ในสวนข้างคณะเมื่อวันก่อน ….ทุเรศที่สุด อยากพรอดรักกันขนาดนั้น ก็พากันไปโรงแรมซะสิ ”
“ ทีนายกับฮยอกแจล่ะ ”
“ นั่นก็เพราะนายท้าฉันต่างหาก…..ปล่อยได้แล้ว ” มือเรียวแกะฝ่ามือหนาออกจากไหล่ของตนแต่ก็ไม่เป็นผล เมื่อซีวอนยังจ้องมายังเขา สายตาของร่างสูง แววตาที่เขาไม่เข้าใจความหมาย หากแต่มันดูเจ็บปวด และโดยไม่ทันตั้งตัว ชายหนุ่มก็โน้มตัวลงมาประกบริมฝีปากบางอย่างดูดดื่ม คยูฮยอนยืนตะลึงอยู่สักพัก ก่อนจะรีบผลักซีวอนออกจากตัวเอง
เพลี๊ยะ!!!!!!!! เสียงฝ่ามือปะทะเข้ากับใบหน้าคม
“ นายมันไว้ใจไม่ได้ ไอ้คนขี้ขลาด ทำกับฉันแบบนี้ได้ยังไง ทั้งๆที่…..ทั้งๆที่นายก็มีคนอื่นอยู่แล้ว หยุดสักทีได้มั้ย หยุดทำร้าย แล้วออกไปจากชีวิตฉันสักที ฉันขอร้อง ” พยายามพูดให้เสียงเป็นปกติที่สุด ทั้งๆที่ภายในใจของคยูฮยอนกำลังร้องไห้
“ ฉันขอโทษ….. ”
ติ๊ง ~ เสียงลิฟต์เปิดออกที่ชั้น G ซีวอนค่อยๆหันหลังเดินออกไปอย่างช้าๆ พร้อมกับเอ่ยขึ้นมาเบาๆ
“ อย่างที่นายพูด….ฉันมีคนอื่นแล้ว ทำไมต้องมายุ่งกับนายอีก……นั่นสินะ ต่อไปนี้ ฉันจะซื่อสัตย์ต่อฮีชอลคนเดียว เรื่องที่ผ่านมา ฉันขอโทษอีกครั้ง ”
ติ๊ง ~ เสียงลิฟต์ปิดลงอีกครั้ง คยูฮยอนทรุดลงกับพื้น ที่เขาได้รับรสจูบก่อนหน้านี้ไม่กี่วินาทีมันคืออะไร และที่เขาได้ยินเมื่อครู่มันคืออะไร สิ่งที่ยากต่อการคาดเดา ร่างเพรียวจึงทำได้แค่ปล่อยให้น้ำตาไหลออกมาเพื่อปลอบใจตัวเอง
“ ฮึก ฮึก หยุดร้องเดี๋ยวนี้ นายจะไปร้องไห้ให้คนพรรคนั้นทำไมโจวคยูฮยอน ”
“ ทำไมยังไม่รู้ใจตัวเองสักทีนะคยู นั่นน่ะ นายกำลังหึงอยู่ไม่ใช่รึงไง แผนของฉันกำลังไปได้สวยสินะ ว่าแต่…………….จูบของนายหวานชะมัดเลยแฮะ ” ชายหนุ่มลูบริมฝีปากของตัวเองเบาๆ พร้อมกับยกยิ้มที่มุมปากอย่างผู้มีชัยชนะ
“ ขอเวลาแค่เดือนเดียว นายต้องเป็นของฉันแน่ โจวคยูฮยอน ”
………………………………………..โปรดติดตามตอนต่อไป
แม่ยกฮยอกชวนคุย
มาแล้วค่ะ รอนานกันมั้ยเอ่ย
เอามาลงต่อแล้วนะคะ เขียนเสร็จปุ๊บ เอามาลงปั๊บ
ยังไม่ได้ตรวจคำผิดเลย ถ้าผิดตรงไหนขออภัยด้วยนะคะ
ว่าแต่ว่านักอ่านแฟนเอสเจหายกันหมดรึยัง
อ่านแล้วอย่าลืมเม้นให้กำลังใจหน่อยนะคะ
เขียนไม่ค่อยเก่ง แต่รักหมดใจค่ะ
โบนัสสึ 
โอบๆ กอดๆ สายตาฮีนั้น....ช่างชวนจิ้น
ส่วนคู่นี้ ไม่รู้อิชเวโอบแน่นไปหรือเปล่า ติดต่อกับป้าแก่ที่ชอบเวิ่นเว้อ คนนี้ได้ที่ http://twitter.com/all4eunhyuk
ถึงได้โดนคุณภรรยาหยิกพุง
ความคิดเห็น