คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : ตอนที่ 3 หลงใหล
หลใหล
วันนี้เป็นวันแรที่ีวอนื่นไปเรียนพร้อมับรอยยิ้มที่หาไ้ยา นเพื่อนแทบทุนอทัไม่ไ้ บาน็แวว่าีวอนำลัอินเลิฟ เาันไป่าๆ นาๆ แ่ีวอน็เพียยิ้มรับไม่อบำถามใๆ รอเวลาหมั่วโมเรียนเท่านั้น
วามิเียวที่วนเวียนอยู่ในหัวืออยาลับไปหาฮยอแ ถ้าวันนี้ไม่มีสอบย่อยีวอนไม่ยอมมาเรียนแน่
เวลาเย็นหลัาเลิั่วโมสุท้ายที่มีสอบาที่เยเอื่อยเื่อยแวะเที่ยวไปเรื่อย แ่วันนี้ร่าสูลับับรถแทบะบินไ้เพื่อลับไปหาฮยอแ
เสียปลล๊ออประูัึ้นเรียให้แมวน้อยที่นอนอยู่บนโฟาในห้อนั่เล่นลืมาึ้นพร้อมระโลเินไปรอรับารลับมาอีวอน
ีวอนเปิประูออวาสายาไปยัพื้นที่มีแมวน้อยยืนรออยู่ ร่าสูรีบอุ้มฮยอแึ้นอย่าเบามือ พร้อมับมูลไปยันนิ่มอย่ารัใร่ อุ้มเท้าเล็ๆ ะปบเบาๆ หยอล้อลับไปยัมูโ่อีวอน
“ิถึันหรือเปล่าฮยอแ”ีวอน้มลถามแมวน้อยในอ้อมอ พร้อมเินเ้าห้อนอนอน
“เมี๊ยวววว” เสียร้อหวานอบรับับพร้อมทัุ้ใบหน้าลอเลียับออีวอนอย่าอออ้อน ีวอนยิ้มว้าปาแทบี หัวใเ้นแรนแมวน้อยไ้ยินั
“น่ารััเลยน๊าฮยอแ หิวมั้ย” ีวอนยัุยับแมวน้อยไปเรื่อยๆ ร่าสูนั่ลบนเียนอนปล่อยให้แมวน้อยนั่อยู่บนั
แมวน้อยไม่อบ ลับ้อมอใบหน้าหล่อนิ่ๆ อย่านั้น ีวอน้ออบไม่เ้าใวามหมายอเ้าแมวัวน้อย พลันฮยอแ่อยๆ ทิ้ัวลนอนหายท้อพลิัวไปมาบนเียว้าท่าทาน่ารั ีวอนหัวเราะเบาๆ มือหนาเลื่อนไปลูบไล้นที่หน้าท้ออฮยอแ อุ้มเท้าเล็สอ้าะปบอรั้อมือหนาเอาไว้ พราร้อราเสียหวาน
“เป็นแมวยัยั่วไ้อีแฮะ” ีวอนแวแมวน้อยที่นอนหายท้อสะบััวไปมา
ีวอนเอนัวลพิับเีย พลาอุ้มเ้าแมวแสนยั่วไว้ึ้นมาวาไว้บนหน้าอ แมวน้อยนอนหมอบอยู่บนอ
ฮยอแในร่าแมวน้อย่อยๆ ลานไปถูไถใบหน้าอนับใบหน้าหล่ออย่าอออ้อน ลิ้นเล็ถูส่ออมาไล้เลียาอร่าสูเบาๆ เรียรอยยิ้มว้าาร่าสู
“ไหนมาูบทีิ”ีวอนยัวแมวน้อยเ้ามาใล้่อนะูบลไปยัมูสีแสวยเบาๆ ฮยอแยื่นเท้านุ่มๆ มาะปบมูอีวอนเบาๆ เป็นารห้าม
“เมี๊ยว” เสียร้อประท้วทำเอาีวอนหัวเราะร่วนที่แล้แมวัวน้อยไ้ ีวอนยัแลู้บไปอีหลายรั้
“ฮ่าๆ สู้ไม้ไ้ล่ะสิ” ีวอนหัวเราะำับท่าทีอแมวน้อยที่พยายามหลบหลีริมฝีปาร้อนๆ อร่าน
“เมื่อไระถึเที่ยืนนะ อยาปล้ำนายะแย่อยู่แล้ว” ีวอนบ่นเบาๆ ำพูอีวอนเรียเสียร้อประท้วาแมวัวน้อย ฮยอแระโลาอเินไปนั่หันหลัให้ีวอนที่ปลายเีย
“อนยัน่ารัเลยนะฮยอแ”ีวอนลุามไปรวบัวนุ่มนิ่มเ้าอุหน้าถูไถับหน้าท้อนุ่ม
“้อหาอะไรินเพิ่มแรสัหน่อยแล้ว เี๋ยวืนนี้ไม่มีแรปล้ำแมวแสนสวยละแย่เลย” ีวอนปล่อยฮยอแลับเีย ร่าสูเินออาห้อนอนไปยัห้อรัวเพื่อูอาหารที่แม่บ้านัเรียมไว้ให้อย่าเย ร่าสูหันไปเทอาหารให้แมวน้อยที่เินามออมานั่มอ แ่ีวอนับวาานอาหารอฮยอแไว้บนโ๊ะอาหารแทนที่ะวาไว้ับพื้นเหมือนเมื่อวาน
“ึ้นมาินบนโ๊ะ็ไ้ฮยอแ”ีวอนมอฮยอแที่ยันั่มอน เมื่อไ้ยินร่าสูบอ ฮยอแ็ระโึ้นมานั่อยู่หน้าานอาหารอัวเอ
“ทานแล้วนะรับ” สิ้นเสียร่าสูทั้สอ็ินอาหารอนเอ ีวอนไม่เยรู้สึว่าอาหารที่แม่บ้านทำให้นินะอร่อยไ้ถึนานี้ เมื่อมีแมวน้อยนั่ินอาหาร้าๆ อย่าเรียบร้อยอยู่รหน้า
“นายอาบน้ำไ้มั้ยฮยอแ”ีวอนละาอาหารึ้นถามแมวน้อยที่ำลัั้ใินอาหาร แมวน้อยละาอาหารรหน้ามอหน้าร่าสูที่ถาม่อนที่ะพยัหน้าให้เป็นำอบ
“ั้นเี๋ยวเราไปอาบน้ำันนะ” ีวอนวนแมวน้อย แ่แมวน้อยฮยอแ็ไม่สนใ้มหน้าินอาหาร่อไป
เมื่อทั้นและแมวน้อยินอาหารอัวเอเสร็ ีวอน็อุ้มแมวน้อยเ้าไปในห้อนอนเพื่ออาบน้ำ
อนนี้ร่าายเปลือยเปล่าอีวอนำลัอุ้มเ้าแมวน้อยเอาไว้พาเินเ้าไปยัอาบน้ำเพื่อำระล้าร่าายให้สื่น
แมวน้อยไม่มีท่าทีลัวน้ำแม้แ่น้อย เมื่อฮยอแถูยูฮยอนฝึให้อาบน้ำมาั้แ่ยัเป็นลูแมว ีวอนใ้แมพูสระผมโลมลไปยันที่เปียุ่มอย่าแผ่วเบา มือหนาถูไถไปทั่วร่าอแมวน้อย ่อนะหันลับมาถูสบู่ให้ัวเอ
ทั้สอำระล้าฟออ่อนนุ่มออพร้อมัน โยที่ีวอนอุ้มฮยอแไว้ในอ้อมอ ปล่อยให้สายน้ำไหลรินรร่าอทั้สออย่าสบายใ เมื่อทั้ัวสะอาาฟอแล้วีวอน็ัารพาฮยอแ ออาห้อน้ำ เ็นที่เปียลู่ให้แห้สนิท้วยวามอ่อนโยน
แมวน้อยระโึ้นไปนอนสบายบนเียรอให้ร่าสูใส่เสื้อผ้า ีวอนเินไปเปิทีวีที่ปลายเีย่อนะทิ้ัวลนอน้าๆ แมวน้อย มือหนาเอื้อมอุ้มแมวน้อยึ้นมานอนบนหน้าอ ไม่วายมูสูมวามหอมอแมพูที่ัวอฮยอแ
เวลาผ่านไป้าๆ แ่ลับไม่น่าเบื่อในวามรู้สึอีวอน เ็มนาฬิาบอเวลาใล้เที่ยืนเ้ามาทุที ีวอนนั่้อนาฬิาบนผนัห้อนอนแทนที่ะสนใารแ่ันฟุบอลที่อบหนัหนาในอทีวี
ในที่สุเ็มวินาที็เินทามาบรรบรับเ็มสั้นรเลสิบสอ ร่าแมวน้อย่อยๆ ไ่ลาอพลันผิวหนัที่เ็มไป้วยนสีน้ำาล็เปลี่ยนเป็นผิวหนันุ่มลื่นที่ีวอนใฝ่ฝันหา ร่าแมวน้อยำลัยายลายเป็นมนุษย์หน้าหวาน เพียไม่ี่วินาทีร่าแมวน้อยฮยอแ็ลายเป็นนอย่าสมบูร์แบบ
ีวอนมอภาพรหน้า้วยใระทึ ใบหน้าหวานปรารอยยิ้มว้าทันทีที่เป็นน ่อนะโผเ้าอร่าสู
ัฮับ
“บ้าหรอเี๋ยว็เปลี่ยนเป็นแมวแล้ว ีวอนเอาออไปไ้แล้ว”ฮยอแันอร่าสูเบาๆ แ่ีวอนับหัวเราะอบใ
“น่ารััเลย ไม่อยาืนฮยอแให้ยูฮยอนะแล้วสิ”ัฮับ ร่าสูทิ้ัวลนอน้าๆ ร่าบา
ฮยอแยันายึ้นมานอนบนออร่าสู้อมอใบหน้ามอย่าุ่นิ
“้อืนนะ ฮยอแรัยูฮยอน ฮยอแิถึยูฮยอน” ฮยอแพูเสียริันร่าสูใหาย
“แล้วเราะไ้เอันอีมั้ย” ีวอนถามออมาเสียเบา ลัวว่าถ้าืนฮยอแไปแล้วะไม่ไ้พบันอี
“ีวอน็ไปหาเราที่ห้อสิ อยู่ิันแ่นี้เอ” ฮยอแเสนอวามิที่ไม่เ้าท่าสำหรับีวอน
“แล้วะไ้เอฮยอแอนเป็นนแบบนี้เหรอ ถ้าไปหาอนเที่ยืนสสัยไอยู้อไล่เะออมาแน่ๆ”ีวอนบ่นหุหิมือหนาเริ่มุนลาไปทั่วแผ่นหลัเนียนสวย
“น่านสิ เอาไีน๊า...นึออแล้วีวอน็อเรามานอน้วยบาวัน็ไ้”ใบหน้าสวยหวานยื่นไปให้ร่าสููบีวอนประทับรอยบนแ้มนิ่มเบาๆ
“แ่ันอยาอยู่ับฮยอแทุวันหนิ”ีวอนประท้ว อ้อนฮยอแลับ
“ีวอนทะลึ่” ฮยอแหน้าแ ุหน้าลับแผออุ่นพลาถูไถไปมา เรียเสียหัวเราะาีวอน
“ฮยอแนั้นแหละทะลึ่ ันไม่ไ้พูอะไรัหน่อย” มือหนาเลื่อนไปยัสะโพนุ่มนิ่ม่อนะบีบเบาๆ แล้ร่าบา
“ี้โม้ เรามอหน้าีวอนเรา็รู้แล้วว่าีวอนิลาม”ฮยอแยู่ปายื่นเถียอย่าัใ ีวอนยิ้มรับับำ่อว่าแสนน่ารั ีวอนแล้บีบแ้ม้นร่าบาเบาๆ อย่าหมั่นเี้ยว
“ฮยอแเอ็ลามไม่่าันหรอน่า”ีวอนยัเถียให้หน้าหวานยู่หน้าลับแผออย่าเอาใ
“ไม่เอาแล้วเราะนอน โรธีวอนนลาม” ฮยอแยันายหันไปนอนหันหลัให้ร่าสู สายาร่าสูมอไล้ไปยัแผ่นหลัเนียน้วยวามหลใหล
“ั้นอันนอนอฮยอแไ้มั้ย ฮยอแี้อน” ีวอนสวมอแนบายิ
“เราไม่ไ้ี้อนนะ” เสียหวานแย้ออมาอย่าัใ ใบหน้าหวานหันมา้ออย่าเอาเรื่อ นี่ถ้ามีนพอัวู่ฟ่อใส่ร่าสูแน่ แ่ท่าทาแบบนี้ลับเรียเสียหัวเราะาีวอน
“หัวเราะอะไรอ่ะ” เสียหวานิุ่นเืออยู่ไม่น้อย ีวอนประทับูบลไปยัปาอิ่มที่เิึ้นอย่านเอาแ่ใแรๆ
“หัวเราะนน่ารั” ีวอนอบหลัาูบนหนำใ
“ไม่เอาแล้ว ีวอนทะลึ่เราะนอนแล้วะีสามแล้ว้วย...ะอ็รีบอเลย” ร่าบาุัวลับออุ่นๆ มูเล็สูลิ่นายวามเป็นายอร่าสูอย่าสุใ และรู้สึปลอภัยนนัยน์าสวยปรือปรอย
“ไ้เลยรับ” ีวอนอบรับร่าบา ระับอ้อมอให้แน่นึ้น ร่าสูมีวามสุนลืมวามเบื่อหน่ายในีวิที่เยเาะินหัวใเ้ามานานหลายปีไปหม
สอร่าุัวเ้าหาัน่อนะเ้าห้วนิทราไป้าๆ รอยยิ้มบาๆ ปราอยู่บนใบหน้าอร่าสูโยไม่รู้ัว วามสุที่มาพร้อมับแมวน้อยแสนน่ารันาม ฮยอแ
ความคิดเห็น