คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : เรื่องบังเอิญหรือพรหมลิขิต Hyunmin 1
“มินจะให้พี่รออีกนานมะห๊ะปล่อยมินโฮของฉันยืนรอจนไม่รู้ป่านนี้จะโดนชะนีแทะโลมไปกี่ฝูงแล้วเนี่ย”
เสียงแจ้นๆของเจ้าแม่คีย์กุนตะโกนเรียกเจ้าน้องชายสุดที่รักที่มัวแต่นั่งป้อนอาหารปลาทองของมันอยู่นั่นแหละย้ำนะครับว่ามันป้อนจริงๆไม่ใช่แบบโปรยอาหารใส่อ่างนะแต่แบบป้อนที่ปากปลาทองอะจะมีใครบ้าเท่าน้องผมอีกมะก็รู้อยู่หรอกว่าเรียนสัตวแล้วรักสัตว์แต่คุณกูและคุณแฟนกุหรือพี่เขยเมิงรอจะชั่วโมงแล้วเนี่ย
“เสร็จแล้วน่าพี่คีย์ก็พี่มินโฮนะไม่หนีพี่ไปไหนหรอกชิ” เจ้าแทมเดิมมาแล้วสะบัดผมเห็ดใส่หน้าผมก่อนจะเดินส่ายตูดไปชิๆเอออย่าให้แกมีแฟนบ้างแล้วกันแม่จะแช่งให้มันนอกใจแก
“หวัดดีครับพี่เขย” ผมแทมินสุดน่ารักเองคร้าบผมเอ่ยทักสุดสวาทขาดใจของเจ๊ผมที่ยืนผิงเสาไฟฟ้ารอก็รุนะครับว่าพี่เขยเป็นนายแบบแต่ถ้าพี่หันไปมองเสานั่นบ้างก็ดีนะติดเต็มเลย
รับกำจัดปลวกทะลวงไปถึงตับไตใส้พุงของปลวกไม่กลับมาอีก
บริการโฮสคลับชายหนุมอะฮ๊างๆรอคุณอยู่บนเตียง
ติดสายเคเบิ้ลทั้งหนังเอวีมิยาบิอาโออิรับรองชัดไปถึงมดลูก
“ปะมินโฮแทมเราไปกินไอติมกันดีกว่า” ว่าแล้วเจ้าแม่กากผมและสุดที่รักของแกมานั่งจ๋องอยู่ร้านไอติม
“อะผมเพิ่งนึกขึ้นได้ว่านัดกับเพื่อนไว้งั้นผมขอตัวก่อนนะครับ” ผมแกล้งอ้างขึ้นเมื่อเห็นพี่ๆทั้งสองคนกำลังนั่งป้อนไอติมกันอยู่ใครจะอยากขัดขวางความสุขของพี่ๆละครับ
“อ๊ะเฮ้แทมอยู่รอก่อนสิเพื่อนพี่ยังไม่มาเลยอ้าว….” มินโฮร้องห้ามหากแต่ก็ไม้ทันเพราะร่างเล็กวิ่งฉิวหายไปกับสายลมแล้วเรียบร้อย
เฮ้อเมื่อไรหนอแทมมี่คนนี้จะมีอย่างพี่ๆเขาบ้างยอมรับเลยว่าค่ดอิจฉาเดี๋ยวนี้เป็นอะไรไม่รู้พอเห็นคู่รักที่เดินผ่านไปผ่านมาแล้วมันเกิดอาการอิจฉาตาร้อนชอบกล
“อ๊ะพวกนายกำลังทำอะไรนะ” แทมินร้องขึ้นทันทีเมื่อเห็นวัยรุ่นชายกลุ่มนึงกำลังจับลูกแมวเหวี่ยงไปเหวี่ยงมาและทำท่าจะปาลงพื้นเขาจึงรีบวิ่งเขาไปทันที
“ทำอะไรก็แกล้งเจ้านี่ไงละฮ่าๆ” ชายกลุ่มนั้นหัวเราะขึ้นก่อนจะชูแมวตัวน้อยขึ้นและทำท่าจะปาลงพื้น
“อย่าน้า…” แทมินตะโกนห้าสุดเสียงพร้อมๆกับมือปริศนาที่เหวี่ยงกระแทกหน้าวัยรุ่นนิสัยไม่ดีกลุ่มนั้นอย่างเอาเป็นเอาตายเทมมินเห็นว่าชายหนุ่มปริศนาคนนั้นกำลังตะลุมบอลอยู่เขาก็รีบวิ่งเขาไปอุ้มเจ้าแมวน้อยสีส้มมาแนบอกทันที
จากนั้นไม่นานวัยรุ่นกลุ่มนั้นที่ท่าจะแพ้ชายหนุ่มคนเดียวก็รีบวิ่งหนีหายไปทันที
“ไงเจ้าแมวรอดมาได้แล้วนะ” ละ…หล่อจัง….ชายหนุ่มคนนั้นเดินเข้ามาลูบหัวแมวน้อยให้อกผมพร้อมกับส่งยิ้มอบอุ่นไปให้มัน
“แล้วนายนะตัวเล็กๆอย่างนี้นะวันหลังระวังตัวด้วยนะถ้าเกิดไอ้พวกนั้นมันทำอะไรนายขึ้นมามันจะไม่คุ้มเอานา” นายหล่อพูดก็จะเอานิ้วมาดีดหน้าผากผม
เจ็บนะ
“คุ้มสินี่ไงช่วยได้ตั้งชีวิตนึง” เขารีบชูแมวน้อยขึ้นแล้วยิ้มอย่างภาคภูมิใจ
“ฮึนายนี่แปลกคนดีจริงๆแล้วจะทำไงกับแมวตัวนี้ดีละ” นั่นสิผมจะเอาไปเลี้ยงเดี๋ยวพี่คีย์จะว่าเอาป่าวน้าที่สำคัญที่บ้านผมมีเจ้าฮาร์ทบีทหมายักษ์แล้วด้วยดิ
“นายก็เอาไปเลี้ยงสิ” ผมคิดได้ดั่งนั้นจึงยิ่นเจ้าแมวตาแป๋วไปให้นายหล่อนั่น
“ฉะ…ฉันหรอจะดีหรอ…..อืม…ก็ดีเหมือนกันจะได้ไม่เหงา” นายหล่อยิ้มก่อนจะยื่นมือมารับแมวไปจากผมแล้วเดินจากไป
เฮ้อ
คนอะไรหล่อดีจังดูอบอุ่นรักสัตว์ตรงสเปกพระเจ้าครับถ้าจะบัลดานเนื้อคู่ให้ผมผมขออย่างเมื่อกี้ที่นึงได้มั้ยครับ
ถ้าเราเจอกันอีกก็ดีสิ
นายหล่อ
“อีมินแกจะไม่ตื่นใช่มั้ยหะวันนี้ป๋าบอกให้ไปส่งข้าวกล่องป๋าที่บริษัทด้วย” คีย์เขย่าร่างที่ดูราวกับคนไร้วิญญาณของน้องที่มันนอนที่ไรปลุกยากทุกที
“อืม….แล้วทำไมป๋าไม่ซื้อกินเองเล่าตัวเองเป็นตั้งประธานบริษัทสั่งมาก็ได้นิ” แทมินขยี้ตาก่อนจะปัดผมเห็ดๆของเขาให้เข้าที
“แกก็รู้ว่าป๋ากับม๋าเค้ารักกันปานจะกลืนกินวันนี้ดันพิศวาสรสมือม๋าเข้าเลยสั่งให้แกเอาไปส่งเข้าใจมะเร็วๆม๋าเจ้าจะเข้าแล้วเดี๋ยวแกก็ซวยหรอก”
“อ่ะป๋าข้าวกล่อง” เมือ่เดินทางมาถึงห้องประธานบริษัทร่างเล็กก็ยื่นกล่องข้างที่ผูกโบสีชมพูปิ๊งไปให้บิดาตนทันที
“โอ๊ะแต๊งกิ้วมินมินลูกรักอ๋าเห็นแล้วคิดถึงทึกกี้จริงๆอ่ะนี่ป๋าวานไปรับสูทที่ร้านข้างตึกให้หน่อยน้า” คังอินที่นั่งปลาบปลื้มกับปิ่นโตของสุดที่รักก็เอ่ยวานลูก
“แทมจะได้อะไร” น่านดูมัน
“อ่ะป๋าให้ตั่วไปปารีสสำหรับซัมเมอร์นี้เอาป่ะ”
“อะเคสูทตัวเก่งป๋าใช่มะแทมไปเอาให้อย่าลืมสัญญาละอิๆ” ร่างเล็กที่ได้ของตอบแทนที่พอใจก็ลัลล้ามาที่ร้าน
ซักรีดข้างบริษัททันที
“มาเอาสูทประธาคิมใช่มั้ยค่ะสักครู่นะคะ” พนักงานสาวหายไปหลังร้านเพื่อไปหาสูท
ก่อนที่เสียงกริ๊งๆของประตูร้านจะดังขึ้นอีกครั้งพร้อมกับชายหนุ่มที่คุ้นตา
“อ้าวนาย” เสียงของทั้งคู่ดังขึ้นก่อนจะชี้หน้าฝ่าตรงข้ามแล้วจึงยิ้มออกมา
“โลกกลมดีจังแหะนายมาเอาสูทหรอตัวแค่นี้ใส่สูท?” ร่างสุงที่มาใหม่ถามเมื่อเห็นเจ้าตัวเล็กที่ไม่น่าจะเข้ากับสูท
“ฉันมาเอาให้พ่อต่างหากเล่าว่าแต่นายเหอะมีเงินใส่สูทด้วยหรอ”
“อะโหดูถูกฉันเกินไปซะแระเห็นอย่างงี้เนี่ยฉันก็รวยไม่ใช่เล่นน้า” ร่างสูงกอดอกทำท่าภูมิใจ
“ว่าแต่แมวน้อยนั่นเป็นไงบ้างอะคงไม่ได้ตายไปแล้วหรอกใช่มะ”
“อ๋อเจ้ากิมจิอ่ะหรอนอนอ้วนตากแอร์อยู่ที่บ้านแล้วมั้งป่านเนี่ย”
“กิมจิ?เซ้นการตั้งชื่อนายมันห่วยจริงๆ”
“อะไรเล่าก็แมวมันสีส้มๆเหมือนกิมจิอะแถมฉันก็ชอบกิมจิมากด้วยผิดหรอไงชิ” ร่างสูงพูดก่อนจะยื่นบัตรรับสูทให้พนักงานในขณะที่แทมินเอื้อมมือไปรับสูทตัวบิ๊กให้ป๋า
“ฉันไปละนายอย่าลืมดูแลเจ้ากิมจิให้ดีๆละถ้าเราบังเอิญเจอกันคราวหน้าอีกฉันก็อยากเจอมันเหมือนกันนะไปละ” แทมินที่ต้องใช้คำว่าแบกสูทตัวหนาลาคนร่างสูงและเดินออกไปจากร้าน
“หึถ้าเจอกันคราวหน้าฉันจะต้องถามชื่อนายให้ได้เลยเจ้าเด็กหน้าหวาน” ร่างสูงยืนอมยิ้มอยู่คนเดียวอย่างมีความสุข
พระเจ้าครับถ้าจะประทานแฟนให้ผมสักคนเอาแบบหน้าหยิกเหมือนเจ้าเด็กนั่นคนนึงนะครับรับรองเลยว่าผมจะกอดรัดฟัดเหวี่ยงและรักเขาไปจนวันตายเลยละ
“อ๋า!ฝนบ้าใครใช้ให้มาตกตอนนี้รู้มั้ยว่าฉันไม่ได้เอาร่มมานะหะอ๋าเปียกๆ” ร่างเล็กบ่นกระปอดกระแปดก่อนจะรีบวิง่เข้ามาหลบเมื่อเห็นกันสาดของร้านไอติมที่น่าจะยืนหลบฝนได้
“ฮึๆ” แทมินที่กำลังยืนสะบัดน้ำออกจากผมเห็ดๆอยู่ก็ต้องรีบหันไปตามเสีงหัวเราะนั่นทันที
“อ่าวนาย” นายหล่อนั่นเองที่ยืนมองเขาแล้วก็หัวเราะอยู่ใต้กันสาดเดียวกัน
“หึเจอกันอีกแล้วชักจะเชื่อแล้วสิว่าโลกมันกลมจริงๆ”
“น่านสิว่าแต่นายมาทำอะไรที่นี่ดึกๆดื่นๆนี่จะเที่ยงคืนแล้วนะ” แทมินยังคงบีบน้ำออกจากเสื้อตัวเองอยู่ถามอย่างสงสัย
“ออกมาซื้อนมให้เจ้ากิมจินะสิร้องแง้วๆข่วนประตูห้องฉันซะเป็นรอยพอพูดว่าจะไปซื้อนมให้เท่านั้นแหละหยุดร้องเลยไม่รู้ว่าจะเรียกว่าฉลาดหรือไงดี” ร่างสูงเอ่ยยิ้มๆถึงเจ้าแม่ตัวการที่ทำให้เขาต้องแหกขี้ตามาซุปเปอร์แล้วก็ได้มาเจอกับเด็กนี่
“แล้วนายละออกมาทำไรอย่าบอกนะว่าเที่ยวกลางคืนใจแตกนะเรา”
“ บ้าไปใหญ่แระฉันนะลืมโปรเจคไว้ที่มหาลัยต่างหากเล่าเลยต้องกลับมาเอาแต่ดันทำกระเป๋าตังหายเลยต้องเดินกลับบ้านอยู่นี่ไง” แทมินนึกแล้วก็สงสารตัวเองบ้านก็ออกจะรวยทำม้ายทำไมต้องมาตกระกำลำบากเยี่ยงนี้ด้วยก็มิรุ
“ฮ่าๆเอางี้ละกันฉันให้เงินค่ารถบัสนายละกันน่าสงสารจริงๆ” ร่างสูงส่ายหน้าหัวเราะก่อนจะควักแบงค์ออกมาให้เขา
“อ๋าขอบคุณๆๆๆถ้าเจอกันครั้งหน้าฉันต้องเอามาคืนนายแน่ๆ” แทมินกระโดดโลดเต้นดีใจก่อนจะตระคุรบแบงค์แล้วรีบวิ่งฝ่าฝนออกไป
“เอ้ยเดี๋ยวฉันยังไม่รู้ชื่อนายเลย…..” หากแต่ก้ไม่ทันร่างเล็กที่วิ่งแจ้นออกไปแล้ว
เอาวะครั้งหน้าก็ได้ต้องถามให้ได้เลย
พระเจ้าครับถ้าเป็นไปได้ก็ขอให้ผมเจอเขาอีกสักครั้งได้มั้ยครับ
“แทมเป็นอะไรยิ้มไม่หุบมาแต่เช้าแล้วเนี่ย” หญิงคีย์เอ่ยทักเมือ่หลายวันที่ผ่านมาเห็นเจ้าน้องชายตัวเล็กของตนยิ้มบานตลอดเวลา
“เอ๋ก็คนมีความสุขนี่นา” แทมมินว่าแล้วก้ยิ้มต่อไป
“อย่าบอกนะว่าแกกำลังมีความรักว้ายๆใครๆอ่ะใครหะแทมบอกพี่หน่อย”
“ใครหรอนั่นสิไม่รู้เหมือนกันอิๆๆๆ” แทมินหัวเราะก่อนจะสะพายกระเป๋าออกนอกบ้านไป
วันนี้เราจะได้บังเอิญเจอกันอีกมั้ยนะ
“เมิงเป็นไรไปวะชายจงกุเห็นเมิงนั่งยิ้มเพ้อมาหลายวันแระนะ” มินโฮเอ่นถามเพื่อนสนิทควบตำแหน่งประธานสังกัดของเขานั่งมองหน้าต่างแล้วก็ยิ้มออกมา
“กุว่ากุกำลังมีความรักวะเมิง” จงฮยอนเอ่ยตอบก่อนจะยิ้มออกมาอีกครั้งเมื่อนึกถึงหน้าใครบางคนที่มักจะมาพร้อมกับคำว่าบังเอิญ
“เฮ้ยจริงดิใครวะงั้นคนที่กุเล็งไว้ให้เมิงอะก็ชวดเดะ”
“ชวดไปเลยเมิงแม่งชอบจับคู่ให้กุจังจับที่ไรก็เกือบตายทุกทีคราวที่แล้วแม่งยัยบ้านั่นเกือบปล้ำกุกลางห้องคาราโอเกะแนะเมิงรุปะ”
“ฮ่าๆงั้นตกลงเมิงปิ๊งใครวะ”
“ม่ายรู้วะใครก็ไม่รู้จัก” พูดจบคุณชายจงฮยอนก็คว้าแจคเกตแล้วเดินลิ่วออกไปนอกบริษัททันที
วันนี้เราจะได้บังเอิญเจอกันอีกมั้ยนะ
-------------------------------------
ไม่ดียังไงเม้นติชมได้เลยนะเดี๋ยวตอนหน้าจะลงในไม่ช้านี้เเล้วนะ
ถ้ายังมีคนติดตามละก็อดใจรออีกนิดน้าาา
ร้ากกเธอคนอ่านที่น่ารักทุกคนนน
ความคิดเห็น