The Blood of Moonlight ราชันย์แห่งแสงจันทร์สีเลือด

ลำดับตอนที่ #8 : Chapter 7 ไดเมียว #2

7

     
     เมื่อแสงแดดยามเช้าส่องเข้ามา ทำให้ฉันปรือตาขึ้นมาท่ามกลางแสงแดดยามเช้าที่แสนอบอุ่น ฉันค่อยลุกขึ้นมานั่งบิดตัวเพื่อผ่อยคลายความอ่อนล้าและยิ้มรับเช้าวันใหม่ ฉันลุกขึ้นจากที่นอนก่อนจะคว้าผ้าเช็ดตัวเพื่อไปอาบน้ำ ล้างหน้าตามปกติแต่ว่า เมื่อฉันเปิดประตูเข้าไปก็ต้องยืนอึ้งจนตาค้างกับภาพที่เห็นคาตา

     อะ อ๊าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา!!!!! ฉันโวยวายลั่น ขอโทษนะที่ฉันกรี๊ดไม่เป็น
แต่ยังไงต่อมความรู้สึกฉันก็ยังมีอยู่นะ ฉันรีบโยนผ้าเช็ดตัวให้เขาที่ยืนตัวเปียกชุ่มไปทั้งตัว และใช้อีกมือปิดตาตัวเองไว้
"ไม่ต้องฝืนหรอก...ถ้าเจ้าอยากจะดูข้าก็ไม่โกรธหรอกนะ" ฉันได้ยินเสียงหมอนั่นหัวเราะอย่างพอใจ ขณะรับผ้าเช็ดตัว
จากมือฉันไป
"คราวหน้าเข้าห้องน้ำก็ล๊อคประตูด้วยนะ..."
"แล้วทำไมเจ้าไม่เคาะประตูก่อนล่ะ" เขาพูดพรางยิ้มแล้วหันมามองฉัน ที่นั่งทำหน้าเหวอ
"อะ อะไร ก็ฉันง่วงนี่ ฉันจะไปรู้ได้ยังไงว่านายจะอยู่ในห้องน้ำน่ะ"
"เจ้านี่ไม่ต่างจากเมื่อก่อนเลยนะ นิสัยไม่ยอมใคร เอาแต่ใจแถมยังดื้อรั้น"
"ฉันไม่ใช่คนแบบนั้นสักหน่อยนะ" 
"เอาล่ะๆ เอาเป็นว่าเรารีบไปกันดีกว่า เดี๋ยวจะไปเรียนสายนะ"

(โรงเรียน)

     ถ้าเรื่องทั้งหมดเป็นอย่างที่นายจิ้งจอกนี่บอกล่ะก็ ชินโซ คงเป็นผู้ชายที่ร้ายกาจมากสินะ คนที่ฆ่าคนได้อย่างเลือดเย็นแบบนั้น คงจะต้องเป็นคนที่โหดเหี้ยมมากแน่ๆ แต่ทำไมตอนที่เจอกับเขาในฝันครั้งนั้น ฉันถึงไม่รู้สึกว่าเขาอันตรายเลยนะ ตรงกันข้าม เวลาที่อยู๋กับไดเมียวฉันกลับหวาดระแรงอยู่ตลอด อ่าาาา นี่ฉันมัวคิดไร้สาระอะไรอยู่เนี่ย ให้ตายสิ!
"เห้อ..."
"เป็นอะไรไป อารมณ์เสียแต่เช้า" เซโจเอ่ยทัก ขณะเดินข้างๆฉัน แปลกจัง...เขาเดินเข้ามาเมื่อไรกันนะ
ทำไมเราไม่รู้ตัวเลย
"เด็กใหม่ไม่ได้มากับเธอด้วยเหรอ?" 
"ฉันไม่ได้เป็นญาติกับหมอนั่นสักหน่อย จะไปรู้ได้ยังไงล่ะ"
"นั่นสินะ" เขาพูดพรางยิ้มแปลกๆ
"วันนี้มีซ้อมรึเปล่า?"
"อืมมม คิดว่าน่าจะไม่นะ เพราะวันนี้ฉันต้องไปทำธุระน่ะ"
"อย่างนายมีธุระด้วยเหรอ?" 
"..." หมอนั่นไม่ตอบ แต่กลับเดินยิ้มเงียบ และเดินนำหน้าฉันเข้าห้องเรียนไป

     คาบแรกของวันนี้เป็นวิชาภาษาอังกฤษ เป็นวิชาเดียวที่ฉันไม่เคยโดดเลยสักครั้ง เพราะอะไรน่ะเหรอ...ฉันสอบตกมาหลายครั้งแล้วน่ะสิ คราวนี้ฉันต้องผ่านมันไปให้ได้ 
"Je belle could you please tell me...what is your dream?"
"..." งานเข้าแล้วไหมล่ะ ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าอาจารย์โทมัส เจาะจงเลือกฉันแน่นอน แค่เพราะฉันเรียนภาษาอังกฤษไม่ได้เรื่อง ทำไมต้องเพ่งเล็งฉันแบบนี้ด้วยนะ
"ahhh...my dream is..." เมื่อฉันอ้าปากพูด เท่านั้นแหละ...ทุกคนในห้องก็เงียบกันเป็นเป่าสาก
ไหงพากันจ้องฉันแบบนั้น ฉันเริ่มยืนสั่นเพราะคิดอะไรไม่ออก โถ่เอ้ย...ถ้าให้พูดเป็นภาษาฝรั่งเศสยังจะง่ายกว่าอีกนะ
ก็ฉันเป็นลูกครึ่งญี่ปุ่น-ฝรั่งเศส นี่นา
'I want to be an adventuress' เสียงของไดเมียวแว๊บเข้ามาในหัวฉันครู่นึง ถึงจะไม่รู้ว่ามันแปลว่าอะไร แต่ทำไมหมอนั่นถึงรู้ความคิดฉันได้นะ หรือเขาแค่พยายามจะช่วยฉัน...?

'I want to be a singer.' 

     หลังจากฉันพูดออกไปแบบนั้น ไดเมียวก็หันมายิ้มให้ฉันราวกับว่า เขารู้อยู่แล้วว่าฉันจะทำแบบนี้ ใช่สิ...เขารู้ทุกอย่างอยู่แล้ว เพราะเขาอ่านใจฉันได้ และเข้ามาในจิตของฉันได้ตลอดเวลา 

(ไดเมียว)

    เชอเบล เธอนี่จริงๆเลยนะ ไม่เคยเปลี่ยนเลย...ไม่ยอมรับฟังใคร ไม่ยอมให้ใครช่วยเลย แม้แต่เรื่องเล็กๆน้อยๆ ทำไมเธอถึงดื้ออย่างนี้นะ ถึงฉันรู้ทุกอย่างที่เกี่ยวกับเธอ รู้ว่าเธอต้องการอะไรเพราะฉันอ่านใจเธอได้ แต่ไม่ว่างยังไง ฉันก็ไม่สามารถบังคับใจเธอได้อยู่ดี...

     เหมือนกับวันนั้นที่เธอเลือกจะไปหาหมอนั่นเพียงลำพัง โดยไม่ขอความช่วยเหลือจากใคร ไม่ยอมบอกใคร นั่นคือสิ่งที่ฉันพลาดไป ที่ยอมให้เธอไปที่นั่น ทำให้เธอต้องตาย...

(อดีต)
แสงจันทร์ยามค่ำคืนนี้ส่องแสงสว่างกว่าทุกครั้ง นั่นทำให้ผมมองเห็นเงาของใครบางคนได้อย่างชัดเจน 
"ซายะ" ก่อนที่เธอจะเดินหนีหายไป ผมจึงรีบกระโดดลงจากต้นไม้ และแอบสะกดรอยตามเธอไป
จนกระทั่งได้เห็นเธอไปหยุดอยู่ที่หน้าประตูวังหลวง
"เจ้าคิดจะทำอะไร ซายะ"
"ไดเมียว..."
"คิดจะบุกไปที่นั่นเพียงลำพังอย่างงั้นรึ ถึงเจ้าจะเคยเป็นพรรคพวกของมัน แต่ตอนนี้เจ้าเป็นข้ารับใช้ของจักพรรดิ ทำไมเจ้าจึงทำการทรยศองค์จักพรรดิ คิดจะกลับไปเป็นพวกนั้นรึไง?!!"
"...จักพรรดิสิ้นแล้ว จะมีประโยชน์อะไรที่ข้าต้องอยู่ที่นั่น"
"เหอะ ที่แท้เจ้าก็เป็นคนแบบนี้เองสินะ ยังตัดขาดกับคนที่ย่ำยีเจ้าไม่ได้อย่างงั้นเรอะ!"
"หยุดนะ!"
ผวะ!!!! ฝ่ามือนั้นฟาดที่แก้มผมเข้าอย่างจัง ใบหน้าของผมชาไปหมด...ไร้ความรู้สึก
"เจ้าจะไปรู้อะไร เจ้ามันก็แต่สุนัขรับใช้"
"..." ผมกำมือแน่นด้วยความโกรธและมองใบหน้าของซายะที่อาบไปด้วยน้ำตา ก่อนที่เธอจะเดินจากไป ในตอนนั้น...ผมไม่คิดจะห้ามเธอเลยแม้แต่น้อย ผมได้แต่เจ็บใจที่ถูกเธอเหยียดหยามจนปล่อยให้ความโกรธเข้าครอบงำจิตใจ ผมปล่อยให้เธอไปเผชิญหน้ากับชินโซเพียงลำพัง