The Blood of Moonlight ราชันย์แห่งแสงจันทร์สีเลือด

ลำดับตอนที่ #4 : Chapter 3 Curse

3


"ข้าขอสาปเจ้า ยามใดที่เจ้าแตะต้องสตรีเพศ ร่างกายของเจ้าจะกลับกลายเป็นวัยเยาว์ เพื่อให้เจ้าไม่สามารถทำร้ายคนบริสุทธิ์ได้อีก และคำสาปจะกลับคืนสู่สภาพเดิมเมื่อ..."
 

     มันเป็นความจริง มันเกิดขึ้นแล้วจริงๆ ตอนนี้ เวลานี้...เพราะแบบนี้ใช่ไหม ฉันถึงฝันนายตลอด เพราะแบบนี้ฉันถึงรู้สึกผูกพันธ์กับหนังสือเล่มนี้ เพราะฉันคือคนที่นายพูดถึง 'มิกะ ซายะ'  ผู้หญิงคนที่สาปเขา และเป็นอดีตคนรักของเขา
"ฉันจะช่วยนายได้ยังไง?"
"เจ้ามาถามข้าได้ไง ข้าต่างหากที่ต้องถามเจ้าน่ะ!!!" นั่นสิ ถ้างั้นหนังสือ ใช่...หนังสือ ต้องมีวิธีแก้คำสาปสิ ฉันรีบลุกไปหยิบหนังสือบนโต๊ะและเปิดดูหน้าสุดท้ายเพื่อหาคำจตอบนั้น ทว่า...ในหนังสือนั้นเขียนว่า ' กรุณาติดตามชมตอนต่อไป เล่มหน้านะครับ ' ให้ตายสิ ให้มันได้แบบนี้สิน่ะ

"ว่าไงล่ะ..." เขาถาม
"ตอนนี้ฉันยังคิดไม่ออก แต่จะพยายามละกัน"
"หึ..."
"ตอนนี้นายก็ทนอยู่สภาพนี้ไปก่อนละกัน"
"เจ้าว่ายังไงนะ จะให้ข้าเป็นเด็กอยู่แบบนี้ไม่ได้นะ!" 
"ไม่ต้องโวยวายไปหรอกน่ะ ตอนนี้นายไม่น่ากลัวอะไร"
"นี่เจ้า!!" เขาพูดพรางทำท่าชี้หน้าฉันที่ตัวสูงกว่าเขามาก ท่าทางของเขาดูไม่หน้ากลัวเลยสักนิด เหมือนเด็กขี้โวยวายคนนึงก็เท่านั้นเอง เป็นแบบนี้ก็ดีเหมือนกันนะ 
"นี่ๆ เป็นเด็ก อย่าเอานิ้วมาชี้หน้าผู้ใหญ่แบบนี้สิ" ฉันพูดพรางยิ้มเยาะด้วยความสะใจ
" หนอย ถ้าข้ากลับเป็นเหมือนเดิมเมื่อไร เจ้าตายแน่!"
"จ้าๆ แต่ตอนนี้ นายต้องหาเสื้อผ้าใส่ให้พอดีก่อนนะ เดียวฉันจะไปดูเสื้อผ้าของน้องๆมาให้ใส่ รออยู่นี่นะ"
ฉันพูดกำชับเขาก้อนจะเดินออกมา พร้อมกับล๊อคห้องไว้เพื่อไม่ให้ใครเข้าไปเห็นเขา ขืนมีใครรู้ได้เป็นเรื่องใหญ่แน่ๆ
ฉันเดินลงไปที่ห้องนอนของลูกชายของป้าแมรี่ทั้งสองคน เพื่อหาเสื้อผ้ามาให้ตาคนพูดภาษาโบราณนั่นใส่ หลังจากนั้น ฉันก็รีบวิ่งตรงกลับไปที่ห้องทันที 
"ฉันกลับมาแล้ว เด็กน้อย"
แต่สิ่งที่ฉันพบ กลับมาแต่ความว่างเปล่า ไม่มีใครอยู่ในห้องนั้นแล้ว เหลือแต่ชุดซามูไรที่หมอนั่นใส่มา แล้วเขาหายไปไหนกันล่ะ นี่เขาคิดจะออกไปข้างนอกโดยไม่ใช่เสื้อผ้างั้นเหรอ ตอนนี้หมอนั่นยังเป็นเด็กอยู่ ทำให้ฉันอดเป็นห่วงไม่ได้ ฉันจึงตัดสินใจปีนออกทางหน้าต่าง เพื่ออกไปตามหาเขา แม้จะไม่รู้ว่าเขาอยู่ที่ไหนก็ตาม แต่ฉันรู้สึกแค่ว่า ฉันจะหาเขาพบ

    ระหว่างที่ฉันกำลังเดินเตร่อยู่ตามถนน โดยไม่มีจุดหมายปลายทาง ฉันก็รู้สึกถึงความไม่ปกติ มีเงามืดบางอย่างวิ่งผ่านหลังฉันไป ในมือฉันกำไม้เบสบอลที่พกติดมาไว้แน่นก่อนจะเหลียวหลังกลับไปมองแต่ก็ไม่เห็นใครสักคน บรรยากาศมันเริ่มวังเวง ความเงีบสงัด และลมเย็นๆที่พัดผ่านทำให้ขนแขนฉันลุกซู่ ไม่ชอบแบบนี้เลยนะ
ตึก ตัก ตึก ตัก ตึก ตัก...เสียงใจฉันสั่นรัวจนแทบไม่เป็นจังหวะ และในตอนนั้นเองที่เหมือนกับมีมือหนึ่งแตะที่บ่าฉัน
ฉันสะดุ้งเฮือกและหันกลับไปมองเจ้าของมือนั่น
"..."
"ไง..." เสียงทุ้มแหลมนั้นพูดพร้อมกับยิ้มกว้าง 
"อ๊ะ อ๊าาาาาาาาา!!!" 
"อาาาาาาาาาาาาาาาาาา!!!"
"นะ นายจะตะโกนแข่งกับฉันทำไม เจ้าตัวประหลาด!!!"
"ข้าไม่ใช่ตัวประหลาด สภาพบุรุษรูปหล่ออย่างข้า คือ..."
ปึ้ง!!! ไม่ทันที่เขาจะได้พูดจบ ฉันก็ใช้ไม้เบสบอลที่ถืออยู่ฟาดที่หัวเขาเข้าอย่างจัง ชายร่างสูงคนนั้นลูบผมสีเงินของตัวเอง
ด้วยความเจ็บปวด และตอนนั้นเองที่มีหูแหลมๆโผล่ออกมาจากหัวของเขา
"อูย...เจ็บๆๆๆๆๆ นี่เจ้าตีข้าทำไมเล่า!"
"นะ นายเป็นตัวอะไรกันเนี่ย?" 
"ข้าคืออิมุโนะคุจิ ไดเมียว เป็นทูตจิ้งจอกผู้สง่างาม" เขาพูดพรางยิ้มอย่างภาคภูมิใจ ทูตจิ้งจอกงั้นเหรอ? ก่อนหน้านี้ก็ซามูไร นี่พวกเขาออกมาจากไหนกันนะ หรือจะเกี่ยวกับหนังสือเล่มนั้นอีก แต่ในหนังสือไม่มีเรื่องของทูตจิ้งจอกนี่นา
ฉันครุ่นคิดอยู่นาน ขณะมองดูใบหน้าที่คล้ายกับแมวของเขา
"หูนี่...ของจริงรึเปล่า?" ฉันพูดพรางจับหูทั้งสองข้างของเขาดึงไปมา
"ข้าไม่ใช่ของเล่นนะ หยุดซะที" หมอนั้นพูดพร้อมกับปัดมือของฉันออกแล้วลูบผมยาวๆของตัวเองอย่าถนุถนอม ก่อนจะมองไปรอบตัว ใบหน้าของเขาเริ่มเต็มไปด้วความสงสัย
"คนแถวนี้อาศัยอยู่ในที่แปลกๆนะ พวกช่องแคบๆนี้น่ะเหรอที่มนุษย์เรียกว่าบ้านน่ะ"
"นายบอกว่านายเป็นทูตจิ้งจอกใช่ไหม...แต่ดูเหมือนนายจะรู้เรื่องของมนุษย์อย่างเราดีเหลือเกินนะ"
"ก็แน่นอน เพราะข้ามาที่นี่ก็เพราะมีจุดประสงค์น่ะสิ" เขาพูดพรางหยิบสิ่งที่คล้ายๆกับเครื่องสูบยาของคนโบราณออกมา
คาบไว้ที่ปาก แล้วพูดต่อ
"ข้ามาตามหาเจ้าซามูไรโอหังที่มันขโมยของสำคัญของข้าไป"
"ของสำคัญ?"
"ดาบปิศาจ"
"เอ่อ...หยุดก่อนนะ นี่มันชักจะไปกันใหญ่แล้ว" ฉันเดินถอยหลังออกมาเพื่อตั้งสติ เพราะดูเหมือนว่าทุกอย่างที่เกิดขึ้นมันล้วนแต่เป็นเรื่องในหนังสือการ์ตูนที่ถูกแต่งขึ้นมาเท่านั้น ถึงแม้ว่าตอนแรกฉันจะสนุกและตื่นเต้นกับการที่มีซามูไรตัวน้อยเข้ามาอยู่ในบ้านแต่แบบนี้มันดูท่าทางจะเป็นเรื่องใหญ่ซะแล้ว 
"ฉันขอถามอะไรหน่อยสิ"
"ข้าจะตอบเจ้าเพียงสามข้อ ว่ามา" ไดเมียวพูดพรางชูสามนิ้วเพื่อเป็นการย้ำ
"นายมาที่นี่ได้ยังไง?"
"ฉันใช้ลูกแก้วนำทางของราชาจิ้งจอกเฒ่า และมันก็นำข้าออกมาที่นี่ ลูกแก้วนั่นจะช่วยข้าตามหาดาบปิศาจ"
"'งั้นก็แปลว่าดาบนั่น มาอยู่บนโลกมนุษย์...แล้วถ้าได้ดาบแล้วนายจะทำยังไง?"
"ข้าก็จะฆ่าคนที่ขโมยดาบ"
"..."
"คำถามสุดท้าย"
"ติดไว้ก่อนละกัน" ฉันบอกไปแบบนั้นก่อนจะกลับมานึกขึ้นได้ว่า คนที่เขาหมายถึงก็คือซามูไรนั่น แปลว่าถ้านายจิ้งจอกป่านี่เจอกันต้องมีใครสักคนตายสินะ
"แล้วเจ้ากำลังจะไปไหน?"
"เอ่อ ฉันกำลังจะกลับบ้านน่ะ" ว่าแล้วฉันก็ทำท่าจะเดินกลับ
"ไปด้วยสิ" 
"ว่าไงนะ นี่บ้านฉันไม่ใช่สถานสงเคราะห์นะ" หมอนั่นไม่ฟังคำพูดจาใดๆ แต่กลับเดินตามฉันต้อยๆ หมอนี่คงจะติดตามฉันไปอีกนานเลย ฉันจะต้องหาวิธีจัดการสะบัดเขาออกไปให้ได้ ไม่ใช่ว่าฉันจะชอบเจ้าเด็กซามูไรนั่นหรอกนะ แต่ว่าตอนนี้ยังไง หมอนั่นก็ยังน่าเป็นห่วงอยู่ดี
"เอ่อ นายรอฉันอยู๋ตรงนี้นะ ฉันต้องไปบอกคุณป้าก่อนว่าจะมีแขกน่ะ ป้าฉันจะได้เตรียมอาหารไว้ให้นายด้วยังไงล่ะ"
"งั้นเหรอๆ ตกลง" หมอนั่นยิ้มตอบรับโดยไม่มีความสงสัย ขอโทษนะ แต่ฉันจำเป็นต้องทำแบบนี้ ถึงจะไม่รู้ว่าต่อไปจะเป็นยังไงก็เถอะนะ ฉันทิ้งให้หมอนั่นยืนรออยู่จนกระทั่งฉันสามารถหนีรอดออกมาได้อีกครั้ง
"เฮ้อ...รอดตัวไปที" ฉันถอนใจอย่างโล่งอกก่อนจะก้าวเดินต่อไป แต่ก็ต้องชะงักเพราะมีร่างของใครบางคนยืนขวางอยู่
"ใจร้ายจังนะ ปล่อยให้ฉันรอตากน้ำค้างอยู่แบบนั้น"
"นี่นาย!" ฉันตกใจที่เห็นนายจิ้งจอกนั่นมายืนอยู่ตรงหน้า ยิ่งไปกว่านั้นเขายังแต่งตัวและพูดจาเหมือนเป็นคนปกติทั่วไป ต่างกับตอนแรกที่เจอกัน
"นายไปทำอะไรมาน่ะ...เอาเสื้อผ้าพวกนี้มาจากไหน?"
"ฉันเป็นปิศาจจิ้งจอก ฉันแปลงร่างได้รู้ไว้ซะ" เขาพูดพรางยิ้มเยาะอย่างสะใจ
"ถึงนายจะแปลงร่างได้แต่นายก็ยังเป็นผู้ชาย ฉันให้นายเข้าไปไม่ได้หรอก"
"ให้ฉันแปลงร่างเป็นผู้หญิงไหมล่ะ?"
"ไม่ต้องเลย นี่นายจะตามหาดาบแล้วมาเกี่ยวอะไรกับฉันมิทราบ!"
"ไม่เห็นต้องโมโหเลยนี่นา ฉันก็แค่ถูกชะตาเธอแค่นั้นเอง"
"..."
"ตกลงๆ ฉันยอมไปก็ได้ แต่ก่อนจะไปเธออยากจะถามคำถามสุดท้ายไหม?"
"..."
"ไม่สินะ...งั้นไปก่อนนะ แล้วเจอกันเฌอเบล" เขายิ้มพรางโบกมือก่อนจะหายไปในทันทีโดยทิ้งคำถามไว้ให้ฉัน 
"เขารู้ชื่อของฉัน เขารู้ได้ยังไง?" ฉันพึมพำกับตัวเอง