The Blood of Moonlight ราชันย์แห่งแสงจันทร์สีเลือด

ลำดับตอนที่ #2 : Chapter 1 Je'belle

1

     ภายใต้แสงจันทร์ที่ส่องสว่างไสวยามค่ำคืน เงาของชายผู้หนึ่งปรากฏขึ้น แสงจันทร์ที่สะท้อนอยู่ด้านหลังของเขาทำให้ฉันเห็นใบหน้าของเขาเพียงลางๆ แต่สิ่งที่ชัดเจนนั้น คือดวงตาสีเหลืองอ่นคล้ายกับแสงจันทร์นั้น เขาค่อยๆตวัดดาบในมือย่างสวยงาม ฉันไม่สามารถละสายตาจากเขาได้เลย ท่าทางของเขาช่างสง่างาม ยิ่งไปกว่านั้นทุกครั้งที่เขาแกว่งไกวดาบเล่มนั้น ใบหน้าของเขายิ่งดูสงบนิ่ง สายลมเริ่มพัดเอื่อยๆ ชายคนนั้นแหงนหน้าขึ้นมองดวงจันทร์ก่อนน้ำตาของเขาจะไหลออกมาเพียงเล็กน้อย แต่ถึงกระนั้น ฉันรู้สึกได้ถึงความเศร้าภายในใจของเขานั้น มันเอ่อล้นจนเกินจะสามารถหลั่งออกมาเป็นหยดน้ำตาได้ เขากำลังเสียใจเรื่องอะไรอยู่นะ...ภาพของชายคนนั้นวนเวียนอยู่ในหัวของฉันทุกวัน ทุกคืน การกระทำของเขาเกิดขึ้นซ้ำๆ ทุกครั้งที่ฉันหลับตา ฉันไม่รู้ว่าเขาเป็นใคร ชื่ออะไรและอยู่ที่ไหนบนโลกใบนี้แต่ฉันก็เห็นเขาในฝันตลอดมา

     ฉันมีชื่อว่า เฌอเบล มันมาจากภาษาฝรั่งเศษ แปลว่า 'หญิงผู้งดงาม' ซึ่งนั่นก็เป็นความจริงนะ พ่อของฉันเป็นคนฝรั่งเศษแต่แม่ของฉันเป็นคนญี่ปุ่น พวกเขาตกหลุมรักกันที่ญี่ปุ่น แต่กลับไปใช้ชีวิตสวยหรูอยู่ที่ฝรั่งเศสโดยทิ้งให้ฉันต้องมาจมอยู่ที่นี่ในรังหนูหลังเล็กๆในญี่ปุ่นนี้ และเรียนในโรงเรียนดนตรีเอกชนแห่งนี้ ที่มีแต่คนที่ก้มหน้าก้มตาทำตามกฏของโรงเรียนเหมือนเด็กน้อย มันจะเป็นยังไงนะ ถ้าเราแหกกฏและทำตามใจของตัวเองโดยไม่สนใจสิ่งรอบข้าง 
"เฌอเบล" เสียงอาจารย์เรียกชื่อฉัน เธอกวาดสายมองหาฉันแต่ก็พบเพียงโต๊ะที่ว่างเปล่า ทุกคนในห้องเริ่มส่งเสียงซุบซิบนินทาถึงพฤติกรรมแผลงๆที่ฉันกำลังทำ ในขณะที่ทุกคนกำลังพูดกันเกี่ยวกับฉัน มีชายคนหนึ่งที่นั่งนิ่งและเหลียวมองดูที่โต๊ะของฉัน  แววตาของเขาหยุดนิ่งอยู่อย่างนั้นโดยไม่มีคำใดๆเอ่ยออกมาจากปากของเขา

     เมื่อถึงเวลาพักกลางวัน เขาเดิมมุงหน้ามาที่ห้องซ้อมเต้น ของชมรมและวิ่งขึ้นไปบนชั้นหลังคาของโรงยิมนั้น มันเป็นที่ลับที่มีแค่เขากับฉันที่รู้จัก 

     เขาชื่อว่า ยูคิจิ เซโจ เขาเป็นเพื่อนคนเดียวของฉัน เป็นคนเดียวในโรงเรียนงี่เง่านี้ที่ฉันสามารถคุยด้วยได้ เขาเป็นนักร้องนำในวงดนตรีของเรา เซโจ เป็นหนุ่มฮอตของโรงเรียน ด้วยหน้าตาที่หล่อเหลาของเขากับเสียงร้องที่เร้าใจ ทำให้เขากลายเป็นซุปเปอร์สตาร์ของโรงเรียนไปซะแล้วแต่ด้วยนิสัยส่วนตัวของเขาที่เหมือนกับฉัน คือไม่ชอบอยู่กับกลุ่มคน และชอบความเงียบสงบ ทำให้เราเข้ากันได้ดี 

"นึกแล้วว่าต้องมาอยู่ที่นี่" เขาพูดพรางเอนหลังนอนลงใกล้ๆกับฉัน ที่นอนอยู่โดยมีหนังสือการ์ตูนปิดหน้าอยู่
"นี่ ฟังอยู่รึเปล่าน่ะ"เขาพูดก่อนจะเอื้อมมือมาหยิบหนังสือการ์ตูนที่วางอยู่ออกมา
"ได้ยินแล้ว น่ะ" ฉันพูดด้วยน้ำเสียงไม่พอใจนักที่เขามารบกวนเวลาพักผ่อนอันมีค่าของฉัน 
"ไม่คิดจะไปเรียนบ้างรึไง คนอื่นเขาลือกับให้แซ่ด ว่าเธอเป็นยัยตัวร้ายประจำโรงเรียน"
"ฉันไม่ได้ทำอะไรใครสักหน่อย" 
"มันก็จริง...แต่เธอขาดเรียนมากเกินไปจะถูกไล่ออกเอานะ"
"ก็ดีน่ะสิ" ฉันตอบอย่างไม่ใส่ใจก่อนจะลุกจากตรงนั้น พร้อมกับหนังสือการ์ตูนเล่มนั้น
"จะไปไหนน่ะ เฌอเบล?"
"กลับบ้าน"
"แต่นี่เพิ่ง 11 โมงครึ่งนะ อีกอย่าง วันนี้เราต้องซ้อมดนตรีเพื่อเตรียมไปออดิชั่น" 
"แล้วฉันจะกลับมาให้ทันซ้อมละกันนะ" ว่าแล้วฉันก็หยิบเป้ที่วางอยู่ขึ้นมาด้วย และเดินลงมาจากช้นใต้หลังคานั้น ทิ้งให้เซโจนั่งถอนใจกับท่าทางเฉยชาของฉัน

     เมื่อกลับมาถึงบ้าน มันเหมือนนรกที่แท้จริงนั้นกำลังใกล้เข้าทุกที บ้านที่แคบและแออัดจนฉันแทบไม่มีที่จะหายใจ
ทั้งๆที่พ่อและแม่ของฉันมีฐานะที่ร่ำรวยแต่กลับส่งลูกสาวเพียงคนเดียวมาเผชิญชะตากรรมอันยากลำบากแบบนี้ นั่นเป็นเพราะฉันเองที่รั้นอยากจะเรียนดนตรี และไม่ยอมเรียนธุรกิจอย่างที่พ่อขอร้อง พ่อกับแม่เลยตกลงกันว่า ถ้าฉันอยากจะทำในสิ่งที่ชอบก็จะต้องอยู่ที่นี่ จนกว่าจะยอมเปลี่ยนใจ 
"กลับมาแล้วค่ะ" ฉันพูดด้วยเสียงเอื่อยๆก่อนจะมองดูห้องที่รกอย่างกับรังหนู เด็กๆที่เป็นลูกของคุณลุงคุณป้า วิ่งเล่น
ส่งเสียงดังอึกทึก ส่วนลุงก็เอาแต่เมาเหล้าโวยวายจนป้าต้องบ่นซ้ำแลล้วซ้ำอีกโดยไม่รู้จักเหนื่อย ภาพเหล่านี้เกิดขึ้นกับชีวิตฉันเป็นประจำทุกครั้ง ฉันเดินผ่านพวกเขาเหมือนกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น ก่อนจะมาทรุดตัวลงนั่งที่โต๊ะหนังสือและอ่านหนังสือการ์ตูนเล่มเดิมต่อ มันเป็นสิ่งเดียวที่ทำให้ฉันมีความสุขและหลุดออจากโลกที่แสนจะวุ่นวายนี้

     ฉันชอบการ์ตูนเรื่องนี้มากๆ ฉันอ่านมันจบไปแล้วประมาณสามรอบ แต่ก็ยังไม่รู้สึกเบื่อเลยสักนิด ตัวเอกของเรื่องเป็นซามูไรผู้โหดเหี้ยมที่สามารถฆ่าคนได้นับร้อยโดยไร้ความปราณี แต่ทว่าเขากลับยอมถูกสาปโดยหญิงผู้เป็นที่รัก
เป็นเรื่องที่ซึ้งกินใจดีจริงๆ แต่ยิ่งไปกว่านั้น ทุกครั้งที่ฉันอ่านหนังสือเล่มนี้ ฉันรู้สึกผูกพันธ์อย่างบอกไม่ถูกเหมือนกับว่าฉันมีส่วนเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้ มันต้องบ้าไปแล้วแน่ๆ ถ้าสิ่งที่ฉันคิดเป็นความจริง...