The Blood of Moonlight ราชันย์แห่งแสงจันทร์สีเลือด

ลำดับตอนที่ #10 : Chapter 9 The Moonlight #1

                                                                                        9


หลังเลิกเรียน 

ขณะที่ฉันกับเซโจกำลังพากันไปที่ห้องซ้อมดนตรี นายจิ้งจอกนั่นก็เข้ามาขวางไว้ สายตาเจ้าเล่ห์ของเขาจับจ้องที่ฉันจนเซโจรู้สึกไม่พอใจ 
"นายมีธุระอะไร ถ้าไม่มีอะไรที่สำคัญล่ะก็ ช่วยหลีกทางด้วย"
"นายต่างหากที่ไม่เกี่ยว...อย่ายุ่งดีกว่าน่า "
"ว่าไง นะ?" สีหน้าของเซโจดูไม่สบอาราณ์ยิ่งกว่าเก่า
"เอาล่ะ ๆ เซโจ...ขอเวลาฉันเดี๋ยวนะ แล้วฉันจะตามไป"
"อืม เอางั้นก็ได้"

"เจ้ามนุษย์ขี้ขลาด..." ทันทีที่เซโจเดินไป อีวานก็พูดพร้อมมองตามหลังเขาอย่างเยาะเย้ย
"นายมีสิทธิ์อะไรมาว่าเพื่อนสนิทของฉัน นายหมาขนพอง!"
"ดูไม่ออกจริงๆหรือว่า หมอนั่นชอบเธอ"
"O__O" 
"คนที่ไม่กล้าทำในสิ่งที่ใจต้องการ ก็คือคนขี้ขลาด ฉันพูดถูกใช่ไหมล่ะ?"
"เรื่องนั้นช่างมันก่อนเถอะ นายมีะุระอะไร?"
"คืนนี้เป็นคืนพระจันทร์เต็มดวง เป็นโอกาสเหมาะที่เราจะพาฮาชิมะ มายังโลกนี้..."
"..."
"ตามสัญญา ฉันจะบอกความจริงทุกอย่าง และเรื่องในอดีตของเธอ..."
"งั้นก็ได้..."

(ห้องซ้อมดนตรี)

เรน ชิโร่ และเซโจ ยังคงนั่งรอฉันอยู่ นานกว่าครึ่งชั่วโมง และตอนนั้นเองที่เสียงเมสเสจก็ดังขึ้น
ที่มือถือของเซโจ 

ขอโทษนะ ฉันมีธุระด่วน วันนี้คงไม่ได้ไปซ้อม...ไว้ฉันจะเลี้ยงไอติมพวกนายนะ 

เซโจนิ่งอ่านข้อความนั้น ก็จะสะพายเป้เดินออกจากห้องไปดื้อๆ ท่ามกลางึฃความงุนงงของเรนและชิโร่ ที่ยังไม่รู้เรื่องอะไรเลย 
"เป็นอะไรของเขา นะ"
"เราก็กลับกันเถอะ..." เรนพูดพร้อมหิ้วเป้เดินตามออกไป 
"เดี๋ยวสิ แล้วการซ้อมล่ะ ?"
"- -* ชิโร่ นายนี่มันไม่มีสมองจริงๆ " พูดจบ เรนก็ทิ้งชิโร่นั่งงงกับคำพูดของเขาต่อไป

เป็นเวลาเกือบเที่ยงคืน ฉันกับอีวานมาพบกันที่ลานหลังโรงเรียน ทุ่งดอกไม้พัดปลิวกลิ่นหอมโฉยมา แสงจันทร์สาดแสงสว่างไร้เมฆบัง ในตอนนั้นเองที่ฉันเหลือบเห็นในตาของอีวานดูเศร้ากว่าทุกครั้ง

"เธอน่ะ ชอบดอกลิลลี่นะ รู้ไหม...โดยเฉพาะ ดอกลิลลี่สีขาว"
"พูดอะไรของนาย เธอไหนกัน?"
"แต่ชินโซ กลับทำให้ดอกไม้นั้น เปื้อนไปด้วยเลือดและน้ำตา"
ฟลุ่บ! อีวานโผเข้ากอดฉันอย่างแนบแน่น อ้อมกอดของเขาช่างอบอุ่น แต่ฉันก็สัมผัสได้ถึงความเศร้าผ่านลมหายใจของเขา 
"ในอดีต เธอเป็นนักรบที่กล้ากาญ มิกะ ซายะ เธอเป็นคนที่ขาวสะอาด มีจิตใจดี จนกระทั่งเธอได้พบกับชินโซในสงคราม เธอคนเดียวที่สามารถเอาชนะเขาได้ ทว่าสิ่งเดียวที่เธอทำให้เธอแพ้ คือเธอหลงรักเจ้าปิศาจตนนั้น"
"O__O" ฉัน...รักกับชินโซรึ ? 

อีวานยังคงพูดต่อไปเรื่องยๆ พร้อมกับค่อยๆ คลายจัวฉันออกจากอ้อมกอดของเขา 
"แม้ว่าฉันจะห้ามเธอเท่าไร เธอก็ไม่ยอมฟัง เธอมองว่าฉันขี้ขลาดที่ยอมแพ้ต่อความรัก ไม่กล้าแม้แต่จะบอกรักเธอ จนวินาทีสุดท้าย เพราะฉันอ่อนแอและเคร่งครัดกับกฏมากเกินไป
 ตรงกันข้ามกับชินโซที่ทำทุกอย่างดั่งใจต้องการ..."
"..."
"เธอคิดว่าความรักของเธอ จะเปลี่ยนปิศาจตนนั้นได้ แต่มันก็ไม่เป็นไปอย่างที่คิด...เธอจึงเลือกที่จะใช้ชีวิตของเธอ แลกกับการทำให้ชินโซ ได้ลิ้มรสความเจ็บปวดอันมิอาจลืม"

"นั่นคือการถูกคนที่รักหักหลัง และจบด้วยการฆ่าคนที่ตนรักมากที่สุด..."
ฉันเฝ้ามองดูใบหน้าของอีวาน ขณะที่เขาพูด ก่อนที่ในชั่วครู่นีง จะมีภาพตัวฉันในอดีตแทรกเข้ามา
ภายในควงามคิดของฉัน ภาพที่ฉันกำลังจะตายในอ้อมกอดของชินโซ 
"นะ นั่นฉัน กับชินโซ"
"เพราะความบ้าอำนาจของชินโซ ความเคียดแค้นเกลียดชังมนุษย์ที่กดขี่ซามูไรเป็นทาสไปรบ 
ชินโซ คิดแค้นจัพรรดิที่ส่งพวกพ้องของเขาไปตาย"
"ถ้าเป็นแบบนั้น เขาคงจะเจ็บปวดมากๆ..."
"แต่ทางเลือกในการแก้แค้น ไม่ใช่สิ่งที่ถูกต้อง"
"..." มันก็จริง อย่างที่อีวานบอก ถึงจะสูญเสียสักเท่าไร แต่การฆ่าคนก็ไม่ช่วยให้ใครฟื้นขึ้นมาได้ 
"ฉันพูดในสิ่งที่เธอต้องการจะรู้แล้ว ตอนนี้...ฉันจะขอร้องเธอบ้าง"
"ว่ามาสิ..."
"ถ้าคืนนี้ เมื่อไรที่ชินโซกลับมา...จงฆ่าเขาซะ"
"O___O"



"นายจะบ้ารึไง จะให้ฉันฆ่าคนเนี่ยนะ...?!!"
"แค่หลอก ให้เขาเผลอ...ชินโซยังคงไว้ใจเธอที่สุด อีกอย่างเขาเชื่อว่าเธอจะถอนคำสาปให้เขา"
"แล้วนายจะฆ่าเขาเพื่ออะไร?"
"เพื่อดาบเรียวคิซามเมะ เมื่อไม่มีดาบนั่น...ชินโซก็เป็นแค่ซามูไรธรรมดา..."
"ฉันทำไม่ได้หรอก...ถึงเรื่องในอดีตจะเป็นยังไง แต่ฉันก็จะไม่ฆ่าคนอยู่ดี"
"เธอนี่มันดื้อด้านเสียจริงนะ ถ้าอย่างนั้น..."
กึก! จู่ๆร่างกายฉันก็หยุดชะงัก และหมดสติไป 

ฉันลืมตาขึ้นมาอีกครั้ง และพบว่าตัวเองนอนฟลุบอยู่ที่พื้นหญ้าโดยมีแสงสีฟ้าล้อมรอบอยู่ ฉันค่อยๆลุกขึ้นยืนและมองเห็นผู้ชายคนนึงที่ยืนอยู่ตรงหน้า เส้นผมสีดำยาวสะท้อนสีน้ำเงิน แววตาที่เย็นชาสีแดงฉานคู่นั้น และใบหน้าที่เรียวยาวนั้น ทำให้ฉันถึงกับพูดไม่ออก 
"ชินโซ"