คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : I wish
(แทฮยอน)
นับั้แ่วันที่ผมและอนมินมีเรื่อันที่โรอาหาร เรา็ไม่ไุ้ยันอีเลย ราวับว่าอนมินไ้หายสาบสูไปผมและอินฮยอน เาไม่มาโรเรียน ไม่รับโทรศัพท์และนั่นทำให้อินฮยอนเสียใมา อินฮยอนพยายามโทรหาอนมิน แ่เา็ไม่ยอมรับสายเลยสัรั้ นั่นยิ่ทำให้เธอรู้สึผิ่อเาึ้นไปอี เพราะเธอไม่มีแม้แ่โอาสที่ะอโทษ หรืออธิบายอะไรับเาเลย ถึแม้ว่า่อหน้านอื่นเธอะทำเป็นแ็แร่ แ่ัวเธอเอลับมานั่ร้อไห้ทุวัน
ผวัะ!
"นายนี่ริๆเลย ทำไมไม่สนใเ้าเรียนเลยนะ"
"โอ้ย เธอนี่เป็นเพื่อนรึเป็นแม่นะ อีอย่ามือหนัอย่าับ้าน่ะ" แทฮยอนร้อ
"นี่!"
"พอๆ ทัู้่ล่ะ เฮ้อ...่วยไม่ไ้นี่ ็แทฮยอนเรียนเ่อยู๋แล้ว โบ้า็ไม่เห็นเป็นไร"
"เธอ็ให้ท้ายแบบนี้ล่ะ ถึไ้ทพัวไม่รู้ัโ"
"ฮะๆ ฮะๆๆๆ "
ผมิถึเสียหัวเราะ ิถึวามร่าเริออินฮยอน ถ้าไม่ใ่เพราะผมอบเธอ เรา็...ยัเป็นเพื่อนันอยู่
(ืนวันปีใหม่)
ผมและอินฮยอนัสินใลอปีใหม่ันที่บ้านอผม เราื้ออาหารมาทำันเอ แน่นอนว่าืนนี้รอบรัวผมพาันพร้อมใไปลอัน้านอ เพื่อะไ้ให้ผมมีเวลาอยู่ับอินฮยอน เราเป็นเพื่อนบ้านันมาั้แ่เ็ รอบรัวเราึ่อน้าสนิทัน ทั้บ้านผม อินฮยอนและอนมิน
"ืนนี้ันมีวามสุริๆนะ"
"อะไรอนาย อย่ามาพูให้นลุนะ"
"็มีเธอ อยู่ับัน" ผมพูพร้อมับเินไป้อเธอใล้ นหน้าออินฮยอนแ่ำ เธอยสอมือปิแ้มัวเอ่อนะลุึ้นทำท่าโมโห
"นะ นายัวเหม็นเหื่อมาเลย ไปอาบน้ำเลยนะ!"
"โอเๆ ันไปแปป เียวนะ เี๋ยวมา" ผมยิบาและยิ้มเ้าเล่ห์
"(////;)"
อี้านหนึ่อเมือ ลุ่มวัยรุ่นนับาสที่ถูแทฮยอนอันหมอบไปรั้นั้น ลับมารวมัวันและไปเฝ้าูที่บ้านอแทฮยอน
"ทำไมเรา้อทำามหมอนั่น้วย ลูพี่" ายนนหนึ่ในลุ่มนั้นพูึ้น
"็นอาะไ้เิน ันะไ้เอาืนไอ้อหอนั่นไล่ะ"
"แ่ผมว่า..."
"ไปไ้แล้ว ลไปัารให้เรียบร้อย" เาพยัหน้าและลารถไปับายอีสอน
ะเียวันที่ผมเพิ่อาบน้ำเสร็ เาเินออมานุ่ผ้าเ็ัวผืนเียว เผยให้เห็นท่อนบนที่มีล้ามท้อับผิวาวเนียน อินฮยอนเผลอ้อเาอยู่รู่นึ นแทฮยอนยิ้มที่มุมปา เธอไ้แ่้มหน้า้วยวามเินอายนแทฮยอนยอมหยิบเสื้อลุมมาใส่
"อาหารใล้เสร็แล้วล่ะ นาย่วย"
"..."
"O_O;" ระหว่าที่อินฮยอนวุ่นับารัอาหารบนโ๊ะ แทฮยอนที่เพิ่สวมเสื้อลุม็เินเ้ามาอเธอา้านหลั นเธอสะุ้เล็น้อย
"ันไม่อยาินอาหารนี้แล้วล่ะ" เาระิบที่้าหูเธอพร้อมับใ้มืออเาโน้มใบหน้าอเธอเ้าหาเา และูบริมฝีปาอเธอ้าๆ ้วยวามนุ่มนวล อินฮยอนัวสั่นและหน้าร้อนผ่าวเพราะูบอเาและสัมผัสามืออเาทำให้เธอแทบะทรุล แทฮยอนึ่อยๆประอเธอไปที่โฟาและ่อยๆให้เธอเอนนอนล แทฮยอนหยุรู่นึและ้อใบหน้าอเธอ
"อินฮยอน ันอบเธอมานะ"
"ันรู้แล้ว นโ่" ผมยิ้ม ่อนะโน้มลไปูบเธออีแ่เเล้วอนนั้นเอ ที่เสียโทรศัพท์ัึ้น "ฮึ่ยยย มารผ" ผมสบถเบาเมื่อ้อละมือาอินฮยอน เธอรีบวิ่ไปรับโทรศัพท์ ผมมอูสีหน้าเธอูเร่เรียเเล้วู่ๆ เธอ็เริ่มน้ำาเอ่อ
"ไม่ ไม่นะ นายฟัันีๆ ันะไปหานาย อย่าทำอะไรทั้นั้นนะ" เธอัสายและวิ่ว้าุแรถผม และึผมไปโยไม่มีำอธิบายอะไรเลย ผมึ้นรถไปับเธอ ท่าทาทีู่ร้อนใอเธอทำให้ผมพอเาไ้ว่า้อเป็นเรื่อออนมิน
"อนมินใ่ไหม"
"..."
"พูอะไรสัอย่าสิ"
"เาอยู่ที่สะพาน"
"สะพาน?"
"เอาเป็นว่าันะบอทานายเอ ่วยับรถทีนะ"
ระหว่าที่ับรถไป ผมเห็นท่าทาร้อนรนออินฮยอน มันทำให้ผมหุหิอย่าบอไม่ถู ที่ผม้อเห็นเธออยห่วอนมิน ถึแม้ว่าเธอะไม่ไ้ิอะไรแ่ผม็ยัลัวว่าเธอะใอ่อน ถ้าเธอไ้เอเาอีรั้
"เลี้ยว้าย้าหน้า เราใล้ถึเเล้วล่ะ"
"ทำไมเธอ้อสนใ้วย ว่าหมอนั่นะเป็นยัไ เาอาะแ่เรียร้อวามสนใเพราะรู้ว่าเธออยู่ับัน็ไ้"
"นายเป็นเพื่อนเามาั้แ่เ็ ูเาเป็นนี่เ่านานั้นเลยเหรอ"
"็แล้วที่เธอ้อับรถไปหาหมอนั่นทั้ที่เราเพิ่ะูบัน มันโรไร้สาระเลยล่ะ!"
"นายนี่มัน"
ึ!
"เสียอะไรน่ะ"
"ันเหยียบเบรไม่ไ้"
"หมายวามว่าไ ไม่ไ้?!"
"าเ็มั!" ผมะโนบออินฮยอนเป็นำสุท้าย ่อนที่รถเราะพุ่ผ่านที่ั้น้าสะพานแวนนั้นไป
ะเียวันที่อนมินำลัยืนรอที่เนินใล้ๆับสะพานแวน ที่ๆเาเยสารภาพรัับอินฮยอน เายืนนิ่้อมอสายน้ำเี่ยวที่ไหลผ่านใ้สะพานนั้น และถอนใ ่อนะไ้ยินเสียรถเ้ามา เาึหันหลัลับไป เพราะแสไฟ้าาหน้ารถที่มา้วยวามเร็วและวิ่ผ่านหน้าเาไป อนมินรู้ทันทีว่านั่นือรถอเเทฮยอน เารีบวิ่ลบันไเพื่อไปยัทาเินใ้สะพาน เาเห็นรถันนั้น่อยๆมลไป แ่เาว่ายน้ำไม่เป็น ทำให้เาไ้แ่ยืนาแ็อยู่รนั้น เาภาวนาให้อินฮยอนว่ายน้ำึ้นมา
ทว่าลับเป็นแทฮยอนที่อุ้มร่าหมสิอเธอึ้นมา อนมินรีบเ้าไปูเธอเพื่อูว่าเธอยัหายใอยู่ไหม เาูใบหน้าเธอที่ศีรษะมีแผล และแนาที่้ำาารระแท แทฮยอน่อยวาเธอล และอนั้นเอที่เาผลัแทฮยอนออาเธอ่อนที่เาะเ้าไปพยายามผายปอเธอ เา้มลผายปอทาปาให้เธอ เาทำสลับับปั้มหัวใ ทำอยู่อย่านั้นนานเือบสิบนาทีแ่เธอลับไม่ยับเลยแม้แ่น้อย
"..."
"นายหยุทำไม หยุไม่ไ้นะ ทำ่อไปสิ!!" แทฮยอนเริ่มโวยวายอย่าาสิเมื่อเห็นร่าอเธอไม่ยับเยื้อน และอนมิน็หยุปั๊มหัวใเธอ
"เธอ ไม่ลับมาแล้ว"
"พูอะไรอนาย เธอ็แ่สลบไป" แทฮยอนลุเ้าไปหาอินฮยอนที่นอนนิ่ เา้มลฟัเสียหัวใเธอแ่มันลับเียบ เียบนเาไม่ไ้ยินเสียร้อร่ำรวอัวเอ ะที่อร่าอเธอึ้นมา มันอาะเป็นรั้แรเลย็ไ้ ที่นอย่าเาร้อไห้ และมันะเป็นวันที่เาไม่มีวันลืม
ความคิดเห็น