The Blood of Moonlight ราชันย์แห่งแสงจันทร์สีเลือด

ลำดับตอนที่ #3 : Chapter 2 Shadow man

2

 

ก๊อก ก๊อก ก๊อก
     ระหว่างที่ฉันอ่านหนังสืออยู่เพลินๆเสียงเคาะประตูก็ดังขึ้น ฉันต้องรีบซ่อนหนังสือการ์ตูนเล่มนั้นลงใต้เบาะของเก้าอี้อย่างรวดเร็ว ก่อนจะขานรับป้าเพื่อให้รู้ว่าฉันยังมีชีวิตอยู่ และลุกขึ้นไปเปิดประตูต้องก่อนที่ป้าแกจะบิดลูกบิดประตูพังซะก่อน
"เรียกตั้งนาน ไม่ได้ยินรึไง?" ป้าแมรี่ว่า พรางจ้องฉันราวกัยจะกินเลือดกินเนื้อ คงจะอารมณ์เสียกับลุงแล้วมาพาลใส่ฉัน
อีกตามเคย 
"ทำอะไรอยู่" ป้าแม่รี่เอ่ยถามด้วยน้ำเสียงที่ไม่เป็นมิตรนัก
"ก็ไม่ได้ทำอะไรนี่คะ"
"ถ้ามีเวลาว่างก็อ่านหนังสือซะบ้าง อย่ามัวแต่เอาเวลาไปสนใจเรื่องไร้สาระ"
"ค่ะ..."
"พ่อแม่เธอคงจะผิดหวังถ้ารู้ว่าลูกสาวหัวแก้วหัวแหวนเรียนไม่ได้เรื่อง"
"..." ฉันยืนฟังนิ่งๆ แต่กลับกำปากกาที่ถืออยู่ในมือจนแน่น ด้วยความโกรธแต่ก็ทำอะไรไม่ได้ จากนั้นป้าแม่รี่ก็ทำท่าจะเดินออกไป แต่ทว่า ก่อนที่ป้าแมรี่จะเดินออกไปนั้นเอง ก็มีเด็กคนนงวิ่งสวนเข้ามาแล้ววิ่งชนเก้าอี้จนล้ม ทำให้หนังสือการ์ตูนที่ฉันซ่อนเอาไว้ตกลงมา ป้าแมรี่ค่อยๆเก็บมันขึ้นมาก่อนจะมองหน้าฉันด้วยความไม่พอใจ
"ของพวกนี้จะไม่ช่วยให้เธอทำให้พ่อแม่ภูมิใจหรอกนะ เฌอเบล" ป้าแมรี่พูดก่อนฉีกหนังสือเล่มนั้นออกเป็นชิ้นๆด้วยความโมโห 
"หยุดสักที ป้าทำเกินไปแล้วนะ!!!"
"แกต่างหากที่ต้องหยุดอ่านหนังสือไร้สาระพวกนี้สักที!"
"..." ฉันยืนกลั้นน้ำตาที่กำลังจะไหลออกมาเพราะความโกรธที่อยู่ข้างใน จนป้าแมรี่เดินออกไป ฉันจึงนั่งลงเก็บเศษซากของหนังสือเล่มนั้นขึ้นมา และบรรจงต่อมันเข้าด้วยกันทีละชิ้นๆจนเผลอหลับไป
 

 

 

     ...โอ้ ลมเอ๋ยจงปลุุกข้า ให้ตื่นมาพบเจ้า  นางผู้เป็นที่รักของข้า ใจข้าปราถนาเพียงเจ้าและจะรักตลอดไปตลอดกาล เสียงกระซิบแผ่วๆเพียงครั้ง ใจข้าก็ร่ำร้องหาเจ้า โอ้ ลมเจ้าเอ๋ย จงพัดพาเอาความรักของข้าไป ให้นางได้รับรู้...โปรดพาข้าไปพบนาง ไม่ว่านางจะอยู่แห่งใด ให้ข้าได้ลบล้างความผิดที่มี แม้ว่าข้าจะต้องสิ้นลมหายใจ...
 

     เสียงทุ้มหนักนั้นแผ่วเบาราวกับจะจางหายไปจากความฝัน มันคือเสียงของใครกัน ทำไมเขาถึงดูโศกเศร้าเหลือเกิน 
ฉันรู้สึกถึงลมที่หนาวเย็นจนสะท้านไปทั้งตัว ความหนาวเหน็บนี้มันอะไรกัน ใจฉันสั่นรัว ขณะกำลังตื่นอยู่ในความฝันที่น่าประหลาด รอบกายฉันมืดสนิท และเสียงทุ้มนั้นก็ดังขึ้นอีกครั้ง
 

รู้สึกไหม...ถึงลมที่พัดผ่าน นั่นคือลมหายใจของฉัน
รู้ไหม...ว่าอีกนานแสนนาน ฉันก็ยังเป็นของเธอ

 

     เสียงนั้นถูกขับร้องออกมาเป็นทำนอง พร้อมกับปรากฏร่างของชายคนนึงที่มีผมสีดำสนิทเหมือนปีกกา และแววตาสีเหลืองอ่อนที่ส่องประกายสว่างราวกับแสงจันทรายามค่ำคืน ในมือของเขาถือดาบแหลมคม เขาจี้ปลายดาบนั้นมาที่ฉัน
และจ้องมองสีหน้าของฉันด้วยสายตาที่แฝงไปด้วยความเศร้า เป็นเขาเองที่พร่ำพรรรณนาอยู่ เขาคนที่อยู่ในความฝันฉันตลอดเวลา...
"นายเป็นใครกัน?" 
"..."
"ฉันกำลังถามนายอยู่นะ ตอบฉันมาสิ"
"ข้าคือคนที่จะมาฆ่าเจ้า" เขาพูดออกมาอย่างเลือดเย็น ก่อนจะจี้ปลายดาบเข้ามาใกล้กว่าเดิม 
"ฉันไปทำอะไรให้ นายถึงต้องฆ่าฉัน"
"ถ้าเจ้ายอมบอกวิธีถอนคำสาปมา ข้าจะไม่แตะต้องเจ้า บอกข้ามามันคืออะไร วิธีที่จะถอนคำสาปของเจ้า"
"นายพูดเรื่องอะไร ฉันไม่เข้าใจ"
"เช่นนั้นรึ...เจ้าไม่รู้ว่าข้าเป็นใครและเจ้าได้ทำอะไรไว้กับข้าบ้าง ช่างน่าขันนัก"
"บอกชื่อนายมาสิ"
"ข้าคือ ฮารุมะ ชินโซ คราวนี้คิดออกรึยัง?"
"..." 
"ว่าไงล่ะ ?!!!" เขาตวาดเสียงดัง ขณะที่เข้ามาประชิดใกล้ฉันจนตัวฉันเริ่มสั่นด้วยความกลัว ฉันไม่กล้าแม้แต่จะสบตาเขาเลยสักครั้ง 
"อย่านะ ออกไป!!!" ฉันพยายามกลั้นใจไม่ให้กลัว และทันใดนั้นเองที่ฉันพูดคำนั้นออกไป ร่างของชายคนนั้นก็หายไป

     ฉันตื่นขึ้นจากความฝันประหลาด ก่อนจะพบว่าหนังสือที่วางอยู่นั้นกลับมาอยู่ในสภาพเดิมแล้ว ฉันมองมันด้วยความสงสัยก่อนจะเปิดดูข้างในหนังสือนั้น 'ข้าชื่อ ฮารุมะ ชินโซ...'
"นายนั่นเอง" ฉันพึมพำกับตัวเองก่อจะปิดหนังสือลงอย่างรวดเร็ว ทว่า อยู่ๆหนังสือเล่มนั้นก็ส่องแสงออกมา แสงสว่างจ้าจนแสบตา จากนั้นก็มีสิ่งมหัศจรรย์เกิดขึ้น เมื่อฉันพบว่ามีชายหนุ่มคนนึงกำลังยืนอยู่ตรงหน้าฉัน
"...ชินโซ" 
"..." เขาคว้ามือฉันไว้ พร้อมกับจับจ้องฉันด้วยความโกรธ
"ทำไม ทำไมเจ้าถึงจำอะไรไม่ได้ ซายะ"
"โอ้ย ฉันเจ็บนะ!"
"เจ้าต้องถอนคำสาปให้ข้า เดี๋ยวนี้!" 
"ฉันไม่รู้จริงๆว่านายหมายถึงอะไร ฉันอาจจะไม่ใช่คนที่นายรู้จักก็ได้นะ" 
"...อึก" จู่ๆเขาก็ยอมปล่อยมือออกจากฉัน และค่อยๆทรุดตัวลงกับพื้นอย่างทรมาน 
"นายเป็นอะไรน่ะ?" นี่อย่ามาตายในห้องของฉันนะยะ ฉันกลัวผีน่ะ 
"คำสาป มัน...อึกกกก" เขาพร่ำพูดเรื่องเดิมซ้ำๆจนกระทั่งฉันเริ่มรู้สึกได้ว่างร่างกายของเขาเริ่มแปลกไป
ฉันจ้องมองเขาที่นอนดิ้นพล่านด้วยความเจ็บปวด ฝ่ามือและนิ้วที่เรียวยาวของเขาค่อยหดเล็กลง เช่นเดียวกับร่างกายส่วนอื่นๆ ที่เล็กลงด้วย ร่างเขาเหมือนถูกย่าขนาดลง ใบหน้าคมๆเริ่มเปลี่ยนไปจนกระทั่งสุดท้าย ภาพที่ฉันเห็นคือชายคนเมื่อครู่นี้ กลับกลายเป็นเด็กตัวน้อยที่กำลังนั่งจ้องหน้าฉันอยู่
"มะ ไม่จริงน่ะ" เหมือนกับในหนังสือเลย ไม่ผิดแน่...ชินโซ ซามูไรคนนั้นที่ถูกสาป