Lovely Year’s หนึ่งปีนี้...ขอให้ฉันรักเธอ

Lovely  Years  หนึ่งปีนี้...ขอให้ฉันรักเธอ

1

แสงแดดที่ส่องลงที่ขอบหน้าต่าง  กระทบกับผิวใบไม้ของต้นฟรีเซนต์ที่กำลังผลิดอกออกผลอย่างสวยงาม  แสงแดดจากเบื้องบนท้องฟ้าสีครามสดใส ส่องแสงลงมาอย่างระยิบระยับส่องสะท้อนเข้าสู่นัยน์ตาของชายหนุ่มคนหนึ่งที่กำลังนอนรอ ใคร บางคนอย่างนิ่ง และดูเฉยชามาก  เขาค้นหาคำตอบให้กับอะไรบางอย่างที่ดูเหมือนว่าตอนนี้เขากำลังจะไม่มีมันอีกต่อไปแล้ว  ความทรงจำในหัวใจของเขาเท่านั้นที่ดูเหมือนว่าเป็นสิ่งเดียวที่เขาจะปิดเก็บ  เมื่อยามที่เขาอยากจะลืมและ เปิดมันขึ้นมา เมื่อยามที่เขารู้สึกเหงาและวุ่นวายกับชีวิต  ......   ชายหนุ่มสัญชาติเกาหลีร่างสูง   ผิวขาว  หน้าตาใสไร้ที่ติ  ผมทรงรองหวี ตามระเบียบของโรงเรียนมัธยมในไทย  ทุกอย่างในตัวเขาดูดีทั้งหมด เพียงแต่....เสื้อผ้าที่เขาใส่อยู่ตอนนี้ โรงพยาบาล อุทธิพยาศาสตร์  มันอาจจะไม่ค่อยเข้ากับตัวเขา  พูดได้ว่าตรงกันข้ามกับชีวิตชายหนุ่มสปอร์ตแมนโดยสิ้นเชิง   เขานอนรอใครบางคนจากบนฟ้า  นอนมองออกไปที่ดอกสีชมพูแกมเขียวที่ออกดอกเป็นหย่อมๆของต้นฟรีเซนต์  มองออกไปนานมากเลยทีเดียว 

วีครับ ลูกทานข้าวไหม นี้ก็บ่ายแล้วนะวี ข้าวเช้าวียังไม่ได้ทานเลย เดี๋ยวแม่ไปเอาข้าวต้มกุ้งมาให้นะวีนะ  สาวอายุประมาณ 38 ปี ผมยาวร่างผอม ทักชายหนุ่มที่นอนข้างๆตัวเธอให้ตื่นจากภวังค์แห่งความคิด    เสียงเรียกของแม่ทำให้ชายหนุ่มคิดได้ว่า เออใช่..นี้เรานอนดูต้นฟรีเซนต์ตั้งแต่เช้าเลยเหรอเนี่ย ข้าวเช้าก็ยังไม่ได้ทาน นี้มันบ่ายแล้วซินะ

คราบ...บ.บ..บ...แม่ เสียงชายหนุ่ม ขานรับแม่ ด้วยคำพูดที่แผ่วเบา เพราะในลำคอของเขาแทบจะไม่มีน้ำลายให้กลืนอยู่แล้ว

ชายหนุ่มตอบรับแม่เสร็จแล้ว  เขาก็หันกลับไปมองต้นฟรีเซนต์ที่อยู่นอกหน้าต่างอีกครั้ง  และเขารู้สึกเหมือนว่ามีอะไรบางอย่างทำให้เขาหลับตาลง  เขาพยามยามที่จะฝืนตาตัวเองแต่ด้วยร่างกายของเขา....ทำให้เขาไม่อาจฝืนมันได้ ในที่สุดเขาก็เข้ามาอยู่ในโลกแห่งความมืด

โลกที่เขาต้องเดินทางไปข้างหน้าแค่เพียงคนเดียว  ....... 

วี แต่งตัวเสร็จยังลูก  เร็วหน่อย เดี๋ยวไปโรงเรียนสาย ถ้าสายแบบนี้พ่อไปส่งลูกไม่ทันหรอกนะวี ชายรูปร่างสูงโปร่ง อายุสักประมาณ 42 ปี ตะโกนเรียกลูกชายคนโตของเขาที่อยู่ในห้องนอนชั้น2 เสียงดังมาก จนถ้ามีคนอยู่นอกบ้านก็คงจะได้ยินทุกคำพูด   วีกิจไม่เคยสงสัยเลยว่าเขาได้รูปร่าง หน้าตา ผิว และบุคลิก ที่ออกจะดูดีและมีสง่ามาจากใคร  ก็..ฮาคิม.. ผู้เป็นพ่อของเขานี้แหละ วีกิจและฮาคิมแตกต่างกันอยู่ที่อย่างเดียวเท่านั้น คือ วีกิจมีสายตาที่ปรกติ  แต่ฮาคิมพ่อของเขาต้องใส่แว่นเพราะท่านเริ่มที่จะสายตายาว ตามอายุและกาลเวลาที่แปรเปลี่ยนไป

ครับ พ่อ  แป๊บนึงครับ  วีใกล้เสร็จแล้ว    วีกิจตอบรับพ่อด้วยคำพูดที่ฟังดูแล้วสั้นๆห้วนๆแต่ทุกคำพูดที่ออกมาจากวีกิจล้วนมีความหมายแฝงอยู่...วีกิจลงมาจากห้องนอนชั้น2 ด้วยชุดนักเรียนชายเสื้อขาว กางเกงสีดำ โดยที่ไม่ลืมหยิบโทรศัพท์เอ็นเจ็ดสาม ที่วางชาร์จแบตไว้  แล้วเขาจัดการจับมันใส่ในกระเป๋านักเรียน แล้วลงบันไดมาสู่ชั้นล่าง ก็พบว่าฮาคิมรอจะไปส่งเขาที่โรงเรียน นี้คือกิจวัตรประจำวันของครอบครัว บีคุงยอง  แต่วันนี้น้องชายของวีกิจ  ไม่ได้ไปโรงเรียนเพราะวันนี้ที่โรงเรียนของ พลชัย   มีการประชุมผู้ปกครอง ประจำปีการศึกษา 2550 เลยมีผลทำให้  ประภัสสนี แม่ของสองหนุ่มแห่งครอบครัว บีคุงยอง   ต้องลางานเพื่อไปประชุมที่โรงเรียนของ พลชัย ลูกชายคนเล็กของเธอ   


ป.ล.ตอน2จะมาพบกับเพื่อนๆเร็วๆนี้นะ ติดตามกันด้วยละ เบอร์โทร0803282581 ติดตามกันด้วยนะ บายล่ะ..