คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : | 0 8
08
เช้าวันนี้แจบอมตื่นมาแต่ไม่เจอเด็กน้อยที่เขานอนมองหน้าจนหลับเมื่อคืน
ผ้าห่มของจินฮเยถูกพับและดันไปชิดมุมห้องเรียบร้อยแล้ว
เพียงกวาดสายตามองไม่นานเขาก็พบคนที่กำลังมองหาเดินออกมาจากหลังฉากไม้บังตาสำหรับเปลี่ยนเสื้อผ้า
“คุณแจบอมตื่นแล้วหรอครับ”
เด็กน้อยยิ้มจนตาหยี “อยากอาบน้ำเลยไหมครับ ?”
“เอาสิ”
แจบอมพยักหน้ารับ ยอมให้เจ้าตัวเล็กเดินมาหยิบผ้าห่มและฟูกนอนของเขาไปพับอย่างไม่อยากขัดใจ
“อ่า ว่าแต่ปวดหลังจังเลยวันนี้”
“เพราะต้องนอนตะแคงปลอบผมเมื่อคืนหรือเปล่าครับ
?” จินฮเยหน้าเสีย ต้องใช่แน่ๆ ที่เขาร้องไห้งอแงและมีคนตรงหน้านอนตะแคงข้างมาปลอบใจจนหลับไป
“อ่า
น่าจะใช่นะ” แจบอมนึกอะไรสนุกขึ้นมาได้ “งั้นวันนี้จินฮเยช่วยพี่อาบน้ำหน่อยสิ”
จินฮเยแอบตะหงิดๆกับสรรพนามที่เปลี่ยนไป
“ได้ครับ”
ทว่าเขายังเด็กเกินว่าจะมองหาความไม่น่าไว้ใจในคำขอนั่น
อิมแจบอมใช้ความไร้เดียงสามาเอาเปรียบเด็กโดยแท้เลย
จินฮเยวิ่งไปทางซ้ายทีขวาสองทีเพื่อช่วยแจบอมถอดเสื้อออก
หยิบมาพับหลวมๆเพราะยังไงก็ต้องเอาไปซักก่อนและวิ่งตามหลังคนตัวสูงไปติดๆ
อา . . .
คุณแจบอมหุ่นดีจังเลย
“ถ้าโตขึ้นผมจะมีไหล่ใหญ่ๆแบบคุณแจบอมหรือเปล่าครับ
?”
สุดยอดไปเลย
ถ้าหุ่นดีแบบคุณแจบอมก็ไม่ต้องกลัวว่าใครจะมาแกล้งแล้ว
“หือ ?”
แจบอมที่นั่งอยู่ในอ่างอาบน้ำที่ทำจากไม้ใบใหญ่หันมาหาคนถาม “จะเอาไหล่ใหญ่ๆไปทำอะไรล่ะ
?”
“จะได้ไม่มีใครแกล้งผมครับ
และผมจะได้ปกป้องคนอื่นได้ด้วย” จินฮเยตอบอย่างภูมิใจเมื่อคิดว่าในอนาคตตนจะมีหุ่นดีๆและปกป้องคนอื่นได้
แจบอมแอบขำขณะที่ยอมนั่งนิ่งให้เด็กน้อยใช้ชามไม้สำหรับตักน้ำมาราดตัวให้เขา
“อ่า . . .
ปวดหลังนะนี่ พอเอื้อมมือแล้วปวดเลยล่ะ” แจบอมแกล้งทำหน้าไม่ค่อยดี
เพียงเท่านั้นใยบวบสำหรับขัดตัวก็ถูกจินฮเยคว้าไปและบรรจงขัดหลังให้เขาอย่างไม่ต้องบอกซ้ำ
“ผมว่าหลังคุณแจบอมก็สะอาดแล้วนะครับ”
คงเพราะเขาเพลินเกินไป เสียงข้างหลังถึงท้วงเบาๆเมื่อถูวนทั่วหลังจนครบหลายรอบแล้ว
“หืม ใช่หรอ ?”
แจบอมแกล้งทำไม่รู้ไม่ชี้ “แล้วเวลาอยู่กันสองคนน่ะ เรียกว่าพี่แจบอมสิ”
“หลังพี่แจบอมสะอาดมากๆแล้วจริงๆนะครับ”
เด็กน้อยทำตามอย่างว่าง่าย แต่ไม่วายท้วงต่อเพราะเริ่มปวดแขนแล้ว
“พี่ก็ว่างั้น”
คนตัวสูงลุกขึ้นโดยมีเพียงผ้าสีขาวผืนเล็กที่ต้องใช้มือจับไว้ปกปิดส่วนสงวนในร่างกาย
“ไหน วันนี้จินฮเยอยากให้พี่ใส่เสื้อผ้าสีอะไรดี”
“สีน้ำเงินเข้มครับ”
จินฮเยตอบทันที “พี่แจบอมหล่อมากเลยเวลาใส่สีเข้มๆ”
แจบอมพยายามปัดความรู้สึกที่จู่ๆก็แว่บเข้ามาในหัวทิ้ง
ความรู้สึกที่ว่า
อยากกลับไปเผาเสื้อผ้าสีอ่อนทิ้งให้หมดตู้ที่บ้าน
“งั้นไปหยิบมาสิ”
แจบอมยิ้มเอ็นดู
เด็กชายก้าวขาทันทีและตั้งท่าจะวิ่ง
นั่นทำให้เท้าที่เปียกน้ำของเขาลื่นจนล้มก้นกระแทกพื้น
แจบอมก้าวออกจากอ่างอาบน้ำอย่างตกใจทั้งที่ยังมีเพียงผ้าผืนนิดเดียวปกปิดส่วนสงวนของร่างกาย
เขาทรุดตัวลงไปหาเด็กน้อยทันที
“เจ็บตรงไหนไหม
?” แจบอมถามพร้อมพลิกไหล่ผอมไปซ้ายทีขวาที ตรวจดูฝ่ามือทั้งสองข้างว่ามีแผลหรือไม่
“ไม่เจ็บครับ”
จินฮเยส่ายหัวตอบและยิ้มหวานให้คนขี้เป็นห่วง
แจบอมมองรอยยิ้มนั้นนิ่ง
เขาชอบความงามจากธรรมชาติ
ชอบต้นไม้ ดอกไม้ ลำธารและทะเล มันทำให้เขาสามารถหลีกหนีความวุ่นวายที่ต้องประสบพบเจอมาตั้งแต่ยังเด็กได้
เพราะเป็นลูกชายคนแรกของตระกูลสายตรง
เขาจึงต้องทำอะไรมากมายที่ไม่อยากทำ แต่ทว่าก็ปฏิเสธไม่ได้เช่นกัน
เขาต้องรู้จักใช้เล่ห์เหลี่ยมหลอกล่อผู้คนในหลายๆครั้ง
นั่นทำให้เขาพบเจอแต่คนที่แต่งแต้มทั้งวาจาและความงามอยู่ไม่น้อย
แต่จินฮเยแตกต่าง
ดูราวกับว่าธรรมชาติได้สร้างเด็กคนนี้ไว้เพื่อให้ใครสักคนได้ทะนุถนอม
ดูแล เอาใจใส่และหลงรัก อาจเพราะจินฮเยโตมาจากหมู่บ้านเล็กๆที่เงียบสงบ ผู้คนมีน้ำใจ
ใจดี เท่าเทียมและจริงใจ ซึ่งแจบอมแทบจะไม่ได้พบเจอคนแบบนี้เลยตั้งแต่เขาโตมา
ความงามจากธรรมชาติทำให้เขาลุ่มหลงได้เสมอ
เขามักจะเพลินจนลืมเวลาเสมอเมื่อได้นั่งเงียบๆท่ามกลางดอกไม้ป่า กว่าจะรู้ตัวอีกที
แสงตะวันก็ลับขอบฟ้าไปเรียบร้อยแล้ว
และความงามจากธรรมชาติตรงหน้านี้ก็ไม่ใช่ข้อยกเว้นที่จะทำให้แจบอมไม่อยากเพลินไปกับมัน
“หลับตาหน่อยได้ไหม
จินฮเย ?” เขาเอ่ยถามเสียงเบา ฟ้าเริ่มสว่างแล้ว
ทว่าดวงอาทิตย์ยังไม่ได้ออกมาทำงานอย่างเต็มตัว
ตากลมกระพริบสองสามครั้งอย่างไม่ค่อยเข้าใจแต่ก็ยอมทำตาม
ทันทีที่เปลือกตาคู่นั้นปิดลง แจบอมแนบริมฝีปากของเขาไปยังกลีบปากอิ่มตรงหน้าทันที
เขาพยายามที่จะไม่หลับตาเพื่อจะมองใบหน้าระยะประชิดให้นานๆ
จินฮเยเบิกตากว้างอย่างตกใจและพยายามดิ้นขลุกขลัก
รู้สึกถึงอะไรแปลกๆที่ดันต้นขาของเขาอยู่
ทว่าเด็กน้อยยังไร้เดียงสาเกินกว่าจะเข้าใจ
ความรู้สึกแปลกใหม่ทำให้จินฮเยหวาดกลัว
ความรู้สึกที่เขาไม่เคยมีมาก่อนในชีวิต
อาการอยู่ไม่สุขและร้อนวูบวาบทำให้ใจเต้นผิดจังหวะ
ไหนจะการโดนกอดจนแนบชิดกับคนที่ไม่ได้ใส่เสื้อผ้าแบบนี้อีก
แจบอมใช้มือข้างหนึ่งรวบสองแขนเล็กไว้
มืออีกข้างผลุบหายเข้าไปหาสิ่งที่มันกำลังดันเสียดสีต้นขาของจินฮเยอยู่
“อย่าเม้มปากแบบนั้นสิ”
เสียงแหบพร่ากระซิบข้างหูเด็กน้อยและงับมันเบาๆ “พี่อยากได้ยินเสียงจินฮเยนะ”
เสียงประท้วงในลำคอดังขึ้นเบาๆเมื่อแจบอมลากลิ้นผ่านผิวขาวเนียนและยอดอกของคนอายุน้อยกว่า
หลังของจินฮเยถูกดันติดอ่างอาบน้ำจนหนีไปไหนไม่ได้
แจบอมปลดปล่อยได้ในเวลาไม่นานเพียงแค่ฟังเสียงหอบครางชื่อเขาและคอยชิมความหวานจากกุหลาบป่าในอ้อมแขน
ทว่าพอได้ดั่งใจและค่อยๆปล่อยเด็กน้อยแล้ว จินยองกลับนั่งหลับตา มุ่นคิ้วและกำชายเสื้อสีขาวของเจ้าตัวที่เปียกเหงื่อจนแนบติดลำตัวผอมบาง
“เป็นอะไรไป ?
เจ็บตรงไหนหรอ ?” แจบอมถามอย่างเป็นห่วง เขากลัวว่าจะเผลอทำให้จินฮเยเจ็บ
“ไม่เจ็บ . .
.ไม่. . .มัน. . .มัน. . . . .” จินฮเยไม่เข้าใจสิ่งที่กำลังเกิดกับเขาตอนนี้
มันชวนให้บิดเร่าด้วยความวาบหวาม ซึ่งเด็กน้อยอย่างเขาไม่ค่อยรู้สึกแบบนี้มาก่อน
แจบอมค่อยๆยิ้มเล็กน้อยพลางดันตัวเด็กชายให้นอนหงายลงกับพื้น
ทาบทับร่างเล็กพร้อมทั้งเริ่มลงมือเชยชมเจ้ากุหลาบป่าใต้ร่าง
“อ๊ะ. . .”
นิ้วของแจบอมที่ยังเปื้อนน้ำสีขุ่นกำลังเขี่ยริมฝีปากอิ่มที่แดงก่ำไปมา
ก่อนจะค่อยๆขยับเข้าไปหยอกล้อกับลิ้นเล็กๆที่เงอะงะนั่น
เขาแทบไม่ต้องทำอะไรเลย
เพียงแค่ล็อกมือจินฮเยไว้และใช้นิ้วสำรวจโพรงปากของเด็กชายเท่านั้น
ความไร้เดียงสาทำให้ร่างน้อยปลดปล่อยความอึดอัดออกมาในเวลาเพียงไม่นาน
“สบายตัวหรือยัง
?” แจบอมกดริมฝีปากลงไปที่หน้าผากชุ่มเหงื่อ
จินฮเยพยักหน้าอย่างลังเล
แก้มแดงลามไปยังใบหู
“แบบที่ทำไปนั่นเขาเรียกว่าชิมนะ”
แจบอมบอกก่อนจะถอดเสื้อและกางเกงให้เด็กน้อยที่ต้องอาบน้ำอีกรอบ “แต่ให้พี่ชิมจินฮเยได้คนเดียว
ห้ามไปทำแบบนี้หรือพูดเรื่องนี้กับคนอื่น”
“เป็นความลับหรอครับ
?” จินฮเยถาม แต่ถึงยังไงเขาก็จะไม่เล่าให้ใครฟังแน่นอนล่ะ
ก็มันน่าอายออกนี่
!!
“ครับ
เป็นความลับของพี่กับจินฮเย”
แจบอมอุ้มร่างของเด็กน้อยลงไปในอ่างอาบน้ำและตามลงไปด้วย “ไว้โตกว่านี้พี่จะกินจินฮเยแล้วนะ”
จินฮเยหน้าเหวอ
เขาไม่รู้ว่ามันคืออะไร แต่มันคงน่าอายกว่าการโดนชิมเมื่อกี๊แน่ๆ
“พยายามอย่าทำให้พี่อดใจไม่ไหวกินเราตั้งแต่ตอนนี้แล้วกัน”
จินฮเยไม่เข้าใจคนที่กำลังอาบน้ำให้เขาเลยสักนิด
เมื่อกี๊เขายังไม่ได้ทำอะไรเลย
จู่ๆก็โดนชิม แล้วเขาจะรู้ได้ยังไงว่าทำตัวแบบไหนถึงจะถูกกินล่ะ ?
เขาต้องไม่ทำในสิ่งที่เขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าคืออะไรเนี่ยนะ
?
พี่แจบอมเอาแต่ใจที่สุดเลย
ความคิดเห็น