คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : 0 7 100%
07
“จินฮเย!”
ชยอนูร้องเรียกด้วยความตกใจ ทว่าแจบอมกลับอยู่นิ่ง
“เลยไปอีกหน่อยก็พอยืนถึงแล้ว
ไม่อันตรายขนาดนั้นหรอก” แจบอมพูดเสียงนิ่ง ทว่าดูไม่พอใจนัก
“ซนแบบนี้ให้โดนเสียบ้างจะได้เข็ด”
หลังสิ้นประโยค
เด็กชายที่มีบัวสีม่วงในมือก็โผล่พรวดขึ้นมาห่างจากตรงที่เขาจมไปราวห้าเมตร
“กินน้ำอิ่มไหม ?” แจบอมถามเรียบๆขณะมองลูกหมาตกน้ำที่พยายามตะกายเข้าฝั่ง
ปากอิ่มยื่นออกมาเล็กน้อยแต่เพราะกำลังสำลักน้ำเลยไม่ได้พูดอะไร
“อยากจมอีกสักครั้งสองครั้งหรือเปล่า”
ยูคยอมกับชยอนูยืนเงียบอยู่ข้างหลังคนพูด จินฮเยก้มหน้าลง จมูกรั้นแดงก่ำชวนให้จับมาบีบเล่นจนหายดื้อ
“ใครเป็นคนชวนมาเล่นที่นี่ ?”
ชยอนูยกมือขึ้นเล็กน้อยแม้จะกล้าๆกลัวๆ
“ท่านลุงเคยบอกแล้วไม่ใช่หรอว่าถ้าไม่มีผู้ใหญ่มาด้วยน่ะมันอันตราย
?” แจบอมดุเสียงเรียบ “แล้วก็ยังรั้น ?”
“ผมเห็นจินฮเยเหงาๆ
ก็แค่อยากเล่นด้วย” ชยอนูจ๋อยลงทันตา
จินฮเยที่กลั้นจามไม่ไหวก็ทำให้ความเงียบนี่ยิ่งน่าอึดอัดขึ้นไปอีก
“ฮัดชิ้ว!!!”
ใช่
มันทำให้ยิ่งรู้สึกว่าเอาตัวมาเสี่ยงแท้ๆ
“ถ้าจะเล่น
คราวหลังอย่าเล่นตอนหน้าหนาวแบบนี้” แจบอมพูดขึ้น “และถ้าฉันอยู่ก็บอก
เดี๋ยวจะมาเฝ้า”
ตาแป๋วๆของแมวซนช้อนขึ้นมองอย่างดีใจ
“แต่ตอนนี้ไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อน
เดี๋ยวก็เป็นหวัดกันหมดพอดี”
สีหน้าจ๋อยๆของเด้กสามคนนี่ทำให้แจบอมดุต่อไม่ลง
เขาเดินเข้าไปหาคนอายุน้อยที่สุดก่อนจะบีบจมูกรั้นนั่นอย่างหมั่นไส้ “ถ้าเธอป่วย
ต้องกินยาขมนะ ?”
“งื่อ ...” เสียงครางงอแงเบาๆในลำคอ
จินฮเยเกลียดยาทุกชนิด
“ป่วยแน่นอน ไม่ต้องมาดื้อใส่ฉัน
จินฮเย”
แจบอมแกล้งกดเสียงเรียบอีกครั้งก่อนจะหลุดหัวเราะออกมาเมื่อเห็นปากอิ่มตรงหน้าเบะออก
“รีบไปเถอะ หนาวจะแย่แล้วมั้งเนี่ย ?”
25%
จินฮเยไม่ได้ป่วยแม้เขาจะคัดจมูกเล็กน้อย
– สำหรับเขา มันยังไม่เรียกป่วยและยังไม่ต้องกินยา!
“พับอะไรน่ะ ?”
เสียงทุ้มดังขึ้นบนหัวแต่เด็กชายยังคงสนใจดอกไม้ในมือ “บัวที่ไปเก็บมาน่ะหรอ ?”
“ครับ” เด็กชายพยักหน้า “ผมไปเก็บมาพับกุหลาบให้คุณแจบอม”
“ทำไมเป็นบัวสีนี้ล่ะ ?” เขาถามเพราะกอบัวตรงนั้นยังมีอีกหลายสี
ทำไมต้องสีนี้ ?
“คุณแจบอมชอบกุหลาบสีม่วงไงครับ”
จินฮเยเงยหน้าตอบเสียงใส
แจบอมยิ้มขำกับท่าทีจริงจังและมั่นใจนั่น
เขาแค่เคยได้ยินความหมายของกุหลาบสีม่วงมาเมื่อครั้งที่ไปค้าขายไกลถึงอังกฤษ
มันหมายถึงความสง่าในตัวมันเอง
งดงามด้วยตัวมันเอง และรักแรกพบ
จินฮเยคิดว่าเขาชอบกุหลาบสีม่วง
แต่จินฮเยต่างหากที่เพียงมองแวบแรก
เจ้าตัวก็ทำให้เขาคิดถึงความหมายของกุหลาบสีม่วง
แม้จะมอมแมม ตาขวาง
คิ้วขมวดในครานั้น
แต่ความดื้อดึงและทระนงในตนก็ยังฉายชัด
ไม่ต้องค้นหาให้เหนื่อยเพราะจินฮเยแสดงมันออกมาอย่างเป็นธรรมชาติ
และมันหมายถึงรักแรกพบ
คืนนี้ก็เหมือนคืนก่อนๆ
หากวันไหนที่เขาอยู่บ้านนี้ก็จะมีคนมานอนเจื้อยแจ้วข้างๆก่อนจะหลับไปกลางดึกตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้
รู้แค่มันเป็นอย่างนี้ ... ทุกคืน
“คุณแจบอมครับ”
เสียงกระซิบของจินฮเยดังขึ้นหลังจากที่ไฟถูกดับหมดแล้วทุกดวง “คุณแจบอมเคยไปเมืองจีนไหมครับ
?”
“เคยสิ
ไม้สลักรูปต้นไผ่นั่นก็มาจากจีน”
“มันไกลมากหรือเปล่าครับ ?”
จินฮเยถามต่อ “แล้วมันกว้างขนาดไหน กว้างเท่าบ้านนี้หรือเปล่า ?”
บ้านหลังนี้กว้างและให้ความรู้สึกเหงามากในความคิดของเด็กชาย
เขาคิดถึงบ้านหลังเล็กๆที่แสนลำบากยามฝนตก
แต่มีแม่ให้กอดและมีอี้เอิ้นให้เล่นด้วยมากกว่า
ในตอนนี้มันคงเหลือเพียงตอตะโก
“กว้างกว่าที่นี่เยอะเลยล่ะ”
แจบอมตอบอย่างแปลกใจ “ทำไมหรือ ?”
“ถ้าผมอยากไปหาใครสักคนในเมืองจีน
ผมจะไปได้หรือเปล่าครับ ?”
“แล้วรู้หรอว่าคนที่จะไปหาน่ะอยู่ที่ไหนในเมืองจีน
?” แจบอมถามเสียงเอ็นดู
“ไม่รู้หรอกครับ”
จินฮเยนอนตะแคงมองไปยังหน้าต่างที่ถูกปิดไว้
คืนนี้จันทร์เต็มดวง
“แล้วจะไปหาเจอได้ยังไง หืม ?”
แจบอมคงตลกเด็กชายไม่น้อย หากเขาไม่ได้ยินเสียงสะอื้นเบาๆ “จินฮเย .. ?”
“ผมคิดถึงอี้เอิ้น”
เสียงสะอื้นแผ่วเบาและขาดห้วงนั่นทำให้ชายหนุ่มทำอะไรไม่ถูก “คิดถึง .. อี้เอิ้น”
ใบหน้าน่ารักนั่นกำลังพยายามกลั้นสะอื้น
ปากอิ่มเบะออก มือเล็กเช็ดน้ำตาตัวเองป้อยๆดูน่าสงสารและขบขันในคราวเดียวกัน
“คิดถึงอี้เอิ้นหรอ ?”
แจบอมถามเสียงเบา “ถ้าคิดถึงเขาแล้วร้องไห้ งั้นคิดถึงฉันแทนก่อนได้ไหม ?”
เสียงสะอื้นยังคงดำเนินต่อ
แจบอมลูบกลุ่มผมตรงหน้าเพื่อปลอบใจ
“คิดถึงฉันก่อนสิ
อย่าเพิ่งคิดถึงเขาเลยนะ ฉันไม่อยากให้เธอร้องไห้”
“ผม .. ไม่ได้คิดถึงเขาแล้ว”
จินฮเยสะอื้นหนักกว่าเดิม “ผมคิดถึงคุณ”
“อ้าว ?” ครั้งนี้แจบอมหลุดขำ “ทำไมคิดถึงฉันแล้วร้องหนักกว่าเดิมล่ะ
?” เขาอยากเปลี่ยนเรื่องให้เด็กนี่เลิกร้องแท้ๆ
“ก็ผมร้องไห้คิดถึงอี้เอิ้นไปบ่อยแล้วตอนแรกที่มาที่นี่”
จินฮเยเบะปากจนน่าแกล้ง เสียดายที่แจบอมมองไม่เห็นในความมืด “แล้วถ้าคุณแจบอมจะหายไปแบบอี้เอิ้น
มันคงแย่มากๆ”
แจบอมหัวเราะออกมาจริงๆ
“ฉันไม่หายไปไหนหรอก เด็กโง่”
เขาดึงร่างเล็กมากอดแนบอกและได้คำตอบกับตัวเองว่าเด็กนี่ผอมเกินไป “รักอี้เอิ้นมากเลยหรอ
? เขาเป็นใครล่ะหืม ?”
“เขาเคยเป็นคนที่อยู่บ้านข้างๆผม
พ่อเขาใจดีมากๆ” จินฮเยเริ่มเล่า แจบอมยิ้มเพราะการเบี่ยงความสนใจของเขาได้ผล “แต่แม่เขาเป็นคนจีน
ตอนมาถึงท่าเรือเขาก็โดนพาไปที่เรืออีกลำ” ซึ่งจินฮเยน่าจะได้เห็น
ยิ้มที่วาดอยู่บนหน้าของแจบอมตอนนี้มันอบอุ่นและทำให้คุณแจบอมของเขาดูหล่อขึ้นอีก
หล่อขึ้นอีกเท่า .... อ่า .. เท่าอะไรดีนะ ?
อ้อ!
เท่าฟ้าเลย!
“งั้นไว้โตกว่านี้ก่อนนะ”
แจบอมพูดพลางลูบแผ่นหลังเล็กเบาๆเพื่อกล่อมให้ง่วง “พี่จะพาจินฮเยไปหาอี้เอิ้นเอง
พี่สัญญา”
มันเป็นคำสัญญาที่แจบอมไม่รู้ว่าจินฮเยจะได้ยินมันหรือไม่
แต่พระจันทร์เป็นพยานแล้วนะ
ถ้าโตแล้ว จินฮเยต้องไปเมืองจีนกับพี่
พี่จะพาไปหาอี้เอิ้นที่จินฮเยอยากเจอ
จะพาจินฮเยไปเที่ยว จะพาไปทุกที่ที่จินฮเยอยากไป
แค่จินฮเยต้องน่ารักอยู่ข้างๆพี่
ไม่ไปไหน
พระจันทร์เป็นพยานแล้วนะ
เด็กดื้อของพี่
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ยินดีต้อนรับสู่ช่วงแนะนำฟิคบีเนียร์จากคนแต่งค่ะ แอร๊ยยยยยยย
เราไปเจอมา ไม่รู้ใครอ่านหรือยังไม่อ่าน เราไม่รู้อะ แต่เราจะแนะนำ เราจะแหก เพราะนี่คือทอร์กของเรา จะแหกอะไรก็ได้ วะฮะฮ่าาา
Orbit BNior JARK ค่ะ(จิ้มได้เลย เราแทรกลิ้งไว้แล้ว) อัลฟ่าแจบอมกับโอเมก้าจินยอง มีพิมัคกับแจ็กสัน ลงตอนที่ห้าแล้ว เจ้าของเดียวกับแมดเมซ(ซึ่งคุณภาพเลิศไม่แพ้กัน)
เราว่าเราเป็นคนมีปัญหาอะนาย คือเราจะเม้นฟิคไม่เป็น
เรามีปัญญาปั่นฟิค(งานชุ่ยมาก เผากันเห็นๆ รีบแต่ง รีบลง รีบไปแต่งต่อ 55555555555555555555555555555)ได้หลายๆหน้า แต่เราคิดคำที่จะเม้นไม่ออกตอนอ่านฟิคแทบทุกเรื่อง
ทวิตไรท์เตอร์ที่เป็นติ่งเขาเราก็ไม่กล้าฟอล เราเขิน
เราจะทำยังไงดีอะนาย ให้เขาได้รับรู้ความรัก ความติ่งและอะไรอีกมากมายที่เรามีต่อเขา เราเขินอะ 55555555555555555555
เราไม่คิดมากเรื่องคอมเม้นเน้อ ไม่บังคับ(เพราะเราเข้าใจ เราก็เป็นคนอ่านที่ไม่รู้จะเม้นอะไร ชอบแหกเงียบๆ 5555555555)
เจอกันเมื่อโลกต้องการค่ะ น่าจะทอร์กยาวสุดของเรื่องนี้แล้ว เพราะเราขี้เกียจทอร์ก มันไม่มีอะไรให้พูดอะ มาแนะนำฟิคกับขอพื้นที่แหกเฉยๆ
รักนะคะพี่กัง ;/////////////////////////////////; //กูกล้าบอกรักพี่เขาแล้ว มึงเห็นไหม เห็นม้ายยยยยยยยยยยยยยยยยย*เขย่าคอตุ๊กตาคุมะ*
ปล. พรุ่งนี้น่าจะไม่ได้ลง เราไปเรียนรด.ค่ะ ;______________________;
t
h
e
m
y
b
u
t
t
e
r
ความคิดเห็น