คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : 0 6 100%
06
จินฮเยตื่นสายเพราะเมื่อคืนเอาแต่ถามนั่นถามนี่คุณแจบอมจนเช้า
“จินฮเย”
แจบอมที่อยู่ในชุดปกติสะกิดไหล่เล็กเบาๆ เจ้าเด็กนี่ชักจะผอมเกินไปแล้วนะ “ใกล้ถึงเวลาอาหารเช้าแล้วนะ”
“อะ ..” เสียงพึมพำจากเด็กชาย “ค ..
ครับ ?”
“ลุกไปล้างหน้าล้างตาได้แล้ว
อาหารเช้ากำลังจะถูกยกมา”
อากาศตอนเช้าค่อนข้างเย็น จินฮเยเพิ่งเห็นผ้าห่มสองผืนบนตัวเขา
ตากลมมองไปยังดวงตาคู่ตรงหน้าที่จ้องตอบอย่างไม่รู้ความหมาย
“ไปล้างหน้าล้างตาสิ
จะได้กินอาหารกัน”
“ครับ”
ปากอิ่มยู่ลงเล็กน้อยเมื่อเปิดผ้าห่มออกมาแล้วเจอกับอากาศหนาวๆ
แจบอมคิดว่าเจ้าเด็กนี่จะเดินไปล้างหน้าอย่างี่เขาบอกเสียอีก
แต่เจ้าของร่างน้อยที่อยู่ในสายตาแจบอมกลับหยัดตัวขึ้นยืนและเริ่มพับผ้าห่มที่ผืนใหญ่กว่าช่วงตัวเล็กๆนั่นเกือบสองเท่า
ผ้าห่มทั้งสองผืนค่อยๆถูกพับอย่างเป็นระเบียบดันไปชิดผนัง หมอนและผ้าปูนอนก็ถูกเก้บอย่างเรียบร้อยเช่นกัน
หลังจากนั้นจินฮเยถึงค่อยเดินไปล้างหน้า
แม่ของเด็กคนนี้ก็สอนมาดีจริงๆนั่นแหละ
แจบอมยิ้ม
เพราะแม้แต่เด็กผู้หญิงหลายๆคนก็ยังไม่ทำแบบจินฮเย พวกเธอจะแค่ลุกขึ้น
ล้างหน้าและเปลี่ยนชุดเพื่อออกไปทำโน่นทำนี่ต่อ
งานเก็บพับปัดกวาดเป็นของคนรับใช้ที่จะเข้ามาทำทีหลัง
ทว่าแม้แต่ชุดนอนที่ใส่แล้ว จินฮเยก็ยังพับจนเรียบร้อย
“จะพับทำไมน่ะหืม ?”
เสียงทุ้มถามอย่างเอ็นดู “จะซักเองด้วยหรืออย่างไร ?”
“ครับ” เด็กชายพยักหน้าตอบ “ทำไมหรอครับ
?”
แจบอมยิ้มกว้าง
“วางมันไว้นั่นแหละ
เดี๋ยวก็มีคนมาทำ เธอนี่จริงๆเลยนะ” เขาไม่เคยเจอเด็กคนไหนเป็นแบบนี้มาก่อนในชีวิต
เด็กผู้ชายที่น่ารักและเหมือนดอกไม้ป่า
ความงามที่ค่อนข้างเรียบง่าย
ทว่าหาพบได้ยากยิ่งในเมืองแบบนี้ นั่นทำให้มันกลายเป็นของหายาก
บางครั้ง
เขาก็อยู่กับความวุ่นวายจนรู้สึกโหยหาความเรียบง่ายใกล้ตัวบ้าง
จินฮเยคือสิ่งที่เขาโหยหา
“ไปกินข้าวกัน จินฮเย”
มือใหญ่ยื่นให้มือเล็กได้จับ
จินฮเยมองอย่างพินิจก่อนจะค่อยๆวางมือลงบนฝ่ามือคนตรงหน้าช้าๆ
“ครับ” รอยยิ้มจนตาหยีปรากฏขึ้นพร้อมขีดเล็กๆตรงหางตา
‘น่ารัก’
35%
“พี่แจบอมคะ”
เสียงใครคนหนึ่งเรียกเขาจากด้านหลัง “คุณพ่อเรียกพบค่ะ” ปาร์คยองแจ
แจบอมกับจินฮเยกำลังนั่งเล่นกันอยู่ในสวนหลังอาหารเช้าจบลง
แจบอมนั่งอ่านรายการสินค้าของเขาโดยมีเด็กน้อยวิ่งเล่นไปรอบๆ
พยายามจะจับผีเสื้อตัวน้อยอย่างเบามือและเอามาอวดชายหนุ่ม
“เรียกพี่รึ ?”
แจบอมมองจินฮเยที่นั่งมองตาปริบ “ได้ พี่จะไปพบท่านเดี๋ยวนี้”
จินฮเยมองตามคนวัยยี่สิบสองตาละห้อยก่อนจะก้มหน้างุดเพราะหญิงสาวตรงหน้า
“ปาร์คจินยอง ?”
เธอถามเพื่อความแน่ใจ “ใช่ชื่อเธอใช่ไหม ?”
“ครับ”
จินฮเยพยักหน้ารับแต่ยังไม่ยอมสบตา
“ทำไมไม่ตามพี่แจบอมไปล่ะ ?”
ปาร์คยองแจถาม “เห็นวันๆชอบเสนอหน้าไปไหนมาไหนกับเขาอยู่ได้”
เด็กชายก้มหน้าลงมากกว่าเดิม
กำชายเสื้อแน่นอย่างกดดัน
ถึงใครหลายคนจะไม่ได้รังเกียจเขา
แต่ที่แน่ๆก็ไม่ใช่กับเธอคนนี้
ทั้งเธอและแม่ของเธอน่ะเกลียดเขาอย่างชัดเจนเลย
“ขอโทษนะครับ” จินฮเยพูดเสียงเบา
“ถ้าผมทำอะไรให้นายหญิงน้อยไม่พอใจ ผมขอโทษนะครับ”
“เธอผิดตั้งแต่เกิดมาแล้วล่ะ”
ปาร์คยองแจพูดด้วยเสียงเรียบนิ่งก่อนจะเดินไปทางห้องของเธอ
จินฮเยมองมือสองข้างของตัวเองอย่างเศร้าๆ
เขาน่าจะตายไปพร้อมกับแม่
ไม่อย่างนั้นก็เป็นแบบนี้
เป็นตัวปัญหา เป็นความผิดพลาด
เป็นความน่าอับอายของบ้านหลังนี้
“จินฮเย!!”
เสียงที่คุ้นเคยดังขึ้นด้านหลัง “ไปเล่นน้ำกัน”
“ผมว่ายน้ำไม่เป็นนะ”
ชยอนูมองหน้าซึมๆนั่นอย่างแปลกใจ
“ฉันกับยูคยอมว่ายพอเป็น
ไปเล่นด้วยกันเถอะ”
เพราะยูคยอมกับชยอนูมีแต่น้องชายอยู่เยอะแยะ
เขาสองคนเลยชอบเล่น(แกล้ง)เด็กผู้หญิงมากกว่า
ทว่าเด็กผู้หญิงทุกคนในบ้านต้องโดนจับมาหัดงานบ้านและงานของผู้หญิงก่อนที่จะถูกส่งตัวเข้าไปในวังเมื่ออายุถึงวัยเพื่อเป็นนางกำนัล
เขาสองคนเลยไม่มีใครให้แกล้งมากนัก
พอจินฮเยเข้ามา
ชยอนูกับยูคยอมก็เลยถูกใจเป็นพิเศษ
‘นายน่ะ
เหมือนเด็กผู้หญิง!’ ประโยคนี้จากสองแสบเคยทำให้จินฮเยร้องไห้ลั่นบ้านมาแล้ว
“น้ำมันแรงนะ” จินฮเยแย้งอย่างกลัวๆ
ที่บ้านเก่าเขามันจะมีลำธารตื้นๆไหลผ่านข้างๆบ้านของเขาและบ้านของอี้เอิ้น
แต่นี่มันลึกพอสมควรเลย “แล้วก็หนาวด้วย”
“เล่นได้น่า”
ชยอนูยื่นมือมาให้เจ้าเด็กขี้กังวล “ฉันจะสอนนายว่ายน้ำเอง”
จินฮเยเล่นเพลินและไม่ยอมขึ้นง่ายๆ
เพราะเป็นธารน้ำไหล
มันเลยใสและมองเห็นภาพสวยๆใต้น้ำได้สบาย
“ไปไกลเกินแล้วนะ” ยูคยอมร้องเตือน
ชยอนูลังเลเล็กน้อยก่อนจะตัดสินใจว่ายตามไปแม้เขาจะยังว่ายไม่แข็งเท่าไหร่
“จินฮเย มาไกลเกินไปแล้ว
กลับไปเล่นตรงโน้นเดี๋ยวนี้”
“ผมไม่เป็นไร”
จินฮเยมองบัวเผื่อนหรือซึลยอนกอเล็ก
แม้น้ำจะไหลแรงแต่ตรงที่มันอยู่เป็นแก่งหินเล็กๆ
ด้านในเป็นเพียงกระแสน้ำเฉื่อยอย่างที่พืชชนิดนี้ชอบ
จินฮเยคิดว่า
เขาอยากเก็บมันไปให้คุณแจบอม
อยากเก็บไปพับกลีบให้เหมือนกุหลาบอย่างที่คุณแจบอมชอบ
เพราะมันมีสีม่วงอมน้ำเงินอย่างที่เขาเคยเห็นรูปวาดใบเล็กในหีบไม้ที่ได้มาจากชายหนุ่ม
คุณแจบอมต้องชอบดอกกุหลาบสีม่วงมากแน่ๆ
แต่เขาไม่รู้ว่าจะไปหามันมาจากไหน
“จินฮเย!” ชยอนูดุ “กลับมาเดี๋ยวนี้”
“ผมไม่ไปไกลหรอก” เด็กชายพูดตอบทั้งที่ยังพยายามตรงไปยังกอบัวนั่น
“อีกนิดเดียว ......”
น้ำเย็นชะมัด ...
จินฮเยหงุดหงิดในใจ
“ได้แล้ว ..” รอยยิ้มกว้างปรากฏบนใบหน้าขาวที่พราวไปด้วยหยดน้ำ
ขาสองข้างเริ่มชาไปเสียดื้อๆเพราะความหนาว
แขนข้างหนึ่งเกาะก้อนหินก้อนใหญ่เอาไว้ไม่ให้ไหลไปตามกระแสน้ำ
“ชยอนู ยูคยอม!”
เสียงบุคคลที่สี่เรียกชื่อสองแสบจากบนฝั่ง “ลงไปทำอะไรในนั้นน่ะ แล้วจินฮ ...”
แจบอมชะงักเมื่อเห็นสีหน้าไม่สู้ดีของเด็กชายสองคน และคนที่เขามองหาอยู่กลางลำธาร
“จินฮเยว่ายไปไกล
พี่ชยอนูกำลังไปลากกลับ แต่เขาไม่ยอมมาครับ” ยูคยอมที่อยู่ใกล้ฝั่งรีบฟ้อง
เพราะเขายังว่ายน้ำไม่เก่งนัก ชยอนูเลยสั่งให้รออยู่ตรงนี้
“จินฮเย ชยอนู ขึ้นมา!”
แจบอมตะโกนสั่งเสียงหงุดหงิด เผลอเป็นไม่ได้ เด็กซนพวกนี้ต้องหาเรื่องอันตรายตลอด
ชยอนูมองจินฮเยอย่างกังวล
หากหลุดจากแก่งหินนั่นไปก็จะเป็นช่วงที่น้ำเชี่ยวจนอันตราย
แล้วคนที่เพิ่งว่ายน้ำเป็นแบบงูๆปลาๆแต่อวดเก่งว่ายไปเสียไกลนั่นน่ะ
จะตะกายกลับฝั่งได้ไหมถ้าหลุดลื่นไป ?
“ครับ”
จินฮเยรับคำเสียงอ่อยก่อนจะค่อยๆว่ายทวนน้ำกลับมา
ชยอนูเมื่อเห็นเด็กซนค่อยๆว่ายกลับมาแล้วถึงได้ยอมตะกายขึ้นฝั่งไปทีละน้อย
แต่อาการชาที่ขาทั้งสองข้างซึ่งเป็นมาตั้งแต่เมื่อครู่กลับทำให้จินฮเยว่ายช้าลง
และเพราะว่ายทวนน้ำ มันเลยไม่ขยับ
ร่างเล็กที่มีดอกบัวสีม่วงอมน้ำเงินอยู่ในมือข้างหนึ่งค่อยๆไหลตามกระแสน้ำไปยังแก่งหิน
และคว้ามันเอาไว้ไม่ทัน
จินฮเยจมหายไปทั้งที่ยังไม่ทันได้ร้องอุทานด้วยความตกใจ
----------------------------------------------------------------------------------
แล้วเจอกันตอนหน้า ขออภัยสำหรับความล่าช้านะคะ
(มาช้าแล้วยังมาน้อย นังหน้าด้าน!!!!!!!! //กรี๊ด แบมแบมนางร้ายด่าแบมแบมนางเอกทำไมคะ แบมแบมนางเอกรับไม่ได้ แบมแบมนางเอกจะฮาราคีรีตัวเองตาย!!!!!)
คนแต่งเป็นบ้าค่ะ อย่าถือสานะะ 55555555555555555555555555555555555555
t
h
e
m
y
b
u
t
t
e
r
ความคิดเห็น