คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : 0 5
05
“ไม่” เด็กชายขืนตัวไว้ “ไม่ครับ
ผมยังไม่หิว”
แจบอมมองเด็กขี้โกหกอย่างรู้ทัน
เขาแว่วๆมาว่าเจ้าตัวยังไม่ได้กินข้าวตั้งแต่เมื่อเย็นวาน
“ไม่ต้องกลัวหรอก” คนแก่กว่าปลอบ
“อยู่ข้างๆฉันไว้ ตกลงนะ ?”
มันคือมื้ออาหารที่ทำให้เขาอึดอัดที่สุดเท่าที่เคยมีมา
พอปรากฏร่างของคนทั้งคู่
โต๊ะอาหารพลันเงียบลงในทันที
นายหญิงน้อยยองแจนั่งนิ่งตัวตรงเหมือนราชนิกูลที่ถูกฝึกมาเป็นอย่างดี
ท่าทีราวเจ้าหญิงผู้สูงส่งทำให้จินฮเยดูเหมือนเด็กข้างถนนไปทันตา
“ไม่ชอบหรือ ?”
แจบอมถามเด็กชายที่นั่งกินข้าวเปล่ากับเครื่องเคียงเล็กๆน้อยๆข้างจาน
อาหารคาวหลายอย่างไม่ถูกแตะต้องโดยจินฮเย
“ผมไม่เคยกิน” เด็กชายเงยหน้ามอง
“มันอาจไม่อร่อยก็ได้”
แจบอมยิ้มขำ
“ไม่ลองแล้วจะรู้ได้อย่างไร ?”
จินฮเยก้มหน้าลงกินข้าวเปล่าต่อ
หัวไชเท้าดองรสหวานอร่อยถูกส่งเข้าปากไปพร้อมกัน
“ชิมสิ”
ไก่ตุ๋นโสมน่องใหญ่ถูกตักมาไว้ในจานของแจบอม
ก่อนที่เขาจะหั่นเป็นคำเล็กๆให้เด็กขี้ระแวง “ชิมคำน้อยๆก่อน ถ้าอร่อยค่อยกิน
ตกลงไหม ?”
ทุกอย่างอยู่ในสายตาของทุกคนที่ทำทีพูดคุยกันตามปกติ
อิมแจบอม
ลูกชายคนโตของตระกูลอิมผู้มีความสามารถและถูกส่งมาให้เรียนรู้งานที่บ้านนี้ตั้งแต่ยังเด็ก
พอโตก็คอยตามประมุขตระกูลปาร์คออกไปทำการค้าที่ต่างเมืองเพราะธุรกิจของสองตระกูลเกื้อหนุนกันอยู่
และปาร์คยองแจ
ลูกสาวคนเดียวของประมุขที่เกิดกับนายหญิงก็ดูจะชอบพอกับเด็กหนุ่มคนนี้อยู่นานแล้ว
ไม่สิ
เรียกว่านายหญิงน้อยเป็นฝ่ายชอบพออยู่ฝ่ายเดียวจะดีกว่า
อิมแจบอมเป็นคนที่ไม่ค่อยสนใจคนรอบข้างยกเว้นแค่ในเวลางาน
วันหยุดพักผ่อนเขาก็จะกลับบ้าน
เด็กผู้ชายในบ้านตามติดเขาแจเพราะได้ยินผู้ใหญ่ชื่นชมอยู่บ่อยๆ
เด็กๆเหล่านั้นมีเขาเป็นแบบอย่าง
และวันนี้
อิมแจบอมที่มาบ้านเฉพาะตอนมีธุระและไม่สนใจคนรอบตัวเท่าไหร่นักกลับนั่งยิ้มและหัวเราะอยู่กับเด็กครึ่งญี่ปุ่นนั่น
เสียงพูดคุยมีบ้างเช่นเคยในทุกวัน
ต่างกันแค่วันนี้ ดูเหมือนอิมแจบอมและปาร์คจินยองจะได้รับความสนใจมากผิดปกติ
“ไปอาบน้ำเตรียมเข้านอนได้แล้ว”
แจบอมเรียกเจ้าเด็กซนที่กำลังรื้อหีบเดินทางของเขาหลังจากได้ยินว่า เขากำลังจะซื้อหีบใบใหม่
จินฮเยถามแทบจะในทันทีว่าของที่อยู่ในหีบนี้เขายังใช้งานอยู่ไหม
“อีกครู่ครับ” จินฮเยมองของอันเล็กในมืออย่างตื่นเต้น
มันคือกล่องไม้ที่แจบอมไว้ใส่ของฝากประจำเมืองนั้นๆ
เขามักจะซื้อแล้วเอามาใส่รวมกันเพื่อเตือนความจำว่าเคยไปเมืองใดมาแล้วบ้าง
“พรุ่งนี้เช้าฉันก็ยังไม่ไปไหน
ค่อยมาเล่นก็ได้”
“นี่จากญี่ปุ่นใช่ไหมครับ ?”
แต่จินฮเยยังคงไม่อยากละมือจากกล่องตรงหน้า “โปรตุเกสด้วย นั่นจีนหรอครับ
ทำไมถึงเป็นต้นไผ่ล่ะ ? แล้วหน้ากากนั่นคืออะไร ชื่อเมืองนี้อ่านว่าอะไรหรอครับ ?”
ท่าทีตื่นเต้นที่เขาเห็นมานับชั่วโมงทำเอแจบอมถอนหายใจ
ฉากกั้นมุมห้องมีไว้บังอ่างอาบน้ำจากไม้อย่างดี
ห้องใหญ่ทุกห้องในบ้านหลังนี้จะมีไว้คนละอ่าง
แต่คนรับใช้ที่อยู่ห้องเล็กต้องตักอาบข้างนอก
“งั้นไปอาบน้ำก่อน ในห้องฉันนี่แหละ”
แจบอมสรุปในที่สุด “ใช้เสื้อผ้าฉันไปก่อน พอเธออาบเสร็จ
ฉันจะตอบทุกอย่างที่เธอถามเมื่อครู่เลย”
“จริงหรอครับ ?”
จินฮเยถามด้วยความดีใจก่อนจะรีบวิ่งไปยังหลังฉากกั้น
แม้ชุดนอนจะหลวมโพรก
ทว่าดูน่าขันจนแจบอมต้องพับแขนเสื้อและขากางเกงขึ้นไปให้
จินฮเยรีบจนแทบไม่สนใจอะไรนอกเสียจากทำๆไปให้เสร็จเพื่อจะได้มานั่งฟังเขาเล่าเรื่อง
เรื่องราวตั้งแต่เขาเริ่มออกไปต่างเมืองกับท่านลุงปาร์คที่เป็นเพื่อนพ่อเขาครั้งแรกตอนอายุสิบแปดถูกร่ายเรียงอย่างเด่นชัดในความทรงจำ
บางครั้ง พวกเขาก็ต้องนอนกลางดิน กินกลางทรายเพราะทางไปเมืองนั้นค่อนข้างลำบาก
บ้างร้อน บ้างหนาว บ้างเปียกปอนด้วยเม็ดฝน ทว่าทุกการเดินทางนั้นมีจุดหมาย
และแจบอมเก็บความทรงจำเหล่านั้นด้วยของที่ระลึกของเมืองนั้นๆในกล่องไม้
พออายุย่างเข้ายี่สิบ
เขาก็เลิกยึดติดกับการให้ความสำคัญเพราะเขาไปมาเป็นร้อยเมือง บางเมืองก็ไปหลายหน
เขาซื้อเพราะแค่ความเคยชินที่บางทีเห็นของเหล่านั้นแล้วอดไม่ได้
“อยากได้ไหมล่ะ ?” แจบอมถาม “ฉันยกให้หมดนี่เลย”
“จริงนะครับ ?” จินฮเยถามด้วยตากลมๆที่แสดงความดีใจอย่างปิดไม่มิด
“นี่ก็ไม่ได้ใช้แล้ว” มันเป็นแผนที่ที่ทำจากกระดาษสีน้ำตาลแผ่นใหญ่
ขนาดเท่าสองเสื่อปูพื้นเลยทีเดียว
“เมื่อก่อนฉันจะชอบเอาของที่ระลึกอันเล็กๆนั่นมาวางบนแผนที่
แล้วก็ดูว่าฉันไปเยี่ยมได้ครึ่งโลกหรือยัง”
“คุณไปถึงครึ่งโลกแล้วหรอครับ ?”
จินฮเยถามอย่างตื่นเต้น
“ยังหรอกน่า เด็กน้อย” คนแก่กว่าหัวเราะให้ความไร้เดียงสา
“ยังมีอีกหลายพัน หายหมื่นที่ที่ฉันยังไม่ได้ไป นี่เป็นแค่แผนที่ในละแวกนี้นะ
แค่ไม่กี่ประเทศใกล้ๆเรา และของบางชิ้นในกล่องนั้นก็ไม่มีที่วางบนแผนที่ผืนนี้ด้วย”
“มันมาจากทะเลหรอครับ ?”
เด็กชายหมายถึงอีกฟากทะเล
“ถูกแล้ว” แจบอมชี้ไปยังกุหลาบที่สลักบนแผ่นหินอ่อน
“นั่นอังกฤษ ไม่มีในแผนที่ผืนนี้”
“คุณเคยไปที่นั่นมาแล้วหรอครับ ?
พวกผมทองตาฟ้าเป็นยังไง พวกเขามีจริงหรอ ?” จินฮเยถามสิ่งที่สงสัย
“มีจริงสิ” แจบอมยิ้ม “มันน่าตื่นเต้นมากที่ได้มองตาพวกเขา
แต่มองนานไม่ได้นะ เขาจะหาว่าโรคจิตเอา”
คำถามอีกมากมายหลุดออกมาจากปากเด็กชาย
แจบอมตอบมันได้อย่างไม่มีเบื่อ
เมื่อเริ่มดึกขึ้น
เสียงเจื้อยแจ้วก็ค่อยๆแผ่วลงเรื่อยๆจนเหลือเพียงน้ำเสียงงัวเงีย
“แล้วตรงนั้นล่ะครับ .. ฮ้าวว”
แจบอมอยากดีดปากอิ่มตอนมันหาววอดด้วยความหมั่นไส้
“นอนก่อนเถอะ
ฉันยังอยู่ตอบคำถามเธออีกหลายปี”
“แต่ผมอยากรู้นี่ ..”
“ฉันว่าเธออยากนอนมากที่สุดแล้วในตอนนี้”
ของทุกอย่างถูกเก็บเข้าที่ จินฮเยขยี้ตา
ไฟในห้องถูกดับ
“ฝันดีนะเด็กน้อย” แจบอมยิ้ม “พรุ่งนี้จะได้มีแรงตื่นมาถามนั่นถามนี่ฉันแต่เช้า”
แค่เจอจินฮเยไม่นาน เขาก็ยิ้มมากกว่าตั้งแต่เกิดมาเสียอีก
จมูกรั้นหายใจเข้าออกเป็นจังหวะ
บอกว่าเจ้าตัวกำลังหลับฝันดี
แจบอมเอนตัวลงนอนข้างๆกัน
เขาหลับไปพร้อมกลิ่นดอกมูกุงฮวาหอมกรุ่นและเสียงหายใจของจินฮเย
t
h
e
m
y
b
u
t
t
e
r
ความคิดเห็น