คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : 0 3
03
หากแต่หลังจากนั้นเพียงไม่กี่วัน
ในตอนที่รอยแดงตามตัวค่อยๆจางหายไป
ใครหลายๆคนก็ได้แต่ชะงักและเก็บคำพูดด่าทอที่ชอบพูดไปเสียสนิท
จินฮเยเริ่มดูเหมือนนายน้อยของบ้านเข้าทุกที
ไม่ใช่เด็กข้างถนนสกปรกดังวันแรกของการพบเจอ
อีกทั้งตากลมโตก็ทำให้หญิงคนใช้หลายๆคนอิจฉาเสียด้วย
นายใหญ่จะกลับบ้านนานๆทีเพราะงานที่ทำต้องเดินทาง
หากเขากลับมาอีกครั้ง เขาอาจจำจินฮเยไม่ได้ด้วยซ้ำ
“จินฮเย” แต่เด็กชายคิดผิด
อ้อมกอดอุ่นๆที่ได้รับทำเอาเด็กชายน้ำตาซึมออกมาโดยไม่รู้ตัว
“อยู่บ้านนี้ สบายดีไหม ?”
คนเป็นพ่อพูดช้าๆเพราะรู้ว่าเด็กน้อยคงฟังเขาพูดเร็วๆไม่ออก
จินฮเยนิ่งไปสักพักก่อนจะค่อยๆพยักหน้ารับ “แล้วที่คอนั่นไปโดนอะไรมาล่ะ ?”
มันเป็นรอยแดงที่เขาถูกญาติคนหนึ่งแกล้งให้ตกต้นไม้
จินฮเยส่ายหัวตอบ
“ถูกใครแกล้งหรือเปล่า ?
พวกเราดูแลลูกได้ดีไหม ?”
จินฮเยไม่กล้าตอบตามความจริง
พ่อเขาต้องออกจากบ้านบ่อยๆ หากพูดอะไรไปคงมิวายถูกแกล้งอีกยามพ่อไม่อยู่
“ครับ”
คนเป็นพ่อมองลูกชายอย่างรู้สึกผิด
จินฮเยหน้าเหมือนแม่เหลือเกิน เขารู้สึกผิดที่ไม่ได้ดูแลเธอคนนั้นกับลูกให้ดีกว่านี้
“พ่อดูไม่เหมือนในรูปเลย”
เด็กชายพูดขึ้นมาเบาๆ “แม่เก็บรูปพ่อไว้ในบ้าน
เราไม่ได้เอาออกมาเพราะไม่คิดว่ามันจะร้ายแรง” จินฮเยกลืนน้ำลาย “มันพังหมดเลยใช่ไหมครับ
?”
“อืม” คนเป็นพ่อพยักหน้ารับ
“ไม่เหลือเลย”
จินฮเยก้มหน้าลง
นึกถึงความทรงจำเก่าๆระหว่างที่อยู่บ้านหลังนั้น
มันเล็ก คับแคบและลำบากมากๆยามฝนตก
แต่กลับอบอุ่นและมีความสุขกว่าบ้านหลังนี้เป็นไหนๆ
“ไม่เอาน่า อย่าทำหน้าเศร้าสิ”
คนเป็นพ่อขยี้หัวลูกชายเบาๆ “ไหน พาพ่อไปดูห้องของลูกหน่อย เขาจัดห้องไหนให้ลูกกันนะ
?”
หากเมื่อจินฮเยพาเดินมาอย่างไม่มีทางเลือก
ใบหน้าเปื้อนยิ้มของชายวัยกลางคนก็ขรึมลงทันที “ทำไมอยู่ห้องนี้ ?
ฉันบอกว่าห้องข้างๆฉันมิใช่รึ ?” ท้ายประโยคหันไปตะคอกถามคนใช้ที่เดินผ่านมาพอดี
หล่อนสะดุ้งอย่างตกใจ
“ผมเลือกห้องนี้เองครับ”
จินฮเยรีบบอก “ผมไม่ชินกับห้องใหญ่ๆ ห้องนี้ยังกว้างกว่าบ้านผมกับแม่ด้วยซ้ำ”
“แล้วห้องอาบน้ำล่ะ ? ลูกใช้ที่ไหน
?”
“ข้างนอกครับ”
ครั้งนี้จินฮเยต้องตอบอย่างไร้ทางโกหก
มันไม่มีข้ออ้างให้เขาได้ใช้เลยสำหรับคำถามนี้
“ถึงไม่ชินก็ต้องทำตัวให้ชิน
ลูกจะใช้ห้องน้ำข้างนอกอย่างนั้นน่ะหรือ ?
คนเขาได้พูดกันสิว่าพ่อไม่มีปัญญาดูแลลูกให้ดี”
นายใหญ่หันไปสั่งคนรับใช้ที่ช่วยกันขนน้ำมาเติมในห้องต่างๆ
“ขนเสร็จแล้วมาย้ายห้องลูกฉันไปห้องใหญ่ด้วย”
“ผมไม่อยากอยู่ห้องใหญ่ครับ”
จินฮเยยังจำท่าทีนายหญิงของบ้านได้ดี เธอไม่เคยพูดกับเขา ไม่เคยแม้แต่มองหน้า
ที่ไหนในบ้านที่มีจินฮเย
จะไม่มีร่างของนายหญิงย่างกรายเข้าไป
“แต่ลูกเป็นลูกพ่อ”
นายใหญ่พูดเสียงจริงจัง “คนใช้จะไม่เคารพลูก
นึกว่าพ่อไม่รู้หรืออย่างไรที่ลูกถูกแกล้ง ?”
“ผมไม่อยากอยู่ห้องใหญ่”
จินฮเยยืนยันอีกครั้งโดยทำเป็นไม่ได้ยินประโยคก่อนหน้า
“พ่อให้ลูกเลือกได้ แต่ต้องย้าย”
จินฮเยไม่มีทางเลือก
เขาเดินไปยังห้องใหญ่ที่อยู่ริมสุดทางเดินและไกลจากห้องของนายหญิงที่สุดเท่าที่จะทำได้
“ห้องนี้แล้วกันครับ”
“ย้ายของแล้วเติมน้ำกับทำความสะอาดห้องนี้ด้วย”
นายใหญ่ตะโกนสั่งก่อนจะหันไปเห็นใครอีกคนที่ห้องรับแขก “อ้าว แจบอม”
“ครับ”
แจบอมโค้งหัวให้พลางถอดหมวกออก เขาเป็นคนที่ทำการค้าร่วมกับตระกูลปาร์ค
ชายหนุ่มวัยยี่สิบสองมองเด็กชายวัยสิบสองนิ่งงัน
“นี่ปาร์คจินยอง ลูกชายฉันเอง”
เสาหลักตระกูลปาร์คแนะนำอย่างอารมณ์ดี “เธอน่าจะเคยเจอแล้วนี่ ?”
“หรือครับ ?” แจบอมทวนคำเบาๆแต่ยังไม่ละสายตาไปจากจินฮเย
“ยินดีที่ได้รู้จักครับ นายน้อย”
เมื่อพินิจตากลมคู่นั้นดีๆแล้วแจบอมก็พบคำตอบ
เจ้าเด็กน้อยตัวดำที่เดินทะเล่อทะล่าเข้ามาในห้องอาหารเมื่อหลายวันก่อนนี่เอง
หากพอจับไปอาบน้ำดีๆแล้ว
กลับดูราวกับองค์ชายน้อยในวังก็ไม่ปาน
หรือจะองค์หญิง ?
“แล้วนี่มาทำอะไรรึ ?”
นายใหญ่ของบ้านถาม “มาหายองแจ ?”
“เปล่าครับ ผมเอารถมารับท่าน
เราต้องเดินทางไวขึ้นหนึ่งวัน”
“อ่า. . . .ยังไม่ได้จัดกระเป๋าเลย
ทำไมถึงเลื่อนเล่า ?”
“ทางโน้นเร่งมาครับ เราเลยต้องรีบ”
“เข้าใจแล้ว ฉันจะไปจัดกระเป๋าสักครู่
รออยู่นี่ก็แล้วกัน”
เมื่อลับร่างเจ้าของบ้าน
แจบอมมองเด็กชายอย่างไม่วางตา
เด็กคนนี้ถือได้ว่าจับเอาส่วนของพ่อและแม่มารวมกันอย่างสมบูรณ์แบบ
แจบอมมองจมูกทรงรั้นนั่นอย่างสนใจ ไหนจะปากอิ่มและดวงตากลมใสนั่นอีก
แต่หางตากลับโค้งตก มันทำให้หน้านิ่งของเด็กคนนี้ดูเศร้าอย่างน่าสงสาร
“ชื่อจินยองหรอ ?”
“ครับ
“อายุเท่าไหร่ล่ะปีนี้ ?”
“สิบสองครับ”
“โตขึ้นอยากเป็นอะไรล่ะ ?”
“ไม่รู้ครับ”
“ ?? ”
“ผมยังไม่รู้เลย
ว่าจะอยากเป็นอะไรดีถ้าโตแล้ว” จินฮเยพูดเสียงเบา เขาไม่เคยคิดมาก่อนว่าพ่อที่ไม่เคยเห็นหน้าของตัวเองจะร่ำรวยขนาดนี้
เขาคิดไว้เพียงแค่อยู่กับแม่ อยู่กับอี้เอิ้นไปจนแก่ ก็เท่านั้นเอง
“อยู่บ้านนี้ เธอเหงาไหม ?”
“ครับ ?”
“เหงาหรือเปล่า ?”
“. . .” จินฮเยไม่ตอบแต่พยักหน้า
ก้มหัวมองพื้นอย่างเศร้าๆ
ตั้งแต่อยู่มา
คงมีพ่อกับผู้ชายคนนี้แหละที่เขาพูดด้วยมากที่สุด
“เธอชื่อจินยอง ?
มันชื่อคนเกาหลีไม่ใช่หรือ ?” ไหนว่าเป็นลูกครึ่งญี่ปุ่น
คำนี้แจบอมไม่ได้พูดออกไปด้วย
“จินฮเย”
เด็กชายแปลกใจกับการเปลี่ยนเรื่องที่แสนจะงุนงงแต่ก็ยอมตอบ
“เรียกผมว่าจินฮเยก็ได้”
“จินฮเย” แจบอมยิ้มบาง
“ไว้จะมาเล่นด้วยบ่อยๆนะ”
ที่ห้องใหญ่ซึ่งห่างไปไม่ไกล
มีใครบางคนแอบมองอยู่
ตาคู่นั้นมองรอยยิ้มของแจบอมด้วยใบหน้าเรียบนิ่ง
หากในใจกำลังไม่พอใจเป็นอย่างมาก ชายหนุ่มคนนั้นมาบ้านไม่บ่อยและไม่เคยยิ้มให้ใคร
แต่เด็กนั่นกลับทำให้เขายิ้มได้ง่ายๆ
ไม่ชอบใจ
และเริ่มหงุดหงิดทุกอย่างในตัว ‘ปาร์คจินยอง’
t
h
e
m
y
b
u
t
t
e
r
ความคิดเห็น