ลำดับตอนที่ #5
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : part 3
ดาวน์โหลดสกินที่ http://flash-mini.com/skinhi5/
“มินซอนเยนานแล้วนะที่เธอจากฉันไปอะ ฉันคิดถึงเธอจัง คิดถึงมากเลย”
“นี้ดงแฮแกบ่นอะไรอยู่ฮะ มาช่วยกันทำงานสิงานเยอะแยะบ่นอะไรอยู่ได้” ยูบินบ่นดงแฮก่อนจะเดิน
มาเอาเอกสารกอง
“เรียกฉันใหม่อีกทีซิ ลีดงแฮ ไม่ใช่ดงแฮเฉยๆ” ดงแฮทำท่ากวนอวัยวะช่วงล่างสุดเตรียมตัวพร้อมวิ่ง
“ค่ะคุณาลีดงแฮช่วยคุณคิมยูบินคนนี้ดูแลลูกค้าหน่อยได้มั้ยค่ะ โอ้ยขี้เกียจพูดดีโว้ยแกรีบไปดูลูกค้า
เลยดงแฮไม่งั้นแกตาย” ยูบินยกแฟ้มเอกสารขึ้น
“เฮ้ย เฮ้ย ยูบินหนักนะน่ะ ไปก็ได้ อ่าวแล้วใครจะดูลูกเธอล่ะ”
“ฉันเป็นแม่ ฉันดูแลเอง เข้าใจ๋”
“ฮยองจินได้เวลานอนแล้วนะ ปะไปนอนกัน” ยูบินอุ้มฮยอกแจน้อยขึ้นมา เด็กน้อยทำท่าอ้อนเอามือ
แคะจมูก
“อยองจินอย่าเอามือแคะจมูกสิเดี๋ยวเป็นแผลนะ อยองจินไปนอนก่อนพ่อมาแล้วแม่จะปลุกนะ”และ
แล้วยูบินก็พาฮยอกแจน้อยไปนอนแล้วจึงกลับมาเคลียเอกสารต่อ
เยอึน ตอนนี้มีแฟนหนุ่มเป็นคุณหมอ ชื่อ ปาร์กจองซู เขาเป็นคอบอุ่น สามารถเข้ากับทุกคนในร้านได้ดี แต่สองคนนี้ไม่ค่อยได้พบกันเพราะคุณหมองานยุ่ง
ดงแฮ ตอนนี้กำลังทำงานเก็บเงิน ไม่ยุ่ง ไม่สุงสิงกับผู้หญิงคนไหน เพราะเขาตังใจจะรอใครสัก
คนที่อีกไม่นานเขาก็จะได้เจอ
“โอ้ย!! นั้งอยู่หน้าร้านเมื่อยชะมัด เฮ่อ....ช่วงนี้ไม่ค่อยมีลูกค้าเข้าร้านเราเลยอะเยอึน” ซิวอนที่นั่งอยู่
ตรงเคาเตอร์จ่ายเงินตะโกนให้เยอึนที่เช็คของอยู่ได้ยิน
“ก็นายบ่นอยู่อย่างนี้ไง ลูกค้าได้หายหมด” เยอึนตอนนี้ที่กำลังร่าเริ่งพูดด้วยอารมณ์สดใส
“เฮอะ.....ใช้สิ๊ ใครจะไปมีความสุขอย่างเธอกับยูบินและก็ฮยอกแจมันล่ะ” ซิวอนพูดประชด
“เฮ้ย..... มีฉันอีกคนนะที่มีความสุข” จู่ๆดงแฮก็โผล่มาจากหลังร้านเอามือตบไหล่ซิวอน เขากำลังมี
ความสุข มีความสุขที่จะได้เจอคนรัก คนที่จากเขาไปหลายปี
“คร้าบบบบบ” ซีวอนลากเสียงยาวยกมือไหว้แล้วก็เดินไปหลังร้าน
“เฮ้ย....จะไปไหนน่ะ” ดงแฮตะโกนไล่หลัง
“ฝากด้วย จะไปงีบ” ซีวอนโบกมือไปมา
“ไอ้เพื่อนบ้า” ดงแฮยิ้มนิดๆ เดินไปนั่งที่ของเพื่อนบังเกิดเกล้าที่เพิ่งสะบัดก้นหายไปแล้วก้มหน้าอ่าน
หน้งสือพิมพ์ที่วางอยู่
กริ๊ง กริ๊ง เสียงสัญญาณประตูร้านเปิดขึ้น
“สวัสดีครับ Dyshy ยินดีต้อนรับครับ เลือกดูเสื้อผ้าเครื่องประดับได้ตามสบายเลยครับ”ดงแฮที่กำลัง
ก้มหน้าก้มตาอ่านหนังสือพิมพ์ทักทายลูกค้าโดยไม่หันหน้ามามอง
“อืมม ช่วยแนะนำชุดที่จะไปดาวอังคารหน่อยให้ได้มั้ยค่ะ” หญิงสาวในชุดกระโปงสั้นประมาณเข่าสี
ฟ้าเสื้อขาวสะอาดยื่นหน้าเข้ามาใกล้ดงแฮ
“อะไรนะดาว.....ดาวซะ...ซะ....ซอนเย ซอนเย เธอกลับมาแล้วหรอ” ดงแฮที่เพิ่งเงยหน้าขึ้นมองหญิง
สาวเต็มๆ ต้องตกใจเมื่อเจอหน้าหญิงสาวที่ตัวเองคิดถึงอยู่ตลอดเวลา ไม่รอช้าดงแฮตะเกียกตะกาย
ข้ามเคาร์เตอร์เพื่อมาสวมกอดร่างบาง
“ดงแฮนายทำบ้าอะไรเนี้ย ฉะ...ฉันหายใจไม่ออก” หญิงสาวพยายามดิ้นให้หลุดพ้นจากอ้อมกอดเพื่อ
ความอยู่รอดของชีวิตเธอ
“ฉันคิดถึงเธอจะแย่ กอดแค่เนี่ยไม่ได้หรอ” ดงแฮทำท่างอนเหมือนผู้หญิง
“ดงแฮอ่า อย่างอนสิฉันก็คิดถึงนายนะ” ไม่พูดเปล่า ร่างบางสวมกอดดงแฮทันที่แถบขโมยจูบของ
ดงแฮไปด้วย
“ทำบ้าอะไรเนี่ยซอนเย เธอเป็นผู้หญิงนะ” ดงแฮทำท่าเหมือนจะดุแต่ก็ขโมยจูบของซอนเยกลับคืน
เหมือนกัน
“อะแอ่ม...ทำอะไรเกรงใจชาวบ้านกันบ้าง” เยอึนที่ดูเหตุการณ์อยู่นานโผล่เข้ากอดซอนเย
“ฉันคิดถึงเธอจังซอนเยอ่า”
“ฉันก็เหมือนกัน คิกถึงยิ่งกว่าเธออีกฉันอยู่คนเดียวเหงาจะตาย”
“ต่อไปนี้เธอจะไม่เหงาแล้วล่ะซอนเย ฉันจะไม่ให้เธอห่างฉันอีก” ดงแฮแย้งสวมกอดซอนเยจากเย
อึนอีกที
“ฉันเชื่อใจนายดงแฮ ฉันถึงยอมไปรักษาตัวที่ญี่ปุ่นไง”
“หายแล้วแน่นะ ไม่ได้หนีกลับมาเองนะ” ดงแฮทำท่าจับผิด
“หายแล้วค่าคุณพ่อ ไม่เชื่อวิ่งแข่งกับฉันไหมล่ะ”
“อย่ามาอวดดี” ไม่พูดเปล่าดงแฮดีดหน้าผากซอนเยไปที เยอึนที่ดูเหตุการณ์ความรักที่กำลังก่อตัว
ขึ้นใหม่อีกครั้งก็อดยิ้มไม่ได้ มันจบแล้วสินะความเศร้าที่ครอบคลุมพวกเขาทั้งสองคน ต่อไปนี้เพื่อน
เราจะมีความสุขสักที เยอึนคิด
“มีความสุขไหมซอนเย เธอหายแล้ว” ดงแฮพูดขึ้นทำลายความเงียบระหว่างเดิน
“อืม...มีสิ ขอบใจนะดงแฮที่คอยเป็นกำลังใจให้ฉัน” ซอนเยหยุดเดินแล้วหันมาเผชิญหน้ากับดงแฮ
เมื่อถึงหน้าบ้านตนเอง
“พูดแบบนี้ฉันก็เขินสิ เอออออ.....ซอนเย ” ดงแฮไม่รู้จะเรื่งยังไง
“……” ซอนเยนิ่งรอคำต่อไปที่ดงแฮจะพูดออกมา ตอนนี้เธอสามารถเปิดใจให้ดงแฮเข้ามาในหัวใจ
ของเธอได้แล้ว ถ้าไม่มีดงแฮ คงไม่มีเธอวันนี้ เธอจำวันนั้นได้ดี วันที่คนๆนั้นจากเธอไป ไม่มีแม้แต่
น้ำตาให้เห็น แต่ดงแฮกลับร้องให้จะเป็นจะตายเพราะเธอ เพราะเธอกำลังจะตาย ไม่สิไม่ใช้กำลังจะ
ตาย แต่อยากตาย
“ซอนเย ซอนเย เธอได้ยินฉันมั้ย” ดงแฮสะกิดร้างบางเบาๆ
“เอออ......นายพูดถึงไหนนะ” ซอนเยเพิ่งรู้สึกตัว
“เหม่ออะไร”
“เปล่า.....ไม่ได้เหม่อ ก็นายพูดเบาฉันไม่ได้ยิน เมื่อกี้นายว่าอะไรนะ” ซอนเยแก้ตัว
“ฉันแค่อยากจะบอกว่า.....บอกว่า.......คือ.......ฉันอยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีเธอนะ เธอต้องดูแลตัวเองดีๆรู้มั้ย”
เขาพูดก้มหน้าลงไม่กล้าสบตาซอนเย
“แค่นี้เองหรอ ฉันรู้แล้วน่า” พูดจบซอนเยก็เดินเข้าไปใกล้ดงแฮเอามือเชิดคางดงแฮให้มองเธอ
“นายเห็นใครในดวงตาฉัน” ซอนเยถาม
“ไม่รู้สิ มันมึด” ดงแฮตอบยังไม่กล้ามองหน้าเธอ
“แค่นี้ก็ไม่มีเซนส์” พูดจบ ซอนเยก็ประกบปากชายหนุ่มตรงหน้า เธอไม่รู้ว่าทำไปเพราะความรู้สึกรัก
หรือเปล่าแต่เธออยากทำอะไรสักอย่าง สักอย่างเพื่อตอบแทนเขา ดงแฮโอบกอดหญิงสาวที่จูบเขา
เขาจูบกลับอย่างอ่อนโยนไม่อยากให้เธอหลุดจากอ้อมกอดเขาไปเลย
“รู้คำตอบหรือยังดงแฮ”
“อืมม.....รู้แล้ว....อย่าจากฉันไปไหนนะซอนเย ฉันรักเธอ”
เช้าวันใหม่ที่สดใสของทุกคนในร้านขายเสื้อผ้า แต่เว้นอยู่คนซีวอน ที่ตอนนี้นั่งมองเพื่อนๆต่างมี
ความรัก ฮยอกแจป้อนข้าวลูกอยู่กลับยูบินที่ค่อยเช็ดปากให้ลูกแต่รู้สึกว่าลูกจะไม่ค่อยได้กินนะ
“ไอ้ไก่ตระกะ ของลูกแกยังกินอีก” ยูบินตีสามีเธอแรงๆที่ไหล
“เบาๆเจ็บนะ ก็ลูกกินไม่หมดอะ ใช้มั้ยลูก คาปปป๋ม” ฮยอกแจพูดเองเออเอง
“นายนี้มัน” ยูบินหยิกแก้มอย่างหมั๋นใส้
“ฮยองจินหอมแก้มพ่อทีสิ....จุ๊บ....ฮืมมน่ารักจังลูกพ่อ”
“แม่ด้วยสิฮยองจินนี่....จุ๊บ....อึยน่ารักกว่าพ่ออีก”
มองไปทางนี้ก็หมั๋นไส้หันไปทางขาวก็เลี่ยน
“ซอนเย กินไอ้นี้สิดีต่อสุขภาพนะ” ดงแฮตักฟักทองคำใหญ่ใส่ปากซอนเย
“นายก็กินมั่งสิ คิดว่าตัวเองแข็งแรงเป็นsupermanหรอดูแลคนอื่นอยู่ได้”
“ป้อนฉันสิ” ดงแฮอ้าปากรอ
“ฝัน”
หึ ไม่เป็นฉันมั่งให้มันรู้ไป
“ค่า....เยอึนคิดถึงคุณตลอดเวลาเลยคะ”
“ไม่ได้ปากหวานนะ ฉันพูดจริงๆ”
“จริงหรอค่ะคุณจะมาที่นี้ คุณว่างแล้วหรอ”
“อ่าว พรุ่งนี้หรอค่ะ”
“ค่ะฉันไม่โกรธหรอกทำงานดีดีนะค่ะ บ๊ายบาย”
โอ้ย....อะไรเนี้ยมีแต่คนมีคู่ขนาดเยอึนที่แฟนหมอไม่มีเวลาให้ยังยิ้มหวานได้อีก
“โอ้ย!!......ทนไม่ไหวแล้วโว้ย” ซีวอนตะโกนโวยวายแล้วเดินออกจากร้านไป
“เป็นอะไรของมันน่ะ สงสัยใกล้บ้า” ฮยอกแจงงกับอาการของเพื่อน
“แล้วจะไปไหนน่ะซีวอน” ดงแฮถามงงเหมือนฮยอกแจ
“ไปหาแฟนมั่ง หาได้แล้วจะกลับมา” ถึงกับบางอ้อเพื่อนๆเขาใจอารมณ์ของมันตอนนี้แล้วว่ามันเป็น
อาการ คนไม่มีคู่
2 ชั่งโมงผ่านไป
“เฮออ เหนื่อยฉะมัด ฉันเดินหาอะไรอยู่วะเนี้ยนึกว่าหาแฟนมันหาได้ตามถนนหรอโง่จริง หาอะไรกินดี
กว่า” ว่าแล้วก็เดินเข้าร้านเบเกอร์รี่แห่งหนึ่ง ซิวอนเดินมานั่งที่โต๊ะสำหรับสองคนริมหน้าต่างที่เห็นวิว
ท้องถนนมีรถเล่นผ่านไปมา คนเดินกันพุกพล่าน
“สวัสดีค่ะรับอะไรดีค่ะ จะรับเป็นชา กาแฟ หรือเป็นโกโก้ดีค่ะ” หญิงสาวเด็กเสริฟกล่าวทักซีวอน
พร้อมกับโค้งให้เมื่อหญิงสาวเห็นหน้าซีวอนก็ตลึงเล็กน้อยแล้วก็ยิ้มให้
“เออ...เอาเป็นกาแฟเย็นกับเค้กช๊อกโกแล็ตละกันครับ” ซิวอนสั่ง
“ค่ะ เออ....ขอโทษนะค่ะคุณชื่อซีวอนหรือเปล่าค่ะ” หญิงสาวเด็กเสริฟถามอย่างมีมารยาทเพราะกลัว
ทักผิดคนจะใช่คนที่เธอคิดหรือเปล่านะ
“ครับคุณรู้จักผมหรอ” ซีวอนหมวดคิ้วสงสัยผู้หญิงคนนี้รู้จักเขาหรอ
“รุ่นพี่ซีวอน ใช่รุ่นพี่จริงๆด้วย ฉันดีใจจังค่ะที่ได้เจอรุ่นพี่ที่นี่” หญิงสาวทำท่าดีใจเหมือนได้เจอเพื่อน
เก่าที่ไม่ได้เจอกันนาน แต่ซีวอนก็ยังสงสัยอยู่ดีก็เขาไม่รู้จักเธอ
“เออ...ขอโทษนะครับคุณรู้จัก”
ไม่ทันซีวอนพูดจบเธอก็รีบพูดขึ้นมาทันที “ซอนมีค่ะ พี่จำฉันได้มั้ยค่ะ รุ่นน้องพี่ตอนอยู่ม.ปลายไงค่ะ”
รุ่นน้องม.ปลาย ใครว่ะ จำไม่ได้ ซีวอนคิด ผู้หญิงคนนี้คงจะรู้จักเราดีสินะถึงได้ดีใจเวลาเจอเราแบบนี้
แต่ทำไมมันจำไม่ได้อะ
“พี่ไม่ต้องนึกหรอกค่ะ คิดให้ตายพี่ก็คิดไมออกหรอกค่ะ ว่าฉันเป็นใคร คือ.....ฉันเป็นแฟนคลับบา
สของพี่ค่ะ” หญิงสาวก้มหน้าอายอาย
“แฟนคลับบาส นั่นมันหลายปีมาแล้วนะครับ” ซีวอนสงสัย รวมทั้งอึ้งนิดๆด้วย
“ค่ะ ก็ฉันยังจำได้หนิค่ะ” หญิงสาวยังคงก้มหน้า
มันจึงทำให้เธอปลื้มจนถึงทุกวันนี้ แต่ซีวอนฟังยังไงเหตุผลมันก็ไม่น่าจะฝังใจขนาดนั้นมั้ง
“พี่รบกวนเธอทั้งวันเลย ขอโทษด้วยนะวันหลังพี่จะมาอุดหนุนใหม่”ซีวอนลุกขึ้นกล่าวลาซอนมี
“ค่ะพี่ซีวอนอย่าลืมนะค่ะพี่ต้องมาอุดหนุนบ่อยๆ”ซอนมียิ้มหน้าบาน
“พี่ไปแล้วนะ” ซีวอนเดินออกจากร้านไป หญิงสาวมองชายหนุ่มเดินผ่านประตูร้านจนลับตา ดวงตา
เริ่มแดงกำน้ำตาเริ่มไหลพราก “มันยังไม่สายใช้มั้ยค่ะ ฉันยังรักพี่ได้ใช้มั้ย ในเมื่อฟ้าดลใจให้พี่มาที่นี่
แสดงว่าฟ้าเมตตาฉันแล้วสินะ”สั้นไปเนอะเลยลงให้ยาวๆ ยาวพอหรือเปล่าอะ
5 ปีต่อมา
“มินซอนเยนานแล้วนะที่เธอจากฉันไปอะ ฉันคิดถึงเธอจัง คิดถึงมากเลย”
“นี้ดงแฮแกบ่นอะไรอยู่ฮะ มาช่วยกันทำงานสิงานเยอะแยะบ่นอะไรอยู่ได้” ยูบินบ่นดงแฮก่อนจะเดิน
มาเอาเอกสารกอง
“เรียกฉันใหม่อีกทีซิ ลีดงแฮ ไม่ใช่ดงแฮเฉยๆ” ดงแฮทำท่ากวนอวัยวะช่วงล่างสุดเตรียมตัวพร้อมวิ่ง
“ค่ะคุณาลีดงแฮช่วยคุณคิมยูบินคนนี้ดูแลลูกค้าหน่อยได้มั้ยค่ะ โอ้ยขี้เกียจพูดดีโว้ยแกรีบไปดูลูกค้า
เลยดงแฮไม่งั้นแกตาย” ยูบินยกแฟ้มเอกสารขึ้น
“เฮ้ย เฮ้ย ยูบินหนักนะน่ะ ไปก็ได้ อ่าวแล้วใครจะดูลูกเธอล่ะ”
“ฉันเป็นแม่ ฉันดูแลเอง เข้าใจ๋”
ยูบินวางแฟ้มเอกสารแล้วเดินไปอุ้มเด็กชายอายุประมาณ 1 ขวบขึ้นมา
“ฮยองจินได้เวลานอนแล้วนะ ปะไปนอนกัน” ยูบินอุ้มฮยอกแจน้อยขึ้นมา เด็กน้อยทำท่าอ้อนเอามือ
แคะจมูก
“อยองจินอย่าเอามือแคะจมูกสิเดี๋ยวเป็นแผลนะ อยองจินไปนอนก่อนพ่อมาแล้วแม่จะปลุกนะ”และ
แล้วยูบินก็พาฮยอกแจน้อยไปนอนแล้วจึงกลับมาเคลียเอกสารต่อ
ยูบินกับฮยอกแจแต่งงานกันได้ 1 ปีแล้ว หลังจากหนีกันไปเรียนต่าง
ประเทศกันสองคนและแต่งงานมีลูกันที่นั่น เพิ่งจะกลับมาได้แค่ 6 เดือน พร้อมกับลูก
ชาย ชื่อ ฮยองจิน ฮยองจินเป็นที่รักของทุกคนเพราะว่า ดงแฮ ซีวอน เยอึน ต่างก็ยัง
ไม่แต่งงาน ดงแฮ ยูบิน ฮยอกแจ ซีวอน เยอึน ร่วมหุ้นกันเปิดร้านขายเสื้อผ้า
รองเท้า เครื่องประดับ ฯลฯ ชื่อร้าน DYSHY ซึ่งเป็นชื่อย่อของแต่ละคน
ประเทศกันสองคนและแต่งงานมีลูกันที่นั่น เพิ่งจะกลับมาได้แค่ 6 เดือน พร้อมกับลูก
ชาย ชื่อ ฮยองจิน ฮยองจินเป็นที่รักของทุกคนเพราะว่า ดงแฮ ซีวอน เยอึน ต่างก็ยัง
ไม่แต่งงาน ดงแฮ ยูบิน ฮยอกแจ ซีวอน เยอึน ร่วมหุ้นกันเปิดร้านขายเสื้อผ้า
รองเท้า เครื่องประดับ ฯลฯ ชื่อร้าน DYSHY ซึ่งเป็นชื่อย่อของแต่ละคน
ซีวอน ตอนนี้กำลังมองหาสาวๆมาเป็นคู่ใจเขาอยู่เพราะว่าเขาเพิ่งทำใจได้หลังจากอกหัก
จากรักครั้งเก่าเมื่อ 6 เดือนที่แล้ว สาเหตุที่ต้องเลิกกับแฟนสาวเพราะเธอชอบคนอ้วน
จากรักครั้งเก่าเมื่อ 6 เดือนที่แล้ว สาเหตุที่ต้องเลิกกับแฟนสาวเพราะเธอชอบคนอ้วน
เยอึน ตอนนี้มีแฟนหนุ่มเป็นคุณหมอ ชื่อ ปาร์กจองซู เขาเป็นคอบอุ่น สามารถเข้ากับทุกคนในร้านได้ดี แต่สองคนนี้ไม่ค่อยได้พบกันเพราะคุณหมองานยุ่ง
ดงแฮ ตอนนี้กำลังทำงานเก็บเงิน ไม่ยุ่ง ไม่สุงสิงกับผู้หญิงคนไหน เพราะเขาตังใจจะรอใครสัก
คนที่อีกไม่นานเขาก็จะได้เจอ
“โอ้ย!! นั้งอยู่หน้าร้านเมื่อยชะมัด เฮ่อ....ช่วงนี้ไม่ค่อยมีลูกค้าเข้าร้านเราเลยอะเยอึน” ซิวอนที่นั่งอยู่
ตรงเคาเตอร์จ่ายเงินตะโกนให้เยอึนที่เช็คของอยู่ได้ยิน
“ก็นายบ่นอยู่อย่างนี้ไง ลูกค้าได้หายหมด” เยอึนตอนนี้ที่กำลังร่าเริ่งพูดด้วยอารมณ์สดใส
“เฮอะ.....ใช้สิ๊ ใครจะไปมีความสุขอย่างเธอกับยูบินและก็ฮยอกแจมันล่ะ” ซิวอนพูดประชด
“เฮ้ย..... มีฉันอีกคนนะที่มีความสุข” จู่ๆดงแฮก็โผล่มาจากหลังร้านเอามือตบไหล่ซิวอน เขากำลังมี
ความสุข มีความสุขที่จะได้เจอคนรัก คนที่จากเขาไปหลายปี
“คร้าบบบบบ” ซีวอนลากเสียงยาวยกมือไหว้แล้วก็เดินไปหลังร้าน
“เฮ้ย....จะไปไหนน่ะ” ดงแฮตะโกนไล่หลัง
“ฝากด้วย จะไปงีบ” ซีวอนโบกมือไปมา
“ไอ้เพื่อนบ้า” ดงแฮยิ้มนิดๆ เดินไปนั่งที่ของเพื่อนบังเกิดเกล้าที่เพิ่งสะบัดก้นหายไปแล้วก้มหน้าอ่าน
หน้งสือพิมพ์ที่วางอยู่
กริ๊ง กริ๊ง เสียงสัญญาณประตูร้านเปิดขึ้น
“สวัสดีครับ Dyshy ยินดีต้อนรับครับ เลือกดูเสื้อผ้าเครื่องประดับได้ตามสบายเลยครับ”ดงแฮที่กำลัง
ก้มหน้าก้มตาอ่านหนังสือพิมพ์ทักทายลูกค้าโดยไม่หันหน้ามามอง
“อืมม ช่วยแนะนำชุดที่จะไปดาวอังคารหน่อยให้ได้มั้ยค่ะ” หญิงสาวในชุดกระโปงสั้นประมาณเข่าสี
ฟ้าเสื้อขาวสะอาดยื่นหน้าเข้ามาใกล้ดงแฮ
“อะไรนะดาว.....ดาวซะ...ซะ....ซอนเย ซอนเย เธอกลับมาแล้วหรอ” ดงแฮที่เพิ่งเงยหน้าขึ้นมองหญิง
สาวเต็มๆ ต้องตกใจเมื่อเจอหน้าหญิงสาวที่ตัวเองคิดถึงอยู่ตลอดเวลา ไม่รอช้าดงแฮตะเกียกตะกาย
ข้ามเคาร์เตอร์เพื่อมาสวมกอดร่างบาง
“ดงแฮนายทำบ้าอะไรเนี้ย ฉะ...ฉันหายใจไม่ออก” หญิงสาวพยายามดิ้นให้หลุดพ้นจากอ้อมกอดเพื่อ
ความอยู่รอดของชีวิตเธอ
“ฉันคิดถึงเธอจะแย่ กอดแค่เนี่ยไม่ได้หรอ” ดงแฮทำท่างอนเหมือนผู้หญิง
“ดงแฮอ่า อย่างอนสิฉันก็คิดถึงนายนะ” ไม่พูดเปล่า ร่างบางสวมกอดดงแฮทันที่แถบขโมยจูบของ
ดงแฮไปด้วย
“ทำบ้าอะไรเนี่ยซอนเย เธอเป็นผู้หญิงนะ” ดงแฮทำท่าเหมือนจะดุแต่ก็ขโมยจูบของซอนเยกลับคืน
เหมือนกัน
“อะแอ่ม...ทำอะไรเกรงใจชาวบ้านกันบ้าง” เยอึนที่ดูเหตุการณ์อยู่นานโผล่เข้ากอดซอนเย
“ฉันคิดถึงเธอจังซอนเยอ่า”
“ฉันก็เหมือนกัน คิกถึงยิ่งกว่าเธออีกฉันอยู่คนเดียวเหงาจะตาย”
“ต่อไปนี้เธอจะไม่เหงาแล้วล่ะซอนเย ฉันจะไม่ให้เธอห่างฉันอีก” ดงแฮแย้งสวมกอดซอนเยจากเย
อึนอีกที
“ฉันเชื่อใจนายดงแฮ ฉันถึงยอมไปรักษาตัวที่ญี่ปุ่นไง”
“หายแล้วแน่นะ ไม่ได้หนีกลับมาเองนะ” ดงแฮทำท่าจับผิด
“หายแล้วค่าคุณพ่อ ไม่เชื่อวิ่งแข่งกับฉันไหมล่ะ”
“อย่ามาอวดดี” ไม่พูดเปล่าดงแฮดีดหน้าผากซอนเยไปที เยอึนที่ดูเหตุการณ์ความรักที่กำลังก่อตัว
ขึ้นใหม่อีกครั้งก็อดยิ้มไม่ได้ มันจบแล้วสินะความเศร้าที่ครอบคลุมพวกเขาทั้งสองคน ต่อไปนี้เพื่อน
เราจะมีความสุขสักที เยอึนคิด
เย็นวันนั้นทั้ง 5 คนปิดร้านจัดงานเลี้ยงฉลองการกลับมาของซอนเยจนดึก ฮยอกแจก็พา
ลูกตัวน้อยกลับภรรยาของเขากลับบ้าน ซีวอนไปส่งเยอึนที่บ้านแล้วก็กลับไปบ้านของตนเอง ส่วนดง
แฮเดินไปส่งซอนเยที่บ้าน ก็บ้านเขาติดกันหนิ
ลูกตัวน้อยกลับภรรยาของเขากลับบ้าน ซีวอนไปส่งเยอึนที่บ้านแล้วก็กลับไปบ้านของตนเอง ส่วนดง
แฮเดินไปส่งซอนเยที่บ้าน ก็บ้านเขาติดกันหนิ
“มีความสุขไหมซอนเย เธอหายแล้ว” ดงแฮพูดขึ้นทำลายความเงียบระหว่างเดิน
“อืม...มีสิ ขอบใจนะดงแฮที่คอยเป็นกำลังใจให้ฉัน” ซอนเยหยุดเดินแล้วหันมาเผชิญหน้ากับดงแฮ
เมื่อถึงหน้าบ้านตนเอง
“พูดแบบนี้ฉันก็เขินสิ เอออออ.....ซอนเย ” ดงแฮไม่รู้จะเรื่งยังไง
“……” ซอนเยนิ่งรอคำต่อไปที่ดงแฮจะพูดออกมา ตอนนี้เธอสามารถเปิดใจให้ดงแฮเข้ามาในหัวใจ
ของเธอได้แล้ว ถ้าไม่มีดงแฮ คงไม่มีเธอวันนี้ เธอจำวันนั้นได้ดี วันที่คนๆนั้นจากเธอไป ไม่มีแม้แต่
น้ำตาให้เห็น แต่ดงแฮกลับร้องให้จะเป็นจะตายเพราะเธอ เพราะเธอกำลังจะตาย ไม่สิไม่ใช้กำลังจะ
ตาย แต่อยากตาย
.................เธอจะตายไม่ได้นะซอนเยเธอต้องอยู่กับฉัน................
.................แต่ฉันไม่อยากอยู่ดงแฮ ฉันไม่อยากทำอะไรทั้งนั้น.................
.................เธอแค่ขี้เกียดซอนเยเดี่ยวก็หาย อย่าเป็นอะไรนะ.................
.................ปล่อยฉันไปเถอะดงแฮ ให้ฉันไปนะ.................
.................ถ้าเธอจะตาย ฉันจะไปกับเธอด้วย เกิดชาติหน้าฉันจะได้คู่กับเธอ เราจะได้รักกัน.................
.................ดงแฮ.................
.................ฉันอยู่ไมได้ถ้าไม่มีเธอ.................
เธอจำได้ดี และนี้ก็คือเหตุผลให้เธอมีชีวิตอยู่ต่อและไปรักษาตัวที่ญี่ปุ่นเพราะไม่อยากให้
เขาต้องเสียใจเพราะเธอ
เขาต้องเสียใจเพราะเธอ
“ซอนเย ซอนเย เธอได้ยินฉันมั้ย” ดงแฮสะกิดร้างบางเบาๆ
“เอออ......นายพูดถึงไหนนะ” ซอนเยเพิ่งรู้สึกตัว
“เหม่ออะไร”
“เปล่า.....ไม่ได้เหม่อ ก็นายพูดเบาฉันไม่ได้ยิน เมื่อกี้นายว่าอะไรนะ” ซอนเยแก้ตัว
“ฉันแค่อยากจะบอกว่า.....บอกว่า.......คือ.......ฉันอยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีเธอนะ เธอต้องดูแลตัวเองดีๆรู้มั้ย”
เขาพูดก้มหน้าลงไม่กล้าสบตาซอนเย
“แค่นี้เองหรอ ฉันรู้แล้วน่า” พูดจบซอนเยก็เดินเข้าไปใกล้ดงแฮเอามือเชิดคางดงแฮให้มองเธอ
“นายเห็นใครในดวงตาฉัน” ซอนเยถาม
“ไม่รู้สิ มันมึด” ดงแฮตอบยังไม่กล้ามองหน้าเธอ
“แค่นี้ก็ไม่มีเซนส์” พูดจบ ซอนเยก็ประกบปากชายหนุ่มตรงหน้า เธอไม่รู้ว่าทำไปเพราะความรู้สึกรัก
หรือเปล่าแต่เธออยากทำอะไรสักอย่าง สักอย่างเพื่อตอบแทนเขา ดงแฮโอบกอดหญิงสาวที่จูบเขา
เขาจูบกลับอย่างอ่อนโยนไม่อยากให้เธอหลุดจากอ้อมกอดเขาไปเลย
“รู้คำตอบหรือยังดงแฮ”
“อืมม.....รู้แล้ว....อย่าจากฉันไปไหนนะซอนเย ฉันรักเธอ”
เช้าวันใหม่ที่สดใสของทุกคนในร้านขายเสื้อผ้า แต่เว้นอยู่คนซีวอน ที่ตอนนี้นั่งมองเพื่อนๆต่างมี
ความรัก ฮยอกแจป้อนข้าวลูกอยู่กลับยูบินที่ค่อยเช็ดปากให้ลูกแต่รู้สึกว่าลูกจะไม่ค่อยได้กินนะ
“ไอ้ไก่ตระกะ ของลูกแกยังกินอีก” ยูบินตีสามีเธอแรงๆที่ไหล
“เบาๆเจ็บนะ ก็ลูกกินไม่หมดอะ ใช้มั้ยลูก คาปปป๋ม” ฮยอกแจพูดเองเออเอง
“นายนี้มัน” ยูบินหยิกแก้มอย่างหมั๋นใส้
“ฮยองจินหอมแก้มพ่อทีสิ....จุ๊บ....ฮืมมน่ารักจังลูกพ่อ”
“แม่ด้วยสิฮยองจินนี่....จุ๊บ....อึยน่ารักกว่าพ่ออีก”
มองไปทางนี้ก็หมั๋นไส้หันไปทางขาวก็เลี่ยน
“ซอนเย กินไอ้นี้สิดีต่อสุขภาพนะ” ดงแฮตักฟักทองคำใหญ่ใส่ปากซอนเย
“นายก็กินมั่งสิ คิดว่าตัวเองแข็งแรงเป็นsupermanหรอดูแลคนอื่นอยู่ได้”
“ป้อนฉันสิ” ดงแฮอ้าปากรอ
“ฝัน”
หึ ไม่เป็นฉันมั่งให้มันรู้ไป
“ค่า....เยอึนคิดถึงคุณตลอดเวลาเลยคะ”
“ไม่ได้ปากหวานนะ ฉันพูดจริงๆ”
“จริงหรอค่ะคุณจะมาที่นี้ คุณว่างแล้วหรอ”
“อ่าว พรุ่งนี้หรอค่ะ”
“ค่ะฉันไม่โกรธหรอกทำงานดีดีนะค่ะ บ๊ายบาย”
โอ้ย....อะไรเนี้ยมีแต่คนมีคู่ขนาดเยอึนที่แฟนหมอไม่มีเวลาให้ยังยิ้มหวานได้อีก
“โอ้ย!!......ทนไม่ไหวแล้วโว้ย” ซีวอนตะโกนโวยวายแล้วเดินออกจากร้านไป
“เป็นอะไรของมันน่ะ สงสัยใกล้บ้า” ฮยอกแจงงกับอาการของเพื่อน
“แล้วจะไปไหนน่ะซีวอน” ดงแฮถามงงเหมือนฮยอกแจ
“ไปหาแฟนมั่ง หาได้แล้วจะกลับมา” ถึงกับบางอ้อเพื่อนๆเขาใจอารมณ์ของมันตอนนี้แล้วว่ามันเป็น
อาการ คนไม่มีคู่
ซีวอนเดินออกมาเรื่อยๆตามถนนที่มีรถมากมายไม่มีจุดหมาย เฮอะทำไมนะ ไอ้เราหน้าตาก็ออกจะ
หล่อปานเทพแต่ทำไมอกหักเรื่อยเลย รึว่าฉันมันไม่มีความพยายามเหมือนดงแฮ ไม่มีความมั่นคงเห
มือนฮยอกแจกับยูบิน และก็ไม่มีความอดทนเพื่อรอคนรักเหมือนเยอึน งั้นเอาล่ะฉันจะมีความ
พยายาม ความมั่นคงและอดทนกับคนๆนั้น ฮะฮ่า ทั้งหล่อทั้งดีจะไม่มีคนรักให้มันรู้ไปสิ ซีวอนคิดได้
แบบนั้นก็ออกเดินทางไปหาคนรักตามถนนสายแห่งความหวังแห่งนี้
หล่อปานเทพแต่ทำไมอกหักเรื่อยเลย รึว่าฉันมันไม่มีความพยายามเหมือนดงแฮ ไม่มีความมั่นคงเห
มือนฮยอกแจกับยูบิน และก็ไม่มีความอดทนเพื่อรอคนรักเหมือนเยอึน งั้นเอาล่ะฉันจะมีความ
พยายาม ความมั่นคงและอดทนกับคนๆนั้น ฮะฮ่า ทั้งหล่อทั้งดีจะไม่มีคนรักให้มันรู้ไปสิ ซีวอนคิดได้
แบบนั้นก็ออกเดินทางไปหาคนรักตามถนนสายแห่งความหวังแห่งนี้
2 ชั่งโมงผ่านไป
“เฮออ เหนื่อยฉะมัด ฉันเดินหาอะไรอยู่วะเนี้ยนึกว่าหาแฟนมันหาได้ตามถนนหรอโง่จริง หาอะไรกินดี
กว่า” ว่าแล้วก็เดินเข้าร้านเบเกอร์รี่แห่งหนึ่ง ซิวอนเดินมานั่งที่โต๊ะสำหรับสองคนริมหน้าต่างที่เห็นวิว
ท้องถนนมีรถเล่นผ่านไปมา คนเดินกันพุกพล่าน
“สวัสดีค่ะรับอะไรดีค่ะ จะรับเป็นชา กาแฟ หรือเป็นโกโก้ดีค่ะ” หญิงสาวเด็กเสริฟกล่าวทักซีวอน
พร้อมกับโค้งให้เมื่อหญิงสาวเห็นหน้าซีวอนก็ตลึงเล็กน้อยแล้วก็ยิ้มให้
“เออ...เอาเป็นกาแฟเย็นกับเค้กช๊อกโกแล็ตละกันครับ” ซิวอนสั่ง
“ค่ะ เออ....ขอโทษนะค่ะคุณชื่อซีวอนหรือเปล่าค่ะ” หญิงสาวเด็กเสริฟถามอย่างมีมารยาทเพราะกลัว
ทักผิดคนจะใช่คนที่เธอคิดหรือเปล่านะ
“ครับคุณรู้จักผมหรอ” ซีวอนหมวดคิ้วสงสัยผู้หญิงคนนี้รู้จักเขาหรอ
“รุ่นพี่ซีวอน ใช่รุ่นพี่จริงๆด้วย ฉันดีใจจังค่ะที่ได้เจอรุ่นพี่ที่นี่” หญิงสาวทำท่าดีใจเหมือนได้เจอเพื่อน
เก่าที่ไม่ได้เจอกันนาน แต่ซีวอนก็ยังสงสัยอยู่ดีก็เขาไม่รู้จักเธอ
“เออ...ขอโทษนะครับคุณรู้จัก”
ไม่ทันซีวอนพูดจบเธอก็รีบพูดขึ้นมาทันที “ซอนมีค่ะ พี่จำฉันได้มั้ยค่ะ รุ่นน้องพี่ตอนอยู่ม.ปลายไงค่ะ”
รุ่นน้องม.ปลาย ใครว่ะ จำไม่ได้ ซีวอนคิด ผู้หญิงคนนี้คงจะรู้จักเราดีสินะถึงได้ดีใจเวลาเจอเราแบบนี้
แต่ทำไมมันจำไม่ได้อะ
“พี่ไม่ต้องนึกหรอกค่ะ คิดให้ตายพี่ก็คิดไมออกหรอกค่ะ ว่าฉันเป็นใคร คือ.....ฉันเป็นแฟนคลับบา
สของพี่ค่ะ” หญิงสาวก้มหน้าอายอาย
“แฟนคลับบาส นั่นมันหลายปีมาแล้วนะครับ” ซีวอนสงสัย รวมทั้งอึ้งนิดๆด้วย
“ค่ะ ก็ฉันยังจำได้หนิค่ะ” หญิงสาวยังคงก้มหน้า
ทั้งวันซีวอนใช้เวลาพูดคุยกับซอนมีทั้งวัน เลยได้รู้ว่าซอนมีเป็นรุ่นน้องของเขา 1 ปีแล้วก็
เป็นแฟนคลับบาสของเขา เธอเปิดร้านกาแฟเล็กๆที่นี่ เขาเล่าให้ซอนมีฟังว่าเขาเป็นคนเล่นบาสไม่
เก่งเท่ายุนโฮ ดงแฮ แต่ดีกว่าฮยอกแจมาก อาศัยแค่ความสูงเท่านั่นในการเล่นบาสเกตบอล แต่ซอน
มีบอกจริงๆแล้วเขาน่ะเก่งมากๆ แต่ถ้าเล่นไม่เก่งเธอก็ไม่ได้ใส่ใจอะไรเพราะที่เขาปลื้มซีวอนเพราะ
เขาเป็นคนมีน้ำใจ มีอยู่ครั้งหนึ่งซอนมีนั่งร้องไห้อยู่ที่สนามบาสเพราะเกรดของเธอตกเธอไม่รู้จะ
บอกพ่อแม่ยังไงดีก็เลยมานั่งร้องไห้อยู่ตรงนั้นและซีวอนก็เดินมาถามเธอว่าเป็นอะไรและก็ปลอบใจ
เป็นแฟนคลับบาสของเขา เธอเปิดร้านกาแฟเล็กๆที่นี่ เขาเล่าให้ซอนมีฟังว่าเขาเป็นคนเล่นบาสไม่
เก่งเท่ายุนโฮ ดงแฮ แต่ดีกว่าฮยอกแจมาก อาศัยแค่ความสูงเท่านั่นในการเล่นบาสเกตบอล แต่ซอน
มีบอกจริงๆแล้วเขาน่ะเก่งมากๆ แต่ถ้าเล่นไม่เก่งเธอก็ไม่ได้ใส่ใจอะไรเพราะที่เขาปลื้มซีวอนเพราะ
เขาเป็นคนมีน้ำใจ มีอยู่ครั้งหนึ่งซอนมีนั่งร้องไห้อยู่ที่สนามบาสเพราะเกรดของเธอตกเธอไม่รู้จะ
บอกพ่อแม่ยังไงดีก็เลยมานั่งร้องไห้อยู่ตรงนั้นและซีวอนก็เดินมาถามเธอว่าเป็นอะไรและก็ปลอบใจ
มันจึงทำให้เธอปลื้มจนถึงทุกวันนี้ แต่ซีวอนฟังยังไงเหตุผลมันก็ไม่น่าจะฝังใจขนาดนั้นมั้ง
“พี่รบกวนเธอทั้งวันเลย ขอโทษด้วยนะวันหลังพี่จะมาอุดหนุนใหม่”ซีวอนลุกขึ้นกล่าวลาซอนมี
“ค่ะพี่ซีวอนอย่าลืมนะค่ะพี่ต้องมาอุดหนุนบ่อยๆ”ซอนมียิ้มหน้าบาน
“พี่ไปแล้วนะ” ซีวอนเดินออกจากร้านไป หญิงสาวมองชายหนุ่มเดินผ่านประตูร้านจนลับตา ดวงตา
เริ่มแดงกำน้ำตาเริ่มไหลพราก “มันยังไม่สายใช้มั้ยค่ะ ฉันยังรักพี่ได้ใช้มั้ย ในเมื่อฟ้าดลใจให้พี่มาที่นี่
แสดงว่าฟ้าเมตตาฉันแล้วสินะ”
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น