FIC SJ DBSK WG [You are my life] เธอคือชีวิตของฉัน

ลำดับตอนที่ #4 : part 2

ดาวน์โหลดสกินที่ http://flash-mini.com/skinhi5/

วันฉลองปิดภาคเรียน

 

“เอ้า 1 2 3 ชีสสสสสสส์”

               
                     ในที่สุดวันสุดท้ายของชีวิตมัธยมของซอนเย ยุนโฮ ดงแฮ และเพื่อนๆ ร่วมชั้นเรียนก็

จบลง นักเรียนมัธยมปลายทำพิธีรับเกียรติบัตรเสร็จก็มาโพสถ่ายรูปกันไว้เป็นที่ระลึก   ฮยอกแจ   เย

อึน ยูบิน ซีวอน ซอนเย ยุนโฮ มาถ่ายรูปด้วยกันตรงหน้าห้องเรียนที่กำลังจะกลายเป็นความทรงจำ

“เฮ้!!! ยิ้มหน่อยสิซอนเยวันสุดท้ายของเราแล้วนะ” ฮยอกแจพูดพร้อมกับใช้มือง้างปากซอนเยให้ยิ้ม

“ไอ้บ้า!! นายทำอะไรเนี้ยเอามือออกไปเลย.......ทำไมดงแฮยังไมมาอีกล่ะ” ซอนเยชะเง้อหาไป

รอบๆ หวังว่าจะเจอหน้าคนที่คิดถึงอยู่

“เห็นรับโล่เกียรติบัตรแล้วก็บอกจะไปเข้าห้องน้ำกับซีวอนจนหมอนี่กลับมาแล้วดงแฮมันยังไม่โผล่

หัวมาอีกหรอ” ยูบินแฟนของฮยอกแจโผล่มาก็โพสท่าใส่กล่องใหญ่

“เห็นบอกว่ามีธุระเดี๋ยวตามมา” ซีวอนตอบให้เพราะเห็นสีหน้าเป็นห่วงของซอนเย

“เมื่อวานทะเลอะกับมันหรือเปล่าหมอนี่ยิ่งขี้น้อยใจอยู่น้า.....ไอ้ฮยอกแจบ้าเอากล้องมาฉันจะถ่าย” 

เยอึนที่แย้งกล่องถ่ายรูปกับฮยอกแจอยู่หันมาพูดกับซอนเย

“เออออ.....ไม่รู้สิ ช่างมันเถอะเดี๋ยวค่อยตาม  นายจะไปไหนหนะยุนโฮ”

(I'm holding back the tears มู กอบ จี อัน เค นา เอ มา อือ มึล เม โก คอ รอ โย……)

เสียงเรียกเข้าจากโทรศัพท์มือถือยุนโฮดังขึ้น เขาขอตัวไปรับสายสักพักก็กลับมา

“ดงแฮโทรมาบอกว่ามีเรื่องจะบอกให้ฉันไปหาคนเดียว เค้าเน้นด้วยว่าคนเดียวจะมีอะไรเซอร์ไพ

ส์ฉันนะ”

“ดงแฮจะสารภาพรักนายรึเปล่าวะ ฮ่า..ฮ่า..ฮ่า” ฮยอกแจที่แย้งกล่องจากเยอึนได้แล้วหันมาแซวก็

เลยโดนยูบินเขกกระบานให้อย่างจัง “สาระหนะมีมั้ย มีแต่สาระเน”

“ฉันเป็นแฟนเธอนะยูบินอ่อนหวานหน่อยสิ” ฮยอกแจทำหน้างอนเกาหัวที่เพิ่งโดนเขกไป

“ก็เลิกกับฉันสิ”

“อย่าท้านะ”

“ฉันจะท้า นายจะเลิกใช้มั้ย”

“เธอจะบ้าหรอยูบิน นั่นหนะทรมานกว่าโดนเธอเขกกระบานอีก....ฉันรักเธอนะ” ฮยอกแจทำท่าอ้อนที่

ว่าน่ารักที่สุดใส่ยูบิน

“ทุเรศ...คิดว่าน่ารักแล้วหรอน่ะ” ยูบิด่าไปแต่ก็แอบหันหลังไปยิ้ม

“เอออ....ฉันไปนะเดี๋ยวมา เดี๋ยวตามดงแฮมาให้นะซอนเยไปล่ะ”  ซอนเยพยักหน้ารับอย่างเป็น

ห่วง เขาจะบอกอะไรยุนโฮนะ....

 

 

                ชายหนุ่มนั่งมองหน้าจอโทรศัพท์ที่มีรูปคนสามคนส่งยิ้มให้เขา คนแรกเป็นเด็กชายตาตี่

หน้าคมที่ยิ้มจนมองไม่เห็นตาดำเลย คนที่สองเด็กหญิงยิ้มยิงฟันกระต่ายหน้าตาน่ารักเชียว คนสุด

ท้ายเด็กชายหน้าหวานดูๆไปจะสวยกว่าเด็กหญิงคนที่สองซะอีก ดงแฮนั่งมองรูปที่ถ่ายกันตอนสมัย

อายุ 12 ก็มันเป็นรูปแรกเลยที่เราถ่ายกันสามคน เขากับซอนเยตั้งแต่เกิดมาก็เจอหน้ากันเลยเพราะ

บ้านเราสนิทกัน สำหรับยุนโฮเพิ่งจะได้รู้จักกันตอนมัธยมต้น แต่เราก็สนิทกันมาก มากจนเริ่มจะรู้สึก

แล้วว่าความสัมพันธ์ระหว่างเราสามคนมันไม่เหมือนเดิม

                “ฉันต้องโดนเธอโกรธแน่ถ้าบอกความจริงเรื่องเธอป่วย แต่ฉันไม่อยากให้

เธอต้องเจ็บปวดอีกแล้ว ถ้ายุนโฮรู้ว่าเธอรักเค้า เธอต้องการความรักจากเค้า เค้าอาจ

จะไม่ไปจากเธอก็ได้ เค้าอาจจะอยู่ดูแลเธอต่อ มีความสุขกับเธอ ถึงฉันต้องเจ็บก็ไม่

เป็นไร ไม่เป็นไรจริงๆ......แกอย่าคิดเลิกล้มความตั้งใจสิวะดงแฮ วันนี้เป็นไงเป็น

กัน ผลจะออกมาบวกหรือลบแกก็เจ็บเหมือนกันแหละ หมอนั่นมาแล้ว ถึงเวลาตัดสิน

ชะตาของเราแล้วสินะเอาวะเป็นไงเป็นกัน” ดงแฮบ่นพึมพำกับตัวเองคนเดียวก่อนจะ

ลุกไปหาผู้มาเยือน

 

 

ด้านซอนเย

“ทำไมหมอนั่นต้องเรียกยุนโฮไปหาคนเดียว เรามีกันสามคนนะ มันต้องเป็นสามสิไม่ใช้สอง มันเรื่อง

อะไรกันวะ” ซอนเยคิดจนหัวยุ้งพันกันไปหมดเขาสงสัยว่าดงแฮเรียกยุนโฮไปหามีเรื่องอะไรจะพูดกัน

เขาหรอ แต่ซอนเยต้องผงะร่วงลงมาจากเก้าอี้ดัง ตุบ เมื่อคิดอะไรขึ้นได้ ไม่จริงมั้ง

........เออ.....ซอนเย เมื่อไหร่เธอจะบอกเรื่องนี้กับยุนโฮ........

........ดงแฮจะสารภาพรักนายรึเปล่าวะ ฮ่า..ฮ่า..ฮ่า........

........สาระภาพรัก   สาระภาพ........

.
.......ไม่นะ หมอนั่นจะบอกความจริงเรื่องฉันรักยุนโฮ........

.
.......เรื่องฉันป่วย........

........ทุกเรื่องที่หมอนั่นรู้........

                คิดได้เช่นนั่นซอนเยก็รีบวิ่งไม่คิดชีวิต ไม่คิดเรื่องที่ตัวเองตกเก้าอี้เมื่อกี้เจ็บแค่ไหน ไม่คิด

ถึงแม้กระทั่งโรคร้ายที่จะกำเริบขึ้นมาได้เมื่อไหร่ก็ตามที่เธอเหนื่อย ยุนโฮจะต้องรู้ไม่ได้ เขาจะต้อง

ไม่เสียใจ ไม่กังวล ฉันไม่เป็นตัวถ่วงความเจริญของเขาหรอกเขาต้องไปตามความฝันของเขา ฉันจะ

ไม่เป็นตัวถ่วง ไม่ได้เด็ดขาด.

 

 

“ว่าไงลีดงแฮ มีเรื่องอะไรจะพูดกับฉัน รู้มั้ยซอนเยเป็นห่วงนายจะแย้แล้วรีบพูดแล้วรีบไปเหอะ”

“ยุนโฮ คือ....คือ....” ดงแฮอ่ำอึ้ง เขาเริ่มกังวลแล้วสิ ไหนว่าจะบอกให้จบๆไปไงดงแฮกล้าๆสิแกทำ

ได้อยู่แล้ว

ยุนโฮขมวดคิ้ว “อย่าบอกนะว่า นายจะสาระภาพรักฉัน ดงแฮอย่าเล่นแบบนี้น่าฉันขน

ลุกนะ”

ดงแฮสูดลมหายใจเข้าลึกๆ “ไอ้รักหนะใช้ แต่ไม่ใช้ฉัน คือ......”

“........” ยุนโฮตั้งใจฟัง

“ซอนเย......เค้า........เค้า.......”

“ซอนเยรักฉัน” ยุนโฮบอกสีหน้าซีเรียส แต่สำหรับความรู้สึกของดงแฮสีหน้าแบบนี้มันช่างเรียบเฉย

เหลือเกิน

“ยุนโฮ นายรู้.....”

“ใช้ฉันรู้ รู้ตั้งนานแล้ว ฉันเป็นคนฉลาดนะดงแฮทำไมจะดูไม่ออก แล้วฉันก็รู้ความรู้สึกของนายกับ

ซอนเยด้วยจะให้ฉันบอกไหม”

“ไม่....ไม่ต้อง.....งั้น.....งั้นก็ดี มีอีกเรื่องนึงที่ฉันต้องบอก นายไม้รู้แน่” ดงแฮตะกุกตะกักเริ่มไม่มั่นใจ

ในตัวเองแล้ว

“ซอนเยป่วย” ยุนโฮบอกตีสีหน้าเรียบเฉยในสายตาของดงแฮ

“ยุน...ยุนโฮ นายก็รู้งั้นหรอ”

“........”

“หึ....นายรู้แต่ก็จะทิ้งซอนเยไป”

“ซอนเยจะมีความสุขถ้าอยู่กับนายดงแฮ”

“เค้าจะมีความสุขได้ยังไงถ้าไม่ได้อยู่กับคนที่ตัวเองรัก” น้ำตาของดงแฮเริ่มคลอเบ้า เป็นแบบนี้ทุกที

แหละทำไมฉันต้องอ่อนไหวง่ายด้วยนะ

“ฉันขอโทษนะดงแฮ ไม่ใช่ว่าฉันไม้รู้สึกรักซอนเย ฉันก็รักเค้าไม่ต่างจากนายหรอก แต่เราน่ะต่างกัน

ดงแฮ ฉันต้องไปตามความฝันของฉัน ฉันจำเป็นต้องรักความฝันของฉันมากกว่าซอนเย ฝากดูแล

ซอนเยด้วยนะ ฉันรู้นายน่ะทำให้ซอนเยมีความสุขได้อยู่แล้ว ฝากลาซอนเยด้วยนะฉันไม่กลับไปลา

พวกนั้นแล้วล่ะ ฉันไปนะหวังว่าเราจะได้เจอกันอีก” ยุนโฮตบไหล่เพื่อนรักเบาๆ แล้วเดินหันหลังกลับ

ไป น้ำตาลูกผู้ชายที่ว่าเย็นชาของยุนโฮไหล่พราก ไม่มีใครเห็น ไม่มีใครใส่ใจ ความสุขที่เขาได้รับมา

ตลอด 6 ปีมันหมดลงแล้วสินะ

                

หญิงสาวที่แอบมองชายหนุ่มสอนคนคุยกันตอนนี้เธอขาอ่อนลุกขึ้นเดินไม่ไหว

แล้ว เธอได้ยินหมดทุกอย่าง ได้ยินทุกถ้อยคำของเขา เขารู้แล้วว่าเธอรักเขาตั้งแต่

แรกแต่ก็ทำเป็นเย็นชาไม่รู้ร้อนรู้หนาว ไม่ใส่ใจ ทำไมถึงคิดว่าเขาจะทำเพื่อเราด้วย

นะ  จะเสียใจทำไมล่ะมินซอนเยมันก็ดีแล้วไม่ใช้หรอที่เขาไป จะได้ไปตามความฝัน

ของเขาไง เธอไม่เป็นตัวถ่วงอีกแล้วนะมินซอนเย แล้วเธอจะทำอย่างไรต่อไปดี ลืม

ทุกอย่างตั้งแต่ตอนนี้เป็นต้นไปแต่จะทำได้หรอ ฉันจะทำได้หรอ ทำไมรู้สึกผิดหวัง

แบบนี้ น้ำตาของหญิงสาวไหลพราก เธอเดินไม่ไหวอีกแล้ว ไม่อยากเดิน ไม่อยาก

กิน ไม่อยากพูด ไม่อยากทำอะไรทั้งนั้น อยากนั่งอยู่ตรงนี้ อยู่ตรงนี้ตลอดไป......

 

“ซอนเย    ซอนเย   มินซอนเยตื่นสิเธอมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง   ซอนเย ซอนเย” ดงแฮปลุกหญิงสาวให้ตื่น

แต่มันคงจะเป็นไปไม่ได้แล้วล่ะ เพราะร่างบางนอนไร้สติอยู่ที่โคนต้นไม้ใหญ่

“เธออย่าทำให้ฉันใจไม่ดีสิซอนเย   ซอนเย” 

ดงแฮอุ้มร่างหญิงสาวไว้ที่อ้อมแขนแล้ววิ่งให้เร็วที่สุดเพื่อให้ไปถึงมือหมอให้ทันกาลถึงเขา

จะวิ่งไม่เก่งเท่ายุนโฮแต่เขาจะวิ่งให้เร็วที่สุดที่สุดในชีวิตของลีดงแฮที่เคยวิ่งมาเพื่อให้ชีวิตของคนที่

อยู่ในอ้อมแขนเขาปลอดภัยมันจะเป็นไปได้ไหม

 

 

ลงต่อไม่ให้ค้าง  ไม่รู้ว่าแต่งดีหรือเปล่า  แต่คิดว่าสุดๆแล้วนะ  มีปัญหาอะไรถามได้นะค่ะเดี๋ยวตอบให้