คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : part 8
เวลา 5 ปีมันไม่ได้ทำให้หัวใจคนบางคนเปลี่ยนไปยุนโฮที่ยืนนิ่งเหมือนหุ่นใบหน้าเย็นชาจ้องมองหลุมฝังศพของบรรพบุรุษ ซ้ายสุดเป็น
ปู่ ถัดมาเป็นย่า อา ลุง พ่อแม่ที่ตายด้วยอุบัติเหตุเมื่อ 2 ปีก่อน มีเขารอดชีวิตมาได้แค่คนเดียว และหลุมสุดท้ายเป็นหลุมฝังศพที่ไม่มี
ศพ ไม่มีรูป มีแต่ชื่อ ชื่อนั้นคือ... มินซอนเย หญิงสาวที่เป็นรักแรกและรักเดียว เขาเชื่อ เชื่อว่าซอนเยได้ตายจากเขาไปแล้ว สาเหตุที่
เขาคิดแบบนั้นเพื่อไม่ให้ตัวเองคิดถึงผู้หญิงคนนั้นอีก แต่ตลอดเวลาเขาก็ลืมเธอไม่ได้สักที เขายังคงเดินวนเวียนอยู่ในสุสานแห่งนี่อยู่
เป็นประจำ เขาให้เหตุผลกับคนที่ถามว่านายจะไปทำอะไรบ่อยๆ ว่ามาเยี่ยมพ่อกับแม่ แต่ที่จริงเปล่าเลย เขาไม่สามารถละจากความ
รักที่เป็นรักเดียวนั้นได้ ยิ่งเวลาผ่านไปนานเท่าไรเขาก็ยิ่งรู้สึกว่าเหลือตัวคนเดียวบนโลกใบนี้
“พ่อครับ แม่ครับ ผมกำลังจะกลับไปแล้วนะ เขาจะให้อภัยผมมั้ย” ยุนโฮดูเย็นชาแต่เขาไม่ใช่คนเข้มแข็ง น้ำตาเขาจึงไหลออกมาเป็น
สายโดยที่ตัวเองก็ไม่คิดจะกลั้นมันเอาไว้
“ซอนเยฉันจะกลับไปหาเธอ ถึงเธอจะไม่ให้อภัยก็ไม่เป็นไร ฉันแค่อยากรู้ว่าเธอสบายดีมั้ย แค่นั้นฉันก็พอใจแล้ว” ยุนโฮรีบเอามือปาด
น้ำตาเมื่อได้ยินเสียงคนเดินมาจากด้านหลัง
“จะไปได้หรือยังยุนโฮ เครื่องบินออก 5 โมงนะ นี่มันจะ 4 โมงอยู่แล้วเดี๋ยวก็ไปไม่ทันหรอก” ชายหนุ่มร่างสูงแต่สูงไม่เท่ายุนโฮใบหน้า
หวานจ้องมองนาฬิกาข้อมือด้วยสีหน้าเครียด
“ไปสิ นายน่ะลาผู้หญิงของนายเรียบร้อยแล้วหรอ” ยุนโฮหันหน้ามาเผชิญกับเขา
“คนอย่างคิมแจจุงมีหรือจะแคร์ผู้หญิงพวกนั้น เชอะ!!” แจจุงเบื้อนหน้าหนี
“งั้นก็ไปเหอะ”
“เดี๋ยวยุนโฮ” แจจุงรั้งแขนเพื่อนไว้ยุนโฮรู้ว่าเพื่อนจะพูดอะไร
“ฉันทำใจได้ถ้าเขาถีบหัวส่งฉัน ฮ่า ฮ่า” ยุนโฮยิ้มกลบเกลื่อน
“โอ้ย!! ฉันนะอยากเห็นหน้าไอ้คนที่ทำให้เพื่อนฉันไม่มีเมียจริงๆว่ะ ไปเหอะ” แจจุงกอดคอเพื่อนรักพากันไปขึ้นรถมีคนคนหนึ่งนั่งรออยู่ที่
รถ
“ถ้าฉันตกเครื่องบินนะ ฉันจะให้พวกแกจ้างคอปเตอร์ไป” ชายหนุ่มที่นั่งรออยู้ที่รถพูดเมื่อเพื่อนรักทั้งสองมาถึง
“ขอโทษขอรับท่านจุนซู หลบไปดิฉันจะขับ” แจจุงใช้เท้าถีบเพื่อนที่อยู่บนรถให้ไปนั่งฝั่งคนขับ
“ฉันเพื่อนแกนะโว้ย!! ไม่ใช่ขยะทำกับเพื่อนให้มันเหมือนหญิงหน่อยดิ” จุนซูโว้ยวาย
“แกก็ทำหน้าให้เหมือนน้อง เจนนี่ เอลลี่ ลูซี่ สิฉันจะพิจารณา”
หลังร้านปิดดงแฮเดินมาส่งซอนเยที่บ้านเหมือนทุกวัน
“ดงแฮ นายจำได้มั้ยสมัยเรียนมัธยมนายก็เดินมาส่งฉันตลอด” ซอนเยจับมือดงแฮและยิ้มให้
“ช่ายยย แล้วเธอก็ขอฉันขี่หลังประจำชอบอ้างว่าอาการกำเริบ” ดงแฮนึก
“ฮ่า ฮ่า เราไปที่เขาลูกนั้นกันมั้ย” ซอนเยชี้ไปที่เนินเขาที่ เธอ ดงแฮ และยุโฮเคยไป
“จะไปทำไมอะ” ดงแฮขมวดคิ้วถาม
“แค่อยากไปนั่งเล่นเหมือนเมื่อก่อนไง”
“ยังไงมันก็ไม่เหมือนแล้ว” ดงแฮหยุดเดินซอนเยก็หยุดด้วย
“อย่าคิดมากสิดงแฮ แค่ฉันอย่าเดินเล่นเอง” ซอนเยตีแขนดงแฮไปทีหนึ่ง
“ฉันถามอะไรหน่อยได้มั้ย” ดงแฮมีสีหน้าจริงจังส่งมาถึงซอนเย
“จะถามว่าถ้าเขากลับมาแล้วฉันจะกลับไปหรือเปล่าใช่มั้ย” ซอนเยรู้ทัน
“แล้วจะไปมั้ย”
“ดงแฮ ฉันก็มีความรู้สึกนะ” ซอนเยพูดแล้วก็วิ่งหนีดงแฮเข้าบ้านของตัวเองไป ถ้ามันมาฉันก็คงหมดความหมายแล้วล่ะใช่ไหมล่ะ ดงแฮ
เดินคอตกเข้าบ้านของตัวเอง
เช้าวันใหม่ที่วุ่นวายน้องลง สมาชิกในร้านจัดของเปิดร้านเสร็จแล้วยูบินและซอนเยก็พาซองมินไปเยี่ยมโซฮีเพราะวันนี้เป็นวันสุดท้ายที่
โซฮีจะอยู่โรงพยาบาล
“ขอบคุณนะค่ะที่มาเยี่ยมทุกวันเลย” โซฮียิ้มให้และรับของเยี่ยมที่ยูบินยื่นให้
“จะกลับบ้านแล้วใช่มั้ยจ๊ะ” ยูบินยิ้มแบบเห็นได้อยากซองมินได้แต่มองออกไปนอกหน้าต่าง
“ค่ะรอพี่มารับ”
“ความจริงให้เราไปส่งก็ได้นะ” ซอนเยเสนอ
“ผมไม่ไปนะ ต้องรีบกลับร้านอีกไม่ใช่หรอครับพี่เร็วๆเถอะ” ซองมินพูดส่งหน้ายักษ์ใส่โซฮี
“ไม่เป็นไรหรอกค่ะฉันจะรอพี่มารับ”
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
“สงสัยพี่ฉันมาแล้วค่ะ” ไม่ทันขาดคำสองร่างเดินออกมาจากประตูชายหนุ่มแต่งชุดสูตรสีดำหน้าเหมือนโซฮีเดะอีกคนใส่สูตรเหมือนกัน
หน้าไม่ค่อยเหมือนโซฮีเท่าไร
“พี่คิบอม พี่ฮีซอล” โซฮีโบกมือทักด้วยความดีใจชายที่ดูเหมือหญิงเดินเข้ามากอดโซฮี
“ขอโทษนะที่เรามาช้า” อีกคนพูดเอามือลูบหัวโซฮี
“ไม่เป็นไรค่ะมาก็ดีแล้ว นี่พวกพี่ที่มาดูแลฉันค่ะ นี่พี่ยูบิน นี่พี่ซอนเย และก็โน้นพี่ซองมินค่ะ” โซฮีแนะนำทั้งสามคนโค้งทักทายอีกสอง
คนโค้งทักกลับ
“ขอโทษด้วยนะค่ะที่คนของเราขับรถชนน้องคุณ” ซอนเยกล่าวขอโทษ
“น้องผมบอกไม่เป็นไรก็ไม่เป็นไรครับ” ฮีซอลยิ้ม
“พวกเราขอพาน้องเราไปก่อนนะครับ” คิบอมไม่ยิ้มให้สักนิดดูน่ากลัวชะมัดซอนเยคิด
“งั้นพวกเราขอตัวนะค่ะ มีธุระต้องรีบไป” ยูบินลาแล้วเดินออกจากห้องไปตามด้วยอีกสองคน
“ยูบิน ฉันขอไปทำธุระแป๊ปนะ เธอกลับไปก่อนเลย” ซอนเยบอกเพื่อนแล้วรีบเดินออกมาเพราะกลัวยูบินจะถามว่าเธอจะไปทำอะไร
ซอนเยเดินมาหน้าห้องของโรงพยาบาลห้องหนึ่งที่เขียนว่าระบบทางเดินหายใจ แต่ก็ต้องสดุ้งเมื่อมีคนทักขึ้นด้านหลัง
“ซอนเย มาทำอะไรที่นี่ครับ หรือโรคนั้นกลับมาอีก” จองซูนั่นเอง
“เปล่าค่ะ ฉันมาหาคุณหมอ ฉันมีธุระจะพูด”
“รอผมอีก 10 นาทีนะขอเปลี่ยนชุดก่อน” จองซูยิ้มให้ซอนเยแล้วเดินเข้าไปในห้อง
ซอนเยและจองซูเดินมานั่งที่พักที่หนึ่งในโรงพยาบาล
“มีอะไรจะพูดกับผมหรอ” จองซูนั่งลงและพูดขึ้น
“คือ คือว่า...คุณหมอรักเยอึนจริงๆหรือเปล่าค่ะ” ซอนเยตกุกตะกักรู้สึกไม่ดีเลยที่ต้องพูดแบบนี้
“ซอนเยคิดว่าผมยังรักคุณอยู่หรอ” จองซูพูดอย่างรู้ทัน
“ปะเปล่าค่ะคือ...ฉัน” “ใช่ครับ” จองซูพูดแทรก
“อะ อะไรนะค่ะ” ซอนเยตกตะลึงไม่คิดว่าเรื่องมันจะเป็นแบบนี้ เธอแค่อยากให้หมอรับปากจะรักเยอึนตลอดไปเท่านั้นเอง
“ผมบอกว่าผมยังรู้สึกแบบนั้นอยู่” จองซูยิ้มแบบที่เคยทำ
“แต่ผมไม่ทำให้ซอนเยลำบากใจหรอกครับ ผมรู้สึกดีกับเยอึนและก็จะรักเธอให้ได้คุณวางใจได้”
“คุณหมอสัญญานะค่ะ เยอึนเป็นคนดี เธอค่อนข้างโง่เบอะๆ คุณหมอต้องดูแลเธอนะ” ซอนเยคว้ามือจองซูมาจับไว้
“เหมือนเธอไงซอนเย” จองซูยิ้มให้เอามือคยี่หัวซอนเยเล่น
“ฮิฮิ ขอบคุณค่ะหมอ” ซอนเยยิ้มออกแล้วหมดปัญหาเรื่องนี้สักที เยอึนจะต้องมีความสุขแน่ถ้ารักกับหมอจองซู
จองซูรับปากซอนเยเพื่อให้เธอสบายใจ แต่ในใจมันทำไม่ได้หรอก 2 ปีเขายังลืมไม่ได้ และตอนนี้มันจะลืมได้หรอ
“ฉันไปก่อนนะ ขอบคุณมากนะค่ะคุณหมอ” ซอนเยยิ้มล่าโค้งให้จองซุตามธรรมเนียมแล้วเดินออกไป จองซูควักโทรศัพท์ในกระเป๋าตัว
เองออกมากดเบอร์ของคนบางคน
“ชางมินหรอ ว่างหรือเปล่าไปดื่มกับพี่หน่อยสิ”
“พี่มีเรื่องกลุ้มใจอะไรหรืเปล่า ทำไมดื่มเยอะแบบนี้อะ” ชางมินมองพี่ชายที่ดื่มหนักแก้วต่อแก้วแล้วก็อีกแก้ว
“ม่ายยย มี อา รายยย” จองซูเริ่มเมา
“พี่ พอเถอะครับ พี่เมาแล้วนะ” ชางมินแย่งแก้วเหล้าออกจากมือจองซู
“ปล่อยยยยเซ่” จองซูก็แย่งกลับมาได้
“นายย พา ช่านนน ไปป บ้านนน เยอืน หน่อยยย” จองซูลุกขึ้นดึงแขนชางมิน
“พี่จะไปบ้านเค้าทำไมครับ” ชางมินลุกตามแรงดึง
“ไปเหอะน่า”
ชางมินเดินแบกพี่ชายมาจนถึงหน้าบ้านของเยอึน เขาใช้มือกดกริ่งหน้าบ้านได้อย่างยากลำบากเพราะจองซูตัวหนัก สักพักว่าที่พี่สใภก็
เปิดประตูออกมา
“ตายแล้ว!! ทำไมเขาเป็นแบบนี้ล่ะชางมิน” เยอึนอุทานขึ้น
“ผมก็ไม่รู้ครับพี่ เขาบอกว่าจะมาหาพี่ให้ผมพามา” ชางมินอธิบาย
“เยยย อืนนน” จองซูเมาไม่ได้สติแล้วตอนนี้
“เอาเข้าไปข้างในก่อนเถอะ” เยอึนหลีกทางให้ชางมินแบกจองซูเข้าไป ชางมินแบกจองซูไปไว้ในโซฟาห้องนั่งเล่นของเยอึน
“หนักชะมัดเลย” ชางมินบิดตัวด้วยความเมื้อย
“พี่จะไปเอาน้ำนะ” เยอึนกำลังจะเดินไปห้องครัวแต่ชางมินเรียกเอาไว้
“พี่ครับ ผมต้องกลับก่อนแล้ว ถ้าพ่อรู้ว่าผมมาดื่มกับพี่เดี๋ยวจะมีเรื่อง ผมไปนะครับ” ชางมินโค้งให้เยอึนแล้วเดินออกไป
“เยอืนนนน” จองซูโวยวายไม่ได้สติ เป็นแบบนี้เองหรอเวลาเขาเมา เยอึนคิด
เยอึนกำลังจะเดินไปเอาน้ำมาเช็ดตัวจองซูแต่ถูกจองซูดึงแขนรั้งเอาไว้
“คุณรักผมจริงๆ หรอ” จองซูลืมตาขึ้นมอง
“คุณหมอกำลังเมาชั้นจะไปเอาน้ำมาเช็ดตัวนะ” เยอึนจะเดินไปแต่ก็ถูกรั้งไว้อีก
“เราเลิกกันเถอะ” เยอึนสับสนกับอาการแบบนี้มากๆ เขาพูดจริงหรอ เหมือนลูกโป่งที่กำลังเป่ามาแตกเลย
“ผมรักคุณไม่ได้ ผมพยายามแล้วแต่มันก็ทำไม่ได้” น้ำตาเยอึนเริ่มไหล
“ทำไมค่ะ เพราะอะไรล่ะ ฉันมันน่ารำคาญหรอ” เยอึนยังอยากฟังเหตุผล
“เปล่าหรอก แต่ผมคงรักคุณไม่ได้จริงๆ” จองซูยังคงนั่งนึ่งตอบด้วยเสียงเย็นชา
“แต่ฉันอยากรู้เหตุผลนี่ บอกมาสิ” เยอึนน้ำตาไหลพรากเขย่าตัวจองซูที่นึ่งไม่ขยับสักนิด
“ผมตัดใจจากความรักเก่าไม่ได้” จองซูเริ่มเสียงดัง
“ถ้างั้นฉันก็จะช่วย ช่วยให้คุณลืมไง ฉันจะอยู่รอคุณอยู่ตรงนี้ จะไม่ไปไหนฉันจะอยู่ตรงนี้ได้มั้ยค่ะ ได้มั้ยคุณจองซู” จองซูเห็นน้ำตา
ของเยอึนแล้วเขาไม่อยากให้มันไหลเลยเขาอยากจะเดินหนี ไม่อยากเห็นมันแล้ว
“ฮึก....ฮืออออ...” เยอึนยังคงนั่งลงร้องไห้ต่อไป
“ผมมันไม่ใช้คนดีนะเยอึน” จองซูพูดอย่างอ่อนล้า
“ไม่มีใครเป็นคนดีไปทั้งหมดหรอกค่ะจองซู” เยอึนยังคงร้องไห้อยู่
“คุณจะรอผมจริงหรอ” เยอึนพยักหน้าเข้าสวมกอดจองซู
“ฉันจะรอ จริงๆนะ ไม่ว่าจะนานแค่ไหน” เยอึรยังคงสวมกอดจองซูอย่างนั้นเนินนาน คุณจะรอผมได้จริงๆหรอเยอึนในเมื่อผมก็ยังรอเขา
อยู่ ผมไม่อยากให้คุณร้องไห้อีกแล้ว จองซูคิด
__________________________________________________________________________________________
คนเยอะเรื่องแยะ ความรักมันทำไมไม่มีความราบรื่นเลยเนอะ(ก็แกเป็นคนแต่งอะถามคนอื่นเค้าจะรู้มั้ย) จะพยายามอัพบ่อยๆ อย่าหนีไปไหนนะค่ะ
ความคิดเห็น