♦ Necessary ’ (HaeEun)

ลำดับตอนที่ #4 : - Necessary #4 100%

Ⓒ QRD

♦ Necessary #4

S o r r y B a b y, L e t ' s s m i l e

Note: มาครบแล้วนะ!! อ่านเลยยย


 

ทงเฮขับรถกลับไปยังโรงเรียนเพื่อความแน่ใจว่าที่นั่นไม่มีฮยอกแจอยู่จริงๆ แต่กว่าจะมาถึงก็ปาไปหกโมงกว่าๆแล้ว  ความร้อนใจมีมากขึ้นกว่าเก่าเพราะท้องฟ้าที่เริ่มมืดไปพร้อมๆกับดวงอาทิตย์ที่กำลังตกดิน

วนรถรอบโรงเรียนไปถึงสองรอบแต่ก็ไม่มีวี่แววว่าจะเห็นเงาของลูกชายตัวเองแม้แต่น้อย  เขาโทรหาเยซองหลายสายเพื่อถามถึงความคืบหน้าเกี่ยวกับฮยอกแจ แต่คำตอบที่ได้มานั้นก็มีแต่สูญเปล่า  เยซองขับรถออกไปหาแถวๆย่านที่มีของซื้อของขายเผื่อว่าฮยอกแจอาจจะหิวและเดินเตร็ดเตร่ออกไปซื้ออะไรกินแถวนั้นแล้วเกิดพลัดหลง

ทงเฮแวะจอดรถถามคนในละแวกนั้นว่าพอจะเห็นเด็กผู้ชายตัวเล็กๆที่เดินมาคนเดียวเมื่อตอนสี่โมงเย็นบ้างหรือเปล่าแต่ก็ไม่มีใครตอบเขาได้  จนมาถึงร้านกาแฟเยื้องโรงเรียน ตอนที่ทงเฮเดินลงไปถามนั้นเขาเกือบจะถอดใจแล้วด้วยซ้ำแต่เพราะคำตอบที่ได้มาทำเอาหัวใจที่เริ่มแฟบลงพองโตขึ้นมาอีกครั้ง

“เห็นเขาเดินไปทางซ้ายน่ะ ตอนที่ฉันเอาขยะไปทิ้งที่ถังขยะตรงหัวมุมนั้น เขาเดินเลี้ยวเข้าไปในซอยนั้นล่ะ” หญิงสาววัยกลางคนเอ่ยตอบด้วยวาจาสุขุมและท่าทีที่เป็นมิตรนั่นทำให้ทงเฮเลือกที่จะเชื่อ

“ขอบคุณมากครับ”

ทงเฮเหยียบคันเร่งตรงไปยังซอยที่เจ้าของร้านกาแฟว่า  จริงๆเขาก็ลืมคิดไปว่าซอยนี้มันก็ซอยไปบ้านของเขาด้วยเช่นกัน ความหวังเล็กๆก่อขึ้นในใจถึงแม้มันจะน้อยก็ตามที

!!

“ฮยอกแจ!” ภาพที่ทงเฮเห็นทำเอาหัวใจกระตุกวูบ   ลูกชายตัวเล็กของเขานั่งกอดเข่าอยู่ที่หน้ารั้วประตูบ้าน...  ฮยอกแจเข้าบ้านไม่ได้  ไม่มีใครผ่านมาแถวนี้เช่นกัน เขามั่นใจ  บ้านแถวนี้มีคนเช่าทั้งนั้นแต่ในวันธรรมดาแบบนี้กลับไม่มีคนอยู่เลย

“ทง..ฮึก..ฮือออ  ทงเฮ..” ฮยอกแจวิ่งเข้ามาซุกสวมตัวกอดเข้าที่เอวทงเฮเต็มแรง  ดวงตาเล็กมีแต่น้ำตาบดบังจนไม่เห็นลูกแก้วในตาใสๆนั่น

“ชู่ว..ไม่ร้องนะเด็กดี  ไม่ร้องนะครับคนเก่ง” มือขวาของทงเฮทำหน้าที่ลูบหัวให้เด็กน้อยของเขาหายกลัว ส่วนมือซ้ายก็กอดตอบให้รู้ว่าเขาอยู่ตรงนี้แล้วและจะไม่ไปไหน

“ฮือ.. ไหนทงเฮ..ฮึก..บอกว่า..พี่เย่..ฮึก..กับวอน  จะมารับไง ฮือ...”

“โอ๋ๆๆ พี่เขามารับช้าเดี๋ยวจะไปตีให้นะ    หยุดร้องนะฮยอกแจ กูอยู่นี่แล้วเห็นมั้ย” เขาโยกตัวของฮยอกแจไปมา ช้าๆปลอบให้ร่างในอ้อมกอดหยุดร้อง 

จนไม่นานฮยอกแจก็หยุดร้องจะมีเพียงเสียงสะอื้นเบาๆเท่านั้น ทงเฮยังคงกอดตัวฮยอกแจเอาไหวหลวมๆ ก่อนจะหยิบมือถือขึ้นมากดโทรหาเยซองว่าเขาเจอตัวฮยอกแจแล้ว  ตอนแรกทงเฮแค่จะโทรไปบอกให้ฝ่ายนั้นหยุดหาเพราะเขาก็เจอตัวลูกของเขาแล้ว แต่เยซองยืนยันจะมาขอโทษฮยอกแจด้วยตัวเอง  เขาเลยไม่ได้ขัดอะไรไป

เพียงไม่นานรถสปอร์ตคันหรูก็แล่นเขามาจอดหน้าตัวบ้านของเขาพร้อมกับร่างของเพื่อนสนิทที่ก้าวลงจากรถมา

“กูขอโทษจริงๆนะทงเฮ” ทงเฮพยักหน้ารับพร้อมกับลูบหัวของฮยอกแจไปด้วย

“พี่ขอโทษนะฮยอกแจ...” ทงเฮก้มหน้ามองลูกลิงที่กำลังใช้หลังของเขาเป็นที่หลบ

“ทำไมพี่เย่มารับฮยอกช้า”

“พี่มาจากนอกโซลครับ รถติดมากเลย”

“นานมั้ยฮะ”

“นานมากๆเลยครับ” เยซองแอบนึกถึงซีวอนที่เอาแต่ผลัดเวลาจนมันเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น

“ฮยอกก็รอพี่เย่นานเหมือนกัน...”

กึก!..

ผู้ใหญ่ทั้งสองหันหน้ามองกันอย่างไม่มีใครนัดใคร ฮยอกแจเป็นเด็กฉลาด เลือกใช้คำพูดธรรมดาๆแต่กลับทำเอาคนฟังจุกไปตามๆกัน

“แต่มึงไม่โกรธไอ้เย่ใช่มั้ยล่ะ” ทงเฮเอ่ยอย่างยิ้มๆไม่ให้เพื่อนของเขาได้รู้สึกผิดมากไปกว่านี้

“โกรธสิ”

“แต่หายโกรธตั้งแต่เห็นทงเฮมาหาแล้ว” ฮยอกแจตอบพลางฉีกยิ้มให้ดูว่าไม่โกรธเคืองแล้วจริงๆ ทำเอาทงเฮกับเยซองยิ้มตามไปด้วย อดไม่ได้ที่จะยีหัวทุยๆนั่นไปอีก

“มืดแล้ว ไปนอนกันเหอะ    มึงด้วยไอ้เย่ขับรถกลับบ้านดีๆล่ะ ไม่ต้องกังวลอะไรแล้ว  ส่วนไอ้ซีวอนเดี๋ยวพรุ่งนี้ค่อยว่ากัน” ประโยคแรกทงเฮก้มหน้าพูดกับฮยอกแจ ส่วนประโยคหลังนั้นหันมาพูดกับเยซอง ก่อนจะเป็นทงเฮเองที่วันนี้ยอมอุ้มฮยอกแจเข้าบ้าน

แต่ก็มีบางอย่างที่เขาสงสัย..

ถ้าเขาไม่ได้คิดไปเองหรือตาฝาดล่ะก็...

เขาเห็นว่าเยซองมองตามฮยอกแจมาอย่างไม่ละสายตาเลยล่ะ  ทั้งตอนที่คุยกันหน้าบ้านเมื่อกี้ด้วย มันเอาแต่มองหน้าฮยอกแจทั้งๆที่บางประโยคควรจะเป็นผมสิ ที่มันคุยด้วยอยู่น่ะ..

แต่ก็เอาเถอะ..  ผมอาจจะคิดมากไปก็ได้ 

แล้วคุณคิดเหมือนผมหรือเปล่า ..  ?

N e c e s s a r y ( ต่ อ )

เช้าวันถัดมา เป็นครั้งแรกที่ฮยอกแจตื่นนอนก่อนทงเฮเพราะรู้สึกอึดอัดอยากขยับแต่ก็ขยับไม่ได้ เด็กน้อยลืมตาขึ้นมาก็พบว่าแขนของทงเฮได้พาดตัวของเขาเอาไว้อยู่

ทงเฮนี่แขนหนักจริงๆเลย!

พอฮยอกแจจะยกแขนล่ำๆของทงเฮออกทงเฮก็เอากลับมาพาดไว้เหมือนเดิมทุกครั้งไป จนคนตัวเล็กเริ่มเหนื่อย  ใกล้ถึงเวลาที่เขาจะต้องอาบน้ำแล้ว  ทำไมวันนี้ทงเฮยังไม่ยอมตื่นมาปลุกเขาซักที  ฮยอกแจตัดสินใจยกแขนของมนุษย์ทงเฮออกอย่างช้าๆให้เบาที่สุดแม้ว่าน้ำหนักของมันจะตรงข้ามกับสิ่งที่คิด แต่ไม่นานเด็กฉลาดอย่างฮยอกแจก็หันไปเห็นรอยยิ้มเล็กๆบนมุมปากของคนที่นอนอยู่บนเตียงซะก่อน

“ทงเฮ! ตื่นแล้วทำไมไม่เอาแขนออกไปซักที มันหนักรู้มั้ย”

“อะไร เดี๋ยวนี้กล้ามาดุกูหรอ” จากที่ยิ้มอยู่เล็กๆกลายเป็นปั้นหน้าโหดใส่ลูกชายทันที

“ก็ทงเฮไม่ปลุกฮยอกทั้งๆที่ตื่นนานแล้ว” ฮยอกแจลุกขึ้นนั่งบนเตียงแล้วหันมาเถียงทงเฮอย่างจริงจังอีกครั้ง

“กูเพิ่งตื่นตอนที่มีเด็กแถวนี้มายกแขนกูเล่นหรอกน่า”

“หนักมากด้วย!”

“มึงอ่อนแอต่างหาก”

“ทงเฮ!”

“ไปอาบน้ำแล้วลงไปกินข้าว  กูลุกมาทำไว้ให้ตั้งนานแล้ว” ทงเฮลุกขึ้นจัดที่นอนให้เข้าที่พร้อมกับบอกฮยอกแจไปด้วย

“ไหนทงเฮบอกเพิ่งตื่นไง”

“หึ”

“กูบอกแล้วว่ามึงมันเด็กโง่”

ทงเฮบอกอย่างยิ้มๆก่อนจะเดินอารมณ์ดีเข้าห้องน้ำไปจัดการอาบน้ำเพื่อเตรียมทำกิจกรรมต่อไปของวันนี้

คำก็โง่ สองคำก็โง่  ทงเฮก็เคยบอกรักเด็กโง่ไม่ใช่หรอ (?)

“ฮยอกแจการบ้านเมื่อวานยังทำไม่เสร็จใช่มั้ย  เอาไปทำที่มหาลัยกูนะ กูลาหยุดไว้ให้แล้ว” ทงเฮจัดการพูดเองเออเองทั้งหมดในขณะที่ฮยอกแจได้แต่นั่งทำหน้าฉงนอยู่ที่โต๊ะกินข้าว

เพราะเมื่อวานกว่าจะกลับเข้าบ้านไปอาบน้ำก็ปาไปสองทุ่มแล้ว เขาจึงไม่มีเวลามาช่วยสอนฮยอกแจทำการบ้าน อีกทั้งเด็กน้อยของเขายังเหนื่อยจนเพลียหลับไปตั้งแต่สองทุ่มเศษๆ  ส่วนเขาก็ได้แต่จัดการกับงานของตัวเองและเรื่องที่ไม่เข้าประชุมพรีเซนต์งานเมื่อเย็นวานด้วย

อ่อ

เรื่องไอ้ซีวอนด้วย..

วันนี้จึงต้องพกลูกชายติดรถไปมหาลัยด้วยกันแต่ว่าจะฝากไว้ที่ร้านเบเกอรี่ของรุ่นพี่ยุนโฮกับพี่จองซูหรือที่เขาเรียกว่าพี่ทึกนั่นแหละที่ร่วมหุ้นกันสร้างธุรกิจเล็กๆไว้ทำร่วมกัน แต่อะไรแบบนี้ก็ต้องมีของไปเซ่นพี่แกสักหน่อย  ยกตัวอย่างเช่น เบอร์พี่แจจุงกับพี่ฮีชอลที่ผมรู้จักตอนไปผับใกล้ๆมหาลัย เป็นต้น

“เสร็จรึยังฮยอกแจ  มึงขี้อยู่หรอ ไมนานจังวะ”

“มั่ว!! เข็มขัดมันใส่ยากต่างหาก” ฮยอกแจเดินลงบันไดมาทั้งที่ยังใส่เข็มขัดนักเรียนไม่เสร็จแบบนั้น แล้วก็เป็นทงเฮเองที่ถอนหายใจ  เมื่อเช้าตอนฮยอกแจอาบน้ำเพิ่งจะไปติ๊กเครื่องหมายถูกในสมุดบันทึกว่าลูกชายเขาหัดตื่นเองได้แล้ว เป็นไงล่ะน่าภูมิใจสุดๆ

“มานี่ เดี๋ยวกูสอน” ทงเฮดึงตัวของฮยอกแจเข้ามาใกล้ๆก่อนที่ตัวเองจะนั่งคุกเข่าลง

“มึงต้องเอาเข็มขัดมาไว้รอบเอวแบบนี้...  ดูให้มันดีว่ามันถูกข้างรึเปล่า  แล้วค่อยเอาด้านหางมันเนี่ย มึงเห็นมั้ยที่ปลายมันแหลมๆสอดเข้าไปในห่วงกางเกงด้านขวาแบบนี้ สอดไปทีละห่วงๆจนครบ  แล้วดูนะฮยอกแจตรงหัวเข็มขัดมันจะมีช่องใส่เข้าไป  ก็ใส่เข้าไปแบบนี้ นี่ไงเสร็จแล้ว....”

ฉ่า .////////.

หน้าทงเฮอาจจะกำลังแดงมากๆเพราะมันร้อนจนจะไหม้ เขาเงยหน้าขึ้นไปหาฮยอกแจแต่ก็เจอใบหน้าของลูกเขาที่ก้มลงมองอยู่จนมันแทบจะชิดกันอยู่แล้ว ฮยอกแจยังคงทำหน้าเฉยๆในขณะที่เขาเริ่มทำตัวไม่ถูก

บางทีอาจจะเป็นโรคภูมิแพ้เด็กน่ารัก..

“เอาไว้เดี๋ยวครั้งหน้าฮยอกจะหัดใส่เองนะทงเฮ”

“อะ..อืม” ผมตอบพลางหันหลังเดินออกไปหน้าบ้าน ฮยอกแจก็เดินตามมาโดยไม่ลืมที่จะเอาหนังสือเมนูอาหารมาด้วย  ไม่รู้เป็นอะไร ตั้งแต่วันที่ผมทำกับข้าวให้  ฮยอกแจก็เอาแต่สั่งนู่นสั่งนี่ให้ทำให้กินอยู่ตลอด  จากที่ทำอาหารไม่เป็นตอนนี้กลายเป็นทำเป็นจนจะเปิดร้านขายได้อยู่แล้ว

“ทางนี้โว้ย!”

ทันทีที่เดินมาใต้ตึกคณะก็มีเสียงเรียกของชเว ซีวอนคนเลวลืมลูกเพื่อนดังขึ้นมา ผมเดินจูงมือฮยอกแจเข้าไปก่อนที่จะนั่ง

แต่...

เก้าอี้มันเต็ม..

ไม่ใช่ว่าโต๊ะอื่นๆจะไม่มีเก้าอี้แต่เพราะเก้าอี้โต๊ะอื่นๆนั้นก็ถูกจับจองโดยบรรดานักศึกษาไปหมดแล้ว

“อ้าว  แล้วน้องมึงจะนั่งไหนวะ” ซีวอน

“นั่งเบียดๆกันมั้ยมึง” ชางมิน

“พ่อมึง! เบียดกว่านี้ก็ได้กันเหอะ” จงฮยอน

“นั่งตักพี่ก็ได้นะ”  เยซอง

“…………..”  ทั้งกลุ่มพากันเงียบและหันไปยังเยซอง

“โอ๊ยๆๆ สาวๆแถวนี้ใจสลายแน่พวกมึง  เยซองพ่อเจ้าชายน้ำแข็งยอมให้เด็กนั่งตักแต่เรื่องหญิงขอไม่ยุ่งเว้ย55555555” เสียงซีวอนและเพื่อนในกลุ่มยังคงแหกปากเสียงดังอย่างต่อเนื่องจะมีก็แค่ผู้ใหญ่สองคนที่ยังคงนั่งเงียบ

คนนึงเงียบเพราะไม่รู้จะพูดขัดไปทำไมให้เปลืองน้ำลายเพราะยังไงพวกมันก็ไม่หยุดล้อ

แต่อีกคน

เงียบ

เพราะสงสัยในสิ่งที่ตัวเองกำลังคิด..

“ไม่ต้องอะมึงนั่งตักกูนี่แหละ” ผมดึงฮยอกแจให้ขึ้นมานั่งบนตักของผมแทนที่จะเป็นที่อื่นๆ

เยซองมองผม    และ  ผมก็กำลังมองเขาตอบเช่นกัน

“ของใครใครเขาก็หวงอะเยซอง เสียใจด้วยนะเพื่อน”  ชางมินที่นั่งอยู่ใกล้สุดหันไปตบบ่าเยซองเบาๆแล้วหันไปแท๊กมือกับซีวอน

“กูแค่กลัวไอ้เย่มันเมื่อย”

“กลัวไอ้เย่เมื่อยหรือหวงน้องมึงกันแน่”  ทงเฮเงียบ เยซองก็เงียบเช่นกัน

“พวกมึงแม่ง..”

“หรือจะเถียง?”

ผมได้แต่ส่ายหน้าเบาๆ นักศึกษาชายหญิงแถวนั้นเริ่มมองมายังกลุ่มของพวกเรา  จริงๆก็มีหลายคนมองตั้งแต่ผมจูงฮยอกแจลงจากรถมาแล้ว แต่ในเมื่อผมไม่ได้ทำอะไรผิดทำไมถึงจะต้องสนใจล่ะ

จริงมั้ย ?

“ซีวอนกูขอยืมโทรศัพท์มึงแป๊บนึงดิ”

“เหี้ยไรของมึงเนี่ย ไม่มีตังจ่ายค่าโทรศัพท์มึงหรอ” มันบ่น แต่ก็ยอมหยิบโทรศัพท์ของมันออกมายื่นให้  ผมรับมาและแกะเคสของมันออกจนมันโวยวายที่ผมหยิบบัตรเครดิตใบเดียวที่มันมักจะเก็บไว้ในนั้นออกแล้วใส่กระเป๋าของตัวเองต่อหน้าต่อตา

“เห้ยๆๆ ไอ้เหี้ยทงเฮ!! ทำเหี้ยไรของมึงเนี่ย”

ผมยิ้มรับแล้วปลดล็อกเครื่องต่อ จัดการลบเบอร์ที่มันเมมไว้ในซิมเครื่องทั้งหมดให้เหลือแค่เบอร์ที่มันเมมไว้ในตัวเครื่อง ใส่รหัสล็อกหน้าจอที่ผมเป็นคนตั้งเองก่อนจะส่งคืนเจ้าของที่อ้าปากค้างไปเรียบร้อยแล้ว

“ไงล่ะ  ได้ข่าวว่าพ่อจะไม่ให้อะไรให้มึงตลอดทั้งเดือนนี้”

“เออดิ แล้วมึงเกี่ยวอะไรเนี่ย เอาบัตรเครดิตกูไปแล้วกูจะใช้อะไร”

“ก็อดไปซักอาทิตย์นะเพื่อน  ขอกูยื้มใช้ซื้อของให้ฮยอกแจหน่อย ให้สมกับที่มึงปล่อยมันให้นั่งรอเกือบสี่ชั่วโมงไง” ผมยิ้มร่าแล้วลุกขึ้นเดินพาฮยอกแจออกไปหน้ามหาลัย ทิ้งไว้ให้พวกเพื่อนที่เหลือปรบมือยินดีให้กับซีวอนที่นั่งเหวออยู่ตอนนี้

กริ๊ง

“รับอะไร.. อ้าว ทงเฮ!” ชายหนุ่มร่างสูง หุ่นดี เงยหน้าขึ้นมาจากเคาท์เตอร์ แต่ก็มาเจอกับรุ่นน้องที่มหาลัยจึงเดินเข้ามาหาเพื่อทักทาย

“แล้วนี่พาเด็กน้อยที่ไหนมาเนี่ย ลูกมึงรึไง” ยุนโฮ รุ่นพี่หน้าโหดแต่ใจดีเอ่ยแซวจนทงเฮต้องเกาหัวแก้เก้อ

อยากจะตอบไปว่าครับ เนี่ยลูกผมเอง แต่ก็ทำได้แค่ยิ้มแล้วตอบไปว่าน้องชายครับ

“ไง  ชื่ออะไรฮะ เราน่ะ”

“ฮยอกแจครับ  อี ฮยอกแจ” ฮยอกแจตอบพลางกุมมือของทงเฮแน่นขึ้นจนทงเฮรู้สึกของความชื้นของเหงื่อจากมือฮยอกแจ

“ไม่ต้องกลัวหรอก วันนี้ต้องอยู่กับพี่ยุนโฮแล้วก็พี่จองซูทีนี่  ห้าม ไป ไหน โอเคมั้ย?” ทงเฮก้มลงไปถามพลางลูบหัวเบาๆ 

ฮยอกแจพยักหน้ารับ

“แล้วทงเฮจะมารับใช่เปล่า”

“ไม่ลืมแน่ๆ” ฮยอกแจส่งนิ้วก้อยยื่นออกมาจนเขาต้องยอมเอานิ้วก้อยของตัวเองเข้าไปเกี่ยว

“เป็นเด็กดี ห้ามซนนะ”

“ครับ” ทงเฮเอาหน้าผากตัวเองชนกับเด็กน้อยของเขาเบาๆแล้วผละออก เพราะเสียงหัวใจของตัวเองที่เริ่มเต้นแรงเกินไป พักหลังนี้เข้าใกล้ฮยอกแจทีไรเป็นแบบนี้ตลอดจนเขาเริ่มกลัวว่าฮยอกแจจะได้ยินเสียงหัวใจที่มันเต้นดังไปของเขาหรือเปล่า

“พี่ทึกไปไหนไม่รู้  แต่ฝากน้องผมด้วยพี่” ยุนโฮพยักหน้าพร้อมปัดมือบอกประมาณว่าไม่ต้องห่วง

“แต่น้องมึงน่ารักดีนะทงเฮ”

“แน่นอนอะ เหมือนพี่มันเลย”  หน้าตาดีเหมือนพ่อมันเลย

“หึ  น่ารักแบบนี้ระวังใจมึงด้วยนะ”

“เดี๋ยวจะได้ติดคุกไม่รู้ตัว” ยุนโฮยิ้มแล้วตบบ่าทงเฮเบาๆ  ร่างสูงเจ้าของร้านปล่อยให้ทงเฮยืนนิ่งจมอยู่กับความคิดของตัวเองแล้วพาฮยอกแจเดินเข้าไปโซนลูกค้าวีไอพีที่มีที่เล่นเตรียมไว้ให้สำหรับเด็ก

N e c e s s a r y

TALK : หวีดดดดดดดดดดด  ระวังติดคุกพร้อมทงเฮนะ หึหึ
มีคนสงสัยว่าเยซองชอบน้องด้วย อ้าวๆทีนี้จะเชียร์ใคร
ตอนหน้าฮยอกแจจะสิบสี่ขวบแล้วครับ ในขณะที่พี่ทงยี่สิบเก้า  เราก้าวกระโดดเนอะ
เตรียมตัวอ่านไว้ให้ดีฮุคแจจะโตเป็นวัยรุ่นแล้ววววว
#ทงเฮสายซึน เข้าใจพี่ทงหน่อยนะ มันมีเส้นกั้นระหว่างคำว่า พ่อกับลูก ค้ำคออยู่
แต่อย่าลืมว่าฮยอกแจไม่รู้ ฮยอกแจเข้าใจว่าทงเฮคือพี่ #อยากให้เข้าใจสิ่งที่เราอยากสื่อ .___.
- อย่าลืมเม้นนนนนน อยากให้ครบร้อยเร็วๆมีพรล.2*3(คละเมมเบอร์) สิบใบอยากแจก เอามั้ย.__. (?)

THANK YOU FOR YOUR COMMENT ♥
TO B E CON . . .