คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : - Necessary #3 100%
♦ Necessary #3
H o p e & P r a y . . .
Note: ระวังไม่สนุกนะ ;___;
เป็นเช้าแรกในรอบห้าปีที่ทงเฮยอมตื่นเช้าขึ้นมาจากที่นอน เพื่อมาทำสิ่งที่เขาไม่เคยคิดว่าจะได้ทำ
เข้าครัว....
ฟังไม่ผิดหรอก อี ทงเฮ นี่แหละยอมสละเวลาแสนสุขจากที่นอนเพื่อมาเป็นพ่อครัวจำเป็นให้กับลูกชายของเขา เมื่อวานฮยอกแจเอาแต่พูดว่าอยากกินขนมปังกับไข่ดาวเหมือนในหนังสือบ้าง เขาเองก็ไม่รู้จะทำยังไง เมื่อคืนเลยไปค้นหาวิธีทำมันจนได้มาทำในวันนี้แหละ
หลังจากเตรียมอุปกรณ์ทำครัวเสร็จแล้วทงเฮในลุคพ่อครัวก็ลงมือประกอบอาหารตามวิธีที่ได้จดมา เริ่มจากตั้งกระทะติดเตาแก๊สแล้วใส่น้ำมันลงไป ในระหว่างที่รอให้กระทะร้อน ทงเฮก็เดินไปหยิบแผ่นขนมปังสองแผ่นจัดการใส่ลงเครื่องปิ้งแล้วกลับมาสนใจกระทะต่อ เขาหยิบไข่จากตู้เย็นที่เหลืออยู่เป็นแนว บรรจงตอกไข่ลงไปในกระทะ
ไข่ดาวของทงเฮมันบังเอิญเป็นรูปหัวใจ ♡
ทงเฮยิ้มออกมาบางๆอย่างไม่รู้ตัว เขาใช้ตะหลิวตักไข่ดาวออกมาจากกระทะเมื่อเห็นว่ามันเริ่มสุก ขนมปังในเครื่องปิ้งก็ดีดขึ้นมาแล้วเช่นกัน จัดวางไข่ดาวไว้ตรงกลางจานแล้วใช้จานใบเล็กมาใส่ขนมปัง จัดการตกแต่งผักลงไปรอบๆจานให้ดูน่ากิน และก็ฮยอกแจก็ต้องกินมัน ;)
"ทงเฮ~~" ไม่นานก็มีเสียงหนึ่งเรียกดังมาจากตัวบนของบ้านก่อนที่จะมีเด็กชายตัวน้อยเกาะขอบบันไดลงมา
"อะไร"
"ทงเฮทำไรงะ" ฮยอกแจเดินมาหยุดอยู่ข้างหลังทงเฮที่กำลังตกแต่งอาหารเช้าของลูกชายอยู่ มองทงเฮในลุคที่ไม่เคยเห็น มีผ้ากันเปื้อนสีฟ้าอ่อนๆสวมอยู่ด้วย..
"อ่ะ อยากกินไม่ใช่?"
"โอววว ทงเฮทำเองหรอ" ฮยอกแจร้องโอจนปากเป็นรูปวงกลม ก่อนจะถามพ่อครัวจำเป็นในเช้านี้
"เปล่า กูไปซื้อมา"
"มั่ว! ทงเฮโกหกอ่ะ"
"จะกินไม่กิน"
"กินจิ ทงเฮทำก็ต้องกินอยู่แล้ว" ฮยอกแจยิ้มจนมองไม่เห็นตา รีบวิ่งไปนั่งรอบนโต๊ะ รอทงเฮเอาอาหารเช้ามาให้
"กูคิดว่ามันไม่ค่อยอร่อยหรอก" ทงเฮเดินถือแก้วนมสดเข้ามาวางตรงข้ามฮยอกแจที่กำลังจริงจังกับการกินอยู่
"มันอร่อย!"
"หรอ?"
"อื้ม! จะเอาไปอวดมินโฮว่าทงเฮทำอาหารอร่อย" ฮยอกแจตอบพลางตักคำใหม่เข้าปาก
"มินโฮนี่แฟนมึงหรอ เห็นพูดถึงจัง"
พรวด!!!
"แค่กๆๆ"
"กูบอกแล้วมันไม่อร่อย มึงถึงกับพุ่งออกมาเลยดูดิเนี่ย" ทงเฮเอ่ยว่าอย่างไม่จริงจังนัก
"ไม่ใช่นะ ก็ทงเฮพูดมั่วอะ" ฮยอกแจเช็ดปากหลังจากที่ทงเฮยื่นทิชชูมาให้
"ก็มันจริง"
"ไม่ใช่! มินโฮเป็นแฟนแทมินห้อง4ต่างหาก" ลูกชายของเขาเถียงหน้าตาจริงจัง
ว่าแต่มินโฮเป็นแฟนแทมินแต่...........
ผมส่งฮยอกแจไปเรียนโรงเรียนชายล้วนนะ..
จะรอดมั้ยเนี่ยลูกกู OTL..
"แต่มึงเรียนชายล้วน"
"ใช่! ไม่มีกำลังใจเรียนเลย" แก่แดดจริงๆลูกใคร
"ดีแล้ว กูส่งไปเรียน ไม่ใช่ไปส่องหญิง" แอบเจ็บนิดๆเหมือนด่าตัวเองด้วยยังไงก็ไม่รู้
"ทงเฮก็เคย"
"อะไร"
"ตอนทงเฮพาฮยอกไปซื้อขนม ทงเฮชอบมองพี่ผู้หญิงสวยๆ"
"แล้วทำไมล่ะ? ก็เขาสวยนี่" ทงเฮยกยิ้มขึ้น เมื่อเด็กน้อยฝั่งตรงข้ามเริ่มทำหน้าบึ้งตึง
"หวงกูหรอ?"
"ไม่!"
"จริงเปล่าน้าาา~"
"ไปตรงโน้นเลย" ฮยอกแจบุ้ยปากไปทางที่ล้างจาน
"นี่ เด็กโง่... หวงก็บอกว่าหวงสิ หึ"
"ฮยอกไม่โง่ซักหน่อย สอบได้ที่3ด้วย!"
"หึ..เด็กโง่ของกูคนเดียวไง ขี้งอนเอ๊ย!" ทงเฮขยี้หัวฮยอกแจจนเส้นผมสีน้ำตาลอ่อนยุ่งเหยิงไม่เป็นทรง แต่ก็ยังคงความน่ารักไว้อยู่ล่ะนะ
หลังจากที่ทำสงครามในมื้อเช้ากันไปแล้ว ทงเฮก็ขึ้นไปอาบน้ำเพื่อที่จะเตรียมไปส่งฮยอกแจที่โรงเรียน แต่เพราะเมื่อเช้ามัวแต่เถียงกับลูกชายตัวเองอยู่ทำให้เวลามันเดินไปจนเกือบจะสาย
"ทงเฮ อาทิตย์หน้าต้องมาดูฮยอกแสดงนะ" ฮยอกแจจับมือของทงเฮไว้แน่น พลางเงยหน้าขึ้นถาม ทำเอาคนมองถึงกับหนักใจ
จะให้พูดตรงๆเลยก็ตั้งแต่ฮยอกแจอยู่อนุบาล ไม่มีเลยซักครั้งที่ทงเฮยอมไปร่วมงานโรงเรียน
แม้แต่งานวันพ่อเขาก็ไม่เคยไป...
เคยพูดกับตัวเองอยู่หลายครั้งว่าเขามันเป็นพ่อที่ไม่ได้เรื่องสักนิด ในวันพ่อหรือวันแม่ฮยอกแจได้แต่ถามทุกครั้งว่าพ่อแม่ของเขาไปอยู่ที่ไหน ทำไมเพื่อนๆของเขาถึงมีพ่อแม่เป็นครอบครัวพร้อมหน้าพร้อมตา และคำถามที่ทำเอาทงเฮรู้สึกผิดก็คือ...
ทำไมไม่กลับมาหาบ้าง ไม่รักฮยอกแล้วหรอ..
"เดี๋ยวดูก่อน"
"ทงเฮก็พูดแบบนี้ทุกที"
"ก็กูไม่ว่าง"
"...เข้าใจแล้ว" เด็กชายวัยห้าขวบปล่อยมือจากคนที่เรียกว่าผู้ปกครองก่อนจะเดินหันหลังให้กับคนมาส่งแล้วเดินเข้าโรงเรียนไป
บทสนทนาเมื่อครู่ระหว่างทงเฮกับฮยอกแจทำเอาทงเฮงงไม่น้อยเพราะทุกๆครั้งที่เขาบอกว่าไม่ว่างฮยอกแจจะตามตื๊อตลอด จนถึงวันสุดท้ายแม้ว่าเขายังยืนยันว่าจะไม่ไปก็ตาม ฮยอกแจก็ยังคงมาง้องแง้งใส่บ้าง แต่กับวันนี้มันไม่ใช่..
เด็กน้อยของเขาพูดคำว่าเข้าใจแล้วเดินจากไป ทงเฮตัดสินใจเดินตามฮยอกแจเข้าไปในโรงเรียนประถมโซล เมื่อไปถึงก็ตามหาชั้นที่ฮยอกแจเรียนอยู่ และถามหาฮยอกแจกับเด็กแถวนั้นทันที
ฮยอกแจนั่งอยู่บนพื้นหลังห้อง สองมือกำลังจับเลโก้ตัวต่อหากแต่สายตายังคงเหม่อลอยออกไปนอกหน้าต่าง
ทงเฮค่อยๆเดินเข้าไปหาและค่อยๆลดตัวนั่งลงข้างๆฮยอกแจที่ยังไม่รู้เรื่องในท่านั่งคุกเข่า
"ใจคอจะไม่พูดกับกูเลยหรือไง"
"....."
"ว้าาา~ หยิ่งจังเลย ว่าจะมาบอกว่าอาทิตย์หน้าจะมาดูขี้งอนแสดงนะเนี่ย" ได้ผลฮยอกแจหันมาตามเสียงพูดทันที ทำเอาทงเฮยิ้มขึ้นมา
"จะมาจริงหรอ!!?"
"บอกว่าจะมาก็มาสิ"
"สัญญานะ"
"ด้วยเกียรติจากความหล่อบนหน้ากูเลย" ทงเฮยิ้มแล้วขยิบตาให้ ในขณะที่ฮยอกแจกลับมาร่าเริงเหมือนเคย
"แต่วันนี้ซีวอนกับเยซองมารับมึงนะ" ทงเฮเอ่ยขึ้นเมื่อนึกขึ้นได้ว่าเย็นนี้ต้องอยู่ประชุมทีมหาลัย
"แล้วทงเฮอ่ะ"
"กูกลับมืด อย่าไปไหนจนกว่าพี่เขาจะมาารับเข้าใจมั้ย?"
"อื้อ!"
"กูไปนะ"
"บ๊ายบาย" ฮยอกแจในชุดนักเรียนโบกมือไปมาให้พี่ชายคนเดียวของเขา มองตามไปจนมองไม่เห็นร่างที่มาส่ง แล้วหันกลับมาสนใจเลโก้ที่ถูกวางไว้เหมือนเดิม
N e c e s s a r y
"ไอ้ซีวอน กูว่ารีบไปรับน้องไอ้เฮเถอะ"
"เชี่ย! มึงรีบหรอไอ้เย่ น้องมันไม่หนีไปไหนหรอก"
"มันเลยมาชั่วโมงหนึ่งแล้วนะเว้ย"
"มึงรีบมึงก็ไปรับเองไป" ชายหนุ่มร่างสูงสมบูรณ์แบบอย่างที่ใครๆก็พากันอิจฉาเอ่ยปัดตอบอย่างน่ารำคาญก่อนจะกลับไปสนใจเกมที่ฉายบนจอทีวีขนาดยักษ์และจอยเกมต่อ
เยซองถอนหายใจเฮือกใหญ่เขาเองบอกกับซีวอนอย่างนี้มาตั้งแต่ยังไม่บ่ายสามเลยด้วยซ้ำ เพราะมาทำธุระนอกโซลกว่าจะกลับก็ประมาณชั่วโมงหนึ่งถ้าหากรถไม่ติด แต่ไอ้ธุระนี่ก็ทำเสร็จแล้ว ไอ้ซีวอนก็ยังยันที่จะชวนเขาให้มานั่งเล่นเกมเป็นเพื่อนก่อน
ตอนนี้สี่โมงเย็นแล้วกว่าจะกลับไปนู่นก็ห้าโมงกว่าๆ ฮยอกแจเป็นแค่เด็กป.1ป่านนี้จะรออยู่ไหมนะ..
คิดได้เพียงเท่านั้นเยซองก็บึ่งรถออกไปทันทีทิ้งให้ซีวอนนั่งอึ้งค้างคาจอยเกมอยู่คนเดียวอยู่แบบนั้นเพราะไม่คิดว่าเขาจะไปจริงๆ
"ลุงครับ! โรงเรียนปิดแล้วหรอครับ" เยซองขับรถมาถึงนี่ประมาณห้าโมงครึ่ง เขาจอดรถแล้วรีบลงมาถามลุงยามหน้าโรงเรียนทันทีที่ถึง
"ปิดแล้วไอ้หนู จะมาหาใครล่ะ?"
"มารับน้องครับ พอดีผมพึ่งกลับมาจากนอกเมือง"
"หา? เด็กนักเรียนกลับไปตั้งแต่สี่โมงแล้วล่ะ จะมีก็วันนี้สายหน่อยนั่งรออยู่ถึงสี่โมงครึ่งแหนะ"
"ใช่เด็กผู้ชายตัวเล็กๆขาวๆ ตาชั้นเดียวรึเปล่าครับ"
"เอ้อ! ใช่ๆๆ เด็กคนนั้นแหละ แต่ว่าเดินกลับไปแล้วนะพ่อหนุ่ม เห็นบอกว่าพี่จะมารับข้างโรงเรียนน่ะ ยังไม่ถึงบ้านอีกหรือ"
"เหี้ยละ..." เยซองได้แต่สบถเบาๆ รู้สึกผิดที่ไอ้ทงเฮอุตส่าห์ไว้ใจให้เขามารับแทนแต่เขากลับทำตามที่มันขอไม่ได้
“แล้วลุงพอจะรู้มัยครับว่าไปทางไหน”
“เอ…. ลุงก็ไม่ค่อยมั่นใจ ถ้าจำไม่ผิดล่ะก็ เดินออกไปทางซ้ายมือ”
"ยังไงก็ขอบคุณครับ" โค้งขอบคุณให้แล้วรีบคว้าโทรศัพท์มากดเบอร์โทรหาทงเฮทันที
(ว่า)
"ทงเฮ คือ.. คือกู"
"คือกูเพิ่งมารับน้องมึงแต่ว่า... แต่ว่ากูไม่เจอ"
(“มึงว่าไงนะ!! แล้วทำไมมึงถึงเพิ่งไปรับวะ แม่ง!”) เสียงจากปลายสายดังออกมาจนคนฟังถึงกับหน้าเสีย ถ้าทงเฮอยู่ตรงหน้ามันคงอัดหน้าเขาไปแล้ว
"มึงฟังกูแป๊บดิ คือกูชวนไอ้วอนมันแล้วนะแต่มันไม่ยอมมาด้วยซักที กูก็เลยมาเอง แต่กว่าจะถึงมันก็เลยมาตั้งชั่วโมงแล้วว่ะ กูขอโทษ.."
(เหี้ยเอ๊ย!! ถ้าฮยอกแจเป็นอะไรไปกูยำมึงสองตัวเละแน่!)
สายจากทงเฮดับไปแล้ว.. มันกำลังดับไปพร้อมกับหนทางของเขาด้วย..
ป่านนี้ฮยอกแจจะไปอยู่ที่ไหน..
เช่นเดียวกับคนอีกทางหนึ่ง..
ทงเฮเก็บของทุกอย่างแม้ว่าการประชุมจะยังไม่เลิก ทำเอาทุกคนในห้องงงเป็นไก่ตาแตก มีเสียงแย้งจากทุกสารทิศแต่ในวินาทีนี้หูของทงเฮกลับไม่สนใจฟังอะไรทั้งสิ้น
ฮยอกแจสำคัญที่สุดในเวลานี้..
ได้โปรดอย่าไว้ใจใครนอกจากกู..
ได้โปรดอย่าไปไหนกับคนแปลกหน้า..
ได้โปรดอย่า... ทิ้งกูไป..
..กูขอโทษนะ ฮยอกแจ..
ถึงกูจะเป็นพ่อที่ไม่ได้เรื่องกูก็รักมึงที่สุดอยู่ดี..
..ใครจะเชื่อบ้างว่า น้ำตาของผู้ชายอย่างอี ทงเฮกำลังไหล..
N e c e s s a r y
TALK: ฮยอกแจหายไปไหนอ่ะ!!!! เค้าไม่รู้เรื่องนะ .__.
ตอนนี้ไม่อนุญาตให้ว่าทงเฮ *ปักหมุด* 55555
อัพให้ก่อนสอบพรุ่งนี้ อย่าลืมเป็นกำลังใจให้เรานะ ^w^
ขอบคุณทุกคอมเม้นเลย เลิ้บยูวววว
T O B E C O N . . .
เล่นแท็กมั้ย อยากให้เล่น ._. #FicNCSR
ความคิดเห็น