ϟ EQUATIONS2DIE ; HAEEUN

ลำดับตอนที่ #1 : EQUATIONS : INTRO

O W E N TM.
 

Equations2Die : INTRO.

เช้าวันเปิดเทอมของโรงเรียนมัธยมชื่อดังย่านคังนัม เด็กนักเรียนที่แห่กันมาโรงเรียนกันตั้งแต่เช้าเพราะเห็นว่าเป็นวันที่เปิดเรียนใหม่จะได้เจอเพื่อนๆที่ไม่ได้เจอกันนานหรือว่ากลัวการจราจรจะติดไปมากกว่านี้เช่นเดียวกับฮยอกแจ เด็กชายวันสิบเจ็ด ชั้นมัธยมปลายปีที่สอง

ตั้งแต่ก้าวเท้าเข้าโรงเรียนมา สายตานับสิบก็ตรงมาหยุดอยู่ที่เขา..ไม่ใช่ว่าฮยอกแจหน้าตาดีหรือเป็นคนดังอะไรของโรงเรียนแห่งนี้หรอก

คนพวกนั้นก็แค่ ‘ เหยียด ’

เป็นธรรมดาสำหรับโรงเรียนที่มีชื่อเสียง ลูกท่านหลานเธอต่างก็ส่งบรรดาลูกหลานเข้าเรียนโรงเรียนที่ดังๆกันทั้งนั้น แต่สำหรับฮยอกแจมันไม่ใช่..เขาได้ทุนมาเรียนต่อที่นี่ ที่นี่เพียงที่เดียว...

ฐานะทางบ้านไม่ได้ดีเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว แถมยังอาศัยอยู่กับลูกพี่ลูกน้องตามลำพังเพียงแค่สองคน  รายนั้นชอบหายไปไหนก็ไม่รู้ นานๆทีถึงจะกลับบ้าน  และทุกครั้งที่กลับมาฮยอกแจก็ไม่เคยได้อยู่บ้าน   มีเพียงโน้ตใบเล็กๆที่เขียนให้คนอ่านรับรู้ถึงการกลับมาและการจากไป..

ไม่ต้องพูดถึงเรื่องเพื่อนอะไรทั้งนั้น ทุกวันนี้ผ่านมาได้ก็เพราะตัวเองแทบทั้งสิ้น  ไม่มีเพื่อนนั่งกินข้าว หรือ นั่งลอกการบ้านเหมือนคนอื่นเขา เดินตัวคนเดียว..แรกๆก็แอบเก็บไปคิดคนเดียวจนสุดท้ายก็ต้องปล่อยให้น้ำตาไหลลงมาเงียบๆ ไม่มีคนช่วยปลอบ  ไม่มีคนซ้ำเติม..

ก็แค่ปล่อยมันไป..

จนมาวันหนึ่ง ฮยอกแจจำได้ดีวันที่เขาเจอคนคนแรกที่ตรงเข้ามาทักทายเขา  รอยยิ้มที่ใครต่างก็หลงเสน่ห์และเสพติด ถูกส่งมาให้เขาได้รับด้วยเช่นกัน

‘อี ทงเฮ’

คนที่พยายามชวนเขาพูดตั้งแต่แรกที่เจอกันแม้ว่าสิ่งที่ได้รับจากเขาจะมีแต่ความเงียบ..

คนที่คอยยิ้มและถามว่า “ฮยอกแจ วันนี้เรียนหนักไหม.. มีอะไรให้ช่วยหรือเปล่า"

คนที่พร่ำบอกว่า “ฉันนี่ไงจะอยู่ข้างฮยอกแจเสมอ”

คนๆนั้นเป็นคนๆเดียวกับคนที่ยืนจูบอยู่กับคนอื่นตรงม้าหินอ่อนข้างหน้าเขา..

ใจนึกอยากจะเดินเข้าไปหา กระชากแขนเขาแล้วถามว่าทำไมถึงทำกันแบบนี้ แต่ก็เท่านั้น  ตัวเองมีสิทธิ์อะไรหรอฮยอกแจ? ก็แค่คนเคยคบ ก็แค่คนแก้เหงาที่ถึงเวลาโดนเบื่อแล้วเขาก็ทิ้งไม่ใช่หรือไง?

สองขายังพาตัวเองก้าวไปเรื่อยๆ จุดหมายของฮยอกแจตอนนี้คือตึกวิทย์เก่าหรือที่เรียกกันอีกชื่อว่าตึกแปด เมื่อก่อนที่นี่เป็นอาคารเรียนของเด็กห้องโครงการอัจฉริยะภาพหมายความว่าเมื่อก่อนฮยอกแจเองก็ได้เรียนที่นี่ด้วยเช่นกัน  แต่แล้ววันหนึ่งก็เกิดเหตุการณ์น่าสลดเมื่อรุ่นพี่คนหนึ่งในโรงเรียนเขาจบชีวิตด้วยการกระโดดตึกลงมาจากชั้นดาดฟ้า สร้างความกลัวให้แก่เด็กนักเรียนในโรงเรียนจนไม่มีใครกล้าย่างกรายเข้ามาเฉียดตึกนี้แม้จะเป็นเวลากลางวันก็ตาม

แต่ทุกอย่างย่อมมีข้อยกเว้น..

ฮยอกแจใช้ชั้นดาดฟ้าของตึกวิทย์เก่าเป็นที่พักในช่วงเวลาว่างของเขา  ใครจะมองว่ามันน่ากลัวขนาดไหนแต่สำหรับฮยอกแจแล้วที่นี่แหละคือที่ๆเขาหาความสงบได้ มันทำให้เขาอบอุ่นใจได้อย่างประหลาด 

ไม่ต้องคอยสนใจสายตาใคร

เป็นตัวของตัวเอง

ไม่ต้องทนมองภาพบาดตาบาดใจที่ใครคนนั้นตั้งใจให้เห็น

สองขาก้าวถึงบันไดขั้นสุดท้ายก่อนที่มือเล็กจะเอื้อมเปิดประตูและออกมายืนอยู่บนพื้นซีเมนต์  มองจากมุมสูงของตึกสี่ชั้นตรงนี้ เขาสามารถมองเห็นได้ทุกๆสิ่งรอบตัวเอง แม้กระทั่งคนใจร้ายคนนั้นที่ยังคงนั่งอยู่ที่ม้าหินอ่อนตัวเดิม..

คิ้วเล็กขมวดเข้าหากันเล็กน้อย เมื่อหันไปสบเข้ากับโต๊ะเรียนธรรมดาๆโต๊ะหนึ่งที่ถูกตั้งไว้ชิดริมกำแพง  ชั้นดาดฟ้าที่มีหลังคายื่นออกมาเล็กน้อยสามารถทำเป็นที่กำบังแดดลมฝนได้อย่างพอดิบพอดี
สงสัยอย่างเดียวก็คงจะไม่ใช่วิสัยของฮยอกแจเท่าไหร่ ในเมื่อสิ่งที่อยากรู้มันยังไม่ได้คำตอบ
สองขาเดินตรงไปยังโต๊ะตัวนั้น นั่งลงบนเก้าอี้ที่ถูกสอดเก็บไว้อย่างดี  มือเล็กค่อยๆไล้ไปบนตัวอักษรที่สลักอยู่บนโต๊ะ

J _  6/4

ความสงสัยไม่ได้กระจ่างไปมากซักเท่าไหร่เมื่อตัวอักษรที่คิดว่าจะเป็นตัวย่อชื่อของเจ้าของโต๊ะกลับมองเห็นไม่ชัดนัก รู้เพียงตัว J และตัวเลข 6/4 ซึ่งคาดว่าน่าจะเป็นชั้นที่เรียน

ปึ่ก!

ร่างเล็กของคนขี้สงสัยซู้ดปากร้องออกมาด้วยความเจ็บ เมื่อเข่าเจ้ากรรมดันไปกระแทกเข้ากับใต้โต๊ะ  ฮยอกแจก้มลงไปดูหัวเข่าของตนว่ามีส่วนไหนเลือดตกยางออกบ้างหรือเปล่าและก็พบว่าไม่ได้เป็นอะไรมาก แค่แผลถลอกนิดหน่อยเท่านั้น  พลางจะเงยหน้าขึ้นกลับไปก็ไปพบกับสมุดเล่มหนึ่งที่อยู่ใต้โต๊ะซะก่อน..

EQUATION สั่งตาย

คิ้วเล็กทำหน้าที่ขมวดเข้าหากันอย่างรู้หน้าที่  สมุดเรียนธรรมดากับชื่อของมันที่เขียนอยู่ดูน่าขำอยู่ไม่น้อยที่รุ่นพี่จะมาเขียนอะไรแบบนี้  ยิ้มเบาๆกับความคิดของตัวเองก่อนจะเปิดเนื้อหาของสมุดดู..   แต่ยังไม่ทันได้ทำอะไรไปกว่าการสอดนิ้วเข้าไปในแผ่นกระดาษแผ่นแรกนิ้วเรียวก็ต้องชะงักทันทีที่ได้ยินเสียงกริ่งได้เวลาเข้าแถวของโรงเรียน  ถอนหายใจออกมาเล็กน้อยพร้อมกับส่ายหน้าให้กับความบังเอิญ ก่อนจะเก็บสมุดไว้ใต้โต๊ะดังเดิม  เพราะถึงยังไงพักเช้าในอีกไม่กี่ชั่วโมงข้างหน้าฮยอกแจก็ต้องมาที่นี่อีกอยู่ดี

อีกอย่าง..ถ้าเก็บสมุดเล่มนั้นใส่กระเป๋าไป ไม่วายโดนคนพวกนั้นแกล้งรื้อกระเป๋าแล้วหาว่าเขาขโมยมาอีกแน่ๆ

น่ารำคาญสิ้นดี..

===================================

TALK
คุยกับเราตรงนี้ก่อนนะคะว่าฟิคเรื่องนี้ไม่ใช่แนวรักๆใคร่ๆแต่อย่างใด

ถ้าได้อ่านจากหน้าบทความมาบ้างแล้วจะเห็นว่าเราได้บอกไปแล้วว่า

อย่าได้ถามหาฉากหวานๆจากฟิคเรื่องนี้55555

และจากที่ได้บอกไปแล้วเช่นกัน ย้ำกันอีกรอบว่าเราอัพไม่บ่อย(ยังแต่งเรื่องเก่าไม่จบเลยยย)

ไม่ค่อยถนัดแนวแบบนี้แต่ก็อยากลอง แน่นอนว่าสำหรับเรามันยากในการบรรยายออกมา

ดังนั้นมันก็ใช้เวลาแต่งนานตามไปด้วยอะเนอะ

ไม่รับประกันว่ามันจะสนุก เพราะแนวโรคจิตแบบนี้มีใครอยากอ่านปะ ถามมมม55555

ยังไงก็ตามเราขอฝากติดตามเรื่องนี้ไว้ด้วยน้า *สำหรับคนอ่านแนวนี้ไม่ได้เราไม่ว่ากันเน้อออ

ปล.สงสัยอะไรถามไว้ได้ในตอนนี้  ตอนหน้าจะมาตอบแน่นอน5555