คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : 3.2
มาที่ร้านน้ำาเ่าแ่แห่นี้ั้อยู่ในมุมที่เียบสบอฮแ โยมีประูไม้และทาเินหินโเ่นัับสรีทอาร์ที่พลุพล่านและป้ายไฟนีออนอย่านนี้ เอเลนาหยุอยู่ที่ทาเ้าประู และิแนเสื้อไหมสีรีมอเธอเพื่อให้พิธีารอานสมุลับวามรู้สึทาแฟั่นที่เป็นเอลัษ์อเธอเอ
"เธอพร้อมนะ?"
มินโฮยืนอยู่้าเธอ ูสบายัวมาในุแ็เที่ไ้แรบันาลใาุฮันบสีาร์โล เมื่อทำานร่วมันเป็นเวลาหนึ่เือน เายัทำให้เธอประหลาใ้วยารออไปสัมผัสวันธรรม
ในบ้าน ปาร์ ุนา ปรมาารย์้านา ้อนรับพวเา้วยารโ้ำนับ้วยวามเารพ วาอหิราแสวามอบอุ่นเมื่อเห็นมินโฮ านั้น็เปิึ้น้วยวามประหลาใเล็น้อยเมื่อเห็นเอเลน่าอยู่ มีนาประเทศอื่นไม่มานัที่มาร่วมิรรมามประเพีอเธอ
มินโฮระิบะถอรอเท้า
“อนานิมเริ่มสอนพิธีนี้ให้ันในะที่ันเรียนมหาวิทยาลัย เาเปรียบเทียบาราับารูแลนิทรรศาร โยเน้นย้ำถึวามสำัอทุอ์ประอบที่มีวามสมุล”
ะที่พวเาถอรอเท้า ารเรียมาเปรียบไ้ับารันิทรรศารโยเธอ ึ่ทุอ์ประอบะ้อมีวามสมุลอย่าสมบูร์แบบ
พวเาุเ่าบนหมอนสุลาสสิในพื้นที่ที่อบอวลไป้วยวามสบ เอเลน่ารู้สึประทับใเมื่อเธอสัเเห็นุนาเริ่มพิธี้วยารเลื่อนไหวที่ไหลลื่นล้ายน้ำ ทุารระทำ ั้แ่ารทำวามสะอาอุปร์าอย่าพิถีพิถัน ไปนถึารวัใบาอย่าแม่นยำ ไปนถึารหมุนถ้วยอย่าั้ใสามรั้่อนถวาย ล้วนมีวามสำั
“มันเหมือนับารรินไวน์เลย”
เอเลน่าระิบับมินโฮ พร้อมทำารแสวามเารพ่อพิธีาร...
มินโฮยิ้มและพยัหน้า
“นั่นือเหุผลว่าทำไมันอยาให้เธอมาที่นี่ าริมไวน์อเธอแสให้เห็นถึวามสุนทรีย์ในระับเียวัน"
หลัาพิธี พวเาเปลี่ยนวามสนใไปที่นิทรรศาร แ่วามึเรียที่มอไม่เห็นแทรึมเ้าไปในบทสนทนา่ายๆ อพวเา โทรศัพท์อเอเลน่าสั่นอย่า่อเนื่อพร้อม้อวามาเ้าอร้านอาหาร เธอปิเสธสายอื่น วามสบามปิอเธอเริ่มสะุล
เธอสารภาพว่าผู้บริหารร้านอาหารันให้เธอลนาพร้อมเอานิ้วไล่ไปามอบถ้วยา
”พวเาทุ่มเทหลายปีเพื่อสร้าสถานะอเราให้เป็นุายไวน์ั้นนำในรุโล วันนี้เ้าอบอันว่าแววนรู้ัอันถูไล่ออเนื่อาพยายามนำารปรับปรุให้ทันสมัยเร็วเินไป เธอหยุรู่หนึ่เพื่อปรับเสื้อสูทอเธอ หานิทรรศารนี้ไม่ประสบผลสำเร็ไม่เพียแ่ะส่ผลระทบ่อื่อเสียอร้านอาหารเท่านั้น แ่ยัอาส่ผลให้ันานที่นี่้วย ร้านอาหารแบบั้เิมส่วนให่ไม่น่าะ้าอมเมอลิเย่ร์ที่ไ้รับารยอมรับาโรารริเริ่ม 'ทลอ'”
มินโฮรู้สึถึน้ำหนัอำพูอเธอที่ะอนอยู่ในใ
“ันเ้าใวามเสี่ย”
เาพึมพำ
“ ้อเสนอสาม้อสุท้ายที่ันเสนอถูปิเสธเนื่อาถูมอว่า 'แหวแนวเินไป' นัลทุนอแลเลอรี่อน้ารไปรมา - นิทรรศาระ้อประสบวามสำเร็ ไม่เ่นนั้นพวเาะแทนที่้วยนิทรรศารธรรมาๆ ”
เาับถ้วยา้วยมืออเาอย่าแน่นหนา
” ันเป็นภัารัษ์ที่อายุน้อยที่สุที่พวเาเยเลือ บานโ้แย้ว่าเป็นเพียารึูวามสนใ โยบอเป็นนัยว่าันยัไม่พร้อมที่ะัารวามรับผิอบระับนี้”
เอเลน่ามอูใบหน้าอเา โยมอ้ามท่าทาสบปิอเา
“ัน้อารสิ่นี้ให้สำเร๊เ่นเียวับุ”
เาสารภาพว่าเา้อารอยาให้มันีว่านี้
“แม่อันยอมสละทุสิ่ทุอย่าเพื่อที่ันะไ้เ้าเรียนในโรเรียนศิลปะ แทนที่ะไปเรียนหลัสูรธุริที่พ่อันอบ ถ้าันทำไม่สำเร็...”
เาพูไม่บประโย แ่เอเลน่าเ้าใ ในวันธรรมเาหลี วามล้มเหลวอมินโฮไม่เพียแ่ส่ผลระทบ่อเาเท่านั้น แ่ยันำวามอับอายมาสู่รอบรัวอเา้วย
“ถ้าอย่านั้น็ไม่มีทาที่เราะล้มเหลวไ้”
เอเลนาพู น้ำเสียอเธอฟื้นวามมั่นใามปิ
“อย่าไร็าม เราไม่สามารถเสียสละวิสัยทัศน์อเราไ้ ารแสนี้ไม่เพียแ่เี่ยวับารผสมผสานไวน์และศิลปะเท่านั้น แ่ยัเี่ยวับารทลายอบเที่แบ่แยทาวันธรรมอเรา้วย”
เธอมอเ้าไปในวาอเา
“ันไม่ไ้ละทิ้านที่มั่นในปารีสเพื่อใ้ีวิอย่าสบายในรุโล”
ารแสอออมินโฮเปลี่ยนไป ้วยวามประหลาใปราึ้นอย่ารวเร็วบนใบหน้าอเา
“ุไม่ไ้พูถึปารีสเลย”
“เธอบอว่าเธอใ้เวลาสามปีทำานในร้านอาหารที่ไ้รับราวัลาวมิลิน ั้เิมมาและมีื่อเสียอย่าสู และหายใไม่ออเลยทีเียว”
เธอเอามือไปเหนือแนเสื้อผ้าไหมอเธอ
“ันมาถึที่นี่หลัาพบโอาสในารสร้าสรร์สิ่ใหม่ๆ และสร้าสิ่ใหม่ๆ มันไม่เี่ยวับารเสี่ยเมื่อพูถึานศิลปะใ่ไหม? ุยินีที่ะถือโอาสแสมุมมอใหม่ๆ แ่ผู้อื่นหรือไม่"
เสียระัอโรน้ำาที่ัึ้นอย่าแผ่วเบาบ่บอถึารที่เวลาผ่านไปในสภาพแวล้อมที่ให้วามรู้สึเหมือนเป็นารผสมผสานระหว่าวามรับผิอบในารทำานและารไร่รอภายใน ทั้สอระหนัีว่าวามสัมพันธ์ที่เพิ่มึ้นทำให้โรารที่ยาอยู่แล้วมีวามับ้อนมาึ้นไ้อย่าไร แ่็ไม่สามารถพาัวเอไปั้ีำัที่แน่นแฟ้นยิ่ึ้นไ้
ในที่สุมินโฮ็ล่าวว่า
“นิทรรศาระเริ่มในอีหสัปาห์ เรา้อโน้มน้าวทั้ะรรมารร้านอาหารและนัลทุนอัน่อนถึเวลานั้น”
เอเลน่าพยัหน้าอย่าหนัแน่นเพื่อแสวามมุ่มั่นอเธอ ถ้าอย่านั้น็อรับรอว่าพวเาะปิเสธไม่ไ้
เอเลน่าเรียบเสื้ออเธออีรั้ะที่เธอยืนอยู่หน้าโรน้ำา
“ุ่วยทบทวนวามทรำอันเี่ยวับเหุผลที่เรามาที่นี่ไ้ไหม? ารนำเสนอที่อัปเะ้อไ้รับภายในวันพรุ่นี้ และันยั้อแ้ไประมาารบประมา”
มินโฮพูะเปิประูไม้
“ารทำวามเ้าใประเพีสามารถ่วยให้เราหลุพ้นาปัหามันไ้ ทุอย่าะีึ้น”
เาหยุสั้นๆ และถามเบาๆ
“ุเื่อใผมนะ”
หลัาศึษาเาอยู่รู่หนึ่ เอเลน่า็พยัหน้า ใน่วไม่ี่สัปาห์ที่ผ่านมา เธอไ้้นพบว่าำใบ้ทีู่เหมือนนอประเ็นอมินโฮมัส่ผลให้เิารเปิเผยที่น่าประหลาใ แสให้เราเห็นทา
ในร้านน้ำา เอเลน่าสัเุนาอย่าใล้ิะที่เธอเรียมา โยพยายามเลียนแบบท่าทาอันส่าามอปรมาารย์้านา เมื่อถึเวลาประอบพิธีรรม เธอยถ้วยเรามิ้วยมือทั้สออย่าระมัระวั แ่แนเสื้ออเธอไปิอยู่ับที่ีน้ำา ทำให้มันระแทพื้นไม้เสียั
“ันอโทษ” เธอพูอย่ารวเร็วเป็นภาษาอัฤษ่อนที่ะำและเปลี่ยนเป็นภาษาเาหลีอย่าระมัระวั "죄송합니다 (โอัมนิา) "
รอยยิ้มอันอ่อนโยนอุนา่วยบรรเทาวามลำบาใอเธอในะที่เธอหยิบไม้ีึ้น มินโฮีวามำอบอปรมาารย์าว่า
"เื่อว่าทุ้อผิพลาือโอาสที่ะไ้รับวามรู้ใหม่"
หลัานั้น เอเลนายัแสำอโทษอยู่ในสวนอโรน้ำา
“ันะทุ่มเทเวลาในารฝึฝนให้มาว่านี้ ่อนที่ะัารับไวน์ุภาพสู เรา้อผ่านารฝึอบรม้านารบริารไวน์เป็นเวลาหลายเือน"
มินโฮสัเเห็นว่าเอเลนาไม่ลัวที่ะพยายาม แม้ะมีโอาสที่ะทำผิพลา็าม ุนานิมรู้สึประทับใับสิ่นั้น เาหยุิ
“นนอำนวนมามอว่าประเพีอเราเป็นสิ่ที่วรบันทึไว้ในภาพถ่าย มาว่าเป็นสิ่ที่้อเ้าใและยอมรับ"
ความคิดเห็น