คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : บทที่ 2 ค่อยเป็นค่อยไป
‘ยาหยี!!’ ปลายสายรับอย่าไวราวับรออย หิสาวเม้มปาแน่น ‘ยาหยี ินอโทษ ลับมาเถอะนะ’
“…”
‘ินผิไปแล้ว’ ปลายสายอบลับ้วยน้ำเสียที่อ้อนวอน
“ทำร้ายัวเอหรอ” ยาหยีถามเสียเรียบ ริมฝีปาแสั่นอย่าอลั้น
‘ินเรีย…’
“เลยทำร้ายัวเอหรอ?” ยาหยีถาม้ำ หาแ่ปลายสายเียบไป “ถ้าินไม่รััวเอ แล้วใระรัิน”
‘ยาหยีไ’ ปลายสายอบลับอย่าไว ส่ให้หิสาวหายใสะุ
“ินิว่ายาหยีะรัินไ้ลอหรอ?” ยาหยีถามออมาเสียเรียบ หาแ่ในใสั่นไหว
ปลายสายเียบไปอีรั้
“แล้วยาหยีโทรมาทำไม?” ไอินถามเสียแ็
“แล้วที่ินลไม่ใ่เพราะยาหยีหรอ ที่เล่นโเียลไม่ใ่เพราะยาหยีหรอ แล้วที่ส่้อวามมาล่ะ?” ยาหยีึ้นเสียลับ
‘ใ่! ินรัยาหยี ินิถึ ินทำร้ายัวเอเพราะยาหยี! ินแย่พอไหม!? ถ้ายาหยีไม่รัไม่ใส่ใินริๆ ยาหยีะมาูโเียลิน ะโทรมาหาินทำไม!?’
ไอินพูรัวออมา ่อนที่เสียปลายสายะสะอื้นไห้ ‘เราบันมานานนะยาหยี ทั้ีวิิน็มีแ่ยาหยี ินัวนเียวนะ’
“แ่ินไล่เรา” ยาหยีล่าวเสียแผ่ว วาู่สวยลอ้วยน้ำา
‘เราไม่ไ้ั้ใ ยาหยีเอาแ่ะบอเลิเราลอ เหมือนยาหยีอยาเลิริๆ’
“…” รานี้เป็นฝ่ายหิสาวที่เียบไป ใ่ เธอพูบ่อย บ่อยนัวเอยัลัวว่าะเิึ้นริ และมัน็เิึ้น
‘อนนี้เราเลิันริๆ หรอ’ ปลายสายถามเสียแผ่ว
หิสาวเม้มปาแน่น ไม่อบำถาม “อยู่โรบาลไร”
‘โรบาล CVB ึผู้ป่วยิเว ห้อ 403’ ไอินอบรบ
“อือ” ยาหยีอบรับในลำอ ่อนที่เสียเรียะัึ้น เร่ให้หิสาวส่าน “แ่นี้นะ”
‘ะมาใ่ไหม?’
“…ไม่รู้” ยาหยีพูห้วนๆ อย่าแ่อน ่อนะัสายไป ไม่นาน็ถอนหายใออมา “เฮ้ออ”
หิสาวถอนหายใออมาอย่าเหนื่อยๆ วามิีันวุ่นในหัว
“ิเวหรอ?”
ถัไปอี้าน ไอินนั่อมยิ้มอยู่บนเียราวับนโ่ ่อนที่พยาบาลสาวะเินเ้ามาพร้อมับอธิบายถึยาัวใหม่และใบรับรอแพทย์
“อีสอวัน็ออาโรพยาบาลไ้แล้วนะะุไอิน” พยาบาลสาวล่าวอย่าสุภาพ ่อนะบาอย่าลในระาษพลายิ้มหวานแล้วเินาไป
“อบุรับ” ไอินอบรับไล่หลั ่อนะ้มหน้าเล่นโทรศัพท์่อ
'ินรอนะ'
ไอินพิมพ์้อวามสั้นๆ ่อนะส่ไป ร่าสูอมยิ้มพลาหันไปมอนอหน้า่า ่อนะหัวเราะออมาเบาๆ
ถัไปอี้าน
“ไอ้หยี ทำไรอ่ะ” หิสาวในุเรสสีแถาม สายรััวพาอยู่ที่อราวับผ้าพันอ ยาหยีมอ่อนะหัวเราะเบาๆ
“หา้อมูลเรื่อิเวอ่ะ”
“ิเว?? ทำไมอ่ะ? แป่วยหรอ” หิสาวถามออมา
“เปล่าๆ แฟนเราป่วยอ่ะ เลยอยาู้อมูลร่าวๆ ะไ้รับมือถู” ยาหยีอบลับแบบไม่ไ้ิอะไร ส่ให้เพื่อนร่วมานบริเวรอบหันมามออย่าไว
“แฟน??? อ้าวไอ้มิ้น ไหนบอว่าหยีโสวะ” หิสาวว่า่อนะะโนลั่นร้าน 'มิ้น' ที่ำลัปัผ้าสะุ้ใพลาเยหน้าึ้นมามอ
“็หยีบอเลิแล้ว” มิ้นพูอย่ามึนๆ
“เอาน่า พึ่ลับมาบันใหม่” ยาหยีพูเสียั ่อนะไล่เพื่อนๆ ไปทำาน่อ
หิสาวอมยิ้มเบาๆ ่อนที่เสียแ้เือนะัึ้นมา ้อวามาไอิน
ยาหยีอ่านแ่ไม่ไ้อบ ร่าสูเพรียวเินไปที่หุ่นลอเสื้อ ่อนะนำผ้าไปทาบแล้วใ้หมุปัไว้
ไม่ผิ ยาหยีือีไเนอร์ และานอเธอ็วุ่นไม่่าาไอินเลย
ผ่านไปไม่นาน หิสาวร่าเพรียว็พูออมาเสียั "เี๋ยววันนี้หยีอลับ่อนนะะ"
เพื่อนร่วมานหันมามอเป็นาเียวัน ่อนะับ้อไปที่หุ่นลอเสื้อึ่ถูปัหมุร่าวๆ อย่าสมบูร์
“หยีวัไ์ให้แล้วนะะพี่แพร หมุปัไว้ร่าวๆ ถ้าพี่แพระเย็บ ็เว้นาะเ็บสอเนฯนะะ” ยาหยีล่าวสั่าน
แพร หรือ หิสาวที่เอาสายรััวพันอพยัหน้ารับ
ยาหยีนั้นเป็นีไเนอร์น้อใหม่ไฟแรที่มาพรสวรร์ ฝีมือารออแบบอเธอไม่ธรรมา และรามเรฟที่ลู้า้อาร
ไม่มีใรว่าอะไร หาแ่ทุนลับยมือทำท่าโอเออมา
ยาหยียิ้มหวาน่อนะหยิบุแรถแล้วเินออไป
“ทำานไวว่ะ” หิสาวนหนึ่ล่าว ่อนะเินมาที่หุ่นลอเสื้อ “โหย สุ!”
“ปัมาแม่ ่อไปานั้น!” แพรว่าออมา่อนะเินมาูะเ็บและรอยเย็บที่น้อทำ่อ
“เอาอันนี้่ะ อันนี้้วย อันนี้้วย” หิสาวในุเรสสีเียวปัเลื่อมว่าออมา พลาี้ไปที่ผลไม้่าๆ ่อนะสั่ให้พนัานทำเป็นระเ้า
ผลไม้ที่เลือมานี้ มีแ่อโปรอไอินทั้นั้น ยาหยีำไ้ี ่อนที่เสีย้อวามในโทรศัพท์ะัึ้นอีรั้
'อยาินยาหยี'
ยาหยีระุยิ้มมุมปา ่อนที่ใบหน้าสวยะีเรียบอีรั้
“ไ้แล้ว่ะ ำระเินที่้านนู้นนะะ” พนัานสาวล่าว่อนะี้ไปที่แเียร์
ยาหยีรับมาพลายิ้มหวาน ่อนะเินไป่ายเิน
“ทั้หมหนึ่พันหร้อยแปสิบเ็บาท่า” พนัานสาวล่าว
ยาหยีับ้อไปที่พนัานสาว ่อนะำระเินพลายื่นนามบัรให้ “ถ้าารเป็นพนัานเินเือนไม่พอ ิ่อมานะะ เราเป็นีไเนอร์าบริษัท DN Group ุมีใบหน้าและรูปร่าที่สวย เรา้อารนาแบบอย่าุ่ะ”
“่ะ ะ!?” พนัานสาวร้อออมาอย่าใ ใบหน้าหวานเ๋แ่ำ ่อนะรับเอานามบัรไว้ “ะ อบุ่ะ”
หิสาวล่าวอย่าเินอาย ยาหยียิ้มหวาน่อนะเินาไป
นอาเธอเป็นีไเนอร์ เธอยัเป็นแมวมอ้วย…
หน้าห้อ 403 ไอิน ปทุมทัพ
ยาหยียืนลัเลอยู่นาน ่อนที่หมอหนุ่มะเินเ้ามาแล้วะัึ “เอ่อ ไม่เ้าไปหรอรับ”
หมอหนุ่มถามออมา ยาหยีอมยิ้มพลาลัเล
“เป็นหมอเ้าอนไ้หรือเปล่าะ?” ยาหยีถามหมอหนุ่ม หมอหนุ่มพยัหน้ารับ “ือ อยาถามว่าเามีอาารยัไบ้าอ่ะ่ะ เอ่อ พอีิันเป็นแฟนเา่ะ”
“อ๋อ ุนี่เอ”
“ะ?” ยาหยีถามอย่าสสัย “รู้ััน้วยหรอะ”
“รับ พอีุไอินพูถึุลอเลยรับ” หมอหนุ่มว่าพลายิ้มสุภาพ
ยาหยีอมยิ้ม
“ริๆ เรื่อนี้เป็นเรื่อส่วนัวอนไ้ หมอบอไม่ไ้ แ่ในเมื่อุเป็นปััยหลัที่ระุ้นนไ้ หมอะบอนะรับ” หมอหนุ่มล่าว่อนะเิยาหยีนั่ที่เ้าอี้หน้าห้อ
ยาหยีพยัหน้ารับ่อนะนั่เว้นระยะห่าามมารยาท
“ุไอินมีภาวะเรียสูนะรับ แล้ว็มีภาวะึมเศร้า มีโอาสเสี่ยสูที่ะเป็นโรึมเศร้า แ่ว่าในอนนี้ยัไม่ไ้เป็นโรึมเศร้านะรับ เพียแ่ว่ามีวามเสี่ยเท่านั้น ส่วนวามเรียอุไอินนั้น หมอไ้ให้ยาลายเรียับเาไปแล้ว ทำให้เารู้สึผ่อนลายนะรับ และให้ินยาึมเศร้าบาัวอย่ายาที่มีฤทธิ์ระับอารม์ ับยาที่ส่ผล่อารนอนหลับ หาุยาหยีเป็นแฟนเา หมอรบวนุยาหยีอยูอาาร และุมุไอินเรื่อารรับประทานยานะรับ”
“ไอินื้อยาหรอะ?”
“ไม่รับ สำหรับยาลายเรียุไอินรับประทาน่อเนื่อรับ แุ่ไอินไม่ยอมทานยาระับอารม์ในหมวอโรึมเศร้ารับ เาบอว่าเป็นแ่เาเรีย และมีปัหาับุเท่านั้น แ่าผลารสำรว หาไม่ินแ้เอาไว้ ในอนาุไอินมีสิทธิ์สูที่ะเป็นโรึมเศร้ารับ”
“…”
“และารที่เาทำร้ายัวเอนเือบถึแ่ีวินี้ เป็นผลอย่าหนึ่อสารเมีในสมอรับ ถ้าุยาหยี่วยปลอบใหุ้ไอินินไ้ ะีมาเลยรับ”
“่ะ” ยาหยีรับำ หมอหนุ่มยิ้ม่อนะผายมือไป้านในห้อ
“เ้าไปพร้อมหมอไหมรับ”
“เอ่อ ไ้่ะ”
ยาหยีว่าพลาลุเินามหมอเ้าห้อไป
“ยาหยี!!!” ไอินร้อออมาอย่าีใ พลามอยาหยีราวับเ็น้อย
ยาหยีแสร้ีหน้าเรียบ ่อนะยืนฟัหมอุยับไอินนบ
“หยีมาริ้วย” ไอินว่าออมาพลามอหิสาวาละห้อยหลัาที่หมอออาห้อไป
ยาหยียัทำหน้านิ่ ่อนะวาระเ้าผลไม้ล้าเีย “หมอบอินไม่ินยา”
“…” ไอินเียบ ่อนะหลบสายา
“เป็นอัยารแท้ๆ แ่ทำัวเป็นเ็” ยาหยีบ่น
ไอินแอบมอาวา ่อนะถอนหายใ้าๆ ระับอารม์ น้อเปลี่ยนัวเอ อย่าใ้อารม์ ใเย็น
“ารที่เราเป็นอัยาร เราไม่ำเป็น้อรึมับนที่เรารันี่นา” ไอินหยอ ยาหยีหลุยิ้มออมา่อนะีหน้ารึม หาแ่ไม่รอพ้นาสายาอไอิน
ไอินอมยิ้ม ่อนที่มือหนาะว้ามือหิสาวไปุม
“ลับมาบับินนะ” ไอินอร้อ ยาหยีไม่อบ
“เราไม่เยเลิันสัหน่อย” ยาหยีว่าออมา
“แ่หยีบอเลิเรา แล้วหนีไป”
“นั่นเพราะินไล่หยี” ยาหยีบอ ่อนที่ไอินะึยาหยีมานั่บนเียโรพยาบาล พลาอ แล้วุัวราวับเ็ๆ “หยีบอเลิินี่รั้ แ่หยีเยเลิริที่ไหน”
“ินหวั่นในะ หยีพูบ่อยนินิว่าหยีอยาเลิริๆ มันเ็บนะหยี” ไอินว่าเสียแผ่ว พลาุมหัวในเอ
“ิน็อบพูไม่ีับหยี อบพาลใส่หยี อารม์ไม่ี็มาลับหยีลอ หยีเอ็เ็บนะ” ยาหยีัพ้อเสียสั่น
“…”
“ไม่ใ่แ่ินที่เหนื่อย บาทีหยี็เหนื่อย หยี็อยาอ้อนินบ้า แ่ิน็หาว่าหยีรบวนและี่เ่า”
“ินอโทษ” ไอินพูเสียแผ่ว ่อนที่ยาหยีะมอไปที่ระเ้าผลไม้อีหนึ่ระร้า วามหึหวพุ่เ้ามา หาแ่เ็บเอาไว้
“ใรมาเยี่ยมหรอ” ยาหยีเนียนถาม ไอินหันไปมอ่อนะอบออมาามริ
“สายลม”
“อ่อ” หัวใที่หนัอึ้่อยๆ เบาล ยาหยีอมยิ้มเล็น้อย ไอินมีเพื่อนไม่เยอะ หลัๆ มีแ่สายลม
“แล้วสายลมเป็นไบ้า” ยาหยีถามออมา ยาหยีพอะทราบอาารอสายลมาินเสมอ
ไอินหน้าเศร้า ่อนะส่ายหน้า “ยัูแ็แร็ริ แ่ผมเริ่มร่วแล้ว แถมผอมลไปเยอะมา”
“…” ยาหยีอปลอบไอินเล็น้อย พ่ออเธอ็เป็นมะเร็ลำไส้ ทำไมนะไม่รู้อาารเหล่านี้ี สายลมือเพื่อนเพียนเียวอไอิน หาเป็นอะไรึ้นมา… มีแ่นที่้ออยปลอบ
“ะออโรพยาบาลเมื่อไหร่หรอ” ยาหยีถามไอิน ใบหน้าสวยยันิ่เรียบ
“อีสอวันหมอให้ออ นี่ลม็พึ่ออไป” ไอินล่าว ่อนที่พยาบาละเ้ามาทำแผลให้ไอิน
ยาหยีลุาเีย่อนะมอบาแผลบนแนอไอิน นึปวใ “มันะเป็นแผลเป็นมั้ยะ”
ยาหยีถามออมาอย่าห่วๆ พยาบาลสาวมอ ่อนะพยัหน้ารับ
“บาแผล่อน้าลึ่ะ ามปิแล้วเป็นแน่นอน่ะ เพียแ่ว่าในสมัยนี้ มียาลรอยแผลเป็นอยู่ อาะ่วยลรอยไ้ แ่ะไม่ร้อยเปอร์เ็น์นะะ ้อารรับยา้วยมั้ยะ”
“รับ่ะ” ยาหยีล่าว ไอินหันมามออย่าๆ สำหรับไอิน บาแผลนี้ือที่ระลึ...
พยาบาลสาวรับำ่อนะเินออาห้อไป
“รัเียแผลินหรอ” ไอินถามอย่าน้อยใ
ไอินหน้าเรียึ้นเล็น้อย ่อนะเียบไป แล้ววนเปลี่ยนเรื่อ
“านเป็นไบ้า”
“ทำเสร็หมแล้ว วันนี้…เอนที่เหมาะะมาเป็นนาแบบให้ับุหยี้วย” ยาหยีเล่าให้ไอินฟั ไอินพยัหน้ารับ “แล้วานินล่ะ”
“ินใ้สิทธิ์ลาป่วยไปอ่ะ นี่็อใบรับรอแพทย์มาแล้ว” ไอินล่าวเสียเรียบ
ยาหยีและไอินุยสัพเพเหระ พร้อมปรับวามเ้าใันเล็น้อย ่อนที่เสียโทรศัพท์อยาหยีะัึ้น
“เี๋ยวหยีมานะ” ยาหยีว่า่อนะเินออไปรับโทรศัพท์ ไอินะเ้ออมอามอย่าับผิ
“ฮัลโหล” ยาหยีรับสาย
“โฮ่ โฮ่ บรู้ววววววว” หาแปลายสายับเห่าหอนออมา
ยาหยีแ่นเสียหัวเราะในลำอ “้า้า หมาน้อย ว่าไ๊ะ”
“้าูเป็นหมาอีแล้ว พอใมึยั” ปลายสายหรือ้าวล้ออบออมา “เล่ามาิ”
“อนนี้ยัไม่สะว เี๋ยวไว้ยัไเราว่าะเล่าให้ฟันะ” ยาหยีอบลับ ่อนะพูุยเล็น้อยแล้ววาสายไป
“ใรอ่ะ” ไอินถามออมาอย่าับผิ ยาหยีเป็นนสวยึ่แน่นอนว่าไอินี้หึ
“้าวล้ออ่ะ” ยาหยีอบลับมา ไอินเพียพยัหน้ารับ หาแ่ในใับหึหวึ้นมา แม้้าวล้อะเป็นเพศที่สาม หาแ่็ยัเป็นผู้ายในสายาไอินอยู่ี
ไอินยอมรับ นนั้นโลแบ นไม่ยอมรับเพศที่สาม ยาหยีเอ็รับรู้เรื่อนี้
“ืนนี้หยีนอนเฝ้าินไ้มั้ย” ไอินอ้อนออมา ยาหยีรุ่นิ ่อนะพยัหน้ารับ้าๆ ไอินอมยิ้มออมา ่อนะึยาหยีเ้ามาอ
หนึ่อาทิย์ผ่านไป
ยาหยีย้ายลับมาอยู่อนโับไอินแล้ว แม้่วนี้ไอินะทำัวีึ้น แ่ยาหยี็รับรู้ไ้ว่าไอินพยายามที่ะุมัวเอ ั้เิมนั้น ไอินเป็นนหัวร้อน่าย และไม่่อยยอมใร แม้ะเป็นเรื่อเล็ๆ น้อยๆ แ่ยาหยี็ยินี ที่เห็นไอินพยายามที่ะุมอารม์ัวเอ ส่วนหนึ่้ออบุยา ที่ไอินินอย่า่อเนื่อ
ยาหยีเอ พัหลั็ุยับไอินรไปรมามาึ้น มีอะไร็พูุยัน ามำแนะนำอหมอิเว
ยาหยีนั่อไอินพลาูหนั ่อนที่โทรศัพท์อยาหยีะัึ้น
ไอินว้ามาูอย่ารวเร็ว นี่เป็นสิ่ที่ยาหยีไม่่อยอบมานั ในัวไอินแ่็ไม่ไ้พูอะไร เพราะเป็นนรััน
“เบอร์แปลอ่ะ” ไอินพูออมา่อนะรับสาย “ฮัลโหล ใรรับ โทรหาแฟนผมทำไม”
“ิน!!” ยาหยีุออมา ไอินมอหน้า่อนะทำหน้าหอย
‘เอ่ออ อโทษนะะ นี่ใ่เบอร์อุยาหยี า DN GROUP ไหมะ’ ปลายสายอบลับมาเสียหวานหาแู่เร็ๆ
ไอินฟั่อนะยื่นโทรศัพท์ให้ยาหยี “เรื่อาน”
ยาหยีรับโทรศัพท์มา ่อนะพยายามลุเินออไปุย้านอ หาแ่ไอินอรั้เอาไว้ ทำให้ลุไปไหนไม่ไ้
ไอินแม้ะมีอายุยี่สิบหปีแ่ลับทำัวเหมือนเ็ ยาหยีมอแรไปรั้หนึ่ ่อนที่ไอินะยอมปล่อย
หิสาวเินออไปนอระเบีย ่อนะุยโทรศัพท์
“สวัสี่ะ ยาหยีา DN GROUP พู่า”
‘่า ือว่าันเป็นพนัานร้านสะวื้อ ทีุ่ยาหยีเยมายื่นนามบัรให้อ่ะ่ะ’
"อ๋อออออ ุนี่เอ ันำลัรอเลย่ะ”
‘่ะ ือว่าไม่ไ้หลอันใ่ไหมะ’
“ไม่่ะ ิันไม่ใ่อลเ็นเอร์่ะ ุสามารถรวสอบ้อมูลในระบบไ้เลยนะะ DN GROUP มีริ่ะ”
‘่ะ พอีันรวเรียบร้อยแล้ว่ะแ่ไม่มั่นใอะ่ะ ือถ้าันสนในี่ัน้อทำยัไบ้าะ’
“อืมม วันนีุ้สะวไหมะ ะไ้นัมาุยรายละเอียัน่ะ”
ยาหยีุยับปลายสาย ่อนะนััน พลาพูุยรายละเอียร่าวๆ
ไอินะเ้ออมอ ออไปนอหน้า่า ่อนที่โทรศัพท์ะัึ้นมา
'สายลม'
“ฮัลโหล” ไอินรับสาย หาแ่สายายัมอพี่ยาหยีไม่วาา
‘ูะยื่นเรื่อส่ฟ้ออ่ะ มึสะวไหม’
“อ้อ ไ้ๆ ะุยหรือนัุย” ไอินถามออมา่อนะเินเ้าไปใน ห้อนอน เมื่อเป็นเรื่อานายหนุ่มะริัเสมอ
“ส่ฟ้อในีอะไรอ่ะ” ไอินถามออมา ่อนะหยิบปาาและสมุึ้นมาเรียม
‘ีอาา ลัทรัพย์ว่ะ’ ปลายสายอบลับมาเสียนิ่ ‘เี๋ยวูะทำหนัสือร้อทุ์ไปให้นะ ฝายื่นให้ำรว้วย ที่เหลือัารเลย’
“อะโห่เพื่อน ทำไมไม่ยื่นเอ” ไอินบ่นเล็น้อย “อ่ะ ไ้ๆๆ นัี่โมอ่ะ เฮ้ยๆๆ แปปนึนะ”
ไอินว่า ่อนะเินออไปหายาหยี มือหนาเาะระหน้า่า ส่ให้หิสาวหันมามอ พลาเลิิ้วเป็นเิถาม
“ะออไป้านอี่โม” ไอินถาม
ยาหยียมือปรามเล็น้อย ่อนะหันไปุยับปลายสาย่อ แล้วหันลับมาทาไอิน “นับ่ายสออ่ะ ที่าเฟ่หน้าบริษัทเราเลย”
ไอินยมือเป็นรูปัวโอเ ่อนะหันไปุยับปลายสาย
“ูมีออไปธุระ้านออนบ่ายสอพอี ที่าเฟ่หน้าบริษัทยาหยี มึสะวไหม” ไอินว่าออมา สายลมเียบไปเล็น้อย “เฮ้ย ไม่้อสสัย ูลับมาืนีันแล้ว”
ไอินว่าออมาอย่ารู้ทัน
‘โอเ เอัน’ สายลมอบลับมา่อนะวาสายไป พร้อมๆ ับที่ยาหยีเินออมาพอี
“ทำไมหรอ” ยาหยีถามไอินอย่าสสัย ในใเิระแว านนี้ิะามนไปทุที่เลยหรืออย่าไร?
“พอีไอ้ลมมันะให้เราเอาหนัสือร้อทุ์ไปยื่นให้ำรว” ไอินว่าออมาพราโทรศัพท์ยิยิ “เห็นยาหยีเหมือนะออไป้านอ เรา็เลยว่าะออไปพร้อมันน่ะ”
“อ๋ออออ” ยาหยีพยัหน้ารับ่อนะเินไปแ่ัว
ไอินมอนาฬิา ูว่ายัพอมีเวลา ่อนะวิ่ามหิสาวเ้าไปในห้อ
“ไอิน!!!!” ยาหยีร้อออมาเสียั ่อนที่ิรรมแห่วามรัะเริ่มึ้น
บ่ายสอ DN Café
“อันนี้ือมีแ่นี้ใ่ไหม” ไอินถามออมาอย่าเร่เรีย เวลาานายหนุ่มูราวับนละน
“ใ่ มึัารเลย” สายลมว่าพลาิบาแฟ ่อนะยื่นเอสารให้หิสาวุ้นา้าๆ
ไอินมอทั้สอสลับไปมา่อนะลอบอมยิ้ม “เสมียนทนายสวยเนาะ หน้าุ้นๆ” ไอินแว หาแ่…
“ยาหยีมออยู่นะ” สายลมว่า ไอินหุบยิ้มทันที่อนะหันไปมอหิสาว
ยาหยีมอไอิน้วยสีหน้าเรียบนิ่ ่อนที่ประูร้านะเปิึ้นมา พร้อมับหิสาวใบหน้าสวยเ๋นหนึ่
ยาหยีลุึ้นพลายิ้มออมา
“สวัสี่ะ” หิสาวผู้มาใหม่ล่าว ่อนะนั่ลฝั่ร้ามยาหยี
“สวัสี่ะ น้อื่อ…?”
“อ๋อ สวัสี่ะ ิันื่อลิ่นทราย่ะอายุยี่สิบสี่ปี่ะ ไม่มีประสบาร์ารเินแบบเลย่ะ แ่มีประสบาร์ถ่ายอลัมานโฟโ้บุ้ และพรีเ้นสิน้า่ะ!”
หิสาว หรือ ลิ่นทรายว่าออมาอย่าื่นเ้น เมื่อไ้ฟัที่อีฝ่ายพู ยาหยีาลุวาวออมา ที่แท้มีประสบาร์บ้า แบบนี้ยิ่ี...
ยาหยียิ้มออมา “สวัสี่ะ พี่ื่อยาหยีนะะ อายุยี่สิบเ็ปี พี่ว่าแล้วเียวว่ามอนไม่ผิ อันนี้รายละเอียานนะะ” ยาหยีว่าพลายื่นเอสารให้ลิ่นทรายอ่าน
“นั่นใร” สายลมถามออมาอย่าๆ
“เ็นหนึ่ไปเ้าาหยีอ่ะ หยีะให้มาเป็นนาแบบ” ไอินว่าอย่าไม่สนในั ่อนะัเ้เ้าปา “แล้วนี่ลูวามะมาเมื่อไหร่”
“ลืมบอเลย ลูวามิธุระ เี๋ยวโทรหามึแทน ูให้เบอร์ไปแล้ว” สายลมว่า ่อนะเอาเอสารบาอย่าเ็บเ้าแฟ้ม
“อ่อ” ไอินพยัหน้ารับ ่อนะอ่านเอสารอีรั้ “เี๋ยวูรอลูวามโทรมาแล้วัน” ไอินสรุป ่อนที่ะนัุ่ยสารทุ์สุิบเล็น้อย
ไม่นาน สายลมับแพรวาว็อัวแยลับไป
ไอินหันมามอทาแฟนสาวนที่ำลันั่พูุย้วยใบหน้ายิ้มแย้ม ไอินลอบมอพลาิในใ เหมือนนายประันมาว่าีไเนอร์…
“หยี เย็นนี่ินไร” ไอินถามออมาพลาหัพวมาลัย ยาหยีัวเอียเล็น้อย
“ิน บอแล้วไว่าเวลาโ้ให้ะลอรถ” ยาหยีบ่นออมา
“เอาน่า ินรู้ัหวะน่ะ” ไอินบอเสียเรียบ ยาหยีแอบิ้ปา ่อนะหันไปอ่านรายละเอียานที่ลิ่นทรายยื่นสมัรมา
“สรุปินไร”
“อะไร็ไ้”
“ส้มำมั้ย”
“โเียม”
“าบู หมูะทะ”
“อ้วน”
“้าว้ม”
“ไม่อบอ่ะ”
“ินเรา”
“รอถึห้อ่อน”
“...ั้นินสลััน”
“...? ินิน้วยหรอ??” ยาหยีหันมาถามอย่าใ เพราะปิไอินเลียผั
“เห็นหยีิน เราอยาลออ่ะ”
“แน่นะ?”
“แน่”
“เ้!” ยาหยีว่าพลาเหลือบาไปมอายหนุ่มพลาอมยิ้ม ไอินพยายามปรับัวเ้าหาน นี่เป็นสัาที่ี...
ถัออไปทาไอิน อะไรๆ ็ไม่ิน ินแ่สลั ไม่อยาัใ เลยพาไปิน แ่นั้น... ส่วนนนั้น ินไ้แหละ มั้?
ความคิดเห็น