คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : บทที่ 3 สายลมที่โอบกอดความรู้สึก (END สายลม)
หโมเย็น บ้านสายลม
“อโทษนะ ที่เรามาะเย็นเลยอ่ะ”
แพรวาวว่าออมาพลาถือผลไม้ิมือมา้วย
“ไม่เป็นไร เ้ามา่อนสิ” สายลมอบเสียอ้อมแอ้ม ใบหน้าหล่อยัแเล็น้อย ่อนะหลีทาให้ร่าเล็เินผ่านเ้าไป
บ้านอสายลมไม่่าาบ้านอแพรวาวมา มีเพียแ่ารแ่ภายในที่่าัน เพราะบ้านที่ทั้สออยู่ล้วนเป็นโรารบ้าน ึไ้มีารออแบบแบบเียวัน
ภายในบ้าน หิสาววัยลานยืนทำอาหารอยู่พลาร้อเพล เป็นไอรันั่นเอ
“ุป้า สวัสี่ะ” แพรวาวเรีย่อนะยมือไหว้อย่าสุภาพ
ไอรัสะุ้ใ่อนะหันมามอ
“เ้าลมนี่นะ มาแล้ว็ไม่บอแม่หน่อยเลย” ไอรัว่ายิ้มๆ ่อนะหันไปทำอาหาร่อ “เี๋ยวเย็นนี้หนูแพรวิน้าวบ้านป้านะ แ่อนนี้ป้ายัทำไม่เสร็เลย ึ้นไปุยัน่อนไ้นะ๊ะ”
“ไ้่ะุป้า อบุมาเลย่ะ”
“แพรวไปรอเราที่ห้อรับแนะ เี๋ยวเราไปเอาเอสาร่อน” สายลมว่าออมา ่อนะวิ่ึ้นบันไไปบนั้นสอ แม้ไอรัะให้ึ้นไปบนห้อนอน แ่สายลมมอว่ายัเร็วไป ึให้แพรวาวรอที่ห้อรับแแทน
แพรวาวมอสำรวไปรอบบ้าน่อนะเินไปนั่ที่โฟาลาบ้าน
สายลมวิ่ลมาอย่าไว พร้อมับเอสารในมือหอบให่ ่อนที่ายหนุ่มะวาเอสารลบนโ๊ะเบื้อหน้าหิสาว
“อันนี้เป็นีทนะ เราิวเอาไว้อ่ะ แพรวเอาไปอ่านเพื่อเรียมสอบนะ”
“อบในะลม” แพรวาวพู่อนะหยิบเอสารึ้นไปอ่านูร่าวๆ
“ส่วนอันนี้ เป็นเื่อนไเินเือนที่แพรวาวะมาเป็นเสมียนให้ับเรา” สายลมล่าว ่อนะยื่นระาษให้ “แพรวลออ่านูนะ ว่ามีรไหนไม่โอเหรือเปล่า เี๋ยวลมะปรับให้”
แพรวาวรับไปอ่านอย่าว่า่าย ่อนะพยัหน้ารับ “โอเแล้วลม อบใมานะ”
สายลมยิ้มออมาเบาๆ ่อนะุยเรื่อหมายับแพรวาวร่าวๆ
แม้ะอบ้าไปบ้า แ่แพรวาว็สามารถอบไ้รประเ็นทุำถาม นั่นแสให้เห็นว่าหิสาวไม่ไ้อ่อนลเลย
สมับเป็นอัริยะ สายลมิในใอย่าื่นม แม้บาเรื่อแพรวาวะยัไม่มีประสบาร์ แ่แพรวาว็สามารถอบไ้ถู้อามหลัาร และามศีลธรรมอันีที่วิูนนนึพึะมี
“มาิน้าวัน่อน้า เสร็แล้ว เสร็แล้ว” ไอรัว่าออมา ่อนะนำอาหารไปวาบนโ๊ะอาหาร
แพรวาวับสายลมย้ายที่นั่ ไปนั่ที่โ๊ะอาหารแทน
“เลิุยเรื่อานัน่อน ิน้าวัน่อนนะ” ไอรัล่าวแว เมื่อแพรวาวับสายลมุยหมายันไม่หยุถึ่าวในทีวีและี่าๆ
“แล้วุลุล่ะะ" แพรวาวถามออมาอย่าสุภาพ
ไอรัเบะปาเล็น้อย “รายนั้นน่ะิานะาย ว่าะลับบ้าน็นู่น ่ำๆ”
“แล้ววันนี้สายลมไม่่วยพ่อทำานหรอ” แพรวาวถามออมาอย่าเรใ หรือเพราะนันนะ หิสาวิมา
“เปล่าหรอ ลม็่วยพ่อแหละ แ่ลูวามน่ะสิ เทลม”
“แล้วลมทำีโมอีทีวันไหนหรอ” แพรวาวถามออมาอย่าสสัย
“เือนละสอรั้น่ะ”
“อโทษนะเราถามไ้ไหม” แพรวาวว่าเสียแผ่ว รู้สึลัเล
“ไ้สิ ถามเลย”
“ระยะเท่าไหร่แล้วหรอ”
“ระยะสอ้ะ” ไอรัเป็นนอบ ่อนที่ะนั่ลบนเ้าอี้ พร้อมับอาหารานสุท้ายที่วาลมาบนโ๊ะ
“อโทษนะะุป้าที่หนูวนุยเรื่อนี้”
“ไม่เป็นไรหรอลู นันเอ อีอย่ามัน็เป็นเรื่อริ” ไอรัอบอย่าไม่ไ้ิอะไรมา ่อนะัับ้าวใส่านอสายลมและแพรวาว “ินันเยอะๆ นะ ทำสุฝีมือเลย”
ทั้สามนั่ิน้าวันไป พลาุยันไปนมื่ำ แพรวาวอมยิ้มออมาโยไม่รู้ัว นานเท่าไหร่แล้วนะที่ไม่ไ้ิน้าวับนมามายแบบนี้ แถมยัู อบอุ่น... ไม่นานเสียรถหน้าบ้าน็ัึ้นมา ไอรัลุึ้นอย่าไว่อนะวิ่ไปเปิประูรั้วบ้าน
“พ่อเราลับมาแล้วอ่ะ ยัไลอปรึษาหรือุยไ้นะ แ่เราบอพ่อเรื่อแพรวแล้วแหละ” สายลมว่าออมาพลาั้าวเ้าปา
แพรวาวพยัหน้ารับ ่อนที่ายวัยลานในุสูทสีำ ูน่าเราม ะเินเ้ามาในบ้าน
“สวัสี่ะุลุ” แพรวาวยมือไหว้
พ่ออสายลมมออย่าๆ ่อนะหันไปมอภริยาอน
“นี่ เปิัวแฟนเ้าลม โยไม่รอผมหรอ” พ่ออสายลมว่าออมาเสียวนๆ ัับบุลิ
“ใ่ที่ไหนล่ะุ นี่หนูแพรวาวไ” ไอรัว่าพลาีไหล่สามีเบาๆ
“รู้ เ้าลมบอแล้ว ผมแวไปั้นแหละ” พ่ออสายลมหรือ ‘บินทร์’ อบ ่อนะปลุสูทออพลาเ้ามานั่ร่วมโ๊ะอาหาร “เป็นไมั่ล่ะแพรว เสียใเรื่อพ่อแม่้วยนะ ลุไม่ไ้ไปานเลย”
“ไม่เป็นไร่ะุลุ มันะทันหัน้วย” แพรวาวอบอย่าสุภาพ รู้สึเร็เล็น้อย ไม่ล้าที่ะินอาหาร่อ
“พ่อรับ แพรวาวเ้าลที่ะเป็นเสมียนทนายให้ับผมนะรับ” สายลมว่าออมา พลาั้าวเ้าปาอีรั้
“ีๆๆๆ มาฝึไว้ เป็นประสบาร์ที่ี” บินทร์ล่าว ่อนะั้าวใส่านนเอแล้วิน “อ้าว ิน่อเลยไม่้อเรใลุ”
บินทร์ ว่าออมา เมื่อเห็นแพรวาวไม่ยอมิน้าว
แพรวาวพยัหน้ารับอย่าเ้อเิน ่อนะั้าวินอย่าเิม
“าที่ฟัาเ้าลมมา หนูอนนี้อยู่แ่วุิปอรีใ่ไหม?”
“ใ่่ะลุ” แพรวาวล่าวเสียอ่อน ูเร็ๆ นสายลมแอบห่ว แ่ไม่ไ้พูอะไร เพราะนี่เป็นเรื่อที่แพรวาว้อผ่านไปเอให้ไ้
“ิว่าพร้อมไหม ที่ะสอบในรอบรุ่น่อไป”
“พร้อม่ะุลุ หนูำลัเรียมเอสารประอบารสมัรอยู่่ะ” แพรวาวอบออมา เริ่มลอาารเร็ลเล็น้อย
“อื่อ ีๆๆๆ ว่าแ่ะเอาอผู้ฝึานหนึ่ปี้วยไหม เ้าลมบอหนูสนใ ลุเ็นให้ไ้นะ” บินทร์ว่าออมาพลายิ้มอ่อนโยน ส่ให้แพรวาวลายัวลทันที แ่็ยัมีเร็บ้า
“ะเป็นารรบวนุลุหรือเปล่าะ?”
“ไม่เลยถ้าหนูสนใ ลุยินี ไม่้อเรใ”
บินทร์ว่าพลายิ้มแย้ม
แพรวาวอมยิ้ม ่อนะอบุอีฝ่ายรัว
“ั้นพรุ่นี้็เริ่มานเลยเนอะ เี๋ยวให้เ้าลมไปรับที่หน้าบ้าน อแบบนี้ยิ่ไวยิ่ี ปล่อยนานะลืมๆ”
“ไ้เลย่ะุลุ” แพรวาวอบรับ ่อนะหันไปหาสายลม “รบวน้วยนะลม”
“ไม่มีปัหา”
“ลมะไปี่โมอ่ะแพรวะไ้ื่นถู”
“แปโมออาบ้านน่ะ แพรวาว็ื่นัหโม หรือเ็โม็ไ้”
“โอเ” แพรวาวานรับ ่อนที่ทั้สี่ะนั่ินอาหารไปพร้อมันนอิ่ม
“อาหารเป็นไบ้า๊ะหนูแพรว” ไอรัถามออมายิ้มๆ แพรวาบยิ้มว้า่อนะอบออไป้วยเสียที่สใส
“อร่อยมา่ะ!! มีโอาศหนูอรบวนมาินอีนะะ”
“ิิ ไ้้า ยินีเสมอเลย บ้านเรา้อนรับหนูแพรวนะ” ไอรัว่า่อนะยิ้มอบอุ่นออมา แพรวาวมอพลายิ้มหวาน ส่ให้สายลมหน้าแออมาโยที่แพรวาวับไอรัไม่รู้ัว แ่ไม่รอพ้นสายาบินทร์
“เอสารมันเยอะ เี๋ยวลม่วยแบไปนะ” สายลมอาสาะแบีทไปให้แพรวาวที่บ้าน
แพรวาวส่ายมือรัว “ไม่้อๆ เรใะแย่แล้ว”
แพรวาวว่าำๆ ่อนะเอื้อมมือไปเอาเอสารมาาสายลม
สายลมมอบเอสารให้อย่าำยอม ่อนะมอหิสาวเินเ้าไปในบ้าน
แพรวาวเินออมาาบ้านอีรั้่อนะโบมือบ๊ายบายให้สายลม
สายลมลอบยิ้มีใ ่อนะวิ่เ้าบ้านไปอย่าร่าเริ
ถัไปอี้าน แพรวาวนั่มอีทเบื้อหน้า ที่อพะเนิน ่อนะหยิบมาอ่านทีละหน้า ทีละหน้า สายลมสมับเป็นอัริยะนหนึ่ ที่มีวามยันันแ็ ารรายาน ล้วนเป็นไปอย่าเป็นระเบียบ เนื้อหาล้วนเ้าใ่ายเหมาะับารเป็นอาารย์มาที่สุ
แพรวาวิ่อนะอ่านเอสาร่าๆ เบื้อหน้า วามรู้อหิสาวที่่อนหน้านี้ ที่เลือนรา่อยๆ เริ่มฟื้นืนลับมา
ารเรียนรู้็เหมือนารปั่นัรยาน ่อให้เราเลิปั่นไปนานเท่าไหร่ แ่เรา็ไม่สามารถที่ะลืมารปั่นไ้
เหมือนเ่นวันนี้ หมายยัอยู่ในสมอแพรวาวทุประาร แม้เธอะไม่ไ้ยุ่ับมันมานาน
“เอาหน่าแพรว เริ่ม้นใหม่ สู้ๆ” แพรวาวให้ำลัใัวเอ ามที่หมอเอมเยบอเอาไว้
ร่าเล็นั่อ่านเอสารทบทวนวามรู้ัวเออยู่นาน นเวลาล่วเลยผ่านไป…
เ้าวัน่อมา
แพรวาวอยู่ในุเสื้อเิ้สีาว ระโปรทรเอ ร่าเล็ยืนหอบแฟ้มเอสาร และสมุใหม่่อนะลอบมอไปทาบ้านสายลม พร้อมๆ ลับที่รถันสีำะเลื่อนัวออมา
“รอนานไหม” สายลมลระรถล ่อนะถามออมา
แพรวาวส่ายหน้า ่อนะเปิประูเ้าไปนั่้าที่นั่นับ
สายลมเอื้อมัวมาาเ็มันิรภัยให้แพรวาว แพรวาวัวแ็ทื่อ ่อนะทำเป็นไม่รู้ไม่ี้ หาแ่ในใเ้นโรมราม นี่พล็อละรไทยหรอ? แพรวาวิำๆ
“อบในะ” แพรวาวว่าเสียหล สายลมหัวเราะออมาเบาๆ ่อนะเลื่อนรถออไป
สำนัานหมาย บินท์ ัสิ ลอว์
“ื่อเท่นะเนี่ย” แพรวาวว่าออมา่อนะมอไป้าหน้า
สำนัานหมายอสายลมไม่ไ้ให่มา แ่เป็นึหนึู่หาที่มีทั้หมสามั้น
“เนื้อที่ใ้สอย็ั้นละหนึ่ร้อยยี่สิบาราวา” สายลมิเบาๆ แพรวาวยิ้ม ่อนที่ร่าสอร่าะเินเ้าไป้านใน
“พี่ลมหวัีรับ” ายหนุ่มรุ่นน้ออายุประมายี่สิบสามปีล่าวออมา
“ีรับน้อว่า” สายลมอบลับ่อนะผายมือมาที่แพรวาว “นี่แพรวาวเป็นเสมียนทนายอพี่ อายุมาว่าแสามปีเารพ้วยนะ”
“สวัสีรับพี่แพรวาวนสวย” ว่า หรือ ‘วาว่า’ ล่าวแวออมา แพรวาวพยัหน้ารับพลาอมยิ้ม ่อนที่สายลมะผายมือไปทาว่า
“อันนี้น้อวาว่านะ เรียว่า็ไ้ น้อเป็นนัศึษาฝึานที่นี่” สายลมแนะนำ ่อนที่พ่ออสายลมะเินลมา้วยวามเร่รีบ
“ไปไหนรับพ่อ” สายลมถามออมา
บินทร์หันไปพยัหน้าให้ว่าามนไป ่อนะหันไปหาแพรวาวและสายลม “มาพอีเลย แพรวาว านแร็วุ่นเลย หนูพิมพ์ใบมอบันทะ*ให้ลุทีนะ แล้วไปับเ้าลมเลย”
“ุลุะเลื่อนีหรอะ”
“ใ่ ลุมีธุระ่วน้อรีบไปน่ะ ลูวามอีนัน่อเรื่อในวันสืบพยานโท์ ้อไป่าัหวั ลัวลับไม่ทันพรุ่นี้” บินทร์ว่าออมาเสียเรีย
“มอบันทะีไรรับพ่อ”
“ีอุมานพ” บินท์ล่าว ่อนะเินออไปพร้อมวาว่าอย่าเร่รีบ
สายลมหันมายิ้มให้ ่อนะบอให้แพรวาวไปพิมพ์ใบมอบันทะ ส่วนสายลมึ้นไปเอาีอุมานพลมาให้แพรวาวอ่านร่าวๆ
“อื้อ ีเลย ปรับรนี้หน่อย ในารใ้านริะไม่เหมือนในำราเท่าไหร่” สายลมแนะนำแพรวาว หลัาอ่านใบมอบันทะที่แพรวาวพิมพ์ออมา
แพรวาวแ้ไามที่สายลมบอ ่อนะปริ้นใบมอบันทะออมาให้สายลมรวใหม่ สายลมพยัหน้ารับ ่อนที่ทั้สอะหยิบเอาุสูทึ้นมาใส่ แล้วเินออาสำนัานไป
“ใรเฝ้าสำนัานหรอ” แพรวาวถามออมาอย่าห่วๆ หามีลูวามเ้ามาอนนี้…
“มีรุ่นน้อับลูพี่ลูน้ออยู่น่ะ ยัไม่ไ้แนะนำ” สายลมบอ ่อนะับรถมุ่หน้าไปที่ศาลเยาวนและรอบรัวลา
แพรวาวอ่านเอสารีอุมานพร่าวๆ ่อนะร้อออมา “หืม เินไปอ่ะ”
“ัวริน่าปวหัว้วย เหลี่ยมมา” สายลมบอ
ีอุมานพ ือีทีุ่มานพโนฟ้อใน้อหาระทำำเราเ็ายวัยสิบห้าปี… แพรวาวอ่านเนื้อวามในำฟ้อ่อนะมวิ้วออมา “ถ้าแพรวเป็นเ็นนั้น แพรวไม่ไหวหรอ”
“แ่เ็นนั้นมีแววว่าะเ็มใน่ะสิแพรว เพียแ่ พราผู้เยาว์็ือพราผู้เยาว์” สายลมว่า่อนะลอบมอแพรวาว้วยหาา
หิสาวั้ใอ่านเอสารอย่าเ็มที่ พลาอ่านสำนวนอื่นๆ อย่าั้ใ
สายลมรู้สึีที่อย่าน้อยแพรวาว็มีวามมุ่มั่น
“แล้วไ้ินยาไหม”
“…ิน” แพรวาวอบลับ
“ินแล้วรู้สึเป็นไมั่”
“ถามเหมือนหมอเอมเลยนะ” แพรวาวแวำๆ “รู้สึนอนหลับสนิทึ้น มีสมาธิมาึ้น าารที่เราอ่านีทที่ลมให้มาอ่ะนะ ปิเราะไม่่อยมีสมาธิ แ่อันนี้รู้สึอ่านไ้นานึ้น แล้ว็่อับิรรมและเ้าสัมไ้ รู้สึไม่ไ้เบื่ออะไรมานานั้น”
“ถือว่าีใ่มั้ย” สายลมถามออมาอย่าห่วๆ แพรวาวพยัหน้ารับ “แล้วหมอนัอีทีวันไหน เราะไปส่”
“ไม่้อนานั้น็ไ้ลม เราไปแท๊ี่ไ้”
“เปลือเินทำไม มาับลมนี่ ลมะไ้ถือโอาสไปเยี่ยมิน้วย”
“แหม่ ไม่ให้โอาสเราปิเสธเลย” แพรวาวว่าพลาลอบยิ้ม สายลมยิ้มออมา พลามอหิสาวอย่าอารม์ี
“เป็นารเริ่ม้นที่ีนะแพรว” สายลมว่าพลาสบาหิสาวอย่าอ่อนโยน
แพรวาวสบามอายหนุ่ม หัวใวน้อยเ้นึ้นมาอย่าแรราวับมีนมารัวลอในหัวใ นหวั่นไหวับารระทำที่อ่อนโยนนี้… แ่ มันะีไหมนะ???
หนึ่ปีผ่านไป
แพรวาวรัษาัวินยารามเวลาลอ เธอรู้สึว่าเธอีึ้นเยอะมา ารทำาน็เป็นไปอย่าราบรื่น อนนี้าเสมียนทนาย แพรวาวไ้เป็นทนายเ็มัวแล้ว แถมยัสอบเนิฯ ผ่านไปแล้วสอา นับไ้ว่าอัริยะริๆ ส่วนสายลมนั้น็เ่ไม่แพ้ัน เหลือเนิฯอีเพียาเียวเท่านั้น
“ีนี้แพรวทำเอไ้เลยนะ” สายลมว่าออมา เพราะามปิแพรวาวะเป็นทนายร่วมับสายลมเสมอ สายลมอยาให้แพรวาวลอลุยาน้วยัวเอ
แพรวาวลัเลเล็น้อย ่อนะพยัหน้ารับ
“ไม่้อัวล แพรวทำไ้ ี่อนหน้านี้ลมยัไม่้อพูอะไรเลย” สายลมว่าออมา แพรวาวยิ้มเล็น้อย ่อนะ้มลอ่านเอสาร่อ
สายลมมอแพรวาวพลาอมยิ้ม ่อนะถือแฟ้มเอสารเินออไปให้พ่ออนเ็น
“อบ็ีบเาสิ” บินทร์ว่าออมาลอยๆ ส่ให้สายลมหายใสะุ ส่วนแพรวาวทำปาาพื้นไปแล้ว
แพรวาวและสายลมหันมามอหน้าันเล็น้อย่อนะหน้าแออมา
บินทร์แอบยิ้มออมาเมื่อเห็นปิิริยาอทัู้่ หลายปีมานี้นเฝ้าูารระทำอสายลมและแพรวาวเสมอ ทั้สอนูเหมาะสมันี และูเหมือนะมีใให้ันไม่น้อย
“ูเ้าไอ์สิ ลูายเพื่อนพ่อมันทัมาปรึษาพ่อว่ามีนที่อบ ทำไี แปลเนาะวัยรุ่นสมัยนี้ อบเา็บอเารๆ สิ ลัวอะไร” บินท์ลอบถาม พลาอ้านอื่น
“เาลัวเสียวามสัมพันธ์ีๆ ไปหรือเปล่ารับ” สายลมว่าออมา่อนะลอบมอแพรวาว
แพรวาวหลบสายา่อนะอมยิ้มเล็น้อย “หรือบาทีเาอาะมอว่าัวเอยัไม่ีพอไหมะ”
บินทร์ยิ้ม่อนะรับเอสารไปเ็น “ไม่รู้สิ”
นมอแพรวาวับสายลมมาลอระยะเวลาที่ทำานร่วมัน ทำไมนะูไม่ออว่าสอนนี้แอบอบัน!
“พ่อ เี๋ยวลมไปทำีโม่อนนะ หมอนัให้นอนโรบาลืนนี้” สายลมว่า ่อนะหันไปหาแพรวาวเพื่อวนลับบ้าน
“แปปนะลม แพรวเ็บเอสาร่อน”
แพรวาวบอ ่อนะเ็บเอสารเ้าเป็นเล่มๆ และัวาอย่าเป็นระเบียบ
บินทร์มอลูายอนพลาลืนน้ำลายลำบา นี่็หนึ่ปีผ่านไปแล้ว ารทำีโมไม่มีผลที่ีึ้นเลย มีแ่เร่ัวยาแรึ้น แม้เ้าัวะไม่รู้ แ่สายลมนั้นผอมลเยอะมา
บินท์มอลูายอน้วยสายายาะาเา ่อนะหันหน้าหนีออไปมอนอหน้า่า
แพรวาวที่ัเอสารเห็นผ่านระ พลาลอบมอสายลมอย่าห่วๆ
“ป่ะ ลม” แพรวาววน ่อนะหันไปลาบินทร์และวาว่า “เอันพรุ่นี้นะะ สวัสี่า”
บินทร์และวาว่าเพียพยัหน้ารับ ่อนะมอสายลมและแพรวาวเินออาห้อไป
“นนึ็ึมเศร้า นนึ็มะเร็ ไม่ล้าบันลัวแหละรับลุ” วาว่าพูออมาอย่าเศร้าใ
บินทร์ยิ้มอ่อน ่อนะเียบไป ในในล้วนรู้ี ลูายอนูท่าะอยู่ไ้อีไม่นาน ารทำีโมรอบนี้เสียไปหลายล้านแล้ว...แ่ไม่ีึ้นเลย...
ภายในรถันหรู แพรวาวนั่เียบมาลอทา สายลมเอ็เ่นัน ทั้สอมลไปในวามิ ่อนที่...
“ลม/แพรว”
...ะพูออมาพร้อมัน
“แพรว่อนเลย” ลมบอ
“ทำีโมรอบนี้ให้แพรว่วยสลับเฝ้าับุแม่ไหม ท่านะไ้ไม่เหนื่อย” แพรวาวอาสา สายลมเียบไปรู่หนึ่
นสอิสอใ ทั้ไม่อยาให้แม่เหนื่อย แล้ว็ไม่อยาให้แพรวาวเห็นสภาพอนเอทีู่ไม่ไ้
“เี๋ยวเราบออีทีนึนะ” สายลมว่าออมา ่อนะหันไปถามแพรวาวเล็น้อย แล้วหันลับไปมอถนนอีรั้ “าวเอ็เถอะหยุยามาสามเือนอาารเป็นยัไบ้า”
“อือออ ็ีนะ” แพรวาวอบ
สายลมห่วนิๆ เพราะารหยุยานี้ไม่ใ่ารหยุยาามแพทย์สั่ แ่แพรวาวนั้นะหยุเอ
“แพรว็รู้สึปิอ่ะ ่วนี้แพรว็ทำอะไรไ้หลายอย่า สมาธิ็ี แพรวิว่ามันน่าะโอเแล้วนะ” แพรวาวว่าออมาอย่ามั่นใ สายลมเรียเล็น้อย
ในสามเือนนี้ แพรวาวื้อไม่ยอมไปามหมอนั แถมหยุยาเอโยไม่บอล่าว แม้ัวแพรวาวะไม่รู้สึอะไร แ่สายลมลับรู้สึว่า แพรวาว่อน้าหุหิและเรีย่าย
“ลับไปินีว่าไหม”
“ไม่อ่ะ แพรวอยาลอู่อน” แพรวาวื้อ ่อนะมอไปที่เสื้ออสายลม ใบหน้าสวยหวานหันหน้าหนี ผมสายลม เริ่มร่วแล้ว...
“อบใที่มาส่นะลมเี๋ยวพรุ่นี้แพรวาวไปเปลี่ยนะับุแม่นะ” แพรวาวว่าเสียใส ่อนที่ร่าเล็ะมอสายลมับรถไปอหน้าบ้านน
สายลมเินลมา่อนะยิ้มให้แพรวาว แล้วเินเ้าไปในบ้าน แพรวาวึเ้าบ้านัวเอไป
วาู่สวยเหลือบมอยาที่วาบนโ๊ะ ึ่นไม่ไ้ินมาสามเเือนแล้ว
่อนหน้านี้แพรวาวินยาามสั่ลอ รู้สึว่าอาารอยาายมันหายไปแล้ว และนไม่่อยร้อไห้ไม่่อยเศร้าแล้ว ทุอย่ามันอยู่ที่วามิ แ่เปลี่ยนวามิ แพรวาวเื่อแบบนั้น
หลายวันผ่านไป วันนี้แพรวาวและสายลมไ้หยุาน เพราะเป็นวันหยุราาร ทั้สอึัสินใไปเที่ยวทะเลันสอน
“แบบนี้เรียเทป่ะ” แพรวาวแวออมา สายลมหัวเราะอย่าเินๆ
“ั้นเป็นเทแรเนาะ” สายลมอบลับ แพรวาวอมยิ้ม
แม้สถานะอนนี้อทั้สอะเป็นเพียแ่เพื่อนร่วมาน แ่ทั้แพรวาวและสายลม็รู้ัวี ว่า่าน่ามีใให้ันและัน แ่หาถามว่าทำไมไม่บัน นั่นเพราะหนึ่เลย สายลมลัว และแพรวาว็ลัว...
“โห~” แพรวาวร้อออมา พลาระรถล แล้วะโหน้าออไปรับลม
ลิ่นไอเย็นาทะเลลอยเ้ามา พร้อมๆ ับสายลมและแอุ่นๆ
“ที่นี่พัทยา~” แพรวาวร้อเพล ่อนะลับเ้ามานั่ในรถีๆ หิสาวูื่นเ้น
สายลมอมยิ้ม ่อนะเลี้ยวรถเ้าอที่พัที่หนึ่ ที่นอไว้
หิสาวและายหนุ่มในุเสื้อยืาเยีน หิ้วระเป๋าลารถ ่อนะเินไปที่ล็อบบี้
“สายลม ที่อไว้สอห้อรับ” สายลมล่าว ่อนะยื่นบัรประานให้พนัาน
แพรวาวถ่ายรูปไปรอบๆ ่อนะหันมาเลฟี่ัวเอเล่น
“ป่ะ แพรว” สายลมบอ่อนะยื่นีย์าร์ให้หิสาว
แพรวาวรับเอาไว้่อนที่ทั้สอะเรียมเอาระเป๋าเ้าไปเ็บในห้อ
“เสร็แล้วไปิน้าวเที่ยที่ริมทะเลนะ แพรวเอร้านนึ”
“ไ้ๆ” สายลมามใ ่อนะเปิประูเ้าห้อ้าๆ หิสาวไป
แพรวาวเินเ้ามาในห้อ พลาัเรียมเสื้อผ้า แล้วยืนมออยูู่่ให่ๆ ่อนที่หิสาวะหยิบเอาุเรสยาวสีาวึ้นมาสวมใส่พร้อมับหมวฟาสีน้ำาลอ่อน
ริ้~~
เสียโทรศัพท์ัึ้น ส่ให้แพรวาวหันไปมอ
‘หมอเอม’
เป็นหมอเอม หมอเอมโทรมาหาเธอไ้หลายรั้แล้ว แ่แพรวาวไม่เยรับโทรศัพท์เลย
โทรมาเรื่อที่ไม่ไปามนัละมั้ แพรวาวิ่อนะเินออาห้อไปโยไม่สนใ้อวามาหมอเอม
ายหนุ่มรูปร่าสูผอมยืนอยู่หน้าห้อในเสื้อเิ้สีาว แพรวาวยืน้ออยู่พัให่ๆ ่อนที่ายหนุ่มะหันมามอ
สายลมเป็นผู้ายที่หล่อ หน้าา็ี ถึแม้ะออหวานไปบ้า
สายลมยืนมอแพรวาวอย่าอึ้ๆ ่อนะยิ้มออมา
“เราสวยใ่ไหมล่ะ” แพรวาวทั
สายลมยิ้มเิน ่อนะเินมาหาหิสาว
“สวยมา” เป็นประโยสั้นๆ แ่หัวใหิสาวลับเ้นระรัว
“ป่ะ ไปัน” แพรวาวยิ้ม ่อนะวนายหนุ่มไป หัวใวน้อยหวั่นไหวึ้นมา แพรวาวแอบลัว แ่็ื่นเ้นไปในัวเ่นัน
“วู้ววววว”
แพรวาวทำัวราวับเ็น้อย วิ่ไปามายหา สายลมโบพัุเรสสีาวอหิสาวให้ปลิวสยาย เรือนผมสีน้ำาลเ้มและหมวฟาูเ้าับุเรสและบรรยาาศอทะเล
สายลมยืนมอภาพรหน้า่อนะหยิบเอาโทรศัพท์มือถือึ้นมาถ่ายรูป
“าว!” สายลมเรีย่อนที่หิสาวะหันมา พร้อมๆ ับหมวฟาที่ปลิวไปับสายลม
แะ!!
เสียัเอร์ัึ้นพร้อมๆ ับภาพอหิสาวที่ปราึ้นในโทรศัพท์
สายลมยืน้ออย่าหลใหล ่อนะยิ้มออมา
“ลมมมม เหวอแน่เลย” แพรวาววิ่ไล่ามหมว ่อนะวิ่เ้ามาูรูปในโทรศัพท์อายหนุ่ม “โหหห”
“^^”
“ลมไปเป็นาล้อไ้เลยนะเนี่ย” แพรวาว่าออมาเสียริั “แอรอปให้เราหน่อยิ”
หิสาวว่า ่อนะหยิบเอาไอโฟนึ้นมา
สายลมยิ้มรับ่อนะ แอรอปภาพให้หิสาว
ร่าสอร่าเินพูุยันไปามายหา ่อนที่ะเินเ้าร้านอาหารริมทะเลร้านหนึ่ไป
โฮ่!ๆ
เสียหมาร้อัึ้นมา ส่ให้หิสาวและายหนุ่มหันไปมอ สุนััวสีาวนปุยูท่าะหลาเ้าอ
“น้อ มาไเนี่ย” สายลมว่า่อนะอุ้มน้อหมาึ้นมา
แพรวาวเห็นโอาสเหมาะึไ้ัเอร์ถ่ายภาพอย่าไว
แพรวาวลอบยิ้มในใ ่อนะเ็บโทรศัพท์เ้าในระเป๋าอัวเอ
“นัที้ไม่วิ่มั่วสิ” เสียร้อลนลานัึ้นมาาายหนุ่มนหนึ่
สายลมหันไปมอ่อนะใ “ไอ้ิน!!”
“เฮ้ย!! ลม!!” ไอินร้อทัออมา ่อนะวิ่มาหาทั้สอ
สายลมยิ้มรับ่อนะมอไปที่น้อหมา “อนายหรอ”
“เออเป็นโรึมเศร้านไ้ ยาหยีเลยื้อมาให้เลี้ยแ้เศร้าว่ะ แ่ลายเป็นโรประสาทแทนแล้ว” ไอินว่าออมาอย่าิล่อนะหันไปมอทาแพรวาว
หลัาหนึ่ปีที่ผ่านมา สุท้ายไอิน็ลับไปบับยาหยีนไ้ แ่รายละเอียสายลมไม่รู้อะไรเลย เพราะานยุ่ และไม่่อยไุ้ยหรืออยาถามเรื่อส่วนัวเพื่อนมานั
สายลมมอ่อนะแนะนำัวแพรวาวให้รู้ั
“นี่แพรวเพื่อนร่วมานเรา ส่วนแพรวาว นี่ไอินเพื่อนเราที่เธอน่าะรู้ั”
“รู้ัๆ เราเยเอันที่่ายแล้ว” แพรวาวว่าออมาพลานึถึมหาลัย สายลมและไอินเป็นเพื่อนี้ัน แ่ไอินปาไม่ีเท่าไรนั…
“ินเอี้ไหม!?”
เสียหวานร้อเรียออมาอย่าลนลาน พร้อมๆ ับหิสาวในุเรสปาไหล่ที่วิ่ออมา นี่ือยาหยีแฟนอไอิน
“พอีเลยยาหยี นี่สายลมเพื่อนเรานะ ส่วนนี่แพรวาว ูท่าะเป็นิ๊อสายลมว่ะ” ไอินว่าออมา่อนะระิบเสียแผ่วในประโยหลั
ยาหยีหันไปมอทั้สอน่อนะทัทายออมา
“สวัสีเรายาหยีนะ” ยาหยีว่าพลายิ้มหวาน ่อนะอุ้มเอานัที้ออามืออสายลม “เ้าัวเล็ อย่าวิ่ไปไหนมาไหนัวเียวสิ”
“ิน้าวันมาหรือยั?” สายลมวนทั้สอน หาแ่ไอินและยาหยีินมาแล้ว
“อนเย็นๆ เราัปาร์ี้ที่ริมายหาอ่ะ ลมับาวมาิ” ไอินวน
“พอีเลยเราเอาีาร์มา เี๋ยวไปเล่นเพลัน” สายลมอบรับ
แพรวาวหันไปมอลมอย่าอึ้ๆ “นี่ลมเล่นีาร์เป็น้วยหรอ”
แพรวาวถามออมา่อนะยิ้มๆ สายลมยิ้มอบ่อนที่อาหาระมาเสิร์ฟ
“เราไม่วนละ เี๋ยวเราไป่อนนะ” ไอินว่า่อนะูมือยาหยีเินาไป
“ไอินนี่ใ่เพื่อนสายลมที่เป็นโรึมเศร้าป่ะ” แพรวาวถามออมาอย่าสสัย
“ใ่ส่วนยาหยี็ือแฟนเ่ามันนั่นแหละ รีเทิร์นันนไ้” สายลมบ่นอุบอิบ “แ่มัน็มาเล่าให้เราฟันะ มันบอว่าเป็นเรื่อเ้าใผิอ่ะ แ่รายละเอียเราไม่รู้หรอ”
“อืมม นสอนไม่เ้าใัน แ่็ไม่ยอมุยไม่ยอมเลียร์ัน ไม่แปลใหรอที่ะทะเลาะัน”
“ใ่ อนแรมันเป็นแ่โรเรีย แ่ไอินน่ะมันเป็นน้อยว่าแพรวนะ หมอบอว่ามันเพิ่เริ่มเป็นในระยะเริ่ม้น ไม่ใ่โรึมเศร้าแ่เป็นภาวะึมเศร้าอ่ะ แ่าที่เ้าัวพู น่าะเป็นโรึมเศร้าแล้วแหละ”
“อ๋อ” แพรวาวอบรับในลำอ ่อนะัอาหารเ้าปา “เฮ้ย! อันนี้อร่อย”
แพรวาวร้อออมา ่อนะัอาหารใส่านสายลม
สายลมรับไปิน่อนะยิ้มออมา “หื้มม อร่อยริ”
“ร้านนี้แพรวหามาาไหนเนี่ย” สายลมถาม
“พวรีวิวร้านอาหารามทะเลอ่ะ พอีแพรวาวิามเพเอาไว้” แพรวาว่า่อนะแอรอปส่รูปให้สายลม
สายลมอบรับ่อนะมอหน้าออย่าใ “ถ่ายอนไหนเนี่ย!?”
เป็นรูปสายลมับน้อหมานั่นเอ
“น่ารัีนะ” แพรวาวเ๊าะสายลมเล็น้อย สายลมยิ้มเิน่อนที่ทั้สอะนั่ินอาหารัน่อ พลาพูุยไร้สาระ
หโมเย็น
สายลมเินไปที่ริมทะเล พร้อมับีาร์ในมือและอาหารบาส่วน
ไอินโบมือทัทาย ่อนที่สายลมและแพรวาวะไปนั่ล้าๆ
“เลือทำเลไ้เ๋ว่ะ” สายลมทัออมา เพราะที่ที่ไอินมานั่นั้น อยู่ใ้้นไม้นาให่ึ่มีร่มเา
ไอินยิ้มอย่าพึพอใ
“แพรวาวเยเป็นาวะใ่มั้ย” ยาหยีถามออมา แพรวาวพยัหน้ารับ
“รู้ัเรา้วยหรอ”
“รู้ัิ เรา็เป็นาวะเหมือนัน ะนิเทศอ่ะ” ยาหยีว่าออมา่อนะยิ้มหวาน “แ่เราเป็นรุ่นพี่แพรวปีนึน่ะ”
สอสาวุยันอย่าสนุสนานและเ้าันไ้ี สายลมและไอินลอบมอ่อนะยิ้มออมา
“รีเทินนไ้นะมึ” สายลมว่าเสียระิบ ไอินเพียยิ้มมุมปา เียบไปรู่หนึ่ หาแ่วาสาประายยาะาเาออมา
“มันเิเพราะวามไมุ่ยันนั่นแหละมึ เ้าใันผิอ่ะ” ไอินว่า่อนะเอาีาร์ในมือสายลมไปนัู่น
“แล้วมึับแพรวาวอ่ะ สรุปยัไเนี่ย” ราวนี้ไอินระิบถาม
“ููันอยู่ว่ะ” สายลมอบามวามเป็นริ “แู่ไม่ล้าบ”
“ทำไม ทำไมวะ” ไอินถามออมาอย่าสสัย ่อนะลอบมอเพื่อนอนแล้วพยัหน้ารับอย่าเ้าใ สายลมที่เอล่าสุับสายลมอนนี้ผอมลเยอะมา “อนนี้มึหนัเท่าไหร่เนี่ย?”
“าแปสิบเ็ อนนี้็หสิบสามว่ะ” สายลมว่าออมาเสียนิ่ เ้าใในสิ่ที่เพื่อนะสื่อ
ไอินมีสีหน้าที่ใ ระนเศร้าหมอ
สายลมบบ่าเพื่อนเบาๆ ่อนะสั่ใหู้นีาร์ให้เสร็
วาู่สวยหันไปมอสาวสาวทั้สอ ที่ำลัเรียมอาหารใส่าน ่อนะหันมามอไอินอีรั้
“มึูนสายใหู้หน่อยนะูอยาร้อเพลนึ”
“ไ้รับว่าที่ท่าน” ไอินแว “อนนี้มึผ่านี่าแล้ว”
“สามว่ะาแ่าวิอาา”
สายลมและไอินุยันเรื่อหมาย ไอินเอ็เป็นนัศึษาหมายเหมือนัน เพียแ่ไอินเินทาสายอัยาร
“อาหารเสร็แล้วหนุ่มหนุ่ม” ยาหยีว่าออมา่อนะเอาานมาวาเรียที่เสื่อ
ทั้สี่นั่พูุยเรื่อยเปื่อย แลเปลี่ยนวามรู้ และถามสารทุ์สุิบันไปมา
พระอาทิย์่อยๆ ลาลับฟ้า ่อนที่พระันทร์ะึ้นมาลอยแทนที่
ริ้!
เสียีาร์ัึ้นเบาๆ ามืออไอิน ่อนที่ไอินะร้อเพลออมา พร้อมๆ ีีาร์ไป้วย สร้าบรรยาาศอัน แสนอบอุ่น และเป็นวามทรำที่ี
ยาหยีและแพรวาวฮึมฮำามเสียเพล เพลไหนร้อไ้็ร้อ เพลไหนร้อไม่ไ้็แ่เอียอามัหวะ
“อ่ะ ลม”
ไอินว่าพลาส่ีาร์
สายลมรับีาร์ไปอย่าว่า่าย ่อนะปรับูนสาย่อเล็น้อย
ริ้ เสียีาร์ถูีเบาๆ ่อนที่สายลมะร้อเพลออมา พลามอไปที่แพรวาว้วยสายาที่หวั่นลัวแ่เ็มไป้วยวามปรารถนา
‘เธอือนในฝัน~ ที่ันรออยมา...
เธอือนาฟ้า ที่ส่มาให้ัน ไ้มี ีวิอยู่
เธอือนที่ัน เฝ้ามอและอยหลใหล
แอบมอเธออยู่เรื่อยไป ฝันว่าวันหนึ่ เธอะมอลับมา~
เฝ้าถามใูเรื่อยมา... ว่าันนั้นิเ่นไร~
ำถามือเธอหรือไม่ แ่ใ็บอใ่เธอ...
เธอือนนนั้น ที่ันรออยเรื่อยมา~
อยาะบอเธอว่า ันรัเธอ
แ่หัวใไม่ล้าพอ ทำไ้แ่พร่ำเพ้อ
เฝ้ามอเพียแ่เธอ และิถึเธอทุืนวัน’
แพรวาวฟัพลาน้ำาไหลออมาโยไม่รู้ัว
สายลมใ ่อนะว่าีาร์ล “แพรว...”
“อัวแป๊บนะ” แพรวาว่าเสียสั่น ่อนะลุเินาไป
“เี๋ยวเรามานะ” สายลมว่า่อนะเินามหิสาวไป
แพรวาวยืนออ รับลมอยู่ริมายทะเล ใบหน้าสวยร้อไห้ออมา
เสียฝีเท้าัึ้นาเบื้อหลั หิสาวยมือึ้นเ็น้ำาอย่าลวๆ
“แพรว...” สายลมว่าเสียอ่อน
“ไม่มีอะไรหรอลม แพรวแ่...”
“อโทษนะ” สายลมบอออมาเสียแผ่ว “มันอาะูเห็นแ่ัว แ่ลมอยาบอให้แพรวรู้”
แพรวาวหันมามอายหนุ่มทั้น้ำา
สายลมเินเ้าไปหาพลาเ็ราบน้ำาให้อย่าอ่อนโยน
สายลมร้อเพลนี้เพราะอยาบอวามรู้สึับแพรวาว ว่านิยัไ ให้มันัเน ทั้ๆที่น็ไม่รู้ว่าะอยู่อีนานไหม แ่ลับ...
“ลมไม่อยาเ็บมันไว้ในใ” สายลมว่าพลาบิ “แพรว แพรวะมอว่าลมเห็นแ่ัว็ไ้นะ แ่ลมรัแพรว รัมานานแล้ว”
สายลมว่า แพรวาวร้อไห้หนัึ้น สอมือเล็ยึ้นปิปานอย่าอึ้ๆ
“แพรว็รัลมเหมือนัน” แพรวาวว่าออมาทั้น้ำา เธอแพ้วามอ่อนโยนและสม่ำเสมออสายลม สายลมีใ “แ่แพรวไม่ใ่ผู้หิที่ีนานั้น”
“แพรวาวอย่าิแบบนั้น แพรวาวเป็นผู้หิที่ีที่สุที่สายลมเอมา แพรวอยห่ววามรู้สึนอื่น อยห่ววามรู้สึอลม แพรวใีับทุน แพรวเ้าในอื่นไ้ี แพรวเ่” สายลมว่าออมา แพรวาวน้ำาลอ สอมือเล็ถูยึ้นไปุมประสาน “ลมอยาอแพรวาวบนะ”
“...”
“แ่มันเห็นแ่ัวเินไป ลมรู้ัวี” สายลมว่าออมาเสียสั่น แพรวาวร้อไห้ออมา “ลมอยู่ไ้อีไม่นาน ีโมที่ทำไปมันไม่เห็นผลเลย”
“...” แพรวาวไม่พูอะไร หาแ่ร้อไห้หนัึ้น
“แพรว ลมอให้แพรวลับไปินยาไ้ไหม? อย่าน้อยนว่าหมอะสั่ให้แพรวเลิ อย่าหยุยาเอเลยนะ”
แพรวาวพยัหน้ารับ
“ลม บับแพรวนะ” แพรวาวอ้อนวอน นิมานานแล้ว แม้ะเป็น่วสั้นๆ ที่รู้ว่าอนา้อเิอะไรึ้น แ่นไม่อยาเสียายทีหลั
“...แ่แพรว...” สายลมเสียแผ่ว หัวใสั่นไหวอย่าเ็บปว
“แพรวไม่สน ่อให้ลมะอยู่ไ้อีไม่นาน” แพรวาว่าพลาสะอื้น “แพรวอยาใ้่วเวลาที่ีที่สุับลม แพรวอยาสร้าวามทรำที่ีๆับลม”
“...”
“บับแพรวนะลม” แพรวาวอ้อนวอนอีรั้ พลาสบามอไปที่ายหนุ่ม
สายลมไม่อบ หาแ่ร้อไห้ออมา ่อนที่ทั้สอะอันพลาสะอื้นไห้ทัู้่
วาู่สวยสบมอันทั้น้ำา
่อนที่ริมฝีปาะสัมผัสันอย่าอ่อนโยน นั่นือำอบ ำอบที่ไร้ึ่เสียใๆ แ่หัวใลับรู้ี...
สามเือนผ่านไป
ารทำีโมอสายลมยัที่เรื่อยๆ ัวยาแรึ้น ผิวหนัามร่าายายหนุ่มไหม้เพราะสารเมี ทำให้้อใสุ่แนยาวลอเวลา และในวันนี้…
ายหนุ่มรูปร่าสูผอม ใบหน้าหล่อเหลา อยู่ภายใุ้สูทสีาวภายในห้อัานเลี้ยนาให่ อโรแรมื่อั อไม้และโมไฟระย้าถูประับประาอย่าสวยาม
่อนที่หิสาวในุฟูฟ่อสีาวลายอไม้ปัเพระเินออมา
“เหนื่อยมั้ย”
“นิหนึ่” หิสาวอบรับ
่อนทีู่่บ่าวสาวะเินไป้านหน้าประู เพื่อ้อนรับแ
ใ่แล้ว ารแ่าน...
านวิวาห์อ
นาย สายลม ธีรพันเมศว์ ❤️ นาสาว แพรวาว ลั่นวิมล
เนื่อาแพรวาวไร้ึ่าิมิร พ่ออสายลมึอาสาเป็นาิทาฝั่ผู้ให่ให้
แม้ะรู้ัันไม่นาน แ่ทั้สายลมและแพรวาว่ามอว่าเหมาะสมที่ะแ่านัน วามรัไม่ำัเรื่อระยะเวลา และ้วยสุภาพอสายลม แพรวาวอยาที่ะแ่านให้ไวึ้น
เิมทีสายลมไม่อยาแ่ เพราะนรู้ีว่าอยู่ไม่นาน แ่แพรวาว็รั้น...
บรราทนายวาม อัยาร และท่านผู้พิพาษาำนวนไม่น้อย่ามาร่วมาน พอๆ ับบรราเหล่าเพื่อนๆ อแพรวาวและสายลม
สายลมและแพรวาวยืนียิ้มนเหือแห้ ารแ่านไม่ใ่ไม่เหนื่อยเลย
พิธีำเนิน่อไปเรื่อยๆ ามั้นอน สายลมและแพรวาว่ามอหน้าันอย่ามีวามสุ ่อนที่ะถึเวลาอาฟเอร์ปาร์ี้ หาแ่นที่ ร่วมาน มีเพียเพื่อนสนิทอสายลมอย่าไอินและยาหยี ับเพื่อนอแพรวาวไม่ี่นเท่านั่น
ทั้สอ่าเป็นพวมีเพื่อนน้อย แ่เป็นที่รู้ัเยอะ
ารที่สายลมและแพรวาวแ่านันนั้น สร้าวามแปลใให้เพื่อนร่วมรุ่นที่มหาวิทยาลัยเป็นอย่ามา
วาว่าร้อไห้ออมาอย่าึ้ใ ่อนะอ่ายสายลมราวับเ็น้อย “ผมไม่ิเลย ฮึ ฮือออ ว่าพี่ะมีวันนี้”
“ไอ้นี่หนิ” สายลมยี้หัววาว่าอย่าเอ็นู ่อนที่แพรวาวะเินเ้ามาในุเรสระโปรสั้นัวใหม่
“พอีเลยว่า พรุ่นี้พี่ะแ่ใบทนายให้ว่านะ มีเพื่อนพี่นนึะให้ว่าวาม่วน แ่พี่ะไปฮันนีมูน”
“โอ้ยพี่ านแ่ทั้ที หยุพูเรื่อาน่อนนะรับ เพื่อนพี่นไหนรับเนี่ย!?”
“ิิ” แพรวาวหัวเราะออมา
สำหรับแพรวาวนั้น ็ลับไปินยาามที่สายลมอ แพรวาวโนหมอเอมุไปุให่ ารหยุยาเอโยหมอไม่ยินยอมมีวามเสี่ยมาๆ เพราะ่อให้เราูปิี แ่หามีอะไรระุ้นเพียเล็น้อย ะหลุไ้่ายมา
“ีใ้วยนะน้อาว” เสียหวานใสว่าออมาาหมอเอม แพรวาวยมือไหว้
“อบุหมอเอมที่มาร่วมานแพรวนะะ แล้ว็อบุที่หมอเอมูแลแพรวมาลอเลย่ะ”
“หมอเห็นแพรวมาุนี้ไ้หมอ็ีใ” หมอเอมว่าออมา ่อนะอวยพรทั้สอแล้วเินออาานไป หมอเอมไม่ไ้ร่วมานเลี้ยหลัแ่ เพราะมีเส่วน นไ้ในแผนิเวนหนึ่โวยวายเรียหาแ่หมอเอม หมอเอมึ้อไป
แพรวาวและสายลม่ายืนพูุยับเพื่อนที่ไม่ไ้เอันมานาน ่อนที่ทั้สอะเินมาหาันอย่าเหนื่อยอ่อน
ร่าเล็ุัวไปับแผ่นอว้าอร่าสู
“โอยยย เหนื่อย” แพรวาวรวนราออมา
สายลมหัวเราะพลาอปลอบหิสาว ่อนะถามออมาเสียเบา “ลัวมั้ย”
“ลัวอะไร” แพรวาวถามในะที่ยัุอยู่ับหน้าอ
“ลมอา…”
“ไม่้อพูนะ…” แพรวาวว่าัออมา นรู้ีว่าสายลมะพูอะไร เพราะสายลมพูมาลอ แพรวาวึไ้อบออไป้วยเสียที่หนัแน่น “แพรวลัวทุวันเลยลม แ่แพรว็รัทุวันเหมือนัน นั่นเพราะมีลมนะ… แพรวอยาทำมันให้ีที่สุ”
ว่าบ หิสาว็โน้มัวไปูบายหนุ่มอย่าอ่อนโยน
่อนที่เสียนรีะบรรเลึ้นพร้อมๆับเหล่าายหนุ่มหิสาวที่ออไปเ้นรำันอย่าสนุสนาน
แพรวาวและสายลม็ร่วมเ้น้วย ่อนที่ทั้สอะูบันอีรั้อย่าอ่อนโยน ท่ามลาเสียแวานรอบ้า
ไม่ี่วัน่อมา หานับย้อนลับไปแล้วานแ่านเป็นไป้วยี
และวันนี้ือวันฮันนีมูนวันที่สออทัู้่
ายหนุ่มในสภาพเปลือยเปล่านอนมอหิสาวที่อยู่อยู่้าๆ อย่าอ่อนโยน เิมทีสายลมไม่อยาทำแบบนี้ หรือถ้าทำ็อยาป้อัน หาแ่นุยับแพรวาวแล้ว แพรวาวอยามีลู อีอย่าพอิูอีที หาแพรวาวมีลู ลู็อารั้แพรวาวให้อยู่่อไ้หลัาไม่มีสายลม...
สายลมลูบหัวแพรวาว้วยวามรั ่อนะไอออมาเบาๆ โลหิสีแิออมาเล็น้อย
สายลมมีใบหน้าเร่เรีย ่อนะลุเินไปล้ามือและเปลี่ยนเสื้อผ้า
ร่าสูาแฟ่อนะไปนั่มอทะเลหมอที่ระเบีย
นับแพรวาวนั่นมาฮันนีมูนันที่น่าน ึ่รับ่วฤูหนาวพอี ไอลมเย็นพัผ่านมา ทำให้สายลมหนาวสั่น ร่าสูหยิบเอาเสื้อลุมึ้นมาสวมใส่ เลืออนนั้นน้อยลมา ทำให้หนาวไ้่าย
“ลม”
เสียเล็ัวเีย ว่าออมาาหิสาว ่อนที่แพรวาวะลุลา เีย แล้วเินไปเ้าห้อน้ำ ่อนะเินามายหนุ่มออมา้านนอ
“หนาวอยู่มั้ย” แพรวาวถามอย่าห่วๆ สายลมส่ายหน้า
“อาาศำลัีเลยแหละ”
สายลมว่าออมา ่อนะริฟาแฟิน
แพรวาวนั่มอภูเาเียวีเบื้อหน้า พลาถ่ายรูปวิวเ็บไว้ ่อนที่ทั้สอะถ่ายรูปู่ันเป็นที่ระลึ
“ิิ” แพรวาวหัวเราะอบใ่อนะแอรอปรูปส่ให้สายลม
สายลมยอมรับ พลาิบาแฟไป้วย
“ลม ิอะไรอยู่หรือเปล่า?” แพรวาวถามออมาอย่าห่วๆ เมื่อสีหน้าอายหนุ่มูไม่ีนั
“ป่าวหรอ แ่ิว่าหลัานี้ะทำยัไ่อ”
“...อืมมมม ฮันนีมูนเสร็แล้ว็~ ลับไปทำานมั้” แพรวาวว่าพลาหัวเราะ ่อนที่สายลมะหัวเราะออมาเบาๆ
“านเยอะไปหม” สายลมบ่นไม่ริันั
แพรวาวเอียอบไหล่อีฝ่าย่อนะหลับาพริ้ม
“เื่อไหม แ่่อนแพรวไม่เยเื่อในวามรัเลยนะ”
“ทำไมล่ะ”
“แพรวมีแฟนเยอะมานะ แ่็เลิันไป แพรวเอมาทุรูปแบบเลย ทั้ารเลิแบบไร้เหุผล ทั้ารโนนอใ ทั้ารโนเพื่อนรัหัหลั” แพรวาวิ่อนะเศร้าใเมื่อนึถึอนา ่อนที่วาู่สวยะลอไป้วยน้ำา สิ่ที่นลัวที่สุในีวิ ือารเปลี่ยนแปล และารายาอนที่รั ารที่ไม่มีเาในีวิ มันะเป็นยัไนะ? “ลม...”
“หืม?”
“ลมะไม่หายริๆ หรอ” แพรวาวถามออมาเสียสั่น
“...หายสิ ้อหายแน่ ไม่้อห่วนะ ลมะอยู่ับแพรวอีนาน” สายลมว่าเสียเบา ่อนะเ็น้ำาให้หิสาวอย่าอ่อนโยน ทั้ๆ ที่ในในรู้ี ว่ามันอีไม่นาน...
แพรวาวยิ้มทั้น้ำา ่อนะออีฝ่ายพลาถูหัวไปมา
“หมอเอม็บอว่าอาารแพรวีึ้น”
“ส่วนให่โรึมเศร้าเรื้อรั รัษาันสามถึสี่ปี เี๋ยวแพรว็หายแล้ว” สายลมว่าออมา หลัๆ นศึษาเรื่อนี้บ่อยมา
แพรวาวยิ้ม ่อนที่สายลมอุ่นๆ ะพัเ้าหาร่าทั้สอ
สายลมที่อยโอบอนสอนไว้...ไม่ว่าะยามใ ยามทุ์ยามสุ สายลมะอยปลอบประโลมอย่าอ่อนโยน
สามปีผ่านไป
หิสาวในุสูททาารับรอบรูปึ้นมามอ ่อนะวาลับโ๊ะ เสียอ้อแอ้้านหลััึ้น่อนที่แพรวาวะหันไปยั้นเสีย
ร่าเล็ๆ เินเาะแะมาหาน
แพรวาวเ้าไปอุ้มเ็น้อยไว้่อนะยิ้มหวานออมา
“ว่าไะนเ่”
“มัมมัม” เ็น้อยวัยสามปีร้อออมา ่อนะยำมือไปมา “หม่ำๆ”
แพรวาวยิ้ม ่อนะอุ้มเ็น้อยไปวาที่เ้าอี้ รับประทานอาหารอเ็
“น้อาวเหนือรอแม่แปปนึนะะ” แพรวาวว่าเสียอ่อนโยน ่อนะเินไปเรียมอาหารมาให้ลูน้อยอน
ไอรัเินออมาารัว ่อนะถือถ้วยุปมา้วย “พอีเลยาว เอาุปให้เหนือนะ”
ไอรัว่าออมาอ่อนโยน
หลัาแ่าน พ่ออสายลม บินทร์ไ้ทำารื้อบ้านหลั้าๆ ที่แพรวาวเ่า ่อนะทุบทำทาเื่อมิันเป็นเรือนหอให้แพรวาวและสายลม
แพรวาวนำุปมาเป่าให้หายร้อน ่อนะป้อนาวเหนืออย่าอ่อนโยน
“เี๋ยวแม่ป้อน่อเอ าวไปทำาน่อนเลย เี๋ยวสายนะ” ไอรัว่าออมา แพรวาวล่าวอบุ่อนะึ้นไปหยิบแฟ้มเอสาร้านบนห้อ
“ไป่อนนะลม แพรวรัลมนะ” แพรวาวว่าออมา พลามอรอบรูปายหนุ่มใบหน้าหล่อเหลานหนึ่ ่อนที่หิสาวะเินออาห้อไป
นายสายลม ธีรพันเมศว์
าะ 22 ธันวาม 2540
มระ 15 เมษายน 2569
้วยรัและิถึ สายลม
---------- (END) ----------
ารทำใบมอบันทะ ือ ทนายวามผู้รับีไม่สามารถไปศาลในวันนัพิารา ึมอบอำนาให้ทนายวามนอื่นหรือเสมียนทนายไปยื่นำอเลื่อนี่อศาลในวันนัพิาราเพื่ออเลื่อนีไปอีนัหนึ่
ความคิดเห็น