คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : บทที่ 1 สายลมที่เหนี่ยวรั้ง
“ทำบ้าอะไร!!!!” ่อนที่ร่าเล็ะร่วหล่นลไป ้อมือเรียวเล็ถูว้าเอาไว้อย่าไวแล้วถูึลับมาโอบไว้ โยมีรั้วระเบียั้นผ่านสอร่า
ายหนุ่มใบหน้าหวานสุภาพ มีใบหน้าีเผือ ร่าสูอยู่ในุนไ้อโรพยาบาล ู็รู้ว่าเป็นผู้ป่วย
“นายน่าะเ้าใีหนิ” หิสาวถามออมา ่อนที่ร่าเล็ะถูอุ้มอย่า่ายาย ลับมายืนในที่ที่มั่นและปลอภัย
“เ้าใบ้าอะไร!” ายหนุ่มวา
หิสาวเียบไป ่อนะมอุผู้ป่วยในโรพยาบาลเียวันอายหนุ่ม พบว่านละสีับอน
“อืออ” หิสาวอบรับในลำอ ่อนที่ร่าเล็ะสะบั้อมือออ “นายัอารม์ันแล้วล่ะ”
“ารอยาาย้อมีอารม์้วยหรือไ”
หิสาวไม่อบ หาแ่ร่าเล็หันหลัให้ายหนุ่ม ่อนะมอไปเบื้อหน้า มอออไปสู้ท้อฟ้าว้าให่ สายลมอ่อนๆ ีโบพัเ้าับใบหน้าหวาน ส่ให้ผมสยายปลิวไป้านหลั
“ิให้ถี่ถ้วนอีหน่อย” ายหนุ่มล่าวเสียเรีย
“ิมาสามเือนแล้ว” หิสาวอบพลายิ้ม ่อนะ้มหน้ามอมือน้อยๆ อน “ิถี่ถ้วนแล้ว มันีที่สุแล้ว”
“ทำไมล่ะ พ่อแม่เธอล่ะ”
“...ายหมแล้ว”
“...” ายหนุ่มเียบไปรู่หนึ่ ่อนะพูออมาเสียแผ่ว “นที่เธอรัล่ะ”
“็มีนะ แ่แล้วไ?”
“เธอไม่ห่วพวเาบ้าหรอ”
“ะห่วทำไม ่าน่ามีีวิเป็นอัวเอ สุท้าย ใรๆ ็้อาย”
“...เธอไม่รััวเอเลยหรือไ” ายหนุ่มถามออมา น้ำเสียูท้อแท้
“นายนี่ไม่เ้าใอะไรเลยนะ” หิสาวว่าอย่าหุหิ ่อนที่ประูาฟ้าะเปิอออย่าแร
หมอเอมวิ่ึ้นมา พร้อมับบุรุษพยาบาล ้วยใบหน้าที่ื่นระหน
“น้อแพรวาว! ใเย็นนะะ ึ้นมาทำไมบนนี้ะ?!”
“แพรวมารับลม่ะ” หิสาวอบยิ้มๆ หมอเอมมอไปที่เสาน้ำเลือ ับสายน้ำเลือที่ถูระาออ ่อนะมอไปยัหิสาวอย่าไม่ไว้ใ
“ยัไลไปับพี่หมอ่อนนะะ” หมอเอมล่าววนออมาเสียอ่อน
“...่ะ” หิสาวรับำอย่าว่า่าย ่อนะหันมายิ้มให้ายหนุ่มแล้วเินาไป
บุรุษพยาบาลเินเ้ามาสอบถามายหนุ่ม ายหนุ่มอบามวามริ ่อนที่บุรุษพยาบาลลันว่า ะล็อประูาฟ้าโรพยาบาลันเอาไว้เผื่อรีเ่นนี้อี
ภายในห้อสี่เหลี่ยมนาลา แพรวาวนั่มอรูปภาพ้าผนัอย่าเหม่อลอย ่อนะมอไปที่หิสาวในุาวน์สีาว หรือ หมอเอม หมอประำัวอแพรวาวที่เินเ้ามาพร้อมแฟ้มเอสารในมือ
“เี๋ยวหมอเอมะปรับยาให้น้อแพรวนะะ” หมอเอมว่า่อนะนั่ลบนเ้าอี้บุหนัสีำฝั่ร้ามโ๊ะทำานับแพรวาว
“ปรับทำไมะ?” แพรวาวถามอย่าสสัย
“แพรวอาารแย่ลนะะ วันนี้หมอเอมรู้นะะ น้อแพรว...” หมอเอมว่าเสียอ่อน วาู่สวยมอสบหิสาวอย่าห่วใย
“...แพรวแ่ิว่านั่นีที่สุ่ะ” แพรวาวอบพลา้มหน้ามอมือนเอ ่อนะมอไปที่หมอเอมอย่าริั
“หมอเ้าในะะ สารเมีในสมออน้อแพรว สั่ให้น้อแพรวทำแบบนั้น ยัไินยาามที่หมอสั่นะะ ิสะว่าินวิามินี อย่าไปิว่าัวเอป่วยเลยนะะ”
“...่ะ” แพรวาวรับำ ่อนที่หมอเอมะสั่่ายยาให้ใหม่ แล้วให้พยาบาลพาแพรวาวลับไปยัห้อพั
ถัไปอี้าน
“สายลม ไปไหนมา!” ายหนุ่มัวผอมแห้สภาพูบโทรมะโนพลาร้อไห้ออมา
“ูไปรับลมมา”
“ูไม่เ้าใ ทำไมเา้อทิู้วะ ูไม่เหลือใรแล้วนะ” ายหนุ่มว่าพลาร้อไห้ “แม่ อยาายว่ะ”
“ารอยาายมัน่ายนานั้นเลยหรอวะ” ‘สายลม’ ถามออมา
“มึไม่เ้าใหรอ” ายหนุ่มว่าอย่าแ่อน ่อนะเสมอไปทาอื่น
“เออ ูไม่เ้าใอะไรเลย เพราะูน่ะ อยาที่ะมีีวิอยู่่อ” สายลมอบออมาเสียเรียบ พลามอเพื่อนอนนิ่
อีฝ่ายสะุ้ัว ่อนะหันลับมามอ้วยใบหน้าที่เปลี่ยนไป “ลม...”
“เอาเหอะ มึ็อย่าพึ่เล่นโเียล อย่าไปาม่าว พัผ่อนและินยาให้มาๆ มีอะไรโทรหาูไ้เสมอ เี๋ยวูมาหา” สายลมว่าับทออมา
“นละึเลยนะมึ” อีฝ่ายว่าเสียอ่อน
“ไม่เป็นไร เพื่อนัน”
“...ลม อบในะ”
“อือ” สายลมรับำในลำอ ่อนะนั่เหม่ออยู่สัพั “ูไป่อนนะ”
“ลม... มึ้อหายนะเพื่อน สู้ๆ”
ายหนุ่ม หรือ ‘ไอิน’ ล่าวออมาพลายำปั้นึ้น
“ถ้ามึห่วู ็อย่าิาย่ายๆ อี อยููู่่อน”
“...ูะพยายาม”
ายหนุ่มว่า ่อนะเินออไป
ทำไมผู้นมามายที่นี่ล้วนอยาาย นไม่เ้าในเป็นโรึมเศร้า หรือนที่มีภาวะเรียสู แ่สิ่ที่สายลมมั่นใ ือสายลมอยามีีวิอยู่่อไป…
“ไปไหนมาลู” เสียหวานว่าออมา หิวัยลานใบหน้าูบอบ มอบุรายอนพลาเินมาพยุไปที่เีย เมื่ออีฝ่ายลับเ้ามาในห้ออน
“ลมไปหาินมา”
“เฮ้อ แ่ละนนะ” หิลานว่าออมา ่อนะหันไปปลอแอปเปิล่อ
“วันนี้ลมเอแพรวาว้วย”
“แพรวาว??” หิลาน หรือแม่อสายลม ‘ไอรั’ ล่าวออมา “น้อแพรวาวที่อยู่้าบ้านเรา แล้วเป็นเพื่อนร่วมรุ่นับลมน่ะหรอลู?”
“ใ่รับ แ่อีฝ่ายเหมือนะำผมไม่ไ้” สายลมอบเสียอ่อน พลามวิ้วมุ่น นึย้อนถึเหุาร์วันนี้ ็เิห่วอีฝ่ายึ้นมา
“เอ๊ แม่็ว่าเาหายไปนาน เามาทำอะไรที่นี่ล่ะ” ไอรัว่า พลาหยุปลอแอปเปิล แล้วหันมามอลูายอนอย่าใส่ใ
“ผมเอเา…พยายามระโึรับ”
“าเถร!!” ไอรัอุทานออมา วาเบิโพล
“พ่อแม่อแพรวาวายแล้วหรอรับ” สายลมถามออมาเมื่อนึึ้นไ้
“ใ่ลู แม่ไม่ไ้เล่าหรอ”
“ไม่รับ ผมพึ่รู้” สายลมว่าพลาเม้มปาแน่น
“็วันรับปริาพวลูนู่นแหละ พ่อแม่แพรวาวเาับรถมาาเียใหม่ โนสิบล้อน ายยันเลย” ไอรัพูพลาสสารแพรวาว “เฮ้อ เ็นนั้น วันเิเา้วย”
สายลมนิ่เียบพลานึถึหิสาว พลันเิหหู่ สสาร และเศร้าใ มันเป็นเรื่อที่ทุ์ใมา วันสำัสอเรื่อในหนึ่วัน ้อพัลเพราะเหุาร์แบบนั้น...
“แ่เาูไม่เศร้าเลยนะรับแม่ ที่ผมเอเา เาูมีวามสุมาเลย”
“ลม แม่็ไม่เ้าใหรอนะ ถ้าเามีวามสุนั่นมัน็เรื่อี... ไม่สิ ไม่ใ่ เาะระโึนี่เนาะ แม่ไม่ใ่หมอหรอนะ แ่นที่เป็นโรึมเศร้าน่ะ ถ้าหาพยายามระโึแล้วยิ้ม แสว่าเาเอทาออที่ีที่สุในีวิอเาแล้ว” ไอรัล่าวออมา ่อนะหยุนิ่ไปราวับิบาอย่า
“เ้าิน็อยู่ึเียวับหนูแพรวาว ถ้าไปหาเ้าิน ลม็ลอุยับแพรวาวบ้าสิ”
“ผมไม่รู้ว่าแพรวาวอยู่ห้อไหนรับ”
“นั่นสินะ” ไอรัล่าว ่อนะมอนาฬิา “ลมเรียมัวนะลู ใล้ไ้เวลาแล้ว”
“รับแม่” สายลมล่าว ่อนะนั่รอบนเีย รอเวลาที่หมอะมาให้ีโมน...
ไม่ผิ สายลมอายุเพียยี่สิบหปี แ่ลับเป็นมะเร็ลำไส้ให่ระยะที่สอ ้วยวัยเพียแ่นี้ นล้วนเสียาย และไม่เ้าใว่าทำไมใรๆ รอบัวน้ออยาาย ทั้ๆ ที่นอยามีีวิ… ให้นานว่านี้…
็อๆๆ
“เิรับ” สายลมานรับ ่อนที่พยาบาละเ้ามาพลายิ้มแย้ม
“เี๋ยวเรามาเริ่มทำีโมันนะะ” พยาบาลสาวล่าวอย่าอบอุ่น สายลมยื่นแนให้อย่าว่า่าย
ารทำีโมนั้นมีหลายแบบ แ่อสายลมเป็นแบบีเ้าเส้นเลือ โยารหยร่วมับสารน้ำเ้าทาหลอเลือำ
สายลมมอแนอนที่ไหม้าารทำีโมเล็น้อย ่อนที่ใบหน้าหล่อะ้อไปยัพยาบาลอย่าสสัย
“ะ? ุสายลมมีำถามอะไรไหมะ”
“พอีผมมีเพื่อนเป็นโรึมเศร้า ทำไมเาอยาายนัรับ แถมเาูมีวามสุมา้วย ไม่เหมือนนอยาายเลย” สายลมแอบถามถึอาารอแพรวาว
“สำหรับผู้ป่วยโรึมเศร้านะะุสายลม เป็นเพราะสารเมีในสมอทำานผิปินะะ ามปิลไอสมอเรา มีลไารป้อันวามิอยาายสูมา่ะ แ่เพราะสารเมีในสมอไม่เท่าัน ทำให้ผู้ป่วยอยาายนั่นเอ่ะ ้อรับประทานยาสม่ำเสมอนะะ เพื่อนุสายลมไ้หาหมอหรือยัะ?”
“รัษาัวอยู่ที่นี่รับ”
“ีมาเลย่ะที่รัษา ว่าแ่รัษานานหรือยัะ ปล่อยไว้นานไม่ีนะะ และาที่ฟัุสายลมพูมา เพื่อนุสายลมื้อยาไหมะ อาารมีวามสุับารายนั้นถือว่าเป็นหนัมาเลยนะะ ไม่ั้น้อแุ้หมอเ้าอไ้ ให้อยปรับเปลี่ยนยาให้่ะ”
“อบุมาเลยรับ”
“่ะ ไว้ยาหลอนี้หมเรื่อะันะะ เี๋ยวะเ้ามาอีรอบหนึ่่ะ ุสายลมพัผ่อนไ้เลยนะะ” พยาบาลสาวล่าวอย่าะาน ่อนะยิ้มแย้มพลาเินออาห้อไป
“รับ อบุรับ” สายลมานรับามหลัอย่าสุภาพ ่อนะมอแนอน พลาเอนัวลไปับเียแล้วหลับาล้าๆ
“ลมพั่อนนะลู เี๋ยวแม่ลไปื้ออแป๊บนึนะ” ไอรัล่าว สายลมพยัหน้ารับ ่อนที่ไอรัะเินออาห้อไป
หาถามนว่าทำไมถึ้อใส่ใแพรวาวมานานั้น เรื่อมันเิึ้นเมื่อสามปี่อน สมัยที่สายลมอายุยี่สิบสามปี
ในมหาวิทยาลัยื่อััหวัรุเทพ แพรวาวและสายลมเป็นเ็นิิศาสร์ แพรวาวเป็นนที่มีพลับวร่าเริ แ่มใส ่าับนที่นิ่เียบ และเ้าสัมไม่เ่
ไม่พอ แพรวาวยัไ้เียรินิยมอันับหนึ่ อสาา และไ้เอแทบะทุวิา เรียไ้ว่าเป็นนที่เ่มาๆ ถึมาที่สุนหนึ่
นั่นทำให้แพรวาว่อน้าัในแววะ และสายลม่อน้าสนใแพรวาว แ่นั่นมัน็แ่รั้าเียว เพราะแพรวาวมีแฟนแล้ว สายลมึไ้ัใไป
โีที่บ้านอทั้สออยู่้าัน หาแ่แพรวาวเ่าบ้านอยู่ับเพื่อนอีสอน และูเหมือนว่าะไม่รู้ันเลย
แม้ะเยเ้า่ายและอยู่อเียวัน แ่สายลม็อยู่นอสายาแพรวาวเสมอ
ไม่ใ่เพราะนไม่หล่อ สายลมเป็นผู้ายที่หน้าาีมา แ่เพราะโลส่วนัวสูและ่อน้าเป็นนริั ึเ้าับนไ้ยา
ิไปิมา ไม่รู้ว่านานเท่าไหร่ เสียี้ยาวๆ ็ัึ้น
สายลมปุ่มเรียพยาบาลทันที
“หมแล้วรับ” สายลมอบลับับปุ่มเรีย ่อนที่ประูห้อะถูเปิเ้ามา
ไอรั แม่อสายลมับพยาบาลนั่นเอ
“เสร็พอีรับแม่”
“โอเ้าลู อบุมานะะ” ไอรัล่าว่อนะหันไปอบุพยาบาล “แม่่าย่ายาให้ลูเรียบร้อยแล้วนะ เี๋ยวเปลี่ยนุแล้วลับบ้านัน ่อนลับไปเยี่ยมเ้าิน้วย แม่ื้ออเยี่ยมมาแล้ว”
“ีเลยรับแม่” สายลมล่าว ่อนที่พยาบาละเินเ้ามาอีรั้ พลาถอสายน้ำเลือให้น
“เรียบร้อยนะะุสายลม” พยาบาลล่าวสุภาพพลายิ้ม สายลมยิ้มรับ ่อนร่าสูะเินลาเียอย่าเื่อ้า และเินไปเปลี่ยนเสื้อผ้าในห้อน้ำ ไม่นาน็ออมา้วยสภาพเสื้อเิร์ล่อัวับาเสแล็สีำ
“แม่ลไปรอที่รถ็ไ้นะ เี๋ยวลมเอาอไปเยี่ยมแป๊บเียว แล้วเี๋ยวลมามไป” สายลมล่าว
ไอรัรุ่นิเล็น้อย ่อนะมอไปที่ลูายอนอย่าห่วๆ “ลมเพิ่ทำีโมเสร็นะลู ไหวหรอ”
“ไหวรับแม่ แม่ไปรอผมที่าเฟ่่อน็ไ้รับ”
“…เอาั้น็ไ้้ะ” ไอรัล่าว ่อนที่ะเินนำออาห้อไป
สายลมยืนมอระเ้าผลไม้ ่อนะหยิบระเ้าทั้สอิมือไป้วย
หน้าห้อผู้ป่วยหมายเล 403 สายลมยืนถือระเ้าผลไม้ทั้สอ้า ที่หูมีหูฟับลูทูธเสียบอยู่ที่หู ่อนที่หูฟัะระพริบไฟสีฟ้าออมาราหนึ่
“ฮัลโหล มึอยู่ไหนอ่ะ ูมาหามึที่ห้อแ่ไม่เอ” สายลมว่าเสียเรียบ สอมือถืออเยี่ยมพะรุพะรั
‘ูำลัลับ พอีูมาทำแผล มึเ้าไปรอในห้อเลย’ ปลายสายอบลับมา
สายลมทำามที่บอ ร่าสูเินเ้าไปรอในห้อ
ไม่นานนั ประู็เปิออ เป็นไอิน ที่มือ้ายเ็มไป้วยผ้าพันแผล
“รอนานป่าววะ” ไอินถามออมาเสียเรียบ
สายลมส่ายหน้าเบาๆ ่อนะยื่นระเ้าอฝาให้
“แมู่ฝาให้มึหนึ่อัน”
“อ้าว แล้วอีอันล่ะ” ไอินถามออมา เพราะเห็นว่ามีอฝาสออัน
“อู” สายลมโห ริๆ แล้วเป็นอไอินนี่แหละ แ่สายลมะแอบเอาไปให้แพรวาว ถึแม้ไม่รู้อีฝ่ายะอยู่ไหน็าม แ่สายลมิว่าะไปถามพยาบาลเอา...
“มึะใหู้ หรืออฝาอมึวะ”
“มีนใหู้มา”
“อ๋อ เ”
“เ็บไหมเพื่อน”
สายลมถามออมา ไอินู้อมืออนที่เ็มไป้วยผ้าพันแผล ่อนะทาบไปที่หน้าอเบาๆ
“ไม่เ็บเท่ารนี้ว่ะ”
“…” สายลมพยัหน้ารับ “ทีหลั็อย่ารี้อมือัวเออี”
“เออ ูรู้แล้ว อโทษเว้ย”
ไอินนั้นป่วยเป็นโรเรีย และมีภาวะึมเศร้าเล็น้อย สาเหุมาาารที่เลิับแฟนที่บันมาเือบสิบปี หลัาเลิัน ไอินมีภาวะเรียสู และทำร้ายร่าายัวเอบ่อยรั้
สายลมเห็นไอิน่อยำแพและระหลายหน บารั้็เหม่อลอยนัวเอเือบโนรถน
ล่าสุเป็นหนั ือรี้อมืออัวเอนเือบาย และนี่ือ้นเหุที่ทำให้ไอิน้อมาอยู่ที่โรพยาบาล
“เออมึรู้มั้ยว่าูเอใร” ไอินว่าออมาพลาุ้ยอฝา
“ใร?”
“แพรว าว” ไอินว่าเน้นำ พลาทำาโ ทำให้สายลมยืัวรในทันที “ใสุ่นไ้อยู่นะเว้ย เหมือนูเปี๊ยบเลย แ่โหว่ามาเยี่ยมเพื่อน”
“อย่าไปยุ่เลยน่า” สายลมล่าวำหนิ
ไอินเบะปาพลาส่ายหัวไปมา ่อนะหยิบเอาแอปเปิลึ้นมาัโยไม่ยอมล้า
“แล้วแพรวาวอยู่ห้ออะไร มึรู้ป่าว” สายลมแอบถาม
“ไหนไม่ใหู้เสือไ” ไอินแวแรและ่อน้าหยาบ
สายลมมอเพื่อนัวเอนิ่เิำหนิ
“อโทษรับๆ” ไอินว่าเสียอ่อน ่อนะส่ายหัวอย่าเอือมๆ
“ห้อสี่ศูนย์เ้า” ไอินว่า่อนะึ้นมานั่บนเีย ไไม่รู้นะเห็นบอว่าห้อเพื่อนน่ะ”
“อืม” สายลมอบรับในลำอ
“นี่ยัแอบอบอยู่อีหรอ”
“…”
“นานมาเพื่อน เอาเลยพ่อทนายวาม” ไอินแวอีรั้
แน่นอนว่า สายลมนั้นเป็นทนายวาม และเป็นมาไ้สอปีแล้ว และอนนี้นำลัศึษาเนิบัิอยู่ เป้าหมายอสายลมือารเป็นผู้พิพาษา แ่สายลมไม่รู้ว่านะอยู่ถึอนนั้นไหม…
“แล้ววันนี้มึเป็นไบ้า” ไอินถาม
สายลมูแนึ้น พลาถแนเสื้อล
“โห… เมีแรมาอ่ะ มันไหม้มาเลยนะเพื่อน” ไอินล่าวอย่าห่วๆ ่อนะหยิบเอายาึ้นมาิน
“้อใส่เสื้อแนยาวไปอีนาน” สายลมว่าพลายิ้มๆ ่อนะมอไปที่นาฬิา อีห้านาทีหโมเย็น หนึ่ทุ่มะเยี่ยม “ูไป่อนนะ”
“อ้าว ทำไมวันนี้รีบั” ไอินถามอย่าสสัย เพราะปิสายลมะอยู่ยันหมเวลาเยี่ยม
“แมู่รออยู่ที่าเฟ่อ่ะ อีอย่า ทำีโมวันนี้เพลียว่ารั้ไหนๆ เลยะลับไปนอนแล้ว” สายลมโห ไอินพยัหน้ารับ ่อนะโบมือส่เพื่อนน
“ฝาอบุแม่เรื่ออฝา้วยนะเว้ย” ไอินะโนไล่หลั
สายลมเินออมาาห้อ ่อนะมอไปที่ป้ายหน้าห้อ 403 'นายไอิน ปทุมทัพ'
ร่าสูเินไปามทาเิน ่อนะหยุยืนอยู่หน้าห้อ 409 'นาสาวแพรวาว ลั่นวิมล'
็อๆๆ
“เ้ามา่ะ” เสียหวานภายในห้อล่าว ่อนที่สายลมะเปิประูเ้าไป หิสาวเลิิ้วึ้นอย่ามึน “???”
“เอ่อ สวัสี” สายลมล่าวอย่าเินๆ
“มาผิห้อป่าวะ?” แพรวาวถามออมาอย่าสสัย สายลมเม้มปาแน่น ูท่าะำนไม่ไ้อีามเย
“แพรวาว เราเอ” สายลมล่าวเสียแผ่ว แพรวาวมวิ้ว
“นาย …อ้อ!!!” แพรวาวพยัหน้า ่อนะยิ้มเ็ๆ “นายนที่ห้ามันระโึหนิ”
เอ่อ เธอำไ้แ่นี้ริๆ สินะ สายลมิในใ
“เ้ามาห้อเราไ้ไอ่ะ ะมาห้ามอะไรเราอีล่ะ” แพรวาวถามอย่าเ็ๆ “ออนุาไม่สุภาพนะ เราไม่่อยอบนายเลยว่ะ แถมูเหมือนเราะอายุเท่าัน้วย”
แพรวาวล่าว
สายลมแอบอึ้ นิสัยแพรวาวเปลี่ยนไปมาริๆ
“ริๆ แล้วเราอยู่บ้าน้าเธออ่ะ” สายลมล่าวเสียแผ่ว ่อนะแนะนำัวเอออมา “เราื่อสายลม”
“บ้าน้าเรา…บ้านไหน?”
“บ้านเ่า่วมหาลัยอ่ะ” สายลมบอ ่อนะเินถือะร้าเ้าไปใล้ึ้น “แม่เราื่อไอรั นที่อบทำอาหารไปให้เธอับเพื่อนบ่อยๆ”
“อ๋อออออ” แพรวาวว่าเสียั “นายนี่เอ นายมืมนที่อบแอบมอเรา”
“หะ??” สายลมมึน
“ิว่าเราไม่รู้เหรอ? ว่านายแอบมอเราลออ่ะ” แพรวาวบอ ่อนที่ะมอไปยัระเ้าอฝา
“เยี่ยมเราหรอ? แล้วรู้ห้อเราไ้ไ”
“ไอินบออ่ะ เพื่อนเราเอ บอว่าเอเธออยู่หน้าห้อนี้” สายลมบอ ่อนะวาะร้าอฝาลบนโ๊ะ้าเีย
“ปามา” แพรวาวลอบบ่นไอิน ่อนะหันมามอสายลมที่้อนไม่วาา “?”
“อนนี้เป็นไบ้า” สายลมถามออมาอย่าห่วๆ
แพรวาวมอ ่อนะยิ้มเบาๆ
“เบื่อนิหน่อยที่ไม่ไ้ายอย่าที่หวั” แพรวาวล่าวประเสียเรียบ สายลมเียบไป รู้สึพูไม่ออ
“ินยาหรือยั?”
“…ินแล้ว” แพรวาวบอ หาแ่ยาบนโ๊ะลับเ็มทุแผ แพรวาวมอ่อนะแ้ัว “ินหมไปแล้วแผนึ”
“อ๋อ” สายลมรับำ
“แล้วนายเป็นอะไรอ่ะ เห็นใสุ่นไ้” แพรวาวถามออมาอย่าสสัย พลามอายหนุ่มอย่าสำรว
“…เรา…เป็นมะเร็อ่ะ” สายลมอบามร รู้สึว่าไม่มีอะไรที่้อปิบั
“…เสียใ้วยนะ” แพรวาวล่าวเสียเรียบ ไม่รู้ะปลอบใยัไ เพราะนเอ็อยาะายอยู่แล้ว
“อื้อ” สายลมอบรับในลำอ ไม่ไ้ว่าอะไร่อ
“แล้วอนนี้นายทำอะไรอยู่”
“เป็นทนายอ่ะ ำลัเรียมสอบเนฯ”
แพรวาวนิ่เียบ ่อนะมอไปนอหน้า่า
“ีเนอะ” แพรวาวพูเสียเรียบ ่อนะหันมามอายหนุ่มอีรั้ ใบหน้าสวยโทรมยิ้มอ่อน ทว่าวาู่สวยไร้วี่แวววามมีีวิีวาเ่นที่วร “ส่วนเราไม่ไ้ทำอะไรเลย ไ้แ่นอนโ่ๆ อยู่โรพยาบาล ะาย็ยัายไม่ไ้เลย”
“…แ่เราอยามีีวินะ มีอะไรหลายอย่าที่เราอยาทำ” สายลมบอ
“เราไม่มี …แม้ระทั่วามห่ว ในทุสิ่ทุอย่าในีวิอเรา มัน็หมลไปแล้ว” แพรวาวอบลับ ่อนะมอไปที่นาฬิา “หมเวลาเยี่ยมแล้วล่ะ อบุนะ ยินีที่ไ้รู้ั สายลม”
แพรวาวไล่ส่ายหนุ่ม ่อนะนึถึอี่าๆ อน
แรเริ่มเิมทีเป็นแ่ปัหาเล็ๆ าเรื่อในวัยเรียนวบนเรื่อสัมในโรเรียน พอโึ้นภาระ็เยอะึ้น วามรับผิอบ วามเรียวามัน็มีมาึ้น
เิมทีแพรวาวเอปัหาเ่นนี้ลอ แ่ทุปัหาย่อมมีทาออเสมอ
แ่ใระไปรู้ว่าปัหาเล็ๆ น้อยๆ พวนี้ ที่ใรใร็้อเอ แพรวาวลับสะสมมันเอาไว้นเิเป็นวามเรีย
เมื่อวามเรียไม่สามารถหาทาออไ้ ทำให้เิวามเ็บ แพรวาวเ็บทุสิ่ทุอย่าที่เ้ามาในีวิน้อระเบิออมา ทำให้เิวามสัมพันธ์ที่แย่ๆ ับใรหลายหลายน ในหลายๆ รั้ วบนระทั่เรื่ออรอบรัว นั่นทำให้นไม่เหลือใรริๆ
ความคิดเห็น