คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ธีมที่หนึ่ง บทนำ ให้สายลมได้พาข้าก้าวผ่านฟากฟ้า
ธีมที่ 1 สายลม
บทนำ
ให้สายลมไ้พา้า้าวผ่านฟาฟ้า
ำโปรย
แพรวาว หิสาวที่เป็นโรึมเศร้า ้อารที่ะายลอเวลา แ่เธอลับพบับ สายลม ที่โอบอเธอไว้ อยเยียวยารัษาเธอ และยึเหนี่ยวิใอเธอเอาไว้ ประุั่สายลมที่อบอุ่น ที่อยปลอบประโลมในทุสถานาร์ เรื่อราววามรัอทั้สอะเป็นเ่นไร ับวามรัที่เิึ้นอย่า้าๆประุสายลมที่พัผ่านเ้ามาอย่าอ่อนโยน และผ่านไป...
#สายลมที่โอบอและปลอบประโลม
ำเือน
มีาพยายาม่าัวาย และบีบั้นทาอารม์
'ทุย่า้าวอีวิเรานั้น
ล้วนเปรียบเสมือนุหนึุ่
าุหนึ่ไปยัุหนึ่ และ
อีุหนึ่ไปยัอีุหนึ่
ทุุเสมือนุเริ่ม้น
และทุุเริ่ม้น เสมือนุบ'
ปึ!
“ั้นอนนี้...มันเป็นุบสินะ”
เสียหวานแผ่วเบา ว่าออมาอย่าเอื่อยเื่อย
หนัสือเล่มบาสีแในมือเล็ผ่ายผอม ถูวาล้าเียอย่าแผ่วเบา
สอเท้า้าวลาเีย้าๆ มือเล็ผอมแห้พยุับเสาน้ำเลือ เลื่อนเินออไปาห้อสี่เหลี่ยมสีาวสะอาา
ทุย่า้าว ้าวผ่านไป ้าๆ และมั่น เหมือนับหนัสือเล่มนั้น
ันเลือเอ ันัสินใเอ ไม่ว่าะ้าวนี้หรือ้าวไหนๆ ล้วนเป็น ารัสินใที่ีแล้ว แ่้าวนี้ ือุไหนนะ หนัสือไม่ไ้อธิบายถึุ ‘รลา’ เลยนี่นา...
แ่ถ้าเรารู้ ‘เป้าหมาย’ อเราแล้ว มัน็ะเป็น ุที่นำพาไปยั ุบ...
“น้อแพรวาว ะไปไหนะ” เสียหวานสุภาพว่าออมาาทา้านหลั ‘แพรวาว’ ะัเท้าเล็น้อย ่อนะหันไปยิ้มอ่อนหวานให้ับู่สนทนา ผู้มาเยือนระทันหัน
“แพรวอยาพัผ่อนน่ะ่ะ” แพรวาวว่าออมาพลายิ้มอย่ามีวามสุ
ู่สนทนาสาวในุาวน์พยัหน้ารับ มอไปยัทิศทาที่ผู้ป่วยะมุ่หน้าไปอย่าลัเลใ
“หมอเอมะ นไ้ห้อหศูนย์เ็ ร้อไห้ไม่หยุเลย่ะ พยายามะ่าัวายให้ไ้เลย่ะ” เสียเรียอย่าร้อนใเอ่ยึ้นมาััหวะารสนทนา
หมอเอมืนสิ ่อนะสั่ให้เรียมยานอนหลับ และยาระับประสาทไปแู่่สนทนาใหม่ หรือผู้่วยพยาบาลสาว แล้วหันลับมาหาู่สนทนาเ่าอย่าแพรวาวอีรั้
“น้อแพรวไปสวนผ่อนใใ่ไหมะ? เี๋ยวเสร็แล้วพี่หมอะไปหาน้อแพรวนะะ รอพี่หมอ้วยนะ” หมอเอมว่าอย่าอ่อนโยนึ่บัับ
แพรวาวพยัหน้ารับ มอหมอสาววิ่ออไป
สวนผ่อนใเหรอ...
แพรวาวยิ้มน้อยๆ ่อนที่สอเท้าะลาเสาน้ำเลือเินไปามทา เลี้ยว้ายหน้า็ะถึสวนผ่อนใแล้ว... แ่เปล่าเลย แพรวาวเลี้ยววา มุ่รสู่าฟ้า...
ทุย่า้าวอเรา มันือสิ่ที่แพรวาวัสินใ
ประูาฟ้าเปิออพร้อมๆ ับสายลมที่พัีรอบหน้าเล็ แพรวาวหลับาพริ้มพลายิ้มอย่ามีวามสุ
ร่าเล็ผอมถอสายน้ำเลืออออย่าไม่ลัวเ็บ เลือาารถอสายน้ำเลือไหลริน้าๆ ่อนที่ร่าเล็ะหมุนัวอ้าแนรับลม ให้สายลมโอบอและผ่านพ้นไป
ใบหน้าสวย หาแ่โทรม ยิ้มออมาอย่ามีวามสุ เท่าที่ไม่เยมีมา่อน
“สายลมะพา้าโบยบินไปหนแห่ใ? หรือะให้้า้าวไปบนนภา” เสียหวานร้อเพลออมาอย่าไร้ทำนอ ่อนที่ร่าเล็ะเินไปหยุอยู่ที่ปลายอบอึสู
รอเท้านไ้ถูถอออ และัวาอย่าเป็นระเบียบ แพรวาวปีน้ามรั้วั้นออไป พลา้มมอไปเบื้อล่า
วามสูแปั้นนี้ หานลัววามสู ะไม่มีทาึ้นมาไ้เลย...
แพรวาวิพลาอ้าแนรับลมอีรั้ ่อนที่ร่าบาะหันหลัและหายหลัเอนัวลไป เรียมทิ้ิ่สู่เบื้อล่าามแรโน้มถ่วอโลใบนี้...
ความคิดเห็น