คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : บทที่ 2 ข้อเสนอของสายลม
“น้อแพรวาวะ น้อแพรวาวไม่ไ้ินยาที่หมอเอมให้เลยนะะ” หิสาวในุาวน์ล่าวว่าออมาเสียุ “ป้าแม่บ้านเห็นยาในถัยะนะะ”
“…” แพรวาวนิ่เียบไม่รู้ะพูอะไร เพราะนั่นือเรื่อริ
“แพรวไม่ไ้ป่วยนะะหมอ มันอยู่ที่สภาพิใอแพรว”
“น้อแพรวอาะมีวามเื่อแบบนั้น แ่ลไในสมออน้อแพรว สารเมีไม่เท่าันนะะ”
“แล้วหมอรู้ไ้ไะ ว่าสารเมีในสมอแพรวไม่เท่าัน เรา็ไม่ไ้มีารรวสมอันนี่ะ” แพรวาวเถีย
“ถ้าั้นน้อแพรวมาหาหมอทำไมะ?”
“…”
“หมอว่าน้อแพรวรู้ัวนะะ สิ่ที่หมอ้อาร ือหมออยาให้น้อแพรวินยาามที่หมอให้นะะ” หมอเอมล่าวออมาอย่าสุภาพ ใบหน้าสวยแสวามเป็นห่ว
แพรวาว้มหน้าหลบสายา “น้อแพรวลอเื่อหมอ ลอินยาามที่หมอสั่ แล้วน้อแพรวะรู้ ว่าวามิน้อแพรวเปลี่ยนไปมาน้อยแ่ไหน”
“…”
“ไ้ไหมะน้อแพรว ถือว่าหมออ”
“่ะ”
“่ะ ถ้าั้นน้อแพรวอยู่โรพยาบาลอีัสามอาทิย์นะะ ให้หมอไ้รู้ว่าน้อแพรวินยาริๆ แล้วหมอะปล่อยให้น้อแพรวลับบ้าน เราะไ้รู้ถึผลลัพธ์อยา้วย”
“… พอแพรวมีประันนี่ หมอให้นอนเยอะเลยนะะ” แพรวาวแวแร หมอเอมยิ้มเล็น้อย
“นั่น็ส่วนนึ่ะน้อแพรว หลัๆ เพราะน้อแพรวไม่ยอมินยา หมออยาให้น้อแพรวอยูู่อาารับหมอนะะ”
“่ะ”
“่ะ เี๋ยวน้อแพรวไปรอหมอที่ห้อนะะ หมอะให้พยาบาลเอายาัวใหม่ไปให้” หมอเอมว่า่อนะบาอย่าลไปในระาษ ่อนที่แพรวาวะอัวลับห้อัวเอ
ร่าเล็ูบผอมเินไปามทา ่อนะหยุอยู่ที่หน้าห้อ พลามอไปเบื้อหน้าอย่าสำรวปนำัน
ายร่าสูใบหน้าหล่อเหลารูปร่าุ้นา ยืนถืออไม้และระเ้าผลไม้อยู่หน้าห้ออเธอ เป็นสายลม...
“นายอีแล้วหรอเนี่ย” แพรวาวทัอย่าอึ้ๆปนบันับท่าทาอสายลมทีู่ลัเลและัวล
สายลมหันลับมา้วยท่าทาเลิ่ลั่ ่อนะูอไม้และระเ้าผลไม้ในมือึ้น “มาเยี่ยมอ่ะ”
“เ้ามาิ” แพรวาวอนุา ่อนะเินนำายหนุ่มเ้าห้อไป
สายลมเินามเ้ามา พร้อมับวาอเยี่ยมไว้ที่โ๊ะ้าเีย
“วันนี้ไม่ทำานหรอ” แพรวาวถามออมาอย่าสสัย นนนีู้ว่าเหลือเินถึมาเยี่ยมเธอไ้ สนิท็ไม่สนิทแท้ๆ
“ทำ พอีว่าเป็นทาผ่าน เราำลัะไปบ้านลูวาม”
“ั้นไม่น่าเสียเวลามาหาเราเลยนะ” แพรวาวพูพลายิ้ม ่อนที่พยาบาละเินเ้ามาพร้อมถายา และอธิบายถึยาัวใหม่แ่ละนิ ่อนะเินออาห้อไป
“ไหนว่าินหมไปหนึ่แผไ” สายลมถาม เสียเิำหนิ
“…” แพรวาวไม่อบ เพียแ่ยิ้มแห้ๆ
ร่าเล็และร่าสู ุยสารทุ์สุิบันเล็น้อย ่อนที่สายลมะอัวลับไป
“ไว้เรามาเยี่ยมใหม่นะ”
แพรวาวพยัหน้ารับ หาะให้พูไป นที่มาเยี่ยมน็มีเพียสายลมเพียนเียว เพราะเพื่อนอแพรวาว หายไปหมแล้วนับแ่วันที่แพรวาวระเบิอารม์ออมา นั่นทำให้แพรวาวรู้ว่า...ทุน่าบเธอเพื่อผลประโยน์ และไม่มีใรริัสัน
แพรวาวนั่เล่นบนเีย ่อนะมอยาในมือ ร่าเล็ัสินใแะยาออมา ่อนะอ่านวิธีารรับประทาน
“สัรั้แล้วัน” แพรวาวัสินใที่ะลอินยาู หาแ่ยาัวนี้้อิน่อนนอน
ร่าเล็นั่เหม่อบนเียพลานึถึอี
แพรวาวนั้นไม่่อยะพูาีๆ ับพ่อแม่มานั ้วยเหุผลทาอายุที่ห่าัน ทำให้เิ่อว่าามวัย แ่็ไม่ใ่ว่าะุยไม่ีลอ เพียแ่ว่าุยีไ้ไม่นาน ็ะมัะทะเลาะันเสมอ
แพรวาวิเสมอว่าพ่อแม่ไม่เ้าในเอ ึัสินใที่ะลอออาบ้านมาเรียนที่่าัหวัู ถามว่าแพรวาวรัพ่อแม่ไหม แพรวาว็อบไ้เ็มปาว่า รั
เพียแ่ไม่สามารถรัไ้สุใ รอบรัวไม่ใ่เฟโนสำหรับแพรวาว พวเาไม่เ้าใในัวแพรวาว
“าลเวลาเปลี่ยน นเปลี่ยน” แพรวาวพึมพำ ในอีนเอเป็นนที่โลสวยเสมอ และมัะมอโลในแ่ี เป็นนที่ร่าเริ ยิ้มแย้ม แ่มใส แ่ใระไปิว่าอนนี้ีวิเ่าๆ นั้น ไ้หายไปแล้ว นไม่เยมอโลในแ่ีอี่อไป ทุอย่าเ็มไป้วยวามโหร้าย ารมีีวิอยู่่าเหนื่อย เธอ เหนื่อยเหลือเิน
เิมทีแพรวาวมีวามิที่อยาาย าวามเรียและวามเหนื่อยในารเรียน มันสะสมมาลอ เรื่อยๆ ทุเวลา ยิ่โนาหวัมาๆ ยิ่ันัวเอ
แพรวาวเอหลายอย่าในีวิมามาๆ ทั้เพื่อน นรั รอบรัว และอะไรหลายๆ อย่า แพรวาวมับอัวเอว่า่ามันเสมอ แล้วเ็บไว้ในใ ลายเป็นารสะสม แ่มันเริ่มหนัึ้นหลัาที่พ่อแม่เสีย…
นรู้สึไม่เหลือใร เพื่อนๆ ที่มีแม้ไม่ริใแ่็พอมีิ่อบ้า แ่็ไม่ไ้เ้าในเอมานานั้น หลัๆ ือแพรวาวไม่อยาให้ใรรู้ ว่าัวเอนั้นเป็นโรึมเศร้า เพราะลัวะโนมอว่าไม่ี หรือลัวโนมอว่าแปลๆ นไม่ไ้้อารเรียร้อวามสนใาใร โยเพาะาเพื่อนๆที่อยับผิและพร้อมนินทานเสมอ...
วามิในแ่ี วามโลสวย วามร่าเริ ยิ้มแย้ม แ่มใส ในัวแพรวาวนั้นหายไป นลายเป็นนที่มอโลในแ่ลบ และมอทุนในแ่ลบ
ิไปเรื่อยเปื่อย สายลม็พัเ้ามาทาหน้า่า ทำให้แพรวาวนึถึหน้าอายหนุ่มนหนึ่ึ้นมา
สำหรับสายลมแล้ว แพรวาวเอ็มอในแ่ลบเ่นัน นมัะมอผู้นที่เ้ามาหาน้วยวามิแ่ลบ มันเป็นลไารป้อันัวอย่านึอแพรวาว แม้มันะไม่ยุิธรรมทสำหรับอีฝ่ายทีู่่ๆ็โนอิ แ่นั่นมัน่วยไม่ไ้ วามิแพรวาวเป็นแบบนั้น
ในอีายหนุ่มนนั้นเป็นเพื่อนร่วมรุ่นที่ะ เาเป็นนเ็บัวไม่่อยุยับใร แ่มัะแอบมอนเอเสมอ นบาที็รู้สึรำาใ
สายลมเป็นนยัน สอบไ้ที่สอลออั้นปี บาทีารที่สายลมมอนบ่อยๆ อาเป็นเพราะารแ่ัน เพราะแพรวาวนั้นไ้ที่หนึ่ลอ
แพรวาวิพลาื่นมนเอ นเอนั้นมีพรสวรร์ แ่สายลมนั้นมีพรแสว ่าไม่ยุิธรรม แ่มันือเรื่ออวามเป็นริ นเราเิมามัไม่เท่าัน บานเรียนรู้แบบเียวัน แ่็รับผลแห่ารเรียนรู้ไ้่าัน เหมือนับวลีหนึ่ที่ล่าวเอาไว้ว่า ไม่ว่าุะเป็นแมวสีอะไร ุ็ับหนูไ้ แม้ารับหนูะ่าัน...
ิไ้ันั้น แพรวาว็นึย้อนึ้นมา หานไม่ป่วย นะทำอะไรอยู่นะ? ีวิอนนี้่าว่าเปล่าเหลือเิน... เหนื่อยั
สามอาทิย์ผ่านไป
แพรวาวนั่อยู่ในห้อสี่เหลี่ยมนาเล็ พร้อมับหมอเอมในุาวน์สีาว
“อาารเป็นไบ้าะน้อแพรวาว วามรู้สึ่วนี้”
“ีอย่าที่หมอบอริๆ ่ะ” แพรวาวอบามวามริ หลัารุ่นิมาพัให่
“ียัไะ?” หมอเอมถามพลาบาอย่าลในระาษ
“็ี่ะ ไม่ไ้รู้สึว่าอยาายเท่าไหร่ แ่รู้สึเบื่อและไม่มีอะไรทำ่ะ” แพรวาวล่าวพลาิ
หมอเอมพยัหน้ารับ พลาำพูแพรวาวลในระาษ “ถ้าอย่านั้นหมอะให้ินยาัวเิมไป่อนนะะ แ่ว่าหมออาะเพิ่มยาัวใหม่เ้าไปนิหนึ่เนาะ”
แพรวาวพยัหน้ารับอย่าว่า่าย
“่ะน้อแพรวาว ถ้าอย่านั้นอนนี้็ออาโรพยาบาลไ้แล้วนะะ แล้ว็อีสามสัปาห์ หมอะนัน้อแพรวาวมาูอาารันอีทีนะะ”
“่ะ” แพรวาวานรับ
“ว่าแ่น้อแพรวาวะ ถ้าเิน้อแพรวาวให้ะแนนัวเออนนี้ วามรู้สึอน้อแพรวาวเ็มหนึ่ร้อย น้อแพรวาวให้ัวเอเท่าไหร่ะ”
“…” แพรวาวเียบิไปรู่หนึ่ ่อนะอบออมา้วยเสียที่เรียบนิ่ พลายิ้มออมา “ัสิบถึสิบห้ามั้ะหมอ”
“โอเ่ะ ถือว่าอยู่ในเ์ที่น้อยมาเลยนะ ไว้เี๋ยวยัไเอันใหม่อีสามสัปาห์นะะ” หมอเอมว่าพลายิ้ม
แพรวาวล่าวอบุ ่อนะเินออาห้อไป
และเป็นเ่นเิม สายลมยืนอยู่หน้าห้อ
“นี่นายะมาเยี่ยมทุวันเลยรึไ” แพรวาวว่าออมา เพราะนับั้แ่เอันที่าฟ้ารั้นั้น ทุวัน สายลมะมาเยี่ยมนพร้อมอฝาเ็มไม้เ็มมือเสมอ โยอ้าว่าผ่านมาบ้าล่ะ นัลูวามทานี้บ้าล่ะ มาเยี่ยมเพื่อนนอื่นบ้าล่ะ... ู็รู้ว่าไม่เนียน
สายลมไม่อบเพียแ่ยิ้มแห้
“่อไปไม่้อมาเยี่ยมแล้วนะ” แพรวาวบอออมา ่อนที่สายลมะเหวอไปเล็น้อย พลาพยัหน้ารับ้าๆ ูแล้วน่าสสาร
แพรวาวยิ้มำ ับท่าทาอายหนุ่ม
“วันนี้หมอให้เราออาโรพยาบาลแล้วอ่ะ”
“อ๋อ” สายลมพยัหน้ารับ รู้สึโล่ใและยินี
หลายวันมานี้ สายลมมาเยี่ยมแพรวาวลอ ไ้มีารพูุย แลเปลี่ยนวามิัน ทำให้สนิทันในระับหนึ่
“เ้ามาิ” แพรวาวว่า ่อนะเินนำเ้าห้อไป
สายลมเินามเ้ามาอย่าว่า่าย
แพรวาวเินไปทีู่้เสื้อผ้า ่อนะหยิบเอาเสื้อผ้าออมา แล้วัใส่ระเป๋าใบให่ บ่บอให้รู้ว่าหิสาวอยู่ที่นี่เป็นเือนแล้ว
“อยู่ที่โรพยาบาลนานหรือยั” สายลมถามอย่าสสัย
“สอเือนว่า” แพรวาวอบ่อนะยัเสื้อผ้าลในระเป๋า
สายลมพยัหน้ารับอย่าเ้าใ่อนะเปลี่ยนำถาม
“ะลับยัไอ่ะ” สายลมถามออมา้วยวามสสัยปนาหวั
“…เรียแท็ี่มั้” แพรวาวอบ ่อนะยัเสื้อผ้าลไปในระเป๋าอย่าเิม
“ให้เราไปส่ไหม” สายลมอาสา
“ไม่ทำานหรอ”
“ลูวามเลื่อนนัเราอ่ะ” สายลมว่าอย่าไม่ใส่ใมานั
“เรใอ่ะ แ่รบวน้วยนะ” แพรวาวอบ ส่ให้สายลมลอบยิ้มออมา
โรอรถอโรพยาบาล
“พัที่เิมหรือเปล่า” สายลมถามออมา ่อนะ่วยยระเป๋าอแพรวาวึ้นรถ “หรือว่าพัที่ไหน”
“พัที่เิมอ่ะ”
“หารับเพื่อนเหมือนเิมหรอ”
“ป่าวหรอ เราเ่านเียว” สายลมพยัหน้ารับ ่อนะเปิประูให้แพรวาวเ้าไปนั่ในรถ
แพรวาวเินเ้าไปนั่ในรถพร้อมๆับสายลมที่ปิประูให้อย่าเบามือและระมัระวั ว่าะไปหนีบหิสาว แพรวาวมอามสายลมที่เินอ้อมไปนั่ประำที่นั่นับ ใบหน้าสวยอมยิ้มออมา นานแล้วที่ไม่มีนใส่ในเ่นนี้ แม้ะเล็น้อย แ่มันรู้สึไ้เป็นอย่าี
“พาสาวึ้นรถบ่อยอ่ะิ ูเียนนะเรา” แพรวาวแวแร ทั้ที่รู้อยู่แ่ใว่ามันือวามสุภาพอสายลม
“แพรวาวนแรเลย” สายลมอบ่อนะับรถออไป “ว่าแ่…เ่าเือนละเท่าไหร่อ่ะ”
“หมื่นสอ่อเือน” แพรวาวอบ
“โห! ถือว่าแรนะ” สายลมล่าวเสียเรีย “ถ้าไม่ไหวบอเรานะ”
“ทำไม? สายลมะ่ายให้เราหรอ?” แพรวาวว่าำๆ หาแ่สายลมยัมีใบหน้าเร่เรีย ่อนที่ะพูออมา้วยเสียริั
“แพรวาวเป็นนเ่ เราาเสมียนน่ะ เราะ้าแพรวาวให้มาเป็นเสมียนทนายเรา สนใไหม?” สายลมว่าพลาอรถรไฟแ “หรือแพรวาวสอบไ้ทนายหรือยั”
แพรวาวอึ้ไปเล็น้อย ่อนะส่ายหน้าเบาๆ
“ยัอ่ะ ั้แ่พ่อแม่เราเสีย เรา็ไม่ไ้สอบอะไรอีเลย” แพรวาวล่าวเสียเรียบ “ทุวันนี้เรา็อยู่ไ้้วยมรอแม่นั่นแหละ สัวันมัน็้อหมใ่ไหมล่ะ”
แพรวาวล่าว ทุวันนี้นอยู่ไ้้วยมรอแม่ริๆ ึ่มัน็ร่อยหรอลทุที ส่วนมรพ่อนั้น… ไม่มี
แพรวาวสละารรับมราทาฝั่พ่อ นั่นเพราะแพรวาวเป็นลูเมียน้อย ใ่... ไม่ผิ แม่อแพรวาวเป็นเมียน้อย ถึแม้แพรวาวะไ้รับารรับรอว่าเป็นบุร แ่มรส่วนให่็เป็นภรรยาหลวอพ่อหามาไ้
ในส่วนอพ่อ แพรวาวไม่อยาะยุ่ และนี่็เป็นอีหนึ่สาเหุ ที่ทำให้แพรวาวไม่สามารถรัพ่ออนไ้สุใ แ่อย่าน้อย็เพราะเรื่อนี้ ที่แพรวาวสละมรไป ทำให้รอบรัวทาฝั่ภรรยาหลวไม่เยมายุ่วุ่นวายอะไรเลย
“…”
“อบใลมนะที่วนเรา เี๋ยวเราะอลอิู่อนนะ”
แพรวาวล่าว รู้สึาบึ้ใ
“ว่าแ่ะให้เินเือนเราเท่าไหร่อ่ะ” แพรวาวแอบถามพลาำเบาๆ
สายลมอมยิ้ม “เราให้าวห้าเปอร์เ็น์าที่เราไ้แล้วัน”
“ลม!! บ้าหรอ!? เยอะมาเลยนะลม! รึ่นึเลยนะ?" แพรวาวล่าวออมาอย่าใ ระนเรใ “เราเอาแ่สามเปอร์เ็น์พอ”
“พูแบบนี้...ถือว่าแพรวลที่ะทำานับเรานะ” สายลมเนียนเรียอย่าสนิทพลายิ้มเ้าเล่ห์ ส่ให้แพรวาวยู่ปาออมา ใบหน้าสวยหันไปมอทาอื่นพลาพึมพำว่า เ้าเล่ห์ เบาๆ
“…” แพรวาวรุ่นิ อนนี้น็ไม่มีอะไรทำ อยู่ว่าๆ็ฟุ้่าน “ล็ไ้”
“ไม่็ไ้สิ เหมือนเราบัับแพรวเลย” สายลมว่าแวๆ
“ไ้ๆ เราทำาน้วยนะ ฝาัว้วย” แพรวาวล่าวพลายิ้มเล็น้อย
สายลมมอ้วยหาา่อนะอมยิ้มออมาอย่าีใ
“ยิ้มบ่อยๆ นะ เหมาะับแพรวี” สายลมว่าออมา พลาลอบมอแพรวาวที่ะัไป ่อนะอมยิ้มเบาๆ ่วนี้สายลมยิ้มบ่อยริๆ นั่นเพราะแพรวาว...
“…”
แพรวาวยิ้มอ่อน ่อนะพยัหน้ารับเบาๆอย่าำยอม
“ในระหว่าที่ทำานับเรา แพรว็เ็บประสบาร์ แพรวะสอบั๋วรุ่น*หรือั๋วปี**ล่ะ”
“เอาทั้สอแหละ” แพรวาวอบริั
“แ่ถ้าเป็นั๋วปี ลมยัเ็นให้แพรวไม่ไ้นะ” สายลมบอ เพราะั๋วปี หรือารสอบแบบผู้ฝึานหนึ่ปีอทนายวาม ้อเป็นทนายวามที่มีอายุานไม่่ำว่าเ็ปีเป็นนเ็น “แ่เี๋ยวเราให้พ่อเราเ็นให้”
สายลมล่าวออมาริั พ่ออสายลมเอ็เป็นทนายวามเหมือนัน ส่วนแม่อสายลมนั้นเป็นุรู
“ลมพูเหมือนเราะสอบรั้เียวผ่านยัั้นแหละ” แพรวาวเนียนเรียลมบ้า ทำให้สายลมยิ้มอีรั้ แบบนี้ถือว่าพวนสนิทันึ้นอีระับหนึ่แล้ว...
“ระับแพรวเราว่าทำไ้อยู่แล้ว” สายลมให้ำลัใ แพรวาวรู้สึใฟูึ้นมา
“แ่อย่าาหวัับเรามาเลยนะลม” แพรวาวล่าว นลัวาราหวั “เราเอ็ป่วยอยู่ สมาธิเราไม่่อยีเท่าเ่า อาะมีอะไรผิพลาเยอะไปหน่อย ยัไ็ฝา้วยนะ”
ารเป็นโรึมเศร้า ส่ผล่อวามิมาริๆ รวมถึสมาธิ้วย าระ่อทำอะไรหรือารทำิรรมอะไร เป็นเรื่อที่ยามาๆ
“ไม่เป็นไรเลยแพรว!” สายลมอบอย่าใ ลัวเป็นารันหิสาว “แพรวไม่้อเรีย ามสบายเลย ิลล์ๆ ไปนะ ทำานับลมผ่อนลายไ้เลย ยัไเรา็เพื่อนัน มีอะไรพูรๆ ไม่้อเรใ”
“อบใอีทีนะลม ไม่ิว่าลมะใีนะเนี่ย” แพรวาวว่าออมาาใ
“สมัย่อนเราเป็นไในสายาแพรวหรอ” สายลมถามำๆ
“อืมมม” แพรวาวรุ่นิ “็…พวถ้ำมอ เย็นา ไม่สุสิับใร ไม่เ้าสัม โลส่วนัวสูละมั้”
“เฮ้ย~ ถ้ำมอ้วยหรอ” สายลมำอ่อน “เรามอแพรว เพราะแพรวสวย และเ่่าหา อันับหนึ่อะเียวนะ”
แพรวาวไม่พูอะไรเพียแ่ยิ้มเบาๆ แอบเ๊าะันอี แพรวาวิำๆ แ่ไม่อยาเ้า้าัวเอมา นเบื่อแล้วที่ะิไปเอ…
“แล้วนี่…ยาแพรว หมอให้ินอนไหนบ้า” สายลมเปลี่ยนเรื่อ ถามออมาอย่าห่วๆและสนใใร่รู้
“ิน่อนนอนน่ะ” แพรวาวอบามร
“ยัไินยาให้รเวลา้วยนะ” สายลมเือนอย่าห่วๆ
“อื้ม” แพรวาวอบรับในลำอพลาพยัหน้ารับ “ว่าแ่สำนัานอลมอยู่ที่ไหนหรอ”
“อยู่ไม่ไลมาหรอ บ้านเราับแพรวใล้ัน เี๋ยวยัไไปพร้อมันทุวันนะ” สายลมอาสา แพรวาวรุ่นิ่อนะพยัหน้ารับ
“ั้นลมหั่าน้ำมันาเินเือนแพรวแล้วันนะ” แพรวาวว่าออมาอย่าเรใ
“ไม่้อหรอแพรว บ้านเราิันแ่นี้เอ เป็นทาผ่านน่ะ”
“อบใอีทีนะลม” แพรวาวล่าว อบในไม่รู้ะอบใยัไแล้ว แพรวาวิอย่าัวล เรใอีฝ่ายมาๆ แ่ไม่อยาให้ัวเอูเรื่อเยอะ ึยอมรับไปเียบๆ
แพรวาวิ ่อนที่รถะอที่รั้วหน้าบ้านแพรวาวพอี
สายลมเปิประูลารถ ่อนะเินอ้อมมาเปิให้แพรวาว แพรวาวะัเล็น้อย รู้สึแปลๆ ับารที่มีนมาทำีับนเ่นนี้
“อบใ” แพรวาวล่าว ่อนะเินไปเอาระเป๋า้านหลัลารถโยมีสายลม่วยไม่ห่า
“เราอยู่บ้านลอ วันนี้ไม่มีอะไรแล้ว ถ้าแพรวาวัารัวเอเสร็ เี๋ยวยัไเรามาุยเรื่อานันนะ” สายลมพูเสียนุ่ม แพรวาวพยัหน้ารับ
สายลมยิ้มให้ ่อนะเินไปเปิประูรั้วบ้านอัวเอ แล้วลับมาึ้นรถ เอารถเ้าไปอในบ้านัวเอ
แพรวาวมอส่ ่อนะเินเ้าบ้านไป
สำหรับแพรวาวแล้ว วามใีอสายลม แพรวาว็มอในแ่ลบเ่นัน
แพรวาวลายเป็นนแบบนี้ไปแล้ว ไม่ว่าะเอใร แพรวาวะมอในแ่ลบ่อนเสมอ เป็นารป้อันนเอ านั้น่อยๆ ทำวามรู้ัอีฝ่าย เพื่อูว่าเ้าีริหรือไม่ แ่วามินี้เริ่มมีน้อยล เพราะสายลมีมาริๆ
แพรวาวัารเ็บระเป๋าในบ้าน ่อนะเปิหน้า่าเพื่อระบายลิ่นอับ วาู่สวยพลันสบเ้าับนัยน์าสีำที่อยู่ฝั่ร้าม
สายลมใเล็น้อย ร่าสูที่ำลัเปลี่ยนเสื้อึเสื้อัวเอลอย่าไว พลายิ้มเิน แพรวาวยิ้มแห้ ไม่ิว่าห้อนอนนะรับอีฝ่าย เพราะในยามปิ แพรวาวไม่่อยอบเปิหน้า่าบานนี้นั มือเรียวสวยึเอื้อมไปปิผ้าม่านเบาๆ พลาส่ยิ้มหวานให้อีฝ่ายที่หน้าแ่ำ
*ั๋วรุ่น ือ ารสอบทนายเป็นรายรุ่น ปีหนึ่อามีารัสอบให้ 1-3 รุ่น
ารสอบแบ่ออเป็นสอส่วน ส่วนแรที่้อสอบือภาทฤษี ถ้าสอบไม่ผ่านหรือาสอบ้อรอสอบรุ่น่อไป แ่ถ้าหาสอบผ่าน ้อฝึปิบัิานหเือน ับทนายวามที่มีใบอนุาไม่น้อยว่าเ็ปี และ้อฝึับทนายวามไ้ 50 ะแนนึ้นไป ถึะผ่าน หาะแนนไม่ถึ 50 = ว่าไม่ผ่าน ะไม่มีสิทธิ์สอบ้อเียนภาปิบัิ ้อรอไปฝึภาปิบัิในรุ่น่อไป ับทนายวามนใหม่
และในารสอบ้อเียนภาปิบัิ ้อไ้ 50 ะแนนึ้นไป ถึะผ่าน หาไ้ะแนนไม่ถึ 50 = ว่าสอบไม่ผ่าน ้อไปรัษาสถานภาพรอสอบภาปิบัิรุ่น่อไป ไม่้อสอบภาทฤษีใหม่ และไม่้อฝึภาปิบัิใหม่ หาสอบผ่านแล้ว ะมีารสอบปาเปล่า หาสอบปาเปล่าไม่ผ่าน ะมีารเ้าห้อพิเศษแ้ารสอบปาเปล่าอีรั้ แล้วหายัเ้าห้อพิเศษไม่ผ่านอยู่อี ารสอบปาเปล่ารุ่น่อไป ไม่้อสอบ้อเียนใหม่ เมื่อสอบปาเปล่าผ่านแล้วะมีาร อบรมริยธรรมรับใบประาศษียบัรวิาว่าวาม
านั้นไปยื่นสมัรสามัสมาิ หรือ วิสามัสมาิ ับเนิบัิยสภา านั้นมายื่นำอทะเบียนและรับใบอนุาให้เป็นทนายวามับฝ่ายทะเบียน
**ั๋วปี ือ ารสอบอ 'ผู้ฝึานหนึ่ปี' ผู้ฝึานในสำนัานหนึ่ปี ให้ไปอรับใบแ้ารฝึาน ที่สำนัฝึอบรมวิาว่าวามสภาทนายวาม นำใบแ้ฝึานไปให้ทนายวามที่มีใบอนุาไม่น้อยว่าเ็ปีเน์
านั้น นำใบแ้ฝึานลับมาที่สำนัฝึอบรมวิาว่าวามสภาทนายวาม รอเวลาหนึ่ปี แล้วไปลทะเบียนสอบ ึ่ะเปิรับลทะเบียนสอบปีละ หนึ่ ถึ สอรั้
ารสอบะเป็นารสอบ้อเียนะแนน 100 ะแนนไ้ 50 ะแนนึ้นไป = สอบผ่าน หาสอบไม่ผ่าน หรือาสอบ ้อลทะเบียนสอบในรั้่อไป หาสอบผ่านแล้วให้มีารสอบปาเปล่า และเื่อนไในารสอบปาเปล่าและเื่อนไในารเป็นทนายวามเหมือนับรอบอั๋วรุ่น
*เร็วามรู้ ทนายามะไ้นรับเินาลูวามสิบเปอร์เ็น สายลมแบ่ให้แพรวาวือรึ่หนึ่
ความคิดเห็น